Benji: een Ster die blaft op bestelling
Helder boekje voor scholieren over grondrechten
Corry Vonk groeide in
de schaduw van Wim Kan
Marion Bloem blijft
aan de oppervlakte in „Rio*
HET VERSCHIL TUSSEN DE KRANT EN EEN HUIS-AAN-HUIS FOLDER?
DE KRANT WORDT GELEZEN.
£eidóc<3owa*it
HOLLYWOOD-VIERVOETER BIJ JOS BRINK
KUNST
DINSDAG 2 FEBRUARI 1988 PAGINA 1*
Wie achttien iaar is, is sinds 1
januari van dit iaar al meer
derjarig. Dan is net in èlk ge
val goed om te weten, welke
grondrechten je hebt Aan
grondrechten, die overigens
ook voor kinderen gelden,
mag immers niemand komen.
,,Een leuk onderwerp? Nee,
dat misschien niet; maar wel
boeiend. Vooral als je er wat
meer over te weten komt, ero
ver leest, erover praat. Belang
rijk? Ja zeker. Want grond
rechten zijn er ook voor jou.
Hoe jong je ook bent, je hebt er
al mee te maken".
Dat is de eerste zin van een
kleurrijk geïllustreerd, verhel
derend en toegankelijk ge
schreven boekje voor scholie
ren onder de titel „De aarde
ons huis" over het fenomeen
grondrechten. Die behoren ie
dereen van jong tot oud te
vrijwaren van willekeur en
onrecht. Het recht op eigen
dom, het recht om beschermd
te worden tegen wreedheid,
het recht op vrije meningsui
ting, briefgeheim, godsdienst
vrijheid zijn rechten „die uit
gaan van het respect voor de
unieke waarde en vrijheid van
ieder mens", schrijft auteur
Max de Bok, in het dagelijks
leven politiek redacteur van
het regionale dagblad De, Gel
derlander. En verderop: „Je
kunt zeggen, dat grondrechten
onmisbaar zijn voor het sa
menleven van mensen".
Jammer is alleen dat uitgever
en drukker kennelijk niet
meer in staat zijn geweest om
de „nieuwe" meerderjarigheid
van achttien jaar op te nemen;
dat is toch een markante ge
beurtenis. Volstaan werd nu
met de opmerking dat de
Tweede Kamer het betrokken
wetsontwerp eind '86 heeft
aangenomen en dat de Eerste
Kamer dat nog moet doen; in
middels is dat echter gebeurd.
Hoe dan ook, aan de bedoelin
gen achter het boekje doet het
weinig af.
Rechttoe, rechtaan taal
De Bok schildert in rechttoe,
rechtaan taal wat het bestaan
van grondrechten, verankerd
in de Grondwet, in de Univer
sele Verklaring voor de Rech
ten van de Mens (Verenigde
Naties, 1948) en in het uit 1966
stammende Internationaal
Verdrag voor Burgerrechten
en Politieke Rechten (Vere
nigde Naties), feitelijk bete
kent. Maar constateert dat
„ondanks al die mooie wetten
en verdragen nog steeds veel
mensen in de wereld weinig of
geen rechten hebben", en her
innert daarbij aan met name
de acties van Amnesty Inter
national.
Dichtbij huis loopt het even
min altijd even goed. Recht op
arbeid is een sociaal grond
recht, ook vastgelegd in de
Grondwet. Sinds 1983, toen de
Grondwet aan nieuwe ontwik
kelingen werd aangepast, heet
het dat „bevordering van vol
doende werkgelegenheid voor
werp van overheidszorg is".
Zorg is er wel degelijk, zoals
iedereen die de kranten volgt,
kan weten. Premier Lubbers
verbond zelfs zijn politieke lot
aan de belofte in 1990, wan
neer zijn tweede kabinetspe
riode er op zit, de werkloos
heid tot „nog maar" een half
miljoen teruggebracht te heb
ben. Van lieverlee krabbelt hij
terug, omdat hij bij nader in
zien van mening is toch „te
optimistisch" te zijn geweest.
Uitschelden
Dit sociaal grondrecht helpt de
bijna zevenhonderdduizend
werklozen die ons land mo
menteel telt, desondanks niet
aan een baan. De Bok legt uit
waarom een beroep bij de
rechter op een grondrecht nog
niet direct tot resultaat behoeft
te leiden.
Ander voorbeeld. Op grond
van dezelfde Grondwet is het
evenmin toegestaan in de
schoolkrant een leraar of lera
res uit te schelden. Schrijven
wat je op je hart hebt, mag,
„behoudens ieders verant
woordelijkheid voor de wet",
aldus dezelfde Grondwet, en
daarmee is een grens getrok
ken.
Aardig is wat De Bok schrijft
over de moeizame verbetering
van het leefmilieu (een goed
leefmilieu is ook een grond-
recht!) en het „anders" zijn
van mensen met een dikwijls
andere huidkleur die om wel
ke reden dan ook in Neder
land een nieuw bestaan probe
ren op te bouwen. Discrimina
tie dus. „Gewoon is wat je ge
wend bent", schrijft hij wan
neer hij het heeft over
„verkeerd denken", dat voor
oordelen voedt, en het
„verkeerd doen", dat direct
discriminatie tot gevolg heeft.
De stap tussen denken en doen
blijkt al te vaak erg klein. Ar
tikel 1 van de Grondwet luidt:
„Allen die zich in Nederland
bevinden worden in gelijke
gevallen gelijk behandeld. Dis
criminatie wegens godsdienst,
levensovertuiging, politieke
gezindheid, ras, geslacht of op
welke grond ook, is niet toege
staan". Ook voor anderen dan
alleen scholieren is het boekje
de moeite waard.
ED FIGEE
Max de Bok; „De aarde ons
huis",46 pagina's. Uitgeverij
Kok, Kampen. Prijs 12,90.
DEN HAAG Wim
Kan kon geen moment
zonder haar steun, maar
voor de na-oorlogse, met
televisie opgegroeide ge
neratie bleef Corry Vonk
een bijrol spelen, be
perkt tot een kortstondi
ge verschijning op het
podium, tijdens de ova
ties voor haar man. Dat
de kleine grote dame
ook zelf het een en ander
in'haar mars had, en dat
Kan zonder haar ver
moedelijk nimmer zijn
zegenreeks langs de Ne
derlandse kleinkunst-
theaters had kunnen vol
brengen, was bij die
nieuwe generatie nauwe
lijks bekend.
Hoe belangrijk de afgelopen
weekeinde op 86-jarige leef
tijd overleden Corry Vonk
was voor "Wim Kan bleek uit
talrijke voorbeelden. Zijn
twee jaar geleden uitgegeven
oorlogsdagboeken, over zijn
krijgsgevangenschap onder
de Jappen in Burma, is door
spekt met verwijzingen naar
zijn „Olie", het koosnaampje
dat Kan aan zijn echtgenote
gaf. Het dagboek werd door
Kan alleen voor haar ge
schreven, met de hoop „het
haar als ik ooit nog thuis
mocht komen voor te lezen.
Ik hoop haar dan te vertellen
hoe een man af en toe tot gek
wordens toe kan verlangen
naar het enige wat waarde
voor hem in het leven heeft".
Het bleek ook op en achter
het podium, waar geen tekst
werd uitgesproken of neerge
schreven voordat Corry er
haar mening over gegeven
had. En het bleek onder
meer uit Kans reactie op de
beroerte die zijn vrouw,
waarmee hij in 1933 trouwde,
in 1982 kreeg. Kan, al lijdend
aan de gevreesde ziekte,
stortte volledig in, en zou de
klap zowel geestelijk als fy
siek niet meer te boven ko
men. Een jaar later stierf hij.
Het tweetal had elkaar leren
kennen in de coulissen van
het Leidsepleintheater, waar
Corry Vonk al jaren optrad
als cabaretière voordat Kan
zijn eerste wankele schreden
op dat pad zette. In grote
kringen was ze al bekend als
een rasechte comédienne. In
1913 debuteerde ze op 12-jari-
ge leeftijd in Carré in de re
vue van Nap de la Mar, in
een rol als kleine lord. „Mijn
vader, die om wat bij te ver
dienen 's avonds toneelmees
ter in Carré was, werd op
een goeie dag door niemand
minder dan Nap de la Mar bij
zijn arm gepakt. Die had in
z'n nieuwe operette een ko
ningskind nodig", zo ver
klaarde ze later.
Daarna volgden engagemen
ten bij Louis Davids (met
Wim Kan), Herman Bouber
en Eduard Verkade. In 1934
speelde ze voor het eerst voor
de film: in „Bleeke Bet", met
onder anderen Sylvain
Poons, Fien de la Mar en Jo-
han Heesters. Beroemd werd
ze door het liedje („Met me
vlaggetje, me hoedje en me
toeter"), en met de voor
dracht „Het konijn is dood",
over een jongetje dat zijn
troeteldier had verloren, be
wees ze ook de gevoelige
snaar te kunnen raken.
Sinds 1936, het jaar dat het
befaamde ABC-cabaret werd
Corry Vonk en Wim Kan tijdens een van hun laatste optredens, in 1981.
opgericht, werden Corry
Vonk en Wim Kan altijd in
één adem genoemd. Het ge
zelschap, dat tot 1970 zou be
staan, was in Nederlands-In-
die op toernee met het pro
gramma „Honderd dagen uit
en thuis", toen de Japanners
het eilandenrijk bezetten.
Corry werd geinterneerd,
Wim moest in het leger en
werd krijgsgevangen ge
maakt. Bijna 2300 dagen zou
hun verblijf in de Oost du-
Na 1970 traden Wim Kan en
Corry Vonk alleen nog maar
met z'n tweeën od. waarbij
het voor het publiek in de
eerste plaats draaide om de
conferences van Kan. Corry's
rol werd beperkt tot „Wim
Kan, met Corry aan zijn zij
de". Dat die rol veel groter
was dan uit die ene zin bleek,
zal vermoedelijk altijd onder
belicht blijven.
KOOS VAN WEES
AMSTERDAM/AALSMEER
Een filmster die door een
witte Rolls Royce op Schiphol
wordt opgehaald, vervoerd
wordt naar het sjieke Amstel
Hotel en lang en aanminnig in
de camera kan kijken. Heel
normaal. Dat de ster waarom
het gaat op verzoek kan blaf
fen mag ook al niet verwon
derlijk heten, aangezien vele
Hollywoodse dames en heren
dat zelfs ongevraagd doen.
Maar dat die ster nog even uit
gelaten noet worden vóór hij
de trappen van het Amstel op
gaat, zal u de oren doen spit
sen. Want we hebben het over
Benji, harige viervoeter van
enkele turven hoog. Het hond
je dat de ster is in de komende
Disney-produktie „Benji, the
hunted" en gisteravond de
eerste gast was van Jos Brink
in „Wedden dat".
Een Rolls Royce van het merk
Camargue waarvan er maar
zo'n 500 op de wereld te vin
den zijn, een speciaal dieet en
steeds een hazeslaapje tussen
z'n verplichtingen door. Benji
wordt in de watten gelegd. Dat
mag dan ook wel, want het
wollige beestje draagt een
complete speelfilm voor de
jeugd en is nu bezig aan een
wereldreis om die film onder
de aandacht van het publiek te
brengen. Vanuit Amerika
eerst Rome, toen Parijs, nu
Amsterdam en straks Japan,
waar hij eerst twee weken in
quarantaine moet. En als de
film dan ook nog in Duitsland
uitgebracht gaat worden, zal
Benji daarna ook daar moeten
opzitten en pootjes geven. Dus
die watten zijn alleen maar
een zachte verpakking voor
wat je rustig een hondebaan
mag noemen.
Benji zelf doet er niet flauw
over. Hij - pardon, want Benii
is een meisje - zii kijkt op elk
moment van de dag zo lang in
de camera dat zelfs de traagste
fotograaf haar nog scherp in
het vizier kan krijgen. Want
achter die fotograaf staat haar
trainer en hem gehoorzaamt
ze als de beste. Koppie scheef?
Een teken van z'n rechter
hand en onmiddelllijk gaat het
scheef. Blaffen? Een bewegen
de wijsvinger en Benji blaft.
Benji beweegt op bestelling,
gehonoreerd met hondebrok
jes.
Ze wordt over de wereld ver
voerd als een Diva. Niks geen
doos met luchtgaatjes in het
vrachtruim bij de andere die
ren. Luchtvaartmaatschappij
en moeten voor haar een uit
zondering maken. Benji vraagt
een volwassen eerste klas
vliegticket. Twee zelfs, want
de plaats naast Benji moet vrij-
blijven. Haar reis van Amster
dam naar Japan gaat dan ook
dik in de duizenden guldens
lopen. Vertederde dierenlief
hebbers die haar een bakje
water willen aanbieden,
worden onmiddellijk op de
vingers getikt. Nee. Benji
drinkt alleen Evian water. En
haar menu bestaat uit stukjes
biefstuk, waar haar trainer de
portie vitamines en gist aan
toevoegt. Bij het Amstel Hotel
moeten ze even vertoornd op
gekeken hebben toen er een
kamer voor een Man met
Hond werd gereserveerd.
Honden komen er daar nor
maal gesproken niet in. En
toen een vertegenwoordiger
van^filmmaatschappij Warner
Brothers (die de Disney-films
sinds kort distribueert) opge
wekt suggereèrde dat van deze
primeur maar een persbericht
gemaakt moest worden, riep
de Amstel-directie iets van
„Alstublieft niet, want dan
staan straks de miljonairs-met
hondjes in de rij".
Het sjieke hotel mag een groot
aanpassingsvermogen in Ben-
ji's geval niet ontzegd worden.
Wanneer we na een gesprekje
ia£
met de trainer de bar verlaten,
fluistert de dienstdoende ober
alsof het de gewoonste zaak
van de wereld is: „De con
sumpties op de rekening van
Benji zetten?"
Gebaksdoos
Benji is al twaalf. Misschien
komt het daardoor, misschien
ook door haar training, maar
echt contact heb je niet met 'r.
Je mag haar aaien, okay, maar
kwispelstaartend tegen je op
springen en om méér vragen is
er niet bij. Benji gedoogt je, dat
wel, maar reageren doet ze al
leen echt op haar trainer. Dat
is de zachtaardige Amerikaan
Bryan Renfro, die haar overi
gens niet vervoert in een luxe
pluchen mandje maar in zo'n
winkelwagentje op twee wiel
tjes, waar de tas is afgehaald
en waarop een soort grote
open gebaksdoos is gebonden.
Benji in de Rolls Royce die
haar ter beschikking staat. De
diva kijkt lang genoeg in de
camera om zelfs de langzaam
ste fotograaf terwille te zijn.
Hij traint Benji pas drie jaar.
Een andere grootheid op die-
rengebied in Amerika, Frank
Inn, vroeg hem drie jaar gele
den om Benji over te nemen.
Hijzelf werd te oud voor het
intensieve werk en Benji had
een hoop te acteren, o.m. in
een tv-serie. Bryan Renfro:
„In de allereerste Benji-film in
'74 werd de hoofdrol gespeeld
door de vader van deze Benji.
Maar die ging na de opnames
dood. Toen kwam Benji. Een
asbakkenras, net zoals ikzelf.
Ik heb namelijk Frans, Duits
en Indiaans bloed. Het is ove
rigens een fabeltje dat honden
van een onbestemd ras beter
te trainen zouden zijn dan ras
honden. Schotse „border col
lies" zijn b.v. perfecte honden,
net zoals de echte Duitse her
dershonden. Benji doet het
meeste in de film zelf. Moeilij
ke dingen, want zij moet met
wolven en cougars (poema's)
omgaan. Voor een paar opna-
metjes hebben we een „stand-
in" gebruikt. Dat is niet zo
makkelijk als het lijkt, want
waar haal je een hondje van
daan dat er precies zó uitziet?
Een training vraagt veel van
een hond. Erg oud worden ze
dus meestal niet. Daarom ook
probeert Frank Inn al jaren
een tweede Benji te fokken,
maar dat is nog niet gelukt.
Met rashonden ligt dat uiter
aard makkelijker. Van de be
roemde „Lassie" had je er een
aantal, al werd het meeste
toch gedaan door één Lassie
en één Laddie".
Zondags gaat Benji even kij
ken in Joop van de Ende's tv-
studio in Aalsmeer. Rondneu
zen om te wennen aan de om
geving, de stoelen waarop zij
moet zitten en het perspex-
trapje waar zij van afdaalt met
een uitdrukking van: „Moet ik
op mijn leeftijd nou nog over
zulke enge glazen treedjes
stappen waar ik niks van zie?"
Maar Benji werkt mee. Alleen,
zegt Bryan Renfro, moet Jos
Brink straks niet te dicht bij
Benji gaan staan. Niet dat ze
bijt of zo, maar dan verliest ze
oogcontact met haar trainer en
kan ze niet „luisteren". Wie
dat tijdens de uitzending niet
weet is Willem Duys, die Benji
even compleet aan het oog
onttrekt. Vandaar dat Bryan
Renfro gisteren ook nog even
hoorbaar z'n Ster moest we
groepen uit het televisiebeeld.
Benji mocht met Jos Brink sa
men even uitzwaaien naar het
Nederlandse volk. En er zijn
weinig filmsterren die door
hem en zijn medewerkers be
dankt zijn met de woorden „O
wat een scheetje".
BERT JANSMA
Voor een uitgebreid^
agenda, ook voor de ko
mende dagen, raadplege
men „UIT", de gratis
kelijkse bijlage van d<
krant.
jne n
jjste zt
jingo
ALPHEN AAN DEN RIJN
ROCINEMA I (Van Boetz.
straat 6. tel. 01720-20800): Fal
Attraction (12); 18.30. 21.15. t
ook 13.30. EUROCINEMA I
Dirty dancing (al); 18.45, 21.3
wo. ook 13.45. EUROCINEM^
III: Witchaa of Eaatwick
18.30, 21.00. wo. ook 13.3
EUROCINEMA IV: Meetor
18.30, 21.00. Reddertjee
wo. 14.00.
LEIDEN LUXOR (Stati
19. tel. 071-121239): Dirty
cing (al); 19.00. 21.15. wo. 1
LIDO en STUDIO (Steenstras
39. tel. 124130): Laat Empai
20.00. Inner Space (al); 19.
21.15. ma. di. 14.30. Fatal
traction (12); Raiaing Arizt
Junior (al); Stakeout (al); 14.
19.00, 21.15. Reddertjee (al)j
wo. 14.30. TRIANON (Breestraai
31. tel. 123875): Mastera of «h*
universe (al); wo. 14.30. Van gel
luk gesproken (12); 19.001
21.15. ma. di. 14.30. REX
(Haarlemmerstraat 52, tel. 0711
125414); Losbandige school
meisjes (16); 14.30, 19.00
21.15. vtI
ent£
NOORDW1JK LIDO THEATEIVal i
(Pr. Bernhardstraat 56, -
KATWIJK CITY THEATER *n
(Badstraat 30. tel. 01718-74075hj|
Hector (al); 19.00, 21.15. RapakL
steeltje (al); wo. 14.45. e CirraL'
THEATER II: Inner Space (al)00*
19.00. wo. ook 14.45. Raw dea(g~
(16); 21.15.
VOORSCHOTEN GREENWATpljj]
(tel. 01717-4354): lnnerapec«L,Jc
(al); wo. 14.30. Havinck (I6)'eit
20.30. De geest van da BeijenJO
korf (16); 20.15. Who's that girft k
(al); wo. 15.45.
WASSENAAR ASTRA (telgste
he
KINDERVOORSTELLING
Pink Panther Festival (al); wo.
14.00.
ZOETERMEER e PROMENADÉ
1.2,3 (Promenade 7. tel. 079 Dle
511313): Fatal attraction (16),
ma. di. 20.00. wo. 14.00, 20.00. u
De reddertjee (al); wo. 14.00.
Dirty dancing; ma. di. 20.00. wo.
14.00, 20.00.
ch'
lal
DEN HAAGe ASTA 1 (Spul 27, i
tel. 463500): Fatal attraction
(12); 14.00, 18.45. 21.30. c
ASTA 2: A night on the town
(al); 14.00. 19.00. 21.30. ASTA
3: Hector (al); 14.00, 19.00,
21.30. wo. 19.00. 21.30.
BYLON 1 (Winkelcentrum Baby-F
Ion, tel. 471656): Gardens of ll
stone (al); 14.00, 19.00, 21.30.
BABYLON 2: Fatal attraction
(12); 14.00. 18.45, 21.30.
BYLON 3: Angel heart (16);
14.00, 18.45. 21.30. wo. 18.45,r
21.30. CINEAC 1 (Buitenhof—
20. tel. 630637): Dirty
(al); 14.00. 18.45, 21.30. CINE-
AC 2: stakeout (al); 14.00,
18.45. 21.30. CINEAC 3: f
rodite (16); 18.45, 21.30. ma: di.
ook 14.00. METROPOLE 1
(Carnegielaan, tel. 456756): The
last emperor (al); 14.00, 20.30.
METROPOLE 2: Halfmoon-
street (16); 14.00. 18.45, 21.30.
METROPOLE 3: The witches
of Eastwick (12); 18.45, 21.30.
ma. di. ook 14.00. Metropole
4: Innorspace (al); 14.00, 18.45,
21.30. METROPOLE 5: Tough
guys don't dance (12); 14.00,
18.45, 21.30. ODEON 1 (He
rengracht 13. tel. 462400): Jaws:
The revenge (12); 13.45, 18.45,
21.30. ODEON 2: The princi
pal (12); 13.45, 18.45, 21.30.
e ODEON 3: Dirty dancing (al);
13.45. 18.45, 21.30. ODEON 4:
Innerspace (al); 13.45, 18.45,
21.30. STUDIO 1 (Ketting
straat 12b, tel. 656402): Oci
cfornie (16); 19.15. 21.45.
STUDIO 2: La famiglia (16);
19.00, 21.30. STUDIO 3: Am*-
deus (al); 20.00. HAAGS
FILMHUIS (Denneweg 56. tel.
459900): Zaal 1: Prick up your
ears; 19.30, 21.45. Zaal 2: I've
heard the mermaidi
19.30, 21.45. Zaal
21.45 (beh. ma.) ma. 19.30,K
21.45. Effi Briest; ma. La prin- e
cesse de Cleves; di. L'lmpor-
tant e'est d'aimer; wo.
KINDERVOORSTELLINGEN
ASTA 3: Bigfoot A The Hen- g
dersons (al); wo. 14.00. BABY
LON 3: De troetelbeertjes 3 (al); 5
wo. 14.00. CINEAC 3: Masters 0
of the universe (al); wo. 14.00.
METROPOLE 3: De redder- 5
tjes (al); wo. 14.00.
Marion Bloem kreeg van collega-auteur Adriaan van Dis het eerste exemplaar van „Rio" aange
reikt. Achter het boek gaat Marion's zus Joyce schuil.
FOTO: ANP
Gelgel, de hoofdpersoon van
„Rio", de nieuwe roman van
Marion Bloem, neemt op de
eerste pagina van dit boek af
scheid van haar man Aron en
hun veertienjarig zoontje Al
len, om haar reis naar Brazilië
te beginnen. Tijdens dat af
scheid zijn haar gedachten
meer bij „de Noor", met wie zij
een afspraak heeft gemaakt in
Rio de Janeiro, bij het stand
beeld van de beroemde Brazi
liaanse auteur Machado de As-
sis. „Vanwege moederdag,
waar ze eigenlijk nooit iets aan
doen, heeft Aron haar een reis
'naar Brazilië cadeau gedaan
en zal hij bovendien tijdens
haar afwezigheid de ouderwet
se keuken verbouwen". Hij
heeft ook nog een dure camera
voor haar gekocht.
Op die mededeling volgt een
langdurige herinnering aan
haar jeugd, toen ze ooit een ca
mera kreeg. Dat verhaalge
deelte blijft in het totaal van
de roman vrijwel zonder ver
volg.
Tijdens haar verblijf in Brazi
lië reist Gelgel rond. Ze heeft
ontmoetingen met allerlei
mensen, verblijft in allerlei
soorten hotelkamers, wordt
steeds gewaarschuwd niet op
haar eentje bepaalde straten,
wijken of gelegenheden te be
zoeken, omdat dat te gevaar
lijk is voor een vrouw alleen.
Er zijn verschillende mannen
met wie zij tijdens haar reis in
een min of meer nauwe be
trekking komt te staan, al be
tekent dat nog geen ontrouw
aan Aron. Hoe dan ook, het
beeld van Machado de Assis is
uiteindelijk niet zo eenvoudig
te vinden en uiteindelijk keert
Gelgel nogal in verwarring
naar Aron terug.
Wat verhaal of uitdieping van
de verhaalfiguren betreft,
heeft „Rio" niet al te veel te
bieden. De structuur heeft
veel te maken met de losse no
tities die een reiziger op zijn
reis maakt en waar hij lat
misschien de samenhang in
vinden. Aan dat laatste lijkt
vertelster echter niet te i
toegekomen.
Aardig zijn de beschrijving!
van situaties en omstandigh
den die Gelgel meemaakt
Brazilië. De sfeer daarvan
goed getroffen, de persoril
die tijdens Gelgels reis een
spelen, zijn aardig getypeet
Maar verder gaat net niet.
JAN VERSTAPPE
Marion Bloem: „Rio" uitga
ve De Arbeiderspers. Pr
ƒ26,50.
