Een bedevaart van
25.000 kilometer
Bellen en bestellen
VAN HUIS UIT
SeidócGowant
MAANDAG 7 MAART 1988 PAGINA 12
De postorderbe
drijven Wehkamp
en Neckermann
hebben ook voor
de komende lente
aantal modestijlen
gebracht, die met
elkaar alle trends
vertegen woordi-
gen. Kittige korte
jurkjes voor lieve
snoesjes en zwie
rige langere rok
ken voor jong en
ouder. Wehkamp
zocht nogal wat
inspiratie in het
Wilde Westen. Je
ziet de stoere
vrouwen in de
nim hun paard
vastbinden aan
een paal. terwijl
de leren rafels
aan hun jack in
de wind wappe
ren („Starlights"),
maar een bladzij
de verder loopt
Madame in het
wit rond met een
broekpak, waar
onder alleen
maar een appel
groene bustier
huist. De lakjas is
terug en Weh
kamp heeft 'm in
het blaw
witte nopjes voor
f199,-. Het is de
zogenaamde
..swagger" met
verdekte knoops-
1 ui ting. De gids is
loodzwaar en met
zijn 675 bladzij
den. gevuld met
veel attractiefs,
de r
7 het
bekijken waard.
Behalve badpak
ken (per twee
stuks 69,-) in
verschillende ma-
ste lijnen, sport-
kleding en onder-
modesets als kleu
rige tangaslips (4
stuks f 24,-) kan
je 72-delig ser
viesgoed, dekens,
pannen, zeil,
plantenzuilen,
bedden en uit-
deuksets aan huis
bestellen.
Neckermann mag
er ook zijn met
zijn „Ideeën -
reld"
modekleurdes of
lief gebloemde
driestrokenrokjes
vanaf f69,95, su
per voor allen die
graag met flad-
derrokjes lopen.
Een soepele zwar
te nappa jurk met
open rugvenster
tot de taille komt
op f499.- en een
tweedelige jersey
streepjapon in
blauw/wit kost
f199,-. Telefo
nisch bestellen en
het gezin kan
ste bikini's (bo
vendeel en slip
apart te kopen),
poloshirts in de
navy-look of
„Lady Charme"-
outfit met gebreid
vest over panta
lon met streep-
bloes. Achterin de
gids staat de rest:
van foto-album
tot Black Trini
tron Beeldbuis...
De postorderbe
drijven zorgen
dat de consument
niet hoeft achter
te lopen...
TINY FRANCIS
Wehkamp zomercollectie: wijde rok met kant en broderie ge
combineerd met een cognackleurig leren jasje (ook in zwart).
Rechts: broderiejurk met katoenen doorknooprok in streep-
dessin samen met een Levi jack. ^esteltel. 05230-22322.
Dat verlangen. Dat ver
langen om te vertrekken
uit een bestaan dat niet
echt treurig is, maar ook
niet echt leuk, en waarin
alle dagen op elkaar lij
ken. Huis en haard ver
kopen, baan opzeggen en
weg! Weg, weg, weg!
- het geeft niet waar
heen. Maar dan rijzen
weer de vragen. Hoe
moet het verder, wan
neer over een jaar, an
derhalf jaar, de laatste
traveller's cheque is ver
zilverd? Wat te doen in
geval van een gebroken
been? Zal op den duur
toch niet de eenzaamheid
toeslaan? En dan wijkt
het verlangen weer
- een poosje.
Bij de 51-jarige Francisco
Montero Calvache, uit Gra
nada in Zuid-Spanje, werd de
zwerf-drift twee jaar geleden
zó hevig - er was geen hou
den meer, hij móest eenvou
dig gaan. Nu onderscheidt
Francisco zich van de meeste
andere zwerflustigen doordat
hij tegelijkertijd zeer reli
gieus is. Dit bracht hem op
het idee om niet zomaar op
stap te gaan, maar een pel
grimstocht te ondernemen.
Een voettocht naar het le
vende symbool zelf
vrede en gerechtigheid: Moe
der Teresa in Calcutta. Fran
cisco liet zich zwart op wit als
pelgrim registreren, bond
zijn rugzak om en ging aan
de wandel. Richting India,
maar wel langs omwegen. De
pelgrimstocht van het leven
verloopt immers ook niet in
één rechte lijn.
Via Portugal, Spanje, Frank
rijk, Luxemburg en België
wandelde Francisco een
maand geleden de Neder
landse grens over. Afgelopen
week passeerde hij Den Haag
en Leiden, en als alles goed is
gegaan moet hij inmiddels in
Amsterdam zijn aangeko
men. Met zijn rugzak en met
het geplastificeerde bord dat
over die rugzak heenhangt
en waarop in het Engels te
lezen staat: „Ik ben de pel
grim van de vrede. Ik loop
door heel Europa heen naar
Calcutta (India). 25.000 km.of
50 miljoen stappen. Voor de
Directeur
Francisco Montero Calvache,
zeldzaam goedlachs, en zich
verstaanbaar makend in een
mengelmoes van Spaans, Ita
liaans, Frans en gebarentaal:
„In Granada was ik directeur
van een meubelfabriek. Al
tijd bezig met geld verdienen.
Mama mia, wat was ik mate
rialistisch. Beaucoup beau-
coup materialista! Maar onge
lukkig! Sinds ik pelgrim ben,
bezit ik niets meer. Geen
cent. Maar tegelijkertijd is de
hele wereld van mij. De we
gen waarover ik loop, de
brug waaronder ik slaap.
heel de wereld is van mij. Ik
ben totaal gelukkig. Total-
mente, totalmente!"
Burgelijke types die Francis
co voor het eerst ontmoeten,
zouden hem allicht kunnen
verslijten voor een eenvoudi
ge dakloze. Voorzien van een
rommelige baard, een gebit
waarin drie tanden ontbre
ken en een bril waarvan één
glas het heeft begeven, lijkt
hij zo te zijn weggelopen uit
een kerst-documentaire over
het probleem van de zwer
vers. Mocht dit misverstand
optreden, dan kan Francisco
het onmiddellijk weerleggen.
Uit een dossier met vele tien
tallen geloofsbrieven, die zijn
gesigneerd door geestelijken,
Spaanse consuls en vredes
activisten, blijkt ondubbel
zinnig dat hij bezig is met de
langste Vredesmars allertij-
den.
Zo bevestigt bijvoorbeeld de
algemeen secretaris van Pax
Christi Vlaanderen dat
„Francisco Montero Calvache
als pelgrim voor de vrede al
uw waardering verdient".
Volgt een uiteenzetting van
Francisco Montero Calvache, voormalig directeur van een meubelfabriek te Granada: „Mama
mia, wat was ik materialistisch".
FOTO: CEES VERKERK
de gedragscode waaraan
Francisco zich als pelgrim
vrijwillig heeft onderworpen.
Centraal daarin staat zijn be
lofte dat hij zich slechts lo
pend zal voortbewegen. Ten
zij, aldus het document, er
sprake is van overmacht. In
geval van overmacht mag hij
trein, bus vliegtuig of een an
der vervoermiddel pakken.
En wanneer er nu precies
sprake is van overmacht?
„Bij regen, sneeuw, groot on
weer, oorlog, politieke con
flicten of terrorisme", aldus
het document. „Of als de
doorgang door een land on
mogelijk is". En ook bij
„ziekte, ongeluk of noodlot
van een familielid". Terwijl
voorts als aparte categorie
van force majeure wordt ver
meld: de wens „om een toe--
ristische plaats te leren ken
nen die niet op de route ligt".
Een gemis
Zwervers dragen meestal een
gemis, een tekort, een ver
driet met zich mee. Zo ook
Francisco. Zijn echtgenote,
vertelt hij spontaan, was door
zorgen aan de drank geraakt
en wel in die mate dat ze er
uiteindelijk aan overleden is.
Dat was in 1980. Sindsdien is
zijn verlangen om weg te
gaan almaar sterker gewor
den, totdat het uiteindelijk
dus onhoudbaar werd.
„Op 1 januari 1986 ben ik uit
Granada vertrokken voor
een voetreis naar Rome,
waar ik de Heilige Vader «ii
dens een algemene audiëntie
de hand heb mogen drukken.
Daarna ben ik naar huis te
ruggekeerd. Om kort daarna
opnieuw te vertrekken, maar
nu voor mijn eigenlijke pel
grimage - naar Calcutta.
Omdat ik geen geld heb, leef
ik van wat de mensen me
willen geven. Soms word ik
heel gastvrij onthaald. Krijg
ik een bed en een heerlijke
maaltijd. Maar vooral in
Spanje en Frankrijk heb ik
vaak buiten geslapen. Op een
bouwplaats, in een park, op
een kerkhof - ik heb een
piepklein tentje en aan een
paar vierkante meter heb ik
voldoende om dat op te zet
ten. Op zo'n kerkhof doen
zich soms heel vreemde ont
moetingen voor. Ik herinner
me een kerkhof in noord-
Spanje waar ik 's nacht in
het stikdonker geritsel en ge
fluister hoor. Politie?, denk
ik. Junks? Na een tijdje ga ik
poolshoogte nemen. En breek
bijna mijn benen over twee
gelieven. Mama mia, ik
schrik me lam. Maar zij ook!
En ze zetten me het toch op
een lopen! Ze moeten ge
dacht hebben dat ze betrapt
waren door de duivel zelf",
aldus Francisco, die bij deze
herinnering haast de hik
krijgt van het lachen.
Wilde nachten zijn er voor
hemzelf trouwens niet meer
bij, voegt hij er met een goed
gemutste knipoog aan toe. Hij
pakt zijn gedragscode er nog
eens bij en wijst de paragra
fen aan waaruit blijkt dat hij
niet alleen afziet van geme
chaniseerd vervoer, maar
ook van „schandalen, drink
gelagen etc.". Voorts belooft
hij in zijn code dat hij de
naaste „niet seksueel zal be
naderen".
Dat laatste valt niet altijd
mee. Vertellend over zijn
vele ontmoetingen in de loop
van de afgelopen twee jaar,
ziet Francisco nog die Itali
aanse voor zich, die schitte
rende bambina, die het hele
maal zag zitten om met hem
mee te lopen naar Calcutta.
„Nee meisje, heb ik gezegd,
dat gaat niet".
'Maar waarom dan niet?'
„Daarom niet".
'Hoezo: daarom niet?'
„Nou, als je het echt wilt we
ten: omdat we dan niet met
zijn tweeën, maar met met
zijn drieën en misschien wel
met zijn vieren in Calcutta
aankomen!"
Puur plezier
Francisco Montero Calvache
slaat zich van puur plezier op
de dijen - zoals hij eigenlijk
voortdurend doet. Voor- of
tegenspoed, zijn humeur is
altijd uitstekend. En dat
komt, weet hij, doordat hij
zich nimmer zorgen over de
dag van morgen maakt. Ve-
trouwend op, zoals hij dat
noemt, „zijn Chef in de he
mel".
Inderdaad lijkt die Chef door
de bank genomen heel goed
voor hem te zorgen. Er zijn
natuurlijk de nachten die hij
in een verlaten schuur of op
een begraafplaats moet door
brengen. maar heeft hij een
maal onderdak, dan rolt hij
veelal van het ene gastvrije
huis het andere binnen. Ie
dereen kent immers wel een
familielid of een vriend 20
kilometer verderop die Fran
cisco óók wel een nachtje, te
slapen kan hebben. Zo kwam
de Spaanse pelgrim via via
aan het adres van pater
Goossens aan de Haagse Sta-
tenlaan. Pater Goossens
baande de weg naar een
nachtje slapen bij pater Van
Vliet aan de Leidse Plantage.
En die wist ook weer iemand
- op de lange weg naar Cal-
Hoe die route nu verder
loopt? Vanuit Amsterdam, is
de bedoeling, richting
Utrecht. Dan via Arnhem,
Assen, Groningen en Win
schoten naar Oslo en Stock
holm. Vanuit Zweden terug
naar West-Duitsland. Vervol
gens Oostenrijk door, Joego
slavië, Bulgarije, Turkije, een
stukje Sovjetunie, dan de
Kaspische Zee oversteken en
via Pakistan naar India.
„Voorjaar 1991 is Calcutta in
zicht", weet Francisco.
Dat verlangen. Dat verlan
gen om afscheid te nemen
van de sleur. Huis en haard
en baan te verlaten, de ein
der tegemoet. Het lijkt ris
kant. Maar als pelgrim, onder
Zijn hoede en in dienst van
de vrede, moet het te doen
WILLEM SCHEER
Kunstmatige
besmetting
Slecht nieuws uit Rotterdam. Tus
sen 2 november 1987 en 21 januari
1988 zijn 177 vrouwen bij een rea
geerbuisbevruchting besmet ge
raakt met het hepatitis-B-virus. Bij
negentien van hen zijn de sympto
men ook geconstateerd- Het com-
mentVr van Diikzigt is tot nu toe
zuinig: de kweekvloeistof voor de
bevruchte eicelletjes zou met het
virus besmet zijn geraakt en ver
der is de zaak nog „in onderzoek".
Besmetting met hepatitis-B is al
leen mogelijk als besmette stof
rechtstreeks in de bloedbaan komt.
Vandaar dat het virus bijna uit
sluitend circuleert in bepaalde risi
cogroepen: spuiters (vuile naal
den), homoseksuelen die anaal
contact plegen, iedereen die be
roepsmatig vaak met bloëd en li
chaamsvloeistoffen omgaat zoals
dokters, verpleegkundigen en la
boranten. Ook kunnen vrouwen
de ziekte overdragen aan hun on
geboren kind, omdat het virus, zo
als ook nu is gebleken, de placen
ta-barrière kan doorkruisen.
Voor bloedbanken was het hepati-
tis-B-virus lange tijd een ramp.
Een besmette donatie kon hectoli
ters bloed tegelijk besmetten. Van
daar dat het Rode Kruis al jaren
lang donors op hepatitis-B contro
leert, en - in dit geval belangrijk -
hun bloed in uiterst kleine hoe
veelheden (batches) tegelijk ver
werkt. Een deskundige van het
Radboudziekenhuis, die vanwege
het voorlopige van zijn commen
taar anoniem wil blijven: „Er zijn
twee dingen die mij verbazen.
Normaal is dat dergelijke kweek-
vloeistoffen telkens op steriliteit
worden gecontroleerd, dus ook op
de aanwezigheid van het hepatitis-
B-virus. En verder: het is gebrui
kelijk om dergelijke vloeistoffen
telkens opnieuw aan te maken.
Dat in Rotterdam maandenlang
hetzelfde spul is gebruikt vind ik
erg vreemd. Daardoor heeft de be
smetting zo'n omvang kunnen
aannemen".
Ontkleurd
Hepatitis-B is, anders dan zijn on
schuldige broertje hepatitis-A, een
ernstige ziekte. Zes tot zeven we
ken na de besmetting kondigen
slechte eetlust, tegenzin in vet
voedsel, vermoeidheid en misse
lijkheid een ontsteking van de le
vercellen aan. Doordat de gal-
kleurstof door de opgeblazen en
ontstoken cellen niet meer nor
maal naar de darm kan afvloeien
verdwijnt de overmaat van die
kleurstof in het bloed. Gevolg: de
ontlasting raakt ontkleurd, huid
en oogwit worden geel en de urine
ziet er uit als oud bruin bier.
Meestal gaat de ziekte vanzelf
over, maar in enkele gevallen
wordt hepatitis chronisch en kan
de lever dodelijk verbindweefse
len.
Een paar jaar geleden is ook geble
ken dat je na het doormaken van
de ziekte een veel grotere kans
hebt op het krijgen van primair le-
vercelcarcinoom. Wat heeft dat
voor consequenties voor de 1771
vrouwen van Diikzigt? Als de
zwangerschap al doorgaat, dan is
de kans groot dat ook hun kind
met het virus is besmet. Inenten
helpt niet meer, omdat het virus
zich onbereikbaar voor het vaccin
in de cellen heeft verschanst. Wat
wel enigszins kan helpen zijn an
tistoffen die bereid zijn uit het
bloed van hepatitis-B-patiënten.
Dijkzigt meldde dat alle vrouwen
al met dit immunoglobuline' zijn
ingeënt. Maar hoe effectief dat is
moet de tijd nog leren want de in
cubatietijd van hepatitis-B, dus de
tijd tussen besmetting en uitbre
ken van de ziekte, bedraagt 60 tot
240 dagen.
Een invriestoestel
zoals gebruikt bij de
kunstmatige be
vruchting. Bij het be
vruchtingsproces is
in de kweekvloeis-
toef de hepatitis-be-
smetting ontstaan.
FOTO: ARCHIEF
f J*
Set
door Mn Forctnllt-Vin Rottum
Verketteren
ijk
t
dat wij niet uit eikaars a<ncb
J --- (en
Het woord ketter heeft
mij altijd een akelige klanA-
gehad. Ik denk dat ik het
jaren niet meer gebruik.
Misschien omdat ik, evenai.
vele andere gelovigen, niet
op de eerste plaats zit uit t
pluizen of iemand van mijl jt
geloofsgenoten wel
rechtzinnig in de leer is',
veeleer of we samen op z<
kunnen gaan naar de weg
van het heil. 1
Verketteren vind ik dus oiber
een naar begrip. Helaas ko^
ik het nogal eens tegen. "W(
Verketteren doet iemand ee
ander als hij hem uitkrijt, I1 t(
aan de kaak stelt, heftig
veroordeelt om zijn ef>
opvattingen. Voor mijn b
gevoel is dat liefdeloos. En £>te
hoge mate onchristelijk. f^e
Als je in de openbaarheid p u
treedt, je mening regelmatiï 1
in de krant verkondigt
bijvoorbeeld, moet je er
rekening mée houden dat
bekritiseerd wordt. Dat is pPe
een goede zaak. Een
journalist is daar natuurlijk)
op verdacht. Hij kan er
zijn voordeel mee doen.
Teruggefloten worden
betekent: je bezinnen op cftj0
plaats waarop je behoort t&e£l
staan.
Kritiseren is iets anders da\
verketteren. Ik heb eind
januari op deze plaats verslfc
uitgebracht van de
voordracht door emeritus,- I
bisschop Bluyssen in Twenty
Daarover heb ik mijn
vreugde uitgesproken. Dezè SP
ontmoeting is een
bemoedigende,
hartverwarmende en
gelovige ervaring geworde
maar sommige reacties
lezers gaven blijk van
ontstemdheid.
Ik denk dat we op het
verkeerde pad zijn als r.k:
elb
gelovigen elkaar verketterd
vanwege verdeelde
meningen. Ik wil er hier
nogmaals van getuigen dat
het als mijn opdracht i
voorzover het mogelijk is
óók vanaf deze plek, het
voorbeeld van Monseigneu^
Bluyssen te volgen: altijd
weer trachten een brug te
slaan naar de anderen. En
dat zijn dan zowel de
anderen in mijn geloof als
die daarbuiten staan. Hoe
moeilijk het soms ook i
hoe na me het vuur wel eei
aan de schenen wordt
gelegd. Als tegenstrevers
bijvoorbeeld spreken over
„een zekere Al f rink" e
daarmee kwetsen.
Ik heb van een bijbelkundj en<
geleerd dat in de vroegste lt'
kerkgeschiedenis ook niet
iedereen even gelijkgezind
gebleken en dat de heilige
apostelen Petrus en Paul us
eens behoorlijk met elkaar
de clinch hebben gelegen.
Zoiets troost mij dan
beetje. Nietwaar, de Kerk
ook daérvan blijkbaar niet
omvergewaaid. Ik volg dus 1
vooralsnog graag het spoor
van de bruggenbouwer
Bluyssen. Laat mij maar
steen na steen aansjouwen 1
voor de brug naar de
„andersdenkenden" onder
mijn geloofsgenoten binnei
de kerkprovincie Nederlan k
Dat gaat dan momenteel
weliswaar wat moeizaam,
maar onmogelijk is het not 'e
altijd niet. Er gebeurt
immers bij al dat bouwen
aan de basis heel wat goed c
Ik ontmoet voortdurend
mensen die „er nog altijd
geloven". Die het met elka lul0
blijven oppakken èn het m 'se
elkaar uithouden bovendie zlJn
Is het geen verkwikkende
gedachte dat we, allemaal
kinderen van één Vader,
zoveel van elkaar
verschillen, maar dat ook
gerust mogen! Bouwen
blijven we dus. En voorlop
zie ik er helemaal geen he
in, te trachten privébrugge
aan te leggen richting Rom:
Als me iets getroffen heeft ^re(
de toespraak van Bluyssen F
dan is het dat deze
genuanceerd en alles behal
drammerig was. Enige
weken geleden hebben we
de zondagse
eucharistieviering in onze
kerk gezongen: „Dat iltnu
uitval, dat wij allen, zo zwa ,a
en droevig als wij zijn, nie
uit eikaars genade vallen...
Ik neurie het al weken na.
tzij
plac
