Laatbloeier
fineke
Dijkshoorn
„Het 1
Beest"
laat
de
tanden
weer
zien
HEIN
?m/<J£)GNA - Alle begin is moei-
ntralZeker als je zo maar ineens in
ïtien i ver land zit. Voor het eerst in
■deelptn 0p jezelf moet gaan wonen
frÏÏvan taa' ^een maar enkele
f„^grondige vloeken machtig bent.
■den nes Brunninkhuis weet er tegen-
\ar dèrdig alles van. De 25-jarige vol-
"o^palster uit Overijssel verruilde
?ne m een half jaar geleden de ge-
ian edelijke sfeer van het Ootmar-
«r0|se Set Up'65 voor een keihard
r/z/i«bestaan en veel Italiaanse lires
varerPallavola American Arrow San
'tienjaro in Bologna. Aanvankelijk
p lagden eenzaamheid en heim-
,en i aan haar, maar inmiddels is
r nu fes Brunninkhuis helemaal op-
>r delefd en behoort ze tot de beste
je a/èlsters van Italië. „Het Beest"
te, Jnt zich thuis te voelen en laat
weer de tanden zien.
•n. [het begin deed het pijn om ver van
r te zijn", kijkt Agnes Brunninkhuis
ag Ig op de eerste weken in Bologna. „Ik
iet I in een heel diep gat, had in feite nie-
oen /[d meer. Het was heel abrupt voor-
Zo'n situatie had ik nog nooit eerder
mdt reemaakt. Was niet gewend om al-
het I in een huis te wonen. Ik meest ge-
uPvaln aan alles wennen. Soms lag ik ook
jeens te janken en dacht: waar ben ik
wrmbegonnen? In het begin wilde ik zo
n eem. Vooral in de voorbereiding op de
lar [petitie trainden we heel hard, zes tot
vroan uur per dag. Daarna was ik licha-
>p Jjk en geestelijk verschrikkelijk moe,
Jr ik had niemand waar ik dat aan
erinal kon. Niemand die je op dat mo
lt even opvangt, steun geeft. Geluk-
migdkon ik me wat optrekken aan Caro-
I Keulen en aan Petra van der Linde
maan ij Milaan in de eerste divisie speelt,
ir ceiiral Petra heeft me goed opgevangen.
■had dergelijke problemen zelf ook
drz/Mgemaakt. Zij begreep de situatie.
en digzaam verwaterde het probleem ech-
ienime weet dat je niet meer terug kunt,
Wik alles beter beseffen, groeit in je
gen Awe omgeving. Nu heb ik ook niet
)k een die heimwee. Ik mis nog wel be-
rkeréde dingen. Af en toe ging ik vroeger
?en eens lekker de kroeg in. Dat kun je
k vöèiiet meer doen. Zo erg is dat ook
l ik heb concessies moeten doen,
i fr ik heb er ook iets heel goeds voor
i Ig gekregen".
als full-prof. De optelsom
sportieve uitdaging en avontuur
AGNES BRUNNINKHUIS VERGAAT HET GOED IN ITALIË
leek haar aanlokkelijker dan bij Set Up
te blijven en een baantje te gaan zoeken.
„Het was moeilijk om bij Set Up weg te
gaan. Ik had er tenslotte tien jaar in het
eerste team gespeeld. Er was me al vijf
jaar gezegd: je moet weg daar. Dat wilde
ik echter niet. Ik vond het er veel te fijn.
Maar na het succes op het EK moest ik
terugschakelen van dagelijks trainen
naar drie keer per week trainen. De
mensen bij Set Up bedoelden het alle
maal heel goed, maar voor mij was dat
moeilijk. Ik moest op dat moment aan
mezelf denken. Was werkloos en moest
kiezen".
Bologna is een heel bewuste keuze ge
weest. Op het moment dat het inderdaad
gaat gebeuren, moet je wel een drempel
over en even slikken. Dan weet je wat je
allemaal achterlaat. Maar aan de andere
kant krijg ik een goed loon waar ik be
hoorlijk van kan leven, heb ik een goede
huisvesting en kan ik mijn hobby uitoe
fenen. Het is echt een zalige ervaring om
full-prof te zijn. Uniek. Ik hoef me maar
op één ding te concentreren: volleybal
len. Ik heb er geen werk naast, of een
studie zoals vroeger. In de voorbereiding
op het EK in 1985 zat ik midden in mijn
examenjaar, dus ik moest altijd mijn
studieboeken meenemen naar trainings
stages. Nu is volleybal mijn werk. Over
dag kan ik dingen doen die ik zelf echt
leuk vind. Niemand controleert me, de
mensen van Bologna willen alleen maar
dat ik goed volleybal en wat ik verder
doe vinden ze allemaal prima. Dit leven
bevalt me uitstekend. Al had ik er aan
vankelijk wel een befetje een zwaar hoofd
in. Ik ben van nature een impulsief en
druk persoon, dus ik dacht dat ik moeite
zou krijgen met dit rustige leven. Maar
het valt heel hard mee. Echt, ik geniet er
volop van".
Afzien
de geestelijke pijn gezelschap kreeg van
lichamelijke. De zware training en de
slopende hitte in Bologna eisten al snel
hun tol. Achillespezen gingen opspelen,
een kwaal die werd verergerd doordat
haar schoeisel niet was aangepast aan de
geringe veerkracht van de zaalvloeren.
„Op het laatst was het zo erg dat ik hele
maal niets meer kon. Ik kwam 's mor
gens op mijn knieèn het bed uit. Ze heb
ben van alles geprobeerd om het te ver
helpen. Zelfs met pijnstillende injecties
en acupunctuur, maar niets hielp. Toen
de competitie een poosje werd stilgelegd
ben ik uiteindelijk een week naar Neder
land gegaan en heb ik me op Papendal
laten behandelen door Peter van Beek,
vroeger fysiotherapeut bij het Neder
landse team. Die revalidatie heeft me er
weer bovenop geholpen. Ik kwam daar
na ijzersterk terug".
Zozeer zelfs dat ze op dit moment geldt
als één van de beste speelsters van Italië.
Brunninkhuis bezet in een klassement
dat aan het einde van dit seizoen de bes
te speelster van Italië moet aanwijzen
zelfs de derde plaats. Slechts de als eer
ste geklasseerde Francaise Brigitte Lesa-
ge en de Amerikaanse Paula Weishof
moet ze voor zich dulden. Haar goede
prestaties ontgingen de topclubs in Italië
ook niet. De absolute topploegen Teodo-
ra Ravenna en Nelson trokken al aan de
'CeidóGSouAdtit"
bel van haar flat in Sanlazzaro di Save-
na.
„Ik weet echter nog niet wat ik ga doen.
Ik moet eerst beslissen of ik überhaupt
wel in Italië blijf en of ik wel wil blijven
volleyballen op topniveau. Ik heb ten
slotte al acht jaar mijn vakanties en vrije
dagen voor de sport opgeofferd. Maar
misschien heb ik ook nog wel de moed
om door te gaan tot de Olympische Spe
len. als dat voor ons weggelegd is ten
minste. En ik heb ook wel zin om te
gaan werken volgend jaar. Weer lekker
voor de klas".
Kruimels
Voorlopig geniet Bologna echter al haar
aandacht. Haar ploeg, die afgelopen sei
zoen promoveerde naar de hoogste afde
ling, behoort tot de sub-top die elk jaar
weer vecht om de kruimels die het onge
naakbare Teodora Ravenna achterlaat.
Bologna, dal getraind wordt door dc
28-jarige Claudio Casadio die de ploeg al
zeven jaar onder zijn hoede heeft, be
kleedt momenteel de vierde plaats en
beantwoordt daarmee ruimschoots aan
de doelstelling.
„Op papier hebben, we een sterk team
met Carolien Keulen, de Italiaanse inter
national Flamigni, drie jeugdinternatio-
nals en ik. Van de elf speelsters zijn er
vier full-prof. Die werken ook twee keer
in de week een training van twee uur in
de morgen af. Maar de rest gaat of naar
school of werkt. Ze worden overigens
wel allemaal betaald. Dat kan omdat het
bedrijfsleven er achter zit. Het is voor
het bedrijfsleven aantrekkelijk in volley
bal te investeren omdat er zo veel publi
citeit aan wordt gegeven. De kranten
staan er altijd vol van en er verschijnt
elke week een volleybalblad. Daarin
worden altijd de sponsornamen ge
noemd".
„Mijn levenspatroon is drastisch veran
derd. Ik stap bijvoorbeeld 's nachts niet
vóór twee, dne uur mijn bed in. Vaak
trainen we tot tien, elf uur 's avonds en
dan heb ik nog zoveel energie in mijn li
chaam dat ik daarna niet direct kan sla
pen. Daarom ga ik meestal eerst nog wat
eten of ik doe wat andere dingen. En
dan is het al gauw twee uur. Tegen een
uur of twaalf 's morgens kom ik dan
mijn bed weer uit. 's Middags moet ik
een beetje aan het huishouden doen,
want die ellende heb je natuurlijk ook.
en studeer ik Italiaans. Ik houd elke dag
nog een dagboek bij, schrijf heel veel
naar Nederland en lees ontzettend veel.
Toen ik naar Italië vertrok had ik twee
ontzettend grote dozen bij me alleen met
boeken. Ik heb er dus heel wat afgele
zen" PETER WEKKING
Tijdens de
Westland-
marathon eerder
deze week in
Maasland werd
Tineke
Dijkshoorn
(links) derde
achter winnares
Ingrid Paul en
Lenie van der
Hoorn (rechts).
Foto Tjerk
Heringa.
rachl
?r. Dt
n een
in he
kanti
tr me
e me
en IIP LUI DEN - Het zou onge-
w'jfeld te ver voeren om Tineke
'uclj.e shoorn tot de feministen te re-
nd\n' Maar in de immer voortdu-
,0 fle strijd om gelijke rechten
ir man en vrouw is toch wel de-
en jk een rol(Ietje) weggelegd voor
-oa/skinnares van de Elfstedentocht
1986. Want terwijl Evert van
jthem na die gedenkwaardige
,evv/Jlerdag de 26e februari tot een
'e is p volksheld uitgroeide, ver
ten zijn vrouwelijke collega-
'o«a/fimer-één opmerkelijk snel weer
eMt anonimiteit. Alsof de in-
m 'unster van Schipluiden na 199
in ie kilometers richting Bonke-
Bij ft niet een ten minste gelijk-
'voir Jxlige topprestatie had geleverd.
Y?\Wwe' e"ce z>chze;lf respecterende om-
y heeft Evert van Benthem intussen
Jeens voor radio of televisie gehaald,
^ke Dijkshoorn daarentegen werd
jeens opgemerkt toen ze in Leeuwar-
l Jde eindstreep passeerde. De heren
J "ïentatoren verkeerden namelijk in
ronderstelling dat niet Dijkshoorn,
Betty Westerveld in de monsterrit
eerste vrouwelijke deelneemster
;leed. „Het is door al die dikke kle-
natuurlijk ook best lastig te zien of
^u een man of een vrouw voorbij
schaatsen", vergoelijkt Tineke
ihoorn die pas veel later (reeds hoog
n iroog in een veel te volle Friesland-
ger
hal) de eerste huldigingen mocht onder
gaan. „Ach, zo heel erg vond ik het ook
weer niet, hoor. Ik was allang blij dat ik
aan de finish kwam. Op de Dokkumer
Ee, op de terugweg van Dokkum naar
Bartlehiem, kwam ik een groepje tegen
waarvan ook Betty Westerveld deel uit
maakte. Ik reed zelf op dat moment he
lemaal alleen. Het was die laatste kilo
meters echt een kwestie van verstand op
nul, blik op oneindig. Zo hard mogelijk
doorknallen, gelukkig heb ik dat tot het
einde toe kunnen volhouden, maar ik
heb tenslotte wel gemerkt wat afzien is.
Alles deed me zeer. Dat was heel zwaar.
Zo erg, dat ik zelfs bijna was gaan vloe
ken".
Machtig
In haar eigen Westland werd Tineke
Dijkshoorn overigens wel als glorieuze
winnares verwelkomd. „Dat was mach
tig, ik heb hier een prachtige beker in de
huiskamer gehad. Ja, die is nu weer weg,
opgehaald voor de volgende winnares.
Zo snel, dat had ik ook niet verwacht.
Maar landelijk liet de aandacht soms
wel wat te" wensen over. Tijdens het jaar
overzicht ben ik weer even in beeld ge
weest, dat was best leuk en zo nu en dan
was er wel wat te beleven. Blijft me toch
mijn hele leven bij. Maar natuurlijk niet
te vergelijken met Evert van Benthem.
Al weet ik niet of ik al die drukte wel
had gewild". Echtgenoot Bram vult aan:
„Het is misschien wel te vergelijken met
Tineke Dijkshoorn in actie tijdens een trainingsrit in de buurt van Schipluiden. Foto Milan Konvalinka
het marathonlopen. Daar kunnen we
hooguit drie bekende atletes opnoemen,
maar veel verder kom je ook niet. Het
marathonschaatsen bij de heren heeft de
laatste jaren enorm aan populariteit ge
wonnen. Een heel goede zaak, maar de
dames komen er nog steeds bekaaid af'.
Het ontbreken van een wedstrijd voor
dames tijdens het mogelijke schaatsfes-
tijn op de Hofvijver is daar een voor
beeld van. Tineke Dijkshoorn: „Chris
Meeuwisse heeft ons wel gepolst, aan
vankelijk was het ook de bedoeling dat
wij daar zouden rijden. Maar ik heb
niets meer gehoord. Jammer, want het
kan best; dertig rijdsters kun je best aan
de start krijgen. Nu gaan we misschien
wel kijken als het doorgaat. Is weer eens
iets anders, een wedstrijd zo midden in
de grote stad. Hopelijk komen er veel
mensen kijken en gedragen ze zich ook
goed natuurlijk".
v erlossend
Had de succesvolle beëindiging van de
Elfstedentocht op Tineke Dijkshoorn be
grijpelijk een verlossende uitwerking,
voor haar voornaamste rivale Betty
Westerveld begon de ellende toen eigen
lijk pas. „Haar voeten waren bevroren,
later is operatief een stukje van haar
teen verwijderd. Is gebeurd m Sloten, bij
het stempelhokje stond veel water op het
ijs. En worden je voeten eenmaal nat,
dan moet je oppassen. We hebben het
later nog wel eens op de televisie terug
gezien, het stond helemaal blank daar.
Jan Kooiman heeft daar ook de nodige
moeilijkheden mee gehad. Als het nu erg
koud is, doen hun voeten steeds weer
pijn. Moet ik niet aan denken. Ik geloof
niet dat ik het ooit zo ver zou laten ko
men. Want ik schaats puur voor mijn
plezier, er zijn uiteraard belangrijker
dingen in het leven dan schaatsenrijden.
Zodra het zulke ontberingen met zich
gaat meebrengen, hoeft het voor mij
echt niet meer. Maar ja, het vervelende
is dat je het niet schijnt te voelen wan
neer je bevriezingsverschijnselen krijgt.
Is heel vervelend dus".
Aan de vooravond van het Nederlands
kampioenschap op natuurijs, waarbij Ti
neke Dijkshoorn overigens al na vijf
ronden met rugklachten afhaakte („Maar
ik wilde toen ook niets forceren met het
oog op een eventuele volgende Elfste
dentocht"), reed het echtpaar Dijk
shoorn een tochtje Schipluiden-Maas
land vice versa. „Het was toen echt on
beschrijfelijk koud. Zeker vijftien graden
onder nul, een snijdende wind, afschu
welijk. Was echt niet leuk meer. Ik ben
toen al vrij snel omgekeerd. Mijn man is
nog wel even verder geschaatst, maar
kreeg al snel met bevriezingsverschijnse
len te kampen. En dan praten we dus
wel over een afstandje van niet meer
dan circa tien kilometer. Niet te vergelij
ken met de Elfstedentocht. Als die onder
zulke omstandigheden zou worden ge
houden, hoop ik maar dat alles goed
blijft gaan. Want ik vrees dat veel men
sen hun eigen mogelijkheden dan gaan
overschatten en in de problemen raken".
Laatbloeier
Tineke Dijkshoorn is het prototype van
een laatbloeier. Pas op gevorderde leef
tijd, na de geboorte van haar drie kinde
ren, bond de Westlandse voor de eerste
keer de gladde ijzers onder. „We woon
den toen nog direkt aan het water van
de Vlaardingervaart. Je kon zo op de
schaatsen het ijs opstappen. Nu wonen
we hier in Schipluiden in een nieuw
bouwwijk. Is toch prettiger hoor, we
kunnen het huis nu in elk geval lekker
warm stoken. Dat was toen echt onbe
gonnen werk in een oud huis met ontel
bare scheuren en kieren".
Toen Tineke Dijkshoorn eenmaal begon
te merken dat het schaatsen wel beviel,
kwam van het) één al snel het ander. Een
wedstrijdje, een marathonnetje, een reis
je naar Canada, de Westlandse kreeg de
smaak te pakken. „Ik ben begonnen op
de Uithof het schaatsen wat serieuzer
aan te pakken. Was trouwens niks ge
daan, de eerste keer, al die rondjes draai
en, vond ik erg saai. Geef mij" maar na
tuurijs trouwens, ik ben niet zo'n ster in
techniek, heb moeite met het lopen van
bochten. Bij de marathons om de
KNSB-beker zul je mijn naam ook niet
zo gauw voor in de uitslagen tegenko
men. Wanneer er nu maar even natuur
ijs is, zie je mij ook niet meer op de
kunstijsbanen. Zodra het lekker streng
gaat vriezen, raak ik echt in mijn ele
ment. Het mooiste wat er is, zo lang het
wel leuk blijft natuurlijk, want een win
ter kan soms ook overdrijven".
DICK KIERS
ZATERDAG 24 JANUARI 1987
Er is iets mis met Hein Vergeer. En
dan doel ik niet direct op zijn wat
wankele voorbereiding op hel toernooi
om de Europese titel dit weekeinde in
Trondheim. Nee, want een steenpuist
kan de beste overkomen. En ik weet
uit ervaring dat zo'n uitbarsting van
opgekropt lichaamsvuil een uiterst
vendelende aangelegenheid is.
Toen ik een jaar of dertien was heb
ik om die wat onfrisse reden een
kerkkamp aan mijn neus voorbij zien
gaan. En kerkkampen waren, anders
dan de naam doet vermoeden, in die
jaren een synoniem voor een wel heel
erg goedkope vakantie in een tijd dat
bungalowparken nog slechts in
Hollywood bestonden. Een weekje
naar Garderen of Gorssel op de
Veluwe. met als onderkomen een
tijdelijk en gelukkig ook tijdig
ontmeste kipperen, was in de jaren
vijftig voor een puber net zo'n
belevenis als een veertiendaagse
vliegreis naar Torremolinos voor zijn
leeftijdgenoot van nu. Maar een
steenpuist, toen kennelijk nog een
besmettelijke uitwas, haalde een
pijnlijke streep door de rekening.
Geen kerkkampvuren dus die keer en
een bedorven schoolvakantie.
Terug naar Hein. Uitgerekend op een
naar verluidt nog steeds het ruimst
van schone lucht voorziene plek in
Zwitserland als Davos krijgt Hein
hinder van een steenpuist. Maar de
Staat van Beleggers is waarschijnlijk
al veel eerder aan wij sinds Sandoz
vermoedden niet meer zo rein. En het
ijs in Davos is kennelijk ook niet
meer wat het geweest is.
Dus eigenlijk verbaast het me niks
dat ook Hein ergens last van heeft
gekregen. Zijn ploegmaats Kemkers
en Kraayenbos werden overigens de
voorbije weken ook voortdurend met
fysieke ongemakken geconfronteerd.
De conditie van onze sportjongens en
■meiden wordt er kennelijk niet beter
op. Waren Ard en Keessie wel eens
ziek? Ik kan het me niet heugen.
Moest Jan Bols wel eens afhaken
wegens lichamelijke ongesteldheid
Het enige wat die man overkwam
was een verkeerde wissel, van een
mankement in de stofwisseling had
die stoere Drent nog nooit gehoord
Dan Hein. Die krijgt last van een
steenpuist. Dan deed Heins
voorganger Hilbert van der Duim het
vernuftiger. Die worstelde nimmer
met platvloerse problemen, maar
zocht het altijd hogerop. Door de
hemel gezonden vogelpoep of
mistaanslag dwarsboomden Hilbert
altijd. Waarbij zijn grootste handicap
waarschijnlijk altijd heeft gelegen in
zijn voornaam, die toch te veel
associaties oproept met Kromme
Linden. En diens voornaamste
prestatie was zoals bekend de
martelgang.
Wat dat betreft staal Hein er niet
veel beter voor. Natuurlijk, hij heeft
twee keer achter elkaar een Europese
en een wereldtitel veroverd. En dal is
niet niks. Daar heb ik de grootste
bewondering voor. Zeker in een tijd.
waarin ik zelf opnieuw een pijnlijk
manco in mijn eigen
schaatskwaliteiten heb kunnen
vaststellen. Bevangen door dat
merkwaardige en onbegrijpelijke virus
van het natuurijs heb ook ik mij de
afgelopen dagen op de toegevroren
vaarten begeven, waar ik de
kunstijsbanen altijd met een grote
boog 'mijd. In een toertocht hoef je
namelijk niet pootje-over.
En dat is iets wat Hein natuurlijk
heel goed kan. Maar Hein wil meer.
Hein wil via zijn smalle ijzers naar
de maatschappelijke top. Maar dan
begeeft onze Hein zich op glad ijs.
Want streven naar een prttüg
betalende baan na een
topsportcarrière is één ding, hel om
de haverklap over die boeg gooien iets
heel anders-
Elke keer als ik Hein hoor, en dat is
in deze tijd nogal eens, word ik bij
willekeurig welk diepte-interview zo
nadrukkelijk met zijn toekomstbeeld
geconfronteerd dat het bijna stuitend
wordt. Je mag best reclame voor
jezelf maken, maar een al te stevig
aangezette campagne heeft op mij het
effect van een rode tap op een stier.
Of het nu gaat om een wasmiddel of
een schaatsenrijder maakt dan niet
uit.
Zeker als ook nog eens de indruk
wordt gewekt dat de vaderlandse
toneelscholen na Manfred de Graaf
voor het eerst in de historie een
acteur met échte schaatstalenten heeft
afgeleverd. Of dat ook dit weekeinde
resulteert in een hoofdrol in
Trondheim is over een paar uur
bekend. Ik adviseer Hein ook in dat
geval zijn prestaties voor zich te laten
spreken. Of als het dan echt niet
anders kan, met geen woord te reppen
over wat hij allemaal na de
Olympische Winterspelen aan het
Nederlandse Bedrijfsleven heeft te
bieden. Want dat verhaal kennen we
al.
