Omwegen
ALLER
LEI(DS)
Tijdschrift Lekker 88 heeft de
culinaire lauweren weer verdeeld
„Japanners
op een goede
manier koekje
van eigen
deeg geven"
^DEN OMGEVING
e^idóc£otvtant
DINSDAG 24 NOVEMBER 1987 PAGINA H
lui
tdriitoma tisering
k' 3
'^fvfcet aan de Katwijker
T^ïiggen- werd het hele
r(ekorps vervangen door
rf£|»aten. Hij was in april
jaar op de Gevers
in Oegstgeest betrapt
rijden door rood
j reden waarom hij gis-
voor kantonrechter
ien moest verschijnen,
ïnlaste gelegde feit op
wel, maar er wa-
'at je noemt „verzach-
omstandigheden". Dat
v4n in dit geval vertra-
Ie omstandigheden, te
jn: een lesauto. Die
voor de Kafwijker te
Aten voor het rode ver-
oud$ licht. De ongediplo
meerde chauffeur had nog
thte leren, zo bleek toen
cbiilicht op groen sprong.
bijwagen kwam traag in
Aanging, terwijl de Katwij-
enthousiast het gaspe-
beroerde. Hij moest dan
prompt in de remmen,
Ie voorkomen dat hij de
opAigen binnenreed. Moei
en sjokte de leswagen
'hial<le st0PstreeP. gevolgd
»f ai aut0 van Katwij-
^had al mijn aandacht
voor ^esauto- en
om heb ik dat rode licht
zj: gezien. Mijn vrouw zei
iwel: joh, je rijdt door
ng I licht", betoogde de ver-
p^jte. Behalve zijn vrouw
vanook een agent van de
sie stgeeste gemeentepolitie
dat de Katwij-
loor rood licht was ge-
i. De verdachte had het
[iet bij laten zitten en de
turende diender zelf op-
»ld. „Die zei: ik heb al-
kleur en kenteken van
luto genoteerd en verder
s. Erg teleurstellend,
'"eh zo'n situatie moet toch
jreekbaar zijn", betoogde
^Katwijker. Hij was on-
het type dat
ities graag in de groep
„Ik had er natuurlijk
omheen kunnen
jen, maar dat is niet
•rsM loyaal ten opzichte van
ffjand die les heeft", toon-
hij zich van zijn meest
nslievende zijde. Nu de
_nt al die feiten buiten
___;houwing had gelaten en
ben automaat zijn bonne-
rl/had uitgespuugd, vond
^•'Katwijker dat het hele
itiekorps maar geauto-
gjiseerd moest worden.
e] n zou wat demonstraties
^en hoop gedonder over
zjjjirwerkregelingen sche-
Officier van justitie
uJïsma wilde niet ingaan
deze vergaande automa-
°eiVingsgedachte. „Rood is
d en met lesauto's weet
dat ze soms wat hakke-
jp ,d rijden". Wel consta-
ojjrde Hansma dat de dag-
p^^rding een wat merk
aardige fout bevatte. De
Iwijker zou op de krui-
van Geversstraat en de
versstraat het rode licht
begeerd hebben. Dat vond
"iel al te merkwaardig en
vt^eg vrijspraak, iets waar
3 "htonrechter Koomen wel
plfc akkoord kon gaan. Op-
n Wekt huppelde de Katwij-
e ir naar buiten. Een geau-
inghatiseerde officier van
Iftitie mocht wat hem be-
d gft nog wel even uitblij-
n.
'hatjes
it kan ik nooit geweest
Ik zat die avond met de
:u^iilie naar „Schatjes" op
Ej televisie te kijken". De
fermonder was kennelijk
tunjgal onder de indruk ge
it van de Nederlandse
ktakelfilm, want hij wist
1 die datum van 1 no-
nber 1986 nog goed te
inneren. Terwijl hij zich
t vrouw en kinderen zat
bescheuren voor de buis,
een Noordwijkse politie-
int hem op de Van Ber-
weg door het rode licht
len.
Warmonder was zelf in
mysterie gedoken en op
merkwaardig fenomeen
ituit. De Noordwijkse
int had een zwarte wagen
it zijn kenteken gesigna-
ïrd, terwijl de kleur van
1 auto toch echt grijs was.
ier, kijkt u maar", zei de
rdachte en toverde foto's
voorschijn. In geval offi-
r en rechter dachten dat,
in de donkere kamer
sschien met kleuren was
rommeld. had de War-
mder nog een busje lak
n de desbetreffende tint
meegenomen. Triom
itelijk stak hij het in de
icht. „Die agent zei nog
'el dat het slecht weer
'as", verklaarde hij, ervan
<efVertuigd dat de officier op
alleze dwaling terug zou ko-
)fa»en. Hansma vond de zaak
vï merkwaardig voor een
diltroordeling en vroeg dan
e lok vrijspraak. Ook hij had
irdÊn fout gemaakt, gaf hij
rlebe: „Ik heb „Schatjesin de
J.lioscoop gezien, maar ik na-
eftiurlijk gewoon moeten
•indachten tot-ie op televisie
Niwam".
PAUL VAN DER BIJL
CHEFS KOMEN EN CHEFS GAAN, HET ETENTJE UIT ZAL BLIJVEN BESTAAN
Velen zeggen te weten wat
lekker eten is. Een aantal
mensen schrijft er zelfs over,
proeft en kritiseert en wordt
vervolgens gehaat of geliefd,
afhankelijk van de al dan
niet gepeperde beoordeling.
Nu is er doorgaans alleen
maar sprake van „geliefd"
zijn, want negatieve kritie
ken op de geserveerde maal
tijden blijven bij de gelouter
de culinaire journalist meest
al achterwege. Liever geen
kritiek, dan een slechte kri
tiek. Hooguit kunnen consu
menten tussen de regels
doorlezen om met een pincet
de stekeligheden te ontdek
ken in de wollige brei van
superlatieven.
Nieuwkomers in de culinair-
journalistieke wereld worden
door de vakbroeders wat arg
wanend opgenomen. En niet
alleen door de collega's, ook
door de degenen die geacht
worden de culinaire hoog
standjes te presenteren: koks
en restauranteigenaars. In de
journalistiek geldt daarbij de
gulden regel, dat een slechte
recensie nimmer mag stoelen
op een enkel bezoek. Dat kan
wel met een positieve waar
dering, maar kritiek dient
nogmaals gecheckt te
worden.
Nog vers in het geheugen ligt
het relaas van een, gerouti
neerde, collega van een
Haags avondblad die een
aantal jaren geleden omstan
dig een nieuw en peperduur
Schevenings hotelrestaurant
bezocht om vervolgens ko-
lommenlang te verhalen over
de opzienbarende kwaliteit
van de kroketten van de cui
sinier. Die kwaliteit was zo
doorslaand, dat alle gerech
ten of het nu de garnalen-
cocktail of de Salade Tiède
was smaakten naar in kro
kante jasjes gestoken ragout-
prakken, pardon: pakken. De
geur van frituurvet was al-
les-overheersend.
De reacties waren met geen
balpen te beschrijven. Het
hotel heeft inmiddels het ge
deukte blazoen opgepoetst en
wordt thans alom beschouwd
als een respectabel etablisse
ment waar het goed toeven
is. Dat men al kort na de ope
ning een nieuwe chef-kok
aantrok, werd eerst geruime
tijd later bekend. Maar de
collega maakt nog steeds een
ruime omweg als hij de aan
wezigheid van een Scheve-
ningse hotelier vermoedt.
Tot de betere culinair inge
steld^ drukwerkjes behoort
de jaargids Lekker. Geeste
lijk vader van het fraai ogen
de, glimmende produkt is
Hans Auer, die zijn tijdschrift
(zeg maar rustig: een proef
schrift) presenteert als de
jaarlijkse smaak- en spraak
maker. Een terechte toevoe
ging overigens, want in de
tien jaar dat het tijdschrift
thans op de markt is, heeft
Het echtpaar Plasmeijer van „Het Oude Dykhuis" in Lisser-
broek: van de 60ste naar de 75ste plaats, volgens „Lekker" 's
wijsneus Auer. foto: pr
het zich een vaste plek vero
verd in veel boekenkasten,
bij kookboeken en andere
verrukkelijke naslagwerken.
Want het is ook nu weer een
vlot geschreven smaakgids
geworden, waardevol ook
dankzij de de ranglijst van de
beste restaurants van ons
land. Minder van aanzien
dan de internationaal opere
rende concurrenten als Mi-
chelin en Gault Millaut of
Wina Borns Mercedes Benz
restaurantgids, maar zeker
niet minder oprecht in de be
oordelingen. Mogelijk zelfs
eerlijker, want waar bijvoor
beeld Michelin zich bij de
toedeling van sterren sterk
laat leiden door tradities en
in de beoordeling van Neder
landse bedrijven duidelijk
andere maatstaven aanlegt
dan bij de etablissementen in
het thuisland Frankrijk (of
België), richt Auers „10 jaar
Lekker" zich louter tot de
Nederlandse markt.
Uitgever en niet op z'n
mondje gevallen hoofdredac
teur Hans Auer staat in de
dezer dagen verschenen jaar
gids stil bij het tien-jarig jubi
leum van de uitgave. Hij om
schrijft zijn blad als een "no-
nonsense tijdschrift waarin
nu eens niet elke zaak su
bliem wordt gevonden maar
waarin een avond uit eten
wordt beoordeeld zoals sport
evenementen en toneelvoor
stellingen. Dus: deugt het
niet, dan wordt geen blad
voor de mond genomen.
Voor een diner moet dat nog
sterker gelden dan voor een
schouwburgvoorstelling, om
dat de rekening immers stuk
ken hoger is dan de prijs van
een entreebiljet". Auer,
steeds Auer, stelt tevens vast,
dat het restaurant door de
publiciteit altijd in de watten
is gelegd, maar dat een nieu
we generatie culinaire jour
nalisten opstaat die geen
weet heeft van de traditione
le poezeligheid.
Het culinaire peil in ons va
derland is de afgelopen tien
jaar je hoort het overal
verkondigen door de specia
listen van „de goede tafel"
verbluffend sterk gestegen.
De prijzen navenant, overi
gens. Auer heft daarbij het
waarschuwend vingertje en
voorspelt met autoriteit een
natuurlijke selectie onder de
vele top-restaurants, die zich
nu in Lekker staan te ver
dringen. Als symptomen
daarvan noemt hij de drukke
transfermarkt onder de chef
koks, de torenhoge investe
ringen en het vaak zwakke
management. Maar ach:
chefs komen en chefs gaan,
het „etentje uit" zal blijven
bestaan.
Toppers
De lijst dan van de, volgens
Lekker van Auer, beste res
taurants van ons land (van
nummer f tot en met 100)
wordt opnieuw aangevoerd
door niet aflatende De Swaen
in Oisterwijk, fel op de huid
gezeten door een nieuwko
mer aan het culinaire firma
ment: Corona aan het Haagse
Buitenhof. De Leidse regio
laat zich overigens niet onbe
tuigd en is nadrukkelijk ver
tegenwoordigd in spijs- en
wijnkaart. Villa Rozenrust
aan de Veursestraatweg in
Leidschendam heeft de vier
de plek op de ranglijst inge
nomen. „Rozenrust heeft één
Michelin-ster, maar verdient
er twee", stelt Lekker '88
verlekkerd nog eens vast. De
nieuwe chef-kok H. Biro
staat eigenaar Giovanni Ma-
tarazzi (Oh, Bella Italia) met
hartstocht uitbundig terzijde.
Iets gestegen, van de 60e
naar de 55e plaats, is het van
één ster voorziene restaurant
Oudt Leyden. Dit restaurant
is, ook volgens Lekker, in
alle opzichten vooruit ge
gaan; alleen de prijzen zijn
wat aan de hoge kant. Het
blad signaleert een vergrij
zend publiek, en waarschuwt
daarom vakman Hans Mar
tens, directeur, om op te pas
sen. De aardige conclusie
wordt getrokken, dat „je aan
de Steenstraat dineert als je
boven de veertig bent, boven
de vijftig ga je naar Engel-
berthahoeve en onder de
veertig kom ie terecht in La
Cloche". Beide laatste bedrij
ven staan overigens niet in
de top-honderd, maar even
daaronder genoteerd. Helaas,
en een beetje fnuikend voor
Engel Favier (jarenlang de
enige „man onder de Leidse
restaurateurs", om een vari
ant op Churchills oordeel
over koningin Wilhelmina te
gebruiken), die op de door
haar geëxploiteerde hoeve
nog steeds de wind eronder
houdt.
Bloeiende Sjanie
Tot de honderd beste mag
ook Het Oude Dykhuys in
Lisserbroek worden gere
kend, dat ergens rond de 75e
plaats zwerft. De Watergeus
in Noorden, met Sjanie de
Geus, is een bloeiende
nieuwkomer in de bovenste
regionen. Een oude bekende
is uiteraard De Beukenhof in
Oegstgeest, dat op de ranglijst
is gezakt van de 16e naar de
26e plek. De komst van de,
voormalige, nieuwe kok Jos
Boomgaardt (na Cees Helder)
is daar mogelijk mede debet
aan, maar het tijdschrift
meldt, dat Boomgaardt on
langs Oegstgeest heeft verla
ten om een low-budget we
reldreis (een „oude wens"
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt ^"^^H
mij telefonisch of schriftelijk vertellen AH
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071 I^HiHÜ^ ItHHH
- 12 22 44 op toestel 10. door Ton Pii-lcrs
volgens Jos, in een soort tes
tamentaire afscheidsbrief aan
clientele en andere relaties)
te gaan maken. Dat dit plot
selinge vertrek mogelijk iets
te maken heeft met teruglo
pende resultaten wordt niet
genoemd, maar is, volgens
ingewijden, wel degelijk het
geval. Achteraan in de top
100 is De Kieviet in Wasse
naar terecht gekomen. „De
prijzen zijn er te hoog en de
ontvangst is soms nogal arro
gant", vindt het magazine
van de strijdbare Auer(haan).
Met een enorme dreun is De
Graaf van het Hoogeveen uit
Noordwijk door de magische
Lekker-grens van honderd
gezakt. Lekker '88 legt uit
dat dit mogelijk wordt ver
oorzaakt door de „opdringe
righeid van gastvrouwe Ina
Droogh, die niet in staat is
personeel te houden". Dit
wekt wellicht enige verba
zing, want nog niet eens zo
lang geleden werd deze
Noordwijkse gastvrouw, de
„gravin" zelve, vanwege
haar aimabele optreden rij
kelijk geprezen. Haar wijn
kelder is altoos hooggeroemd
en prinselijk gekwalificeerd.
Echter, de kwaliteit van de
keuken is volgens Lekker
sterk afgenomen. Je vraagt je
af, of Lekker wellicht een
maar hoe lang nog? Dit kan
niet meer", verzucht het ma
gazine, zonder enige géne
pijn voorwendend. Want als
het moet, gaat ook het Auer-
blad over lijken. De scouts
van Lekker zijn, evenals hun
Michelincollega's, onverbid
delijk als ze eenmaal de loop
graven zijn uitgekomen en in
de aanval gegaan.
Andere, toch nog zeker res-
pectabale, restaurants in de
categorie 100 tot 500 zijn De
Alphense Molen in Alphen,
Chagall en Grand William in
Leidschendam, De Palmen
tuin aan de Noordwijkse
Boulevard evenals De Witte
Raaf, Le Diplomate en L'E-
toile de Mer in deze bad
plaats. De Gasterij Floris in
Voorschoten, Elckerlyc en In
den Houtkamp in Leider
dorp, de Barbaar in Lisse en
de Pauwentuin van het nog
vrij nieuwe, maar door Mar
tin Spaargaren tot enig res
pect gedreven Hotel Wasse
naar, sluiten het overzicht.
Vermeld worden ook de goe
de traiteurs, winkels waar zo
wel hapjes als complete maal
tijden gekocht kunnen
worden om thuis te verorbe
ren. De Traiteur aan de Leid
se Hooigracht en Chaud-
Froid aan de Korenlaan in
Wassenaar prijken op de lijst
van de betere winkels. Ge
ring van afmeting is het
overzicht van de betere Oos
terse restaurants. Uit deze re
gio worden alleen Surakarta
uit Leiden en Bunga Melati
uit Alphen vermeld.
Overigens heeft smaak- en
spraakmaker Lekker ook de
tien beste koks van ons land
gesignaleerd. Nummer 5 op
dat lijstje is good old Cees
Helder, jaren bekend als de
culinaire tovenaar van De
Beukenhof in Oegstgeest en
thans haantje de voorste bij
Parkheuvel in Rotterdam.
Tot zover het geAuer op
smaakniveau.
Villa Rozenrust in Leidschendam. foto: cees verkerk
SASSENHWM „Ik ben een
echte bollenspecialist gewor
den. We hebben drie en een
half jaar gewerkt aan het bol-
lenproject. Ik weet nu alles
van bollen". Hij zegt het met
een wat spottende grijns
Maar het geeft wel aan wat di
recteur A.G. Karl (57) van de
Dutch Japanese Trading Fede
ration, kortweg stichting Du-
jat, bedoelt als hij zegt dat Ne
derlandse exporteurs alleen
goed voorbereid succes kun
nen hebben als ze hun pro-
dukten in Japan willen verko
pen. Hij spreekt uit ervaring
want in zijn stichting werkt
een groot aantal ondernemin
gen samen die als importeurs
al jaren handeldrijven met Ja
pan.
Karl noemt met zijn voorbeeld
overigens een van de opval
lendste exportresultaten waar
aan Dujat heeft kunnen bij
dragen, met name door het
leggen van contacten voor on
derhandelingen die zich ver
der vooral op overheidsniveau
afspeelden. Die leidden ertoe
dat de afgelopen weken voor
het eerst b(oembollen (spruit-
hyancinten en amaryllis) naar
Japan konden worden ver
stuurd om rechtstreeks in de
winkel te belanden. Tot nu toe
gold voor alle bollen een qua
rantaine van één jaar. Dat
maakte de export een vrij ex
clusieve aangelegenheid. On
der bollenhandelaren heerst
nu goede hoop dat op grond
van dit experiment en een
proef met het planten van tul
pen op Okinawa langzaamaan
de export iets eenvoudiger zal
worden. Dujat-directeur Karl
is optimistischer; hij ziet al af
zetmogelijkheden met een
waarde van 80 tot 100 miljoen
gulden per jaar in het ver
schiet liggen.
Eerder werd eenzelfde soort
resultaat bereikt voor de ex
port in snijbloemen. Door de
stationering van Japanse in
specteurs op de veiling Aals
meer kunnen sindsdien bloe
men zonder grote vertraging
naar Japan.
Eigenbelang
De activiteiten van Dujat
het leggen van contacten, uit
gave van een nieuwsbrief en
een blad en het organiseren
van reizen en bijeenkomsten
zijn overigens niet geheel
gespeend van eigenbelang.
Dujat ontstond ruim drie jaar
geleden min of meer uit eigen
belang op initiatief van 24 im
porteurs van Japanse produk-
ten. Zij vreesden importbeper
kingen en hoopten die te kun
nen voorkomen door de export
naar Japan te bevorderen.
Naar het idee van de impor
teurs een betere manier om de
handelsbalans met Japan in
evenwicht te brengen. De
stichting die samenwerkt met
Rabobank en NMB spendeeer-
A.G. Karl, directeur stichting Dujat: „Nederland heeft in Japan een TMK-image: Tulpen, Molens en
Klompen". foto: henk van den ende
de de afgelopen jaren enkele
tonnen aan contributiegelden
aan de promotie van de export
naar Japan.
A.G. Karl raakte bij Dujat be
trokken als directeur van het
Sassenheimse HNG, sinds 1975
onder andere importeur van
Mitsubishi-auto's en mede-op
richter van Dujat. De Duitser
Karl werkt al sinds 1955 in
Nederland werkt; hij kwam in
de tijd dat HNG nog DKW-au-
to's assembleerde in Sassen-
heim. Nu is hij vrijwel full
time actief voor Dujat en reis
de voor de stichting al een
aantal keren naar Japan om
contacten te leggen bij onder
nemingen daar. Activiteiten
waarvan hij nu zelf zegt ze in
teressanter te vinden dan de
handel in auto's waarbij hij
tientallen jaren betrokken
was.
De inspanningen van Karl en
Dujat en de resultaten daarvan
ten spijt blijft de Nederlandse
export naar Japan voorlopig
echter met een totaal van 300
miljoen gulden per jaar verre
in de schaduw staan van de 1,4
miljard gulden aan importen.
Ook Karl zegt te beseffen dat
dat enorme verschil niet zo
maar valt te overbruggen. Hij
zegt echter dat er wel degelijk
veel meer mogelijkheden zijn
om het te verkleinen dan nog
al eens wordt verondersteld,
terwijl de Japanse markt van
120 miljoen relatief rijke men
sen ook voor Nederland aan
trekkelijk is. Dujat (dat on
langs Klaas de Kluis als nieu
we voorzitter kreeg) streeft
uiteindelijk naar een export
van 1 miljard gulden naar Ja
pan. „Maar wil het lukken,
dan moet er wel worden vol
daan aan hoge eisen. Japan
ners hebben nu eenmaal erg
veel oog voor detail, zijn over
het algemeen perfectionistisch
en willen kwalitatief hoog
staande produkten".
Afkeer
Dat de export niettemin rela
tief beperkt is, heeft volgens
Karl ook te maken met een in
Nederland diep gewortelde af
keer van Japan. „Dat heeft te
maken met het oorlogsverle
den, maar ook met de grote
culturele verschillen en met
het enorme zakelijke succes
van Japan." Naar dat succes
wordt volgens Karl nogal eens
met een scheef oog gekeken.
Hij kan zich opwinden over
uitlatingen van onder andere
oud-Philipstopman Wisse
Dekker die bij herhaling heeft
verklaard dat Japan via de
economische weg alsnog de
Tweede Wereldoorlog pro
beert te winnen. „Het gaat niet
aan handel met oorlog te ver
gelijken. De hele wereld is
voor wat betreft de handel
sterk veranderd. Markten
worden snel kleiner, onderne
mingen moeten mondiaal den
ken. Het zou beter zijn de Ja
panners op een goede manier
een koekje van eigen deeg te
geven. Natuurlijk is dat moei
lijk, maar niet onmogelijk. Be
perkende maatregelen leidden
slechts tot aanpassingen. De
importbeperking op Japanse
auto's in de Verenigde Staten
heeft toch ook niets uitge-
DUJAT
BEVORDERT
EXPORT
NAARJAPAN
haald". En om zijn stelling te
bewijzen noemt Karl enkele
Nederlandse bedrijven die wel
succes hebben in Japan. Zo
verkoopt verffabriek Sikkens
vliegtuiglak, exporteert
Bruynzeel keukens, produ
ceert Vicon landbouwmachi
nes voor de Japanse markt en
brengt Talens kunstschilder
materiaal aan de man in Ja
pan.
Karl ziet voor Nederland, zo
blijkt ook uit de eerdere in
spanningen van Dujat voor
bloemen en bollen, in eerste
instantie vooral groeimogelijk
heden voor agrarische export,
in het verlengde daarvan kan
ook biotechnologie (planten
veredeling) worden gezien.
Vooral voor groente, fruit en
vlees van hoge kwaliteit zou
methoden in Japan zouden
Nederland een sterke positie
geven, daar staat tegenover
dat ook in dat land de land
bouw een sterke lobby verte
genwoordigt.
Maar wil het ooit echt wat
worden met de Nederlandse
export in Japan dan moet er
toch wat aan onze naam ge
beuren in dat land, meent
Karl. „Nederland heeft nog
steeds een TMK-image in Ja
pan: Tulpen Molens en Klom
pen. Dat gaat zelfs zover dat in
sommige kringen daar het
idee leeft dat grote bevolkings
groepen hier nog dagelijks op
klompen lopen. Dat is nog
eens verergerd door het grote
commerciële succes van het
Holland-dorp bij Osaka. Hoe
foed dat ook is voor de naams-
ekendheid van Nederland, er
moet toch iets aan dat beeld
worden gedaan. Want met zo'n
soort bekendheid, wordt een
land zeker in Japan niet se
rieus genomen als het gaat om
high-tech."
RUDOLF KLEIJN
Hand werkbazar
Handgebreide dames-,
heren- en kindertruien,
kralen breiwerk, Noors
borduurwerk en gebor
duurde schilderijtjes
worden donderdag door de
handwerkelub van buurt
huis Matilo te koop aange
boden. De opbrengst komt
ten goede aan het bejaar
den werk in de wijk. De
handwerkbazar in buurt
huis Matilo (Zaanstraat
126) is geopend vanaf 14.00
uur en de toegang is gratis.
Völksdansinstuil
De stichting Meerburg
houdt vrijdag in clubhuis
Matilo een volksdansin-
stuif voor ouderen. De in
stuif is van 14.00 tot 16.00
uur. De toegang bedraagt
2,50 gulden.
Studiedag
In centrum Ex-85 wordt
zaterdag 28 november een
studiedag gehouden. Het
doel van deze dag is om
met behulp van theorie en
oefeningen meer inzicht in
jezelf en in de acties met
anderen te krijgen. De stu
diedag is van 9.30 tot 17.00
uur in het centrum (Kop-
penhinksteeg 15). De kos
ten bedragen zestig gulden
inclusief een lunch. Voor
25 november kan men
zich opgeven op tel.
133494.
Bingo
Een bingo-avond wordt
zaterdag gehouden in
buurthuis Op Eigen Wie
ken aan het Valkenpad 2.
Gasten zijn Sinterklaas en
Zwart Piet. De bingo be
gint om 20.15 uur.
