Omwegen
erard Caspers ruikt hooi
n paarden als hij een
boerenkar in elkaar zet
Ik moet nog zien dat ze het hier afbreken
Provincie
heeft geen
aandelen
meer van
Dierenpark
Wassenaar
[arate Kid
lijft
ok lief
Japan
r>r>
ÜIDEN OMGEVING
SaidMOowuwt
VRIJDAG 25 JULI 1986 PAGINA 9
VETER WOUDSE POSTBODE BIJT NIET OP EEN HOUTJE;
\U MAAKT ER KUNSTWERKJES VAN
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
doer Ton Pinters
tils de postbode 's middags
itiuiskomt na de bestellingen
di zijn wijk, gaat hij eerst een
dalf uurtje slapen. Daarna
Juikt hij z'n werkplaats in,
i(n atelier in de schuur ach-
;r in zijn lange, neerwaarts
•llende tuin, en werpt zich
zijn liefhebberij: houtbe-
ierken, houtsnijden ook, en
lodellen construeren. Dan
imen de mooiste werkstuk-
uit zijn vaardige handen,
lat doet Gerardus Jozef Cas-
irs (54) nu al zes jaar lang,
zijn passie wordt steeds
viger, zo hebben vrienden
Jn bekenden de indruk. De
atste paar weken was het te
arm in het „atelier", toen
erd er niet gezaagd, ge
lord, gepast en gemeten,
aar van de winter kan hij'
jter uit de voeten daar. Met
et kacheltje aan. Dan is Cas-
>rs er niet vandaan te slaan,
ij heeft een voorliefde voor
id eiken; daar sloopt hij
esnoods hele ameublemen-
n voor, of zoekt bij de
aatselijke opeenstapelingen
oor de kraakwagen naar
ts bruikbaars. Wat er daar-
a uit zijn handen komt is
oor hem een geweldige vol-
oening, en de bewonderaars
tggen: „Hoe is het mogelijk,
/aar Gerard dat vandaan
aalt!" „Eigenlijk vreemd",
indt z'n echtgenote, me-
rouw Caspers-de Boer,
vroeger kon-ie nog geen
lijker ergens in slaan. Dat
ioest-ie dan aan iemand an-
ers vragen..."
an huisuit is Gerard Cas-
ers een Noordwijker, een
irvente Zeeer, die ruim
vintig jaar geleden PTT-be-
nbte in Zoeterwoude werd.
ij is Zoeterwoudenaar ge
leven, daar aan de Vrou-
enweg, ofschoon hij en zijn
ledewegbewoners in '66
oor Leiden werden geanne-
eerd. Die mensen daar zijn
en slag „Elzas-Leidenaars",
aar het voorbeeld van 1871,
914 en 1940, toen de Duit-
ers stukken van Frankrijk
ia/1 hun rijk toevoegden,
faar in hun hart en nieren
oelen verreweg de meeste
bordbuurters van de Vrou-
'enweg zich nog steeds Zoe-
rwoudenaars met hun ei
gen (Zoeterwoudse) telefoon
nummer. En Gerard bezorgt
nog immer de post op het
dorp, even verderop, over
het viaduct in de Europaweg.
Is er in Zoeterwoude Dorp
iets cultureels aan de hand,
of iets gezelligs (wat niet al
tijd samengaat), dan is de
Vrouwenweg, de echte
Noordbuurt, er altijd als de
kippen bij. Ook als de Zoeter
woudse gemeenteraad (in
connectie met de Leidse) iets
naargeestigs op het gebied
van verkeersmaatregelen wil
ondernemen.
Zweet van het paard
„Als kind", zo vertelt Gerard
Caspers, „als knaapje was ik
altijd bij de boeren te vinden.
Dan ging ik op Noord wijk
steeds mee hooi rijden en
melken. En maar kou lijden.
En nu nog, ruim 40 jaar later,
als ik hier in m'n werkplaats
bezig ben met een boerenkar
te construeren, ruik ik nog
steeds de geur van het hooi
en het zweet van het paard.
Gek, maar het is zo". Zo ont
staan Caspers hooi- en mest
wagens in soliede eikenhout;
geheel demontabel. Daarvan
heeft hij er al 22 gemaakt;
Gerard is nu aan z'n 23ste
exemplaar bezig: „Ik begin er
steeds opnieuw aan, tot ik het
exacte model te pakken heb".
Hout- en modellenminnaar
Caspers die intussen nog
even in de tuin een prieel
(waar de familie de „tea kan
gebruiken, of een naaikransje
beleggen) in elkaar zette, en
een pergola, en aan z'n „ate
lier" een fietsenbergplaats
bouwde enfin Gerard de
postbode is na een stuk of
drie stellingwipmolens, na
tuurgetrouw en op schaal,
helemaal in z'n métier thuis-
geraakt. Een autodidact, die
jaren terug in de Weipoort
voor de buurtvereniging zelfs
een cursus „houtbewerking"
kon geven. „Ik werk precies
naar voorbeeld, maar dan
wel uit 't hoofd, want ik heb
geen enkele tekening". Zo
ging Caspers een keer of der
tig kijken bij die prachtige
stellingwipmolen bij Hazers-
woude Dorp. Dat was zijn
glanzende voorbeeld waar hij
steeds weer van genoot.
Het schijnt nu in alle ver
trouwen, en we praten er
verder nog maar niet over
dat Gerard Caspers iets te
maken krijgt met een „mo
numentale" opfleuring van
het „dorpspleintje", het Zoe
terwoudse „winkelcentrum"
nevens de dorpskerk.
burgemeester moet er meer
van weten, maar het blijft
voorlopig even geheim, zul
len we maar zeggen. Die
voortekenen tonen overigens
wel aan, dat de creaties van
de postbode niet aan de aan
dacht van het gemeentelijk
apparaat ontsnapt zijn. Dat
geeft de burger moed.
Onderwijl bouwt Gerard
Caspers onverdroten voort op
zijn herinneringen van vroe
ger aan Noordwijk Zee. „Zo
iets raak je nooit meer kwijt.
Ik was ook gek op paarden.
Ik zou er best een willen
hebben, maar mijn vrouw
houdt er niet van. Maar een
paard raak ik hier aan de
Vrouwenweg best nog wel
kwijt; daar is achter nog land
genoeg". Het paard zit er dus
kennelijk niet in, maar dat
hindert Gerard niet erg,
sinds hij houten bootjes ging
maken, paardestalletjes en
stoven. „Ik begon met een
bootje, een soort iacht met
kajuitje, een „weekendkrui
ser" noemden ze dat; 50 cm.
lang. En een beurtschip, dat
nog eens werd geveild voor
de missionarissen van het
dorp".
Minutieuze arbeid
Allengs ging Caspers zich
verder ontwikkelen, de zaak
verfijnen, met wielen met
acht spaken tot wielen met
twaalf spaken. Minutieuze
arbeid.
Werken met de fi
guurzaag, maar ook met de
nieuwe boormachine voor de
exacte details, aangeschaft na
de verkoop van enkele hou
ten exemplaren. Zonder goed
gereedschap begin je niets.
Maar verder is het allemaal
handwerk. In zes jaar tijd fa-
Brievenbesteller Gerard Caspers bij één van zijn doorwrochte stellingwipmolens in de tuin.
briceerde Gerard Caspers 23
wagens, 3 molens (die in de
achtertuin heet „Reiger '81",
omdat ter plekke een honge
rige reiger tegen de wind in
een raid ondernam op het
piepkleine vijvertje, afremde
en er de goudvissen in een
mum van tijd uit haalde), een
paar bootjes ook. Alles opera
tioneel, op het droge.
Een paar maanden geleden
deed de postbode mee aan
een expositie „Expo '86" in
Zoeterwoude, een manifesta
tie die eens in de 5 jaar ge
houden wordt. Daar stonden
ook z'n karren, en een aldaar
rondsnuffelende bekende
Leidse juwelier werd er sop
histicated en gedistingeerd
verliefd op een kaasbrik die
hij dolgraag als etalagevul
ling bij hem in de nieuwe
vestiging aan de Breestraat
in de kast wilde hebben. Ge
rard streek over z'n gulle en
nog onbedorven hart en nu
staat de brik te pronken tus
sen oud-Hollandse sieraden,
maar is, waarschijnlijk, niet
te koop. Of Gerard moet nog
eens met zijn hand over het
hart strijken.
Gerard Caspers is een erkend
kunstenaar par excellence a
la Chemin des Femmes aan
het worden, en zijn oude ver
trouwde gemeente heeft al
optie op één van zijn karren,
moet je maar denken. Zijn
millimeterwerk gaat het jaar
door, daar werkt deze model
bouwer uit z'n blote hoofd en
hamerend op koperen spij
kertjes voor de verbindin
gen stug aan. En in de
huiskamer kan hij altijd nog
uit de voeten met z'n uitge
sproken aanleg voor houts
nijden: kistjes, dienbladen
met een lijstje er omheen,
een klokje gevat in perfect
snijwerk. „Als ik straks na
je vijftigste gaat het allemaal
zo verschrikkelijk snel ge
pensioneerd ben, zal ik me
best kunnen vermaken". Wat
een hobby, een gedreven
liefhebberij, niet allemaal uit
kan halen.
WASSENAAR De pro
vincie Zuid-Holland kan
het Nootdorpse raadslid C.
de Kok niet helpen aan
aandelen van Dierenpark
Wassenaar B.V. In ant
woord op schriftelijke
vragen antwoorden Gede
puteerde Staten dat de
provincie Zuid-Holland
sedert 1 december 1985
haar aandelen heeft over
gedragen aan de andere
aandeelhouder van deze
B.V., te weten Nimag B.V.
van Evert Louwman,
mede-eigenaar van het
park.
Gedeputeerde Staten verwij
zen het raadslid voor verdere
vragen naar Dierenpark
Wassenaar te Wassenaar of
wel naar Nimag B.V.
Het raadslid De Kok kan al
leen aandeelhouder worden
van genoemde B.V. door
aankoop c.q. overdracht van
aandelen van Dierenpark
Wassenaar B.V. van de nog
enig bestaande aandeelhou
der, Nimag B.V., aldus de
provincie.
Het raadslid had afgelopen
maand een aantal vragen ge
steld aan Gedeputeerde Sta
ten van Zuid-Holland inzake
de liquidatie van het dieren
park Wassenaar. Het raadslid
zou graag afschrift ontvan
gen van de notulen van de
aandeelhoudersvergadering
van de Dierenpark Wasse
naar B.V. van november
1985. Voor de gevraagde no
tulen van de vergadering
van de Raad van Commissa
rissen verwijzen G.S. tevens
naar Nimag B.V. of Dieren
park Wassenaar.
Het raadslid De Kok over
weegt nu een bezwaarproce
dure op grond van de Wet
Administratieve Rechtspraak
Overheidsbeschikkingen
(AROB) te beginnen. Hij
heeft een afschrift van de
brief van Gedeputeerde Sta
ten van Zuid-Holland ter
kennisname heeft toegezon
den aan Burgemeester en
Wethouders en de gemeente
raad van Nootdorp.
)/STUDIO (Leiden): „De
ite Kid deel II" (a.l.) met
ih Macchio en Noryuki
Morita. Regie: John G.
naar het gezicht van ac-
Ralph Macchio en je weet
voor film je met „Karate
in de kuip hebt: Macchio
er uit als een lieve brave
erikaanse tiener, waar
greintje kwaad in zit en
op z'n best is als hij wat
g in de camera kijkt. „Ka-
Kid II" is evenals deel I
ook een film waarin weer
stig met lief sentiment, ka
ler wijsheid, en een mooie
aal is gestrooid. En waarin
gevochten wordt als de
hterikken de goeierikken
tot het alleruiterste ge
el hebben.
film speelt zich deze keer
endeels af in Japan, want
vader van de karate-leer-
ster Miyachi (Noriyki
Morita) - die de jonge
liël (Ralph Macchio) er in
I één via de vechtsport
itelijk bovenop hielp - ligt
op sterven. Dat uitstapje
r het eiland Okinawa heeft
voordeel dat deze vervolg-
i in elk geval niet een com-
e herhaling van het origi-
I is. Aan de andere kant
rdrijft regisseur Avildsen
een beetje erg met z'n
)ie beelden, Japanse ritue-
en toeristische trekpleis-
BESTEMMING DORPSHUIS IN LEIDERDORP ONDUIDELIJK
Karate Kid Daniel probeert zes blokken ijs met de hand te door
klieven, leermeester Noriyuki „Pat" Morita hoopt er het beste
van.
ters. Het maakt de film uitge
sproken traag.
In Okinawa wacht behalve de
vader, ook een oude liefde van
Miyachi en zijn oude rivaal die
hun vete op leven en dood wil
uitvechten. Door dat alles
wordt de grappige Ameri
kaans-Japanse acteur ..Pat"
Morita stiekem de eigenlijke
hoofdpersoon van de film en
daar hoef ie niet rouwig om te
zijn. Macchio blijft een beetje
in de kantlijn met een mooi
Japans meisje en het boze
neefje van de rivaal van zijn
leermeester. De laatste weet
door pure goedheid zijn tegen
stander te bekeren, Macchio
moet er nog een karate-ge-
vecht voor leveren aan het
slot. Ondanks dat blijft het al
lemaal lief en aardig, maar
ook kinderlijk en voorspelbaar
als een te vaak verteld sprook-
BERT JANSMA
LOEMENPRACHT IN NOORDWUKSE KAPEL
0RDWIJK De oude
serskapel aan de Hoofd-
at in Noordwijk aan Zee is
Is gisteren herschapen in
lusthof vol bloemenpracht,
en met zondag valt daar
grote verscheidenheid aan
ra's kinderen te bewonde-
De meeste van hen zijn
liolen. Dit ligt trouwens
r de hand, want Noordwijk
eeds vanouds de bakermat
vele variëteiten van dit
llengewas.
aamde kwekers en winners
van nieuwigheden als de Ge
broeders Salman en de firma
Konijnenburg en Mark heb
ben in de loop van de jaren
talrijke variëteiten aan het as
sortiment toegevoegd. Tal van
deze aanwinsten zijn nog
steeds in de handel. Arrangeur
Hermand van den Berg heeft
deze bloemen in de Kapel op
z'n voordeligst uitgestald. Be
halve deze gladiolen staan op
deze expositie vele andere zo
merbloemen uitgestald. Bijzon
der fraai waren ook de schik
kingen van lelies en anthuri-
ums (wit). Deze expositie is
een initiatief van het Bloe-
mencomité Noordwijk. Zij
heeft daarbij de medewerking
gekregen van de veiling Flora
uit Rijnsburg. „Zonder deze
sponsor hadden we het nooit
voor elkaar gekregen", vertel
len de comitéleden Van Kan
en J. Rietmeijer. De show is
vandaag, zaterdag en zondag
dagelijks van twee uur 's mid
dags tot tien uur 's avonds geo
pend/
LEIDERDORP Hij
heeft er nog op school ge
zeten toen het, zoals de
voorgevel aan de Hoofd
straat nog altijd aangeeft,
de gemeenteschool was.
Ab Diseraad (63) is sinds
1950 zelf de baas in het
oude schoolgebouw, dat
sinds die tijd het Dorps
huis heet en dat hij met
zijn echtgenote Zus (55)
beheert en exploiteert.
Heel wat Leiderdorpers
hebben in de afgelopen 36
jaar gebruik gemaakt van
deze goedkope accommo
datie, om er te vergade
ren, te schaken, te dam
men of te bridgen of om
er feest te vieren. Als het
aan de gemeente Leider
dorp ligt, is dat in 1987 af
gelopen. Het Dorpshuis is
te duur in onderhoud en
de verenigingen hebben
al te horen gekregen dat
ze hun heil elders moeten
zoeken.
„Waar moeten die mensen
heen?", vraagt Ab Diseraad
zich af. „In het nieuwe sport
complex dat aan de Hoogma-
deseweg wordt gebouwd zie ik
die denlcsporters niet zo mak
kelijk zitten. Die hebben rust
om zich heen nodig, geen her
rie van balsporters. De Hol-
landsche Tuyn? Die reserver
en liever ook geen ruimte voor
bijvoorbeeld de dammers die
maar een paar consumpties op
een avond gebruiken. Grote
verenigingen kunnen daar
trouwens toch niet terecht. En
naar Muzenhof gaan ze ook
niet". De bezetting van het
Dorpshuis is nooit een pro
bleem geweest, ondanks de
komst van allerlei andere
openbare voorzieningen. Dat
hangt waarschijnlijk samen
met de lage tarieven: de grote
zaal kost 45 gulden per avond,
de kleinere ruimten 12 en 8
gulden per avond en verder
zijn de consumpties zeer be
taalbaar. „Maar ook vanwege
de nostalgie, de mensen vin
den het hier gezellig", vertelt
Ab Diseraad.
Ab Diseraad
staat in elk
geval tot 1987
nog achter de
bar van „zijn"
Dorpshuis:
f|| „Waar moeten
al die mensen
heen?"
Nostalgie valt met volle teugen
op te scheppen in de oude ge
meenteschool die uit 1863 da
teert. Hoge plafonds en bijpas
sende ramen, een lange gang
waar talloze kindeijasjes in
een nette rij gehangen moeten
hebben. Al rondleidend geeft
Ab Diseraad aan hoe de grote
zaal in schoollokalen was on
derverdeeld. De hoofdingang
zat vroeger aan de voorkant,
maar werd later dichtgemaakt.
De kantine zit er nu, die in de
grote zaal in de bar overgaat.
Er kwam een nieuwe uitge
bouwde hoofdingang aan de
zijkant van het gebouw. Het
toneel dateert uit de vijftiger
iaren, maar wordt nu nauwe
lijks meer gebruikt. Volgens
de gemeente zou het tonnen
gaan kosten om het gebouw
aan de eisen des tijds aan tev
passen. Verplaatsing van de
kantine, nieuwe toiletten, het
wegbreken van het toneel om
de zaal groter te maken.
„Overdreven", vindt Ab Dise
raad. „Eigenlijk hoeft alleen
de verwarming verbeterd te
worden. Het is hier in de win
ter niet warm te krijgen". En
een beschuldigende vinger
richting Leiderdorpse politiek.
„Ze hebben de verbouwing
van het Dorpshuis alleen maar
zo duur gemaakt om het sport
complex door te kunnen drij
ven
Ab en Zus wonen in de onder-
wiizerswoning, die in feite één
geheel met de school vormt.
„Volgens mij valt die woning
onder monumentenzorg, dus
die kan niet afgebroken wor
den. Het lijkt mij dan weinig
zinvol om de school af te gaan
breken, iets waar volgens mij
veel weerstand tegen bestaat,
omdat het toch een uniek ge
bouw is in Leiderdorp. Het
lijkt me niet makkelijk om het
gebouw aan iemand anders te
verhuren. En als het leeg staat
kost het goud geld". Ab Dise
raad heeft nog enige hoop. „Ik
reken nergens op, maar ik
moet het eerst allemaal nog
zien. In september 1987 moet
het nieuwe sportcomplex af
zijn. Zover is het nog niet, en
in die tijd kan veel gebeuren".
De gemeente Leiderdorp heeft
nog geen beslissing over het
Dorpshuis genomen. Vast staat
wel dat de activiteiten van het
Dorpshuis naar elders moeten
worden verplaatst.
Volmaken
„Ik werk hier nu 36 jaar. Ik
had graag de 40 jaar volge-
maakt Mijn vrouw had nog
wat langer door kunnen gaan.
Het gebouw is een stukje van
ons leven geworden. We zou
den nooit meer aan een nieuw
gebouw kunnen wennen. We
doen hier alles zelf, het
schoonmaken, dingen klaar
zetten. En we zijn ontzettend
gehecht aan de mensen die
hier vaak al jarenlang komen.
En dat zijn er heel wat: de 132
bridgers bijvoorbeeld, de
marktkooplui die hier donder
dagochtend vroeg koffie ko
men drinken, de zwemvereni
ging uit Leiden, er komt zelfs
een ponyvereniging uit Gouda
hier feestvieren omdat het zo
goedkoop is. Ik heb nog tegen
de gemeente gezegd: als er zo
veel geld bij moet, verhoog
dan de tarieven. Volgens mij is
het trouwens niet zo dat het
Dorpshuis veel verlies ople
vert. Natuurlijk moet er geld
bij, maar als je ziet waar de ge
meente allemaal hopen geld
aan uitgeeft, zoals dat kunst-
grasveld van Alecto waar we
als Leiderdorpers toch alle
maal aan mee moeten betalen,
dan lijkt het me dat een door
heel veel mensen tot volle te
vredenheid gebruikt Dorps
huis wel de moeite waard is
om te behouden", stelt Ab Di
seraad.
