Langs
Omwegen
Anneke Hoogeveen drijft een
Noordwijkse horeea-reeks
jp eigen vrouwelijke wijze
l We hebben weer vertrouwen in de toekomst"
DEN OMGEVINGCikLc (Soman!vri;dag27iunii986paginais
MEUBELPLEIN LEIDERDORP GEOPEND
Systeem
begeleiding
wordt
voortgezet
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
door Ton Pioters')
11
Tl/'
Tg
J'JDERDORP „De bouw
jis! projecten zoals dit Meu-
nQlein Leiderdorp wijst er
deiat ondernemend Neder-
beï weer vertrouwen heeft
as-Je toekomst, eigenlijk dat
ge'er allemaal weer meer
\ffouwen in hebben. Het
aat weer beter met Neder-
*nj. De mensen durven
Isoir huizen te kopen of te
ji huren en in te richten,
orfrvoor ze dan bijvoor-
hier terecht kunnen",
is minister mr. drs. L.C.
4kman gisteren bij de
ning van het Meubelplein
Jerdorp, dat aan de Per-
Snoepweg tussen Elisa-
Ziekenhuis en Ibis-hotel
minister verrichtte ook
ieI een openingshandeling:
moetende eigenhandig de
e fische ontsnappingskun-
ooaar Joe Alcatraz vast,
3virna deze een flink stuk
n^rsteboven werd opgehe-
door een hoogwerker.
I vervolgens rap van zijn
dien bevrijdde in deze on-
positie en de
Ogenomen vlag van het
ibelplein liet wapperen.
i was er nog een serieuze-
^actie weggelegd voor de
Llfindsman: het overhandi-
1 van een cheque van
Q00 gulden namens de ne-
bedrijven van het Meu-
ïlein aan vertegenwoordi-
i van Nieuw Buitenzorg,
naast het Meubelplein
'llgen tehuis voor gehandi-
■™te kinderen. Dit als com-
voor de eventuele
"®rlast van de bouwwerk-
3®tnheden. De kinderen
irh van het geld op vakan-
er
5 «eizaam
c heer W.G.P. Stoutenbeek,
Juatiefnemer van het Meu-
„blein herinnerde in zijn
ipraak nog aah de moei-
iie weg die twee jaar lang
vandeld moest worden al-
'ens in november 1984 de
Minister Brinkman overhandigt een cheque van 10.000 gulden aan een vertegenwoordigster van
Nieuw Buitenzorg, het naast het meubelplein gelegen tehuis voor gehandicapte kinderen.
eerste paal de grond in ging.
Er was veel verzet van ande
re meubelbedrijven en om
ringende gemeenten, die de
concurrentie van het Meu
belplein vreesden en elke be
roepsmogelijkheid aangre
pen. Momenteel loopt er ove
rigens nog een beroepsproce
dure bij de Raad van State.
De initiatiefnemers van Het
Meubelplein en de gemeente
Leiderdorp schermden met
een rapport van het Centraal
Instituut voor Midden- en
Kleinbedrijf (CIMK), dat
aangaf dat veel mensen hun
meubels buiten de regio
Rijnland kochten, bij meu
belcentra van het type dat
nu in Leiderdorp verrezen is.
Het meubelcentrum zal deze
weggevloeide koopkracht,
ongeveer 45 procent, weer
terughalen, zo is de voorspel
ling. Uiteindelijk was er een
fout van de provincie voor
nodig, het per ongeluk goed
keuren van het bestem
mingsplan, om de zaak in
een stroomversnelling te
brengen.
Volgens de heer Stoutenbeek
trekt het grootschalige meu
belzaak vanzelf naar de rand
van de stad, waar de bereik
baarheid goed is en veel par
keerruimte voorhanden. „De
antiquair, de woningtextiel
zaak en de lampenman blij
ven echter in de binnenstad
en zijn daar bedrijfsecon-
misch gezien ook op hun
plaats. Toch lijkt het er op
dat iedere zichzelf respecte
rende wethouder of burger
vader van een gemeente met
een aardig lapje grond aan
de rand daar tegenwoordig
een meubelcentrum wil heb
ben. Een onverantwoorde
ontwikkeling", aldus Stou
tenbeek, die stelde dat eerst
gedegen onderzocht moet
worden of een centrum le
vensvatbaar is, zoals in Lei
derdorp is gebeurd. De jaar
omzet van het Meubelplein
wordt geschat op 60 miljoen
gulden. Tussen de 6000 en
7000 mensen zullen het cen
trum wekelijks bezoeken,
was de schatting van het
CIMK, en volgens de onder
nemers lijkt het er al veel op
dat die schatting juist is. Het
Meubelplein, met 22.000
vierkante meter verkoop
ruimte heeft compleet inge
richt 40 miljoen gulden ge
kost.
„Het kopen van meubels is
een recreatief gebeuren ge
worden", aldus Stoutenbeek.
Vandaar dat bij de opzet van
het Meubelplein veel aan
dacht is besteed aan het re
creatieve aspect: de meubel
bedrijven, die ieder een ei
gen kleur hebben liggen aan
een fraai plein met in het
centrum een waterpartij met
weelderige beplanting. Dat
plein zal in de toekomst ook
gebruikt gaan worden voor
allerlei activiteiten, zoals
muziekfestivals. Aan het
plein liggen de meubelzaken
Baalbergen. Groenewegen,
Houweling Interieur, Leder-
land, Mijnders Meubelen,
Kooreman Meubeltoonzalen,
het Slaapkamer Centrum,
Stoutenbeek Wooncentrum
en Valhal Woonideeën. Deze
zaken bieden met elkaar een
zo gevarieerd mogelijk aan
bod, en er zal nauwlettend
op worden toegezien dat dat
zo blijft. De verkoop van
produkten die samenhangen
met woninginrichting, zoals
lampen en dergelijke zal zeer
beperkt blijven: deze aanver
wante artikelen zullen onge
veer acht procent van het to
tale pakket uitmaken.
De Belgische ontsnappingskunstenaar Joe Alcatraz heeft zich
van zijn boeien bevrijd en laat de vlag van het meubelplein wap
peren.
ZOETERWOUDE Met
ingang van het schooljaar
1986-1987 zal - in ieder
geval tot 1 januari 1987 -
de vier uur systeembege
leiding op de Zoeterwoud-
se basisscholen worden
voortgezet. Daartoe be
sloot de gemeenteraad gis
teravond (donderdag) na
een langdurige discussie -
opgestart door Progressief
Zoeterwoude - en zelfs
een schorsing.
Voorts wordt onderzoek ge
daan naar de verhoging van
het rendement van de onder
wijsbegeleiding. Overigens is
de periode 12 augustus-31 de
cember voor burgemeester
en wethouders alleen aan
vaardbaar als er géén extra
financiële lasten uit voort
vloeien. Mogelijk zal de com
missie onderwijs vervroegd
bijeen komen (medio augus
tus, red.) om over deze pro
blematiek nader van gedach
ten te wisselen.
Eerder deze maand kwam in
genoemde commissie al aan
de orde het al dan niet voort
zetten van 4 uur extra
schoolbegeleiding. Via de
schoolbegeleidingsdienst is
toen al vernomen dat die ex
tra begeleiding na de zomer
vakantie niet zou kunnen ge
schieden door de heer Buné
die recentelijk deze uren
voor zijn rekening nam. Een
eerste verkenning rond de
mogelijke verhoging van het
rendement van de onderwijs
begeleiding laat zien dat er
hoogst waarschijnlijk moge
lijkheden zijn. B en W stel
den voor dat onderzoek af te
wachten doch de progressie
ven wilden daar niet aan.
Tot in 1981 hebben Van
Rheenen Horecabedrijven in
de bouwerij gezeten. Anneke
heeft al die toestanden mee
gemaakt. „Het was een circus
met diepte- en hoogtepunten.
De eerste jaren waren zwaar,
in De Herbergh. Maar ik
vond het heerlijk organise
ren: wild-avonden, Spaanse
en Griekse avonden, mode
shows. Je probeerde maar
mensen te trekken. Het was
ook worstelen, tot je er wei
eens moedeloos van werd.
Maar door kei en keihard
werken zijn we er bovenop
gekomen, we hebben het in
elk geval niet voor niets ge
kregen, die Herbergh, Le Di
plomate, de Zuidwester,
Pleisterplaats, Wurftbar, de
Lamme Goedzak, Pannekoe-
kenhuisje, de Jutter, de Stal".
Alles is uitgegroeid tot die
grote gastenbinding, „met de
fijnste contacten in De Her
bergh". Verder loopt Anneke
rond door de hele „vesting"
van Van Rheenen om te kij
ken of alles goed functio
neert, in samenwerking met
de bedrijfsleiders, des kas
teelheers leenmannen, van
de verschillende bedrijven.
„Je kunt overhevelen als dat
noodzakelijk mocht wezen,
inspringen. Dat gaat pro
bleemloos. Bij ons is ook na
genoeg geen verloop onder
het personeel. Meneer Van
Rheenen verwacht alleen 100
procent inzet, geen slordighe
den. Voor wie zich daaraan
houdt is Van Rheenen een
prima baas, ook al staat hij in
horecakringen soms bekend
als boeman. Hij is gevreesd
en bemind, maar je weet ten
minste waar je met hem aan
toe bent", aldus Anneke Hoo-
geveen, die de voorbije 25
{'aar „als in een roes" beleefd
ïeeft; „we zijn intens bezig
geweest, altijd maar bouwen.
Nu is het de kunst, niet in te
slapen en actief aan de gang
te blijven, mensen te motive
ren om het werk goed te
doen".
Uiteraard, mag ik wel zeg
gen, is vooral de benadering
van de gasten enorm belang
rijk in een horecabedrijf. Dat
is je eten. Hieraan worden de
hoogste eisen gesteld. Als je
er met de pet naar gooit, kun
je wel inpakken. Dat wil An
neke Hoogeveen per se on
derstrepen. „Het moet druk
zijn, dan gaat alles ook best.
Als het stil is worden de
meeste fouten gemaakt. Je
hebt moeilijke en makkelijke
klanten, gasten, maar voor
mij zijn ze allemaal even be
langrijk".
Dan is er nog een mevrouw
Hoogeveen die „kantoor
houdt". De administratie
deed ze aanvankelijk in d'r
eentje, „maar nu heb ik twee
meisjes; vooral Monique de
Ruiter die ik niet meer zou
kunnen missen". Dat is zowat
's Heren zegen die admini
stratief en regelend op Anne
ke is neergedaald. „We hou
den zeventig mensen aan het
werk; ik heb een heel groot
huishouden, want iedereen
vraagt toch de aandacht".
Weinig privé leven
Aan een privé leven komt
Anneke nauwelijks toe. „Het
enige dat ik in huis heb is
koffie en thee en yoghurt
voor een soort ontbijt. Je
bent steeds in de zaak, waar
ik ook eet als het uitkomt. Ik
heb heel weinig vrije tijd, dat
wel. Ik ga nooit zo gemakke
lijk de deur uit, maar ik doe
hier alles met veel plezier,
dus hoef ik niet zo nodig
weg. Het is een continu-be-
drijf; je leeft hier ook niet
naar een weekend toe zoals
de meeste anderen". Ze durft
het eigenlijk niet te zeggen,
maar over eten gesproken
„doe ik mezelf te kort. Over
daad en verfijning om me
heen: ik taal er niet naar. Ik
ben gek op een goede stamp
pot met een bal gehakt. Maar
als er een nieuwe kaart opge
zet moet worden doe ik wel
mee met het vóórproeven
van wat de chef-kok ervan
gebakken heeft. En daar kan
ik best wel van genieten".
De jarenlange ontwikkelin
gen en klantenbindingen
hebben er toe geleid, dat An
neke Hoogeveen alleen nog
maar gezichten kan onthou
den; „Geen namen. Dar is
geen doen meer. Wel verve
lend, maar zo is het nu een
maal". Maar wat haar veel
meer bezighoudt is, dat de ei
sen van het publiek steeds
hoger worden: „Eet- en
drinkgewoonten zijn veran
derd, men raakt ook steeds
verwender. Van een bistro
De Zeehond, met houten
plankjes, tot een hoger ni
veau; alle andere restaurants
doen mee met een eigen ge
zicht en verse produkten om
dat de loop er goed in zit.
Daar moet je aan kunnen be
antwoorden. Geen „sterren-
cavalcade van Michelin",
maar uitstekend verzorgde
schotels waar je alle kanten
mee uit kan. Men is ook erg
gevoelig voor de ambiance
van de zaak; de bloemen, de
planten, de gehele bonte in
tieme sfeer, met koperbeslag
(en nu weer die krekel ik
hoop alleen, dat het bij die
ene krekel blijft; dat is al
meer dan genoeg wat mij be
treft). Gezelligheid maken
hè. Dat is het. In september
zijn de toeristen weer weg,
dan krijg je je eigen mensen
weer terug. Lekker vroeg
donker, gordijnen dicht en de
kaarsjes aan; heerlijk is die
bezige wintertijd, met Kerst
mis als hoogtepunt. Fijn hui
veren buiten, als het stormt,
regent of sneeuwt. Dan is het
binnen pas een aards para
dijsje. Ik leef zo'n beetje van
winter tot winter. Dan is De
Herbergh ook op z'n best".
Anneke Hoogeveen ziet te
gen haar' feest van maandag
op als tegen een berg. „Dat is
niks voor mij, maar ik zal het
wel overleven, hoop ik. Nu
zijn 25 jaar voorbij; een car
rière is gemaakt, zeggen ze
dan. Maar ik zou, om wat
voor carrière het ook ging,
werkelijk niets anders meer
willen doen. Het is helemaal
van je zelf. Ik zeg 's morgens
niet: ik moet naar m'n werk.
Het is gewoon m'n leven en
m'n thuis". Ook Wim K.van
Rheenen schijnt, meer dan
eens, met kracht van woor
den verklaard te hebben:
„We zijn uniek. En daarmee
uit!!"
EN ZILVEREN JUBILEUM BINNEN HET CULINAIRE VORSTENDOM VANRHEENEN
zij
e van de vele, op kraak en
aak gestelde, vaste gasten
i op gezette tijden hun gas-
nomische accu komen op
en in het culinaire prins-
Bjn van grootvorst-restaura-
|r Wim K.van Rheenen,
iden haar niet kennen:
neke Hoogeveen, „totaal"
en mede-direc-
njir, kortom de rechterhand
jgii meneer Van Rheenen?
;tKZult niet over haar strui-
jjen in het imperium tussen
^prdwijkse Parallelboule-
j|d en de Hoofdstraat. Daar
'v^nneke te discreet en te
Inheiden voor. Maar zij is
j je kunt niet om haar
»n. Want als er iemand is
ngj reguleert, organiseert, in-
/eert ook, die de zakelijke
ee/ger aan de pols houdt, de
jj ^ten op hun gemak stelt,
Jt(^alom tegenwoordig is bin-
de negen „poten" van
Rheenen Horecabedrij-
b.v. met hun strategisch
jwerk van vlucht- en ver-
epidingsgangen, en dan nog
le^] vindt om de rijke bossen
l0(je rozen te verversen voor
ga ze in de zomerse tempe
ruur gaan verwelken, nou
,r(jl is het Anneke Hooge-
'ain wel
iuagaat het nu al 25 jaar lang.
m van Rheenens stad--
deudster en sterke vrouw
euer en vóór de schermen
inu in het onwennige zil-
Een kwart eeuw heeft
v*e van huisuit Sassemse
ed) het vallen en opstaan en
grote bloei meegemaakt
het complex dat van
art en drinkbedrijven bol-
s tet. Maandagavond a.s. gro-
afceceptie, met vele honder-
ait* vrienden en relaties, en-
?lk tout le monde, die door
is Wim en een negen le-
n tellende feestcommissie
Ziter Anneke's rug om zijn
Tetrommeld. „Anneke
-■It van niks", heette het,
Anneke voelde drom-
I ls goed tijdens haar va-
nitie dat er rond haar een
complot- werd ge-
eed. Wim van Rheenen,
weprdwijks eigen Ollie B.
is bij voorbaat al
rgiroerd: „Zij zal het mer-
Tetn, dat ze zolang bij ons is;
n dneke komt er niet meer
etfleruit".
iteï zitten op een redelijk
t d
„Herberghier8ter" Anneke Ho
koel plekje, weggezakt in een
kuipstoel, in restaurant-boer
derij De Herbergh, 15 jaar
oud, al bezit het de schijn van
eeuwen. Er heerst de donke
re besloten rust van de dag,
vanavond zal het er weer
bruisen. Een gesprek. Kopjes
koffie, uitgeperste sinaasap
pels en sigaretten wedijveren
in aantal. „We roken weer te
veel", zegt Anneke opge
ruimd. De baas komt er even
bijzitten en zorgt ervoor dat
we steeds weer van onder
werp veranderen. Een staflid
komt bovendien een pro
bleem aandragen: een onver
wacht gezelschap voor maan
dagavond. „Dan zitten we vol
en potdicht", zegt Van Rhee
nen kordaat en voldaan. „Ja,
maar het zijn vaste gasten die
we niet buiten kunnen laten
staan", benadrukt het staflid.
„Dicht is dicht", zegt Van
Rheenen, die tenslotte impe
rator is. Maar dan veert An
neke op uit haar betrekkelij
ke rust. Geroezemoes tussen
de baas en zijn rechterhand.
De baas ruimt het veld.
Grijnzend. Anneke wint al
tijd, en daar is Wim Ollie B.
maar wat blij orrf. Hij heeft
eveen: „We hebben het in elk
het best met Anneke Hooge
veen getroffen.
De krekel
Nu alweer 25 jaar geleden
begon Anneke haar Rheeni-
aanse loopbaan ter plekke, in
wat toen nog „De Zeehond"
was, een seizoenzaak, snel
restaurant voor toeristen. Of
de zeehond helemaal ter ziele
is weet ik niet, want ergens
achter een buffet in De Her
bergh borrelt het en hoor je
plons plons. Niemand kent
de herkomst van het geluid.
Anneke wil gaan kijken,
maar blijft toch maar zitten.
En achter elkaar tjirpt er een
krekel. „Ik kan 'm maar niet
te pakken krijgen", zegt An
neke. Maar goed ook, want
zo'n krekel verkondigt mede
de stijl van het huidige eta
blissement.
De baas (die dan wel de 70
gepasseerd mag zijn, maar
waarschijnlijk nooit z'n har
nas uit zal trekken) komt nog
even terug en schept nog
maals verwarring. Hij heeft
het over „zwerfkatten en in
en uitvliegende duiven", na
de brand in het Palace Hotel.
geval niet voor niets gekregen'
En over muizen die er, ver
wonderlijk, niet meer zijn.
Van Rheenen sr. bezwijkt
bijna onder de last die de
voorbereidingen voor Anne
ke's feest op z'n postuur heb
ben gedrukt. Weer geroeze
moes tussen baas en rechter
hand. „Ik ga nu echt weg;
jullie kunnen me missen zie
ik", grijnst hij liefdevol. „Als
kiespijn".
Maar even nog laat de baas
zijn grote en warme waarde
ring blijken voor Anneke
Hoogeveen, nationaal en in
ternationaal gastvrouwe.
Voor haar zilveren bedrijfs-
jubileum komt men zelfs uit
Engeland over. „Ze was 18
toeh ze kwam en bij mij be
gon. Ze had al een paar baan
tjes gehad, ook op kantoor bij
de N.S., maar daar was ze on
geschikt voor. Nee, het was
een fee die op De Zeehond
neerstreek". Van Rheenen
kan het zo mooi zeggen: „En
ze ging serveren, boenen, af
wassen, koken, bakken. Ze
heeft van alles gedaan, zelfs
in kokspak". „Meneer Van
Rheenen, wat zit je weer te
overdrijven", protesteert An
neke zwakjes, maar de baas
wimpelt het verwijt weg:
„Het is toch zo, nietwaar?
Toen begon je leven toch pas
goed? Je hebt alles gedaan
wat in de horeca gebeuren
moet. Een veelomvattende
taak; zo moet je het zien".
Druk, druk, druk
De rust keert weer. De baas
is vertrokken en de krekel
lijkt zich verplaatst te heb
ben. Een ander staflid loopt
rond met een gieter om de
planten water te geven.
„Maar het is druk, druk,
druk", zo herinnert Anneke
zich de lopende zaken; „elke
avond een vol huis en niet
eens toeristen zozeer". Eens
was ze één van de jongsten in
het jonge Van Rheenencon-
cern. Vandaag ontgaat haar
vrijwel niets meer in het be
drijf. Ze zegt dit moeizaam en
in alle eenvoud; zichzelf ver
baal opkrikken gaat me
vrouw Hoogeveen niet ge
makkelijk at. Ze is een doe
mens, geen vlotte praatser.
De p.r. laat ze liever aan haar
principaal Wim over, al moet
die zich nu en dan wel een
beetje koest houden.
