Balancerende
brorbatsiov
loont zich
',good guy"
Een kat komt niet op zijn pootjes terecht
Jaar van
de Ripper
^TENLAND
EcidócSoiwtmt
WOENSDAG 30 DECEMBER 1987 PAGINA 7
Aden bij brand
"%aketfabriek
HAM CITY In het Ameri
go bedrijf Morton Thiokol,
een deel van de intercontinen-
D:4(dX-raket wordt gemaakt, is
en brand uitgebroken. Vijf
oemers kwamen daarbij om
MVen. Het fabrieksgebouw werd
®jig in de as gelegd. De brand
3jlnd bij het verwijderen van
Mdituur uit een net gebouwde
3U trap voor een raket. Duizen-
SMjlo vaste brandstof in de tank
£4 daarbij tot ontbranding. Het
gje vierde keer in vier jaar dat
«n de fabriek een groot ongeluk
«feed.
NEW YORK Er is weer
een hardnekkige volks
wijsheid onjuist gebleken.
Katten die uit het raam
vallen, komen niet op hun
pootjes, maar op hun buik
jes terecht. Dat is gebleken
uit een onderzoek onder
132 katten die van grote
hoogte naar beneden vie
len.
Er is geen plaats ter wereld
waar katten zo goed kunnen
vallen als in New York. In vijf
maanden tijd kreeg een dieren
kliniek in die stad 132 katten
binnen die gemiddeld 16 meter
naar beneden waren gevallen.
De grootste klap was gemaakt
door een kat die van de 32ste
etage naar beneden suisde en
slechts een paar kneuzingen en
een gebroken tand opliep.
Van de 132 gevallen viervoe
ters kwamen er drie om het le
ven. Zeventien katten werden
op verzoek van de eigenaars
afgemaakt, hoewel hun ver
wondingen behandeld konden
worden. Van de 112 andere
herstelde 90 procent.
Onderzoek door dierenarts
Wayne Whitney wees echter
uit dat de katten de val niet
overleven doordat zij altijd op
hun pootjes terecht komen.
Hoe het wel precies gaat is nog
steeds niet duidelijk.
Whitney zei dat katten die een
korte val maken, inderdaad
hun polen strekken en op hun
pootjes terecht komen. Bij een
val van grotere hoogte doen de
katten blijkbaar het tegenover
gestelde. Zij strekken hun po
ten zover mogelijk opzij uit.
Daarmee remmen zij hun val
en bij het neerkomen wordt de
klap over een zo groot mogelijk
deel van het lichaam verspreid.
Omdat de wereld verdeeld is
tussen katte- en hondeliefheb
bers, ligt ook de vraag voor de
hand waarom katten vaker uit
ramen vallen dan honden. Vol
gens Whitney ligt dat aan het
feit dat katten een beter even
wichtsgevoel hebben dan hon
den, waardoor zij grotere risi
co's nemen. Het zijn vaak jonge
katten die te grote risico's ne
men en zij vallen dan ook uit
het raam. Slechts weinig katten
vallen vaker dan éénmaal uit
het raam.
Dat laatste geldt ook voor hon
den. De meeste honden die uit
het raam vallen, overleven dat
namelijk niet. Honden nemen
bij klauterpartijtjes dan ook
minder risico's dan katten.
„Vriendelijk gesprek"
Strauss en Gorbatsjov
MOSKOU De minister-president van de Westduitse
deelstaat Beieren en voorzitter van de CSU. Franz Josef
Strauss, is gisteren in het Kremlin ontvangen door par
tijleider Michail Gorbatsjov. De begroeting van Strauss
door Gorbatsjov leek een goed klimaat voor het gesprek
te scheppen. Gorbatsjov veronderstelde dat het in Mün-
chen wel even koud zou zijn als in Moskou, waarop de
Beierse premier antwoordde: ..Wie weet wordt het hier
vandaag kouder." De partijleider repliceerde: „Aan de
vorstperiode is op veel plaatsen een einde gekomen."
Strauss en Gorbatsjov spraken, volgens eerstgenoemde
„in goede vorm" en „vriendschappelijk en ontspannen"
over de zaak Mathias Rust, over ontwapenings- en eco
nomische vraagstukken. Straus heeft ook gezegd dat de
Bondrepubliek vasthoudt „aan de eenheid van de natie
in twee staten". „En tot mijn verbazing werd daar niets
tegen ingebracht", aldus Straus.
ets mw
I43J
»Sn HAAG Het is
geen drie jaar gele-
JJJ», dat de boerenzoon
4ii het Kaukasische ge-
tht Privolnoje tot ze
de leider van de Sov-
ÏJinie werd gekozen,
aSr de nu 56 jaar oude
'Jhail Sergejevitsj Gor-
Jjsjov is al een uitzon-
u-Tlijk fenomeen gewor-
die het internationale
itieke woordenboek
"jniddels met minstens
woorden heeft ver-
perestrojka (her-
icturering) en glasnost
wienheid).
24*
JJ, 10 maart 1985, toen het
22jffelijk overschot van Gor-
27tsjovs voorganger nog bo-
aarde stond, had menig-
*jn reeds de indruk dat met
jgi benoeming van de nieuwe
jopretaris-generaal een defini
tive streep werd gezet onder
tijdperk. Alleen al qua ui-
!!|lijk onderscheidde de pas
S/jarige Gorbatsjov zich van
i2je vorige partijleiders. Stalin
18is een kleine lelijke kerel
J3* onverstaanbaar sprak en
Ttig jaar lang wel gevreesd
jar nooit populair werd.
n opvolger Chroesjtsjov
H$ het prototype van de
ïsische boer die weliswaar
Bbeerde de vensters te ope-
maar die toch niet in
^at bleek als een modern en
!9,ipirerend manager de Sov-
ftfnaatschappij om te turnen.
j|4izjnjev miste elke uitstra-
,jg. kon geen zin van meer
iP tien woorden zonder hak-
üien over zijn lippen krijgen
"[werd geleidelijk aan de
Tpersoonlijking van de stag-
Pe. De intelligente Andro-
jj1 had zich altijd op de ach-
pjrond gehouden en stond
•zijn benoeming tot secreta-
fgeneraal te dicht bij het
Hf om nog eens een nieuwe
op zich te nemen,
xnenko was al oud en ziek
hij Andropov opvolgde,
ih ook op jongere leeftijd
hij allesbehalve een boei-
le persoonlijkheid geweest.
:n Gorbatsjov op die 10de
art 1985 de nauwelijks nog
mdende fakkel van zijn
rganger overnam stond er
een heel ander soort
Ier aan de top. De nieuwe
a in het Kremlin was con-
-begaafd, imponeerde door
zelfverzekerdheid, bleek
'velerlei terrein deskundig
ontpopte zich als een uit-
kend spreker en debater.
irakter
t duurde niet lang of er be-
i beweging te komen in de
Yjetunie De ondoordring-
re Kremlinmuren werden
iliswaar niet doorzichtiger,
aar degenen die zich er
Oeger knorrig achter had-
n verscholen bleken ineens
feid tot een normaal ge-
rek. Het Kremlin-koor be-
rkte zich niet meer tot een-
tig gezang, maar stortte
'h op een meerstemmig re-
rtoire met genuanceerde
tsten.
steriele bureaucraten gin-
n de eerste doelgroep vor
en van een veelomvattende
rvorming die na verloop
n tijd zelfs een revolutio-
ir karakter kreeg. En in
aats van nog ijverig deel te
Trien aan de wapenwedloop
uide de nieuwe Sovjetrussi-
ae leider een stortvloed van
eeën en initiatieven over
twapening, vrede en veilig-
■id. Kortom, de nieuwe par-
leider zette de Sovjetmaat-
nappij in de steigers,
anvankelijk kon hij daarbij
pgetwijfeld rekenen op de
pverdeelde steun van het
^blhuro^ocl^lijkbaar
sefte niet iedereen wat men
met Gorbatsjov allemaal in
huis had gehaald. Michail
Gorbatsjovs „charakteristika"
(het beoordelings-dossier van
een partijlid) zal vele malen
de vermelding „uitmuntend"
bevatten. Hij had ijverig op
het land gewerkt, was een
uitstekend student in de rech
ten en in de landbouwecono
mie, had zich in zijn district
verdienstelijk gemaakt voor
de Komsomol en later voor de
partij. Door zijn mentor, het
Kaukasische Politburo-lid
Fjodor Koelakov, werd hij
niet alleen op al 39-jarige leef
tijd het Centrale Comité bin
nengeloodst, maar bovendien
in contact gebracht met Joerij
Andropov, eveneens een Kau-
kasier.
Behuizing
Toen Koelakov in 1978 onder
raadselachtige omstandighe
den overleed nam Andropov
het mentorschap over en op
diens aanbeveling werd Gor
batsjov in 1981 de Benjamin
van het Politburo, dat hem de
zware,- maar ondankbare por
tefeuille van landbouw toe
vertrouwde. Op ziin vijftigste
had de man uit het district
Stavropol een schitterende
carriere gemaakt en zich
blijkbaar altijd volgens het
partijboekje gedragen.
In éen opzicht had Gorbatsjov
echter ongewild buiten de rij
gedanst. Als student in de
rechten op de Moskouse Lo-
monosov-universiteit had hij
bij de kamerindeling een bui
tenlander als maat toegewe
zen gekregen. Dat betekende
niet alleen een betere behui
zing, maar ook dat hij kennis
kon maken met een andere
wereld dan de Sovjetrussi-
sche. Zijn kamergenoot was
de Tsjech Zdenek Mlynar, die
Het Amerikaanse weekblad
Time heeft partijleider Gor
batsjov deze week uitgeroepen
tot Man van het Jaar.
FOTO: AP
in 1968 als secretaris van het
Centrale Comité een van de
voormannen van de Praagse
Lente zou worden.
Kort nadat Gorbatsjov in
maart 1985 benoemd was tot
secretaris-generaal schreef de
balling Mlynar in het Itali
aanse communistische dag
blad l'Unita een artikel waar
in hij zich zijn vroegere ka
mergenoot herinnert als „een
collega die trouw en eerlijk
was en een natuurlijk gezag
uitstraalde". Mlynar noemt
hem intellectueel begaafd, op
vallend tolerant en schrijft
dat het hem frappeerde dat
Gorbatsjov niet die terughou
dendheid tegenover buiten
landers had die in die tijd
'kenmerkend was voor alle
Sovjetstudenten.
De vijf jaar durende dagelijk
se omgang met een intellec-
Praten als Brugman, dat moet
lopen voor zijn perestrojka en
landbouwbedrijf.
tueel uit een land met een on
versneden Westerse traditie
heeft ongetwijfeld grote in
vloed gehad op Gorbatsjovs
denken. Als jongste lid van
het Politburo bleef hij echter
nog keurig in het oude Sovjet
gareel lopen. Vanaf het ogen
blik waarop hij benoemd
wordt tot secretaris-generaal
valt het echter op, dat Gor
batsjov „anders" is dan zijn
voorgangers en dan de meeste
van zijn collega's in het Polit
buro.
Maatkostuums
Hij draagt niet de houten pak
ken. sinds 1945 zo kenmer
kend voor de Kremlin-heren-
mode, maar kan kennelijk
kiezen uit een kast vol keuri
ge maatkostuums. Hij schermt
zich niet af, zoals vorige par
tijleiders, maar zoekt juist
contact. En hij beseft beter
dan welke pr-man uit het
Westen ook, dat het medium
televisie voor een politicus
onontbeerlijk is.
Gorbatsjov voert al spoedig
iets zeer opmerkelijks in. Ter
wijl van Tsjernenko en An
dropov eigenlijk pas bij hun
begrafenis bekend werd dat
zij getrouwd waren en Vikto-
ria Brezjnjeva hoogstzelden
Gorbatsjov doen om zowel de vastgeroeste bureacratie als het apathische volk warm te laten
glasnost. De partijleider is niet schuw van discussies met werknemers, zoals hier op een
Een ongewoon beeld voor het Sovjetvolk: een partijleider die hand in hand loopt met zijn char
mante vrouw. Op de foto arriveren Michail en Raisa Gorbatsjov bij het ministerie van buitenland
se zaken in Washington voor een lunch.
en Nina Chroesjtsjova iets va
ker voor het voetlicht traden
laat Gorbatsjov de Sovjetbur
gers en de buitenwereld al
gauw merken dat hij ge
trouwd is. Raissa Gorbatsjova
trekt als een „first lady" met
Gorbatsjov mee, om het even
of de reis naar Moermansk of
naar Washington gaat en zij
speelt haar eigen rol. Gorbats
jov schaamt zich ook niet om
journalisten te vertellen dat
hij alles met zijn vrouw be
spreekt.
Dat Gorbatsjov dit allemaal
naar buiten brengt, tekent
hem als een nonconformist
die begrepen heeft dat Wes
terse begrippen als personali
ty en publicity voor een mo
dern politicus onmisbaar zijn.
De gentleman in het goed zit
tende blauwe pak en met het
uiterlijk van een geslaagde
manager heeft een eigen tij
drekening geïntroduceerd:
voor en na de lente van 1985,
het moment van zijn benoe
ming tot secretaris-generaal.
Die datum markeert tevens
de start van perestrojka.
Doch naarmate het buiten
land meer vertrouwd raakt
met Gorbatsjovs ideeen en
plannen worden in de Sovjet
unie de vraagtekens steeds
groter.
Handelaar
Gorbatsjov wil de Sovjetarbei
ders meer medezeggenschap,
meer zelfbestuur en een hoge
re levensstandaard geven in
ruil voor betere kwaliteit van
het werk. Maar de Sovjetbur
gers vragen zich ongeduldig
af wanneer perestrojka nu
eindelijk eens vruchten gaat
afwerpen. De partijleider
moet zelf de barricaden op.
Hij wil weliswaar geen per
soonsverheerlijking, maar
zonder jubelende supporters
kan hij niet veel uitrichten.
Daarom trekt hij door het
land met telkens dezelfde
boodschap: perestrojka begint
bij jezelf.
Hij probeert te overtuigen,
praat vaak als een handelaar
die een mooi artikel in de
aanbieding heeft, dan weer
gehaast alsof hij verloren tijd
moet inhalen, soms ook op
een klagende toon omdat pe
restrojka niet snel genoeg
gaat. Hij kijkt dan gekweld
alsof hij pijnlijk beseft dat
Sovjetrussische molens heel
erg langzaam malen. Wan
neer zulke straat-scenes op de
televisie worden uitgezonden
verschijnen er troostende le-
zersbrieven in de kranten:
„Houd vol. kameraad! Blijf
alstublieft dapper!"
Begin dit jaar vertelde Gor
batsjov de Argentijnse com
munistenleider Fava over de
vele steunbetuigingen die hij
ontvangt: „Ze proberen een
God van me te maken, maar
ik ben er geen. Wanneer er
een God bestaat dan is dat het
Sovjetvolk zelf." Een groot
deel van de Sovjetburgers
meesmuilt echter wanneer de
secretaris-generaal opnieuw
in een uur durende tv-regis-
tratie zijn perestrojka aan
prijst.
De nieuwste anecdote die in
Moskou de ronde doet spreekt
in dit verband boekdelen. Een
patiënt consulteert twee spe
cialisten tegelijk, een oogarts
en een oorarts. Zijn klacht
luidt: „Ik kan niet zien wat ik
hoor.
Tegenwerking
En dan te bedenken dat de
Sovjetburgers niet eens alles
te horen of te lezen krijgen
wat Gorbatsjov te zeggen
heeft. Het boek dat hij afgelo
pen zomer schreef en dat in
het Westen onmiddellijk een
bestseller werd, is in de Sov
jetunie nauwelijks verkrijg
baar. Tijdens de zes vakantie
weken die Gorbatsjov onder
meer aan de eindredactie van
dit boek besteedde deed trou
wens het gerucht de ronde,
dat zijn tegenstanders hem
hadden laten arresteren en
dat het weldra met perestroj
ka afgelopen zou zijn. Onder
curatele?
Michail Gorbatsjov had echter
niet gevangen gezeten en kon
bij het eerste openbare optre
den na zijn vakantie tegen
een driehonderd man sterke
Franse delegatie verklaren
dat er in de Sovjetunie geen
oppositie tegen hem bestond.
Geen sprake van oppositie,
maar dan toch wel van tegen
werking, wellicht zelfs van
een soort curatele? Het is op
zijn minst opvallend dat op
hetzelfde moment waarop
Gorbatsjov in Washington het
hoogtepunt van zijn interna
tionale succes beleefde, zijn
rivaal Jegor Ligatsjov „de
tweede man" in het Politburo,
in een interview met een
Franse krant vertelde, dat de
leiding van het partijsecreta
riaat nu bij hem berust.
Ligatsjov voegde eraan toe,
dat hij de secretaris-generaal
voortdurend op de hoogte
houdt, maar liet ook blijken
dat hij zelf de beslissingen
neemt. Sinds Stalin is het al
tijd de secretaris-generaal ge
weest die de scepter 'over het
secretariaat zwaaide. Daarop
heeft in feite ook altijd de
macht van de secretaris-gene
raal berust, want het secreta
riaat bepaalt bijvoorbeeld wie
er aan een partijcongres mag
deelnemen en wie niet.
Volgend jaar op 28 juni wordt
een partijconferentie gehou
den, die over hervormingen
binnen de partij (geheime
verkiezingen) en over het
verdere lot van perestrojka en
glasnost moet beslissen. Dege
nen die naar die partijconfe
rentie worden afgevaardigd
moeten echter eerst door de
sluis van het secretariaat. En
daar beslist niet Gorbatsjov,
maar Ligatsjov. die wèl pere
strojka, maar géén glasnost en
nog veel minder democratise
ring wenst.
Kunstenaars
Michail Gorbatsjov daarente
gen is de eerste Sovjetrussi
sche partijleider die begrepen
heeft dat Westerse technolo
gie en innovatie, niet geschei
den kunnen worden van de
voorwaarden waaronder zij
ontstaan. In zijn terminologie
vertaald heten die condities
glasnost en democratisering.
Daarmee is perestrojka in een
nieuwe dramatische fase ge
komen. Gorbatsjov begon met
een hervorming van de eco
nomie, doch hij zag al gauw in
dat deze niet zou slagen, wan
neer niet openlijk over mis
standen gesproken en ge
schreven kon worden: het be
grip glasnost was geboren, re
den waarom de partijleider
door intellectuelen, kunste
naars en journalisten op han
den wordt gedragen.
Nu heeft Gorbatsjov echter
beseft dat ook glasnost nog
niet voldoende is om pere
strojka te realiseren. Daarom
is hij begonnen met een revo
lutie tegen het conservatisme.
In februari van dit jaar zei hij
in een toespraak tot de vak
bonden: „Waar het om gaat is
dit: ofwel democratisering of
wel sociale traagheid en con
servatisme."
Het fundament onder Gor
batsjovs perestrojka is mo
menteel echter wankeler dan
ooit. De economische groei is
dit jaar geringer dan men had
gehoopt. Het verzet van de
bevolking tegen onvermijde
lijke prijsverhogingen wordt
sterker. De conservatieve te
genkrachten grijpen de mis
lukkingen van perestrojka
aan om nog meer dan voor
heen ten strijde te trekken te
gen glasnost en democratise
ring. Het dilemma van Gor
batsjov is, dat hij snel resulta
ten moet boeken, terwijl hij
anderzijds niet zijn geduld
mag verliezen.
Balans
Daarom heeft hij ook de
hardlopers tot de orde geroe
pen en zelfs zijn meest en
thousiaste medewerker, de
voormalige Moskouse partijse
cretaris Jeltsin, laten vallen.
Daarentegen heeft hij in zijn
herdenkingsrede ter gelegen
heid van de zeventigste ver
jaardag van de Oktoberrevo
lutie een knap staaltje glas
nost gedemonstreerd door het
Stalinistische verleden aan de
kaak te stellen en er bij de
historici op aan te dringen de
„witte vlekken" in de ge
schiedenis van de Sovjetunie
in te vullen.
In feite balanceert Gorbatsjov
voortdurend tussen de status
quo en een sprong voorwaarts
en onderwijl probeert hij zo
wel de voor het merendeel
apathische Sovjetburgers als
de saboterende bureaucraten
in de juiste richting te duwen.
Gorbatsjovs bijzonder succes
volle reis naar Washington en
met name de ondertekenming
van het INF-akkoord hebben
hem niet alleen een plaats in
de geschiedenis bezorgd, maar
ook de balanceerstok aange
reikt waarmee hij zich wel
licht tot de partijconferentie
in juni op het slappe koord
staande kan houden.
Want Gorbatsjov beseft, zoals
hij in zijn boek schrijft: „Wie
de grenzen van het mogelijke
overschrijdt, begeeft zich op
het terrein van de waaghalze
rij." En dat dit wel het laatste
is wat deze secretaris-generaal
wil heeft hij niet alleen bin
nen de Kremlinmuren, maar
ook tijdens drie opeenvolgen
de topconferenties overtui
gend bewezen. Hij lijkt inder
daad een „good guy".
LEO VAN VLIJMEN
LONDEN We proberen het
jaar monter te beginnen. Voor
de Engelsen, in wier
gebenedijde sferen ik mij
koester, wordt 1988 niet het
jaar van de Rat, de Aap of de
Haan. maar het jaar van Jack
the Ripper. Honderd jaar
geleden vermoordde hij
minstens vijf vrouwen, die
door bittere nood gedreven,
een zondig maar arbeidzaam
leven moesten leiden.
Niemand weet zeker wie de
Ripper wassommigen zeggen:
het was de Duke of Clarence,
een kleinzoon van koningin
Victoria, die op een kwaad
moment in hoog oplaaiende
krankzinnigheid moest
worden opgeborgen.
Jack the Ripper moordde in
de mist en met chirurgische
precisie. Hij is een mythe
geworden. Zijn arme
slachtoffers wilden wel eens
een poze rusten in een pub. die
nu 280 jaar oud is, en die bijna
al die tijd Ten Bells heette.
Maar die naam is veranderd in
Jack the Ripper. Het is er
duister. De muren zijn
bourgogne-rood. Toeristen die
de Ripper-wandeling van de
London Walks" hebben
afgesjokt zitten in die sombere
omgeving een speciaal
bloedrood drankje te lurken,
een moordcocktail met
geheime ingrediénten.
Buiten demonstreren
vrouwen, die het eerbetoon
aan Jack the Ripper en zijn
eeuwfeest diep betreuren. Het
is een nieuwe aanslag waar
tegen de feministen zich
gedwongen voelen actie te
ondernemen. Vandaar dat ik
de Ripper-pub slechts met
schroom en deemoed benader.
In White Chapel, waar de
gruwelijke moorden
plaatsvonden, staat ook een
heel mooi pubje, zeventiende-
eeuws en vol koper, waarin
barmeisjes vlinderdasjes
dragen. De ..Hoop and
Grapes" heet het. Daar
probeer ik een gevat antwoord
te bedenken op de aantijging
der demonsterende vrouwen,
dat de Ripper-pelgrims het
bloed van vermoorde vrouwen
drinken en eer bewijzen aan
een gruwelijke beul.
Wie knielt er op het graf van
Mary Kelly, een
deerniswekkend slachtoffer,
die door de Ripper werd
versneden tot klompjes vlees
van stroganoff-formaat?
Niemand. Haar gebeente rust
in een onbekend paupers graf,
waar niemand met een teder
gebaar een roos op kan leggen.
Het lijkt me bijna uitgesloten
de pub Jack the Ripper met
geheven hoofd en
veerkrachtige tred te kunnen
betreden. Passender is de
schuwe, bijkans vluchtende
muizetrippel waarvan
Victoriaanse gentlemen zich
denk ik bedienden bij het
binnengaan van een bordeel.
Dat hebben de boze dames in
ieder geval bereikt: er welt
een licht gevoel van ongemak
en schaamte in mij op. Dat
rode drankje zal ik in ieder
geval niet drinken. Ik neem
vanavond wel een slok rode
Bourgogne.
Waarom Jack the Ripper een
onuitroeibare historische
figuur is geworden en Jack
the Stripper, die in 1964 of
omstreeks die tijd zeven
prostituees vermoordde in de
Londense wijk Hammersmith,
lijkt mé een diepgaande studie
waard. De Stripper, die zijn
slachtoffers ontkleedde en aan
de boorden van de Theems
begroef, is nu even naamloos
als zijn slachtoffers, ofschoon
er om die vrouwen mogelijk
nu nog wordt gerouwd.
Intussen is er in de voorbije
honderd jaar een aanzienlijke
hoeveelheid nonsens omtrent
Jack the Ripper geschreven.
Naar aanleiding van dit Jack
the Ripper-jaar is er al een
dozijn boeken uitgegeven die
in de Ripper-manie moeten
gaan floreren.
Wie was de Ripper, een
vrouwenhatende poeet. een
ritueel slachter die te weinig
om handen had, een
sadistische vroedvrouw,
samenzweerders aan de top
van Scotland Yard, de
tsaristische politie of Edward,
de Hertog van Clarence. Al
deze mogelijkheden zijn
aangedragen en Thames
Televisie heeft beloofd dit jaar,
in een vierdelige serie met de
geduchte Michael Came, het
oude raadsel op te lossen. Ik
heb geen enkel bewijs, maar
het zou me niet verbazen als
het de kleinzoon van koningin
Victoria blijkt te zijn.
