J
'final#
eraï
d5oM
eotêS
TAatrisQJl
,n|>
1 dit we „7e
ve
il
v<
I ide
iiph<
;n d
ee
;eft
tem(
unm
y^is
wa;
visei
weei
dre
zulle
emei
in hi
e mi
g zij
uwin
Schij
olgei
epra;
VO(
Dre
ri eer
besli
:an a
:n.
s nil
Waarom doet een toch al redelijk succesvolle vocalist mee aan het Eurovisie
Songfestival? Gerard Joling heeft niet het gevoel dat hij daar wat mee te verlie
zen heeft: „Ik wilde het gewoon eens meemaken, optreden voor een miljoenen
publiek, met zo'n groot orkest achter je, dat maak je toch niet vaak mee". Joling
is door de NOS en de stichting Conamus (de „commissie Nederlandse amuse
mentsmuziek") gecontracteerd om op zaterdag 30 april Nederland te vertegen
woordigen in Dublin op het Eurovisie Songfestival, dat daar wordt gehouden om
dat vorig jaar de Ier Johnny Logan de eerste plaats behaalde. Na Marcha (Marga
Bult) is Joling de tweede artiest die op deze manier rechtstreeks is uitverkoren? zon
der eerst een nationale finale te hoeven winnen. Dat geldt niet voor het liedje dat
Gerard in Dublin gaat zingen: dat wordt geselecteerd uit wat hij tijdens het Nationaal
Songfestival op woensdag 23 maart in Den Haag ten gehore brengt en door NOS-
televisie wordt uitgezonden. Joling zingt dan zes liedjes. Het tv-programma wordt tus-
sen de liedjespresentatie en de bepaling van de uitslag onderbroken voor een verslag
van de eerste helft van de voetbalwedstrijd Engeland-Nederland. Op het programma
staan de volgende liedjes: „Heel verliefd", „Happy end in Hollywood", „December in
april", „Mijn droom", „Dans door de tijd" en „Shangri-la".
ZATERDAG 19 MAART 1988
:N HAAG - Zanger Gerard Jo-
ig heeft het Eurovisie Songfesti-
1 bepaald niet nodig als spring-
ink: de jonge Noordhollander
sinds zijn landelijke doorbraak
1985 (via Henny Huismans
undmixshow) het werk al nau-
:lijks aan. „Ik ben al zo'n beetje
eind volgend jaar volgeboekt,
ik mag niet klagen. Het Song-
.tival zie ik gewoon als wat extra
'aripg. Het zou natuurlijk prach-
r zijn als ik er ook een hit mee
tak, het zou hypocriet zijn dat te
tkennen. Maar ik ben nu al een
el tevreden mens, ik mag niet
)pperen".
ing sluit zijn ogen niet voor de risi-
i die aan deelname verbonden zijn.
t aantal succesnummers dat uit al die
in Songfestival is voortgekomen, is
t bepaald moedgevend en van veel
piesten is sinds hun verschijning op het
Tovisie-podium nooit meer iets verno-
n. „Dat is waar. Maar ik ben er niet
ïg voor, ik weet wat ik kan en ik denk
t dat ik echt kan afgaan daar. En bo-
idien: je móet toch wel eens een risico
men; het leven bestaat uit winnen en
•liezen".
voormalige imitator van Don Mc-
jn heeft opvallend veel succes in het
:rre Oosten, waar zijn elpees als war-
broodjes over de toonbank gaan. „Ik
:t niet precies waar 'm dat in zit. Ik
iloof dat de mensen daar erg gek zijn
sentimentele liedjes, liefst in het En-
Is, en ze vallen ook op hoge stemmen.'
daar pas ik precies in. Het zal ook
komen door goeie reclame van de
itenmaatschappij".
ing keerde eind februari terug van een
weken durende promotietournee
waarin hij radio- en tv-optredens deed
en persconferenties gaf in exotische oor
den als Hongkong, Bangkok, Singapore,
Manilla, Seoul en op Taiwan. Hij is
spontaan genoeg om te laten weten dat
hij daar mateloos van geniet. „Dat is
toch ook prachtig? Dat wil je toch als ar
tiest, succes? Twee gouden elpees, een
platina elpee, opnamen voor een video
clip, interviews, schitterend".
Met gerechtvaardigde trots spreidt hij
kranten en tijdschriften uit, gedrukt in
oriëntaalse karakters en geïllustreerd met
tientallen keren Gerard Joling. Zingend,
pratend, drinkend, lachend, handen
schuddend. „Leuk voor het plakboek",
bekent hij jongensachtig.
Idool
Het is hard gegaan met Joling. Nog maar
vier jaar geleden was hij een anonieme
ober die wel eens voor een paar tientjes
een paar liedjes meezong met een ge
luidsbandje. Nu is hij een over de hele
wereld (nou ja, een paar flinke stukken
daarvan) aanbeden zanger, hij maakte al
drie elpees en een riante serie singlehits
en hij is het idool van talloze tienermeis
jes. Hij lacht: „Dat schijnt zo, ja. Ik ben
daar niet op uit hoor, maar zo werkt dat
nu eenmaal. Zal wel weer die romanti
sche uitstraling zijn. Het is ook wel eens
lastig als ze in je tuin rondkruipen, je
naambordje van de deur schroeven en
zo. Maar het hoort erbij. Je wilt succes
hebben, en daar horen de lusten en de
lasten bij".
Adn motivatie voor zijn vak ontbreekt
he]t hem niet. „Nee: je wilt zanger
worden; als je daar niks voor over hebt
lukt dat niet. Ik was wel ober, maar wat
ik eigenlijk altijd wilde was: de showbiz
in. Voor een kwartje trad ik al op. Ik
heb wel het geluk gehad dat ik zangles
moest nemen". Móest? „Ja, als therapie,
ik was bronchitispatiënt en zangles leek
de dokters wel een aardige methode om
de genezing te bevorderen. Die zangle
raar zei toen: „Je hebt een heel goeie
ticorf
tfï
stem, daar moetje wat mee doen. Zoiets
helpt natuurlijk wel bij de keuze voor je
vlak. Maar het was wel wat ik zelf ook
ajtijd al wilde".
Het grote succes begon in de Soundmix-
show. „Ja, dat was voor mij de spring
plank. Veel mensen hebben tegenwoor
dig het idee dat ik toen de finale heb ge
wonnen, maar dat was helemaal niet zo,
ik werd derde. Glenda Peters was eerste.
Maar als ik straks in Dublin wéér derde
word, met hetzelfde goeie resultaat
erachteraan, daar teken ik voor".
Niet veel g's
Joling is bekend geworden met Engelsta
lige liedjes. Het festival vereist dat hij
Nederlands zingt. „Dat is niet nieuw
voor me. Bij optredens in het land doe
ik het wel eens meer, een Nederlands
liedje ertussendoor. Ik hoop dat er
woensdag een liedje wint waar niet te
veel g's in zitten, want dat is altijd een
handicap in het festival, dat maakt het
Nederlands voor buitenlanders zo ontoe
gankelijk".
Er staan woensdag zes liedjes op het pro
gramma, geselecteerd uit zo'n 220 inzen
dingen. Gerard Joling vertolkt ze met
begeleiding van het Metropole-orkest
onder de in Eurovisiezaken doorknede
Harry van Hoof. Allemaal ballads? „Ik
ben bang van wel", grijnst hij. „Mijn
stem leent zich nu eenmaal het best voor
langzame liedjes, en daar hebben we bij
het kiezen rekening mee gehouden".
De tegenwoordig gehanteerde selectie
procedures voor het Nationaal Songfesti
val houden, behalve een vroegtijdige
keuze voor één artiest, ook in dat die ar
tiest zelf zeggenschap krijgt in de keuze
van de finaleliedjes. Bovendien mag zijn
eigen producer (in het geval van Gerard
Joling is dat Peter de Wijn) zonder meer
twee liedjes bijdragen aan die finale. „Zo
voorkom je die ellende van vroeger",
zegt Joling, „met al die stress dat je op
Nederlands niveau al met andere arties
ten moest concurreren, en dat je gewoon
een liedje kreeg toegewezen. Als dat nu
nog zo zou zijn, had ik het ook Izeker
niet gedaan".
Als het winnende liedje een succes
wordt, blijf hij dan Nederlands zingen?
„Dat weet ik nog niet", zegt Joling nuch
ter. „Laten we eerst maar eens kijken
hoe het loopt. Het liedje dat woensdag
wint komt in elk geval op single uit, hier
natuurlijk in het Nederlands, maar ik
moet ook een Engelse versie maken voor
de promotie op het festival, en er is ook
al om een Duitse versie gevraagd. Hoe
we dat allemaal gaan doen, dat zien we
nog wel".
Is Duitsland belangrijk voor hem? „Niet
echt, in Noord-Duitsland loopt het wel
aardig, maar je kunt niet van een door
braak spreken. In Europa ben ik ook he
lemaal niet zo „groot", ik heb wat succes
in Scandinavië, in België, in Portugal.
Maar in Frankrijk bijvoorbeeld ben ik
niks, in Spanje ook niet. Waar dat aan
ligt, ik weet het niet".
Hoopt hij dat het festival in Dublin daar
straks verbetering in brengt? „Ja, dat
zou wel aardig zijn. Maar nogmaals: ik
ben al dik tevreden met m'n loopbaan
tot nu toe, ik heb het al hartstikke druk,
dus nódig, nee, nodig heb ik het niet
echt. Maar het zou toch wel leuk zijn,
dat wil ik niet ontkennen".
RENÉ DE COCQ
lusten en
bij"- FOTO: PB
Nooit worden ze vergeten, de Beatles. On
langs werden er weer twee nieuwe cd's uitge
bracht, waarop een verzameling bijzondere 1
uitvoeringen van de bekende nummers. Duits
talig, korter, langer dan het origineel, noem 1
maar op. De Beatles doen ook solo weer van 1
zich spreken. McCartney had zijn zoveelste kerst-1
hit. Maar op nummer 1 stond „Got my mind set1
on you" van George Harrison. En een tweede sing
le „When we was fab" scoort momenteel hoog. Een
gesprek met de stille Beatle over het nieuwe succes.1
«ags.
dit kee'-
fOTO: PK
r*
4STERDAM - Het water van
I Amstel klotst. In het gelijknami-
i Amsterdamse hotel staart Geor-
Harrison zwijgend naar buiten.
woelige Amstel is een van de
[einige dingen die hij zich van de
Jouden Tijden herinnert: die ene
lachtentocht in 1964. „Voor de
1st lijkt die tijd een film die ver
leid wordt afgedraaid. En alle scè-
cs zitten er verkeerd-om in", lacht
Ij wat schaapachtig.
Jeorge praat. George praat zelfs over de
Spaties. Wat heet, hij heeft momenteel
jn wereldhit met „When we was fab",
In nummer over de gouden tijd. „Een
lapje", zegt hij zelf.
eorge is over de pijn na de splitsing
in de Beatles heengegroeid. „De jaren
i het eind waren heel pijnlijk. Veel za-
nproblemen. Iedereen liep met een ad-
icaat naast zich, iedereen zwaaide met
eigementen en deed elkaar processen
in. Het was een vreemd einde van wat
ch een mooie tijd is geweest. Dat gaf
n vieze smaak in m'n mond. Ik vergat
leuke kanten van de Beatles. Maar er
nu heel wat tijd overheen gegaan. Er is
fel gebeurd, we zijn allemaal een stuk
jolwassener geworden. Normaler ook en
e zaken zijn niet zo dringend meer. Nu
jan ik weer lachen als ik aan die tijd te-
i jigdenk. Ik kan er zelfs weer van genie-
?n en er dus ook een song over schrij-
ien: When we was fab".
jeorge is niet echt verbaasd over het
feces van zijn nieuwe elpee en singles.
[Ik voelde het aankomen", zegt hij met
[en wat mysterieuze blik in de ogen.
(Brie jaar geleden voelde ik een positie-
'e verandering in mezelf. Ik begon din-
gen zonniger te zien, en kreeg weer zin
om een plaat te maken. Het was er de
lijd voor. 'Mijn grote fout was altijd dat
ik het in m'n eentje wilde doen. Maar
dat werkt niet. Je schrijft, je speelt, je ar
rangeert, produceert, neemt het op. Ik
merkte dat ik aanvankelijk de details
vergat en zo steeds meer dingen uit het
oog verloor. Op het laatst maakte ik m'n
songs en platen maar half af. Ik had een
muzikale païtner nodig, een soort spre
kend geweten. Niet iemand die me zou
overvleugelen, maar ook niet iemand
die me slaafs zou volgen, zonder com
mentaar. Iemand die me de ruimte geeft
om mezelf te zijn en het beste uit me
haalt".
De partner werd Jeff Lynne, ooit leider
van het Electric Light Orchestra. George
en Jeff trokken twee jaar met elkaar op
„om vrienden te worden".
„We gingen naar de kroeg en naar con
certen en uiteindelijk naar de studio.
Hel was perfect. Ik heb sinds The Beat
les nooit zo fijn met iemand samenge
werkt. We vonden dezelfde dingen goed
en dezelfde dingen slecht".
kan
weef
lachen
om
Beatle-'
tijd
Turbo
Onder slechte dingen blijkt George het
merendeel van de hitparade te scharen.
„Computermuziek", zegt hij met een
vieze trek om de mond. „Je hoort geen
mensen meer, je hoort computers en de
drummachines. Èr zit geen emotie meer
achter, het is een fabriek geworden".
Het zal George wel extra pijn doen, ver
onderstellen we, want hij. stond samen
met die andere drie immers aan de wieg
van de popmuziek. Ja toch? „Nee hoor",
schrikt hij. „Wij? We begonnen niks, we
haakten gewoon in op een ontwikkeling
die lang voor ons was begonnen. We wil
den helemaal niet de beste groep ter we
reld worden, we wilden eigenlijk alleen
maar Elvis zijn, of Chuck Berry".
Kom George, we zitten hier tussen vier
muren, geef nou eens toe hoe geweldig
jullie waren. De wereld zou er anders
uitzien zonder de Beatles. Hij kijkt haast
smekend. „Misschien wel, maar dat
kwam echt niet alleen door ons. Het eni
ge dat wij waarschijnlijk wel hebben ge
daan, is laten zien dat iedereen liedjes
kon maken, dat elke knaap van de straat
een ster kon worden. Voor wij onze hits
hadden, had je begeleidingsgroepen met
professionele zangers, die werk van pro
fessionele songschrijvers zongen. Maar
wij schreven zelf en zongen zelf. Dus ie
dereen kon het".
Wist George destijds hoe groot ze wa
ren? „Nee, niet echt. We hebben er eerst
jarenlang bewust aan gewerkt. Succes
kwam minder spontaan dan iedereen
dacht. Maar toen het eenmaal liep, ging
het zo snel dat we alle overzicht verlo
ren. In 1967 zag ik eigenlijk pas wat er
aan de hand was. Voor die tijd hadden
we het te druk met Beatle zijn. We
Beatle-den maar raak, auto in, auto uit.
Ik herinner me bar weinig. Bepaalde
beelden, meer niet. De grachten hier.
Het is net een film die versneld wordt
afgedraaid. Het lijkt me ook wat over
dreven allemaal. Maar nog steeds komen
er mensen op me af die zeggen dat ik
hun leven heb veranderd. Dat zal dan
wel. Maar zo uniek is het niet. Je ziet
het ook elke generatie weer terugkomen.
Elke generatie ontdekt de Beatles weer
opnieuw."
Gat
George schreef ook songs, maar ze kwa
men slechts mondjesmaat op de plaat.
„Zelf vond ik het logisch. Paul en John
waren immers de beroemde songschrij
vers. Probeer daar maar eens tussen te
komen", lacht hij breed. Hoe kwam
George er tussen? Zijn lach verstrakt.
„In het begin probeerde ik het niet eens.
De eerste elpee was helemaal voor John
en Paul. Bij de tweede dacht ik: laat ik
eens kijken of ik dat trucje ook ken. En
bij de volgende elpee had ik zelfs twee
songs klaar. Maar toen begon Ringo ook
te schrijven. En toen hadden we weer
veel te veel songs, dus maakten John en
Paul een keus. En, ach, meestal kozen ze
zichzelf", lacht hij ongemakkelijk.
„Ach, ik weet niet meer precies hoe het
ging. Je hield je stil tijdens de opnames.
Pas als er een gat viel, kwam je aanzet
ten met: ik heb ook nog wel een num
mertje, en dan schoof je je allerbeste
song naar voren, in de hoop dat ze er
iets aan vonden. Ik had natuurlijk veel
meer geschreven. Dat bleef liggen tot na
de split. Toen heb ik het in één ruk alle
maal opgenomen. Zat ik opeens met
achttien songs. De rest maakte één solo
plaat. Maar ik zat met drie platen vol
materiaal. Die heb ik toch maar in een
keer uitgebracht. Ze moesten uit de weg,
voordat ik weer wat nieuws kon schrij-
Invloeden
In de songs van George waren er altijd
oosterse invloeden, onder meer afkom
stig van sitar-speler Ravi Shankar. Met
een brandende blik in z'n ogen: „Ravi
was heel belangrijk voor me. Hij is dat
nog steeds en zal dat altijd blijven. Ook
na dit leven. Onze band blijft bestaan. Ik
ga hem achterna in de dood en zal hem
blijven ontmoeten in andere levens, an
dere werelden, andere tijden, andere li
chamen. Mensen vanwie je houdt blij
ven bij je. Mensen die je haat trouwens
ook, net zolang tot je in harmonie met
elkaar bent. En d^n blijf je ze ontmoeten
als vriend".
Ooit zei hij de wijsheid te danken te
hebben aan LSD. „Ik praat er niet graag
over, want ik wil het niet propageren.
Het is gevaarlijk. Maar, eh", lacht hij
breeduit, „ik leerde die nacht iets waar
ik anders twintig jaar voor nodig zou
hebben gehad. Ik l^d nog nooit nage
dacht over God. Maar toen nam ik LSD
en vroeg, als er een God bestaat, laat
Hem dan nu een teken geven. Jeetje, ik
had 't nog niet gezegd of alles, de hele
wereld, het hele heelal, begon te flikke
ren, te knipperen, te seinen en te bellen:
dingedingedingeding. Ha! Sindsdien heb
ik nooit meer om een teken gevraagd.
Maar ondertussen waren mijn hersens
wel een roerei. En ik had dagen nodig
om alles weer op een rijtje te krijgen".
Elders in het hotel moet een negenjarig
jochie rondlopen. Dhani, of Danny,
Harrison. Zijn zoon. Wat zegt George
als Dhani vraagt naar dè drugs-ervarin
gen van pappa, of zelf ideeën krijgt in
die richting? „Daar heb ik nog niet bij
stilgestaan. Maar dat zie ik wel als het
zover is. Ik beklim de heuvel pas als ik
aan de voet sta, zei Dylan ooit al".
George houdt niet zo van spelen. Een
tour zit er dus voorlopig ook niet in.
„Niet echt nee. Niet als ik het kan voor
komen. Maar Eric Clepton, Elton John
en Phil Collins zijn bezig met een soort
supergroep. En dat is ontstaan tijdens de
opnames van mijn elpee. Dus ik vrees
dal ze me al ingepland hebben. Mis
schien dat ik een paar shows meedoe.
Maar het trekt me gewoon niet. Maan
denlang, dag in, dag uit, reizen, hotels,
bussen, auto's, slecht eten, je gezin niet
zien, al die stress, nee, dat is niks voor
mij. Ik werk liever aan een elpee, dat is
een heel ander gevoel. Een elpee is meer
een schilderij, je zet iets op, voegt wat
blauw toe, dan nog een tipje hier en een
toefje daar. Alsof je een slagroomtaart
versiert". MAX STEENBERGHE
'ficidócSou^ant'
