JESPER OLSEN
dribbelaar uit passie
STEVE
ARCHIBALD
wil geluk
weer
afdwingen
Bonaparte
CöidóeSotwatit
Jesper Olsen (hier tegen zijn oude club Ajax) is nog niet zeker van een vaste plaats in het Deense elftal tijdens de Mundial.
EXICO STAD - Voor een debu-
it in de eindronde van het toer-
oi om het wereldkampioenschap
etbal scoort Denemarken opmer-
lijk hoog bij de voorspellingen.
»t verfrissende optreden van de
ter-rmatie van de Duitser Sepp Pion-
bij het EK in Frankrijk en de
i ujtenschap dat het contingent De-
:n vooral een verzameling bij Eu-
topclubs ondergebrachte in
is, verklaart echter
elee 1. Een van hen is Jesper Olsen.
jk\ Ajax was hij nog niet lang gele-
'on n de absolute vedette, in het
f0"»ense elftal is hij niet zeker van
jjjti vaste plaats. Net als de bij PSV
terende Frank Arnesen trouwens,
/crsen zelf gaat ervan uit dat de
1atijd om een plekje in de basisop-
r<>!lling in Mexico vooral een ge-
tussen hem en Arnesen gaat
^'srden.
of. ke jaar geleden liet Jesper Olsen Am-
er irdam achter zich en maakte hij de ge
overstap naar Manchester Uni-
Inmiddels wordt zijn naam ge-
,„.emd in relatie tot Monaco, waar van-
'komend seizoen Sören Lerby al actief
en Jesper Olsen, de 25-jarige pingelaar
passie, kan niet zeggen voor honderd
,etbeent geslaagd te zijn in Manchester.
p/_ let is inderdaad een beetje anders ge-
r,/; pen dan ik me had voorgesteld. Vooral
ia snelheid en fysieke inzet is het voet-
'q l in Engeland totaal anders dan in Ne-
rland. veel harder vooral. Daardoor
•men technische kwaliteiten vermoede-
lc minder tot hun recht, je krijgt dom-
wg de tijd niet om mooie dingen te
Achterin spelen ze met vier man
i een rij, je krijgt veel minder ruimte
ji in Nederland. Weet je niet meteen
7 jar je de bal naar toe moet spelen, dan
n je al getackeld. Ik was het gewend de
J een beetje rustig aan te nemen. Nou,
it kun je in Engeland wel vergeten. Ze
elen daar met een keer raken, spelers
5-1 bal, en zijn snel voor de goal. Veel
e- eer mensen dan in Nederland zoeken
r-l zestien meter op. Dribbelen is in de
\t:ague bijna niet mogelijk, al proberen
.7- bij Manchester United gelukkig wel
at n beetje Europees te voetballen".
7i i ook al miste hij met de „Mancuni-
e/(s" de landstitel („Zoveel toppers ge-
7i esseerd, dan kun je nog zulke goede re-
7i rves hebben, maar dat is dan niet
7i eer op te vangen"), over de entourage
[Engeland heeft de slechts 1,68 meter
'o etende Olsen niets te klagen. „Elke
/- uiswedstrijd minstens veertigduizend
irpn op de tribunes. Old Trafford, man,
i- ;t is fantastisch er te mogen spelen. De
feer kan nergens beter zijn. Je proeft
is >k aan alles dat je bij een van de groot-
i. e clubs ter wereld zit, ook qua suppor-
ii rs. Dat doet je iets, het is iets speciaals.
>•- Is je in Engeland komt wil je voetbal-
n, dat gras op. Ik kan je niet vertellen
at voor lekker gevoel het is om op dat
tld te lopen. En dan die hele omgeving
kg. Die ademt puur voetbal".
Prestatiedrang
faarbij een overdreven prestatiedrang
tbreekt. „Buiten het voetbal kun je
>en wat je wilt. Als je zelf de grens
int, kun je heel ver gaan. Een biertje,
tgaan, geen probleem. Als je er maar
naat als het gebeuren moet. In Engeland
-- ten ze niet, zoals in Nederland, alle-
aal op je te letten. Maar ja, Nederland
ook zo klein in vergelijking met Ejige-
nd, het is ergens nog logisch ook",
ebch denkt Jesper Olsen ook nog wel
3 ns met weemoed terug aan Amster-
- m. aan Ajax vooral. „Ajax, ik had
7 ten betere club kunnen krijgen om te
beginnen. Overigens niet om slecht van
Nederland te praten hoor, maar je hebt
er drie clubs en de rest doet mee voor de
vierde tot en met achttiende plaats. Als
je niet elke wedstrijd hoeft te presteren
omdat de tegenstand zo gering is, dan is
het moeilijk dat in de grote wedstrijden
wel te doen. „Als PSV, Ajax en Feye-
noord elke week tegen een goed team
konden spelen zouden ze zelf ook een
stuk verder komen. In Nederland dacht
iedereen dat het een kwestie van tijd zou
zijn voor de aansluiting weer gevonden
zou wórden. Maar in Nederland is het
geld er met voor full professionalisme.
Daarom is het misschien beter voor
sommigen om zich in het buitenland te
ontwikkelen. Zo is het met Denemarken
ook gelukt. Je ziet in Nederland spelers
genoeg met talent, maar het echte voet
bal wordt in andere landen gespeeld. Wil
je verder, dan zul je daar op aan moeten
sturen".
Erkenning
Zoals Denemarken dat dus deed. Altijd
een land dat bol stond van individuele
klasse, maar dat nooit met een nationaal
elftal van enige allure op de proppen
kwam. Tot het opeens klikte en bij hel
EK van 1984 de eerste grote stappen op
weg naar internationale erkenning gezet
werden.
„Al die spelers die in het buitenland za
ten wilden graag zo nu en dan terug naar
Denemarken en er ook iets van maken.
Niet alleen spelen, maar ook winnen. Ie
dereen wil presteren, niet alleen voor
zichzelf, ook voor de ploeg. Denemarken
speelt nu sinds '80 of '81 in vrijwel
len". Naar later bleek, omdat hij niet in
het bezit was van het telefoonnummer
van Archibald.
Voor Archibald, een als introvert be
kend staande voetballer, is de hemel in
middels duidelijk opgeklaard. „Al had ik
voor niets moeten spelen voor Schot
land, ik zou het gedaan hebben. We zit
ten in de aantrekkelijkste groep. Uru
guay, de kampioen van Zuid-Amerika,
West-Duitsland en Denemarken, wie wil
dat nou niet meemaken? Kom je daar
dóór, dan kun je iedereen aan".
„Ik heb er echt naar uitgekeken, heb er
alles aan gedaan om het te halen. Ten
einde raad ben ik ook naar Richard
Smith gegaan. Je hoort van de successen
die hij met anderen heeft geboekt en dan
grijp je je daaraan vast als al het andere
niet lukt. En het ging goed, ik speelde in
Se villa die finale en ben op de goede
weg. Zo'n WK-toernooi is toch prachtig
voor iedereen die het voetbal een warm
hart toedraagt. Je doet er veel ervaring
op, speelt tegen de beste ploegen, wordt
er een betere voetballer".
Steve Archibald heeft het imago van de
koele kikker, die onder alle omstandig
heden blaakt van zelfvertrouwen. Met
zijn instelling snoerde hij in het verleden
vele monden. Wat had hij, die tengere
voetballer van Tottenham Hotspur, im
mers te zoeken bij het machtige Barcelo
na waar zo juist ene Diego Maradona
zijn hielen had gelicht? Tien wedstrijden
lang had hij het er erg moeilijk, scoorde
hij slechts een keer, maar vervolgens
deelde hij de Britse triomf met trainer
Terry Venables en was hij in hoge mate
verantwoordelijk voor de eerste landsti
tel van Barcelona na die met Rinus Mi-
chels en Johan Cruijff in 1974.
„In een nieuw land, een ander team, heb
je altijd even tijd nodig om te wennen.
Kun je dat geduld opbrengen en blijf je
in jezelf geloven, dan komt het vanzelf
goed. Dat ik Was aangetrokken als op
volger van Maradona heeft me nooit ge
ïnteresseerd. Ik ben Steve Archibald. Ik
weet wat ik kan en dat wil ik latep zien".
De uit het ten zuiden van Glasgow gesi
tueerde Rutherglow afkomstige aanvaller
krijgt er de komende weken toch nog de
gelegenheid voor van Ferguson, die
vreemd genoeg aanvoerder Alan Hansen
van Liverpool buiten zijn selectie hield.
Eigenaar pub
Archibald, die er ondanks anders luiden
de geruchten van uitgaat zijn nog een
jaar doortapende contract bij Barcelona
normaal uit te dienen, vindt het moeilijk
de kansen van Schotland bij het WK in
te schatten. Vijf keer waren de zwar-
themden present in een eindtoernooi om
steeds dezelfde samenstelling, met een
goede balans tussen jong en oud. En niet
om te laten zien welke mooie trucjes we
allemaal kennen. De trainer houdt ons
altijd voor dat we eerst moeten knokken
en dan vanzelf wel lekker aan het voet
ballen komen".
Geen schoolreisje
Het vakbewustzijn komt volgens Olsen
vanzelf bij een speler, die voor het bui
tenland kiest. „Als je dat doet, betekent
het dat je veel hebt nagedacht. Je doet
zoiets niet om een of twee jaar te doen
waar je zin in hebt. Als je gaat is het met
de gedachte voorlopig ook niet terug te
komen. Dat zou immers tegen je ambi
tie, je eergevoel indruisen. Je kunt tien
tot twaalf jaar mee op dit niveau, daarna
is het gebeurd, dat weet je als je eraan
begint".
Zo zal het - na een hoogtestage van
twee weken in Colombia - ook in Mexi
co zijn, denkt Olsen. Het WK is voor de
Denen zeker geen schoolreisje. Nota
bene in de zwaarste groep (met Schot
land, Uruguay en West-Duitsland) zal
een belofte moeten worden ingelost.
„Van alle Europese landen waar we
meer dan eens tegen hebben gespeeld,
hebben we minimaal een keer gewon
nen. Voor tegenstanders uit Europa hoe
ven we dus niet bang te zijn. Het pro
bleem voor ons zullen de Zuidamerika
nen worden. Voor mij zijn Brazilië,
Mexico en Uruguay favorieten. De hoge
temperatuur is beter geschikt voor hun
speelwijze. Toch denk ik dat ook wij wel
degelijk goed zullen voetballen. Tenslot
te spelen we zelf technisch ook aardig.
We hebben ook veel mensen die een
wedstrijd kunnen beslissen. Komen we
achter, dan hebben we altijd de kracht
om terug te komen. Met Morton Olsen
als prima organisator hebben we ook een
goede defensie. Daarom zullen we moei
lijk te kloppen zijn. De eerste wedstrijd
woensdag tegen Schotland wordt heel
belangrijk voor ons. Win je die, dan
kom je vrijwel zeker verder en ik denk
dat dit ook gebeurt. Afgaan kan natuur
lijk, maar we willen niet tevreden zijn
met een derde of vierde plaats in de
groep. We willen verder".
WILLEM PFEIFFER
ZATERDAG 31 MEI 1986
Ik behoor tot een select gezelschap. Een
klein groepje, dat tot op heden nog geen
enkele ruchtbaarheid heeft gegeven aan
zijn beslaan. Maar ik vind aal op de
drempel van Mexico '86 er maar eens
een beetje publiciteit aan onze club moet
worden gegeven. En door dat nu te doen
ben ik in staal bij velen de ogen te ope
nen, tijdig tot het besef te geraken dat tot
op dit moment de verkeerde mening
werd aangehangen. Om onder het motto
„Een mens is nooit te oud om te leren"
terug te keren van de dwaalweg. En mis
schien zelfs te overwegen aansluiting te
zoeken bij het bovengenoemde gezel
schap. Hoewel onberedeneerde -ledenaan-
was van het tot dusver nog zonder naam
door het leven gaande clubje wel ons
laatste streven is. Voorlopig houden we
het gaarne kwantitatief beperkt, hetgeen
de kwaliteit ten goede komt.
Waarom nu treed ik vandaag in de open
baarheid met ons gezelschap? Daarvoor
is een aantal redenen, dat ik u hieronder
zal uiteenzetten. De voornaamste is dat
wij het streven naar kwaliteit zo hoog in
ons vaandel hebben geschreven, dat ik
niet het minste risico wil lopen achteraf
met verwijten te worden geconfronteerd.
En die zouden vrijwel zeker op ons neer
dalen als de reden voor onze selecte sa
menbundeling pas wordt bekendgemaakt
als de hele wereld daarvan met overgave
heeft kunnen kennis nemen. En onze uit
gangspunten volledig zal hebben moeten
onderschrijven.
De aanleiding voor oprichting was onze
grote ongerustheid over het gebrek aan
waardering dat Jan Keizer ten deel valt.
Jan Keizer uit Volendam. Jan Keizer de
voetbalscheidsrechter. Jan Keizer, de eni
ge Nederlander die daadwerkelijk deel
neemt aan het WK voetbal in Mexico.
Jan Keizer voor wie deuren opengaan,
die voor anderen gesloten blijven. Jan
Keizer, het levende bewijs van de stelling
dat een klein iemand door zijn daden
groot kan zijn. Jan Keizer, onze eigen
Noordhollandse Napoleon Bonaparte.
Jan Keizer, de enige vertegenwoordiger
van de vaderlandse voetbalwereld voor
wie geen grenzen beslaan.
En in dat laatste element schuilt onze
grootste waardering én Jan Keizers
grootste kracht. Terwijl iedereen in ons
land de mond vol had èn heeft over het
verleggen van onze grenzen, het mikken
op Europese aansluiting, het in den
vreemde goed presteren was en is Jan
Keizer de enige die die slogan in praktijk
heeft gebracht. Jan Keizer is de eenling,
die zich heeft gerealiseerd dat het er niet
om gaat in eigen land tot koning te wor
den uitgeroepen. Het gaat er om je de
kroon buiten je land op het hoofd te laten
zetten.
Ons selecte clubje bewondert Jan Keizer.
Als Jan Keizer straks in Mexico op de
fluit blaast blazen wij sloom af. Dan we
ten we dat er geen vuiltje aan de lucht is.
dal alles in goede banen wordt geleid.
Dan zullen wij de bewijzen geleverd zien
voor juistheid van de oprichting van ons
selecte gezelschap dat straks extra streng
zal moeten ballotteren om de toestroom
van nieuwe leden in te dammen. Wij zul
len een diepgaand onderzoek instellen
naar de achtergrond van iedere in aan
sluiting geïnteresseerde. Die tot op het
bot zal worden beklopt om te zien of hij
zich niet eerder in woord en gebaar af
keurend heeft uitgelaten over Jan Keizer.
Onze Jan Keizer is nu nog ónze Jan Kei
zer. Maar-let op: straks is Jan Keizer ons
aller Jan Keizer. Maar vóór het zover is,
vóór onze Volendamse Bonaparte de hele
voetbalwereld aan zijn voeten heeft ge
kregen met enige vlekkeloze staaltjes
fluitkunst. een paar hoogstandjes in arbi
traal gezagdragen. heeft ons selecte gezel
schap in elk geval af kond gedaan van
haar drijfveer. Die uiteraard niet alleen
is gebaseerd op het feit dat Jan Keizer de
enige is die internationaal iets presteert.
Zo kleinschalig en ruimhartig zijn wij
niet. Wij weten dat niets zo gemakkelijk
is als het meejuichen met de overwinnaar
en het meehuilen met de wolven in het
bos.
Nee, onze voorkeur wordt ingegeven door
twee onderdelen. Jan Keizers gevoel voor
internationale proporties en zijn ongeëve
naarde presentatie. Eerst even dat inter
nationale. Jan Keizer werkte eerst uiterst
efficiënt toe naar een plaatsje onder de
vaderlandse toparbiters, werd vervolgens
uitgezonden en vestigde daarbij zijn
naam. Die bij de bonzen in Zurich een
dermate bekende klank kreeg dat de invi
taties in Zeist op zijn naam binnenkwa
men. Vanaf dat moment kon Jan Keizer
koninklijk te werk gaan. In eigen land
onbegrepen, daarbuiten bemind, bijna
aanbeden.
Dan nog even de presentatie van Jan
Keizer. Die driftige gebaren met de rech
terarm, waarmee hij protesterende spe
lers als lastige vliegen van zich afslaat.
Superieur. En als klap op de vuurpijl, als
absoluut kenmerk van absolute klasse
(met dank aan het voetbalcliché-boek)
heeft Jan Keizer dal lachje. Die versteen
de grijns op het gezicht, die door tegen
standers nog wel eens wordt uitgelegd als
een zenuwtrek.
Ik weet als lid van het selecte gezelschap
beter. Ik weet. Jan Keizer heeft me dat
zelf toevertrouwd in de oprichtingsverga
dering in een bui van een onder vrienden
gebruikelijke openhartigheid, dat het
lachje het gevolg is van jarenlange inten
sieve studie. Van avond aan avond voor
de spiegel van de slaapkamer oefenen op
de eerste beginselen van de academie
voor beeldende vorming.
Ons selecte gezelschap laat nog van zich
horen.
BUYS
«EXICO STAD - Uiteindelijk
wam alles toch nog op z'n pootjes
irecht. Vier dagen lang leek het
rop dat de hulp van de Amster-
amse fysiotherapeut Richard
mith te laat was gekomen. Een
ag na de voor zijn club FC Barce-
)na zo teleurstellend verlopen fi
le van het toernooi om de Euro-
Cup voor landskampioenen
ïoest Steve Archibald opnieuw
;n forse teleurstelling wegslikken
in de Schotse bondscoach Alex
irguson hem niet selecteerde voor-
eindronden van het toernooi
het wereldkampioenschap voet
klap kwam hard aan bij Archibald,
maanden kampte met een spier-
heuring in het dijbeen, maar tegen
eaua Boekarest langer speelde dan hij-
Jf voor mogelijk had gehouden. De
olie negentig minuten plus nog de helft
an de verlenging hield hij zich staande,
alvorens hij de kant opzocht. Maar Fer
guson besliste dat de Schot in Spaanse
dienst niet voldoende fit was om in
Mexico een beroep op hem te kunnen
doen. Toen evenwel Kenny Dalglish op
het laatste moment afhaakte, telde dat
argument plotseling niet meer voor de
bondscoach, die al een dagtaak heeft aan
het runnen van zijn club Aberdeen en
hij inviteerde Archibald in alle haast als
nog.
Voor niets
De bijna 28-jarige Steve Archibald was
enkele dagen zeer ontdaan geweest door
de mededeling dat hij thuis zou moeten
blijven. „Ferguson had me namelijk toe
gezegd me desnoods mee te nemen als ik
maar op een been zou kunnen lopen. Als
ik de Europa-Cupfinale zou spelen, dan
zou het geen enkel probleem zijn, hoefde
ik me nergens ongerust over te maken.
Dan 105 minuten spelen en toch moeten
horen dat je afvalt, dat was verschrikke
lijk. Ferguson had niet eens de moeite
genomen het me persoonlijk mede te de-
De Schotse voetballer Steve Archibald (links) mocht uiteindelijk toch mee naar Mexico
voor de eindronde van het wereldkampioenschap.
de wereldtitel, even vaak werden ze er al
in de eerste ronde uitgekegeld.
De man, die in East End in Londen nog
altijd een pub (The Bishop Bonner) be
zit: „Maar drie keer kwam dat wel door
dat Schotland net een lager doelsaldo
had dan een andere ploeg. Dan mag je
stellen dat ie ook niet veel geluk hebt ge
had. Schotland gaat opnieuw op reis met
een team dat kansen heeft. Er zit veel
loopvermogen in het elftal, we hebben
harde verdedigers, veel goede midden
velders en aanvallers en een goede mix
ture van jong en oud. Alleen heeft het de
laatste tijd niet erg meegezeten wat bles
sures betreft. Het blijft dus afwachten.
En zoals ik al zei, je hebt er ook geluk
bij nodig".
Dat lachte hem tenslotte toch toe met de
uitverkiezing in de Schotse selectie.
Maar misschien is dat ook wel typerend
yoor de voormalige leerling-monteur in
'de Rolls-Roycefabrieken, die het geluk
in zijn leven al vaker afdwong.
WILLEM PFEIFFER
