finale
wegdrukken
Sean Y oung
laat zich in
Hollywood
niet meer
CeidóeSouAO/rit'
ZATERDAG 16 APRIL 1988
Sean Young: hoe
lang zal dat aardige
openhartigegraag
pratende actricetje
nog dezelfde zijn.
Sean Young speelt
een opvallende rol
naast Kevin Costner
in de thriller „No
Way Out".
FOTO'S: PR
in „Stripes" van regisseur Ivan Reitman.
En sindsdien ben ik eigenlijk steeds blij
ven werken".
Nerveus
„Maar als ik naar die films terugkijk
In „Stripes" zie ik een zeer nerveus per
soontje dat nog niets van acteren weet.
Het enige wat ik in die film doe is zo
aardig mogelijk zijn. Dan Young doc
tors in love". Een parodistische kome
die. Ik heb die hele film lang gewacht op
een regisseur, maar ik heb 'm niet ge
zien. Toen „Blade runner" met jullie
Rutger Hauer. Bij die film heb ik van
mezelf ontdekt dat ik inderdaad precies
kan doen wat een regisseur zegt. Ridley
Scott heeft me een hele film lang aanwij
zingen gegeven en die heb ik exact kun
nen opvolgen. Toen kwam het science-
fictionspektakel „Dune". Oefff. Ik herin
ner me alleen dat je bij elke close up in
die film een zak stof over je uitgestort
kreeg. Thuis moest je urenlang je neus
en je oren schoonmaken. En er hing
voortdurend een lucht van rubberban
den om je heen. Neeee. Maar ik mag na
tuurlijk absoluut niet klagen. Ik heb in
de praktijk leren acteren en ik heb er
nog voor betaald gekregen ook. Veel?
Hoe bedoel je veel? Je bedoelt „real mo
ney". Ik ben niet zo'n geldbewust per
soontje. Of misschien ook wel, want ik
heb alles wat ik in Los Angeles verdiend
heb opzij gelegd. In een eigen pensioen
fonds gestoken en zo. Ik heb zelf niet zo
veel nodig. Ik koop niet veel kleren.
Mijn geld gaat op aan lessen, die ik tus
sen m'n filmwerk blijf nemen. Dansles
sen, zanglessen, spraaklessen, acteerles
sen. En aan boeken. Ik blijf maar boeken
kopen, ook al weet ik dat ze op een sta
pel terechtkomen en dat ik ze pas vier
jaar later lees".
Inschikkelijk
„Ik weet dat ik veel moet leren. Aan me
zelf moet werken. Kevin Costner, m'n
tegenspeler in „No way out" heeft me
dat aan m'n verstand gebracht. Ik ben
van mezelf een tamelijk inschikkelijk ie
mand. Ik pas me aan. Maar in film moet
je voortdurend aan jezelf denken. An
ders word jij weggedrukt. Kevin doet
een scène net zo vaak tot hij vindt dat 't
goed is. „Je hebt die kans maar één keer
en dat is op dat moment voor de came
ra", zegt hij. Doe je 't dan niet, dan is de
mogelijkheid voorbij, want de financiën
laten niet toe dat zo'n scène overgedaan
wordt. Maar de eerste assistent van de
regisseur denkt niet zo. Die heeft als
taak de film zo snel mogelijk in het blik
te krijgen en jaagt je het liefst door de
scènes heen. Daar had ik het ook moei
lijk mee. Van die schreeuwende mensen
sla ik dicht. Dan kan ik 't niet meer. Ik
moet een beetje vertroeteld worden. Ik
ben van huis uit ook niet iemand die er
gens binnenkomt van, opzij hier ben IK.
Ik heb niet zo'n killer-mentaliteit. Ik
schat niet iedereen meteen in als ik er
gens binnenkom. Zo van, die daar zou
wel eens een cocaïne verslaafde kunnen
zijn. Dat soort houding moet je leren.
En ik leer 't ook. Maar 't gaat me niet
gemakkelijk af. Net zoals die auditie
voor regisseur Roger Donaldson voor
„No way out". Om maar niet te zitten
stotteren bij dat gesprek, om m'n ge
dachten goed op een rijtje te zetten, na
afloop niet spijtig te denken „waarom
heb ik dat niet gezegd", heb ik een soort
dagboek gemaakt van dat meisje Susan.
Dat heb ik Roger gegeven. Die was er
van onder de indruk. Ik weet zeker dat
ik die rol door dat dagboek heb gekre
gen. Wat er in stond? Susan heeft die
verhouding met de minister van defen
sie. Het geeft haar een zekere macht,
maar aan de andere kant wil ze 't niet.
Als ze dan die marine-officier, Kevin
Costner, leert kennen, vlucht ze naar
hem. Eigenlijk vlucht ze voortdurend.
Voor zichzelf. Ze is bang alleen te zijn,
bang om „nee" te zeggen. Bang om zon
der iemand te moeten leven. Ze voelt
zich niet compleet zonder een man. Dat
is heel normaal bij veel vrouwen. Dat
wilde ik in die rol leggen en dat stond in
m'n dagboek. Susan is in wezen absoluut
niet de cynische party-girl, die van de
ene man naar de andere springt. Ze is in
feite een slachtoffer, is ongelukkig. Je
hebt gezien hoe ik haar speel. Ze lacht
voortdurend. Niemand lacht voortdu
rend. Mensen die dat doen, verbergen
iets anders. Een onzekerheid, een angst
van binnen. Zo zitten mensen in elkaar.
Hun buitenkant is vaak het tegengestel
de van hun binnenkant. Rustige mensen
blijken vaak juist erg grappig te zijn.
Verlegen mensen zijn juist erg amoureus
en mensen die almaar aan het flirten
zijn, vaak erg verlegen. Acteren is eigen
lijk een soort detectivewerk".
Beetje lui
„Je moet m'n rolletje in „Wall Street"
maar vergeten. Leuk om te doen, zes da
gen werk, maar in de film moet je goed
opletten anders zie je me niet. Daarna
heb ik een film met James Woods ge
maakt, gebaseerd op het boek „Ludes".
Over een echtpaar dat in Los Angeles
gaat wonen, in een mum van tijd schat
rijk wordt. Maar hij raakt aan de drugs
en is z'n baan kwijt. Hun verhouding is
absoluut niet berekend op moeilijkhe
den. Langzaam klapt hun wereld in el
kaar. En tenslotte eindigt zij als een be
tere echtgenote en hij als een zielige co-
caïnedealer. De film komt eind '88 uit.
Wat ik van James Woods geleerd heb, is
die intensiteit. Hij geeft zich volkomen
voor een rol, vecht voor het perfecte
eindresultaat. Ik ben niet zo'n vechtjas,
ik ben van huis uit misschien wel een
beetje lui. Hij maakte me duidelijk dat
je mensen eigenlijk een beetje bang moet
maken, dat je af en toe moet schreeuwen
en met deuren moet smijten. Dan res
pecteren ze je pas".
De carrière van Sean Young lijkt zo een
beetje op een goed betaalde assertivi-
teitscursus. Hoe lang zal dat aardige,
openhartige, graag pratende actricetje
nog dezelfde zijn. Zal ze bij een derde
interview over, zeg maar, weer vijf jaar
van nu. Helemaal Hollywood zijn? Zo'n
actrice van: van mij geen letter en geen
minuut meer dan m'n contract van me
verlangt. Of zo'n lastpost die zich niet
inschikkelijk aanpast bij het feit dat haar
hotelkamerraam geen uitzicht op groen
heeft, maar op Londense of Amsterdam
se steenklompen, en er royaal heibel
over gaat maken? Want die zijn er ge
noeg. Het is niet te hopen. Anderzijds:
in het harde Hollywood blijf je niet
Overeind als je een aardige ja-en-amen-
zegster bent. Sean Young: „Ik zou het al
lerliefst voortdurend aan het werk blij
ven. Rollen spelen. Maar Kevin Costner
zei me: „Jij moet niet te veel spelen. Dat
gaat ten koste van jezelf. Er'zijn zó wei
nig goede rollen. Wacht tot je echt iets
in handen hebt dat je wilt. Dat is de eni
ge manier om te overleven. En wacht op
een regisseur en acteurs met wie je écht
wilt werken". Hij heeft gelijk. Ik ga ka
pot als ik een stel ongevoelige mensen
om me heen heb die eigenlijk niet geven
om wat ze doen. Wat vond ik 't niet
heerlijk dat regisseur Roger Donaldson
me voortdurend toesprak en bleef com
plimenteren met wat ik deed. Hij behan
delde me als een koningin".
Dan moet het toch wel erg teleurstellend
zijn als je halverwege de film doodgaat -
want de thriller „No way out" draait
juist om die ongewilde moord op de
minnares van de minister. Sean Young
lacht: „Nee hoor, helemaal niet. Het
mooie voor mij was dat ik in die halve
film moest zorgen dat het publiek om
me gaat geven. En ik geloof dat het me
gelukt is als ik de reacties in Amerika
bekijic". Het aardige, nog altijd onschul
dig ogende meisje op de bank, dat haar
publiciteitsreis voor de film samen met
haar moeder ondernomen heeft, grijnst
met een nieuw zelfbewustzijn. Sean
Young: „Het publiek vindt het jammer
dat ik doodga. Beter kan toch niet? They
miss me terribly".
BERT JANSMA
LONDEN - Gekke gewaarwor
ding: samen met actrice Sean
Young en haar moeder staan we
over een knipsel uit deze krant uit
1982 gebogen. Moeder ontwaart de
leeftijd van haar dochter in de
tekst. „Tweeëntwintig!", zegt ze op
een toon of ze water ziet branden.
„Ben je ooit tweeëntwintig ge
weest?". We praten bijna vijf jaar
later in de Londense St James
Club.
In '82 was Sean Young een keurig meisje
in een witte bloes met een opstaande
kraag dat na vier jaar filmspelen het
Echte Acteren voorzichtig aan het ont
dekken was. „Voor het eerst zat ik niet
naar m'n eigen neusharen te kijken", be
kende ze toen over haar werk in de film
„Blade runner". Inmiddels heeft ze een
film gemaakt (volgende week in de Ne
derlandse bioscopen) die een hoop voor
haar veranderd heeft, „No way out".
Een thriller die je hartkloppingen van
spanning bezorgt en zich afspeelt in het
hart van het Amerikaanse Pentagon.
„De aanbiedingen stromen binnen", zegt
Sean. Ze is gevraagd voor de presentatie
van een van de mindere Oscars maan
dag j.l. In de Nederlandse compilatie is
ze helaas^esneuveld. „Na „No way out"
stuurt iedereen in de business me scripts
toe met een briefje of ik die en die rol
wil lezen", lacht ze. „Really shocking". -
Er is heel wat veranderd in het leven
van Sean Young. Maar in een kamer
van de Britse Club is ze nog steeds dat
lieve hertje van een meisje, met grote
donkere ogen in een wit gezichtje, dat
haar wijde rok keurig en precies over de
bank spreidt voor ze begint te praten.
Verbazend anders dan het beeld dat ze
laat zien in „No way out". De film is
nog maar koud begonnen of ze heeft er
een hevige vrijscène in met Kevin Cost
ner op de achterbank van een auto. De
stoom slaat er af. Sean Young lacht er
wat stilletjes om. „Het was de moeilijk
ste scène in de film. Ik heb op de set een
privé-enquête gehouden wie wel eens de
liefde had bedreven op de achterbank
van een auto. Iedereen dus. Behalve ik.
Die scène moest er uit zien alsof Susan,
de vrouw die ik speel, ontzettend veel
„fun" heeft in wat ze doet. Ik word zelf
altijd een beetje ongemakkelijk nerveus
van die intense liefdesscènes op het
doek. Zo bloedserieus dat je denkt: „Ik
wil hier helemaal niet naar kijken". Ik
wilde iets van honger in die scène heb
ben, iets van een zich vastklampen aan
die man waardoor je vooral dat karakter
beter gaat begrijpen en je meteen om
haar geeft".
Sean Young is de eerste om haar film
carrière tot nu toe op een opmerkelijk
afstandelijke en kritische manier te resu
meren. „Ik was achttien jaar toen ik m'n
eerste rol kreeg. Ik wist nog niets van ac
teren. Dat was in James Ivory's „Jane
Austen in Manhattan". In Amerika
nooit in de bioscopen vertoond (in Ne
derland wel in enkele filmhuizen. BJ).
Daarna werd ik gevraagd om auditie te
doen voor een rol in „Raiders of the
Lost Ark". Ik ben een paar keer naar
Los Angeles heen en weer gevlogen,
maar ik kreeg de rol toch niet. Natuur
lijk vind je dat rot. Dat heb ik inmiddels
afgeleerd. Er zijn zoveel redenen die jij
niet in de hand hebt waarom je een rol
niet krijgt. Je bent te lang, misschien heb
je net de verkeerde kleur ogen, mis
schien kent de regisseur je moeder van
vroeger. Het is zonde van je energie om
je daar een tijd lang naar over te voelen.
Ik stel me nu op het standpunt dat rol
len jóu kiezen. Ergens liggen rollen die
voor mij geschreven zijn. Ze moeten al
leen naar je toe komen. Na „Raiders"
was er een acteursstaking en kon je dus
geen rollen in de film aannemen. Wel re
clamespots, dus ik heb een stuk of vier
commercials voor de tv gedaan. Zodat
ik toch m'n rekeningen en m'n lessen
kon blijven betalen. Toen kwam een rol
