Onstuitbare opmars van
de Amerikaanse vrouw
Kanaal
tunnel is
duivels"
Pat Nixon betreurde dat haar man niet vervolgd werd
Oude huwelijkstradities in
China steken weer de kop op
£eidóc@ou*mit
^EMANCIPATIE MET VELE SCHADUWKANTEN
11
DONDERDAG 25 SEPTEMBER 1986 PAGINA 9
I Nixon in 1972.
WASHINGTON Patri
cia Nixon zou haar man
hebben aangeraden de
Watergatebanden te ver
nietigen, als ze op de
hoogte was geweest van
hun bestaan voordat de
goegemeente dat deed en
de ondergang van haar
man was begonnen.
Dit staat in een boek. „Pat
Nixon, The Untold Story", dat
Julie Eisenhower-Nixon over
haar moeder geschreven heeft
en dat haar volgt op haar weg
van armoedige jeugd tot intrek
in het Witte Huis en haar stoï
cijns gedragen en verborgen
gehouden beproevingen in de
dagen van Watergate.
De vroegere First Lady heeft
geen memoires geschreven en
daarom, is de biografie van
haar dochter een belangrijke
bijdrage tot de persoonsge
schiedenis van die tijd. Pat
Nixon was een gesloten vrouw
die haar gevoelens verborgen
probeerde te houden en zich
maar een paar keer blootgaf.
Volgens Julie Eisenhower zijn
de „pensioengerechtigde ja
ren" van Patricia Nixon de ge
lukkigste van haar leven. Uit
het boek blijkt dat Richard
Nixon zijn vrouw niet betrok
bij belangrijke beslissingen die
in zijn politieke leven ingre
pen, juist waar haar raad en
gezond verstand hem de juiste
koers hadden kunnen doen
kiezen. Vaak liet hij zijn oren
hangen naar de chefstaf van
zijn Witte Huis, H.R. Halde-
man, die hem isoleerde
zelfs van zijn gezin.
Julie Eisenhower-Nixon
schrijft dat wat haar moeder
na Watergate het meest be
treurde, was dat haar man
haar niet over de bandjes in moeder, nadat zij door een
vertrouwen had genomen lichte beroerte was getroffen
voordat iedereen er kennis na lezing van het boek „The
van had kunnen nemen. „Zij Final Days", had gezegd: „Wa-
zou er met nadruk op aange- tergate is de enige crisis die
drongen hebben dat hij ze ver- mij eronder heeft gekregen. Ik
nietigde".
Toen het schandaal bezit nam
van de regering van Nixon,
zag de eerste-dame verbeten
toe hoe het beeld ontstond van
denk omdat er elke dag nieu
we afschuwelijke verhalen
waren en nog zijn..."
Tot het bittere einde toe heeft
Pat Nixon haar man aangera-
een president die het ambt den zich te verzetten tegen
nooit had mogen hebben. De druk dat hij zou aftreden.
dag dat Nixons opvolger Ge
rald Ford zijn voorganger vrij
waarde van strafvervolging
.was haar meest trieste dag".
Maar tenslotte legde zij zich bij
zijn wens neer. toen het on
vermijdelijk leek dat de senaat
op afzetting zou aansturen.
De schrijfster onthult dat haar Julie Eisenhower schrijft dat
het gezin bij de ontrafeling
van het schandaal nooit rond
de tafel zat om erover te pra
ten. „Het was een verhaal met
een obscuur begin, geen duide
lijk midden en geen afzienbaar
einde..."
Toen op zeker ogenblik een
bezoekende groep vrouwen in
het Witte Huis zei dat zij voor
de president baden, vroeg Pat
Nixon scherp of ze het niet
voor de pers wilden doen.
..Heeft de pers gebeden no
dig?" vroeg een journalist aan
Patricia Nixon. „We hebben ze
allemaal nodig. Wie niet?"
e
tel
rd.
nai 1
iee 'X
X
0
vei -
(Van onze correspondent
Jo Wijnen)
WASHINGTON Als
Ie „revolutie van de
touw" ergens krachtig
?n onstuitbaar om zich
teen grijpt, dan is het
wel in de Verenigde Sta
len. De Amerikaanse
/rouw neemt een steeds
ïelangrijker plaats in op
ie arbeidsmarkt. Boven-
lien dringt ze tot steeds
logere posities door.
Tal van Amerikaanse vrou-
ven staan aan de top van
>rote bedrijven. Op de televi-
ie verschijnen nagenoeg da-
jelijks vrouwelijke deskundi
gen die met groot gemak en
ndrukwekkende kennis van
aken praten over politieke
raagstukken. internationale
intwikkelingen en economi-
che aangelegenheden spre
ien. Het alleenrecht dat de
mannen op tal van terreinen
tot voor kort hadden, wordt
door de ambitcuze, hardwer
kende, goed geschoolde en
voortdurend voor haar zaak
vechtende Amerikaanse
vrouw danig ondermijnd. De
waardering voor vrouwen in
hoge managementsfuncties,
het bedrijfsleven en de publi
citeit is zeer groot.
Rond de eeuwwisseling nam
slechts vijftien procent van
alle Amerikaanse vrouwen
aan het arbeidsproces deel.
Nu is dat 71 procent. Aan het
einde van de Tweede We
reldoorlog werkte slechts
tien procent van alle ge
trouwde vrouwen met jonge
kinderen. Nu werkt de helft
van alle jonge moeders met
kinderen onder de zes jaar
Het leger van werkende jon
ge moeders is in de VS aan
gezwollen tot 6,2 miljoen.
Daar moeten dan nog de 1,8
miljoen gescheiden of alleen
staande vrouwen met jonge
kinderen aan worden toege
voegd. Meer dan 26 miljoen
echtparen van alle leeftij
den hebben een plaats op
de Amerikaanse arbeids
markt gevonden.
Ongeveer veertig procent
van alle vrouwen tussen de
20 en 45 jaar heeft een vaste
baan. Van de gehuwde vrou
wen heeft 29 procent een
vaste baan. Bovendien groeit
het aantal vrouwelijke zelf
standige ondernemers zeer
snel.
Uit bovenstaande cijfers mag
overigens niet worden afge
leid dat de emancipatie van
de vrouw in de VS zich vrij
wel voltrokken heeft. De
meeste werkende vrouwen
doen nog steeds „vrouwelijk
werk". Pogingen van grote
bedrijven en arbeidsbureaus
vrouwen op te leiden tot
loodgieter, electricien of tim
merman zijn op nagenoeg
niets uitgelopen.
Daarentegen hebben talloze
vrouwen zich hoge posities
weten te verwerven in grote
bedrijven. In de financiële
wereld en het bankwezen
spelen zeer veel vrouwen een
prominente rol. In vijftien
jaar tijd steeg het aantal
vrouwelijke topfunctionaris
sen in die laatste sector van
negen tot 39 procent. In die
zelfde periode nam het aantal
vrouwelijke juristen van
twee tot vijftien procent toe.
Toch hebben vooral de vrou
wen in de hogere functies het
vaak bijzonder moeilijk. Zij
hebben niet alleen een in
spannende en veeleisende
baan, maar zijn in veel geval
len ook nog echtgenote en
moeder. Uit onderzoeken is
gebleken dat de vrouw, of ze
een baan heeft of niet. nog
steeds het meeste werk in de
huishouding doet en nage
noeg alleen belast is met de
opvoeding en begeleiding
van de kinderen. Tegelijker
tijd moet ze ook nog optreden
als „versiering" van haar
echtgenoot, vooral als die een
hogere functie met tal van
sociale verplichtingen heeft.
De soms onder zeer zware
druk staande werkende
vrouw in de hogere beroeps
groepen rookt en drinkt dan
ook te veel. Ook het drugsge
bruik bij vrouwen die een
hogere functie hebben is zeer
hoog. Bovendien gaan steeds
meer vrouwen naar hun arts
omdat ze een onbedwingbare
lust tot eten hebben. Met ro
ken, drinken en eten reage
ren veel vrouwen de span
ningen af waaronder ze
vooral als ze een verant
woordelijke baan hebben én
ook nog echtgenote én moe
der zijn dagelijks gebukt
gaan. Onderzoekers hebben
cijfers op tafel gelegd waaruit
onder meer blijkt dat man
nen minder roken naarmate
ze hoger op de carrièreladder
klimmen. Bij vrouwen is dat
precies andersom. Mannen in
hogere functies eten minder
en besteden meer aandacht
aan hun lichamelijke condi
tie. Vrouwen in hogere func
ties hebben daarentegen de
neiging meer te eten en hele
maal geen aandacht meer
aan hun conditie te besteden.
Bij vrouwen neemt het aan
tal hart-infarcten dan ook
snel toe
Onderzoeken hebben voorts
aangetoond dat er bij zeer
veel vrouwen een voorkeur
bestaat voor part-time werk.
De meeste vrouwen willen
nog altijd tijd beschikbaar
hebben voor net huishouden
en de kinderen. Bovendien is
er onder de Amerikaanse
vrouwen zelf een levendige
In 1976 riep het weekblad Time „vrouwen die het gemaakt had
den" uit tot „man van het jaar". Onder de vrouwen op de voor
pagina van Time tennisster Billie Jean King; Betty Ford, de
echtgenote van de toenmalige president, en andere vrouwen
met hoge maatschappelijke posities.
discussie gaande over de
vraag of het maken van een
carrière belangrijker is dan
het overeind houden van een
gezin. Sommige deskundigen
spreken al van een vrouw-
-tot-vrouw-discriminatie,
omdat juist werkende vrou
wen met goede banen in toe
nemende mate neerkijken op
hun zusters die, ten faveure
van hun gezin, geen carrière
nastreven en bewust volstaan
met een eenvoudige part-ti
me baan. De vrouwen die
minstens voor een deel van
de werkdag in hun gezinnen
willen blijven, worden ge
steund door het gegeven dat
steeds meer kinderen van
carrière-ouders, vooral op la
tere leeftijd, op drift raken of
met gedragsproblemen te
maken krijgen.
rhatcher
\oodsbang
an de
\uisternis
(Van onze correspondent
Roger Simons
DNDEN De Britse pre-
Ier Margaret Thatcher, die
vr de Russen de IJzeren
wordt genoemd, heeft
tijd lang last gehad van
rtofobie. Thatcher was toen
sbang van het donker en
altijd een zaklantaarn
\atchers nachtelijke vrees
s een gevolg van de zware
Vbomaanslag. die in '84 in
jhton werd gepleegd op het
lel waarin haar Conserva-
partij congresseerde.
p nacht voelde ik mij opge-
\ht, dat niet alle lichten wa-
1 uitgegaan," vertelt ze in
ji bekend Brits damesblad,
het interview onthult Mag-
dat zij dolgraag grootmoe-
r zou zijn. De premier ver-
\gt naar het getrippel van
^dervoetjes in haar Londen -
ambtswoning. Downing
et 10. Maar de Thatcher-t-
fiing, Carol en Mark (32). is
l niet getrouwd. Hun moe-
f verklapt evenwel, dat haar
pigenoot Denis en zijzelf la-
f met plezier de rol van ba-
|iiter zullen spelen.
Thatchers hebben proble-
i op hun nieuw prive-adres
Dulwich in Zuidoost-Lon-
l Hoewel ze 400.000 pond
irtelden voor een huis dat
nog in aanbouw was en
zou worden voorzien van
modernste snufjes inzake
ei ligingkrijgen zij nu van
ligheidsspecialisten de raad
maar liever te verkopen,
•ns deze experts is Dul-
'Gate 11, waarvan de
e inmiddels al 600.000
bedraagt, een hoogst on-
'ige woning. Geen enkel
itgelegen huis is bewoond.
a Ieocamera's en politiebewa-
rond-de-klok volstaan
om nummer 11 te be-
wrmen.
Thatchers hebben zelfs nog
nacht in nummer 11
—6ebracht. Volgens Scot-
I >d Yard is het risico van een
*~lag op hun nieuwe huis
van denkbeeldig. Marga-
en Denis Thatcher geven
ook nog steeds de voor-
ir aan hun kosteloze flat
iven de winkel", dat wil
•n boven de salons, de ka-
waarin kabinetsvergade-
en worden gehouden en
kantoren van Downing
t 10.
Een jong gezin
in Peking.
Voor veel Chi
nezen is het
stichten van
een gezin een
bijna onbe
taalbare aan
gelegenheid
geworden.
PEKING Als gevolg
van de welvaartsgroei in
China is trouwen zo kost
baar geworden, dat dat
hele families opbreekt,
leidt tot meer gevallen
van bigamie en een ople
ving van huwelijkskoppe
larij. En dat terwijl de
communisten zich voorna
men na hun machtsover
name in 1949 een eind te
maken aan de Chinese
huwelijkstradities waarbij
huwelijken werden gear
rangeerd en een bruids
schat moest worden be
taald.
Veel van die oude gewoonten
zijn weer sterk in de mode na
de in 1979 ingevoerde econo
mische hervormingen, die
hebben geleid tot een sterke
stijging van de inkomens en de
levensstandaard van de Chine
se bevolking, vooral op het
platteland. Daar moet vergele
ken met vijf jaar geleden tien
keer zo veel worden betaald
voor een bruidsschat, terwijl
de inkomsten van de boeren
maar twee keer zo hoog zijn.
Dt< kosten van een bruidsschat
zijn veel sterker gestegen dan
de lonen omdat niemand in
het dorp wil onderdoen voor
de ander uit vrees om voor
krenterig door te gaan. „De
traditie wil dat de familie van
de bruidegom een bruidsschat
betaalt aan de ouders van de
bruid als compensatie voor het
verlies van hun dochter die
intrekt bij de familie van haar
man. Hoe armer de familie
van de bruidegom, hoe meer
zij moet betalen. Als de familie
rijk is, vragen de ouders van
de bruid minder omdat ze we
ten dat zij het goed krijgt en zij
misschien ook de vruchten
daarvan zullen plukken.
Volgens de Chinese huwelijks
wet is het eisen van „geld of
cadeaus voor een huwelijk
verboden". De traditie leeft
echter nog steeds op het plat
teland, waar niemand zich er
aan onttrekt. De nieuwe wel
vaart op het platteland heeft
geleid tot een opleving van de
huwelijksmakelaardij. Het
gaat vaak om vrouwen van
middelbare leeftijd voor wie er
meer aan gelegen is om geld te
verdienen dan om een duur
zaam huwelijk te bewerkstelli
gen.
Een dorpsbewoner uit de oos
telijke provincie Jiangsu be
klaagde zich vorige maand in
een brief aan een jongerenblad
erover dat het beroep van
koppelaarster steeds populair
der en lonender wordt en dat
vaak echte romances worden
verbroken.
Door de grote arbeidsmobili
teit als gevolg van de economi
sche hervormingen is het aan
tal gevallen van bigamie op
het platteland fors toegeno
men. De schuldigen zijn veelal
boeren die voor de tweede
keer trouwen en naar elders
verhuizen om werk te zoeken
De forse prijsstijgingen sinds
1983 hebben er ook toe geleid
dat de ouders van bruid en
bruidegom anderhalf keer zo
veel moeten betalen als in
1982 als bijdrage voor een huis
voor het jonge echtpaar. De
kosten zijn gestegen tot «5.000
yuan (3.100 gulden) vorig jaar.
Een bruidspaar wil vandaag
de dag gloednieuwe meubels,
een kleurentelevisie, een was-
machine, een volledige garde
robe. een huwelijksreis en een
huwelijksdiner. Veel ouders
moeten zich in de schulden
steken of er een tweede baan
bij nemen om de trouwkosten
te kunnen betalen. „Als ze niet
over de brug komen, zal de
zo<vn thuis ruzie 'maken, het
meisje weigeren te trouwen en
de buren hen uitlachen aldus
het Arbeidersdagblad.
In de steden fungeren in
plaats van koppelaars huwe
lijksbureaus, die zijn voorzien
van èen computerbestand en
die bemiddelen tussen het toe
nemend aantal vrijgezellen dat
een partner zoekt. Het aantal
ingeschreven vrouwen over
treft ruimschoots het aantal
mannen. Veel van hen zijn ou
der dan 30 en goedgeschoold,
maar konden geen partner
vinden omdat ze in de jaren
'60 en '70 naar het platteland
werden gestuurd om te wer
ken, aldus het blad.
„Als je een ongetrouwde
vrouw van 30 jaar of ouder
bent, vinden de mensen je een
zonderling", zegt de 29-jarige
onderwijzeres Chen Mei. De
ideale echtgenoot is veran
derd", aldus Zhang, „In de ja
ren '50 was een communisti
sche guerrillastrijder de ideale
echtgenoot. Tegen het einde
van de jaren '60 was dat een
militair, omdat die toen een
heerlijk leventje lijden. Van
daag de dag is dat een man die
familie in het buitenland
heeft".
PROTESTEN IN DOVER EN HYTHE:
(Van onze correspondent Roger Simons)
LONDEN Een Britse parlementaire commissie heeft
in de Zuidengelse kustplaatsen Hythe en Dover kennis
genomen van plaatselijke en regionale bezwaren tegen
het Brits-Franse kanaaltunnelproject. Zo'n vierduizend
mensen uit de regio hadden elk twee pond betaald om
gehoord te kunnen worden. Maar de commissie, die
bang was voor tijdverlies als iedereen met dezelfde
klachten zou komen aandraven, had bepaald dat alle
op- en aanmerkingen in groepsverband naar voren ge
bracht moesten worden.
De inwoners van Hythe en Dover zijn in de eerste plaats bang
voor ernstige waardevermindering van hun eigendommen. John
Mackenzie, een gepensioneerde generaal die in Hythe een eeu
wenoud landhuis bewoont, sprak tijdens een van de zittingen de
mening uit dat wat de plaatselijke bevolking daar tijdens de
Tweede Wereldoorlog had beleefd, totaal onbeduidend was in
vergelijking met wat haar nu te wachten staat.
„Zelfs in z'n beste tijd kon Hitier dit ons niet aandoen", zo riep
de besnorde generaal dramatisch uit, „maar Margaret Thatcher
note bene een van de onzen koestert wel degelijk dat
soort duivelse plannen. De Kanaaltunnel is een cadeau van Al
lah aan de terroristen. Na de eerste bomexplosie zal iedereen
bangelijk wegvluchten en opnieuw gebruik maken van de veer
boten. De kostbare tunnel wordt dan een kolossale witte oli
fant". De Britten noemen alles wat veel geld heeft gekost en dat
daarna compleet waardeloos is geworden een „witte olifant".
In Hythe komt het rangeerstation van de Tunneltreinen. Dat
betekent veel lawaai en ellende. De mensen die daar wonen
kunnen er nu al niet meer van slapen, en het graafwerk moet
nog beginnen.
Een plaatselijke dominee vreest dat het graven van de tunnel
grote schade zal berokkenen aan de begraafplaats van z'n kerk
je. „Alle grafzerken zullen in de grond verzinken", voorspelde
hij bezorgd tijdens een van de zittingen. En een groepje natuur
beschermers wees op de mogelijkheid dat zeldzame vogels met
broedkolonies in de regio van Hythe en Dover door de Kanaal
tunnel voor altijd worden verdreven.
Maar ook de grote rederijen, die de veerdiensten over het Ka
naal exploiteren, willen een woordje meespreken. Zij hebben er
veel belang bij, dat het nieuwe Kanaaltunnelproject nooit ten
uitvoer wordt gebracht.
De directeur van Sealink, de Amerikaan James Sherwood, is de
aartsvijand van de geplande Kanaaltunnel omdat Groot-Brittan-
nie en Frankrijk zijn eigen voorstel om onder het Kanaal een
„expresse-weg" voor auto's en treinen aan te brengen, hebben
verworpen. Sealink zegt nu dat de constructie van een Kanaal
tunnel bij haar onderneming zou leiden tot het verlies van hon
derden arbeidsplaatsen. Zij eist van de Britse staat honderd mil
joen pond schadeloosstelling.
Steppenland
in Oekraïne
levert een
rijke oogst
MOSKOU We hebben ei
genlijk altijd gedacht dat het
steppenland van de Oekraïne
vlak en uitgestrekt was. Toen
we er door heen reden zagen
we dat gedeeltes inderdaad ta
melijk vlak waren, met zo hier
en daar lange rijen bomen
langs de weg en groepjes strui
ken en kreupelhout, die het
uitzicht interessant maken.
Over het algemeen zijn de
steppen echter golvend en
strekken zich tot aan de hori
zon uit als een oceaan.
We reden van de kustplaats
Odessa aan de Zwarte Zee lan
dinwaarts naar Kiev, en daar
na verder langs de Desna ri
vier, waar we tegenover Tsjer-
nobyl uitkwamen.
In de nazomer, tijdens de
oogst, is hét steppenland een
lust voor het oog. Overal waar
je kijkt kabbelen de lichtgele
heuvels en dalen voort. De
wegen kronkelen niet zoals
bijvoorbeeld in Engeland en
Frankrijk, maar ontrollen zich
kaarsrecht.
De weinige dorpjes die zich in
dit gebied bevinden zien er
nogal stoffig en armzalig uit.
Het zijn geen dorpjes zoals wij
die kennen: er zijn geen kerk
jes, geen kroegen en geen klei
ne winkeltjes die interessant
zouden kunnen zijn voor toe
risten. Meestal zitten er langs
de kant van de weg een aantal
in sjaals gehulde oude vrouw
tjes achter emmers met toma
ten. aardappelen of appels, die
ze te koop aanbieden
De belangrijkste knooppunten
langs deze weg worden ge
vormd door benzinestations.
Een paar honderd meter van
tevoren worden deze al aange
kondigd door de lange rijen
vrachtwagens die op hun
beurt wachten om te tanken.
De chauffeurs brengen hun
tijd door met het roosteren
van ..sjasjliks", spiezen met
blokjes vlees, op kleine barbe
cues.
De pompstations zijn op z'n
zachtst gezegd armoedig. Eerst
moet je informeren of ze wel
benzine voor personenauto's in
voorraad hebben. Als je geluk
hebt. kun je je benzinebonnen
inleveren en zelf je tank vul
len. De toiletten zijn droogclo-
sets, zoals overal op het Russi
sche platteland. Bij een „luxe"
benzinestation worden de la
trines voorzien van aan stuk
ken gescheurde Pravda's,
maar meestal moet je die zelf
meebrengen.
In dit gedeelte van het land
zijn paard en wagen geen zeld
zaamheid en draven langs de
kant van de weg. Als je door
een dorpje rijdt, moet je wel
geduld hebben, want de rustig
rondpikkende kippen laten
zich niet snel verstoren. Over
de uitgestrekte velden dende
ren, omdat het oogsttijd is, gro
te legers combines.
Soms tref je een bijzonder
schilderachtig dorpje aan. dat
in een ondiep dal is gélegen.
alsof het bijeen is geveegd
Langs de oevers van traagstro-
mende riviertjes vindt men de
„izbas", de oude blokhutten uit
vervlogen tijden met de prach
tige bewerkte raamkozijnen.
Aan de noordzijde liggen hoge
stapels houtblokken om 's win
ters de ijzige wind wat af te
zwakken.
Als dit het Westen zou zijn.
zouden deze hutten vakantie
huizen zijn van rijke stads
mensen. Óf ze zouden omgeto
verd zijn tot theehuizen of sjie-
ke restaurants die „borsjt". de
traditionele bietensoep, a la
nouvelle cuisine serveren. In
Rusland vindt men de „das-
has", de buitenverblijven, al
leen in de buitenwijken van
de steden.
Naast de landbouwmachines
en de pompstations wordt het
steppenland nog op een andere
manier overspoeld door het le
ven uit de grote stad. Soms
staan er plotseling langs de
kant van de weg een groot
aantal schoolbussen gepar
keerd. In de verte ziet men
groepjes schoolkinderen die
hun lessen in de landbouw
economie in praktijk brengen
door aardappels te rooien.
Toen we Moskou naderden,
kwamen grote konvooien van
lege vrachtwagens ons tege
moet. We telden zo'n veertig a
vijftig vrachtwagens per groep
en tijdens de 300 kilometer
lange rit van Orel naar de
hoofdstad, trokken zich zo'n 40
konvooien aan ons voorbij.
Net als de schoolkinderen en
de militairen die eveneens zijn
opgeroepen om de oogst bin
nen te halen, worden ook deze
vrachtwagens ingezet om te
helpen de enorme hoeveelhe
den groente en fruit te ver
werken. Voor ons uit reden
met een slakkegangetje hoog
opgetaste vrachtwagens. Bij de
posten voor stralings-contróle.
die na de ramp van Tsjernobyl
zijn ingesteld, verloren ze bij
het wegrijden regelmatig aard
appels, wortels en kool. Ge
noeg voor de verkeersagenten
bij de posten en de mensen die
de geiger-tellers bedienen om
hun gezinnen een week te
eten geven.
In het toilet van het laatste
benzinestation dat ik bezocht,
las ik op een stuk voorpagina
van de Pravda de kop ..Alles
rijp en volgroeid tijd voor
oogsten en conserveren".
MARTIN WALKER
Copyright The Guarditn
