Dertien presidentskandidaten
op zoek naar een boodschap
Het eerste woord is aan Iowa
Snobismè
BUITENLAND CcidócSotnont VRIJDAG 5 FEBRUARI 1988 PAGINA I
Politie Polen hakt in
op demonstranten
WARSCHAU De politie in de Poolse
havenstad Gdansk is gisteren hard op
getreden tegen een demonstratie van
honderden aanhangers van het vakver
bond Solidariteit. Terwijl naar schatting
5.000 mensen, onder wie de leider van
Solidariteit Lech Walesa een mis bij
woonden ter ere van de heilige Zwarte,
Madonna, werd het kerkgebouw door'
de politie omsingeld. Toen de kerkgan
gers na de dienst naar buiten kwamen,
hieven enkele honderden mensen
spreekkoren aan tegen de prijsverho
gingen. Hierop greep de politie onmid
dellijk in. Er werden felle schijnwerpers
op de menigte gericht en vervolgens
sloegen politiemannen in burger op de
demonstranten in.
Italië voelt wel
voor F16-basis VS
ROME Italië is bereid de statione
ring van Amerikaanse F-16 straalja
gers op zijn grondgebied te overwe
gen. Het behoud van deze luchtvloot
die gedwongen uit Spanje moest
vertrekken is essentieel voor de
verdediging van zuidelijk Europa. Dit
staat in een gezamenlijke verklaring
die gisteren in Rome werd opgesteld
na overleg tussen de Amerikaanse mi
nister van defensie Frank Carlucci en
zijn Italiaanse ambtgenoot Valerio Za-
none. Zanone sloot niet uit dat de toe
stellen in Italië worden gestationeerd,
ondanks tegenstand van de socialis
ten.
Sioux-indianen gaan strijdbijl opgraven
NEW YORK De Sioux-indianen in de VS hebben gisteren voor het
eerst in meer dan een eeuw een oorlogs-opperhoofd gekozen. Hij moet
de juridische striid gaan leiden tegen de Amerikaanse regering
om de Zwarte Heuvels van Zuid-Dakota te heroveren. Opperhoofd
Oliver Red Cloud, leider van de Oglala Sioux verklaarde dat tot oor
logs-opperhoofd is benoemd de succesvolle zakenman Philipp Stevens,
de achterkleinzoon van Chief Standing Bear. Red Cloud verklaarde
dat Stevens de strijd gaat leiden voor „eerlijke en rechtvaardige scha
devergoeding... voor de illegale inbeslagneming van de Zwarte heu
vels door de Amerikaanse regering, zo'n 110 jaar geleden". Stevens
geeft zijn functie als directeur an een ingenieursbureau op om strijd
van de Sioux te kunnen leiden. De Sioux versloegen in 1876 de Ame
rikaanse troepen bij de slag van Little Big Horn. Daarbij kwamen lui
tenant-kolonel George Custer en zijn tweehonderd manschappen om
het leven. Twee jaar eerder had een expeditie onder leiding van Cus
ter goud gevonden in de Zwarte Heuvels. In de goudkoorts die daarop
volgde werden de indianen uit hun gebied verdreven. Een medewer
ker van Stevens verklaarde dat ongeveer 68.000 Sioux bij de strijd zijn
betrokken en dat zij een gebied opeisen van rond 2.8 miljoen hectare,
waarop zij recht zouden hebben krachtens een verdrag uit 1868.
Gaddafi bezegelt
herstel banden
met Tunesië
TUNIS De Libische leider kolonel
Gaddafi, is gisteren in Tunesië aange
komen om het herstel van de betrek
kingen te bezegelen. De 46-iarige ko
lonel werd op het vliegveld van Tu
nis warm begroet door de Tunesische
president Zine Ben Ali. Vandaag be
spraken de twee leiders een „docu
ment van eenheid" dat Gadaffi heeft
opgesteld. De banden waren bijna
twee jaar geleden verbroken nadat
Libië zijn pro-westerse buurnatie be
schuldigde van medeplichtigheid bij
de Amerikaanse bombardementen op
de hoofdstad Tripoli.
Uitlevering nazi
Brunner gevraagd
PARIJS Honderd Franse
kamerleden hebben aan presi
dent Hafez al-Assad van Syrië
gevraagd de uitlevering te be
vorderen van Alois Brunner,
de meest gezochte nog voort
vluchtige nazi-oorlogsmisdadi
ger. In een brief van de parle
mentariërs aan Assad staat dat
Brunner verantwoordelijk is
voor de dood van 24.000 Fran
se joden. Syrië verleent de
voormalige SS-officier al vele
jaren gastvrijheid. De man
woont in Damascus en heeft in
interviews gezegd geen be
rouw te hebben.
AMERIKAANSE
VERKIEZINGEN
IN DE SCHADUW
VAN RONALD
(Van onze correspondent
Jo Wijnen)
WASHINGTON De
enige onverslaanbare man
in de komende Ameri
kaanse presidentverkie
zingen is Ronald Reagan.
Weliswaar neemt de Gro
te Communicator niet aan
het gebeuren deel, maar
hij is onverslaanbaar in de
zin dat geen van de se
rieuze kandidaten die
naar het Witte Huis din
gen zelfs maar een schijn
tje van het charisma, de
retorische kracht, het po
litieke instinct en de po
pulariteit heeft van de
man die ze zo graag wil
len opvolgen.
De dertien kandidaten 6
republikeinen en 7 Democra
ten zijn in vergelijking met
de Oude Meester slechts saaie
dilletanten. En wat erger is: in
tegenstelling tot Ronald
Reagan in 1980 en 1984 hebben
ze geen leidend thema en geen
boodschap die tot de verbeel
ding van de Amerikaanse kie
zers spreekt. De enige vraag
waar het tot dusver in een
drukke, geldverslindende,
maar overigens weinig opwin
dende campagne om gaat is:
hoe dring je het reusachtige
Amerikaanse begrotingstekort
terug zonder de belasting te
verhogen. Met dat onmogelijke
thema hebben de dertien kan
didaten zich op Iowa (waar
maandag de eerste zogenaam
de caucus wordt gehouden) en
New Hampshire (waar op 16
februari de eerste voorverkie
zing plaatsvindt) geworpen.
Zwijgen
Eén ding moet de dertien
heren worden nagegeven: ze
doen hun uiterste best om te
zijn wat ze niet ziin. En ze
doen nog meer hun best om de
nu al enigszins moegebeukte
kiezers duidelijk te maken wat
ze allemaal niét zullen doen.
I Over wat ze wél zullen gaan
doen, bestaat een bijna een
drachtig stilzwijgen.
Zelfrespect is een weinig gang
baar artikel bij de meeste kan
didaten. Vaak verloochenen ze
zichzelf zichtbaar. Karakter-
zelfmoord, noemde een Ame
rikaanse commentator dat Zo
wijzigde Michael Dukakis, de
gouverneur van Massachusetts
en één van de belangrijkste
democratische kandidaten,
deze week zijn persoonlijk
imago ingrijpend. Zijn cam
pagnestaf was tot de ontdek
king gekomen dat Dukakis te
zakelijk, te technocratisch en
te intellectueel overkwam.
Dus werd Dukakis tijdig voor
zien van een vleugje harts
tocht en passie, werd hij plot
seling zelfs emotioneel.
Bruce Babbitt, de wat kleurlo
ze en weinig verbeeldingsrijke
ex-gouverneur van Arizona,
maakte enkele weken geleden
een grapje dat erg goed aan
sloeg. Gevolg: Babbitt ontpopt
zich nu als de kandidaat met
de humor. George Bush wor
stelt al maanden met de zoge
naamde „wimp-factor". Een
„wimp" is een persoon met
een uitgesproken gebrek aan
besluitvaardigheid en politiek
temperament, een „doetje"
dus. Bush waagt het nu zijn
stem te verheffen, zijn vuisten
te ballen en zelfs ruzie te ma
ken op de televisie.
Robert Dole geniet de twijfel
achtige reputatie van de han
dige,'maar weinig consistente
Kraatjesmaker. En dus bedient
ii zich nu van een opmerke
lijke rechtlijnigheid. Jack
Kemp, een oer-conservatief
die tot voor kort alleen maar
economische frazen in Reaga-
neske stijl ten beste gaf, stopt
opeens een fikse hoeveelheid
sociale bewogenheid in zijn
speeches en werpt zich waar
achtig op als de kampioen van
de vernederden en vertrapten.
Pat Robertson, gebedsgenezer,
handoplegger en televisiepre
dikant, houdt Onze Lieve
Heer die hij voorheen bii
iedere denkbare gelegenheid
ter sprake bracht nu op
veilige afstand. Een vleugje
wereldsheid komt de brave
Robertson op dit ogenblik a&n-
De Republikeinse presidentskandidaat Pat Robertson gebedsgenezer, handopleg- Een paar weken geleden zag het er nog naar uit dat de Democraat Richard A.
ger en televisiepredikant, houdt Onze Lieve Heer nu op veilige afstand. Rechts op Gephardt en zijn vrouw Jane het In Iowa helemaal zouden gaan maken,
de foto: zijn vrouw Adelia. foto: ap
foto: ap
KLEINE LANDBOUWSTAAT SPEELT ONEVENREDIG GROTE ROL
DEN HAAG Des Moi
nes is eens in de vier jaar
eventjes de hoofdstad van
de Verenigde Staten. Vol
gende week maandag is
het weer zover. Dan trek
ken 2500 journalisten uit
alle windstreken naar de
hoofdstad van Iowa om
de eerste grote krachtme
ting van de Amerikaanse
presidentsverkiezingen
van 1988 te verslaan: de
„caucus" van Iowa. De te
levisiemaatschappij ABC
heeft zelfs haar hele jour
naalstudio naar Des Moi
nes verhuisd.
„Wie heeft de inwoners van
Iowa gekozen?", stond on
langs boven een commentaar
van de New York Times.
Geen gekke vraag, want de
bevolking van deze kleine
staat in het Middenwesten
van de Verenigde Staten
speelt een onevenredig grote
rol in de strijd om de opvol
ging van president Reagan,
louter en alleen omdat zij het
eerste woord heeft. Traditio
neel gold de „primary" van
New Hampshire als het start
sein voor de presidentsverkie
zingen, maar New Hampshire
wordt steeds meer Overscha
duwd door Iowa.
De Iowans danken hun vier
jaarlijkse roem vooral aan
Jimmy Carter, die hier in
1976 volkomen onverwacht
als winnaar uit de bus kwam.
Daarmee werd de „pindaboer
uit Plains" bijna niemand
kon zich herinneren dat hij
gouverneur van Georgia was
geweest op slag één van de
grote kanshebbers voor het
Witte Huis. Vier jaar later
versloeg George Bush de ge
doodverfde koploper Reagan
in Iowa. Bush dolf uiteinde
lijk het onderspit tegen
Reagan, maar Iowa leverde
hem wel het vice-president-
schap op. In 1984 legde Gary
Hart hier de basis voor zijn
stormachtige campagne die de
Amerikanen tot op heden in
haar ban houdt.
Bedevaart
Sinds Carters spectaculaire
overwinning, is de kleine
landbouwstaat een bedevaart
plaats voor alle presidents
kandidaten geworden. De on
bekende kandidaten hopen
hier de impuls te krijgen die
hen naar de baan naar het
Witte Huis moet brengen. En
de gevestigde kandidaten
gaan naar de prairies van
Iowa om een stokje te steken
voor die ongewenste lancerin
gen.
De afgelopen maanden, heb
ben de zeven Democratische
en de zes Republikeinse gega
digden voor het Witte Huis
druk campagne gevoerd in
Iowa. De meesten hebben al
ruim 100 bezoekjes aan de
staat achter de rug, terwijl zij
ieder zo'n 75 tot 100 volledig
betaalde krachten op de been
hebben gebracht om de elec
torale akkers van Iowa te be
werken.
De opwinding rond de caucus
van Iowa doet wat vreemd
aan wanneer men bedenkt
dat er maar zo'n 200.000 kie
zers aan meedoen, terwijl
Iowa slechts een handjevol af
gevaardigden stuurt naar de
partijconventies waar de Re
publikeinen en de Democra
ten deze zomer hun kandidaat
voor het Witte Huis aanwij
zen. Bovendien gaat het op 8
februari maar om een voor
ronde.
Anders dan in de primary
van New Hampshire brengen
de kiezers in de caucus van
Iowa hun stem niet recht
streeks op de afgevaardigden
uit. De uiteindelijke samen
stelling van de delegaties uit
Iowa wordt pas weken later
vastgesteld. Tegen die tijd is
waarschijnlijk al de helft van
de kandidaten afgevallen, zo
dat de eerste uitslag weinig
zegt over het aantal afgevaar
digden dat de kandidaten
krijgen.
Maar ook al is de caucus van
Iowa niet meer dan een
schoonheidswedstrijd, de er
varing leert dat Iowa een
mooi opstapje voor de prima
ry in New Hampshire is. Wie
na deze twee rondes in de
achterhoede is blijven steken,
moet wel over een heel goed
gevulde verkiezingskas be
schikken om het tot de partij
conventie in de zomer te kun
nen uitzingen. Want wie in
campagneland geen succes
heeft verliest niet alleen de
belangstelling van de media,
maar ook zijn geldschieters.
De zwakke kandidaten
moeten doorgaans al kort na
de primary van New Hamps
hire de strijd staken om hun
schulden niet al te hoog te la
ten oplopen. Het kandidaten-
veld is dus al flink uitgedund
alvorens de 98 procent van de
Amerikanen die de pech heb
ben buiten Iowa en New
Hampshire te wonen, de gele
genheid krijgt zich uit te spre
ken.
Invloed
Veel Amerikanen vinden'dat
Iowa veel te veel invloed
heeft op het verloop van de
voorverkiezingen, temeer
daar de staat nauwelijks re
presentatief genoemd kan
worden. Hoewel Iowa in 1980
en 1984 voor Reagan heeft ge
stemd, zijn de Iowans „link
ser" dan de rest van de Ame
rikanen. Reagan is er veel
minder populair dan in ande
re delen van het land en zelfs
de Republikeinen in Iowa
staan niet achter zijn steun
aan de Nicaraguaanse „Con
tra's".
Iowa, de grootste maisprodu-
cent van ae VS, leeft van de
uitvoer van landbouwproduk-
ten. De Iowans winden zich
dan ook minder op over de
door Reagan gesignaleerde
communistische opmars in de
Amerikaanse achtertuin dan
over de subsidies waarmee
andere landen hun landbou-
wexport steunen. Bij de De
mocraten in Iowa heeft Ri
chard Gephardt dan ook veel
succes met zijn ferme taal te
gen landen die zich aan on
eerlijke handelspraktijken
schuldig maken. Gephardt is
verder fel gekant tegen bezui
nigingen op de steun aan boe
ren die door het instorten van
de landbouwprijzen in moei
lijkheden zijn geraakt, en dat
kan in Iowa ook geen kwaad.
Daarentegen spelen de typi
sche stadsproblemen waarmee
andere staten te kampen heb
ben, zoals zware criminaliteit
en het verval van de door
werkloosheid geteisterde bin
nensteden, nauwelijks een rol
in de verkiezingscampagne in
het dunbevolkte Iowa.
Om het machtsmonopolie van
Iowa en New Hampshire te
breken hebben de zuidelijke
staten hun krachten gebun
deld en hun voorverkiezingen
verschoven naar 8 maart:
„Super Tuesday". Op die dag
staan in maar liefst 20 staten,
waaronder alle zuidelijke,
voorverkiezingen op het pro
gramma. Voor de „hopefuls"
valt er een flinke buit binnen
te halen: in totaal zijn zo'n
1450 Democratische en 860
Republikeinse afgevaardigden
te verdelen oftewel ruim één
derde van alle zetels op de
partiiconventies. De meeste
kandidaten hebben dit jaar
dan ook druk campagne ge
voerd in het Diepe Zuiden.
zienlijk beter van pas. Zo offe
ren de kandidaten hun eigen
persoonlijkheid op voor een
bord politieke linzensoep.
Wedijver
Omdat ze allemaal op zoek zijn.
naar een thema, proberen de
kandidaten het tikkeltje thema
waarover hun mede-kandida-*
ten beschikken af te pakken
of belachelijk te maken. Zo
staat de Democraat Paul Si
mon bekend als de meest be
wogen man als het om sociale
vraagstukken gaat. Babbitt
probeert zijn aanhang er nu
van te overtuigen dat hij dat is
en dat collega Simon maar wat
om zich heen praat. Datzelfde
Robert Dole
doen de twee republikeinse ti
tanen Bush en Dole. Alle kan
didaten noemen elkaar
niettemin „mijn vriend", wat
het feit dat ze elkaar naar het
leven staan, geenszins aan het
oog onttrekt.
Met dat alles is de vraag niet
beantwoord wie de grote kans
hebbers zijn. Bij de republikei
nen ligt de zaak duidelijk.
Daar vechten vice-president
George Bush en de minder-
heidsleider in de Senaat, Bob
Dole, om de eer. De andere
kandidaten Du Pont,
Kemp, Haig en Robertson
blijven ver achter. Haig heeft
al toegegeven geheel kansloos
te zijn. maar zegt in de strijd te
Gary Hart
blijven om Bush zoveel moge
lijk dwars te zitten. Televisie
predikant Robertson heeft een
sterkere opmars gemaakt dan
was verwacht, maar lijkt toch
vrijwel kansloos te zijn. De
campagne van aartsconserva
tief Kemp komt zeer traag op
gang. Aanvankelijk spande
Kemp met Robertson samen,
maar dat legde hem slechts po
litieke windeieren, waarna hij
schielijk de zijde van Bush
koos. Pierre Du Pont opereert
zijn miljoenenvermogen
ten spijt nog steeds in een
electoraal niemandsland.
Bush heeft het grote nadeel
dat hij gedurende de hele cam-
pagnp achtervolgd wordt door
Albert Gore
tal van onbeantwoorde vragen
over het Iran-Contra-schan-
daal, waarin hij een niet ge
heel opgehelderde rol speelde.
Dole is tot dusver onbesproken
gebleven. Bovendien is Dole
een handig politicus die zich
aan rechts noch links heeft ge
bonden en derhalve nog veel
vrijheid van handelen heeft.
Dat maakt hem tot een ge
ducht kandidaat en tot de man
waar Bush het meest van te
vrezen heeft. Bovendien heeft
vice-president Bush zich on
voldoende kunnen losmaken
van Reagan en diens politieke
denkbeelden die naar ve
len verwachten enigszins
afgpdaan hpbben. En tenslotte-
Michael Dukakis
vice-presidenten zo leert de
geschiedenis worden vrij
wel nooit president.
Come-back
Bij de Democraten liggen de
zaken veel minder duidelijk.
Als Gary Hart in mei van het
vorig jaar geen overspelige re
latie met het foto-model Don
na Rice zou hebben gehad, zou
hij zonder meer de democrati
sche „frontrunner" zijn. Hart
trok zich terug uit de race,
maar haakte in december
weer aan. Vanaf dat moment
is Hart niet meer met rust ge
laten. En hoewel hij beter dan
welke andere democratische
kandidaat wept hoe hij r;n-
pagne moet voeren, lijkt eèn
come-back uitgesloten.
Na het eerste vertrek van
Hart, verscheen opeens de eni
ge zwarte kandidaat, Jesse
Jackson, ten tonele. Net toen
iedereen begon te denken dat
Jakcson de nieuwe frontrun
ner was die, gesteund door de
kleurlingen en vakbonden,
aan een niet te stuiten opmars
was begonnen, was het plotse
ling Dukakis wat de klok
sloeg. Voor een zeer korte pe
riode verscheen daarop de
eeuwig vlinderstrikken dra
gende Paul Simon aan de poli
tieke horizon. Die werd enkele
weken geleden vervangen
door Richard Gephardt die het
in Iowa gaat maken. Maar Ge
phardt heeft alweer plaatsge
maakt voor Bruce Babbitt, die
intussen wordt gezien als de
meest waarheidslievende en
oprechte kandidaat. Babbitts
probleem is nu dat hij net iets
te waarheidslievend en te op
recht is om echt kans van sla
gen te hebben.
Enigszins terzijde houdt zich
intussen Albert Gore op, de
39-jarige senator uit Tennes
see, die een fikse scheut Ken
nedy in het slappe sausje van
zijn persoonlijkheid heeft ge
daan. Gore heeft zelfs de op
merkelijke gok gewaagd in het
noorden en vooral in New
Hampshire geen hand uit
te steken. Dat is temeer een
waagstuk omdat de kandidaat
die het in New Hampshire niet
maakt, praktisch een verloren
man is. Gore richt zich daar
entegen geheel op het zuiden;
een riskante strategie over de
waarde waarvan op 8 maart
als de zuidelijke staten hun
voorverkiezingen houden
wordt beslist.
Toch blijft de kans groot dat
tijdens de democratische con
ventie, die in juli in Atlanta
wordt gehouden, nog steeds
geen echte „frontrunner" uit
de bus is gekomen. Er bestaat
daarom een kleine kans dat de
Democraten een beroep
moeten doen op een politicus
die helemaal niet naar het pre
sidentschap dingt. Senator Bill
Bradley en de Newyorkse gou
verneur Mario Cuomo staan
achter de coulissen gereed om
zich in dat geval door de partij
naar voren te laten schuiven.
Vooral Cuomo staat bijna per
manent in de startblokken en
heeft in feite al maandenlang
campagne gevoerd, intussen
iedereen verzekerend dat hij
niet president wil worden.
Fondsen
Zoals i
republil
meeste geld uit. In New
Hampshire hebben de 13 kan
didaten tezamen tot nu toe
rond 1.8 miljoen dollar aan te
levisie-spots uitgegeven. Ove
rigens hebben de republikei
nen 13 keer meer televisietijd
gekocht dan de Democraten.
Dole heeft in New Hampshire
al meer dan 610.000 dollar uit
gegeven, op de voet gevolgd
door Jack Kemp en George
Bush die respectievelijk
418.000 en 392.000 dollar naar
de tv-stations droegen.
En dan is er nog Bill Horrigan.
Niemand heeft ooit van hem
gehoord. Niettemin is Horri
gan die piloot van professie
is één van de republikeinse
kandidaten in New Hampshi
re. Hij heeft al 20.000 dollar in
zijn campagne gestoken,
waarom? Dat weet alleen Bill
Horrigan. Feit is dat hij zich,
voor slechts enkele weken,
voegt bij de dertien andere
kandidaten die nog steeds op
zoek zijn naar een leidend the
ma, naar een pakket ideeën
dat de Amerikanen aan
spreekt.
Boven hen uit torent de enige
echte winnaar van 1988: Ro
nald Reagan, zoals Franklin
Delano Roosevelt in de jaren
veertig, vijftig en zestig is blij
ven uittorenen boven iedereen
die naar het Amerikaanse pre
sidentschap wilde dingen. De
presidentverkiezing van 1988
is er een van zeer veel kandi
daten en daarom een van zeer
veel verliezers. Misschien
wordt de uiteindelijke win
naar zelfs de grootste verlie
zer. Want zijn presidentschap
is al op voorhand ondermijnd
door de gigantische schulden
die zijn voorganger Ronald
Rfnoan hppft ppmaakt
door Bert van Velzen
LONDEN Alleen de sntL
kan met een redelijke matl
van gezag over luxe spreke
Hij is op scheefgelopen
bottines naar de Burlington
Arcade in het hart van tl
Londen gewandeld om nien
over het herstel, maar ovettic
restauratie van het schoeisels
spreken, alsof hij een paar id
afgetrapte kathedralen aante>
zijn voeten had. Ik probeer}r
in te leven in de wereld virs
de snob, die aan de in:
binnenzijde met mink is (t
gevoerd en aan de buitenktn
is beslagen met goud. Wan lie
zie, het regent buiten. hc
In de stationsrestauratie ruin
het naar zuurkool. Als dat i
blijft durf ik oud en arm
worden. Nochtans word ik
hier, in deze kaanhal, j]
besprongen door luxe
visioenen. Dat hebben wei
meer mensen hartje winter
De vleespotten van Kerst e|
de wijnsloepen van Sylvest
zijn voorbijgeschoven; er isL.
een lange periode van r
onevenwichtige soberheid !fj
gevolgd en nu beginnen
banketten en bacchanalen
weer de verbeelding binnerP
sluipen. Ik krijg weer trek}*
Londen, de zetel van het
internationale snobisme, bhj 1
uitkomst. Iemand probeerdr
me terug te lokken met eerr
knipseltje uit het Sunday 11
Express Magazine. Er is eeF
horloge te koop voor 798
duizend gulden (info daarof1
09 1 493 5916). Bij Harrods
staat een potje kaviaar met3'
een inhoud van 18 ons en r
theelepeltje voor 4.725 o/ul
2,60 per gram. Hêt is RoyPl
Beluga, die het zeer goed dr
op gewone chippies. De snju
weet dat gele of grijze kavj'F
het zeldzaamst is en niet vjF
de cetacean DelphinaptaruP
leucas, de witvis, maar vanP
acipenser huso komt, de gn*
witte steur die in de Zwart}3
Zee en de Kaspische Zee
zwemt. Pu
Met die Rolex aan de polst
het potje Royal Beluga en
chips achteloos in de zak vl
de Montycoat gaan we naa?1
Blakes Hotel, dat discreet ïP
gelegen aan de Roland in
Gardens in South Kensingfi,
Daar zullen ze wel een
magnumpje champagne
hebben en er is een fraaie
suite, die 1.325 gulden per
nacht kost. In de Ritz te Pat
slaap je onrustiger. Daar
hebben ze een suite waarvL,
je 15.750 gulden per nacht fj
moet neertellen. Het onrusr
woelen in het brede bed vi
de Parijse Ritz kost dus rur.
duizend gulden per uur als\1
het er vijftien uur in uithoi
Maar ik zou met de Beluga°
de juiste tijd naar Blakes ga.
Je kunt daar met weinig
minder arriveren dan een r
Daimler en een chauffeut. u'
Kosten daarvan: 345 gulden
1,30 voor een reepje Cóte*.
d'Or, aristocraat onder de
chocoladestaven. De
Daimlerchauffeur krijgt eer
hand en deze kostbare reen
Eenmaal bij Blakes in het |r
gezeten (nog maar een l
magnum opgeroepen om c/r
zilte smaak van de kaviaar
weg te rinsen) voeren we n
door de Sunday Telegraph r
geadverteerd spel voor snor
uit, waarbij de kosten van aL
en nog wat worden herleidtt
prijzen per vierkante duimW
Een vierkante duim is eenp
meer dan 6,4 vierkante
centimeter. Deze vierkantejg
duim-index zou de Dow Jok
op Wall Street kunnen
vervangen. Een vierkante rr
duim Roquefort van bi
uitnemende kwaliteit en rifr
opgebracht kost ons 98 cenj*
Het duurste gebouw in
Londen, dat van de Finanby
Times, heeft11,40 per Ni
vierkante centimeter, per 0
vingerafdruk dus, gekost. L
toastje kaviaar van een L
vierkante duim kost 256,
en dan mag je er zoveel op»
doen als op het toastje wil 6,
blijven liggen. De duurste r
landbouwgrond in Engelany,
kost een fractie meer dan 4
dubbeltje per vierkante bi
centimeter. Ik reken dit ail
uit in Blakes. Een partituuP
van Mozart heeft183.750c
vierkante duim gekost, eert,
tekening van Raphael 63h
per vierkante duim en er (3
een postzegel uit Baden diè'
2.870.000 per vierkante fj
duim, of 448.440 per g|
vingerafdruk haalde. De 7
Irissen van Vincent van Gf
kostten 103.480 per
vierkante duim. Een vierk&
duim in de britse krant de 3*
heeft na een smaadproces
39.760 gekost en deze kof
kost u nog geen halfje. Eer.
vierkante duim toiletpapier
van de duurste kwaliteit kt
een dubbeltje. Maar wat dot
met een vierkante duim
