Omwegen
In de Leidse Professorenwijk bridget
men nu alweer 40 jaarlang vol overgave
ik
Leiden maakt kans op
budgetvoorlichting
EIDEN OMGEVING
foidacgotnont
DINSDAG 29 OKTOBER 1985 PAGINA 13
'antomime
LEIDEN „Dus u reed op
-"4 april onverzekerd met een
"T)romfiets in de Herenstraat
Sn Voorhout", zei kanton
rechter Morshuis gistermorL
gen tegen de verdachte.
L,Helemaal niet", was het
stellige commentaar van de
t u nu eens luisteren,
solex was gevonden
één van mijn jongens,
ilde weten of het ding
,og op te knappen was. Ik
,eb die solex afgepakt en
;ezegd dat ik er eerst mee
de politie wilde gaan
e kijken of iemand de
imer misschien kwijt
Daarna zouden we wel
nog wat van te
zijn. Dus ik reed
>or het huis een
zet de solex te
ar en ga de
kei op de hoek in. Ik moest
een pakje shag hebben
■weet u. Kom ik die winkel
uit, zegt die agent: Zo
'f* ^zo meneer, zonder helm en
„?1zonder verzekeringsplaatje
arl'Jksrond rijden. Ik leg uit hoe
nes **het zit, maar die man wilde
I aniet luisteren. Kijk als die
1 'agent mij had aangespro-
13 va!ken, terwijl ik op die solex
°°f wlreed' c*an ze6 nog okee,
^maar nu stond die brommer
n va! tegen de muur en ik kwam
ivejde winkel uit", aldus de
dverdachte.
"imaken
rondje i
Terwijl de
i Wij
begi
clut
igend
?r d
aangt
idelij
?7 all
stelle
draai
op d
ijden
1 hee
"g
tusset
vondi
?r tusj
edirtfj
rdijn
bij d
Sta
tin o o
w ei
n W,
sten
s ver
ingeg
Jgeli.
an
ilend om beurten
zichzelf en de agent
hij zichzelf uitbeeldde liep
de man van links naai
recht en deed dan in panto-
hoe hij de
solex tegen de muur zette
de winkel inging. Bij het
uitbeelden van de agent liep
hij in tegenovergestelde
richting, rechtte de rug er
hield een denkbeeldig op
schrijfboekje in beide han-
p zich. In dit rollen
spel paste de man zelfs zijn
stem bij beide personages
aan.
..Maar u geeft toe gereden
te hebben op de solex. Dan
eis ik een geldboete
gulden", aldus de
murwbare officier van justi-
De verdachte bleef het ech
ter oneerlijk vinden. Hij
had de solex tenslotte naai
de politie gebracht. Kanton
rechter Morshuis was he
daar eigenlijk wel mee eens
U heeft uw plicht als va
der gedaan, door de solex
van uw zoon af te pakken
en het ding te inspecteren.
Ook deed u uw plicht als
burger, door de gevonden
brommer naar het politie
bureau te brengen. Natuur
lijk reed u even op de solex,
dus u beging die overtre
ding wel, maar ik acht dit
schuldig zonder straf. Daar
was de verdachte het
eens en opgewekt verliet hij
de zaal.
Stom
De jongen had op 15 januari
op de Gooweg in Noordwijk
een bekeuring gekregen
omdat de achterlichten van
zijn auto het niet deden. Hij
was het niet eens met die
bekeuring en kwam gister
morgen voor bij de Leidse
kantonrechter. „Ik rijd
de Gooweg en bij de afslag
bij Noordwijkerhout moet
ik voor het stoplicht wach
ten. Daar slaat de motor
van de auto af en ik krijg
hem met geen mogelijkheid
meer aan de praat. Dus ik
duw die auto naar de kant,
want zo blokkeerde ik de
weg. Terwijl ik mijn auto
aan de kant duw, komen
die agenten eraan. Ze stop
pen en zeggen dat mijn ach
terlichten het niet doen. Ik
zeg nog, dat niets het m<
doet, maar daar hadden
geen boodschap aan.
schrijven een bekeuring
en rijden weg. Laten me
midden in de nacht, het v
vreselijk weer, langs de weg
staan en rijden weg. Nou
dat vind ik stom", aldus de
verdachte gisteren tegen
kantonrechter Morshuis.
De officier van justitie acht
te aan de hand van de ver
klaring van de agenten toch
bewezen dat de achterlich
ten defect waren geweest.
Hij eiste een boete van 50
gulden. „Ja maar", zei de
verdachte „zoiets is toch
overmacht. Achteraf bleek
dat de dynamo kapot was.
Dus dan laadt niets meer
op. Logisch dat ook je ach
terlichten zwakker worden
en dat de auto afslaat als ik
stop. Dat kan iedereen
overkomen en die agenten
laten je zo staan".
Kantonrechter Morshuis
was het met hem eens. Hij
vonniste schuldig zonder
straf.
SYLVIA VAN LEEUWEN
NA DE BEVRIJDINGSFEESTEN IN '45 BEGON HET VERENIGINGSLEVEN OPNIEUW
Op mijn omwegen door stad en land I
kom ik graag mensen tegen. U kunt
nijj telefonisch of schriftelijk vertellen All
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar Via 071 HK tJVMHi
- 12 22 44 op toestel 10. Hoor Ton Piolrrs
Toen de bevrijdingsfeesten,
overal in het land, tegen het
einde van 1945 waren uitge
woed, gingen de Nederlan
ders zich veertig jaar geleden
onvervaard werpen op het
herstel van het verstoorde,
vaak geheel verdwenen, ver
enigingsleven. Het saamho
righeidsgevoel. gevoed door
vijf jaar van collectieve ont
beringen en offers, was nog
niet uitgewist ofschoon de
klad daar al vrij snel aardig
in zat. Ook in Leiden wenste
men hand in hand door te
gaan en dat kwam, onder an
dere, tot uitdrukking in het
oprichten van buurtvereni
gingen. Een van de wijken
die daarvan een voorbeeld
gaven was de Professoren-
wijk. De gloednieuwe buurt
vereniging ontving gemaks
halve de naam „De Professo
renwijk". Er was ook ruimte
voor een eigen clubgebouw
aan het begin van de Burg-
gravenlaan, waar nu de Vre-
deskerk staat. Het onderko
men stond vrij lang bekend
als „Sociëteit 't Profje". Daar
werd de gemeenschapszin be
oefend tot in 1971. In dat jaar
moest de buurtvereniging
worden opgeheven; het ide
aal was te zwak gebleken.
leek de Professorenwij]
verenigingsverband op een
glorieuze toekomst af te ste
venen. Het samenwerkings
verband werd onderverdeeld
in afdelingen: je had toneel,
volleybal, schaken, maar ook
bridge. Het bridge, de edelste
tak aan de stam der kaartspe
len en de meest serieuze te
genhanger van lagere bran
ches als klaver- en kruisjas
sen, jokeren, pesten, liegen,
een-en-twintigen, toepen, ca
nasta, rikken. zwikken,
zwarte pieten, hartenjagen,
pandoeren, en nog veel meer.
Nou, die bridgeclub, als on
derafdeling van de buurtver
eniging, gestart op 26 novem
ber '45, heeft zich volkomen
gehandhaafd. Ze bestaat vol
gende maand 40 jaar. Hoewel
de sinds '71 als zelfstandig
optredende vereniging „De
Professorenwijk" nooit in het
clubgebouw heeft geope
reerd: „Dat was te klein voor
uitwijken naar elders", aldus
voorzitter (sinds januari '48)
J.P.A. de Vrind.
Grote familie
haar man als secretaris en nu
nog als penningmeester heeft
gesecundeerd vormen nog
steeds de bron die de bridge
club „De Professorenwijk"
van levenskracht voorziet.
Ooit telde de club 96 leden,
maar men werd geen lid van
de Bond, de hoogste instantie
die de belangen van het brid
ge regulair behartigt. „De
Professorenwijk" bleef liever
„op z'n eigen'„Als gezellig
heidsvereniging, een grote
familie waar iedereen elkaar
kent", zegt mevrouw De
Vrind tevreden: „We zouden
het niet anders willen". Van
daag zijn er nog ongeveer 50
leden, die, sedert een jaar of
acht, elke maandagavond de
reis naar Het Witte Huis in
Oegstgeest maken om daar
met twee paren aan één tafel
elkanders krachten te meten.
Het Witte Huis is trouwens
het Mekka voor bridgers,
want er zijn verscheidene
verenigingen die daar in vol
le ernst en overgave hun
kaartje leggen.
Voorzitter De Vrind: „We be
gonnen met de bridgeclub in
„Royal", het latere „Pardoe-
za" aan de Doezastraat. Daar
na verhuisden we naar „Zo-
merzorg", toen naar de Grote
Burcht en tenslotte naar de
Kleine Burcht. Daar moesten
we ook uit. Zeker 28 zaken
zijn we afgeweest, maar nie
mand wilde ons herbergen.
Ja. een paar restaurateurs
stelden ons voor in een kan
tine van een voetbalvereni
ging te gaan spelen. Moet je
nagaan, hoe de tijden veran
derd zijn. Tegenwoordig zijn
die kantines de grootste con
currenten van de kroegen,
maar destijds werd er door
de horecawereld nog reclame
voor gemaakt".
Enfin. „De Professorenwijk"
voert haar wekelijkse strijd
in de oude zaal van het Witte
Huis, in het café zeg maar.
Die huiselijkheid wordt door
deze club „van al wat oude
ren" (jongeren komen er bij
na niet op af, maar De Vrind
betreurt dat in het geheel
niet, vanwege het „familie
verband") 't meest op prijs
gesteld. De dames-leden zijn
in de meerderheid. De Vrind
begint aan de hand van een
lijst te tellen, maar geeft het
al gauw op: „Laten we zeg
gen: meer dan de helft zijn
vrouwen, dames dus. Ik zeg
weieens: ze overleven al die
Ooit ben ik zelf begerig ge
weest om kennis te maken
met bridge. Maar een straffe
vooropleiding deed mijn kor
te liefde bezwijken. Ik er
voer, een jaar of dertig gele
den alweer, dat bridge inder
daad strijd is. Je kunt in de
grootste vriendschap met je
partner aan tafel plaatsne
men, maar alras ontstaan er
wrijvingen. De kleinste fout
wordt bestraft met stekelige
opmerkingen. Mijn eigen er
varing was. dat we na afloop
van een „proef" met ruzie
uiteen gingen: „Hoe had je
dat nou kunnen doen", En
dat ging dan over bieden of
verzaken of bekennen. Weet
ik veel. Wel zie ik nog die
verhitte gezichten bij vier
aan één tafel. Ik meende, dat
kaarten plezierig kon zijn,
maar in mijn geval deed
„verantwoord" bridgen zich
kennen als een disciplinaire
vernedering. En dan het „na
kaarten" hè. Ontzettend. Dat
stekelige, dat kregele gedoe
brak me op, derhalve stopte
ik ermee. Bye bye bridge.
Maar bridge moet, in wezen,
werkelijk enorm boeiend
zijn, een ware exercitie voor
de geest, een cultus, maar een
verslavende bezigheid ook.
Het laatste wordt wel bewe
zen door veel bridgers die
ook nog lid zijn van andere
bridgeclubs. Hoe is dat nu bij
„De Professorenwijk?"
Gematigd
standelijk tevens. De Vrind
zit voor, en hij mag zich dit
ook veroorloven. Hij kan het
wel volgen. De Vrind voelt
intuïtief aan, dat ik een vol
komen nul ben op kaartge-
bied. „U bent waarschijnlijk
niet uit het goede bridgehout
gesneden, maar ik snap u
wel. O ja zeker. Maar kijk:
bridge blijft bridge". Wat on
geveer zeggen wil, dat bridge
een gezelligheidsspel is, maar
ook gebonden aan strenge
voorschriften
niet de hand mag lichten.
Enig erbarmen is er niet bij.
Maar „De Professorenwijk"
schijnt gematigd in de ortho
doxe opvattingen: „Wij zijn
niet zo heftig. We spelen niet
met het mes op tafel, op het
scherp der snede. Het blijft
althans uiterlijk vriendelijk.
Hoewel je natuurlijk danig
opgewonden kunt raken door
een misslag van je partner".
En dan moet je uitkijken
voor een te ver doorgevoerd
fanatisme. Maar een „vergis
sing kan bij ons vergeven
worden", en bedekt met de
mantel der liefde, die overi
gens door slechts weinige
bridgers gedragen wordt zo
lang het om bridge gaat. Ik
begrijp het al: juist daarom
kan zo'n bridgeclub het zo
lang volhouden!
Hoe dan ook, „De Professo
renwijk" bloeit in onderling
competitieverband, volgens
allerlei systemen. Ze verzin
nen (uiteraard binnen de
vastgelegde mogelijkheden)
de meest vreemde aanleidin
gen om door te kunnen gaan
met bridgen. En ook om prij
zen, vanzelfsprekend. Dat
hebben ze gemeen met de
klaverjasdrivers. Geen lid
dat ooit een maandagavond
in het Witte Huis zou willen
missen. Vier dienen er aan
een tafel te zitten. Als er ie
mand verstek moet laten
gaan, is er „rumor in casa".
Dan moet gezocht worden
naar een invaller. De heer
De Vrind kan dan altijd, god
dank, een beroep doen op be
reidwillige niet-leden om de
opengevallen plaats te doen
bezetten. Dat is een uitkomst.
„Ik heb van die invallers een
welkom lijstje. Eventueel
doet meneer Van Ingen
Schenau, van het Witte Huis,
mee. Van Ingen Schenau en
z'n vrouw zijn nooit te be
roerd voor ons; ook niet als
er bezettingsmoeilijkheden
zijn. Er moeten nu eenmaal
tweemaal twee aan een tafel
zitten om met groot of klein
slem te kunnen spelen. An
ders houdt zo'n maandag
avond waar velen naar
uitzien gewoon op voor
een aantal leden. En dat kan
natuurlijk niet". Mevrouw
De Vrind volgt haar man
met voldoening en bijval; en
ze kan de ochtendsleur ook
nog met sterke koffie door
breken: „Wij vallen ook dik
wijls bij een andere club in".
Meneer De Vrind mag zich
wel gelukkig prijzen met zo'n
werkzame eega.
Op 30 november is het feest,
zoals nog nimmer is geweest.
In het Witte Huis. De Vrind:
's Middags een reglementai
re feestdrive met extra prij
zen, en 's avonds ontspan
ning, maar dat programma
kan ik, namens de feestcom
missie, niet verklappen. Toch
wel leuk, na veertig jaren.
We schijnen blijkbaar in een
behoefte te voorzien, vooral
bij wat oudere mensen. An
ders hou je het geen veertig
jaar vol. Of vergis ik me
daarin?"
SPREEKURENIN
REGIO VOORZIEN
IN GROTE BEHOEFTE
LEIDEN/NOORD WIJ-
KERHOUT De kans
bestaat dat er in Leiden
ook een spreekuur komt
voor budgetvoorlichting.
In navolging van inwo
ners van Noordwijker
hout, Sassenheim, Hille-
gom en Oegstgeest kun
nen dan ook de Leidena-
ren deskundig advies krij
gen over de besteding van
hun inkomen en begelei
ding in moeilijke financië
le situaties. Momenteel
wordt onderhandeld over
de instelling van het
spreekuur bij de Krediet
bank, die op de eerste eta
ge van het Stadhuis aan
Cecile de Munk.
de Breestraat in Leiden is
gevestigd. Naar verwach
ting kan er door deskun
dige voorlichters 32 uur
spreekuur worden gehou
den, een voorziening die
ongeveer 60.000 gulden
gaat kosten. In de Bollen
streek wordt het benodig
de geld door de gemeen
ten op tafel gelegd.
In de vier genoemde gemeen
ten in de Bollenstreek wordt
al enige tijd spreekuur gehou
den door de Stichting Consu
ment en Huishouding. Geble
ken is dat er in een grote be
hoefte wordt voorzien, maar
„de drempel is nog steeds heel
hoog. Over geld praten is voor
veel mensen nog een taboe en
zeker is het moeilijk om toe te
geven dat het financieel mis is
gegaan". Dat zegt Cecile de
Munk van de stichting die met
haar collega Luida Boelema de
spreekuren verzorgt. Noord
wijkerhout was de eerste ge
meente waarin een spreekuur
werd gehouden en sindsdien
volgden Sassenheim, Oegst
geest en Hillegom. In die drie
gemeenten kan men op een
ochtend in de week terecht, in
Noordwijkerhout een ochtend
en een middag.
Tientallen hebben al aange
klopt bij de budgetvoorlicht
sters. Alleen in Sassenheim
blijft de belangstelling met zijn
zeventien bezoekers in het
eerste jaar achter. Veertien
van hen hielden lange tijd
contact met de voorlichtster
omdat het daarbij om langlo
pende schulden ging. De
schuldenlast per persoon be
liep gemiddeld 10.000 gulden.
De gemeenteraad van Sassen
heim moet vanavond beslissen
of het spreekuur toch wordt
voortgezet. Het voorstel van B
en W is de budgetvoorlichting
nog een jaar de kans te bieden
om meer bekendheid aan het
bestaan te geven.
Sociale dienst
Andere gemeenten in de
Duin- en Bollenstreek denken
er nog niet aan een spreekuur
voor budgetvoorlichting in te
stellen, hoewel het op zich
geen kostbare kwestie is. Voor
7.500 gulden is het al mogelijk
een voorlichter voor een och
tend of middag aan te trekken.
Bovendien kan het spreekuur
de gemeentelijks sociale dienst
weer iets ontlasten.
Boelema en De Munk hebben
net als de meeste collega's el
ders in het land een hbo-oplei-
ding huishoudwetenschappen
achter de rug, omdat „de fi
nanciën ook invloed hebben
op de voeding en andere as
pecten van het huishouden".
De Stichting Consument en
Huishouding is uit subsidie-
overwegingen voortgeko
men uit HVP (Huishoudelijke
Voorlichting te Plattelande)
die niet alleen budgetvoorlich
ting geeft, maar ook cursussen
organiseert. De HVP werd in
de jaren dertig opgericht om
mensen bij te staan in de
moeilijke crisisjaren. De bud
getvoorlichting in zijn huidige
vorm ging aan het eind van de
jaren zeventig van start omdat
toen de nieuwe, en nog steeds
voortdurende recessie begon te
spelen.
Schulden
De spreekuren worden over
spoeld met vragen die alle
maal met inkomen, financieel
veranderde situaties en schul
den te maken hebben. „Je
krijgt hier van alles. Laatst bij
voorbeeld kwam iemand vra
gen wat het kost als je een
baby gaat krijgen en iemand
anders met vragen over stu
diefinanciering. Maar het
meest krijgen we toch met
mensen te maken die in de
schulden zijn geraakt. Bijvoor
beeld mensen met een uitke
ring. Het is heel moeilijk om
daarvan rond te komen en bo
vendien reageren schuldeisers
vaak pas heel laat. Als de
mensen dan op aanmaningen
niet reageren, wordt er niet
geïnformeerd waarom niet,
maar staat gelijk de deurwaar
der op de stoep", aldus Luida
Boelema. Als het zover is ge
komen en de mensen wenden
zich tot het spreekuur, gaan de
voorlichters proberen te be
middelen door met schuldei
sers te gaan praten en met de
Kredietbank die alle schulden
kan overnemen en een afbeta
lingsregeling kan treffen. Een
probleem ontstaat wanneer de
schulden zo hoog zijn, dat men
die niet in drie jaar kan aflos
sen. Dan gaat Consument en
Huishouding proberen een
deel van de schuld kwijt te la
ten schelden.
De voorlichtsters De Munk en
Boelema hebben nog het meest
plezier in het opstellen van
een budget voor iemand. „Dat
is leuk, met ze bespreken wat
wel en niet kan en waar de
problemen zitten. Mensen heb
ben vaak te weinig inzicht in
hun inkomsten en uitgaven en
soms moet je overal vandaan
de giro's en ander papieren
halen. Vaak stellen we dan
een begroting per maand op
en zien ze precies wat ze aan
vaste lasten kwijt zijn en dus
nog over houden om aan huis
houden en andere zaken te be
steden. Na verloop van tijd
moeten ze dat weer zelf kun
nen, maar sommigen blijven,
ook als de Schuld is afbetaald,
terugkomen om te laten con
troleren of ze. het wel goed
doen".
Spreekuren
De spreekuren worden in
Oegstgeest in Het Drieluik aan
de Geverstraat 37 en in Sas
senheim, Noordwijkerhout en
Hillegom in de gemeentehui
zen gehouden. In Sassenheim
is het spreekuur elke woens
dagmorgen van tien tot twaalf
uur, in Oegstgeest elke don
derdagmorgen gedurende de
zelfde uren, in Hillegom elke
woensdagmorgen ook van tien
tot twaalf en in Noordwijker
hout elke dinsdag van tien tot
twaalf en van twee tot vier
uur. Voor de spreekuren is
ook op andere dagen van de
week telefonisch een afspraak
te maken via de gemeentehui
zen. In principe zijn de spreek
uren gratis en alleen voor de
inwoners van die plaatsen be
doeld. In noodgevallen wor
den ook anderen wel gehol
pen, maar er bestaan vaak
wachtlijsten. De bezoeken zijn
geheel vrijblijvend en er wor
den geen gegevens naar de ge
meentelijke Sociale Diensten
doorgespeeld. Die diensten
verwijzen hooguit mensen
door naar het spreekuur.
ASTRID SCHOORDIJK
