De pijn van een mislukte adoptie
KANSEN VOOR HET „BODEMLOZE KIND"
„Je komt
helemaal
alleen
te staan"
£eidóc Soivia/nt
„Het Zwarte Gat
is een gevaar voor
de geestelijke
volksgezondheid" Ds.VanD
ZATERDAG 30 JANUARI 19s|
het heeft in zijn eerste jaren geen gevV\Rï
van warmte en veiligheid leren kennwe
Het gedrag wordt bepaald door het vol ptT
je eigen broodje opkomen. Het weet nPe.
wat het is om een band aan te gaan. tninflï
ouders en melkman staan in feite op (koortf
lijn. Het angstige is dat het geweten n&uidel
welijks ontwikkeld is. Ik heb nooit ijHolla
van schaamte kunnen bespeuren en if
werd in de pubertijd steeds erger. Bij
klein kind blijft die vijandige en wa}reK^
trouwige houding tegenover de buitëpn
wereld binnenskamers, maar als het odacht
der wordt komt het steeds harder napver
buiten. Dan knallen ze los". vv
Maaijke: „Het ergste was nog wel datt,
mijn kinderen steeds meer ging wantrc
wen. Met dat stelen en overmatig ei^16-
was nog wel te leven. Maar het gevcfeeen
van wantrouwen doet je de das om. Atenmi
de oudste me bijvoorbeeld eens 9m v
nek vloog dan dacht ik al automatisch.Ljeer
god, hij heeft weer iets uitgevreten!",
de scl
Iers r
lijk. I
aan
AO
M;
je mf
jok"
Internaat
Uiteindelijk besloten zowel Maai
Winters als Frida Jorissen dat het
niet langer kon. De kinderen moesl
naar een tehuis. Dat was een capitula
die moeilijk is na te voelen.
Maaijke: „Je doet die kinderen natui
lijk niet als vuilniszakken de deur uit. toy V;
de eerste plaats zijn ze al ontheeni ^üan
want ze zijn uit hun geboorteland \v^an p
En dan zou je ze in Nederland óók %jcht
eens wegsturen? Jarenlang hebben we vjt( a
les geprobeerd om dat te voorkome:iub.
Toch ben je op een gegeven moment a aatst
het eind van je latijn. Dat was na ifspra
jaar. Ze gingen steeds vaker weglopc
we hadden absoluut geen -vat meer
tialf ij
amei
-ersla
naar
>ratei
pasta
die twee. We hebben ze naar éen int p,
naat gebracht in de hoop dat met e
professionele aanpak meer bereikt k
worden dan met onze liefde en ons
kwetst zijn. Toch blijf je je afvragi [êt a;
waar heb ik gefaald? Dat blijft je achtjj:en
volgen".
Frida beaamt: „Je zoekt gewoon
schuld bij jezelf, hoewel deskundigen
verzekeren dat het niet zo is. Je wéét vl
dat deze kinderen zich niet kunnRauC;
hechten, maar het heeft tien jaar
duurd voor ik dat wilde inzien. En
gen lijk is het ook nu zo ver nog ni Jjê"n
Dat hoor ik trouwens van meer adoptieoud
ouders. Tegen beter weten in blijf je v(unaa
houden datje het wel aankunt. Je wilton
ook voor de buitenwereld niet laten keipaar
nen. Ik heb ouders aan de telefoon g]ukt
had die niet eens hun naam durfden |ruu(
vertellen, zo diep schaamden ze zich. Jbolis
bent uiteindelijk toch ook uit een soo!sten
idealisme aan die adoptie begonnen. H(2jjn
is bikkelhard te moeten vaststellen djwijl
van dat idealisme niets meer over is" Van
wegg
Rechtbreien einnd
wam
Zowel Frida als Maaijke zitten naar enaar
gen zeggen nog „middenin" de pijn. Ft een
da zocht steun bij andere adoptie-01 maa
ders: samen met circa honderd andere aans
heeft ze zich verenigd in de Loga, ee lit:
stichting die praatgroepen organises Nap
voor ouders die problemen hebben m plee
adoptiekinderen. Maaijke: „Door de; ken
ervaring ben ik zelf beschadigd. Wai wini
trouwend geworden, onzekerIk ki grijp
kinderen niet meer zo gemakkelijk nejook
traal tegemoet treden". Frida: „Veel d
ders hebben toch dezelfde ervariniT T
Steeds weer die onmacht, het niet ku XT
nen bereiken van je kinderen. Dat ga
op den duur aan je vreten. Ik ben zelfva
bijvoorbeeld in mijn relatie met mijn eiRull
gen kinderen nog steeds snel gekwetsgep,
De band is gelukkig goed, maar bij h(^io2
minste of geringste denk ik dat ook zjmee
mij in de steek gaan laten. Het zal wlijkl
even duren voor ik dat weer heb rechiook
gebreid". bal.
PAUL KOOPMA1 wor
omdat veel kerkmensen de pit en d hen
kern hebben verdonkeremaand. Ze hel han
ben de Heilige Geest verwaarloosd. W-dk
proberen de kern en de pit er weer in 1 n^r
krijgen". j ^r0'
Wind mee
boi
Vaak vertonen de dingen die in de cha bjei
rismatische beweging voorkomen ee ge]c
opvallende gelijkenis met parapsycholq
gische verschijnselen, erkent hij.
wordt er „in tongen gesproken" (1^"
vreemde talen), vindt er toekomstvoo H
spelling („profetie") plaats en worde
mensen genezen. „Wat in de occulte, p ku:
ranormale wereld gebeurt, is een imitat sta
van wat Gods Geest doet. Je moet dma
geesten daarom goed onderscheiden. A „ei
het uit God is, is het tot verheerlijkii
en tot dienstbaarheid van God, tot o|
bouw van de gemeente en zijn de gevo On
gen uiterst positief. Paranormale ve Sn
schijnselen hebben slechte gevolgen voi ovi
geest, ziel en lichaam: zelfmoordneigii bel
gen, lichamelijke ziekte, het geloofsleve
krijgt een knauw, angsten". ILj
Hij vreest dat het occultisme voorlopi
alleen nog maar verder om zich heen zi
grijpen. Files in Geldrop dus. „Hq dit
meer mensen de deur openen naar di
donkere wereld, hoe meer de negatiev
gevolgen zullen voorkomen. En die on
slag van het rationalisme naar het irrs
tionalisme is nog maar net aan de gan
Het irrationalisme heeft de wind mee'
Toch ziet hij lichtpuntjes. „Als het aatt ste
tal mensen die de rotte gevolgen van he| hij
occultisme gaan merken gaat toenemeii n£
kan het zijn dat het zoeken naar eej ge,
geestelijke werkelijkheid omgebogen ga3 hij
worden naar dingen die van God zijn (j
Dat komt nu al geregeld voor. Er is eej
opwekkingsbeweging van Gods kant ui 0v
en een revival van de Boze". do
Hij is - als gelovige - niet bang voo,
het occultisme. „Jezus is sterker dan d m;
duivel", zegt hij. Als voorbeeld haalt hi
de Paravisie-manifestatie aan die afgelo hc
pen najaar in Amersfoort plaatsvond sp
Door het gebed van christenen „raakt wj
alles daar in de soep". Hij is „wel bar w<
voor wat het occultisme aandoet aa ik
mensen die zich ermee afgeven". Ee 2.:
verbod van het Veronica-radioprogran st,
ma Het Zwarte Gat ziet hij niet zittel be
„hoewel het wel schadelijk is voor i ge
geestelijke volksgezondheid. Maar da
zou je ook een heleboel boeken en tijd
schriften moeten verbieden. Ik ben ecl
ter niet zo voor verbieden. De tijde
van de inquisitie wens ik niet terug. Di r
helpt niets". n(
RUUD VAN HAASTRECH: j
APELDOORN - Opeens had de
dochter van Maaijke er een broer
tje en een zusje bij gekregen. Ze
kwamen deze keer niet met de le
gendarische ooievaar, maar met
een veel grotere vogel: een Boeing
747, rechtstreeks uit Seoul in Zuid-
korea. Niet meer zo piep, maar
toch nog wel jong waren ze: ruim
drie en zes jaar oud. Moeder had
gezegd dat Do en Chun uit een
arm land kwamen. Hun eigen
mamma was gestorven, vader kon
ze niet langer verzorgen. In Neder
land zouden ze een nieuw begin
maken, daar moest het hele gezin
hard aan werken. Misschien zou
den Do en Chun in het begin ver
drietig zijn, maar dat zou vast snel
overgaan.
Maaijke vertelt: „Natuurlijk houd je re
kening met een paar pittige jaren. Via
het adoptiebureau hadden we al gehoord
dat de kinderen een flinke achterstand
hadden. Maar je begint niet met pessi
misme aan een adoptie. Dat spijkeren
we wel bij, dachten mijn man en ik. Met
geduld, liefde en aandacht kom je een
heel eind. En het frappante was: de eer
ste twee, drie maanden gedroegen die
twee zich werkelijk voorbeeldig. Pas la
ter ontdekte ik dat achter die uiterlijke
schijn een heel ander gedrag schuilging".
Na enkele maanden begonnen bij Maaij
ke thuis spulletjes zoek te raken. Speel
goed van de oudste dochter, etenswaren,
ook op zich nutteloze dingen zoals thee-
en koffielepeltjes. Die lepeltjes werden
dan later op de kinderkamer teruggevon
den, onder het bedje van Do. Maaijke:
„Dat wegnemen van spullen begon klep-
tomanische vormen aan te nemen. Do
was nog geen vier of ze had mijn porte
monnee te pakken. Vertelde met een
staalhard gezicht dat onze eigen dochter
het geld door de wc had gespoeld".
Zowel Do als Chun hadden een enorme
eetlust, een voortdurende honger die
schijnbaar niet te stillen was. Na de no
dige zoetigheid en een warme maaltijd
werd de ijskast nóg geplunderd. Mis
schien hebben de kinderen in Zuidkorea
wel voor hun eten moeten vechten,
overwoog Maaijke. Zelf hun kostje bij
elkaar moeten scharrelen en dan is dat
wegpakken van eten zo vreemd nog niet..
Maar wat Maaijke wel bevreemdde was
het geringe onderscheid dat zowel Do als
Chun bij het eten aan de dag legden:
„Smaak voor lekkere en vieze dingen
was nauwelijks ontwikkeld. De gekste
dingen aten ze. Zelfs hondenbrokken!".
Relatie
Victoria en Philippe verruilden de slop
penwijken van Bogota in Colombia in
1975 voor een keurige woning in Apel
doorn. De adoptie-ouders pa en ma Jo
rissen hadden weliswaar al drie eigen
kinderen, maar meenden dat er van een
riant salaris best nog iets gedaan kon
worden voor twee weeskinderen uit de
Derde Wereld. Frida vertelt: „We had
den het idee dat we nog best wel wat
konden delen. Ook onze kinderen ston
den daar helemaal achter. Victoria en
Philippe waren in Bogota ernstig ver
waarloosd en sterk ondervoed van straat
gehaald. Dan ben je blij dat je wat voor
hen kunt betekenen".
Maar het viel helaas anders uit. „Dat er
problemen zouden komen kon ik wel op
mijn vingers natellen maar ons was
nooit verteld dat er iets ernstigs zou
kunnen zijn", vertelt Frida. „Tot ik ont
dekte dat er wezenlijk iets met die kin
dieren mis was. Er was gewoon geen rela
tie met ze mogelijk. Ze hebben me in
tien jaar nauwelijks aangekeken. Elke
keer als ik contact zocht, liep dat uit op
een aanslag op mijn hart. Eigenlijk be
stond ik niet voor ze. Ze zagen zelfs
mijn verdriet niet. Als ik er was, dan
was het goed, maar daar is dan ook alles
mee gezegd. Toen de kinderen ouder
werden, kwam daar ook nog agressie bij.
Met mijn zoon had ik vaak het gevoel:
als je straks wat sterker bent, dan word
ik echt bang voor je".
Erkenning
Die onbereikbaarheid van de kinderen
die ze als haar eigen kroost wilde accep
teren betekende ook voor Maaijke een
continu gevecht. Eigenlijk een gevecht
om erkenning, om voor vol aangezien te
worden, geeft ze toe. Een benadering van
begrip en veel aandacht bleek de barrière
niet te kunnen slechten. Er werden daar
om duidelijker afspraken gemaakt.
Maaijke en haar man probeerden een
meer autoritaire opvoeding: wie niet le
ren wil moet maar voelen. Maar niets
leek te helpen: „De grootste ontdekking
was nog wel dat het niets uitmaakt wat
je doet. Een laat-maar-waaien-opvoeding
of een hele strakke behandeling was om
het even. Het leek wel een draaiorgel
waar het hele orgelboek onvermijdelijk
doorheen gaat. Je kunt het niet stoppen
of veranderen, het kind speelt zijn eigen
noodlottige melodie alsof het er in ge
programmeerd staat".
Frida: „Het gekke met mijn kinderen
was dat ze wel graag dingen wilden heb
ben, maar er toch geen waarde aan leken
te hechten. Een onverzadigbare eetlust
en toch geen smaak. Ook met dieren
konden ze niet overweg. Onze hond wil
de op een bepaald moment niet meer
door onze pleegkinderen uitgelaten
worden, terwijl hij bij onze eigen kinde
ren al met de riem in zijn bek stond te
kwispelen. Dan ga je je toch afvragen:
wat dóen ze buiten met dat beest? Ik
moest steeds strenger en kouder worden,
maar dat gaat volkomen tegen je natuur
in. En dat is niet vol te houden op den
duur".
Zowel Frida als Maaijke hadden niet het
idee dat familie, vrienden en kennissen
begrip hadden voor de problemen bin
nen het gezin. Frida, een beetje verbit
terd: „Die buitenwereld laat je toch wel
vallen. Die anderen zien namelijk alleen
maar de schattige kant van je adoptie
kinderen, als ze lief en voorbeeldig zijn.
Omgeving
Wat zich achter de schermen afspeelt
kun je nauwelijks overbrengen. Je raakt
geïsoleerd, komt toch helemaal alleen te
staan. Ik moet zeggen dat ik sinds kort
verhuisd ben, want in onze oude woning
kon ik niet meer ademhalen. Daar lag
een grote domper op, ik wilde dat ver
driet niet meer".
Maaijke: „Ook mijn kinderen gedroegen
zich naar derden toe perfect. Dat had
ook zin, want daar kwamen de cadeaut
jes en snoepjes vandaan. Dan hoorde je:
„Wat zijn het toch een schatjes!". En
dan dacht ik: je moet ze thuis meema
ken".
Professionele hulpverleners gaven het
advies meer afstand van de kinderen te
nemen: „Liefde kan een kind uit de Der
de Wereld ervaren als een verstikkende
deken". Maar afstand was niet het pro
bleem; die afstand was juist levensgroot.
Maaijke trok een harde conclusie: „Die
kinderen van mij waren ongewenst ter
wereld gekomen. Hebben misschien al
in de moederbuik voor hun leven
moeten vechten. Zo'n kind heeft een sta
len pantser rond zich opgebouwd, want
ren. Een man, wiens vader magnetiseer
de en wiens moeder aan spiritisme had
gedaan, kwam bij me langs. Zelf had hij
zich laten hypnotiseren. Sindsdien leefde
hij altijd onder spanning. Daarvan is hij
nu bevrijd. Als je je inlaat met occulte
krachten, doe je een deur open naar het
rijk der duisternis, waar de psychiater,
geen antwoord op heeft. Er dringen
krachten van buitenaf in de menselijke
geest binnen. Ik spreek dan in de naam
van Jezus het bevel uit dat die krachten,
machten, demonen die persoon verlaten.
Wat er dan gebeurt, weet je niet van te
voren. Soms gaan ze rustig weg, soms
gaat het gepaard met versnelde ademha
ling, hoesten, gillen, brullen. Dat hangt
af van de mate van gebondenheid, in
hoeverre die geesten zijn binnengedron
gen".
Satan
Hij wordt kwaad als hij hoort dat de
programmamakers van Veronica's
Zwarte Gat ontkennen dat de parapsy
chologie negatieve gevolgen heeft. „Er
zijn spiritisten die eerlijk toegeven dat
het spiritisme vaak gepaard gaat met al
coholisme, andere verslavingen en angst
aanvallen. Als je in het spiritisme de
geesten op de man af vraagt wie ze wer
kelijk zijn, zeggen ze dat ze van de satan
zijn. Parapsychologen constateren ook
dat er een heleboel nadelige gevolgen
kleven aan de parapsychologie, prof.
Van Praag bijvoorbeeld. Die wijten dat
aan de labiele persoonlijkheid van de
mensen die zich ermee inlaten".
De kerk draagt volgens hem mede
schuld aan het opkomende occultisme.
„Ik denk dat een van de oorzaken is dat
de kerk zich heeft laten meeslepen door
het rationalisme: „Wonderen bestaan
niet, genezingen komen niet voor, enzo
voort". We hebben het christelijk geloof
van een heleboel bovennatuurlijke ele
menten willen ontdoen. De kracht, de
pit is eruit. Daardoor hebben we het in
de kerk kaler gemaakt dan nodig is". De
oplossing is een nieuwe beleving van
„het werk en de persoonlijkheid van de
Heilige Geest", die eeuwenlang in de
kerkelijke traditie was ondergesneeuwd.
„In de laatste jaren herontdekken steeds
meer mensen uit de grote kerken via de
charismatische beweging de werkelijk
heid en de kracht van de Heilige Geest
en mogen we ook overwinningen op het
rijk der duisternis meemaken. Dat is het
werkelijke antwoord op de occulte golf.
De zekerheid en spanning die de mensen
zoeken, is volop bij Jezus te vinden,
maar men zoekt het bij het surrogaat,
Maaijke Winters (39),
Frida Jorissen (41) en
hun respectievelijke
echtgenoten besloten
begin jaren zeventig voor
een vrij ongebruikelijke
vorm van
gezinsuitbreiding:
adoptie. Nu, ruim
vijftien jaar later,
moeten beide vrouwen
vaststellen dat die
adopties ondanks alle
goede bedoelingen zijn
mislukt. De kinderen
zijn naar een tehuis
gegaan, de ouders
ontgoocheld
achtergebleven. „Het was
een nachtmerrie, die nog
steeds voortduurt. En
niemand wil me
wakkerschudden",
vertelt Maaijke.
Aarzelend komen beide
moeders met hun
verhaal voor de draad,
„want op begip van je
omgeving hoefje
nauwelijks te rekenen".
Dit tweede verhaal uit
een serie van drie gaat
over wat er kan gebeuren
als het fout gaat met
adopties. Op verzoek van
de betrokkenen zijn alle
namen gefingeerd. Deel
1 uit de serie verscheen
23 januari.
Kleren worden opgesta
peld, de koffer gepakt.
De adoptie is, ondanks
alle goede bedoelingen,
op een mislukking uitge
lopen.
FOTO:
MIIAN KONVALINK.4
„Ik geloof er niets van dat mensen die met echter wel degelijk demonische krachten
het paranormale in aanraking komen last van een mens meester maken. „Als je je
krijgen van angstaanvallen 01 erger", zei Leo inlaat met occulte krachten, doe je een deur
de Ruiter, maker van het Veronica- open naar het rijk der duisternis, waar de
programma Het Zwarte Gat, vorige week in psychiater geen antwoord op heeft'Het
Finale. Volgens dr. Van Dam kunnen zich woord aan een dominee die duivels uitdrijft.
GELDROP - Christendom en het
„zwarte gat" zijn van oudsher wa
ter en vuur. Occulte verschijnselen
worden al in het Oude Testament
toegeschreven aan de Boze en het
Nieuwe Testament verhaalt hoe Je
zus en de apostelen boze geesten
uitdreven.
Voor de katholieke kerk hoort de duive
luitdrijving tot de kerkelijke traditie.
Paus Paulus VI bevestigde dat nog eens
officieel in de jaren zeventig, terwijl
Paus Johannes Paulus II tijdens een
biecht eens een boze geest uitgedreven
heeft. De rationele protestanten zegden
al kort na de reformatie dit „roomse ex
ces" vaarwel. Des te opmerkelijker is het
dat een predikant in Noord-Brabant
sinds twee decennia internationale be
kendheid heeft verworven door zijn
„exorcisme". Zelf noemt dr. W.C. van
Dam het liever de „dienst van bevrij
ding". „Er zijn een heleboel protestantse
theologen die me wel eens meewarig
aankijken alsof ik uit de middeleeuwen
stam. Maar ik heb het idee dat zij uit de
negentiende eeuw stammen, het tijdperk
van het rationalisme".
Demonisch
Al in zijn studententijd was dr. Van
Dam (62) geïnteresseerd in de parapsy
chologie. Als hervormd theologiestudent
volgde hij kort na de Tweede Wereld
oorlog al colleges over dit soort ver
schijnselen bij prof. Ten Haeff. Maar pas
in 1965 werd hij „op dit terrein gesme
ten" toen hij de Geest „kreeg". „Mijn
eerste bevrijdingsdienst aan een klepto
maan meisje vond plaats een paar dagen
nadat ik in aanraking was gekomen met
de Heilige Geest. Toen ze me opbelde
om te vertellen dat ze de strijd tegen de
verleiding om te stelen wilde opgeven,
flitste er door me heen: „Dit is niet psy
chisch, maar dit is demonisch". Hij
vroeg aan het meisje of hij de boze geest
die de kleptomanie bij haar veroorzaak
te mocht uitdrijven. Na een paar dagen
bedenktijd gaf ze haar toestemming „en
tot op de dag van vandaag heeft ze er
geen last meer van".
PREDIKANT DRIJFT
BOZE GEESTEN UIT:
„Kort erna kreeg ik een paar maanden
studieverlof, een goede gewoonte onder
predikanten in Noord-Brabant, en ben
ik in het onderweip gedoken. Ik had
pastorale belangstelling voor de parapsy
chologie en ten tweede wilde ik mensen
bevrijden uit het occulte". In de bijbel
stuitte hij op teksten zoals in Deuterono-
mium 18 („Onder u zal niemand
worden aangetroffen, die zijn zoon of
zijn dochter door het vuur doet gaan,
die waarzeggerij pleegt, geen wichelaar,
uitlegger van voortekenen, of tovenaar,
geen bezweerder, niemand, die de geest
van een dode of een waarzeggende geest
ondervraagt of die de doden raadpleegt.
Want ieder die dit doet is de Here een
gruwel") waarin de „zwarte wereld"
voor de mens tot verboden gebied werd
verklaard, zoals eens de Hof van Eden.
„In geschriften van de kerkvaders las ik
dat die ook zeiden dat dit soort machten
alleen zijn uit te drijven in de naam van
Christus". En in zondag 34 van de Hei-
delberger Catechismus, een van de drie
belijdenisgeschriften van de Nederlandse
kerken van calvinistische signatuur,
wordt het occultisme ook veroordeeld.
„Het is dus geen privé-mening van een
zekere dominee Van Dam. De veroorde
ling van het occultisme heeft wortels in
de Schrift, de kerkelijke traditie en de
belijdenis van de kerk".
Duisternis
Als resultaat van zijn onderzoek schreef
hij een Duitstalig boek „Damonen und
Besessene" dat enkele jaren later verkort
in het Nederlands uitkwam. Radio en te
levisie kwamen bij hem langs en langza
merhand stroomden er steeds meer uit
nodigingen voor spreekbeurten zijn huis
binnen. Tegenwoordig spreekt hij van
Tanzania tot de Verenigde Staten, maar
vooral in Duitstalige landen. De boeken
„Okkultisme en Christelijk geloof' en
„Mensen worden bevrijd" completeer
den zijn trilogie over het occultisme be
zien vanuit christelijke optiek. Twee
keer per jaar organiseert hij nu met an
deren een studiedag over de „dienst der
bevrijding". En steeds meer mensen ko
men bij hem langs die „demonisch ge
bonden" blijken te zijn.
„Het laatste voorbeeld is van eergiste
