Kledingreus belicht
Marendorpse facetten
1M
BIPS .pt1
tgtatSBHM
Kunstwerk van 90.000 gulden in Warmond
Leidenaar Heyn Linger in finale
nationale gitaarkampioenschappen
Weinig
huizen
te koop in
Wassenaar
DEN OMGEVING
BtidóaQowuvnt
DINSDAG 24 MAART 1987 PAGINA 11
ieuvu
wejn een plaag voor bus-
ja^n taxi's, de automobi-
i die gebruik maken
—de busstrook. Een rij-
fe die speciaal is aange-
om het openbaar ver-
vrij baan te geven,
die voor veel automo-
^en een verleiding biedt
(ij niet kunnen weer-
i Snel schieten zij
a" uit de file voor het
icht naar de busbaan
it zij twintig meter ver-
lechts af moeten en zij
de busbaan de file flui-
voorbij kunnen rijden,
jen aan de remstrepen
e busbaan is dat een
leuvre, die niet altijd
zorgvuldig wordt uit-
^^rd door deze „stieke-
chauffeurs, die be-
ders van taxi's en bus-
Ie schrik op het lijf ja-
d, J wonder dus dat de po-
.de mensen die deze
[reding begaan een
geeft Die busbanen
uiteindelijk niet voor
aangelegd.
te opmerkelijker was
n Al|at kantonrechter Wille
rochtend een 35-jarige
w uit Leiden geen straf
|de, die een vergelijk-
overtreding had be-
Maar zij had er dan
een goede reden voor,
tij op de Rijnsburger
de file voor het stop
bij de Wassenaarseweg
verlaten en over de
aan had gereden. „Ik
daar elke ochtend tus-
ien voor negen en tien
negen", aldus de
w, „en dan is het daar
■■haos" Want er willen
^Tel auto's linksaf slaan
L'J, de Wassenaarse weg,
Ik :ij de rijbaan „rechtuit"
Oegstgeest voor een
e/J[ gedeelte bezetten. En
doet dan de automobi
ele rechtuit wil? Die
roorrechts om die file heen
uejfegt even verder weer
qet i in op de rijstrook voor
fe terkeer dat naar Oegst-
e wil. Keurig voor het
Plicht, want daèr is wel
?°UJ aan de hand, zo op het
>rdt? 6ez'c^t. Maar wel als
„slinger" over de bus-
'~"e voert en er politie in
'jejuurt is, die genoemde
e zDeuvre opmerkt en de
treder aanhoudt,
naai voor de kanton-
v yler gaf de vrouw haar
^ïreding direct toe. Maar
edeize desondanks de 35
*ekPn boete n'et had be-
\n J, wilde ze graag toe-
en. Ze had het gedaan
m e veiligheid van het
n ajeer te bevorderen. En
„£0J alleen die ene keer,
|ee^ze deed het wel vaker.
01 ik van de wet heb be
teken is, dat ik als automo-
fj l er alles aan moet doen
reide doorstroming van
irerkeer te bevorderen",
He haar verklaring,
om reed ze om de file
die werd dan weer
■tjg stukje korter en per slot
ies rekening hield ze de
jn aan nooit bezet: „Als ik
nsjjat er voor de file geen
yei}te is, blijf ik gewoon
^J». Maar waarom zou ik
[j/^iet omheen rijden, als
dg tvèl kan? Is dat niet be
ar u zeker", aldus de
—■tonrechter. „Maar het
niet en u mag zelf niet
ilen wat wel en niet
g is. Daarvoor hebben
nu juist wetten in Ne-
andHij erkende ech-
de oprechtheid van de
lelingen van de Leidse
^oonde begrip voor haar
■oeuvre. Wel schuldig,
straf derhalve. En dat
i de vrouw niet meer
rechtvaardig. Te zien
het gezicht waarmee ze
Rechtszaal uitliep, moest
niet worden uitgeslo-
dat zij ook in de toe-
jgjst zo te werk zou gaan.
lie in de buurt of niet.
Mjiter Wille en officier
q justitie Van Eek kregen
jjren ook te maken met
.Leidenaar, die naar ei-
0«goeddunken een boete
betaald: eerst had hij te
70 gulden betaald voor
verkeerde inhaalma-
"jvre en toen hij daar-
.k in tweede instantie 90
j. len moest betalen, be-
hij die in twee delen
r te maken, zonder
^jleg met de politie. Die
"l met de helft geen ge-
Id&nn en liet hem voorko
rt. „We behandelen
,e?00 zaken per jaar. U
ivracht toch niet dat al
mensen zomaar in ter-
len kunnen betalen",
ef de officier hem onder
neus. Tja, daar zat wel
in, vond verdachte.
,/ar mijn beurs is niet zo
Rechter Wille toonde
lelijden en veroordeelde
.man tot opnieuw een
Je van 90 gulden. „Maar
wel ineens betalen
J", waarschuwde hij de
PIETER EVELEIN
EEUWEN OVERWOEKERDEN DE „BOUWPLAATS VANC&A
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
Er wordt wat losge
maakt, als midden in een
drukbelopen winkel
straat een textielen su-
perbedrijf z'n glazen
poorten opent. Dat was
vorige week het geval in
de Leidse Haarlemmer
straat, waar een nationa
le kledinggigant met
veel bombarie een heel
verzorgingsgebied voor
delig van dienst begon te
zijn. Nu al weten de
meeste voorbijgangers
niet meer precies zich
het plaatselijk beeld van
vóór de nieuwbouw voor
de geest te houden; een
mens vergeet snel. Laat
staan dat de gemiddelde
Leidenaar enige notie
heeft van wat er de eeu
wen door zich heeft af
gespeeld op en rond de
plek die inmiddels door
de commercie is geanne
xeerd als „de bouwplaats
van C&A".
Wie weet in hemelsnaam, dat
in de 14e eeuw de eerste be
bouwing van de woonkern
Overmare („Het C&A-terrein
behoort tot de eerst bewoon
de stroken") verdween onder
een dikke laag klei van min
stens een meter? Wie kan
zich indenken, dat Leidens
voornaamste, met ups and
downs geplaveide, stenen
winkel-allee ooit een lande
lijke aanblik bood met hooi
bergen, groentetuinen en
boomgaarden en uitgebrei
de mestvaalten als openbare
toiletten tussen de rondwroe-
tende zwijnen? Wie zon
der erg veel historische inte
resse heeft ooit de op het
hemels geluk en zieleheil af
gestemde kloosters en kapel
len geteld die de middeleeu
wen rond „de bouwplaats"
hebben geproduceerd? Wie
haalt het in z'n hoofd om na
te gaan hoe de bewoners van
drie, vier eeuwen geleden
hun leven inrichtten alvo-
v* t 118I1É fÉMH
- -
Zo ziet het er ongeveer uit met de gigant die op de Haarlemmerstraat een nieuw stempel
heeft gedrukt.
rens een aards afscheid te ne
men met een boedelscheiding
op de koop toe? Ken u mis
schien nog de familie Poock,
van zo rond 1700? Nee na
tuurlijk. Weet u met wie Pie-
ter, Niesje en Maria huwden?
Nee? Nou, met respectievelijk
Jannetje van GiUik, Pieter
van Bongaard en Frans Plu.
Enfin, Dirksmeier en
Schreuder weten er intussen
alles van.
Leidse wijk
Bij gelegenheid van de inge
bruikneming van de opstal
len op „de bouwplaats van
C&A" hebben in opdracht
twee heren historici zich
grondig bekommerd om het
Marendorpse en Campse ver
leden. De geschiedenis van
„een middelmatige Leidse
woonwiik" werd vanaf de
eerste bronnen nageplozen
door drs.H.F.Dirksmeier en
P.R.M.Schreuder. Ze zetten
een bordje „Niet storen" op
hun schrijftafel en schreven
nauwgezet, en hier en daar
zelfs vreugdevol, hun verza-
melwerkje in twee delen:
„Een grote winkel in een
boomgaard de geschiede
nis van de bouwplaats van
C&A aan de Haarlemmer
straat te Leiden". Ik zie, in
een waas, beide heren zitten
in het stiltegebied van het
gemeentearchief, het toe
vluchtsoord van verbleekte,
fluisterende mannen en
vrouwen, gebogen over foli
anten en lijsten, doopboeken
en akten, soms achter een
vergrotend projectieapparaat
om het allemaal beter te
kunnen zien, teneinde een
lezerspubliekje te gaan ver
slinden.
Marendorp, uitgedijd tot een
laat-20ste eeuws koopcen
trum, waar men zich zorgen
kan maken over de al bijbels
afgestrafte vraag hoe men
zich zal kleden, waarmee
men zich zal voeden. De twee
auteurs van dit werkje die de
glorie van het tóch voordeli
ger aankopen graag hebben
willen begeleiden, zijn niet
over één nacht historisch ijs
gegaan. Het is niet de meest
aanstekelijke lectuur die zij
aangericht hebben. Het
klinkt al niet zo aardig als ze
schrijven: „Rond 1400 begon
het aanzicht van de bouw
plaats van C&A zich aanmer
kelijk te wijzigen" Alsof de
korting op een driedelig
maatkostuum al binnen be
reik was.
Publieke dames
Men zal het boekje waar
schijnlijk niet in één adem
uitlezen. Daarvoor zit er te
veel aan „onroerend goed en
preuven" in. En dat het ver
nieuwen van een dak in 1751
251 gulden en 7 stuivers („na
aftrek van de opbrengst van
de door de timmerman ver
kochte pannen en oud hout")
kostte, zal ook niemand een
biet kunnen schelen. Het eer
ste deel hangt van guldens en
stuivers aan elkaar.
Pas aardiger wordt de ge
schiedschrijving in de laatste
200 jaren. Het tijdperk van
de wording van de Harte-
brugkerk die samengaat met
de ontwikkeling van de om
wonenden. In die tijd ont
moeten we, via Dirksmeier
en Schreuder, de publieke
dames, het los werklieden
volk en de ambachtslieden.
Waar vandaag nog eerwaar
de paters in een pastorie vin
den, daar waren in de 19e
eeuw de bordelen nog aanpa
lend. Je had er de Klaras-
teeg, genoemd naar de H.Cla-
ra met haar kapel. Maar de
Leidenaar van die dagen
dacht het eerst aan ouwe kla
re, en zo werd er de Brande-
wijnsteeg van gemaakt. Men
liep van „klare naar brande
wijn".
De samenstellers van het
C&A herdenkingsboek inter
viewden ook oude bewoners,
die er „nog alles van afwis
ten". Zoals de erven van
schoenmaker Labruyère,
mensen met de grootste
praatjes en de grootste onder
vinding, zoals de huidige Cor.
Naast de bedrijfsuitgang van
„de bouwplaats" aan de
Vrouwenkerkkoorstraat heb
ie nog steeds het Brandspuit-
nuisje op nr. 13 als bergplaats.
Daar bevonden zich ooit de
slangenwagens van de Leidse
brandweer. Dat zie je aan het
wapen van Leiden en de ins
criptie „Stads Brant Spuy-
ten".
In die omgeving stak het ros
se Leiden de Amsterdamse
Walletjes naar de kroon. Bor
delen bij de vleet. Tot in de
oorlogse jaren van '40. Je had
daar Riekje het koffie-
vrouwtje en Mooie Nel,
Maria de Keutel, Jodemina,
Sientje, Neel en Doortje. En
de Franciscanen maar de
passie prediken: boer, let op
je kippen. De „dames" be
dienden zich nog van een
soort codetaal. Een „klant"
vroeg: „Woont hier mijn tan
te?". „Neen", zei de voorva
der van Labruyère dan; „dan
moet u aan de overkant we
zen". En zo ging het maar
door, op allerlei gebied, rond
„de bouwplaats". Het eeuwig
leven kwam er (ondanks
C&A) in opspraak. De voor
malige Vrouwekerk ik
weiger nog steeds om het
over de Vrouwenkerk te
hebben was een centrum
van verval. Geloof, hoop en
liefde kwamen er aan bod.
De middeleeuwen verflauw
den en de nieuwe tijd ging
verder, of begon opnieuw
met de Renaissance.
In de tijd van Hildebrand,
dominee Nicolaas Beets,
scherpten de aanhangers van
de predikanten hun ganze-
pen. Terwijl men op de res
ten van de Vrouwekerk „om
zes in de ochtend" een „laat
ste" biertje bleef drinken. En
dan riepen ze gewoonweg om
Riekje, het bereidwillige kof-
fievrouwtje. Die opende op
afvraag het raam „en zei be
leefd: „Heren, één moment
graag; ik zal me even kle
den". En zo verliepen de din
gen die het Marendorp tot
een bijzonder dorp maakten.
Tot aan de komst van de
„bouwplaats"
„Een grote winkel in een
boomgaard" is uitgegeven
door Annegarn Van der
Laan, Oegstgeest, en is ad 20
gulden te koop bij de boek
handels van Zandvliet, De
Kier, Kooyker en Ginsberg,
en bij het gemeentearchief.
WARMOND De gemeente
Warmond kan wellicht 90.000
Igulden besteden aan een
kunstwerk. De gemeente heeft
30.000 gulden beschikbaar
voor de aanschaf ervan. Wordt
de opdracht aan een Zuid-Hol
landse kunstenaar gegund, dan
doet de provincie daar even
tueel 60.000 gulden bij. Inmid
dels is al een aanvraag voor
subsidie ingediend. Volgens de
Werkgroep Besteding Kunst
fonds, die gaat bepalen wat
voor kunstwerk in Warmond
komt en waar, maakt War
mond een goede kans. Wel
moet de zaak dan in 1987 rond
zijn.
De werkgroep heeft in eerste
instantie bij de inwoners van
Warmond geïnformeerd wat
voor soort kunstwerk (of
meerdere kunstwerken) zij
willen. Uit een enquête is ge
bleken dat de Warmonders
een robuust en herkenbaar
beeld willen en er is gekozen
voor het grasveld aan de Ma-
rijkestraat als plaats voor het
toekomstige beeld. Die plek is
direct zichtbaar vanaf de door
gaande route, er is een ruim
uitzicht op het kunstwerk en
er zijn geen andere opvallende
zaken die de aandacht aflei
den.
Enkele kunstminnende War
monders wensen een beschil
dering van het spoorwegvia
duct of een reliëf aldaar. De
werkgroep wil iets met die
suggestie gaan doen buiten de
investering die nu gedaan gaat
worden om. Er zal getracht
worden uit het onderhouds-
fonds van de Spoorwegen iets
los te peuteren en daar een be
schildering van het viaduct
mee te betalen.
De werkgroep heeft zich in
middels al breed georiënteerd.
Tal van musea en beeldentui
nen werden bezocht. Bij de
Culturele Raad voor Zuid-Hol
land werden de boeken met
gegevens omtrent de beeld
houwers in Zuid-Holland
doorgewerkt en de Stichting
Kunst en Bedrijf werd geraad
pleegd. Inmiddels is al begon
nen met een voor-selectie. Op
voorstel van de gemeenteraad
zal ook een werkbezoek aan
een Warmonds beeldhouwster
worden gebracht, hetgeen ove
rigens niet betekent dat deze
kunstenares een voorkeursbe
handeling krijgt. Uiteindelijk
worden twee of drie kunste
naars geselecteerd, waarna
mogelijk weer de mening van
het gemeentebestuur en de in
woners van Warmond zal
worden gevraagd. Waarschijn
lijk zullen wat modellen ten
toongesteld worden in het
Oude Raadhuis en kan men
daar een voorkeur uitspreken
of commentaar geven.
Volgens sommige inwoners
van Warmond is 90.000 gulden
een buitensporig hoog bedrag
om aan kunst uit te geven. Zij
vinden dat dat geld een betere
bestemming zou kunnen krij
gen. De werkgroep stelt echter
dat kunst een investering is
waar ook het nageslacht nog
van kan genieten. „Als er
vroeger geen geld voor kunst
beschikbaar was geweest zou
den we nu geen Rembrandts
hebben", zo wordt gesteld.
Er staan overigens niet zoveel
kunstwerken in Warmond. De
enige werken zijn de pinquïns
bij de Sweilandstraat, het
meisje met de bal in het ge
meentehuis en een beeld op
het pleintje voor de ingang
van Huize St. Liduina.
LEIDEN/AMSTERDAM
De 22-jarige Leidenaar
Heyn Linger neemt mor
genavond deel aan de zes
de nationale gitaarkampi
oenschappen, georgani
seerd door de Stichting
Popmuziek Nederland in
samenwerking met Para-
diso en het vaktijdschrift
Music Maker. Tien be
gaafde gitaristen treden
morgenavond vanaf 21.00
uur in het Amsterdamse
Paradiso tegen elkaar in
het strijdperk. Een des
kundige jury, waarin er
kende snarenfietsers als
Danny Lademacher en
Adje van den Berg, zal
hun prestaties beoordelen
op onder meer stijl en
techniek. De gitaristen
kunnen zich laten bijstaan
door een professionele be
geleidingsgroep bestaande
uit de huurlingen Peter
van Straten, Marc van der
Geer en Léon Klaasse.
De Leidenaar Heyn Linger
heeft zich achter de Olympi
sche Coubertin-gedachte ge
schaard: deelnemen is belang
rijker dan winnen. „Ik doe
mee omdat ik een echte gitaar-
fanaat ben. Als ik ergens het
woord gitaar lees, is mijn inte
resse al aangewakkerd. Dan
moet ik er gewoon heen". Is
een gitaarwedstrijd niet een
heel oneigenlijke vorm van
muziek maken? Is het gitaar-
sport, met inbegrip van de
competitiegeest, in plaats van
gitaarmuziek? Heyn: „Dat
vind ik niet. Door deel te ne
men, krik je je techniek weer
op. Je bent wel verplicht veel
te oefenen. Op de wedstrijddag
kom je aan de weet wat het ni
veau is van de Nederlandse gi
tarist. We kunnen veel van el
kaar opsteken. Iedereen is
nieuwsgierig hoe de anderen
het doen. Dat stimuleert
enorm".
Introvert
Gek genoeg spreken de heren
gitaristen elkaar nauwelijks.
Men begluurt elkaar als wiel
renners, die erachter proberen
te komen welke verzetten de
concurrentie heeft gemon
teerd. Vlak voor het optreden
zijn de gitaar-acrobaten hele
maal niet meer aanspreekbaar.
Ze laten de gitaar voor zich
spreken. Heyn: „Dat is zowie-
zo het kenmerk van de gita-'
rist, dat introverte over de gi
taar gebogen zitten. Er is vaak
geen zinnig gesprek te voeren
met mij, als ik aan het spelen
ben thuis. Dat kan weieens
knap irritant zijn voor ande
ren'
Ondanks het feit dat Heyn
vier jaar beroepsmuzikant is
geweest in een Surinaamse
Kaseko-band, is hij tamelijk
onbekend. Is zo'n gitaarwed
strijd niet een geweldige
springplank om uit de anoni
miteit te geraken? Heyn: „Ik
heb echt wel de ambitie om
weer beroeps te worden, maar
mijn deelname aan deze wed
strijd staat toch op zichzelf. Als
ik na woensdag gevraagd zou
worden om tot een groep toe
te treden, zou ik het alleen
doen als ik daar echt de mis
sing link zou vormen". Heyn
heeft een heel brede muzieks
maak. De kaseko, hem door
zijn Surinaamse afkomst met
de paplepel ingegoten, heeft
hij allang links laten liggen.
Zijn voorkeur strekt zich uit
van hardrock tot soul, ragtime
en merengue. Het liefst luis
tert hij naar het oudere werk
van Stevie Wonder, bepaald
geen gitaarmuziek. Diens grote
arrangeerkwaliteiten in het
verleden en het smaakvolle
gebruik van allerlei moderne
technieken spreken Heyn erg
aan.
Datzelfde geldt voor de toewij
ding die hardrockgitaristen in
hun spel aan de dag leggen.
Heyn: „Je moet er wel naar
luisteren als gitarist. Je kunt
er zoveel van leren. Neem bij
voorbeeld Yngwie Malmsteen.
Die man is zó goed. Helaas is
zijn muziek niet te pruimen".
De Amerikaanse gitarist Steve
Vai, bekend van zijn bijdragen
aan recente lp's van David
Lee Roth en P.I.L., staat voor
Heyn nog een trede hoger.
„Hij stelt zich in dienst van de
composities. Die zijn aanmer
kelijk veel beter dan die van
Malmsteen".
In Amsterdam zal Heyn met
een bewerking van Chic's
mega-discohit Le Freak voor
de dag komen. Zijn ritmische
stijl van slag en solo in een
leent zich daar uitstekend
voor. Heyn: „Ik speel heel
druk. Ik ben de hele tijd be
zig".
Sponors
Dat gebeurt op het gevaar af
de boel dicht te proppen. Hij
probeert zich de kunst van het
weglaten eigen te maken. Een
goede popsong ziet er volgens
hem aldus uit: een lekkere lick
met een korte terzake doende
solo, dat alles bij een krachtige
melodie. Beat It van Michael
Jackson staat wat hem betreft
model daarvoor. Hij kijkt er
van op dat Phil Collins het
zelfde ooit ook eens heeft ge
zegd. Het duet met Philip Bai
ley Easy Lover is een overdui
delijke stijlverwant. Dit soort
funkrock stelt Heyn zich ook
voor ogen.
Heyn tipt de Amsterdammer
Ronald Schmitz als winnaar.
Er is een prijzenpot van ruim
vierduizend gulden ter be
schikking gesteld door spon
sors. De prijzen zijn een Dan
ny Lademacher gitaar voor de
winnaar plus enige speciale at-
Heyn Linger de Leidse finalist bij de gitaarkampioenschappen.
tributen. De winnaar is een zijn mogelijkheden is nog lang
optreden toegezegd in Veroni- niet bereikt. Misschien komt
ca's Countdown Café op Radio hij woensdag al een aardig
3. Heyn heeft zich terdege eind in die richting,
voorbereid. Het plafond van ROBBERT TILLI
WASSENAAR Wasse
naar kampt met een ex
treem laag aanbod van
koopwoningen. Het aan
bod in de huizengids van
de makelaars in januari
bedroeg slechts 114 wo
ningen. Daar was geen
enkel huis bij onder de
100.000 gulden. En ook
deze maand is er geen
huis onder de ton te koop.
Het extreem lage aantal,
1,5 procent van de 8.000
koopwoningen, komt ner
gens in den lande voor.
Dit stelt makelaar F. de
Kousemaeker van Zadel-
hoff Makelaars in zijn rap
port „Wassenaarse wo
ningmarkt". Het is voor
het tweede achtereenvol
gende jaar dat De Kouse
maeker dit rapport uit
brengt
Het aanbbd van woningen in
de koopsector is in vergelij
king met vorig jaar twintig
procent lager. De grootste
daling doet zich voor in de
prijsldasse tot 200.000 gulden
(65 procent) en bij de huizen
van 500.000 tot 800.000 (40
procent). De mensen die hun
huis willen verkopen, legt
dit overigens geen windeie
ren. In sommige gevallen
meldden zich op de eerste
dag van de verkoop drie ge
gadigden, zodat de verkoop
prijs boven de vraagprijs uit
steeg.
Beter
Overigens gaat het weer be
ter met de huizenmarkt in
ons land. Volgens de vereni
ging Eigen Huis zijn er in
1986 20 tot 25 procent meer
woningen verkocht dan het
jaar er voor. Bovendien is de
gemiddelde verkoopprijs met
vijf procent gestegen. Vol
gens berekeningen van De
Kousemaeker zijn de prijzen
in Wassenaar in dezelfde pe
riode met 15 procent omhoog
gegaan.
