Langs
Omwegen
der
wet
Voor K en G was in Kerkrade
de dagprijs en hoop op
een (tweede) wereldtitel
Parochie Groenendijk splitst zich al
AGlF!IDEN OMGEVING
SaidóaQowumt
DINSDAG 9 JULI 1985 PAGINA 11
Ongehoord
jEIDEN „Ongehoord",
oemde kantonrechter
lorshuis hetgeen de ver
achte uit Noordwijk was
verkomen. De verdachte
ond gistermorgen bij de
antonrechtbank terecht,
fflmdat in oktober vorig jaar
ijn café na sluitingstijd nog
eopend was geweest. In
i jon geval krijgt de café-
uder doorgaans een boete
de zaak is afgedaan. Zo'n
ite is niet eens erg hoog.
[iet een schokkende over-
ing dus. Des te vreem-
tr is het gedrag van de
[oordwijkse politieman, die
overtreding destijds con-
iteerde.
lie man was totaal over-
innen", diagnotiseerde de
[erdachte het gedrag van
politieman. „Hét maakte
iiet uit wat ik zei. Die
[ent wist alles beter. Dus
n hield ik mijn mond
iaar. Die man deed zo ge-
mnen. Hij had mijn naam
ipgeschreven op het pro-
verbaal want hij kent
lij wel en toen vroeg hij
toe ik heette. Ik zei dat hij
lat wel wist omdat hij mijn
om al had opgeschreven.
moest ik mee naar het
ireau, omdat ik mijn naam
iet wilde geven. Op het
ireau werd ik in een cel
;gooid en direct deed hij
it licht uit. Geheel over-
inderd vroeg ik of het
icht nog even aan mocht,
lat ik in elk geval nog
en mijn bed zou kunnen
imaken. Op een bed in de
1 lag namelijk een opge-
'ouwde deken en een la-
en. Daarop pakte die agent
Ie deken en het laken weg
in verdween weer. Mijn jas
iad ik al uit moeten doen,
lus ik had het vreselijk
;oud. De hele nacht bleef
iet licht verder aan. Ik ging
een beetje springen
im me warm te houden. De
A. Volgende morgen moest ik
wafcij iemand van de recher-
diche komen. Voor hem op
tafel lag het proces verbaal.
Hij vroeg wat ik had gedaan
voen hoe ik heette. Ik vertel-
de dat ik niet op tijd ieder-
een uit het café had kunnen
krijgen en dat ik daarvoor
>urg,n c'e cel was geg°°'d. Die
^rechercheur fronste zijn
(wenkbrauwen en ik mocht
rlijlgewoon weer naar huis", al
diedus de nog steeds verbaasde
en. caféhouder tegen de kan
wetonrechter.
i 35'„Wat vindt u zelf van deze
s vgang van zaken", infor-
t zi^neerde Morshuis. „Onwijs",
ezegwas de mening van de ver-
hetdachte. „Ik vind het abnor-
te timaal dat je voor zo'n over
treding de cel wordt inge-
De kantonrechter,
die vol verbazing het ver-
van de verdachte had
aangehoord, vond dat ook'.
„Ik vind het ongehoord en
ik vind ook dat er een
ingesteld moet
naar deze gang van
gjzaken", aldus Morshuis ter-
18 wijl hij zich tot de naast
em zittende officier van
istitie wendde* Deze was
et geheel eens met de kan-
st uitonrechter en zegde zo'n on
•en derzoek toe. „Daar wil ik
?r digraag aan meewerken", was
r eejde opmerking van de man
aanjuit Noordwijk, die eindelijk
barlkerechtigheid op zijn weg
vijvond.
eldVoor zijn overtreding, het
benjnog open zijn van zijn café
ina sluitingstijd, werd de
man vrijgesproken. Ik het
.proces verbaal waren fou
ten gemaakt. De datum
(klopte niet.
Een keurig heertje leek het.
Blauwe blazer, grijze panta
lon en het haar nog enigs
zins klam van het in model
brengen. Hij wilde goed
overkomen bij de rechter.
Daarom had hij voor de zit
ting begon, nog even bij de
ibode geïnformeerd wat de
[aanspreektitel is voor een
rechter. De man stond te
recht, omdat hij door een
(gevaarlijke manouevre met
;zijn auto in Lisse een aanrij-
ding had veroorzaakt. De
(officier eiste daarvoor 150
(•-. [gulden boete. „Wat vindt u
darvan", vroeg rechter
(Morshuis. „Het lijkt me rij-
jkelijk hoog", bracht de ver
dachte uit. „Die aanrijding
heeft me al zoveel gekost.
Ik ben mijp no-claim bij
voorbeeld kwijt", sprak hij
zelfverzekerd. „Tsja", ant-
woorde de rechter „dat is
bijna altijd zo in die gaval-
len, daar kunnen we geen
rekening mee houden". „Ja
maar", sprak de verdachte
toen „ik ben student en
moet van een beurs leven.
Ik heb het niet zo breed".
Nadat een uitvoerige op
somming van zijn inkom
sten en noodzakelijke uitga
ve» een niet al te rooskleu
rig „financieel plaatje" had
den opgeleverd, leek réch
ter Morshuis toch wel enig
zins te vermurwen. Hij von
niste geen 150 maar 100 gul
den boete.
SYLVIA VAN LEEUWEN
1ÖIW1JI
[her
hetjust
n alhet
SASSEMSADESTMUSICA MOEST BIJ DE SHOW AFHAKEN
„K en G" kennen „ze" in
Kerkrade niet. Alleen
Leiden en de Nederland
se Spoorwegen weten
exact wat „K en G" tot
in alle vibrerende vezels
te betekenen heeft: Lei
den natuurlijk, omdat K
en G in klank en show
niet meer uit het stads
beeld weg te branden is,
en de N.S., omdat zij
tegen een redelijke huur
prijs twee treinstellen
aan het Leidse fenomeen
ter beschikking stelde
om als „K en G-Expres"
een geestdriftige meute
naar het „slagveld" van
muzikale exercitie in
Neerlands voormalige
mijnstreek te kunnen
vervoeren.
Maar wat „Kunst en Genoe
gen" inhoudt, hebben 20.000
toeschouwers en de Ker-
kraadse bevolking-langs-de-
kant volop kunnen ervaren:
tachtig ambitieuze hoge
ogen-gooiers die zelfs een
wereldtitel nastreven.
Met direct in hun kielzog de
collega's van „Adest Musica"
uit Sassenheim, een martiaal
aandoende drum- en show
band van eveneens formida
bele klasse. Twee korpsen uit
eenzelfde regio, maar niet
bepaald muzikale vrinden
onderling die op de eerste
zondag van het tiende We
reld Muziek Concours in
Kebkrade elkaar in edele,
mondiale, wedijver de loef
trachtten af te steken. Waar
bij overigens nog ruim 200
andere muziekgezelschappen,
oftewel 12.000 muzikanten
uit maar even 25 landen, be
trokken zijn. Enfin, op de
hielen gezeten door Adest
Musica (een dubbeloptreden,
goed voor in het geheel 165
punten), veroverde K en G,
evenals de Sassemers, twee
eerste prijzen. Maar het klas
sement wordt aangevoerd
door K en G, dat met een to
taal score van 170,3 punten
de dagprijs veroverde: een
goudkleurig pauken-Jje, dat
als een kostbaar kleinood ge
koesterd werd, als ware het
een wereldbeker. Nog was K
en G geen wereldkampioen,
maar de vreugde was er zon
dagavond niet minder om.
Over een paar weken weten
we of K en G de stunt van
vier jaar geleden kan herha
len: de hoogste internationale
roem als marching- en show
band behalen.
Gespuis!
Zondagmorgen vroeg begon
het al. Of eigenlijk zaterdag,
de laatste instructiedag, toen
de zaken nog even goed op
een rijtje werden gezet. Maar
zondagmorgen, terwijl de
kauwtjes en duiven 't op het
wegdek nog voor het zeggen
hadden en verder geen le
vende ziel zich op straat be
vond, begaf het korps met
een cortège van een 300-kop-
pig legioen van ondersteu
nende familieleden, vrienden
en donateurs, junioren en ve
teranen, zich stationwaarts.
Een vroege wandelaar zag
het om tien vóór half 7 alle
maal misprijzend aan en riep
luidkeels: „Gespuis! Suppor
ters hè? Bah, allemaal ge
spuis, wat een gespuis!" De
eenzame zag het genootschap
voor ordinaire voetbalsup
porters aan. Maar de Chr.
Muziekvereniging K en G
zag haar adelaar in gedach
ten al van toren tot toren
vliegen, terug van het strijd
perk, en men ontrolde de
spandoeken van versleten
beddelakens met de gebrui
kelijke opjuinende teksten.
Over het verlaten perron, dat
zich stilaan vulde, klonk het
eerste amechtige hoornge
schal (zeker 's morgens vroeg
moet je je altijd eerst even in
blazen), er draaide een ratel
en een yell werd aangehe
ven. En waar de K en G-ex-
pres extra trein, speciaal
ook maar even stilstond,
op Den Haags H.S., in Rotter
dam of bij Gilze (Dordrecht
werd razendsnel „genomen";
waarschijnlijk omdat, zoals
een K en G-donateur met
business-ervaring zei: „Hoe
dichter bij Dordt, hoe rotter
het wordt"), overal sprongen
legionairs de trein uit om
zich uitbundig te manifeste
ren. Met de trein naar Heer
len. In Eindhoven moest ver
se koffie getankt worden,
want de purser was rond Til
burg al door z'n voorraad
heen. Vanaf Heerlen met zes
bussen naar Kerkrade-West,
dat vroeger nog zo gezellig
Spekholzerheide en Terwin-
selen heette en waar de oog
hoeken der kompels zwart
waren; onherkenbaar voor
iemand die er 10 jaar niet
meer was geweest, die „oos
telijke mijnstreek" met een
kosmopolitisch aandoend
Heerlen.
Broederschap
Juweel van een stadion, waar
doorgaans Roda J.C. zijn aan
hang aan het huilen krijgt.
Deze maand het gladgescho
ren toernooiveld met artifi
ciële sintelbaan waarop mar
cherende en showende korp
sen de degens kruisen tijdens
het WMC '85. Hier verbeiden
elk weekeinde urenlang tien
duizenden uit alle hoeken
der aarde, maar voorname
lijk uit het feestelijk vlaggen
de Kerkrade dat zich opge
stuwd weet in de muzikale
vaart der volkeren, de korp
sen die op de punten uit zijn.
Ik zat op de overdekte tribu
ne, zitplaats 17 gulden 50t
Vlakbij een postje met ko
kende worstjes en blikjes
„prik". Een prachtig over
zicht over het veld en bezet
tingstroepen. De deelnemers
startten voor je neus, maar
even verder kon je ze niet
meer horen. Dan waren er
weer andere vakken aan de
beurt om te klappen, n'im-
porte welk korps er voorbij
marcheerde kijk, en dat is
juist zo fijn bij „Kerkrade":
waar muziek is, daar viert de
broederschap hoogtij. Nou ja,
een klein beetje chauvinis
me... Zoals op het moment,
dat K en G de arena betrad,
begeleid door toeters en ge
juich der „driehonderd". In
tocht der gladiatoren. Maar
tambour-maitre Simon Dub-
belaar, bruine kop met gedis
ciplineerd snorretje, die zijn
commando's in 't Engels
brulde, hield het hoofd koel,
wars van elk betoon hoe
wel hij na de uitslag op de
schouders werd genomen,
met het veroverde paukje.
Dat moest hij zich laten wel
gevallen.
Op zo'n dag als eergisteren,
25 graden' in de schaduw der
tribunes, werden vrienden
gemaakt. Twintig Marching
en showing bands, all right,
Op mijn omwegen door stad en land
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10.
Hoor Ton Pirters
ton in galop. Maar ook al
zweepte leader R. Campion
als een soort Zorro met licht
blauwe cape zijn troepen ook
nog zo swingend en hippend
op, de „Crusaders" gingen
met een derde prijs in het
muzikale geweld onder. Dat
was een stuk minder dan wat
voor de 14 man van de Belgi
sche drumband De Kempen-
bloei uit Achel was wegge
legd. Die kregen een eerste
prijs. Evenals als de Red Hac
kle Pipe Band uit Antwer
pen. met hun Zwarte Wacht-
kilts; een keltisch element
van bag-pipes, doedelzakken,
in slow-tempo. Leuke aanlei
ding voor enkele omzittende
Zuidlimburgse huisvrouwen
tot een verdere beschouwing:
„En mar doedelen, wa..."
Dagprijs voor K en G, Kunst
en Genoegen in de officiële
geschiedschrijving van Kerk
rade. Leiden werd opnieuw
ontzet. Achter de grote tent,
waarin getapt werd en voed
sel verschaft aan WMC-ers,
hielden de Leidenaars een
officieuze receptie. En daar
waren, in een lange rij, alle
meer dan honderd meisjes,
als mini assistent-residentjes
met ravenzwarte haren, van
Marching Band Indonesia,
om een slank handje te ge
ven aan die stoere, soms wat
verlegen blonde Hollanders.
Hier en daar viel er een
handkusje in de subtropische
hitte.
Klimpartij
maar dan ook twintig korp
sen die de harten nog eens
extra verwarmen. Geen ge-
KenG
defileert in
Kerkrade
tenslotte
voor de jury,
die ten
voordele van
fluit of tumult, maar applaus.
Een grote Indonesische „de
legatie" woonde zonder al te
veel enthousiasme deze eer
ste marching day bij. Hoe
fraai ook de Nederlandse
groepen zich ontplooiden,
hoe prettig ook de Noren uit
Arendal muziek maakten, in
welke hopeloze toestand ook
de boys and girls van Ed
monton, Canada, zich ma
noeuvreerden, ze bleven ge
reserveerd, die frêle vrou
wen en een paar mannen
met officierspetjes op. Zelfs
hun eigen marching band In
donesia, Jakarta, werd met
reserve gadegeslagen.
K en G. liet zich in de eerste
divisie niet uit het veld slaan,
maar P.R.-man Ton Siera
vertelde me, tussen de bedrij
ven door: „De zenuwen jagen
de jongens door de keel; er
bestaan spanningpn, ja echt
spanningen, onder die jon
gens". Een official die het
weten kon. De „grenadiers"
van Adest Musica, het muzi
kale hoogwaardige puik van
Sassem, imponeerden zowel
het publiek als de juryleden
(die op cassettebandjes hun
rapporten inspraken), maar
kwamen in het klassement
net een paar puntjes te kort
om de Leidenaars te kunnen
kloppen.
Te kort voor Adest
K en G kwam flarden van
een punt te kort bij het mar
cheren. Daarin bleek Adest
Musica (voor de vijfde keer
op Kerkrade) op dat ogenblik
de meerdere te zijn. Maar de
show, later op de middag,
voerde de Leidenaars naar
de eerste plaats, met Glenn
en Mitch Miller, en met Ted
dy bears' picnic. Revival of
Miller. De allround jury, die
ook op choreografie en vorm
geving te letten had, ging er
voor door de knieën. Tegen
de verwachting van de K en
G-ers. Die dachten dat hun
marching beter zou zijn dan
hun show. De Canadezen
maakten er een potje van. Ze
brachten voor de show een
lorry vol apparatuur n
maar die was berekend op
125 volt in plaats van 220
volt. De speaker zei het al:
„Ze doen hun best, maar als
u een plof hoort is er iets
mis". Er kwam geen plof,
maar de apparatuur had ach
terwege kunnen blijven. Wat
de toetsenist ook uitvrat, de
volgepakte tribunes hoorden
er geen hannes van. Edmon-
En dan óp naar Kerkrade
centrum. Boven „op de
berg"; niet ver van de Duitse
grens. Een hele klimpartij,
met de nationale driekleur
en de spandoeken voorop en
een aantal uitvallers onder
de legionaires, naar de feest
vierende Markt, waar de op
tocht eindigde midden tussen
honderden bier drinkende
Kerkraders (nee. geen kerk
vaders) en bezoekers. De hel
den raakten allengs ver
moeid, ofschoon K en G per
definitie door kan gaan tot op
het tandvlees, als dat gewenst
De thuisreis was niet rustig.
De hele trein door liepen rij
en van junioren en senioren
te blazen en te trommelen en
de gangpaden onveilig te ma
ken. Elders werd er „ge
werkt", bij een toenemend
aantal geopende bierblikjes
(want toen mocht het weer)
en werden de juryrapporten
nog eens beluisterd en de di
ploma's aan belangstellenden
getoond. In Eindhoven ont
moetten de blazers, tromme
laars en toeteraars op het
perron enkele politiemensen
die, met een PSV-complex,
dachten met een afbraak van
NS-materieel te maken te
krijgen. Op Rotterdam Cen
traal werd het eveneens een
kortstondige luidruchtige
happening. En op de trappen
van het Leidse hoofdstation
werd de eerste plaats in het
Kerkradese dagklassemÉnt
afgerond met een openbaar
concert, waarbij tonen vielen
die iedere internationale jury
tot wanhoop zouden hebben
gebracht Het was schitte
rend, groots, in één woord:
geweldig. En nu maar af
wachten. op de uitslag... De
wereldtitel? Nog een keer?
DeheerA.J. Vos uit
Hazerswoude stelde
voor deze krant een serie
samen die handelt over
de kerkgeschiedenis van
Hazerswoude-Rijndijk,
Groenendijk,
Koudekerk, Leiderdorp,
Zoeterwoude-Rijndijk
en een stuk Alphen. Dit
gebied werd vroeger de
Rijnstreek genoemd. In
tien delen beschrijft hij
het wel en wee van de
parochiesin deze
plaatsen. De heer Vos
maakte voor het
parochieblad al eerder
de serie „Het verre en
nabije verleden van onze
parochie". De verhalen
die hierin staan, zijn een
aanvullingen
uitbreiding daarop. Dit
deel gaat over de
oprichting van de
zelfstandige parochie H.
Bernardus van 1839-
1969.
Door de gestage groei van
buurtschap Groenendijk, de
aanwezigheid van een kerk
en het feit dat er vrij veel
welgestelden in het gebied
woonden, bleek het in 1839
mogelijk een zelfstandige
parochie te beginnen. Ook
het feit dat de Statie Koude
kerk een wel erg langgerek
te vorm had (van Alphen tot
Leiderdorp), maakte split
sing onvermijdelijk. Zo'n af
scheiding was echter bij wet
verboden. Uit de archieven
blijkt echter dat de Groe
nendijkers wel degelijk al
naar eigen kerkdiensten
gingen. In 1839 werd dat
verbod opgeheven en de pa
rochie Groenendijk was of
ficieel geboren. Johannes
Bernardus Wesselingh werd
door een decreet van de
toenmalige Internuntius van
Paus Gregorius XVI de eer
ste pastoor. Pastoor Wesse
lingh werd in 1800 geboren
te Haarlem. 28 jaar later
werd hij in Münster gewijd
tot priester. Hij was kape
laan in zijn geboorteplaats
van 1828 tot 1836 en werd
toen pastoor op Texel. Na
zijn pastoraat Jn de Groe
nendijk (1839-1856) was hij
tenslotte nog pastoor te
Kwadendamme in Zeeland
(1856-1872) en overleed als
rustend pastoor in Noord-
Brabant op 15 maart 1883.
Op last van de bisschop van
Haarlem begon men 1 sep
tember 1854 met de bouw
van een nieuwe kerk. Een
jaar later zegende de Deken
van Zoeterwoude het ge
bouw. „De door pastoor
Schadé gestichtte Capel aan
den Groenendijk in 1671,
bleek in 1854 zo niet geheel
bouwvallig, dan toch ten
minste te klein te zijn ge
worden voor het steeds
groeiend aantal bewoners
van de buurtschap Groenen
dijk en Leyderdorp en er
werd besloten tot de bouw
van een nieuwe kerk", staat
in de kerkarchieven. De
kerk had volgens de bis
schop bij de herberg „Ik leer
nog" gebouwd moeten wor
den. Wesselingh voelde
meer voor de Groenendijk.
Een actie om geld bij elkaar
te krijgen voor het Godshuis
leverde in de wijk Meerburg
1500 gulden op. In de Groe
nendijk haalde men het
tienvoudige op, voorname
lijk dankzij de gulle giften
van de gebroeders Adrianus
en Wouterus Reynaard, die
ieder vijf mille schonken.
Architect van Berkel uit
Utrecht kreeg de opdracht
de nieuwe kerk te ontwer
pen in neo-gothische stijl.
De bouwcommissie bestond
uit pastoor Wesselingh en de
heren Arnoldus van der
Burg, Nicolaas Kaptein, Pe
trus Straathof en Henricus
van Sazen. De toenmalige
kerkmeesters waren Gode-
fridus van der Poel, Leonar-
dus Straathof en Nicolaas
Kaptein. Deze namen zijn in
de ingemetselde stenen in de
voorgevel van de kerk aan
weerszijden van de hoofdin
gang terug te vinden.
n u iinuwnuM.
III,If'-
hl"HK S 1 MU llM-il..
IU-.T KKUKülis'Ti 1-K
C I. Y\v Dl L ui i
F. VKKLKVn'i;
C. SN HU) KR ARH
A. RODlvNT.iRC
w". ÜiMMKHSK
Aan
weerszijden
van de
hoofdingang
zijn twee
stenen
ingemetseld
die nog
herinneren
aan de bouw
commissie en
kerkmeesters
van de
Bernardus-
1 kerk.
