Songfestival moet weer songfestival worden PETER KOELEWIJN: Record deelname De Twentse zangeres Marga Bult staat vanavond voor de zwaarste opgave in haar loopbaan. Ze zingt in Brussel „Rechtop in de wind", het twaalfde in de reeks van 22 liedjes uit 22 landen die meedoen aan het Eurovisie Songfestival 1987. Op het podium wordt ze bijgestaan door het orkest van de RTB onder leiding van gastdirigent Rogier van Otterloo, door een geluidsband met daarop onder meer de bas- en drumpatronen van haar liedje en door een vijftal jonge collega's die de refreinen meezingen en doen alsof ze een paar instrumenten bespelen. De grote man achter de schermen is haar producer Peter Koelewijn (46), die ook tekst en muziek schreef van de Nederlandse inzending. CeidócSouAcmt ZATERDAG 9 MEI 1987 inaie Een recordjaar. Voor het eerst telt het Eurovisie Songfestival 22 deelnemende landen. Italië doet weer mee, Turkije heeft zich deze keer niet laten weg houden door de deelname van landen waarmee het politiek overhoop ligt (Israël, Grieken land) en IJsland heeft na zijn debuut vorig jaar de smaak te pakken. Het festival wordt gepresenteerd door Viktor Lazlo, achter welke naam een zangeres (jawel) schuilgaat. Ze is afkomstig uit Martinique en mag persoonlijk ook (zij het buiten mededinging) een muzikale bijdrage leveren. Ze is volgens de organisatie vloeiend zestalig, groeide op in Mol (vlak bij de Brabantse grens) en heeft een universitaire studie achter de rug. Het Nederlandse commentaar wordt geleverd door Willem van Beusekom, in het dagelijks leven ra diodirecteur bij de VARA en al jaren een fervent liefhebber van het song- festivalgebeuren. Nederland is op de helft van het festival aan de beurt: zangeres Marga Bult („Marcha") zingt als twaalfde deelnemer. 1. Noorwegen: „Mitt Liv", gezongen door Kate Gulbrandsen. Haar liedje is een modern klinkende popsong, waarvoor de muziek is geschreven door Rolf Lovland en de tekst door Hanne Krogh. Die laatste maakte deel uit van het duo Bobbysocks, dat twee jaar terug het festival met een liedje dat was geschreven door de zelfde Lovland. 2. Israël: „Shir Habatlanim" door Datener Kushnir. Israël heeft het festival tweemaal ge wonnen: in 1978 en in 1979, twee keer achter elkaar dus. Dat is verder nog nooit voorgekomen in de histo rie. Het land heeft, ook als het niet won, altijd wel een goede indruk ge maakt met verzorgde, spontaan uit ziende nummers. 3. Oostenrijk: „Nur noch Gefühl" door Gary Lux. Oostenrijk zoekt het in een gevoelig nummer, dat wordt gezongen door Gary Lux, die in 1983 al meedeed als zanger van de groep Westend en nu op de solotoer is. Het liedje is ge schreven door Kenneth Westmore van wie nummers zijn vertolkt door grootheden als Duke Ellington en El- vis Presley. 4. IJsland: „Haegt og Hljótt" door Halla Margrét Arnadóttir. Ze heeft een naam die internationaal wel wat moeite zal geven, maar een stem die er wezen mag en ook haar liedje lijkt een van de betere bijdragen van dit jaar: een heldere, melodieuze song. 5. België: „Soldiers of love" door Li- liane St. Pierre. Hoewel de titel anders doet vermoe den, wordt het liedje in het Neder lands gezongen. Het is een pacifis tisch getinte protestsong, die onom wonden pleit voor het neergooien van de wapenen. 6. Zweden: „Boogaloo" door Lotta Engberg. Een vrolijk liedje door de 23-jarige Lotta Engberg, die in het achter grondkoortje zong van de gebroeders Herrey toen die voor Zweden in Lu xemburg het songfestival wonnen in 1984. 7. Italië: „Gente di Mare" door Um- berto Tozzi Raf. Een van de interessantere bijdragen dit jaar. Umberto Tozzi heeft met het liedje Ti Arno al internationale bekendheid. Vanavond zingt hij sa men met „Raf' een liedje met vooral een intrigerende opening, door de manier waarop een snel gezongen tekst op een een slepende melodie is gezet. 8. Portugal: „Neste barco a vela" door Nevada. Het duo Nevada (twee jongens) zingt een vrolijk, maar rommelig niemen dalletje over een bootje. 9. Spanje: „No Estas Solo" door Pa tricia Kraus. De zangeres is de dochter van een in Spanje bekende operazanger van Eurovisie Songfestival 1987 Brussel Duitse afkomst. Haar liedje is een dramatische happening zonder een direct aansprekende melodie. 10. Turkije: „Sarkim Sevgi Ustune" door Seyyal Taner. Het Turkse liedje schijnt iets te ma ken te hebben met een locomotief, maar erg duidelijk wordt dat niet in de vertolking door de vijfpersoons groep Seyyal Taner. 11. Griekenland: „Stop" door Bang. Als ze geen Grieks zongen (en dat is door het veelvuldig gebruik van En gelse woorden niet eens zo duidelijk) zou de groep Bang ook gerust uit een of ander Scandinavisch land kunnen komen: twee blonde jongens die dui delijk mikken op internationaal „ap peal". Een vrolijk rock-achtig liedje. 12. Nederland: „Rechtop in de wind" door Marcha waarvan alles bekend mag worden geacht. 13. Luxemburg: „Amour Amour" door Plastic Bertrand. Luxemburg heeft dit jaar gekozen voor de Franstalige Belgische zanger Roger Jouret, beter bekend als Plas tic Bertrand. Samen met Alec Man sion schreef en componeerde hij de Luxemburgse bijdrage, met een wei nig verrassende titel. 14. Engeland: „Only the Light" door Rikki. Vanwege de grote internationale marktwaarde van het Engels eindigde het land vele malen in de top, maar echt gewonnen werd er nooit. Rikki gaat proberen een eind te maken aan die voor de Britten vervelende tradi tie. 15. Frankrijk: „Les mots d'amour n'ont pas de dimanche" door Christi ne Minier. Frankrijk kiest dit keer voor een romantische benadering: „Liefdeswoordjes kennen geen vrije tijd". 16. Duitsland: „Lass die Sonne in dein Herz" door Wind. Een liedje in de modieuze reggae- -sound. Het is zo handig gemaakt, dat je na twintig seconden het hele wijsje al uit je hoofd kent en de rest probleemloos kunt meezingen. 17. Cyprus: „Aspro Mavro" door Alexia Vassiliou. Voor goed begrip: de Cypriotische bijdrage is géén commercial voor een pijnstiller. 18. Finland: „Sata Salamaa" door Vicky Rosti. Een vrolijk swingend liedje in een moeilijke taal. 19. Denemarken: „En Lille Melodi" door Anne-Kathrine Herdorf. Of deze „kleine melodie" groot genoeg zal zijn om Denemarken voor de tweede keer de titel te brengen valt te bezien. 20. Ierland: „Hold Me Now" door Johnny Logan. En daarmee zorgt Ierland voor een primeur. Veel artiesten doen vaker mee aan het Eurovisie Songfestival, maar het is de eerste keer dat een winnaar nog een keer komt mee doen. In 1980 won Johnny Logan in Den Haag met het liedje „What's another year". 21. Joegoslavië: „Ja Sam Za Pies" door Novi Fosili. Een opgewekt liedje van de Joegosla- ven, dat als Engelse titel meekreeg „I wanna dance" (ik wil dansen). 22. Zwitserland: „Moitié Moitié" door Carol Rich is het slotstuk van het festival. Een Franstalig chanson en chansons maken altijd kans op een goede klassering. Peter Koelewijn: Wie er vanavond gaat winnen? Geen idee HILVERSUM - Peter Koelewijn wil niet opscheppen. „Maar", zo stelt hij, „ik heb twee keer in mijn loopbaan gezorgd voor een belang rijke verandering in de Nederland se lichte muziek. Als teenager was ik in het begin van de jaren zestig zo'n beetje de eerste die echte rock 'n roll maakte met Nederlandse tekst. En aan het eind van de jaren zeventig heb ik met mijn elpee „Het beste van mij is voor jou niet goed genoeg" de aanzet gegeven voor aie hele golf van Nederland stalige popmuziek die toen los brak". En nu is de man die ooit roem verworf met liedjes als „Kom van dat dak af' de drijvende kracht achter Marga Bult, die vanavond in Brussel de Nederlandse kleuren verdedigt op het Eurovisie Song festival 1987. Voor Peter Koelewijn is het de eerste keer dat hij meedoet aan dit jaarlijkse festijn. Wel heeft hij twee keer meegedaan aan het Nationale Song festival maar toen haalden zijn liedjes het niet. „Die liedjes", zegt hij, „blijven altijd een gok. Je kunt er geen peil op trekken. Dit keer bij het Nationale Songfestival had ik het wat makkelijker dan andere inzen ders, want Marga zou zes liedjes doen, waarvan er twee van haar eigen team mochten zijn. De andere vier moesten uit de vrije inzending komen. Ik had dus wat voorsprong op de anderen. Maar het blijft een lotenj; ik schrok me een onge luk toen bij die puntentelling het liedje „Morgen" ineens naar voren schoot. Daar had ik helemaal niet op gerekend, ik had de concurrentie heel ergens an ders gezocht. Je kunt er dus niks van zeggen. Ik heb ook gekeken naar de Bel gische finale, naar de Engelse finale, naar de Duitse finale, en dan blijken er toch heel andere liedjes te winnen dan ik zelf zou hebben gekozen". „Dus wie er vanavond gaat winnen? Geen flauw idee. Iedereen roept al we ken over de kans van die of van die, net als vorig jaar met Frizzle Sizzle. Ik had ze dik in de top drie geschat, ik vond ze zo fris. En toen die dertiende plaats, ik was hogelijk verbaasd. Ik vind zelf wel dat „Rechtop in de wind" tekstmatig uitsteekt boven „bijtje, bloemetje, maan", je kent het wel. Daar heb ik echt voor gekozen. Al die mensen in het bui tenland begrijpen er wel geen moer van maar ik reken er op dat de jury's verta lingen krijgen. Ik heb in totaal zes liedjes voor Marga geschreven die allemaal heel ver uit elkaar lagen: van heel simpel tot diepgaand. En in de finale zaten uitein delijk drie van mijn liedjes. Twee ervan hadden Marga en ik samen uitgezocht. En van de vier overige die ik in de vrije inzending had gedaan (dat gaat ano niem) is er ook nog een in de finale ge komen. In een liedje als „Big Ben en Notre Dame" had ik allerlei ingrediën ten gestopt die het internationaal her kenbaar moesten maken, met allerlei woorden die voor iedereen verstaanbaar waren. Maar dat haalde het dus niet. Ie dereen heeft ook een andere filosofie. De een zegt: „Je moet iets heel eenvoudigs maken, kijk maar naar Bobbysocks". De ander meent: „Je moet iets heel moois maken, kijk maar naar Johnny Logan". En zo gaat het maar door. Niemand wist het meer en ik al helemaal niet Er is ook niets waaraan je je kunt vasthou den. Een paar jaar terug won Nicole voor Duitsland met eigenlijk alleen een gitaar, en nu zat in de Duitse finale ook weer een meisje met zo'n soort liedje en die bleef nergens. Er zijn geen formu les". Oneerlijk „Ik heb ergens opgevangen dat vanaf volgend jaar alles in de taal mag die je zelf kiest. Dan wordt het natuurlijk een soort Engels festival. Maar begrijpen doe ik het wel: er zit nu natuurlijk een mate van oneerlijkheid in. Het gebeurt maar zelden dat een land met een klein taalge bied wint. Bobbysocks van Noorwegen, [dat was dan wel Noors, maar dat was doorspekt met Engelse kreten. Het Ne derlands, de Scandinavische talen, Grieks, Turks; als je ernaar luistert zeg je zelf toch ook „nee". Wil zo'n liedje win nen, dan moet het muzikaal wel zó ver schrikkelijk goed in elkaar zitten, dat daarmee die taal wordt gecompenseerd. Ik wil me niet bij voorbaat ergens achter verschuilen voor als we het weer eens niet halen, maar het is gewoon wél zo". „Ik vind het dus niet zo'n rare maatregel om die taal vrij te geven. Het festival is natuurlijk ook totaal anders dan de oor spronkelijke opzet. Er deden maar een paar landen aan mee, iedereen had de zelfde problematiek als het om het or kest ging en zoiets als een band die mee draait met de bas- en drumpartijen mocht niet eens. Daar zou ik eigenlijk wel weer iets voor voelen. Kijk, het heet het Eurovisie Songfestival, en het is zo langzamerhand een Eurovisie platenfes- tival geworden. Met alle elektronische toevoegingen die er nu zijn moet je het ook anders gaan noemen. Als het echter een songfestival moet blijven, moeten al die elektronische grappen en grollen worden buitengesloten. Dan komt de song naar voren die gewoon de beste is, die het beste aanslaat, die het mooiste klinkt. Ik heb trouwens het gevoel dat er vroeger ook veel grotere hits uit het fes tival kwamen. Sandra Kim die vorig jaar voor België het festival won, heeft met dat liedje „J'aime la vie" in Neder land gescoord, niet eens zo gigantisch, in België natuurlijk, in Frankrijk een beet je, in Duitsland niet en in Engeland al helemaal niet. En dat was vroeger toch wel anders, dan waren het gelijk Europe se hits. „Congratulations", „Cherie". Niet allemaal, want „Een Beetje" werd nou ook niet een echte joekel in Euro- Kans „Uit Brussel terugkomen als verliezer, dat is niet zo erg, vind ik. De mensen vergeten ook weer gauw. Eén ding is ze ker voor Marga: iedereen ziet haar. Als artiest moet je trouwens van tijd tot tijd een gok wagen. Je hebt toch een kans zo als je misschien later nooit meer krijgt: je in één klap te presenteren aan een groot gedeelte van de wereld. Het pro gramma wordt namelijk ook nog eens uitgezonden in Zuid-Amerika en allerlei andere landen. Meedoen betekent dus bekendheid in een groot aantal landen. Niet bij het grote publiek maar bij de mensen die televisieprogramma's maken en die later misschien zeggen: „Laten we die maar eens uitnodigen". Je hebt een entree die je anders waarschijnlijk nooit zult krijgen. We barsten in Nederland immers van de artiesten waar ze voorbij Oldenzaal nog nooit van gehoord heb ben. Welnu, dat doorbreek je als je aan het songfestival meedoet". „Er is de laatste tien jaar op Nederlands talig gebied veel gebeurd. Het is net of er een nieuwe cultuur is bijgekomen. Laten we gemakshalve even aannemen dat ik dat in gang heb gezet destijds, dat klinkt altijd leuk, vooral als ik het zelf zeg. Maar als je nou naar de vrouwen kijkt: eigenlijk is er niemand geweest die in het gat is gesprongen dat Conny Van- denbos achterliet. Een paar zangeressen hebben het voorzichtig geprobeerd, maar zijn er ook weer heel snel mee opgehou den. Dat heb ik altijd vreemd gevonden. Ik zou het gewoon fantastisch vinden als er een soort nieuwe Conny Vandenbos zou opstaan. Conny heeft toch geweldig veel elpees verkocht, heeft een groot pu bliek, veel hits gehad, veel optredens. Daar zou toch een soort equivalent anno 1987 voor moeten komen. Momenteel is er dus niet één. Alleen misschien in de cabarethoek, maar dat bedoel ik dus niet, het moet ook een beetje poppy zijn. Marga zou dat wel kunnen, maar haar hart gaat toch uit naar Engelstalig. Inter nationaal zijn je kansen dan wel groter, maar ik heb wel tegen haar gezegd dat in het Engelstalige circuit de concurrentie natuurlijk vele malen groter is. „Maar hoe vanavond de uitslag ook is: ik zal na afloop lichtelijk aangeschoten door het gebouw lopen. Of ik ben ver schrikkelijk blij, óf ik ben een heel klein beetje teleurgesteld". RENÉ DE COCQ

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1987 | | pagina 30