Overdaad schaadt ook „Aliens
De vele gezichten
van Michael Jackson
Peter Hyams kan juiste
toon net niet vinden
FILM
Cynische
humor bij
politie
in Chicago
„Dune" als video-
casette van vier uur
CeidóeSouaont
VRIJDAG 10 OKTOBER 1986 PAGINA
Mooi kijkvoer haalt het niet bij voorganger
Sigourney Weaver als een soort „Rambolina" ter verdediging
van haarzelf en het meisje Newt (Carrie Henn) in „Aliens".
LIDO/STUDIO: „Aliens"
(12) met Sigourney Wea
ver, Carrie Henn en Mi
chael Biehn. Regie: James
Cameron.
Zeven jaar geleden brak Rid
ley Scott definitief door met
de verrassing van dat filmjaar,
de science-fiction thriller
„Alien". Scott wist met zijn
verhaal over een vreemd we
zen dat zich in het lichaam
van de mens voortplant en
hem daarna vernietigt de kij
kers écht angst aan te jagen.
De manier waarop hij dat ver
haal in beeld bracht, met uit
lichamen barstende creaturen
en robotten die geheel uit la
tex en draden bestaan, werd
daarna nog talloze keren geï
miteerd, maar zo griezelig als
in „Alien" werd het nooit
meer. De kracht van de film
lag verder in de onverwachte
gebeurtenissen, het schokef
fect, en in het feit dat Scott zo
slim was het wezen zelf nau
welijks in beeld te brengen.
Het bleef een snel over het
scherm schietende soort
kreeft, en veel wijzer over de
vorm werd de kijker niet.
Het was in al die tussenliggen
de jaren alleen nog maar
wachten op het moment dat er
een vervolg zou komen. De
film werd in allerlei kringen
hogelijk geprezen, en op Scott
zelf zal ongetwijfeld druk zijn
uitgeoefend dat vervolg ter
hand te nemen. De vooral om
zijn uitmuntende gebruik van
visuele middelen bewonderde
Brit ging echter verder met
„Blade Runner" en „Legend",
opnieuw films met prachtige
effecten, en liet „Alien II"
over aan anderen. James Ca
meron, maker van „The Ter
minator" en met Sylvester
Stallone de auteur van het
script van „Rambo", werd
door de producers van „Alien"
aangezocht voor het vervolg.
Nostalgie
„Aliens", zoals die opvolger nu
met miniem verschil is ge
doopt, doet ondanks een aan
trekkelijk eindresultaat toch
met enige nostalgie terugver
langen naar de „soberheid"
waarmee Scott zijn verhaal
verfilmde. Het nadeel van een
vervolg is dat het altijd beter,
grootser, aantrekkelijker moet
zijn dan zijn voorbeeld, met als
gevolg dat de film dan wel
overdadiger is, maar dat hij de
sfeer nèt niet weet te pakken.
Zo is het ook enigszins met
„Aliens", hoewel Cameron, los
gezien van zijn voorganger,
een alleszins kijkwaardige rol
prent afleverde.
Het verhaal is opgepikt waar
Scott het liet liggen: Ripley
(Sigourney Weaver) is de eni
ge overlevende van de slach
ting die het wezen aanrichtte,
en wordt eenzaam zwevend in
de ruimte opgepikt door een
ruimtebergingsschip. Ze krijgt
opdracht om de planeet waar
het wezen vandaan komt te
onderzoeken, omdat het in
middels gekoloniseerd is en
van de kolonisten al enige tijd
niets meer is vernomen. Aldus
geschiedt, en Ripley komt op
nieuw tegenover het wezen te
staan, die er echter nu wat
broertjes en zusjes heeft bijge
haald.
„Rambolina"
„Aliens" is spannend, zoals
een James Bondfilm spannend
is. Cameron heeft er een aan
tal elementen bij gehaald, die
de film moesten onderschei
den van zijn voorganger, maar
die hem niet sterker hebben
gemaakt. Zo wordt Ripley dit
keer bijgestaan door mariniers,
die de wezens met futuristisch
vermomde vuurwerpers, ma
chinegeweren en granaatwer
pers te lijf gaan. Dat geeft de
film een modieus militair tin
tje, dat er zelfs toe leidde dat
Sigourney Weaver in de VS al
aangeduid wordt als „Rambo
lina". Het wapenarsenaal is in
ieder geval minstens zo groots
als in „Rambo".
Waar Ridley Scott .juist koos
voor terughoudendheid bij het
tonen van de wezens, daar laat
Cameron die een echte hoofd
rol spelen. Ook hier geldt dat
wat je niet ziet vaak krachti
ger werkt dan wat je wel ziet,
en hoeveel bewondering je
ook kan hebben voor de men
sen die die creaturen gestalte
gaven, het was leuker geweest
als ze wat meer buiten beeld
waren gebleven. „Aliens" is
mooi, opwindend kijkvoer,
maar haalt het mede daardoor
wat spanning betreft niet bij
zijn voorganger.
KOOS VAN WEES
NEW YORK Men
zoekt hem hier, men zoekt
hem daar, men zoekt hem
overal. Het gaat hier niet
over de Scarlet Pimper
nel, die tijdens de Franse
Revolutie onvindbaar was
voor de Fransen, maar
over Michael Jackson.
Een heel legioen van Ameri
kaanse fans probeert de meest
ongrijpbare van alle superster
ren op te sporen. De laatste
keer dat hij in het openbaar
verscheen, droeg hij een mas
ker om. naar men beweert, de
kosmetische chirurgie aan zijn
kin te verbergen. Het blijft
echter een vraag of hij aanwe
zig was bij de première van
zijn nieuwe film, „Captain
Eo", in New York, met of zon
der masker.
Hij was er in ieder geval niet
officieel met de regisseur van
zijn film, Francis Coppola, en
de producent, George Lucas,
die ook de speciale effecten
verzorgde. Het gerucht doet de
ronde dat hij zich onder het
publiek bevond; sommigen
zeggen dat hij vermomd was
als een oud vrouwtje, anderen
hebben hem verkleed gezien
als één van de robotfiguren uit
„Captain Eo".
De meest recente foto's van
Michael Jackson in Ameri
kaanse kranten tonen hem
zonder vermomming als hij
het tenminste echt is, want hij.
lijkt wel groter en steviger dan
anders terwijl hij ligt te sla
pen in een hogedruk-kamer.
Onlangs vertelde iemand van
de Dersoonlijke staf van Mi
chael Jackson in een televisie-
interview dat hij hem had af
geraden zo'n kamer thuis te
gebruiken.
De film Captain Eo, die slechts
zeventien minuten duurt
wordt uitsluitend vertoond in
de twee Disneyparken, Dis
neyland in Californië en. Dis
ney World in Florida. Om te
kunnen genieten van de spe
ciale effecten moet het publiek
een daartoe bestemde driedi
mensionale bril opzetten.
Anjelica Huston vervult in de
film een belangrijke rol, waar
voor ze zeven uur bezig was
met het opbrengen van haar
make-up. Zij beschreef op de
première de ontbrekende
hoofdrolspeler als „een scha-
tje". Coppola zei dat het dikke
pret was om met Michael
Jackson samen te werken, om
dat het „net een kind" was.
De 28-jarige Michael Jackson
praat er al jaren over om de
hoofdrol te spelen in een nieu
we Peter Pan film, die Steven
Spielberg zou moeten regisse
ren. Het zal niemand verbazen
dat Michael diep in zijn hart
een Peter Pan is, een jongetje
dat nooit volwassen is gewor
den. Vanaf zijn tienerjaren
leidt de multimiljonair een
heel beschermd en geïsoleerd
leven; zijn contacten met an
dere mensen worden meestal
gescheiden door voetlichten en
spots.
De film Captain Eo weerspie
gelt als het ware Michael's
fantasiewereld. Het is een mu
zikaal ruimtevaart-sprookje
vol reusachtige speelgoeddie
ren en robots. Michael laat
zich weer van zijn beste kant
zien en zingt en danst in zijn
bekende Thriller-stijltje.
Om eerlijk te zijn valt Captain
Eo een beetje tegen. Van een
jonge artist die zich zo inzet
voor een wereld zonder leed
en armoe hadden we toch wel
wat meer verwacht. De in de
film geprojecteerde menselijke
strijd tussen goed en kwaad
wordt vaak overschaduwd
door een overmatig gebruik
van laserstralen en filmtrucs.
De stijl van de film lijkt soms
wat op de krankzinnige dro-
menwereld van veel video
clips, waar de technologie ook
vaak een belangrijker rol
wordt toebedeeld dan het ver
haal.
De film verklaart enigszins
waarom Michael Jackson niet
op de première verscheen, of
in ieder geval niet als zichzelf.
Captain Eo toont maar één
kant van hem: de Peter Pan
kant. De volwassen artist Mi
chael Jackson die normaal
functioneert in het echte dage
lijks leven, waar dromen niet
zo gemakkelijk werkelijkheid
worden als in Captain Eo,
moeten we namelijk nog te
zien krijgen.
Wil de échte Michael Jackson
opstaan?
W.J. WEATHERBY
Copyright The Guardian
i ode
Gregory Hines en Billy Cghrystal: laconiek contra de misdaad
.RUNNING SCARED'
LUXOR: „Running scared"
met Gregory Hlnes, Billy
Crystal en Steven Bauer.
Regie: Peter Hyams.
Peter Hyams' film „.Running
scared" lijkt op een heleboel,
maar is het allemaal net niet.
De film begint als een modern
getoonzette „comedy-thriller"
over twee cynische recher-
cheurs-in-burger in Chicago,
dan krijgt hij het luchtige van
een parodie en tenslotte slaat
hij om naar een vervaarlijke
thriller. In alle drie de (zeg
maar) delen zitten talentvolle
en aardige dingen. Maar Hy
ams en zijn scenarioschrijvers
weten de bindende toon niet te
vinden en redden het daar
door steeds nèt niet helemaal.
Jammer. Hyams beeld van een
grauw, donker en nat Chicago
met misdaad op elke staathoek
en twee cynisch keuvelende,
achteloos bewapende straatro
vers op een afstand houdende,
politiemannen heeft iets erg
origineels. Daarbij is de keus
voor de zwarte acteur Gregory
Hines opvallend. Hines begon
als tapdanser op de planken,
maar werd via films als „The
Cotton Club" en „White
Nights" zo'n goed filmacteur
dat hij nu een „dragende" rol
kreeg. Waarbij de producenten
gedacht moeten hebben in de
richting van eerdere successen
met de zwarte sterren Eddy
Murphy en Richard Pryor: hu
mor en actie verenigd. Hines
heeft het wél, met zijn Buster
Keaton-achtige kop. Maar zijn
karakter is te weinig uitge
werkt en de paar vrijpartijtjes
in de film lijken hem als een
soort bonus voor goed gedrag
toegewezen. Zijn partner Billy
Crystal (in Amerika vooral be
kend van de tv) heeft duide
lijk minder mogelijkheden.
Het maakt het duo wat wan
kel.
Aardig is de basisvondst van
de film: de rechercheurs zijn
voor geen kleintje ven j
zolang de misdaad hun i
neuze dagelijkse werk is
dat ze met een erfenis
vakantie zijn gaan houdt
Florida's Key West (pai
tisch gefilmd als een com n
cial voor een sigaretten
en ontslag besluiten te ne
wordt de laatste maarv t
hun werkgever opeens
veel beklemmender aar
genheid.
Het gaat in „Running sci
om een drugshandelaar
zich opwerpt tot een Hisj
Amerikaanse versie vai j
Capone. Het verhaaltje z
vaag en krijgt pas vaart
slot: Een enorme ach té
ging via de auto over de
van de S-baan (een duid
tegenhanger van de rai
„The french connection
ónder zo'n traject plaats
geeft je zelfs het idee
naar een Omniversum-fi
te kijken, de „shoot out
het slot met het opvallen
bruik van de moderne
lectuur van het State Bi
in Chicago is zonder m<
windend. j
Het venijn in de staartr
„Running scared" maaktji
heleboel goed. )i
BERT JANt
4
door Bert Jansma
Metropole
als piano-bar
Het Haagse Metropole is via
bedrijfleider Hans Stoker
druk bezig de aantrekkelijk
heid van het bioscooptheater
te vergroten. Na de verbou
wing is het al heel wat aange
namer toeven in Cannons
toptheater in de residentie,
vanaf zaterdag a.s. staan zelfs*
een piano en een pianist klaar
om het publiek na afloop van
de tweede voorstelling mui-
kaal te begeleiden bij het na-
babbelen. Het is een proef die
bij succes kan leiden tot een
vaste piano-bar in ..café Me
tropole". In het pakket aan
plannen van Metropole zitten
ook klassieke koffieconcerten
op de zondagochtend, bijvoor
beeld tweewekelijks, afgewis
seld met vertoningen van be
roemde operaverfilmingen.
Disney's „Fantasia" terug
Het kostte wijlen Walt Disney drie jaar en duizend man perso
neel om „Fantasia" te maken. De tekenfilm, geheel gebaseerd
op klassieke muziek, werd weliswaar een „klassieker", maar
kon in 1940 nog niet meteen iedereen overtuigen. Leopold Sto-
kowski nam indertijd de muziek, van Bach tot Strawinsky, op.
Van de eerste kwam uiteraard geen commentaar, maar de laat
ste vond Stokowski's versie van zijn „Le sacre du printemps"
maar erg matig. Muziek en film haalden echter de ene prijs na
de andere, en nu de firma Disney „Fantasia" opnieuw in roula
tie bracht, moest er iets aan de orginele mono-soundtrack ge
daan worden. Vandaar dat Irwin Kostal (Stokowski overleed
in 1977) een enorm orkest van 125 studio-muzikanten kreeg
om het allemaal over te doen in Stokowski-stijl (anders zouden
de beelden niet meer met de muziek kloppen).
Voor de liefhebbers een „must", al blijkt anno nu nog eens dui
delijk dat ondanks zeer inventief tekenwerk er ook nogal be
denkelijk kitscherige gedeeltes in de Disney-animatie zitten.
Weet u het nog? Micky Mouse als de Tovenaarsleerling op de
muziek van Paul Dukas? Metropole waarschuwt de toeschou
wers terecht: niet voor él te jeugdige kinderen.
Micky Mouse als Dukas' Tovenaarsleerling in „Fantasia".
Hij oogt best goed, die nieuwe James Bond. Misschien
wordt het straks echt nog wel wat met acteur Timothy Dal
ton, inmiddels in Oostenrijk gestart met de buitenopnames
voor „The living daylights". Assistente Maryan d'Abo lijkt
behulpzaam genoeg.
Umberto Eco:
Middeleeuwen
in het donker
Al zijn de kritieken op de
verfilming van de bestseller
„In de naam van de roos"
maar lauwtjes, de Italiaanse
schrijver-professor Umberto
Eco heeft zich nog niet lelijk
uitgelaten over wat Jean-Jac-
ques Annaud met zijn middel
eeuwse thriller heeft gedaan.
Tijdens zijn universitaire stu
die had Annaux zich gespe
cialiseerd op de Middeleewen,
dus dat zat wel goed. Er is een
stoet van hooggekwalificeerde
decor-ontwerpers aangetrok
ken om het er allemaal zo
prachtig mogelijk te laten uit
zien. Eco werd alleen even
heel cynisch tijdens een lezing
op een Deense universiteit:
„Prachtig, wat ik gezien heb
tijdens de opnames: fantasti
sche decors, de mooiste mate
rialen, het fraaiste schrijn
werk. Alleen, wat jammer dat
de film zó donker is opgeno
men dat je van al dat dure
spul niets meer ziet".
Roland Joffe: „Film laat
publiek in de steek".
Opmerkelijke uitspraken van filmer Roland Joffe tijdens zijn
lezing op de Filmdagen in Utrecht (de „Cinema Militans„-le-
zing). Hoofdstelling van de maker van „The killing fields" en
de komende Cannes-winnaar „The Mission": De cinema is
ziek, omdat de alliance tussen kunst en commercie verbroken
is. Alleen Amerikaanse films, zelfs de slechtste, hebben nog
enige levenskracht. „De Britse film is dood", zei Joffe, „kapot
gemaakt door een klasse-systeem waarin neergekeken wordt
op het grote publiek en films geproduceerd worden die niets
meer te maken hebben met de dromen en de hoop van dat pu
bliek". De scheiding der geesten tussen krasse commercie en
super-elite is de dood van de cinema. Het is daarom, volgens
Joffe, „niet het publiek dat de film in de steek heeft gelaten,
maar andersom: het is de film die het publiek in de kou heeft
laten staan". Een opvallende uitspraak die men zich ook in Ne
derland aan mag trekken. Trouwens: in het kader van de neer
gang van het theaterbezoek, zou je hem ook onder de neus van
theatermakers kunnen wrijven.
Speelfilm-
encyclopedi
40.000 films
in derde vers
Uitgeverij Rostrum heeft
derde editie van de Spee!
mencyclopedie klaar: 40l
films kort toegelicht en
waardeerd in Nederla
meest uitgebreide nasi
werk op filmgebied,
strums zegt zelfs: ,,'s were
meest uitgebreide nasi
werk". Rostrum basee
zich weer op de films uit
onard Maltin handboek
Movies en verdubbelde
nog eens met Europese
Oosterse films. Versie
heeft op duizend pagit
12.500 titels méér dan ed
twee, er staan 2.000 gel
andere foto's in, tv-min
ries worden vermeld, o
kritieken zijn herzien en
geheel is up-to-date tot
met augustus '86.
De prijs van de derde et
van de Speelfilmencyclé
die is fl 69,50. Er is nu
een gebonden uitgave (g
luxe voor wie het boek v
gebruikt) voor fl. 89,90.
de omslag een combin
van Meryl Streep en „G
with the wind".
Al is het een feit dat je
meer om Rostrums ency
pedie heen kan, later mi
nog een kritisch filmcol
mentenonderzoek van
verwachten.
Cannon-producer ontkomt aan moordaanslag
De Israëlische producer Itzhak Kol is maar
net ontkomen aan een aanslag op zijn leven
tijdens zijn werk aan de Cannon-verfilming
van de musical „Zorba". De dader, Avi Ben-
Ishai, is een decorontwerper die net door Kol
ontslagen was na zijn werk aan „Roodkapje",
een van de sprookjesverfilmingen van Can
non. Hij gooide een granaat bij Kol op z'n bu
reau, Kol greep het projectiel en smeet het
door het raam. Daar bleef het miraculeus in
de jalouzieen hangen zonder af te gaan, on
danks dat de veiligheidspin er al uit was. De
man was volgens Kol een van de dertig men
sen wier werkverband volgens plan normaal
zou eindigen na de verfilming.
De filmmusical „Zorba" wordt geheel in Is
raël geproduceerd voor Golan en Globus. On
danks de toezegging van „morele steun" door
de Griekse minister en ex-actrice Melina
Mercouri voor het Cannon-project, bleef
Griekse financiële steun uit en besloot Can
non de verfilming van (let op, het wordt in
gewikkeld) de theaterversie van wat oor
spronkelijk al een film was in Israël te laten
plaatsvinden. Alleen achtergrondwerk en
sfeeropnames worden in Griekenland op de
film gezet, waarschijnlijk in Kreta. De film
gaat 18 miljoen dollar kosten. Anthony Quin-
nen John Travolta spelen de hoofdrollen.
Scène uit „Dune": straks anders op video
Regisseur David Lynch vindt dat zijn carrière op „neutraal"
staat na de flop van zijn 40 miljoen dollar kostende filmversie
van Frank Herberts boek „Dune". Van producent Dino de
Laurentiis, die kortgeleden tot Amerikaan is genaturaliseerd,
kreeg hij tóch de kans voor een nieuwe film („Blue velvet"),
méér tegen een aanzienlijk lager salaris. Vandaar dat „neu
traal".
„Dune" wordt door De Laurentiis overigens niet de vuilnisbak
in gewerkt. Er zijn serieuze plannen om een vier uur durende
video-casette te produceren met een volkomen andere versie
van „Dune" dan in de bioscopen te zien is geweest. Dat mag
dan ook wel, want een van de gebreken van de „Dune"-film
was dat, als je het boek niet uit je hoofd kende, je een goed
dienstregeling node miste bij het alsmaar af en aan vliegen van
de ruimteschepen.
