)e wonderbaarlijke comeback van Joris Voorhoeve
'ranjes komen meestal met de schrik vrij
AVONTUREN VAN KAPITEIN ROB
HAAG Nog maar
maanden is het gele
dat Joris Voorhoeve
vrijwel iedereen
•d afgevoerd van het
met kandidaten
het lijsttrekkerschap
de VVD. Het glorieu-
optreden van Hans
;el in het Turfschip te
ja, waar de VVD haar
trig bestaan vierde,
te bevestigen dat de
ielijke leider van de
•alen in Leeuwarden
leerde.
hoeve, de tengere fractie-
litter, verdween bijna ge
in de slagschaduw van de
ieve commissaris van de
ïgin in Friesland. De eni-
ie nog geloofde in zijn
en was Voorhoeve zelf. In
interview verklaarde hij
rijd met Wiegel te zullen
lan. Maar deze uitspraak
zo irreëel dat de meeste
er niet of nauwelijks
acht aan besteedden.
ook niet zo verwon-
k, omdat Voorhoeve tot
dan toe nog weinig opzienba
rends had gedaan. Het herstel
len van de rust in de daarvóór
zo turbulente VVD-fractie
werd niet herkend als een
prestatie van formaat. Dat hij
geleidelijk toch werd gezien
als de eerste woordvoerder
van de VVD kwam meer door
het falen van een ander: Ru-
dolf de Korte. De vice-pre
mier, die door Nijpels tot het
„nieuwe gezicht" van de VVD
was uitgeroepen, werd in zijn
nieuwe functie heel snel de ri
see van politiek Den Haag.
Maar ook Voorhoeve moest
nog wennen aan zijn nieuwe
verantwoordelijkheden. Vorig
jaar maart, aan de vooravond
van de statenverkiezingen,
overspeelde hij zijn hand. Hij
proclameerde de VVD tot
middenpartij die net zo goed
met de PvdA zou kunnen sa
menwerken. De storm die dat
veroorzaakte in de liberale ge
lederen noopte Voorhoeve tot
het uitgeven van een oekaze:
er mocht niet meer over een
coalitie met de socialisten ge
praat worden. Daarmee leek
ook de fractieleider te hebben
afgedaan. De parlementaire
pers, die hem aanvankelijk
had omhelsd vanwege zijn on
orthodoxe opstelling, zette
Voorhoeve bij in de categorie
„veel geschreeuw, weinig
wol".
Orakel
Net als in het laatste iaar van
het leiderschap van Ed Nijpels,
toen van alles en nog wat fout
ging in de VVD, verschoof de
belangstelling naar Hans Wie
gel. De Friese commissaris, die
de VVD tot grote hoogte had
opgestuwd, werd gezien als de
enige die nog redding kon
brengen. Het Orakel van
Leeuwarden genoot van die
hernieuwde aandacht en was
gul met zijn commentaren op
het gebeuren in zijn partij.
Dat bracht partijvoorzitter
Ginjaar, die wanhopig op zoek
was naar een methode om het
verval van de VVD (slechte
opiniepeilingen en bij bosjes
weglopende leden), op een
idee. Hij nodigde Wiegel uit
als feestredenaar voor de jubi
leumviering in Breda en voor
zag hem ook alvast van een
nieuw verkiezingsprogram:
Liberaal Bestek, geschreven
door het oud-kamerlid Aart
Geurtsen.
Toen gebeurde er iets mer
kwaardigs. Bij nadere bestude
ring van „Bestek" begon de
achterban van de VVD zich
steeds onbehaaglijker te voe
len. In zijn zucht de VVD
weer aantrekkelijk te maken
voor veel conservatieve men
sen die in 1986 op het CDA
hadden gestemd, bleek Geurt
sen wel heel erg ver naar
rechts te zijn gaan hangen.
Met name zijn vrij harde op
stelling tegenover gastarbei
ders deed bij velen de verden
king ontstaan dat hij wel wat
zag in extremistische opvattin
gen zoals van Jean Marie Le
Pen.
Voorhoeve rook zijn kans. Te
gen een ieder die het maar ho
ren wilde vertelde hij niet ge
lukkig te zijn met „bepaalde
passages" van Liberaal Bestek.
Ook verklaarde hij dat die on
derdelen van de nota aanvan
kelijk nog veel erger waren
geweest. Daarmee versterkte
de fractieleider de al bestaan
de indruk dat Geurtsen rare
neigingen had. Bovendien
wees hij zichzelf aan als de
enige die de VVD zou kunnen
afhouden van een heilloze
koers. Wiegel had immers in
Breda Liberaal Bestek om
helsd. met de historische uit
spraak: „Er wordt veel over
gepraat, dus het zal wel goed
zijn".
Smullen
Kritiek hebben op een ander
is echter niet voldoende voor
een politicus die erkend wil
worden als leider. Hij moet
zelf ook iets presteren. In dat
besef kwam Voorhoeve tot de
conclusie dat hij in belangrijke
kamerdebatten de aandacht
zou moeten trekken. Welnu,
daarin is hij ruimschoots ge
slaagd. De media smulden van
de manier waarop de VVD-
voorman tijdens de discussie
over het paaspakket premier
Lubbers op de knieën dwong.
Vervolgens toonde Voorhoeve
zich ook opgewassen tegen mi
nister Van den Broek. Hoe
hard dit gevreesde CDA-ka-
non ook schoot, hij kon niet
voorkomen dat de VVD vast
hield aan haar mening dat de
paspoortaffaire tot de bodem
diende te wotden uitgezocht.
En alsof het niet genoeg was,
bond Voorhoeve ook nog eens
minister Deetman aan zijn ze
gekar. Weer tot grote vreugde
van schrijvende en elektroni
sche pers hekelde hij de wijze
waarop deze CDA-bewinds-
man geprobeerd had zijn kri
tiek op het regeerakkoord
goed te praten. „Een kleffe
vertoning", aldus Voorhoeve.
Door dit alles namen de media
de fractieleider weer in gena
de aan. Hij werd weer erkend
als één van de kandidaten
voor het lijsttrekkerschap in
1990. En die acceptatie groeide
toen steeds duidelijker werd
dat de Algemene Vergadering
van de VVD, die vandaag
wordt afgesloten in Veldho
ven, Liberaal Bestek voor een
groot deel bij de vuilnisbak
zou zetten. Hans Wiegel weet
nu ook hoe het aanvoelt over
schaduwd te worden.
Sociaal gezicht
Maar hoe goed Voorhoeve er
nu ook voorstaat, hij kan niet
zeker zijn van zijn lijsttrekker
schap zolang de electorale po
sitie van de VVD niet verbe
tert. Het door Voorhoeve ge
preekte „liberalisme met een
sociaal gezicht" klinkt wel
fraai, maar trekt weinig extra
stemmen. Dat blijkt ook wel
uit de opiniepeilingen. De par
tij schommelt nu al een jaar of
twee rond de 23 zetels, dertien
minder dan in het topjaar 1982
werden veroverd.
Op de een of andere manier
móeten de liberalen ook weer
attractief worden voor het
conservatieve deel van de Ne
derlandse samenleving. Daar
heeft Voorhoeve het volgende
op bedacht: Wiegel moet in de
verkiézingsstrijd optreden als
„lijstduwer". Hij denkt de
Friese commissaris zover te
krijgen door hem het vice-pre-
mierschap in het vooruitzicht
te stellen. Voorhoeve wil zelf
niet het kabinet in, want naar
zijn mening dient de politieke
leider van de VVD in de
Tweede Kamer te zitten.
RIK IN 'T HOUT
aats waar prins Berhard 51 jaar geleden een zwaar ongeluk had.
foto: polygoon
Amsterdammers wachten voor het Burgerziekenhuis op nadere mededelingen over de gezondheidstoestand van
prins Bernhard. foto: polygoon
auto-ongeluk van
bnprins Willem
ander vorige week
op de Plesman-
in Leiden, dat hem
[en boete van driehon-
gulden kwam te
omdat hij de Wegen-
(teerswet heeft over-
len, is niet het eerste
een Oranje overkomt,
i duik in ruim vijftig
historie leert dat le-
van de koninklijke
jlie jaar betrokken zijn
$t bij een flink aan-
verkeersongevallen.
door een wonder
de Oranjes in de
gevallen met de
of minimale kwet-
vrij; slechts een en
keer was er letsel
Bernhard, avon-
aangelegd en lief
van vliegtuigen en
auto's is met
de kampioen
van de ko-
familie: maar
keer was hij be-
bij een „serieus"
De schoonzoon
77-jarige prins, mr.
van Vollenhoven,
drie fikse aanrijdin-
de rug.
Bernhard, die in kleine
met enige trots pleegt te
over zijn escapades
hij vloog in de
jaren een niet onaan-
aantal „kisten" in de
vernieling gaat het niet
gauw té hard. Tekenend daar
voor is het verhaal van zijn
autotochtje met prins Philip.
De gemaal van de Engelse ko
ningin Elizabeth werd wat
bleekjes om de neus toen de
wind hem om de oren suisde
en de snelheidsmeter van de
Ferrari 170 aangaf. Bernhard
stelde zijn passagier ter plekke
gerust. Maar eenmaal veilig op
de plaats van bestemming ge
arriveerd, kon hij niet nalaten
te vragen: „Wat zou je gedaan
hebben als je had geweten dat
de teller geen kilometers maar
mijlen aangeeft?".
Benauwend
Een greep uit de soms benau
wende ervaringen van prins
Bernhard:
29 november 1937, Diemen.
Prins Bernhard heeft haast;
met 160 kilometer per uur
raast hij met zijn groene twee-
zitter-cabriolet in de sombere
ochtendschemering van Soest-
dijk via Amsterdam naar Den
Haag. Op hetzelfde tijdstip
stuurt de Zwanenburgse
chauffeur D. Zweerus zijn met
zand geladen vrachtwagen de
Muiderstraatweg in Diemen
op. Even later volgt een kolos
sale klap: de prinselijke sport
wagen boort zich in de massie
ve vrachtwagen.
Er verschijnt een geruststel
lend „communiqué der ge-
neesheeren": „Officieel is door
de geneesheeren vastgesteld,
dat de Prins slechts een lichte
hersenschudding heeft en dat,
naar het zich aanvankelijk laat
aanzien, de toestand erg mee
valt".
Later bleek die mededeling
veel te optimistisch. De prins
was er in werkelijkheid zo
slecht aan toe dat zijn echtge
note Juliana en koningin Wil-
helmina een maand lang bijna
onafgebroken bij zijn bed in
het ziekenhuis vertoefden. De
rugpijn die de prins nog altijd
kwelt, wordt toegeschreven
aan het ongeluk dat hem bijna
51 jaar geleden overkwam.
De schuldvraag bleef in die
dagen nadrukkelijk buiten be
schouwing. Maar 25 jaar later,
in 1962, laaide de discussie
daarover plotseling hoog op,
toen Prins Bernhards (Ameri
kaanse) biograaf Alden Hatch
in zijn boek „Prins Bernhard
der Nederlanden, zijn plaats
en functie in de moderne mo
narchie" openlijk suggereerde
dat de chauffeur van de zand-
auto op het moment van het
ongeluk onbekwaam was ge
weest. „De chauffeur was de
avond voor het ongeluk dron- Politie en brandweer bekijken de zwaar vernielde auto van
ken geweest en was toen het kroonprins Willem-Alexander. Hij verloor afgelopen zaterdag in
gebeurde niet in conditie om Leiden de macht over het stuur en reed een sloot in. De prins
een auto te besturen. Boven- kwam met de schrik vrij.
dien heeft een onderzoek aan
getoond dat er geen enkel FOTO: anp
bord was geplaatst om te
waarschuwen dat hier werk in
uitvoering was".
Chauffeur Zweerus bezwoer
echter geen druppel te hebben
gedronken en beweerde bo
vendien dat er in verband met
de gevaarlijke situatie een
waarschuwingsvlag was ge
plaatst.
Een kwart eeuw na dato
kwam er alsnog een onder
zoek. Eind 1962 deed de prins
een officiële verklaring uit
gaan dat ook hem gebleken
was dat de heer Zweerus geen
enkele schuld trof en dat hij er
voor zóu zorgen dat in de vol
gende druk van Alden Hatch'
biografie de nodige correcties
zouden worden aangebracht.
4 september 1946, Londen.
Prins Bernhard, in gezelschap
van zijn adjudant en twee Ne- geluid vliegen is niet bijzondei
derlandse officieren van het sensationeel", zegt hij, ietwat
vliegveld Hendon op weg naar teleurgesteld,
naar Londen. De auto van de Maar de gewenste opwinding
prins botst tegen een Neder- komt dezelfde dag tóch nog.
landse legervrachtauto. De AIs hij met een klein eenmoto-
irins en de medeinzittenden rig oefen vliegtuigje nog een
ilijven ongedeerd, de wagen is extra vluchtje maakt, slaat
plotseling, op 2500 meter hoog
te en tien kilometer uit de
kust, de motor af. De Ameri
kaanse vlieginstructeur luite
nant-kolonel A.T. House
De prins heeft zojuist meer neemt de besturing over en zet
jli. ide kist even later na een ghj-
zwaar beschadigd.
Geluidsbarrière
15 maart 1954, Mojave-woes-
tijn (Verenigde Staten).
vaart gehad dan ooit: boven de TT 1<ucr 1
Mojave-woestijn heeft hij als z°nder Priemen
piloot van een Sabre-oefen- - - --
straaljager voor het eerst in «mei 1954 Gouda
zijn leven de geluidsbarrière p"ns Bernhard met zijn acht-
HnnrhrolfPn Sneller Han he! ginder Lincoln Op Weg van
doorbroken. „Sneller dan het
Het zeilschip de Vrijheid
QN 7*
de negerslaaf komt Rob de cel bin- hoofd aan de hand is. „Kapitein ontko-
ww gevangenen hangen allen rond het men", vervolgt hij, „en daarom zaak nog
SuVfevenster. Zo kunnen ze tenminste el- niet verloren is. Kapitein is duivelskunste
gezicht zien en de nieuwe gezich- naar". Ze draaien zich allen om als de ne
er vandaag bij zijn gekomen. Ze ger met Rob achter zich aan nadert. Rob
de woorden uit Ali's mond, die hun geeft een teken en neemt meteen de
uitlegt, wat er allemaal boven hun wacht voor zijn rekening. De anderen stor
ten zich op de overgebleven neger. De
manschappen van „De Jeanet" helpen
met genoegen mee om hun cipiers te kne
velen. Dan komen ze opgewonden over
eind! Rob trekt de doek der kufiya van zijn
gezicht. „Het uur der afrekening is geko
men". zegt hij plechtig.
Den Haag naar Utrecht. Ter
hoogte van Gouda wil hij, tra
ditioneel op de linker rijbaan
koersend, een vrachtwagen
met aanhanger inhalen. Maar
juist op dat moment wijkt de
combinatie naar links uit. De
prins gaat vol op de rem; op
het wegdek ontstaat over 60
meter lengte een pikzwart
spoor. Bij de prinselijke nood
greep, later door een wacht
meester van de politie aange
duid als het toppunt van koel
bloedigheid, raakt de auto de
heg naast de weg het feno
meen vangrail was toen nog
onbekend en slaat over de
kop. Prins Bernhard en zijn
naast hem gezeten chauffeur
kruipen vrijwel onbeschadigd
uit het wrak van de eens zo
degelijk-trotse Lincoln. Met
een wel wat gekreukelde witte
anjer in het knoopsgat lift hij
naar het dichtstbijzijnde benzi
nestation en belt van daar
naar Soestdijk.
19 juli 1973, Orbetello (Italië).
Prins Bernhard heeft vandaag
geen haast; hij viert vakantie
in zonnig Porto Ercole. De
prins rijdt met zijn gloednieu
we Ferrari van het vakantie
oord aan de kust naar het
meer landinwaarts gelegen
Orbetello. Het verkeer is druk
en opschieten is er niet bij. Uit
tegenovergestelde richting na
dert Nicola Presenti, een 28-ja-
rige elektriciën. Als Presenti
zijn nietige autootje iets over
de as van de weg stuurt, volgt
een frontale botsing met de
Ferrari van de prins. Oogge
tuigen melden dat de Italiaan
slechts iets over de as van de
weg heeft gereden en dat de
prins geen poging zou hebben
gedaan om uit te wijken. Vol
gens de particulier secretaris
van de prins was de toedracht
echter anders: „De tegenligger
raakte de macht over het stuur
kwijt. De prins zag de Autobi-
anchi slingerend op zich afko
men en heeft door in een on
diepe sloot te rijden getracht
een aanrijding te voorkomen.
De Italiaan heeft een voor
hem rijdende Fiat kunnen
ontwijken, maar raakte de
Ferrari van de prins in de
sloot". Presenti lag enige da
gen met een shock in het zie
kenhuis; de prins raakte licht
gewond.
Van Vollenhoven
En dan Pieter van Vollenho
ven, echtgenoot van prinses
Margriet en voorzitter van de
Raad voor de Verkeersveilig
heid. In zijn studententijd won
hij met een Volkswagen de au
torally Scheveningen-Luxem-
burg-Scheveningen. Ook baar
de hij opzien met inhaalma
noeuvres over de vluchtstrook
en door van de Haagse politie
een stemmig-zwarte, van al
lerlei toeters en bellen voor
ziene surveillance-auto over te
nemen. Het bezit van het
voertuig heeft hem behoed
voor menige wisse bekeuring
wegens overtreding der ver
keersregels. Dienders zagen
hem aan voor een collega in
burger
Met zijn schoonvader heeft
mr. Pieter ook de liefde voor
het luchtruim gemeen. En ook
hij heeft het nodige beleefd.
Adjunct-directeur/adjunct-ha
venmeester Jolink van het
vliegveld Teuge weet' daarover
mee te praten. „In '69 of '70 is
hij als parachutist geland op
het water van het recreatiege
bied Bussloo. Dat gebeurde
met opzet, want hij móest een
zachte landing maken omdat
hij na een ski-ongeluk een pin
in zijn been had".
Toen verliep alles naar wens,
maar een paar maanden later
ging er bijna iets helemaal mis.
„We hadden Pieter toen wéér
op bezoek, ditmaal met Carlos
Hugo, een zeer sportieve vent,
die veel had gesprongen en ge
vlogen. Pieter wilde eigenlijk
niet springen, maar liet zich
min of meer uitdagen door zijn
zwager. Ik zie het nóg voor
me: Pieter raakte verward in
de touwen en hing onderstebo
ven. Het was echt link. Ma^r
uiteindelijk kwam alles toch
nog op zijn pootjes terecht".
Voor Carlos Hugo, de toenma
lige echtgenoot van prinses
Irene, verliep het mooie mid
dagje op Teuge ook niet geheel
vlekkeloos, herinnert Jolink
zich. „Hij landde precies op
een koeievla en zou bijna zijn
rug breken. Hij heeft uren in
zijn Ford Granada gelegen,
maar is uiteindelijk toch nog
zelf naar Soestdijk gereden,
hoewel ik dat onverantwoord
vond".
7 augustus 1967, Lexmond
Mr. van Vollenhoven is per
Triumph Spitfire-sportwagen
op weg van Apeldoorn naar
Gilze-Rijen. Bij Lexmond
merkt hij te laat dat zich op de
smalle weg een file heeft ge
vormd. Hij botst achterop een
bestelbusje. Mr. Pieter komt
met de schrik vrij, maar zijn
snelle automobiel zit zo in el
kaar dat een plaatselijke gara
gist er aan te pas moet komen
om het vehikel weg te slepen.
16 juli 1976, München.
Mr. Pieter en zoon Maurits
reizen per Volvo naar Porto
Ercole in Italië. Op de Auto
bahn bij München raken zo
betrokken bij een aanrijding
met alleen wat blikschade. Mr.
Pieter en prins Maurits kun
nen hun reis normaal vervol
gen.
Maria Alm
30 december 1983, Maria Alm
(Oostenrijk).
Mr. Pieter en zijn gezin genie
ten van een skivakantie in
Thumersbach. Op weg naar
het Zillertal ziet mr. Van Vol
lenhoven, volgens de lezing
van de politie rijdend met een
snelheid van dertig kilometer
fier uur, plotseling een tegen-
igger op „zijn" weghelft op
duiken. De bestuurder van de
auto, de twintigjarige Jürgen
Bienerth, is aldus de politie
„met te hoge snelheid" in een
slip geraakt. Het Renaultje van
Bienerth, een talentvolle
handballer van Schwabing,
boort zich in de massieve Mer-
cedes-jeep van de Van Vollen-
hovens. Beinerth sterft enige
minuten later op weg naar het
ziekenhuis; zijn vriendin Ka
rin Melcher wordt in zware
shocktoestand opgenomen in
het ziekenhuis. De familie Van
Vollenhoven blijft ongedeerd.
Het ongeluk in Maria Alm is
het meest tragische in de ge
schiedenis van de Oranjes. Ko
ningin Beatrix is tot nu toe de
enige vrouwelijke Oranje die
als bestuurster van een auto
mobiel bij een ongeluk betrok
ken was. Op 18 juli 1983 stak
zij in de buurt van de Italiaan
se stad Pisa een voorrangs
kruising over en kwam daarbij
in botsing met de auto van
Andrea en Laura Nannipieri.
De ongedeerde koningin
bracht het licht gewonde Itali
aanse echtpaar persoonlijk
naar het ziekenhuis in Pisa.
Voor het eerst sinds dertig par
zat hij woensdag weer in de
vergaderzaal van de Tweede
Kamer: mr. F.J. Kranenburg,
de man die in het tweede en
derde kabinet-Drees het ambt
van „staatssecretaris van Oor
log" vervulde. Hij maakte deel
uit van de groep voormalige
bewindslieden die de Kamer
had uitgenodigd voor het bij
wonen van de herdenking van
vader Drees".
Kranenburg, lid van de PvdA
is momenteel achter in de zes
tig. Een jonkie nog in vergelij
king met eveneens aanwezige
bejaarden als Luns, Lieftinckx
Hofstra en Van der Grinten,
die allemaal ook nog onder de
oude Drees hadden gediend.
In de minuten voorafgaande
aan de herdenking waren velq
ogen in de Kamer met meer
dan normale belangstelling op
Kranenburg gericht. „Dat is
'em dus", zag je velen denken.
Daar zat de man die in 1953
aftrad vanwege de geruchtma
kende helmenaffaire. Kranen
burg en de helmenaffaire. Een
man en een woord uit vervlo-.
gen tijden, althans... zo zou het
zijn geweest als het wederva
ren van de voormalige be
windsman niet dank zij recen
te politieke ontwikkelingen
weer aan de vergetelheid was
ontrukt.
De naam van Kranenburg is
de laatste tijd zowel in de Ka
mer als in de media herhaal
delijk in één adem genoemd
met twee personen uit het ac
tuele nieuws: de voormalige
CDA-staatssecretaris Brokx
van volkshuisvesting (die on
der druk van zijn eigen partij
moest opstappen omdat zijn
blazoen besmet dreigde te ra
ken door de parlementaire en
quête over de bouwsubsidiesj
en de huidige CDA-staatsse
cretaris van buitenlandse za
ken Van der Linden (bekend
van de paspoort-affaire en
door sommigen aftredens-
waardig bevondenKranen
burg komt de eer toe de laatste
staatssecretaris in de geschie
denis te zijn die het veld ruim
de op een manier zoals het
volgens de regels van de parle
mentaire democratie eigenlijk
hoort: weggestuurd omdat de
volksvertegenwoordiging geen
vertrouwen meer in hem had.
Een opmerkelijke kant aan de
zaak-Kranenburg was trou
wens dat niet de Tweede maar
de Eerste Kamer hem de deur
wees. Een uiterst zeldzaam
verschijnsel in onze geschiede
nis.
Wat had Kranenburg nu mis
daan? De staatssecretaris van
Oorlog (pas in 1959 ging men
spreken van Defensiehad ten
bedrage van ettelijke miljoe
nen guldens nieuwe helmen
laten aanschaffen voor het Ne
derlandse leger. De bewinds
man gaf er hoog van op: uit
stekende helmen waren het.
vervaardigd uit prima materi
aal. Al spoedig echter kwam
aan het licht dat de hoofddek
sels verre van stevig waren.
Met een steen kon je er zo een
deuk in slaan. Bovendien
bleek bij oefeningen op
Nieuw-Guinea dat de helmen
met behulp van pistool- en ge
weerkogels zeer eenvoudig tot
vergiet konden worden omge
bouwd. Zo ontstond de helme
naffaire. De Tweede Kamer
pikte de miskleun van de
staatssecretaris nog net, maar
de Senaat toonde zich eind
mei 1958, bii de behandeling
van de oorlogsbegroting, on
verbiddelijk De overgrote
meerderheid was van mening
dat Kranenburg een onver
geeflijke fout had gemaakt.
Nog vóór er een motie van
wantrouwen was ingediend
had Kranenburg zijn besluit al
genomen: hij hield het voor
gezien en trad af.
De ondeugdelijke helmen van
dertig jaar geleden zijn de pas
poorten van nu. In september,
als de kamercommissie die de
paspoortenzaak onderzoekt
haar werk gereed heeft, zullen
we weten of het parlement de
moed heeft zonodig Van der
Linden de wacht aan te zeg
gen. En misschien ook wel
Van Eekelen, de voorganger
van Van der Linden die nu
minister van defensie is. En
BrokxZijn naam werd deze
week weer vele keren ge
noemd in het kamerdebat over
de bouwsubsidie-enquête. Zou
hij, als hij nu nog in functie
was geweest, de weg van Kra
nenburg hebben moeten vol
gen? Zeker weten. Maar nu zit
Brokx hoog en droog in Til
burg. Hem kan niks meer ge
beuren. Toch liep het met
Kranenburg uiteindelijk nog
beter af, want hij werd na z'n
aftreden geen burgemeester
van een middelgrote stad maar
commissaris der koningin.
T. RUBBELS
7MENLAND, CekbeOotrumt zaterdag 28mei i988 paginal-
