Omwegen
e Jacobsladder doet
m aardig boek je
en over Woubrugge
i beschouw het gewoon
Is een heerlijke vakantie"
CeidaeSoiwaitt
Management tuinbouw
ligt op een te laag peil
Opheffen neurochirurgie
stuit op felle protesten
Geen subsidie voor
opknappen boerderij
>AGIN
N OMGEVING
VRIJDAG 15 JANUARI 1988 PAGINA 13
Op mijn omwegen door stad en land BB
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch ol' schriftelijk vertellen ^HB
wie u graag in deze rubriek zou willen BB
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071 BBBB^ mBBBB
- 12 22 44 op toestel 10. door Ton Pielen.
DIRECTEUR BLOEMENVEILING:
NAALDWIJK Het management van de ondernemer in de
tuinbouw ligt nog op een te laag niveau. Er moet meer aandacht
komen voor planning, controle en cijfermatige informatie. Er
moet ook meer gebruik worden gemaakt van externe adviseurs
en een meer eigentijds sociaal beleid worden gevoerd. Als dat
niet gebeurt, kan men zich afvragen, of er in het jaar 2000 nog
wel een tuinder is.
Deze kritische kanttekeningen zette ir. H. de Boon, directeur
van Bloemenveiling Westland deze week bij de bedrijfsvoering
in de tuinbouw tijdens een lezing voor de chrysanten kwekers in
het Westland en De Kring. Hoewel De Boon verwacht dat de
omzet in de tuinbouw ook de komende jaren nog stijgt, staat
daar een onder druk staande rentabiliteit tegenover. Juist daar
om moet op dit moment gebruik worden gemaakt van de huidi
ge gunstige omstandigheden, zoals lagere energiekosten en stabi
lisering van de lonen, om de produktiviteit op te voeren en de
kwaliteit te verbeteren.
Ook moeten er antwoorden worden gevonden op voor de tuin
bouw belangrijke ontwikkelingen, zoals de biotechnologie, meer
internationale concurrentie en een snellere ontwikkeling van
nieuwe produkten. De teler van nu is de manager van morgen.
Zijn intefesses mogen niet ophouden bij de grenzen van zijn be
drijf, maar moeten zich tot ver daarbuiten uitstrekken. Hij moet
beter leren omgaan met vraagstukken op het gebied van econo
mie, bedrijfsorganisatie, techniek en de maatschappelijke ont
wikkelingen.
LEIDEN Het advies van
Gedeputeerde Staten van
Zuid-Holland aan de staatsse
cretaris van WVC om de afde
lingen neurochirurgie in het
Elisabeth Ziekenhuis Leider
dorp en het Leidse Diacones-
senhuis op te heffen is bij de
gezondheidszorg in de Leidse
regio in het verkeerde keelgat
geschoten. De Stichting Sa
menwerkende Instellingen
Gezondheidszorg Leiden en
Omstreken heeft daartegen in
pen brief geprotesteerd. De
districtscommissie Zuid-Hol-
land-Noord zal aan de provin
ciale raad voor de volksge
zondheid adviseren om het
provinciaal bestuur ter verant
woording te roepen voor deze
actie. De commissie voelt zich
gepasseerd, omdat GS haar ad
vies niet heeft ingewonnen.
De neuroloog A. Boesten van
het Elisabeth Ziekenhuis Lei
derdorp maakte gisteren op de
vergadering van de districts
commissie duidelijk dat de
provincie met een onverant
woordelijke bezuiniging bezig
is. „Het hoofdcentrum neuro
chirurgie in het Academisch
Ziekenhuis Leiden en de sub-
centra in het Elisabeth Zie
kenhuis en het Diaconessen-
huis vormen één geheel. Het
Academisch Ziekenhuis Lei
den is niet in staat om de re
gionale functie op het gebied
van neurochirurgie van de
twee andere ziekenhuizen
over te nemen", aldus Boesten.
In de subcentra worden jaar
lijks tegen de 400 operaties
verricht. Het gaat om een
kwart van het totaal. De reste
rende 1200 verrichtingen in de
neurochirurgie komen voor
rekening van het Academisch
Ziekenhuis Leiden. Daar
worden de zwaardere opera
ties uitgevoerd, omdat de ken
nis en de apparatuur daar ook
voor aanwezig is. Eenvoudiger
operaties kunnen in de sub
centra worden gedaan, die
daarmee ook hun regionale
functie goed kunnen vervul
len.
De leden van de districtscom
missie konden het betoog van
Boesten onderschrijven. De
heer O. Buruma van het Aca
demisch Ziekenhuis Leiden
stelde dat opheffing van de
subcentra het hoogwaardige
niveau van de neurochirurgie
in het AZL in gevaar brengt.
„Wij willen geen waterhoofd
waar alles moet gaan gebeu
ren. Hier is sprake van het do
minostenen-effect. Als ie een
gedeelte omgooit zou de rest
ook wel eens kunnen vallen".
Ook vreesde Buruma voor de
aantasting van de opleiding
neurochirurgie bij het AZL.
WOUBRUGGE Woubrugge geeft geen bijdrage in de restau
ratie van een rieten dak van een boerderij aan de Van Klaver-
weijdeweg in Hoogmade. Het feit dat het om onderhoud ging en
niet om vernieuwing gaf gisteravond de doorslag bij de weige
ring van de commissie financiën. De boerderij aan de Van Kla-
verweijdeweg 1 in Hoogmade wordt verbouwd. Het rieten dak is
ook in slechte staat. De bewoner doet beroep op subsidie, aange
zien het een voor het dorp beeldbepalend pand is. De boerderij
uit ongeveer 1620 komt echter niet voor op de lijst van Monu
mentenzorg. In het verleden zijn restauraties niet al te stijlzui
ver uitgevoerd. Woubrugge kent een subsidieregeling, waarbij
voor vernieuwing van rieten daken een bijdrage wordt gegeven
van tien procent van de kosten^ Raadslid J. Scheelbeek (Ge
meentebelangen) wees er echter op, dat van vernieuwing geen
sprake was. De reparatie betrof slechts onderhoud. Unaniem be
sloot de commissie derhalve de aanvrage af te wijzen. De com
missie besloot wel de uitweg van het fiets- en voetpad Van He-
messenkade op de Boddens Hosnagweg zo te laten verbeteren
dat fietsers gedwongen worden langzamer te rijden. De kosten
van de verbetering bedragen vierduizend gulden.
UGGE Nog
ee weken wordt
oude huiskamer
icht op de Woud-
gezamenlijk kof-
onken. Tot dins-
anuari. Dan gaan
rden en 21 perso-
?n van het Wou-
beiaardencentrum
>rd veertien
„logeren" in het
^ige bejaardenoord
tee in Sassenheim.
rh wdie periode weer
li komen in een ge-
euw, ruimer en
ep Ir Woudsoord, dat
secfsentijd moet ver-
t opj
en di de verhuisdag na-
i SAit ook de drukte in
ch U toe. De reacties van
e zelners varïeren van
ien.f en „ik zie er ont-
ndfclegenop" tot „span-
i verheerlijk dat we dan
neri*re kamer kriigen".
atuufdat het voor bewo-
dig (personeelsleden een
eigeifle zaak is.
en. lal bijna een jaar de
aansluizing precies tot op
tradan het plannen", al-
jaadirectrice van Woud
evrouw I. van Ker
kwijk. „Het inpakken en orga
niseren van de verhuizing zelf
is natuurlijk een hele berg
werk. Maar vooral het begelei
den van de bewoners vergt de
nodige inspanning".
De meeste van de 37 bewoners
zien erg tegen de verhuizing
op. „Sommigen zijn nog nooit
uit Woubrugge weggeweest.
Een verhuizing naar een
„stad" zoals de meesten het
dorp Sassenheim zien 22 ki
lometer verderop valt dan ook
niet mee. Daarbij is het heel
moeilijk om de mensen duide
lijk te maken dat het in hun
eigen belang is om 14 maan
den uit hun vertrouwde omge
ving weg te gaan. Wij probe
ren zoveel mogelijk te bena
drukken dat vrijwel alles het
zelfde blijft voor de bewoners.
De personeelsleden, artsen, fy
siotherapeuten gaan allemaal
mee. Ook de dominees van de
Woubrugse kerken blijven in
Sassenheim de weeksluiting
verzorgen en ook de hand-
werkclub zal regelmatig langs
komen. Alle parkieten, kana
ries en de koerduif verhuizen
mee. Heel Woubrugge leeft op
die manier met ons mee. We
krijgen weer een eigen huiska
mer en de gang van zaken
loopt zoveel mogelijk gewoon
door. De mensen hoeven zelf
helemaal niets te doen aan de
verhuizing als zij dat niet wil
len. Alle spullen van de be
iaarden worden door een ver
huisbedrijf ingepakt. Wanneer
de bewoners dat. willen, mogen
zij zelf persoonlijke dingen in
pakken. Op de dag van ver
trek ontbijten we hier nog ge
zamenlijk en dan gaan we in
drie ritten met een speciale
rolstoelbus naar Sassenheim".
Hoewel het de bedoeling is dat
alle verhuisspullen door het
ingehuurde bedrijf ingepakt
worden, heeft de directrice de
laatste weken gemerkt dat
sommige bewoners toch bezig
zijn om dozen te laten bezor
gen en in te pakken. „Het is
natuurlijk te begrijpen dat
sommigen hun eigen spulletjes
liefst zelf inpakken. Maar de
meeste mensen zijn blij dat zij
geen beslommeringen van de
verhuizing hebben".
Behangen
Veertien maanden verblijven
de bewoners van Woudsoord
dan in het voormalige bejaar
denhuis De Schutse, waar ook
nog ongeveer dertig studenten
onderdak vinden. Op dit mo
ment wordt het gebouw op
nieuw gewit en behangen.
„We proberen spoedig de geza
menlijke huiskamer, de keu
ken en de kamers van de be
woners weer in te richten en
gezellig te maken, zodat de be-
rg IR MEESTER DOUWES, FLORIS MULDER,
«eerdlöA KRAAN EN HET RAMPJAAR 1672
ing in d
Ische d
n aanta
jl
woners zich zo snel mogelijk
thuis voelen. Heel veel fami
lieleden van de bewoners gaan
op de verhuisdag naar De
Schutse om iedereen zo veel
mogelijk op te vangen", aldus
mevrouw Van Kerkwijk.
Het personeel zal gedurende
een jaar en twee maanden in
drie ploegen per dag heen en
weer pendelen. Daartoe is een
taxibedrijf ingehuurd.
Woudsoord wordt in de tus
sentijd geheel gesloopt en op
nieuw opgebouwd. Het nieuwe
gebouw krijgt een extra etage,
de kamers worden ruimer op
gezet en ook de gezamenlijk
ruimten worden groter. Behal
ve de huiskamer aan de
Woudwetering, komt er een
tweede multifunctionele ruim
te, waar bijvoorbeeld vergade
ringen gehouden kunnen
worden of verjaardagen kun
nen worden gevierd. Verder
worden er twee ziekenkamers
gebouwd die in het huidige ge-
Bouw geheel ontbreken. „Nu is
het vaak zo dat wanneer er
een vergadering is, we de be
jaarden een uurtje eerder kof
fie moeten laten drinken.
Grootste bezwaar van dit ge
bouw is echter dat de kamers
veel te klein zijn. Het gebouw
is hoewel het nog maar 25
jaar geleden is gebouwd
Nog zo'n anderhalve week wordt er elke ochtend in de huiskamer van Woudsoord gezamenlijk koffie gedronken Daarna gaan de
FOTO: WIM VAN NOORT
bejaarden veertien maanden naar De Schutse In Sassenheim.
Spannend
niet aangepast aan de eisen
van deze tijd". In totaal kost
de nieuwbouw ongeveer vier
miljoen gulden.
De directrice geeft toe dat de
tijdelijke verhuizing naar De
Schutse in Sassenheim niet
ideaal is voor de bejaarden.
„Het zou het beste geweest zijn
als zij hier in de buurt onder
gebracht konden worden. Dat
is echter niet gelukt. Allerlei
mogelijkheden, van het huren
van een salonboot in de Woud
wetering tot het huren van
een hotel of ander Woubrugs
gebouw, bleken veel te duur te
zijn".
Mevrouw P.J. van Elburg (72)
is één van de weinige bewo
ners die razend enthousiast
over de verhuizing is. „Ik vind
het helemaal niet erg. Heerlijk
dat ik straks een grotere ka
mer krijg. Het wonen in Sas
senheim vind ik ook span
nend. Ik beschouw het gewoon
als een heerlijke vakantie.
Vooral als straks in het voor
jaar de bollen weer uitkomen,
is het in Sassenheim prachtig.
Bovendien zijn er winkels
vlakbij het bejaardenhuis".
Mevrouw J. van den Hollan
der (80) is wat minder geluk
kig met de verhuizing. „Het
blijft natuurlijk een heel ge
doe. Als je gezond bent valt
het nog wel mee, maar voor
alle bewoners die slecht ter
been zijn is het veel meer
rompslomp. En voor degenen
die altijd in dit dorp hebben
gewoond, is het nog moeilijker
te verwerken. Gelukkig heb
ben de meeste familieleden te
genwoordig een auto, zodat het
bezoek in elk geval niet weg
zal blijven".
De heer J.G. Kuilenburg (79)
vertelt dat één bewoner dan
ook besloten heeft in Wou
brugge te blijven. „De heer
Kroes gaat zolang bij familie
in Woubrugge wonen. Hij
vangt zijn leven lang al mollen
in ae polders rondom Wou
brugge en dat kan hij niet mis
sen.Hij is vaak de hele dag
weg om mollen op te zoeken'
Uiteindelijk hebben de bewo
ners wel het idee dat ze het sa
men met de personeelsleden
zullen redden. „Doordat we
met zo weinig zijn, hebben we
een hele goede band met el
kaar. We zijn net één groot ge
zin".
JEANNETTE SCHREUDER
voor Mulder, die in de Archi
pel ook officier bij de genie
werd.
Rampjaar 1672
Een opmerkelijk gedeelte
van nr.4 werd besteed aan
„De vondst door O.C.van He-
messen van documenten met
betrekking tot Woubrugge
uit het rampjaar 1672";
„wordt vervolgd". Het was in
1672 werkelijk bar en boos in
onze provinciën: de Fransen
trokken met man en macht
de Republiek binnen, ge
steund door vechtersbazen
als de bisschop van Munster
en de vorst-aartsbisschop van
Keulen. De beide Witten ver
loren het leven. „Vermoord
door de Oranje-kliek", zeg
gen ze weieens. Alleen de
vloot onder De Ruyter hakte
succesvol op de vijandelijke
schepen in. Het kon niet an
ders of ook de mensen van
Woubrugge kregen hun por
tie oorlogsellende mee. In de
buurt was het in elk geval
raak: de Franse veldheer met
de mooie naam Luxembourg
moordde Zwammerdam en
Bodegraven uit. Daarvan
wordt verteld in het school
boekje „Nieuwe spiegel der
jeugd of Franse tirannij",
waarvan een exemplaar in de
collectie van het museum
Van Hemessen aanwezig is.
Veel meer over de inbreng
van Van Hemessen komen
we in deze aflevering niet te
weten. Het wachten is daar
om op het vervolg. Wel op
merkelijk is het vermelden
van een soort „stille tocht".
„Met 25.000 Spanjaarden
vreemde „bondgenoten", de
80-jarige oorlog lag nog vers
in het geheugen) en Neder
landers trok Willem II in alle
stilte vanuit Alphen naar
Charleroi in de Zuidelijke
Nederlanden om deze stad,
het munitiedepot van de
Fransen in te nemen". Voor
waar geen koud kunstje,
want het was een flinke ruk,
en dan nog „in alle stilte".
Enfin, de verovering van
Charleroi ging niet door. Er
was ook nog een zekere Pain
et Vin in Hollandse dienst
die de Hollandse (Utrechtse
schans bij Nieuwerbrug be
zet hield, maar uiteindelijk
lafhartig vluchtte en daar
mee aan Luxembourg vrij
spel gaf. Willem II liet deze
Brood en Wijn „na twee mil
de vonnissen te Alphen ter
dood veroordelen en fusille
ren".
Een boekbespreking van Van
der Wereld over De Kroniek
van de familie Doeswijk ging
jammerlijk de mist in, want
op bladzijde 23 „pakte" de
inkt niet meer. Wellicht een
revanche in het eerste num
mer van jaargang 8.
SnA.RDEN VERHUIZEN VAN WOUBRUGGE NAAR SASSENHEIM
:er bij toeval een
>gde haar op mijn
kwam ik in het be-
ir.4, zevende jaar-
De Jacobsladder,
j rtaaluitgave van de
;e Historische Vere-
itto Cornelis van
vernoemd naar
Tt gere koddebeier-op-
1 tegemié de geschiedenis
?rk in (standplaats zeer ter
dagrhib. De historische be-
r M'ee/hg voor Woubrugge
gehoiiatse zeer levendig,
is erreniging die de his-
iV/a/wruchten van de be-
la Méldwachter Van He-
van ijiooghoudt, koestert
cowtpt is in 1989 a<
ichettmarig bestaan toe.
Ie paujf en liefde voor het
n van van de eigen
nnenkkp nemen toe.
u de I de dichter niet al
zartSé liefde tot zijn land
an Baieder aangeboren"?
liturgK/el. In de hele regio
'oere/jand zijn daar voor-
fuldenyan te vinden. De
'd benne spiegel wordt ons
ier gei voorgehouden door
is foe^piden", een genoot-
t al bijna 2000 leden
'huisir ook „in the coun-
'ra spiPer andere in Al-
AaderPeterw0U^e' Hazers-
nden gorden voorbije tij-
kerkeP ^un grauwsluier
.door de inzet van
de ^liefhebbers die naar
let (^mst toeleven. niaar
LeeifS n°g wcl willen
maaP naar ^un J°^a'e
die tegenwoordig
oots" worden ge-
Engels-Ameri-
iekte zaait haar virus
los in ons taalgebied
staan we even stil
irugge, bij Otto Cor-
Hemessen en De
Ider deze ladder
kerkmPredigeerd afstapje
n Nii herinnering aan een
re heerlijkheid, een
:e bezitting, die eens,
ór Woubrugge, Heer
'oude heette.
historische vere
ent, overigens, een
rtel]e!peie tDp. bescherm-
ar;ea^ burgemeester D.
de Koning (die ik,
flijk, ooit eens Ko-
.zw~nj Brouwer heb ge-
,s- j/* Ineke Bontenbal is
vona,Lzitter, C. Karmelk
kan it broer van Fred-
'en Kina) beheert de pen-
wemq pn vanujt Hazers-
4eeft C. Kroon, gere-
Hrde autoriteit op het
-historische plan, zit-
«het bestuur, dat ook
9em4taris van de vereni-
/leero,.e(jacteur van De Ja-
De historie van Woubrugge komt aan bod in de Jacobsladder.
Wereld heeft namelijk de
hele streek in z'n broekzak.
Komt zelf van Hoogmade, is
dus Woubrugeenaar, maar al
les wat door ae eeuwen heen
op het lage veen is gebouwd
behoort tot zijn welhaast
grenzeloze competentie. Het
zijn inmiddels tientallen pu-
blikaties die Van der Wereld
het licht heeft v doen zien.
Oud Ade, zeg maar, hoeft
slechts een poepje te laten
ruiken of Hans weet de her
komst ervan, en dat geldt
voor nog zoveel andere plek
ken in dit Zuidhollandse
land.
Hans van der Wereld, ooit,
als mager broekje, kritisch
machinezetter bij onze krant
heel wat door hem in lood
te zetten kopij trok z'n ach
terdocht en aldus, als een
Uriah Heep, trachtte hij ook
redacteuren te corrigeren en
te frustreren met opmerkin
gen die op de toenmalige
hoofd-redacteur een bepaald
stekelige indruk maakten
heeft een hele tijd een ont
kiemende liefde voor zijn ge
boortestreek in zijn ziel mee
gedragen. Hij is ook journa
list geworden. Totdat de zaak
berstte en hii uit roeping en
ontketend achter de geschie
denis aanging en begon te
verzamelen, schiften en
schrijven. Het bloed kruipt
nu eenmaal waar het niet
gaan kan, hebben we geleerd.
Vurig paladijn
Hans van der Wereld dan
heeft zich ontwikkeld tot een
diepgraver pur sang, grafdel
ver ook wel, spitter naar de
bronnen en een nagenoeg al
lesweter. Er kan aan de boor
den van het Braasemermeer
een oud lijk gevonden
worden, maar Hans weet het
fijne ervan. Waar Hans wat
ruikt, duikt hij de eeuwen in.
Genoeg (bijna) over Van der
Wereld; we zullen nog veel
meer van hem horen. Maar
het is wel duidelijk, dat de
Woubrugse zaak in het bij
zonder in hem een vurig pa
ladijn heeft. Zijn Alphense
woning, waar hij vertoeft om
te eten, te werken en een
korte nachtrust te genieten.
moet scheefhangen van het
gewicht aan boeken over een
stuk Zuidhollands glorie die
hij inmiddels gecollectio
neerd en geredigeerd heeft.
Als Hans, terloops, een te
gekke mijlpaal te vieren
heeft, zal ik daar graag te zij
ner tijd uitgebreid melding
van maken. Hij verdient het.
Terug naar De Jacobsladder,
nr.4, van de 7de jaargang,
okt./nov./dec. 1987. Wetens
waardigheden over Statenbij
bels in Woubrugge en Hoog
made, met of zonder schut
blad. Daar zijn ook „Wpu-
brugse herinneringen van
„meester" Douwes", van au
teur D.J.Douwes, die zegt:
„Ja, Woubrugge is een koste
lijk, wel wat naïef dorp..."
Tim Brouwer de Koning,
zoon van de vader, schreef
over Gerda Kraan, Gauwe
Gerda uit Hoogmade, 25 jaar
geleden Europees kampioene
op de achthonderd meter;
„en haar zusje Willy kon ook
een aardig eindje hardlopen".
Een verhaal in afleveringen.
Hans van der Wereld deed
een boekje open over „de
FOTO: BART SPIJKER
Woubrugse Oranjegardist en
watermolenaarszoon Floris
Mulder". Die kreeg in 1813
met z'n mede-Orangisten,
toen Napoleon al nagenoeg
op z'n imperialistische rug
lag, een pak slaag van de
„goed geschoolde Franse
troepen" bij Woerden. Het
lijkt sodejukes de „Duitse
tijd" wel. Mulder en weerba
re compagnons werden voor
alsnog krijgsgevangen naar
Frankrijk gevoerd, en Mul
der keerde in 1814, samen
met kompaan Bakker, als
„een bedelaar" in Woubrugge
terug. Woubruggenaar Floris
Mulder, een behoorlijke edu
catie genoten hebbend bij
„meester" A.van Iterson,
vocht nog tegen de empereur
Napoleon in de laatste slag bij
Waterloo, in juni 1815, en
vertrok een tijd later naar de
Oost waar hij nota bene car
rière maakte, samen met een
zoon van de toen al beruchte
en bijna legendarische
Utrechtse advocaat en pa
triottische volksleider On-
daatje, die in Indië officier
was. Het bleef Oranje Boven
