.«tel IE
LONDEN STORT ZICH
IN DE GEKTE
MAKE-UP:
PASTELTINTEN
EN SATIJNGLANS
BRUIDSKLEDING
IS RAZEND DUUR
Een van da minder
excentrieke
ontwerpen van de
Londen se groep
„The English
Eccentrics".
LONDEN In de Britse
hoofdstad is een generatie
mode-ontwerpers bezig,
die erg naar popgroep
designer Jean Paul Gautier
heeft gekeken. En zij doen
er nog een schepje
bovenop als het gaat om
overstelpende
weelderigheid. Ze rekenen
ongenadig af met gratie en
bepaalde stoffen. Het liefst
gebruiken ze natuurlijke
materialen als linnen,
katoen en satijn dat er
gekreukt en verfrommeld
uitziet.
Hun ontwerpen worden gekenmerkt
door een overdaad van draperieén en
plooien op onverwachte plaatsen, bij
voorbeeld een waterval van kant op
de achterpartij van een mini-jurkje.
Mouwen hangen tot ver over de han
den; overgrote katoenen hemden en
kieltjes worden expres verkeerd
dichtgeknoopt, zoals een kind van
vier jaar dit doet dat zichzelf voor het
eerst aankleedt. Londen stort zich In
de gekte: rugpanden van korte jurken
lijken op ruime buidels en zijn onder
de knieholte op een brede band vast
gezet. Maar pas op. Laatst was Shir
ley Bassey op de Engelse televisie te
zien in een vertaalde versie van de
„bolle rug" en het stond leuk. De
anti-stijl heeft zijn eigen voorschriften
en codes en er wordt slim gewerkt.
Milaan en Parijs mogen wat Londen
betreft inpakken. De Engelsen zijn ei
genwijs bezig om rare bedenksels in
het modebeeld te stoppen. Maar de
gang van zaken is meestal dat „de
muiterij" in afgezwakte vorm terecht
komt in de internationale confec
tie
COLLECTIEF
Typerend is dat jonge Engelse ont
werpers bijna allemaal zijn ingeschre
ven bij een „public-relationsbureau"
dat hun belangen behartigt. Zo na
men „The English Eccentrics", be
staande uit de zusjes Helen en Judy
Littman en Claire Angel, het bureau
van Jean Bennet in de arm. Het zetelt
In de armoedigste der berookte
steegjes nabij Holborn in een base
ment (souterrain). Het gonst er van de
bedrijvigheid. Vier aan elkaar gescho
ven bureaus torsen vele telefoons, die
aan een stuk door rinkelen. Er werken
in de fabrieksachtige ruimte met rek
ken vol kleren, zeven beeldschone
meisjes onder leiding van Valerie Wil-
limott. Ze praat tegen drie personen
tegelijk en boekt ondertussen orders
in lijvige folianten, die opengeslagen
en volgekrabbeld op haar bureau lig
gen. Ze heeft weinig tijd voor informa
tie; men zit hier niet op „de pers" te
wachten.
De kleren gaan vlug van de hand; Sel-
fridges in Londen verkoopt ze grif, in
Holland importeert J V Hartman BV
in Amsterdam ze; verdere export gaat
naar boetieks in de Verenigde Staten,
Canada, Frankrijk, Italië, Duitsland,
Australië en Japan. „The Eccen
trics" hebben succes sinds ze in
1982 in een kraampje op Kensington
Market, waar nieuw talent wordt ge
toond, hun spullen lieten zien. In de
rekken hangt onder meer een zijden
shirt in room/zwart, dat ook in een
linnen zwartwit versie te verkrijgen is.
Verder een satijnen pyjamabroek met
dubbel front waarop acht knopen en
elastiek in de rugceintuur. Er zit veel
patchwork in de zomercollectie, dat
ook voor de broeken is gebruikt. Tus
sen het stelletje ongeregeld hangt
verder een zwart leren, strak gesne
den mannenhemd en een wit katoe
nen jacquetjasje voor stierenvechters
dat is geborduurd met lovers en voor
zien van puntige panden. „De Eccen
trics" zo wordt verteld, „zijn sterk ge
ïnspireerd op de Spanjaarden".
Behalve de breuk met „mooi" en
„couture" en de verheerlijking van
onzinnige ideeën (zoals het knippen
van een halve cirkel uit de achterpar
tij van een rok die dan weer met twee
bandjes kan worden dichtgemaakt)
en het opzettelijk wansmakelijk com
bineren van stoffen en stijlen die niets
met elkaar gemeen hebben, tonen de
jonge Engelse ontwerpers een sterk
gevoel voor fraaie accessoires. Na-
maak-edelstenen om de hals, tiental
len armbanden om de pols, torenho
ge hoofdbouwsels la Nefertite ma
ken goede sier. De jonge ontwerpers
breken met alle traditie en willen foe
terend tegen elegant en ladylike laten
zien dat het allemaal slordig kan,
maar hun sieraden verraden roman
tiek. Valerie, even vrij van telefonades
en op het punt weg te hollen, wil wel
kwijt dat jong Engeland in de rij staat
voor de chaotische „nieuwe" mode
VEEL BLOOT
John Galliano (24) schaart zich ook
bij de Londense groeperingen. Hij
maakt lange katoenen jassen in matte
kleuren, die hij kletsnat showde. Want
behalve het theater van eindeloos ge-
plooi is er in Londen ook veel hoera
geroep voor bloot en niemendalletjes
die als een tweede huid om het li
chaam sluiten. Veel bloot in veredelde
punk met hesjes als een verlengde
beha en een mini-minirokje dat onder
de navel begint. Huidstrakke maillot
broeken met diagonaalstrepen of wil
de motieven worden gedragen onder
wijde tunieken. Je kunt het allemaal
vinden bij kleren waarin de verhou
dingen en goede dessin-combinaties
zoek zijn. Katherine Hemmett, ooit
toonaangevend, komt in dit opzicht
voor 1986 echter braaf, zo niet saai
voor de dag. Ze „zit" bij het public-
relationsbureau van Lynn Frank, waar
medewerkster Deborah Bourn be
leefd onthult dat Katherine voor ko
mend seizoen gokt op wit, zwart, kha
ki en indigo en op eenvoudige rechte
broeken bij kieltjes zonder kraak of
smaak. Serveerstersrokken met een
bescheiden splitje zitten ook in haar
collectie. Hierbij vormt Hemmett een
scherpe tegenstelling met de'succes
volle groep „Bodymap" die ook door
Lynn wordt vertegenwoordigd. Deze
groep is bijvoorbeeld verzot op de zo
genaamde bell-bottomed" broeken
(strak van boven, wijd van onderen),
waarover een mini-jurkje, stijl kleuter
school met een print van wilde ara
besken. Een los gebreid overgroot
vestje hangt om de schouders Veel
bloots ook bij Bodymap: bustiers met
korte mouwen, bloot middel, rokje tot
de dijen en kousen met drukke, grilli
ge, kleurige strepen. Daarbij heren
schoenen. Zelfs de „Eccentrics" vin
den dat Bodymap te ver gaat in haar
rebellie.
TINY FRANCIS
Wie in het
huwelijk van
deze bruid de
leidaela neemt
lijkt duidelijk.
Het van de
beeldige
bruidsjapon is
van Laura
Ashley.
aan mij ligt wel". Het mooiste plaatje
maakt hij van een bruid in een simpe
le lange witte japon zonder te veel tie
relantijnen.
„Ik heb heel wat bruiden gezier",
zegt Joop Veerwater die al 25 jaar bij
Max Koot werkt. „Zeventig procent
gaat in het wit. Het gekke is dat men
wel beknibbelt op receptiekosten, fo
to's en andere „bijkomstigheden",
maar voor de kleding betaalt men gi
gantische bedragen. Ik verwonder mij
er nog altijd over. Sinds een paar jaar
komen er ook steeds meer sluiers en
dat kost dus nog meer. Het mooiste
vind ik de couturebruid in een japon
van geraffineerde coupe".
TINY FRANCIS
Daar moet je de kleurkeuzen op de
consument afstemmen".
Iris de Bruyn van „Rijnhoven Huid- en
Schoonheidsinstituut" in Hazerswou-
de is het helemaal niet eens met
Smiet. „Ik vind het echt leuk om met
„kleuren te spelen". Veel cliënten zijn
vastgeroest in een bepaald patroon,
maar je kunt decoratieve make-up op
een nette (behoudende) manier op
brengen of in punk. Voor ouderen
moet je in kleur met schaduweffecten
werken en oppassen met oogscha
duw. Ik breng bij hen nooit parelmoer
op de oogleden aan, wel sterke kleu
ren, maar die hangen af van de bouw
van het oog".
Lenie Bakker, hoofd van de afdeling
parfumerieën met een batterij mer-
kenstands bij de Haagse Bijenkorf,
lacht uitbundig. „Niet „in" voor nieu
we kleuren?", vraagt ze. „De klanten
wachten erop. Onze klanten hebben
een vast merk. Bijvoorbeeld Jill San-
der, Arden, Estee Lauder, Rubinstein,
Yves St.Laurent, Revlon enzovoort,
enzovoort. Die willen meteen de nieu
we voor- of najaarslook proberen. Die
kennen ze al voordat wij de kleurtjes
in huis hebben. Uit de kranten en de
buitenlandse bladen. Vogue bijvoor
beeld komt er altijd vroeg mee. Het
gebeurt heel vaak dat een verkoop
ster al na een paar weken zegt: „Me
vrouw Bakker, mag ik dat even nabe
stellen? We zijn er doorheen!". Som
mige mensen maken lang van tevoren
een afspraakje bij de stand van de
consulentes. Als de nieuwe kleurtjes
binnenkomen, hollen de klanten erop
af. Maar je moet niet vergeten, de
nieuwe modekleuren hebben ze al in
de etalages gezien. Als die bekend
zijn is het ook bekend in welke tinten
de make-ups uitkomen".
TINY FRANCIS
geld over voor de dure bruidsjapon.
Soms heb ik klanten die nog geen
fatsoenlijke jas aan hun lichaam heb
ben, maar het geld voor de jurk komt
op tafel. Ze sparen ervoor. Ik kom
ook stoelen te kort als het gaat om
buitenlanders. Daar is de „bruiloft"
deel van het cultuurpatroon. Waar
Wassenaar soms met veel tamtam
een lapje van duizend gulden trekt,
blijken de buitenlanders écht niet op
een dubbeltje te kijken". De modellen
van rond de zestienhonderd gulden
vormen de hoofdmoot voor „Het
Bruidshuis".
Overigens kan men ook bruidsjapon
nen „uit consignatie" krijgen. Dit zijn
japonnen die al een keer gedragen
zijn. Hiervoor kan men terecht bij bij
voorbeeld „Antoinette Bruidsmode"
aan de Laan van Meerdervoort te Den
Haag. Maar een beetje japon kost
toch gauw vier- of vijfhonderd gulden.
WIT
De Haagse Fotograaf Roy Beusker
vertelt dat het zijn ervaring is dat
tachtig procent van de bruidjes in de
kleur der onschuld naar het altaar
gaat. Mini Is hij nog niet tegengeko
men. Hij verwacht dat ook niet. Zelf
vindt Roy de witte jurk met het blije
blozende gezicht erboven het leukste
om te fotograteren. Is hij zelf ge
trouwd? „Ik moet nog trouwen", zegt
hij. „Met een witte bruid?". „Als het
DEN HAAG Pasteltinten en satijnglans overheersen
de make-up voor de komende lente. Stendhal noemt
haar make-up „French Ftivière" naar de warme gouden
schaduwen van het Franse zuiden; Marbert verwijst In
matte kleuren naar bloemboeketten; Lancóme komt met
„Expression Libre", waartoe een driekleurig oogpotlood
in oranje, zachtrose en lila behoort en de „Figuration"
met gedurfde kleuren als rood, fel oranje, paars, bruin
en goudgeel voor ogen, wangen, lippen en nagels. Want
gelukkig hebben de merken, behalve de bleke tinten (op
te frissen met blush naar de slapen toe) ook wat meer
kleur in huis („Les Coloniales" van Dior): variaties van
groen, zuurtjes-rose en brutaal blauw (voor mascara),
want het is nu eenmaal zo: niet iedereen wordt mooier
van het dociel volgen van een „trend". Mensen met een
donkere of door de zon gebronsde huid zijn misschien
niet gelukkig met een lichte fond de teint, die bleek
maakt.
Menno Smiet (37) van het Instituut den voor bepaalde kleurcombinaties,
Dangremond, opleidingsschool voor zo'n vaste klant zit met een teint, die
schoonheidsspecialistes te Den Haag, die bepaalde tint weer niet kan heb-
zegt dat mensen in de praktijk „wei- ben. De gemiddelde schoonheidsspe-
nig trendgevoelig zijn". „In de cialiste voert daarin een eigen beleid,
schoonheidssalon blijven de mensen Ze houdt rekening met de wensen
bij de kleuren die ze gewend zijn. Het van de klant. Sommige klanten kun-
effect dat van „nieuwe tinten" uitgaat nen een nieuwe kleur goed hebben,
is klein. Cliënten van de schoonheids- nou dat is dan mooi meegenomen,
specialistes zijn geen trendvolgers. Er Maar ik ga met deze mening niet uit
kan nog zoveel reclame gemaakt wor- van de grootverkoop in warenhuizen.
Maar wat dat „nieuws" betreft heb
ben ze mooi praten. Want bruidskle
ding is razend duur. De prijzigste
bruidsjaponnen komen uit Italië, ver
telt de heer Borsboom van „Het
Bruidspaleis" uit de Haagse Paleis
promenade aan het Noordeinde. Hij
is gespecialiseerd in Spaanse en Itali
aanse bruidsmode. „Die jurken wor
den per stuk gesneden, rijk gebor
duurd en ze komen in Nederland bo
ven de tweeduizend gulden. Toch
worden ze grif verkocht". Aan düre
mensen? Dat blijkt niet zo te zijn. De
familie Doorsnee legt zonder morren
tussen de duizend en vijftienhonderd
gulden neer voor een mooie japon,
die na eenmaal dragen meestal in een
plastic zak terecht komt. De heer
Borsboom: „Ik raad bruiden altijd af
de bruidsjapon te vermaken en later
op een avondje te dragen. Het staat
toch niet en je voelt je opgelaten ats
de emotie die je toen voelde, zich
gaat herhalen. Liever gezegd: dat kan
niet".
Deze maand laat „Het Bruidshuis"
een proefballonnetje op: een witte
bruidsjurk in cocktaillengte. „We wil
len eens zien of het aanslaat. Aan
mini beginnen we niet. Maar je moet
in je collectie wat variatie brengen".
Voorstander van al te goedkope
bruidsjurken blijkt hij niet te zijn. „Er
zijn wel hier en daar bruidsjaponnen
te koop voor 395 gulden, maar dan
kijk je dwars door de tule naar de
voering". Overigens blijken de Neder
landse prijzen een schijntje te zijn in
vergelijking tot wat men in Italië voor
een bruidsjurk wil betalen. „Daar be
paalt de jurk met heel speciale bor
duursels de waarde van de familie.
Het hele dorp kijkt ernaar. Daar
wordt zo'n vijftien- tot twintigduizend
gulden voor neergeteld. Maar de hele
familie betaalt er dan ook aan mee".
LADY Dl
De heer Borsboom is nu zo'n drie jaar
bezig. Hij constateert een oplevende
fantasie in de bruidsmode door het
huwelijk van Lady Diana. „Het publiek
komt van heinde en verre. Ook men
sen met niet zo'n ruime beurs hebben
De Figuration van Lancöme: gedurfde kleuren voor een gebronsde huid die lichte tinten niet kunnen velen.
Naar het stadhuis kun je op
verschillende manieren. In
een witte koèts of op een
bakfiets. En je kunt zelfs
trouwen zoals een paar in
Amerika dat deed: in
duikkostuum onder water.
De Engelsen voorspellen
trouwens de toekomst aan
de hand van de
bruidskleding: „Een bruid
in het rood wil dood; een
bruid in het zwart wacht
veel smart; een bruid in het
wit weet dat ze goed zit".
Wat de Britten betreft dient
de bruid trouwens iets
ouds, iets nieuws, iets
geleends en iets blauws te
dragen: (something old,
something new, something
borrowed, something blue).
Trouwen in het lang is nog steeds de mode. Weliswaar worden kortere
lengtes uitgeprobeerd, maar mini is daar bijvoorbeeld nog niet bij.
