Missie kan
zonder toog,
niet buiten
goed vervoer
Vergeten
twaalfde
provincie
volgende
week in
Den Haag
Zelf op reis
metdeMIVA
B
ZATERDAG 24 AUGUSH
De westerse mens is
verwend, ook wat de wegen
betreft. We zijn al zo ver dat
een kasseienstrook of een
weg van kinderhoofdjes min
of meer een
bezienswaardigheid is. En
zoals altijd is de situatie in de
Derde Wereld juist
andersom. Veel van de
belangrijke, doorgaande
wegen daar zouden in het
Westen nog niet eens als B-
weg te boek worden gesteld.
Wie zichzelf eens op de
hoogte wil stellen van het
verkeer in de Derde Wereld,
zou deel kunnen nemen aan
de jubileumactie ter
gelegenheid van het
vijftigjarig bestaan van de
Missie Verkeersmiddelen
Actie. Elke 2,50 gulden die
men aan de MIVA (giro 2950
in Breda) overmaakt geeft
recht op een lot. Telkens als
een bedrag van 200.000
gulden bijeen is gebracht,
trekt de notaris een
hoofdprijs: een reis voor
twee personen naar het
Afrikaanse Roeanda.
De actie loopt tot 1 oktober.
VIJFTIGJARIGE MIVA WIL
MISSIEGARAGES INRICHTEN
Goed onderhoud is bijna het halve missiewerk. Een goed uitgeruste gara
ge is daarom van groot belang.
BREDA Goed onderhoud is
bijna het halve missiewerk,
zeggen ze bij de MIVA, de
Missie Verkeersmiddelen Ac
tie, die dit jaar haar vijftigjarig
bestaan viert. De missie be
staat niet zonder missionaris
sen. Maar die missionarissen
kunnen niet uit de voeten
zonder behoorlijk vervoer:
een auto voor een missionaris
in Kameroen, een vrachtwa
gen voor een collega in Chili
of een motorboot, motorfiets
en tien fietsen voor Neder
landse missionarissen in Indo
nesië. In Irian Jay a en Zaïre
kent men zelfs „vliegende
missionarissen".
Eerst even een misverstand uit de
wereld helpen: een missionaris
anno 1985 probeert niet alleen ziel
tjes te winnen. Nederlandse missio
narissen hebben dat trouwens nooit
gedaan. Verspreiding van het ge
loof ging altijd samen met onder
wijs, medische verzorging en be
wustwording. „Ontwikkelingswer
kers avant-la-date", zijn de missio
narissen ook wel genoemd.
„Ik ben hier gekomen om te dopen.
Maar nu is dat niet het enige
meer", verklaarde een Nederlandse
pater in de binnenlanden van Ke
nia. „Ik woon in een gemeenschap,
waarvan ik in de loop der jaren
ook lid ben geworden. Belangrijk is
nu voor mij, dat deze mensen een
menswaardig bestaan opbouwen.
Dat ze hun kinderen kunnen op
voeden en onderrichten. Ik heb
van hen geleerd, dat je rijkdom met
elkaar moet delen".
Afstanden
Een missiestatie in een Derde-We
reldland is wel wat anders dan een
Nederlandse parochie, waar de ge
lovigen elk zondag door klokgelui
naar de kerk worden genood. De
dorpjes liggen op grote onderlinge
afstand. Slechts verbonden door,
afhankelijk van het jaargetijde,
stoffige paden of enorme modder
poelen. Een missionaris die zijn ge
lovigen wil bezoeken, die zieken
moet vervoeren en materialen
rondbrengt, is daarom aangewezen
op vervoer. Goed vervoer, want
zijn wagen is vaak de enige verbin
ding met de buitenwereld.
Jaarlijks ontvangt de MIVA daar-
De MIVA heeft een speciaal programma: fietsen voor katechisten. De kate-
chisten spelen in de Derde Wereld een belangrijke rol bij de geloofsver
kondiging en bij het opzetten van ontwikkelingsprojecten.
om honderden verzoeken om geld
voor de aanschaf van vervoersmid
delen. Die aanvragen komen overi
gens allang niet meer uitsluitend
van het steeds kleiner wordende
aantal Nederlandse missionarissen.
De ontwikkelingen in de kerken in
de Derde Wereld zijn niet aan de
Missie Verkeersmiddelen Actie
voorbij gegaan. Ook Latijnsameri-
kaanse priesters, zwarte zusters in
Afrika en kerkelijke groepen in
Azië hebben de weg naar de
MIVA-burelen in Breda weten te
vinden.
Voor dit jaar zijn er niet minder
dan 617 aanvragen ontvangen: 268
uit Afrika, 265 uit Azië, 72 uit La-
tijns-Amerika en twaalf uit Europa
en Oceanië. Om aan al die verzoe
ken te kunnen voldoen, is ruim vijf
en een half miljoen gulden nodig.
Vandaag en morgen, wanneer in de
katholieke kerken de jaarlijkse
MIVA-collecte wordt gehouden, zal
waarschijnlijk al een belangrijk
deel van dat bedrag bijeen worden
gebracht. De katholieke gemeen
schap blijkt immers nog steeds be
reid om voor organisaties als de
Missie Verkeersmiddelen Actie
diep in de buidel te tasten. De gift
van de MIVA wordt overigens uit
sluitend gebruikt voor de aanschaf
van een auto, een motorfiets of een
boot. Voor brandstof en onderhoud
moeten de mensen ter plekke geld
bijeen zien te krijgen.
Onderdelen
Dat laatste wordt nu een steeds
groter probleem. De slechte wegen
in de Derde Wereld eisen snel hun
tol. In vrijwel alle Derde-Wereld
landen bestaat een reusachtig ge
brek aan reserve-onderdelen. Uit
kapotte voertuigen kunnen welis
waar onderdelen.worden gebruikt
om een andere wagen weer aan de
praat te krijgen, maar ook aan dit
„kanibaliseren" komt op een keer
een eind.
Talloze missionarissen hebben de
MIVA de voorbije jaren benaderd
met de vraag, of er iets aan deze
problematiek zou kunnen worden
gedaan. Een toog is immers niet
echt noodzakelijk, maar voor het
moderne missiewerk zijn reserve
onderdelen voor auto's onontbeer
lijk.
Jan van Harmeien, missionaris in
het bisdom Kas<?ngo in Zaïre: „Het
bisdom Kasongo kent enorme af
standen, geen enkele grote stad en
slecht onderhouden wegen. We
hebben niet veel problemen met de
aankoop van vervo»
Maar onderdelen zijn
schaars, hoewel zij juist 1|
eerste levensbehoeften b
Na een uitgebreid onderj.
de missionarissen heeft i g<
besloten ter gelegenheid^.^
vijftigjarig bestaan actie J
nemen tegen dat gebrekk)t
houd. Alle extra giften
het jubileum zullen wc
bruikt voor „missiegarai
bisdommen beheerde
sen. Over een periode va^
is zeker twee miljoen
om dergelijke garages ini
Afrikaanse landen te help
der meer de inrichting, d
tige bevoorrading en de
van nieuwe monteurs ui
zelf.
Pater Th. Slaats in TaA-ijtT"
gaat niets boven een g°cueen
le missiegarage. Er zijrr°
monteurs in de dorpen.
hebben een kleine werk
deren werken in de o"
Hoewel de kosten niet,
zijn de resultaten niet b
van Mastrigt, mission.1
Jaya voegt daar aan toejj-h
ook om de betrouwba,
loopt met een missiegara^
risico dat je na het plakk
band opeens een oud wij,
een oude accu".
Voordat een bisdom
voor zo'n missiegarage,
echter eerst orde op a
moeten stellen. Zo kan <j
cy sterk worden verj
aantal in gebruik
auto's te beperken.
ten er inlandse montetL^
opgeleid.
Jan van Harmeien:
ons bij de Landrover i
ervaring die we met
hebben opgedaan en de
die we nog hebben 1L
broeder, die in België eefj
heeft gevolgd, brengt dQ
den hier in Kasongo op,e
De oude wagens worden,hti'
elkaar gehaald. VersnL
ken en dergelijke woi?
knapt en bewaard. Ooit 1
werk van buitenstaande^'
men. De gevolgen war.
treus. De wagens warer:
onderhouden, dat we m
onze voorraad onderd
waren en onze eigen
meer konden reparert
we dus mee gestopt, j
dat goed onderhoud de
nieuwe auto's belangr*
Wat we in 1983 hebben n,
aan onderdelen bedraag
de kostprijs van een nietji
rover. Met goed onderhor
auto's veel langer mee".j®u
DEN HAAG Wie denkt dat
Nederland elf provincies telt,
heeft het bij het verkeerde
eind. Er is een „vergeten"
twaalfde provincie, bewoond
door ruim 650.000 Nederlan
ders die voor kortere tijd, lan
gere tijd of permanent domici
lie hebben gekozen in het bui
tenland. Dat is althans de op
vatting van de vereniging
„Nederlanders in den vreem
de", die volgende week voor
ruim vierhonderd van die bui
tenlandse Nederlanders een
congres houdt in Den Haag.
„De vereniging bestaat al sinds
1914. Voor de oorlog, toen zij nog
een club van jonkheren en notaris
sen was, legde de vereniging de na
druk op de presentatie van ons
land in het buitenland. Uitdelen
van brochures over de Zuiderzee
werken en zo. Na de oorlog zijn wij
ons meer gaan bezighouden met
landgenoten die in het buitenland
wonen. We geven, onafhankelijk
als wij zijn van enige politieke par
tij of geloof, informatie over de
ontwikkelingen in Nederland op
politiek, cultureel, economisch en
wetenschappelijk terrein. Maar
vooral natuurlijk over zaken, die
voor landgenoten in het buitenland
van belang kunnen zijn", vertelt
voorzitter J.H.C. Molenaar, niet-
beëdigd en onbezoldigde Commis
saris van de Koningin van de „ver
geten provincie".
Van al die landgenoten in het bui
tenland is overigens maar een be
scheiden aantal lid van „Nederland
in den vreemde". „Ongeveer drie
duizend", bekent Molenaar, „maar
we zijn bij veel meer mensen be
kend. De helft van onze leden
woont in Europa, de overigen daar
buiten. Je zou verwachten dat
daarbij vooral traditionele emigra-
tielanden als Canada en Australië
sterk zijn vertegenwoordigd. Maar
dat is niet zo. Onze leden vormen
een zeer gemêleerd gezelschap en
die hun uitgezonden medewerkers
begeleiden. Maar niet iedereen
werkt bij de Shell. Wij proberen
die lacunes in de voorlichting op te
vullen. Dat valt niet mee want wij
zijn een straatarme club. Onze zus
terverenigingen in het buitenland
krijgen van hun regeringen ruime
financiële steun. Maar wij krijgen
geen cent".
Een andere doorn in het oog van
de „vergeten provincie" is het feit,
dat de Nederlandse wetgeving nog
talrijke regels bevat die in het bui-
CONGRES VAN NEDERLANDERS
IN HET BUITENLAND
zitten werkelijk over de hele we
reld verspreid".
Een van de grieven van „Neder
landers in den vreemde" is, dat de
voorlichting van overheidswege
aan Nederlanders die zich in het
buitenland vestigen of hebben ge
vestigd ernstig te kort schiet. Mole
naar: „Door de bezuinigingen bij
Buitenlandse Zaken bijvoorbeeld,
worden steeds meer Nederlandse
consuls vervangen door honorair-
consuls. Die mensen weten waar ze
een stempel moeten zetten. Maar je
kunt van hen toch geen voorlich
ting verwachten over onderwijsmo
gelijkheden, familie- en erfrecht,
belastingen en de aow? Kijk, grote
bedrijven hebben hele afdelingen
tenland wonende landgenoten be
nadelen. De politiek heeft daar tot
op heden niet veel aandacht aan
besteed. Maar dat zal de komende
jaren waarschijnlijk wel verande
ren. Met ingang van volgend jaar
hebben Nederlanders in den
vreemde namelijk stemrecht. „Zij
zijn dan geen tweederangs burgers
meer", aldus Molenaar. Samen zijn
de buiten-landers goed voor ruim
zeven kamerzetels. Mede met het
oog op die duizenden stemmen,
heeft bijvoorbeeld het CDA enige
tijd geleden een partij-afdeling op
gericht in de Verenigde Staten. In
de VS wonen immers ruim zestig
duizend Nederlanders.
Tijdens het komende congres
„Welkom in Nederland"""
vierhonderd deelnemers
van het reilen en zeilen
land op de hoogte worfyfj,
Maandagavond opent mzjc
buitenlandse zaken Van^
het congres tijdens een
in de Ridderzaal. De vg^
komt minister Ruding u,n„t
over het Nederlandse fir^
leid. De voorzitters vanjarn
lijke werkgevers en vje
gaan in debat over deD.
genheid, minister Schou
ontwikkelingsbeleid uty
VVD-leider Nijpels en
Dam (PvdA) zullen eeij,
nemen op de komende v
strijd. De interessantste»
wordt waarschijnlijk di
gemeester Ed van Thi
problemen van „zijn"
te Amsterdam.
Nederlanders die in h<
wonen, zullen zich
vaak verbazen over siti
vaderland. Maar ande,
ook soms reden toe. DeP
derlanders in den vreedu
meer dan vijfhonderd vi
in Australië alleen a'
115variërend van
schapsvereniging voor
Nederlandse gemeenscl."e
slechts enkele leden tr
verjasclub. „En natuurlP
dracht maakt macht" I
veel voorkomende nae ,V|
„commissaris" Molena* !n
Canada bestaat een f"IZ
carnavalsvereniging, di(
je" heet". 'e
JOS de
'fl
