Omwegen
fUidóc<2owumt
Arnold Obdeijn gaat in Bahrein
demonstreren met droogbloemen
Bloembollenteelt kampt met veel problemen
Toekomst Leiderdorpse
bridgeclub op het spel
ÜDEN OMGEVING
DINSDAG 24 FEBRUARI 1987 PAGINA
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij.telefonisch of schriftelijk vertellen jflB
wie u graag in deze rubriek zou willen
-tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 07'1 WKKmmr iSH
- 12 22 44 .op toestel 10. door Ton Picii-rs
!en 1
Vrijspraak
istal doen mensen bij
oc^j kantonrechter moeite
™hun onschuld te bewij-
De officier van justitie
t zijn best om juist de
lid aan te tonen en de
iter velt uiteindelijk
oordeel. Vaak komen
lensen, die eigenlijk
weten dat ze schuldig
maar een smoes be
ien om onder de straf
te komen. Bijna even
k komen er mensen
|echt vinden dat ze on-
ildig zijn en zich dan
de hand van argumen-
proberen vrij te plei-
Heel zelden echter
it het voor dat iemand
onschuldig acht, maar
door de zenuwen of
ere gevoelens zo moei-
weet uit te leggen, dat
indelijk de rechter zijn
moet doen om duide-
te maken dat de man
onschuldig moet zijn.
iemand stond er giste-
voor het hekje van de
Ise kantonrechter,
man stond terecht om-
hij, zo stond in het pro-
verbaal, „een bus geen
genheid had gegeven
weg te rijden". De
iter informeerde naar
risie van de verdachte,
reed al naast de bus,
i deze plotseling weg
i. Ik had de keuze om
inder de bus terecht te
ïen of een flinke ruk
het stuur te geven. Ik
i voor het laatste, maar
daardoor tegen een
teerszuil. Mijn auto
total loss", aldus de
|>-
een getuigenverkla-
j» was volgens de rech-
ing inderdaad af te leiden,
aat deman zich al naast
ve^>us bevond, toen de bus
n vrok. Hij vroeg: „Dus
I was er dan schuldig
I het ongeval Tot ie-
S verbazing zei de ver-
IJljhte toen: „Ja dat was ik
uurlijk. Ik reed tenslot-
legen die verkeerszuil".
rechter gaf het maar
0ien liet eerst de officier
j het woord. Die wilde
schuld van de man aan-
jen. „Volgens de bus-
N [uffeur reed U gewoon
genir toen deze allang zijn
gjitingaanwijzer had uit-
Alin. U lette niet goed
en heel venijnig voeg-
officier eraan toe
i hoeveel had u gedron-
-anDaarna eiste hij
Dl gulden boete.
verdachte kon tegen
te Keel verbaal geweld niet
Hij voelde zich beves-
en jl in zijn vermoedens
de i je het als eenvoudig
Wiger toch nooit wint. Hij
)ij c „Zie je wel. Dat dacht
iarv^ wel. Zo'n busmaat-
idelappij gelooft men eer
wei dan mij. En ik had
nissjt teveel gedronken. Ik
wel drie keer moeten
Eezen en daaruit bleek
olhet niet teveel was. Ik
og J twee borreltjes op",
ijs rechter probeerde de
geniad weer op te pikken.
geent u het eens met die
vroeg deze. En tot
voders grote verbazing zei
aal man toen: „Ja". De
kon het al-
ens^aal niet meer volgen
en wreef zich eens in de
p i»n. Op rustige toon zei
ad „Ik houd het er maar
merdat de zenuwen u par-
ver<} spelen. Maar kunt u
zijii één ding uitleggen,
r mjarom accepteert u nu
rael hoge boete, terwijl u
dif beweert dat u naast de
antji reed, toen de bus weg-
al{g". In plaats van zich-
stet te verdedigen, ging de
kn toen de buschauffeur
iec^dedigen. Hij zei: „Tsja,
dat die buschauf-
mij gewoon niet heeft
geolien". De rechter vroeg
mi nog eens. Op heel rus-
i toon: „Wie is er nu
u de schuld van
wi alles? Hoe kwam het
n vj dat u tegen die ver-
olleïrszuil reed?" En einde-
c iS zei de verdachte toen:
izenie buschauffeur natuur
raad. Die had mij niet ge-
ar tn en reed zomaar weg,
ïickwijl ik er nog naast
t kt'.
odarschijnlijk in de over-
*e «ing dat er nu toch
vaijts meer te verliezen
sis, draafde de verdachte
deïr: „Dat zie je toch zo
nemk. Dat ze zomaar weg-
kteien. In het gunstigste
wikal doen ze op het mo-'
r dlnt dat ze wegrijden pas
richtingaanwijzer aan.
al jaren heel voor-
hehtig en ik let heel goed
r dibussen en nu helemaal
gieliuurlijk". Eindelijk kon
ken rechter zijn uitspraak
er\6n. „Ik twijfel er aan of
nd. vel schuldig bent, dus ik
gt zhnis vrijspraak". Het
verhrde enige tijd voor de
:lf..jn het begreep. Kreeg
voï eenvoudige man als
gej dan toch zomaar ge-
onet?
^{lvia van leeuwen
WARME ERKENNING VOOR EEN ZUIDHOLLANDSE TUINIER
VAN DE KOUWE GROND
Arnold A.C. Obdeijn is
een doodnuchtere Hol
lander van de kouwe
grond en heeft zo z'n
twijfels; zeker als het om
snoepreisjes gaat. „Ster
ker nog", zegt hij: „Ik
geloof er niets van zo
lang ik niet in dat vlieg
tuig zit". De heer Ob
deijn (49) heeft de eer
volle uitnodiging ont
vangen om in het schat
rijke oliestaatje Bahrein,
handelscentrum van het
Midden Oosten, zijn ar
tistieke bekwaamheden
aan Arabische bewonde
raars van zijn kunst te
tonen. Arnold Obdeijn is
in zijn geboorteplaats
Leimuiden niet alleen
kweker, hij bezit ook
een wijde faam op het
gebied van droogbloem
composities.
De huisvrouwen die hij op
cursussen begeleidt heeft bij
het vervaardigen van toe
ven, muurstukjes en pièces
de milieu zijn legio: „In het
afgelopen seizoen waren het
er weer meer dan vijftig",
schat hij voorzichtig; het
verlies aan arbeidsuren in
calculerend. Intussen runt
zijn vrouw de droogbloe
menwinkel aan de Willem
van de Veldenweg in het
Zuidhollandse dijkdorp.
Een paar maanden geleden
werd Obdeijn benaderd door
een bedrijf, dat in Bahrein
verschillende bloemenzaken
heeft en ook hoe kan het
anders in dat klimaat met
droogbloemen werkt. Grote
bloemenzaken, grote busi
ness. Geld speelt daar geen
rol zolang de lepel in de brij
pot van de olie staat en de
pijpleidingen niet verstopt
raken. „De man die hier in
Nederland die zaken verte
genwoordigt heeft me uitge
nodigd daar in Bahrein tien
dagen de Arabieren een
beetje wegwijs te maken en
demonstraties van het ma
ken van droogbloemstukken
te komen geven. Gewoon la
ten zien wat je allemaal met
droogbloemen kunt doen.
Als het goed is zit ik vrijdag
in het vliegtuig en als het
niet goed is, zit ik er niet in.
Ik moet het eerst allemaal
nog eens zien".
Obdeijn heeft namelijk wel-
eens gehoord, dat de Arabi
sche mentaliteit wat betreft
afspraken maken en zo, an
ders is dan de westerse. Ook
werken schijnt een overdre
ven bezigheid te zijn die niet
door alle kinderen van Al
lah erg serieus wordt geno
men. Kortom, Arnold ziet
zichzelf nog niet met z'n
droogbloemen in de olie zit
ten. Maar de Bahreinse rela
tie blijft inmiddels een be
trouwbare indruk maken:
„visum niet nodig; moet al
leen in paspoort geen Israë
lisch stempel hebben". Ik
zie, zonder meer, Arnold
Obdeijn vrijdag echt wel van
Schiphol vertrekken; des
noods met een uur vertra
ging, maar met een goede
naam, en verschoning voor
tien dagen in zijn koffer. Op
weg naar de woestijn, waar
nog geen bloem groeit. Zelfs
geen droogbloem.
Hobby en rage
De winkel van de Obdeijns
is nu een jaar of zes oud; het
bedrijf is met stukjes en
beetjes groot geworden. Ar
nold: „Ik ben van huisuit
een bloemenman. Na de
school werkte ik op een
kwekerij en leerde daarna in
Leiden en Amsterdam het
vak der bloembinderij. Toen
kwamen de droogbloemen
en dat werd een liefhebberij
van me. Als bloembinder
kon je op die manier wat
combineren. Dit is dus vroeg
in de zestiger jaren als een
hobby begonnen. Zo in '63,
'64 maakte de handel zich
van de droogbloemen mees
ter, het begin van een tijd
perk. Ik zag er wel wat in".
Eerst was er de schuur, de
„droogcel"; met karren vol
bloemen die, aan pennen ge
regen, te drogen werden ge
hangen. Qbdeijn vond
droogbloemen gewoon leuk
om te doen. „Oorspronkelijk
had je een stuk of vier soor
ten droogbloemen: de he-
lichrysum, statice, de oranje
lampionnetjes en de Judas
penning. Die waren al bij
het publiek als droogbloe
men bekend. Vanuit Rijns
burg werd het een handel;
het balletje ging van liever
lee rollen. Meer soorten
kwamen erbij, nog meer sier
erin". Wat eens verse bloe
men waren, werden niet al
te rijp geoogst en gedroogd:
„Niet te snel, niet te lang
zaam ook, bij bepaalde tem
peraturen; anders kan het
ten koste van de kwaliteit
gaan. Goeie kwaliteit vereist
een goed droogproces", aldus
Arnold Obdeijn, die verder
melding maakt van nieuwe
droogmethoden. „De laatste
jaren wordt ook gedroogd in
een poeder, een methode die
in zwang is gekomen. Vorig
jaar zomer zijn wij hier be
gonnen met het drogen in
zilverzand dat op een zekere
temperatuur wordt gehou
den. Daar bereiken we heel
leuke resultaten mee. Bijna
iedere bloem is erin te dro
gen. Het is wel arbeidsinten
sief. Die drogerij wordt dan
wel duurder. De bloemen
worden stuk voor stuk als
het ware gekoesterd". „Ja",
vult mevrouw Obdeijn aan,
„het is artistiek ook leuker.
De gedroogde bloemen in
zand ogen rijker als ze niet
zo gekrompen zijn".
Eigen accenten
Rozen, in zand gedroogd;
rose en rode. Ze hebben bij
kans hun oorspronkelijke
tint behouden. Prima resul
taat; echte blikvangers in
een gedroogd bloemstuk.
„Mooi hè?", zegt mevrouw
in vragende vorm. En dan
die zinnia's, de riddersporen
met hun klokjes. Ze hebben
allemaal grote sierwaarde,
geven hun eigen accenten
aan het geheel. Die eenmaal
buiten het zilverzand tot ge
droogde toestand zijn ge-,
bracht, zijn veel meer ge
krompen, zijn ieler gewor-
Rozen in zand gedroogd. Het
klinkt even of ze aan hun
primaire bloeiwijze verzaakt
hebben. Maar dat is niet zo.
Zingt immers het lied niet:
„Rozen zo schoon, rozen als
seringen, rozen voor jou
wekken herinneringen"?
Enfin, voor een echte hob
byist is het drogen in zand
ideaal te noemen. De cursus
sen zijn erop gebaseerd. Cur
sussen die, volgens Arnold
Obdeijn, „soms uit de hand
lopen; zo enthousiast wordt
het arrangeren van droog
bloemstukken dikwerf beoe
fend. Dat kost geld. Niet zel
den wordt men er een beetje
mesjogge van, maar het is
gezellig om te doen; of je be
hendig bent of niet. De da
mes gaan altijd met een
mooi dingetje naar huis. Wij
doen mee aan de begelei
ding, ook bij het drogen door
die enthousiaste mensen die
al dan niet handig zijn".
Misschien is de droogbloem-
rage in ons land over het
hoogtepunt heen. De markt,
de liefhebberij is nagenoeg
verzadigd. „Vol", zou Ob
deijn zeggen. Maar met het
buitenland is er nog steeds
aardig wat handel. Kijk
maar naar Bahrein (spreek
uit: Bagrijn).
Arnold Obdeijn, droogbloemist in Leimuiden. gaat aan de Arabieren zijn kunst vertonen.
Een jaar mooi
Hoelang blijft nou zo'n
droogbloemcompositie intact
en aantrekkelijk? De Ob
deijns adviseren: „Dat blijft
een jaar mooi, als je de boe
ketten maar uit de zon
houdt. Ook de kat moet er
vandaan gehouden worden,
want een poes vindt die
droogbloemen prachtig en
gaat erop zitten spinnen en
doet nog meer. Je hebt ook
mensen die de stukken, na 5
jaar, zelfs 10 jaar nog mooi
vinden. Maar dat is niet
mooi meer, vinden wij. En
de klanten? Ja, die komen
uit een groot gebied, en je
moet het hebben van mond
tot mond-reclame. We zitten
hier in Leimuiden een beetje
uit de slinger, zal ik maar
zeggen. Als je het adres niet
weet, maak je er ook geen
omweg voor. Het grootste
deel van de droogboeketten
wordt gekocht om cadeau te
doen, een relatiegeschenk
vaak. Ook bedrijven komen
hier voor droogbloemen. En
de prijzen? Ach, de arbeid is
't duurst. Een simpel uur
loon, waarvoor ik het niet
kan doen: 40, 45 gulden. Dat
red ik niet. Maar het is m'n
hobby, moet je maar denken.
Een eenvoudig opgedoft rie
ten mandje voor 712,50 en de
betere samenstellingen van
tegen de ƒ100. Er komt zo
veel voor kijken. Dan zijn
die prijzen eigenlijk nog "te
laag".
Veel tot de drogerij gedoem
de bloemen, in allerlei soor
ten, worden door Obdeijn
zelf gekweekt op eigen ter
rein. Maar hij koopt ook in.
Netzogoed als het exotisch
bijkomend materiaal, de
„exoten" zogezegd: gedroog
de bladeren, gedroogde da
dels aan een rits, vreemd
soortig aandoende „eikels"
of „denneappels" voor de
opsmuk. „Maar geen ge
kleurde of geverfde droog
bloemen, zoals nogal eens
voorkomt; in de afschuwe
lijkste kleuren. Wil men
blauw? Dan gaat de spuit er
over. Wil men zilver? Okay.
Vreselijk; je weet niet wat je
ziet. Er zijn bedrijven die
voor miljoenen guldens de
zaak blauw, rood, geel of
oranje spuiten. Wat men
maar wenst. Verse bloemen
die overgeverfd worden.
Een ergernis waar ik niet
goed van word. De natuurlij
ke kleuren zijn het nooit.
Sorry hoor", maar daar kan
Arnold Obdeijn zich groen
en geel aan ergeren. Over
een paar dagen zit hij in het
door de warme zon gestoof
de Bahrein, om er het ware
gedroogde geloof te verkon
digen.
Singels Grote
Polder worden
uitgebaggerd
ZOETERWOUDE De singels
rond het Zoeterwoudse indus
trieterrein De Grote Polder zul
len worden uitgebaggerd. Dat is
van groot belang om de singels
op diepte te brengen omdat deze
tevens dienen als bluswater
voorziening. Met de gehele ope
ratie, inclusief het stortrecht
van de bagger, is een bedrag ge
moeid van 191.100 gulden. Deze
week zal de gemeenteraad een
beslissing moeten nemen om tot
het uitbaggeren over te gaan.
De singels rond het industrie
terrein zijn de afgelopen jaren
nogal eens onderwerp van ge
sprek geweest als het ging om
vervuiling afkomstig van be
drijven op het industrieterrein
de Grote Polder. Omdat de sin
gels ook dienen als reservoir
voor het bluswater is vorig jaar,
ter verbetering van de bluswa
tervoorziening het zogenoemde
blusriool (regenwaterriool) van
het industrieterrein al gereinigd
en werden tegelijk de uitmondi-
gingen van dit stelsel van drijf-
balkkonstrukties en tot de bo
dem reikende kettingen voor
zien, waardoor drijfvuil en bag
ger (voorloig) worden geweerd.
In totaal moet 7.800 kubieke
meter slib worden verwijderd
en vervoerd naar de Kagerplas-
sen. Gunstig punt is het feit dat
de kosten van het baggeren
kunnen worden beperkt door
aan te sluiten op de bagger-
werkzaamheden in de Meerbur
gerwatering die momenteel in
opdracht van het Hoogheem
raadschap Rijnland worden uit
gevoerd. De werkzaamheden
kunnen dan vóór 1 mei worden
afgerond en dat is ook noodza
kelijk omdat in de periode van 1
mei tot 1 oktober geen bagger-
stort mag plaatsvinden.
HILLEGOM De bloem
bollenteelt in ons land
kampt momenteel met
een groot aantal proble
men. Dit kwam gisteren
naar voren tijdens een
vergadering van de Ko
ninklijke Algemene Vere
niging voor Bloembollen
cultuur (KAVB) in Hille-
gom. In zijn afscheidsrede
noemde de scheidende
voorzitter van de vereni
ging, J. de Jonge, onder
meer de lage dollarkoers
die de export naar de Ver
enigde Staten bemoeilijkt,
het gebrek aan goede
teeltgronden voor bepaal
de gewassen en de lage
prijzen die de bollen op
dit moment opleveren.
Ook staat volgens De Jonge
een te grote uitbreiding van de
teelt op stapel en worstelt het
vak met gewasbeschermings
problemen.
Toch zegt De Jonge dat het in
het bloembollenvak goed kan
gaan. „Een in zijn algemeen
heid door en door gezonde be
drijfstak moet in staat worden
geacht de problemen de baas
te kunnen. In haar rijke histo
rie heeft de bloembollencul
tuur wel voor hetere vuren ge
staan", aldus De Jonge. Hij
zette vraagtekens bij het over
heidsbeleid, waarbij miljarden
worden uitgegeven aan subsi
dies voor produkten die niet
kunnen worden afgezet door
oververzadiging van de markt,
terwijl de mede daardoor
noodzakelijk geworden bezui
nigingen worden afgewenteld
op bedrijfstakken die marktge
richt produceren.
Scheidend KAVB-voorzitter J. de Jonge kreeg door burgemeester Hermans van Hillegom een ko
ninklijke onderscheiding opgespeld.
LEIDERDORP De toe
komst van de Leiderdorp-
se Bridgeclub (LBC) staat
op het spel door het ge
dwongen vertrek uit het
Dorpshuis. Dat was. de
strekking van het betoog
van bestuurslid W. Bik
gisteravond voor de aan
vang van de gemeente
raadsvergadering. Het
Dorpshuis wordt verkocht
aan Balletschool Margriet
de Jong en de LBC heeft
nog steeds geen ander on
derdak
Het afstemmen in november
vorig jaar van de plannen voor
een sportcomplex De Does,
waarin onder meer een zale-
naccommodatie was opgeno
men, is door de bridgeclub als
een teleurstelling ervaren. Het
verzoek van de heer Bik de
voorgenomen verkoop van het
Dorpshuis aan Balletschool
Margriet de Jong uit te stellen,
tot er een andere oplossing is
gevonden, vond echter geen
gehoor. De gemeenteraad wil
de aan de principe-overeen
komst die de gemeente met de
balletlerares heeft gesloten
niet tornen. Het feit dat vol
gens de heer Bik de bridgeclub
nu ook in de markt is, deed
daaraan niets af. Wethouder
mevrouw C. Huigen-van Bo
ven verklaarde haar uiterste
best te doen de bridgende Lei
derdorpers aan ruimte te hel
pen. Het bestuur van de Chris
telijke Mavo moet zich nog
over een verzoek van de LBC
uitspreken. Ook wordt gedacht
aan Muzenhof. De Leiderdorp-
se Schaakclub, die ook naar
andere huisvesting moet om
zien, onderhandelt met de mu
ziekvereniging Tamarco over
medegebruik van een nieuw
eigen onderkomen dat men
wil bouwen.
De verkoop van het Dorpshuis
levert de gemeente een bedrag
van 155.000 gulden op. Overi
gens wordt niet het gehele
Dorpshuis verkocht. De huidi
ge dienstwoning van de fami
lie Diseraad en tuin aan de
Kerklaan worden met een
kleine zaal buiten de verkoop
gehouden. Voor de kleine ver
enigingen, zoals de damvereni
ging en postzegelclub biedt dit
een uitkomst. Ook is er nu
ruimte voor de marktmeester
en een verblijfmogelijkheid
voor de marktkooplieden. De
raad trok voor het treffen van
de nodige voorzieningen een
bedrag van 50.000 gulden uit.
De marktkooplieden zijn, zo
bleek uit een mededeling van
wethouder J. Bezemer (PvdA)
van financiën, een kleine ver
hoging van de marktgelden
toe te staan. Zij voelen er ech
ter niets voor het exploitatiete
kort van het afgeslankte
Dorpshuis voor hun rekening
te nemen. Een jaarlijkse bij
drage vanuit de markt van 700
800 gulden weer meer dan
redelijk gevonden.
GRATIS ELKE WOENSDAG DE
BIJLAGE BI) UW KRANT MET
INFORMATIE OVER FILMS.MUZIEK
THEATER. RECREATIE,EXPOSITIES
EN EEN COMPLETE AGENDA
