Stilte
rond
Maywood
is maar
schijn
Scheepvaart
Tien keer
CcidócSouAOtit
Verhuizing
Rietman
Ooit gingen ze als De Karma's door het leven. In de jaren
zestig en beginjaren zeventig traden Caren en Alice de
Vries tweehonderd avonden per jaar op voor zieken,
bejaarden en gehandicapten. De ene na de andere single
werd opgenomen, maar echt beroemd werden ze er niet
door. Ze zetten echter door. Na vijftien jaar ploeteren
kreeg Maywood, zoals het duo inmiddels heette, het zo
zwaar bevochten succes met „Mother how are you today".
Daarna volgden hits als „Late at night", „Give me back",
„My love", „Distant love" en „Rio". Dank zij die
successen en een zuinige levensstijl zijn de meisjes nu
veelvuldig miljonair en hun geld hebben zij belegd in
schepen. En dan te bedenken dat er een tijd is geweest dat
zij optredens deden waar alleen een reiskostenvergoeding
van 3,74 tegenover stond.
BERGHAREN - „Als je dit opschrijft
krijg je een kogel door de kop. Daar
wil ik best een paar jaar voor zitten". De
ogen van de 32-jarige AHce de Vries, de
blonde helft van het duo Maywood, lich
ten op bij de herinnering aan het gesprek
dat ze een tijd geleden voerde met een
journalist van een bekend roddelblad en
waarin ze bovengenoemd dreigement
uitte. Haar vader, die naast haar zit,
bromt instemmend. „Ik had de buks al
huis gehaald. Ik zou graag het schot
gelost hebben". Wat die journalist van
plan was te schrijven, wordt niet nader
uit,de doeken gedaan. De reactie van
Alice geeft wel aan dat sommige arties
ten toch niet alles pikken wat pulpbla-
den over hen schrijven. De donkere Ca
ren (34) ziet het zo: „Toch is het beter
om je medewerking te verlenen als ze
iets van je willen weten. Anders verzin
nen ze zelf een verhaal
Half verscholen onder het groene eiken
loof en aan de rand van Bergharen ligt
de riante boerderij van de zusters De
Vries, ofwel Maywood. Na Apeldoorn
en het Friese Uitwellingerga is dit onder
de rook van Nijmegen gelegen dorp de
uitvalsbasis van waaruit het duo ope
reert. Na de grote successen in '80 en '81
is het stil geworden rond Alice en Caren.
Want als je niet meedraait aan het hit
front en je gezicht niet vaak in Hilver
sum laat zien, dan ben je snel vergeten.
Die stilte op het hitfront betekent echtj
niet dat Maywood geen werk heeft.
lot vijf maal per week wordt er
het land" opgetreden. En
n namen ze nog deel aan
m al in de DDR waar ze twee eervolle
prijzen in de wacht sloMgK Ook - in
West-Duitsland, Poleri^r;Eelf£,iaJapian
en Zuid-Korea is
kringen een begrip. öovenareTrü^eTe1
het tweetal jong aankomend talent. Een
deel van de woning in Bergharen is om
getoverd tot studio. Hier worden demo's
gemaakt en krijgen artiesten in spé des
kundige begeleiding van het tweetal op
het gebied van zang, dans en presentatie.
Genoeg dus voor een (over)volle weeka
genda en de stilte rond Maywood is dus
maar schijn. De aanleiding voor het ge
sprek vormen de berichten dat Caren ej
Alice hun miljoenen in vrachtschej
hebben belegd. Onlangs werd een viej
vrachtschip aangekocht. Hoe raakten
tweetal in de scheepvaart verzeild
ren: „Kijk, we staan natuurlijk ni(J
wig op de planken. Het verdien^^^
zouden we in restaurants of JpHTeks
kunnen stoppen, maar daar heooen we
geen verstand van. Een dure Mercedes is
mooi, maar die is op een gegeven mo
ment op. Vader heeft vroeger altijd ge
varen en adviseerde ons schepen te ko
pen. Dat hebben we gedaan. Je moet
economisch blijven denken".
Terug echter naar de muziek. Optredens
van Maywood, zo blijkt uit de verhalen,
verlopen niet altijd vlekkeloos. De da
mes De Vries hebben in menige disco
theek en feesttent, waar soldaten, stu
denten en andere feestgangers bijeen wa
ren, spitsroeden moeten lopen. Alice:
„We zijn wel eens jankend van het podi
um afgekomen. Er wordt aan je getrok
ken en je krijgt van alles naar je hoofd.
Het valt dan niet mee om altijd te blij
ven glimlachen". Alice slaagt daar dan
ook niet altijd in en ze kan goed van
zich afbijten. Vader De Vries over zijn
dochter die in het verleden judolessen
heeft gehad: „Ze heeft wel eens een op
dringerige vent over de bar geslagen".
Waar Alice aan toevoegt: „We hel
wel lering getrokken uit de eerste opl
dens waar het uit de hand liep. We h<
ben via een soort cursus in Amsterdai
gewerkt aan onze bühnepresentatie. Al]
je op het podium staat moet je rust uit-^
stralen en de mensen in de zaal het ge
voel geven dat je sympathie voor hen
hebt. Ze moeten de indruk krijgen dat ze
ons niets kunnen maken of denken dat
we hun dochters hadden kunnen zijn".
We moesten een keer voor studenten
optreden en vooraf kregen we te horen
dat hetzelfde stelletje Willy Alberti tien
keer gedwongen had „De glimlach van
een kind" te zingen. Dan ben je wel be
nauwd en zeker als je weet dat sommi
gen er een heimelijk plezier in scheppen
om artiesten te laten afgaan. Maar er ge
beurde gelukkig niets vervelends. In
hoeverre die lessen van invloed zijn ge
weest is moeilijk te zeggen, maar we
kwamen er ongeschonden door", zegt
Alice.
Caren: „Maar we hebben ook wel eens
moeten bukken om de rotte eieren te
ontwijken".
Alice tegen haar zus: „Weet je nog die
keer dat we door twee behoorlijk aange
schoten kerels opgetild en rondgezwaaid
werden? Toen kneep ik hem wel. Maar
het bleken goedaardige geesten te zijn
die ons al weer gauw op de grond neer
zetten. Het zal wel weer een wedden
schap zijn geweest. Je kent dat wel. Zo
iets van als je dat durft, krijg je een kra
tje bier van me. Eigenlijk zijn er in Ne
derland maar vier of vijf discotheken
waar je dit soort dingen absoluut niet
meemaakt. Daar zijn de zaken goed ge
regeld."
Producer Pim Koopman is van raschat-
baar belang geweest voor de carrière van
Maywood. Aan het einde van de jaren
zeventig hadden Caren en Alice bijna de
moed opgegeven. De platenmaatschap
pijen, die ze met bandjes bestookten wa
ren vrij lovend over hun verrichtingen
maar het bleef meestal bij woorden. Eén
van die bandjes belandde bij Pim Koop
man, die bij EMI net op een punt was
aangeland dat hij met een fikse schop de
zaak zou worden uitgetrapt omdat zijn
produkties tot dan toe meer geld hadden
gekost dan ze opbrachten. Alice: „We
kregen de kans een hele dag in een stu
dio te experimenteren. Pim zag het hele
maal zitten met ons en de platen die we
Alice (links) en
ff Caren achter
de knoppen van
hun studio
thuis.
FOTO: PERS UNIE
vervolgens met hem maakten werden al
lemaal top-40 noteringen". Daarna ging
het hard met Maywood. Op de singles
volgde een gouden debuutelpee, talloze
optredens werden geboekt en over bijna
de hele wereld werden platencontracten
afgesloten. Caren: „Soms wist je van vo
ren niet meer of je van achteren nog
leefde. Overal moesten we optreden".
Alice: „Ik kan me nog herinneren dat we
een keer uit Japan kwamen en onmid
dellijk door moesten naar het Los-Vast-
programma van Jan Rietman. Dat lijkt
niet zo'n probleem, maar vergeet niet
dat we acht uur tijdverschil moesten
overbruggen. Die middag hadden we
nog twee optredens en 's avonds nog
eens drie. De volgende ochtend om half
acht kwamen we thuis. Een half uur la
ter moest ik me al weer als verpleegster
presenteren want mijn oude beroep had
Onze wervelkolom is een stapel
van dertig blokken wervellichaam
met om en om een tussenschijf als
schokbreker. Hij wordt overeind
gehouden door een korset van spie
ren, gewrichtsbanden en pezen.
Dat die stapel niet bij het eerste het
beste stootje als een blokkentoren
omvalt is een wonderlijk feit waar
de medische wetenschap zich ei
genlijk nog steeds over verbaast.
Het gaat dan ook nogal eens mis
met de rug. Wat feiten uit divers
onderzoek.
De helft, en misschien wel driekwart van
alle mensen heeft ooit last van rugpijn.
Vrouwen hebben er meer last van dan
mannen, maar lang niet zoveel meer dan
de seksisten onder ons („altijd hoofd
pijn, altijd rugpijn") aannemen. Hoe ou
der je wordt hoe meer kans op deze cha
grijnige kwaal, maar boven de 65 wordt
die kans, ondanks alle verhalen over slij
tage van de rug, weer aanzienlijk kleiner.
Eén goed bericht: in 95 procent van de
gevallen gaat de pijn na een week of wat
vanzelf over. Eén slecht bericht: in ne
gen van de tien gevallen komt de kwaal
nog eensjerug.
Ik haal deze weetjes uit het boek „Rug
klachten" dat de arts en schrijver Ivan
Wolffers schreef in opdracht van de
Consumentenbond. Dat uitgerekend de
Consumentenbond die opdracht gaf is
niet zo vreemd als het lijkt. In de nabije
toekomst moet iedereen zelf gaan rege
len hoe hij zijn ziektekosten financiert.
Van lijdzaam patiènt worden we meer
en meer winkelende klant op de gezond-
heidsmarkt en op die markt is niet de
dokter maar de klant koning. Wat heeft
de medische kruidenier tegen rugpijn in
de aanbieding? Tien therapieën. En zijn
alternatieve collega?NWel 188. Welke is
de beste en hoeveel moet dat kosten?
Ivan Wolffers deed een vergelijkend wa
renonderzoek en dat laat zich heel kort
samenvatten. Tegen acute rugpijn helpt
eigenlijk alleen het verstrijken van de
tijd: na een week of vijf trekt de pijn
met of zonder behandeling vanzelf weg.
Chronische rugpijnlijders, gelukkig een
kleine minderheid, hebben soms baat bij
de behandeling van de reguliere arts,
soms helpt een alternatieve behandeling.
Beide geneeswijzen hebben weinig te
bieden.
Toch schuifelen de rugpatiënten en mas
se de spreekkamers binnen. Wat nu?
Eerst de spreekkamer van de gewone
dokter. De gewone dokter heeft het na
deel dat hij niet weet waardoor rugpijn
wordt veroorzaakt en heeft dus ook geen
echte oorzakelijke oplossing voor de
kwaal. Hij beschikt over grofweg vier di
agnoses: hernia, lage rugpijn, spit en
ischias. Alleen hernia is een duidelijke
diagnose met een duidelijke oorzaak
waartegen soms een operatie helpt. Maar
hernia komt weinig voor. Spit, ischias en
lage rugpijn (lumbago) zijn eerder be
schrijvingen van het soort pijn dan een
diagnose die wijst op een oorzaak en de
weg wijst naar een therapie. Röntgenfo
to's geven geen uitsluitsel, want er zijn
mensen met hele rare wervelkolommen
die nooit pijn hebben, en mensen met
volstrekt normale ruggen die lopen te
krimpen van de pijn. Toch worden die
foto's heel vaak gemaakt, te vaak aldus
Wolffers. Misschien wordt het malheur
veroorzaakt door een slechte houding,
overbelaste spieren, spanning, of be
paald karakter, maar niemand die het
precies weet. De therapie. Smeersels hel
pen tegen de pijn, maar welk smeersel er
gebruikt wordt maakt niet uit: als er
maar gewreven wordt. Pijnstillers hel
pen, maar de dokter, zo bleek uit eigen
onderzoek van de Consumentenbond,
gebruikt te dure, en ook vaak te zware
medicijnen. Of bedrust en spierverslap
pende middelen wat uithalen, weet me
mand. Steunzolen helpen niet, net zo
min als vitamine B dat toch vaak wordt
voorgeschreven, al maakt dat veelal niet
uit want foppillen werken tot bijna de
helft van de gevallen ook. Als de rugpijn
niet vanzelf overgaat dan zal de huisarts
vaak verwijzen naar de specialist of fy
siotherapeut. Soms haalt dat wat uit,
vaak niet. Kortom, de behandeling van
rugpijn is niet bepaald het paradepaardje
van de medische wetenschap.
Wel voor een aantal alternatieve genees
wijzen. Die kennen met grote stelligheid
de oorzaak en dus de juiste behandeling
van rugpijn. Wolffers bespreekt uit het
rijke aanbod alleen die alternatieve ge
neeswijzen die tegen rugpijn wat te bie
den lijken te hebben en „zinnig" zijn: de
acupunctuur en alle geneeswijzen „die
aan de wervelkolom trekken". Acupunc
turisten geloven dat rugpijn veroorzaakt
wordt door „geblokkeerde energie" die
alleen door het nauwkeurig plaatsen van
naalden kan afvloeien. De „bottenkra-
kers" manipuleren met harde dan wel
zachte hand de wervelkolom terug in
zijn normale stand. Een verwarrende
club, want je hebt chiropractors, osteo-
pathen en de manuele therapeuten die
weer onder te verdelen zijn in de metho
de Sickersz, de Utrechtse, de Eindhoven-
se en de Delftse krakers. Of die metho
des al dan niet helpen, daar bestaat of
wel ondeugdelijk, ofwel tamelijk verwar
rend onderzoek naar zodat er eigenlijk
geen zekerheid is of deze geneeswijzen
beter helpen dan een foppil. Daar staat
tegenover, dat deze therapeuten de uitge-
wmkelde klanten krijgen die bij de regu
liere concurrentie niet konden slagen en
de medische keizer heeft ook niet al te
veel kleren aan. Duur zijn deze behande
lingen wel, in elk geval duurder dan de
huisarts en misschien ligt daarin wel hun
succes. Patiënten knappen meer op van
dure behandelingen, dan van een behan
deling die gratis is.
Niet één behandeling is zaligmakend,
schrijft Wolffers in zijn heldere boek,
dat overigens wel stikt van de drukfou
ten. Wie aan het handje van Wolffers
naar de voor hem juiste behandeling wil
worden gevoerd, komt bedrogen uit.
Wolffers beschrijft de medische markt,
de voordelen, de nadelen, de prijzen.
„Zelf moet men uitzoeken wat wel en
niet met de rug gedaan kan worden.
Men moet ermee leren leven".
Ivan Wolffers: Rugklachten, kritisch
handboek over alle middelen en behande
lingen. Uitgeverij Contact, 19,90 gulden,
160 pagina's.
ZATERDAG 19 SEPTEMBER 1987
ik toen nog niet opgegeven. Maar het is
duidelijk dat dat later wel moest gebeu
ren".
Vier jaar geleden - hun ster was inmid
dels aan het dalen - verhuisde het duo
van Friesland naar Bergharen in het
Land van Maas en Waal. Caren: „We
wilden een stek aan het water maar kon
den in Friesland niets vinden dat ons
echt beviel. Een vriend wees ons op deze
boerderij die door een bank geveild zou
worden". Bergharen was blij met de
komst van Maywood. Alice en Caren
werden als vorsten binnengehaald.
Drommen nieuwsgierige mensen ver
gaapten zich aan de rijkdom van de zan
geressen en in de eerste dagen van hun
verblijf in het Gelderse plaatsje reden
honderden auto's stapvoets langs de wo
ning.
Een van de nieuwe projecten die het
tweetal ter hand nam was het begeleiden
van jong talent. Samen met twee andere
zusjes werd een team geformeerd dat
zich serieus met de begeleiding van jon
ge zangers en zangeressen ging bezighou
den. Want met alleen een mooie stem
red je het niet, zo oordeelde Maywood.
Goede nummers, een leuke presentatie,
zang- en danslessen en natuurlijk de
juiste contacten zijn nodig om een kans
te maken in het muziekwereldje.
Maywood mag dan tijd, geld en energie
in dit project steken, dat levert niet al
tijd het volle rendement op. „Je hebt er
personen bij die denken dat ze in een
paar maanden beroemd zijn. Gebeurt
dat niet, blijven de boekingen uit, dan
zijn ze zwaar teleurgesteld en haken ze
af. En dat vinden wij dan weer zonde
van alle tijd en moeite die we aan hen
hebben besteed. Momenteel nemen we
overigens geen nieuwe mensen meer
aan".
In de studio-aan-huis laat Caren wat re
cent Maywood-werk horen. Of de huidi
ge nummers hitpotentie hebben? Daar
kan alleen het publiek een antwoord op
geven. Wel is het zo, dat de mensen
graag oude hits van Maywood willen ho
ren. „Daar hebben ze ook recht op", zegt
Alice. „Maar we kunnen ook wel wat an
ders. We hebben een gospelmedley, en
als je een nummer van Status Quo of
Bette Midler wilt horen, dan kan dat
ook. Of jazz".
Mensen die het in het leven „gemaakt"
hebben willen wel eens vervelende crea
turen worden. Maar het Bergharense
tweetal mag dan miljonair geworden zijn
en grote successen gekend hebben, het is
hun niet in de bol geslagen en heeft hun
gedrag niet of nauwelijks veranderd. Ei
genlijk zijn het twee gewone meiden ge
bleven. Zo zal een ziekenomroep of
plaatselijke omroep niet gauw „nee"
krijgen als er om een interview wordt ge
vraagd. „Je hebt gewoon de mensen te
woord te staan", vindt Alice.
Caren: „Ik zal je een mooi voorbeeld ge
ven van een wijze waarop we niet be
handeld wensen te worden. Toen Los-
Vast nog niet zo lang bestond hadden we
een leuk contact met Jan Rietman, die
immers ook maar een gewone jongen is.
De laatste keer dat ik hem zag, wilde ik
hem een hand geven, maar daar ging hij
niet op in. „Gaan we handjes geven?",
vroeg hij op een enigszins spottende
toon. Kijk, dat vind ik zo vernederend".
HENK WAGINGE
