„Ik zit gewoon vaak toneel te spelen"
SIMONE WALRAVEN KIEST VOOR TELEVISIE EN FILM
Johnny Lion: „We waren er rotsvast van overtuigd dat wij de beste muziek ter wereld maakten
Uniek
„Er is niet één stad in ons land die zich
nu nog popstad nummer 1 kan noemen,
ook Den Haag niet", zegt Johnny Lion,
de man die met „zijn" Jumping Jewels
indertijd aan de wieg stond van de
Haagse toppositie op beatgebied. „Pop
musici komen nu overal vandaan. Dat
er op zeven podia een festival wordt ge
houden, zegt niets over Den Haag. Zo
iets moet van de stad zelf uitgaan. Wat
indertijd in Den Haag gebeurde, begin
jaren zestig, dat was uniek, eenmalig,
keert nooit meer terug. Het gekke was
ook nog dat vrijwel al die groepen af
komstig waren uit de buurt van het Zui
derpark: de Earring, Jumping Jewels, de
Motions. Ik denk dat het te maken had
met de omgeving: een gezellige, semi-
volksbuurt, gecombineerd met een weid
se omgeving. Het was een hele zonnige
buurt, straalde vriendelijkheid uit. Je
kende iedereen, alles speelde zich af op
straat". Enigszins treurig: „Ik was er
laatst weer even. Van die sfeer is niets
meer over. Waar wij speelden en liepen
staan nu auto's. Die hebben helemaal
bezit genomen van de buurt".
Johnny Lion (John van Leeuwarden) be
hoorde tot de eerste lichting van talent
volle Hagenaars die nationaal doorbrak.
Zijn inspiratiebron, en die van vele an- j
dere bandjes, was Buddy Holly. „Tot
dan toe zong ik voornamelijk liedjes van j
Guy Mitchell. De eerste keer dat ik 1
dacht „nu moet ik het doen", was toen
ik Buddy Holly voor de eerste keer
hoorde. Dat vond ik zo knap, zo blij, dat
wilde ik ook. Elvis was te moeilijk, te
hard, en The Beatles waren er nog hele
maal niet".
Dierentuin
Vijftien was hij toen- hij voor het eerst
tussen de schuifdeuren stond, samen
met zijn broer. „Mijn broer ging varen,
en Hans van Eyck, die ons wel eens had
horen spelen in het parochiehuis, vroeg
of hij mee mocht doen. We hebben ge
lijk een groep geformeerd, ik wilde niet
verder als duo. Het werd Johnny Lion
en zijn Jumping Jewels, later gewoon
The Jumping Jewels. Succes gehad.
waanzinnig. We speelden op de rol-
schaatsbanen, in de dierentuin in Wasse
naar, in parochiehuizen. Mensen gingen
volledig uit hun dak. We waren in een
enorme concurrentie verwikkeld met de
Tielman Brothers, die maakten prachti
ge muziek, maar richtten zich vooral op
de Indische gemeenschap. We waren de
eerste blanke groep die het maakte. De
jongens van de Earring vertelden me
laatst nog dat als wij aan het repeteren
waren in de wasserij van onze manager
Herman Batelaan zij onder het raam la
gen te luisteren. We hadden heel fanatie
ke fans. Tijdens een optreden in de die
rentuin met René and his Alligators leek
het wel een voetbalwedstrijd, dat idee
had je ook als je op het podium stond.
Je moest je bewijzen. Maar terwijl wij
later met René gezellig in de kleedkamer
zaten, maakten de fans van onze groe
pen elkaar buiten af. Toestanden. Maar
het hoorde er bij".
Beatles
The Jumping Jewels scoorden hit na hit,
en niet alleen in Nederland. De Haagse
formatie trad in '64 op voor menigten
HILVERSUM - „Champagnefles
sen heb ik niet ontkurkt toen ik
van Lex Harding hoorde dat ik van
Adam Curry de presentatie zou
overnemen van „Countdown". Het
enige dat ik dacht was: oh, nu
moet ik even mijn schema herzien.
Ik had namelijk net, voor het eerst
van mijn leven, een weekindeling
gemaakt om zodoende eens een
dag in de week vrij te zijn. Nor
maal gesproken verloopt mijn le
ven namelijk nogal chaotisch.
Soms gaat het heel goed, maar er
zijn tijden dat ik constant bezig
ben met het afbellen van mensen
omdat ik dubbele afspraken heb
gemaakt", aldus Simone Walraven.
Behalve de wekelijkse „Countdown"-af-
levering op televisie presenteert zij op
vrijdagochtend een Radio-3-programma,
waarin oude hippieplaten van groepen
als America en Steely Dan haar voor
keur hebben („er moet een denkbeeldige
koffiegeur van afstralen"). Bovendien
houdt ze de supervisie over het informa
tieve jeugdprogramma „Trend", dat ze-
drie jaar presenteerde en ze schrijft voor
zowel „Club Veronica" als het nieuwe
popblad „Countdown Magazine".
men over mijn presentatie. Een hoop
kijkers zullen wel zoiets hebben van: wat
is dat nu voor een dom wicht, Adam
was veel beter. Maar ja, Adam was wat
popprogramma's betreft ook de grootste
profi die ik ken. Toen ik drie jaar gele
den met „Club Veronica Magazine" op
televisie begon kwamen er ook telefoon
tjes binnen. Er was zelfs iemand die su-
perverontwaardigd opbelde om te klagen
over het bruine jasje dat ik had aange
had. Of ik dat maar even niet meer wil
de doen, want dat kon toch echt niet.
Doei, denk ik dan De eerste maan
den kwamen er echt ontzettend veel
brieven met klachten binnen. De een
vond mij te bijdehand, een ander dacht
dat het beter was als ik terugging naar de
kleuterschool en een volgende had pro
blemen met mijn presentatie. Ik denk
dat het publiek erg aan mij heeft moeten
wennen. In elk geval krijg ik momenteel
geen brieven meer. Mode interesseerde
mij in die tijd overigens helemaal niets.
Het kon mij echt niks schelen wat ik
aanhad. Dat is nu veranderd. Wat ik
met „Countdown" hoop te bereiken is
dat de mensen weer meer hoeden gaan
dragen. Vooral mannen met hoeden
vind ik prachtig".
Simone: „Ik neem alleen de Nederlandse
versie van „Countdown" voor mijn re
ZATERDAG 7 NOVEMBER 1987
De 21-jarige Simone Walraven zal de komende
maanden waarschijnlijk heel snel de status van
„bekende Nederlander" verwerven. De eerste
vrouwelijke presentator van „Countdown", die nog
maar kort geleden door boze kijkers werd omschreven
als „dat bijdehante meisje met die gekke hoedén",
praat niet alleen wekelijks de artiesten aan elkaar in
het populaire Veronica popprogramma, maar is
binnenkort met Adam Curry ook te zien in de nieuwe
NCRV-serie „Switch". Bovendien maakt ze in
december haar debuut als actrice in de rolprent
„Donna Donna". In deze komedie speelt ze als Esther
de vrouwelijke hoofdrol. „Ik heb drie jaar in een heel
luxe positie verkeerd en overal kunnen rondkijken.
Nu heb ik het gevoel dat ik echt wat ga doen".
DEN HAAG
WEER
BEATSTAD I
NUMMER J
MET
ROCKCITY-
FESTIVAL?
van soms wel veertigduizend mensen in
stadions in Pakistan en Maleisië, stond
met drie platen in de top tien van the
Far East Hit Parade van het blad Bill
board, waarvan een nummer zelfs acht
weken eerste stond, en kreeg internatio
naal gezien enorme publiciteit. Toen
The Jewels in Singapore arriveerden,
stonden tienduizend mensen ze op te
wachten. Johnny Lion, over die popula
riteit: „We speelden in Karachi toen The
Beatles daar een tussenstop maakten. Ik
maakte met de radio daar, die ons over
al volgde, de afspraak dat ik een inter
view met ze zou maken, op het vlieg
veld. Probleem was alleen dat ze in Pa
kistan The Beatles toen nog nauwelijks
kenden. Maar de omroep was zo slim
geweest om te roepen dat ik om die en
die tijd op het vliegveld zou zijn voor
een interview. Wat gebeurde was dat er
zo'n zeshonderd mensen op mij afkwa
men, handtekeningenjagers, en dat Len-
non en McCartney in een deuk lagen dat
ik niet bij ze kon komen. Die stonden
daar, zonder dat er ook maar iemand op
hen afkwam. Ik heb ze later toch nog ge
sproken. Aardige jongens".
Johnny Lion meent geluk te hebben ge
had. „We hadden de tijd mee, wisten
van niks, waren er alleen rotsvast van
overtuigd dat we de beste muziek ter we
reld maakten. We geloofden in ons zelf,
en dat was het belangrijkste. Als we wat
hoorden dachten we: dat kunnen wij
ook. Dat gold voor al die Haagse bands.
Het was gewoon blik op oneindig en
muziek maken. En nog steeds is er die
band van: dat hebben we samen gedaan.
Als we elkaar tegenkomen is het nog al
tijd als vanouds. De jongens va"n The
Earring leggen nog vaak een kaartje voor
me klaar als ze optreden. Hans van Eyck
maakt m'n demo's, en ook met Joop
Oonk trek ik nog wel eens op".
Voor Nederland werd Lion, in z'n een
tje, een begrip met zijn „Sophietje", een
nummer dat hij beschouwt als de enige
Nederlandstalige „evergreen". Hij is er
trots op en heeft er geen enkele moeite
mee het tijdens elk optreden op verzoek
van stal te halen. „Als ik het hoor vind
ik het nog steeds een heel mooi num
mer".
Dezer dagen verschijnt van de Haagse
zanger een nieuwe single: „Like a balleri
na". Het is de eerste plaat in een reeks
die hem terug moet brengen aan de top.
Met in de toekomst een elpee „met
waanzinnig mooie nummers", waarmee
Johhny Lion zijn bijdrage hoopt te leve
ren aan de heropstanding van Den Haag
als beatstad nummer een.
KOOS VAN WEES
der handen heb. Ik weet niet hoe mijn
toekomst er precies uitziet. Mensen vra
gen heel vaak aan mij: waar streef je
naar? Nou nergens naar eigenlijk. Ik
hoef nu nog niet zo nodig mijn eigen
talkshow. Voorlopig moet iknog veel
dingen leren. Zo weet ik ook niet of ik
wel door ga in de film. Het hangt er van
af of ik tevreden ben over mijzelf in
mijn eerste filmrol en of ik hierdoor
weer andere leuke rollen krijg aangebo
den. Als ik bijvoorbeeld samen met Mic
key Rourke in een film mag spelen, zeg
ik geen nee. En ik heb ook geen bezwaar
tegen een naaktscène met hem. lijkt mij
hardstikke leuk. Ik ben ook bloot te aan
schouwen in „Donna Donna", mijn de
buut. Het is een film over Felix, een
kluns van de bovenste plank, die met
wiskunde geen problemen heeft, maar
met vrouwen des te meer. De rol van
Felix wordt gespeeld door René van 't
Hof, die er niets voor hoeft te doen om
ook buiten het witte doek heel grappig te
zijn. Op een gegeven moment komt hij
Esther tegen, een achttienjarige levens
lustige, eigenwijze etaleuze, die zich erg
volwassen voelt. In de film heb ik dan
ook een vriend die negentien jaar ouder
is, want daar ben ik echt aan toe. Eerst
doen dan denken, zo'n type dus".
Perfecte rol
Simone: „Het was een perfecte rol voor
mij, tenslotte heb ik nul-komma-nul op
leiding. Ik kon mij wel vinden in het
meisje al was de rol niet echt autobiogra
fisch. Er zitten stukjes in van mijzelf die
ik duidelijk herken. Zoals Esther in de
film is, kom ik vaak over op mensen en
dat weet ik heel goed. Soms doe ik dat
ook heel bewust. Ik wist voor we gingen
opnemen dus eigenlijk al een beetje hoe
ik haar moest spelen. Dat klinkt mis
schien arrogant, maar ik zit ook gewoon
heel vaak toneel te spelen. Ik heb vijf
tien dagen gedraaid en heb daarnaast
wel gewoon mijn Veronica-werk gedaan.
Dus af en toe was het wel een beetje
veel, maar dat heb ik er wel voor over
gehad".
DEN HAAG - Zestien waren we.
In de Marathon was het elke zon
dag raak. '65, '66. The Motions,
The Haigs, The Golden Earrings.
Turbotaal bestond nog niet. „Uitje
bol" ging je wel, maar het werd
toen anders genoemd. Voor een
paar piek Neerlands hoop in pop
tijden, live en ongepolijst, nog
voordat het „PA-system" zijn in
trede had gedaan en live-concerten
niet van de plaat te onderscheiden
waren. Den Haag was officieel
beatstad nummer 1, en zijn inwo
ners wilden dat weten ook.
Het bleef niet beperkt tot de Marathon.
In de rolschaatsbaan de Eekhoorn aan
de Leyweg stonden ze ook, en in Paleis
De Dans, het Princessepaviljoen, De
Fles. Haagse groepen, toen nog steevast
„bandjes" genaamd, die beïnvloed door
Buddy Holly of de Engelse Merseybeat
hun eigen interpretatie van de beatmu-
ziek gaven. En in menig buurt- en paro
chiehuis verzamelden zich honderden
jongeren om te luisteren naar Q'65, San
dy Coast en een lange rij minder beken
de namen. Den Haag bruiste en borrelde
buiten zijn grenzen en de rest van Ne
derland, de provincie, volgde gedwee.
Maar je wordt ouder, papa. De Mara
thon is niet meer wat het geweest is, en
in buurt- en parochiehuizen klinkt nog
slechts zelden het simpele gehakketak
van weleer. Muziek bij rolschaatsen be
perkt zich voornamelijk nog tot het
meezeulen van een „ghettoblaster", en
wat live ten gehore wordt gebracht op
Haagse podia is meer het resultaat van
uitgekiende techniek dan an spontaan
musiceren. De ontroerende eenvoud van
„Wasted Words" van The Motions of
„Please, Go" van The Golden Earrings
is vervangen door het platte „Suzanne"
van VOF De Kunst en de fraaie uitge
kristalliseerde muziek van The Nits. De
jongere die een groep live wil aanschou
wen moet diep in zijn buidel tasten want
pop is big business en er moet verdiend
worden. Den Haag heeft zijn positie als
beatstad nummer 1 allang verloren, ook
al werden The Earrings Golden Earring
en bombarderen The Bombita's ons land
met voornamelijk vrouwelijk schoon.
Maar gloort er dan geen licht aan de ho
rizon? Is dit beeld niet wat al te gekleurd
door nostalgie, dat onvertaalbare woord
dat lijkt te verlangen naar iets dat er
nooit geweest is? Optimisten richten hun
ogen vanavond op het ambitieuze „Den
Haag Rock City"-festival, dat de crème
de la crème van de Nederpop naar de re
sidentie haalt. Frank Boeyen, VOF de
Kunst, De Gigantjes, Het Goede Doel,
en, gelukkig ook nog een Haagse band,
Golden Earring, zijn de toppers van dit
festival, dat de Hofstad in één klap terug
moet brengen op de eerste plaats van ge
meenten die het hebben. Met als meest
opvallende verschil met toen dat de
groepen niet uit Den Haag zelf komen,
maar uit provinciesteden als Nijmegen,
Utrecht en Zwolle. Den Haag Rock City
dus, maar slechts als podium voor groe
pen die The Motions voornamelijk ken
nen van horen zeggen en van The Jum
ping Jewels vermoedelijk nooit hebben
tends vroeg tot 's avonds laat bezig met
het opnemen van de presentaties van die
week. Daaf komt geen artiest aan te pas.
En elke keer zijn het weer dezelfde zin
netjes zoals „Hi, welcome to the show"
en „See you after the break". Dat Adam
dat zolang heeft volgehouden en dat het
programma er nog zo goed uitzag, is
echt ongelooflijk. Dat besef je niet als je
er naar zit te kijken, maar zo'n regisseur
moet telkens maar weer leuke dingetjes
verzinnen om het programma voor de
kijker fris te houden. Adam had het
voordeel van zijn Engelstalige achter
grond. Hierdoor kon hij beter improvi
seren met die taal. Ik moest voor elke
show de teksten in mijn hoofd stampen
en kon er niets zomaar uitflappen. Het
was dus echt van een papiertje lezen".
Simone: „Ik heb behoorlijk getwijfeld of
ik mij volledig op de popmuziek zou
storten. Ik heb namelijk erg lang van al
les tegelijk gedaan: popmuziek in een
nachtprogramma en informatie in
„Trend", maar het is gewoon te breed.
Het is té veel als je het allebei goed wilt
doen. Ik had af en toe niet eens de tijd
om de krant te lezen en dat is toch wel
het minste dat je moet doen als je een
informatief jongerenprogramma maakt.
Ik wilde die informatieve kant ook een
tijdlang per se vasthouden omdat ik
denk dat ik daar later nog wel eens in
verder wil. Bovendien hoorde ik van ie
dereen dat als je eenmaal hebt gekozen
voor de poprichting je daar nooit meer
uitkomt. Journalistiek word je volgens
die mensen nooit meer serieus genomen.
Maar ik baalde zo van „Trend", dat ik
er van af wilde".
Simone Walraven: „Het zal mij niets verb
binnenkomen over mijn presentatie".
kening. De internationale editie wordt
(zo lang het nog duurt) door Erik de
Zwart op Super Channel gepresenteerd.
Het is natuurlijk een fantastisch gevoel
voor je ego te beseffen dat je hoofd in
n als er de komende maanden boze brieven
FOTO: PR
zoveel landen is te zien. maar het is ge
woon een uiterst vervelend programma
om te maken. Ik heb het een paar keer
gedaan en dat was zó saai. Je bent bij
voorbeeld de hele maandag van 's och-
Filmcarrière
Simone: „Misschien dat ik mij over een
jaar wel helemaal op een filmcarrière
stort omdat ik ben uitgekeken op
„Countdown". Ik weet het niet. Mis
schien zou ik een tijdje werkster moeten
worden in mijn eigen huis. Elke keer als
ik weer een poging waag met het doen
van de afwas of het opruimen van mijn
kast, krijg ik een soort gefrustreerd ge
voel over mij. Dan ben ik weer blij dat
ik een hoop niet-huishoudelijk werk on-
Ceidóc (Souoont
