Eric
Savalle
maar
van een
ranco
•Dncini
iet 13
eluks
nalë
nog
Baan
ZATERDAG 22IUNI1985
HAAG Wimbledon
niet direct de oorlog
jrd aan alle buiten
invloeden, maar de or-
ie van het meest presti-
tennistoernooi ter we-
at aanstaande maandag
iegint, heeft een aantal
gelen getroffen met als
r een nóg Engelser ge-
i van te maken. Uiter-
lijven de tennis-deelne-
it alle landen van harte
n, maar in bijvoorbeeld
leidsrechterskorps is de
1 bijna geslaagd.
Je 360 scheids- en lijnrech-
ronden zich vorig jaar nog
Inlanders op zich al een
vaarlozen aantal maar
er zijn dat er slechts twaalf,
j dozijn, dat al vanaf de
hales naar dubbel- en
idstrijden wordt gedegra-
ten gunste van Engelse
•echters, bevindt zich ook
ivalle (46). De import-Zoe-
•der uit Den Haag steekt
it eerst zonder Nederlandse
de Noordzee over. „Dit be-
averigens niet. dat ik tot de
yaalf buitenlanders van de
behoor", laat hij ogenblik-
iveten. „Ik ga er alleen al
zeventiende achtereen vol
geer heen, dus ze kennen
f.
Ptiere truc om buitenlanders
Hin was de eis dat dezen zich
„fen week eerder in Engeland
v*i „influiten" op een gras-
01 Savalle, directeur van het
wirict Gouda, heeft zich voor
afeek echter wegens „zakelij-
Wlommeringen" gedrukt. De
k^oeding op Wimbledon is
gd tot 30 pond, waarvan de
rechter echter alles moet be-
/akkeneis. hotel, eten en drinken,
betaallfcatóriseh is het op Wimble-
:end ge^i perfect geregeld al blijft
?de tij<Jrkklimaat voor de huidige
ïderen^ionale scheidsrechters on-
dokterig. Stress tijdens de wedstrij-
ft of g\ beknotting in de gezellig-
ir eenrvoor en erna. zouden vol-
m, je Erie Savalle wel eens de
»ek kunnen betekenen voor
Peter k van tennisscheidsrechter.
Vanwt
horp'a
denk,„
?n TvftS
de voflHBHÜMHIBIHBHiB
patiën^e wedstrijd krijg je een be-
SesP|ng van een supervisor. Het
nwen behoorlijke stress dat je
3t 1»wP donder zelfs bij
ïjn bekk£eioos verlopen wedstrijd.
'en..m,t dan bijvoorbeeld te aardig
voor spelers. Supervi-
'"11 fn ^9 P"bt erg kritisch,
uien |regei moet je exact op de se-
aar f toepassen. Als iemand niet
ian °fi 30 seconden serveert, moet
e Pabi straffen met een punt voor
1'euk?enstander, ook als dat ge-
t veryoorjat hij zoals Connors
giror^s jn parijs overkwam
v.an len vuiltje uit zijn oog moet
ningm
lar", vervolgt Savalle, „moet
.pnieuw waarmaken via een
..elijk examen en het scoren
t een
1, het
met
;choui
Ter
jgt
Ie hd
orbee r
r. Nat
el da
I verdf
Ier"
V1ME
die zes haalt bijna niemand.
tegenwoordig minder ge-
>mdat het ons nu is verboden
spelers om te gaan. We mo
et in hetzelfde hotel komen,
niet me ze eten. Dat werkt volgens
mij averechts. Spelers respecteren
je meer als je ze goed kent".
Om de eer
Eric SaValle noemt zichzelf zonder
aarzeling een topscheidsrechter. Hij
leidde als vijftienjarige al bonds
wedstrijden en verkreeg tien jaar
later de internationale A-status. Op
Wimbledon mocht hij in 1981 voor
de eerste keer op het door de tv ge
volgde centre-court de umpire-stoel
bezetten. Dat geschiedde tijdens de
herenpartij Lloyd-Clerc. Vijf ex
tra's volgden. Op het leiden van de
herenfinale na de hoogste eer die
een tennisscheidsrechter kan ha
len. Want ook daar gaat het om, om
de eer.
Eric Savalle geeft toe dat hij eer
zuchtig is. Velen kunnen zich ech
ter niet voorstellen wat de lol is om
hoog op een stoel te zitten, waar zo
wel regenbuien als scheldpartijen
van spelers en publiek op je kun
nen neerdalen. De verklaring voor
zijn hobby is van een onthutsende
eenvoud. Savalle: „Ik ben gek op
tennispartijen. En op die scheids-
rechtersstoel heb ik de beste plaats.
En het is gratis. Ik hoor en zie er
alles en kan nog meedoen ook. De
rest neem je dan op de koop toe. Al
zou ik er als ik nü jong was niet
meer aan beginnen. Ik kan begrij
pen dat de aanwas van scheids
rechters stagneert. Kijk, ik ben al
over dat punt heen dat spelers te
gen mij tekeer gaan".
McEnroe
Waarmee hij maar wil zeggen, dat
een beginnend scheidsrechter in
het huidige profcircuit op geen en
kele clementie hoeft te rekenen
van de spelers. Iets wat helaas ook
al geldt op nationaal B-C-D-niveau.
Er bestaat gewoon minder respect
voor de medemens. Eric Savalle
vindt desondanks dat de proften
nissers in het algemeen wel mee
vallen. Amerikanen zijn meestal
het minst beschaafd in hun gedrag,
met John McEnroe als de man die
negatief gezien met kop en schou
ders boven alle anderen uitsteekt.
Een kankeraar op eenzame hoogte.
Elf keer zat Savalle bij de Ameri
kaanse nummer één op de hoge
stoel. Elf keer ook liep het goed af.
„Maar", geeft Savalle toe, „dat is
ook een kwestie van geluk en goe
de lijnrechters. Het is alleen een
grote eer dat je goed genoeg wordt
bevonden partijen van McEnroe te
scoren, maar ze zijn nóóit leuk om
te doen. De sfeer is altijd gespan
nen, om het minste geringste kan
de bom barsten. Je probeert alles
om de wedstrijd zo geruisloos mo
gelijk te laten verlopen. Met McEn
roe heb je geen enkel contact. Hij
kijkt je nooit recht in je ogen, niet
bij de toss en het verplichte praatje
vooraf en niet na afloop. Er is niet
redelijk met 'm te praten, alles wat
hijzelf zegt is snauwerig. Ik ken
geen collega die ooit met McEnroe
een gesprekje heeft gehad".
„John McEnroe is ook de enige
proftennisser in de wereld die ik
niet ken. Hij is absoluut de moei
lijkste speler. Er is zelfs geen ver
gelijk mogelijk met wie dan ook.
Omgekeerd is een man als Mats
Wilander bijvoorbeeld ontzettend
„Het is alleen een grote eer dat je goed genoeg wordt bevonden partijen van John
McEnroe te scoren, maar ze zijn nóóit echt leuk om te doen. De sfeer is altijd gespan
nen, om het minste geringste kan de bom barsten", meent tennisscheidsrechter Eric
Savalle.
gemakkelijk. En ook met Ivan
Lendl heb ik ontzettend goede er
varingen. Meestal zegt hij iets over
een lijnrechter als hij achter je stoel
naar de andere kant van de baan
loopt. En direct na afloop kun je
erg gezellig met hem kletsen. Con
nors kan weer heel erg vervelend
zijn op de baan, maar laat je toch
lachen. En ach, dat is leuk voor het
publiek en dan vind ik het niet erg
om het lijdend voorwerp te zijn.
Dames zijn weer veel rustiger dan
heren. Dat komt ook doordat ze
minder argwanend zijn ten opzich
te van de man op de stoel".
Eric Savalle is overigens een groot
voorstander van het recht dat spe
lers hebben, maar soms te demon
stratief eisen, om via de scheids
rechter een lijnrechter naar een
balafdruk op de baan te laten kij
ken. Savalle legt uit: „Zegt een lijn
rechter „out" en als scheidsrechter
zei je de bal ih, dan moet je zijn be
slissing onmiddellijk „overrulen".
Want zodra de speler protesteert
mag de scheidsrechter een beslis
sing absoluut niet meer wijzigen.
Wat we dan wel kunnen doen is
proberen de lijnrechter ervan te
overtuigen dat ie fout was. Als deze
dan weer „in" zegt, wordt de bal
ook in gegeven.
Nederland
Tussen de scheidsrechters onder
ling bestaat zoals kon worden ver
wacht een grote jaloezie. Ook in
Nederland. „Mijn Nederlandse col
lega's vinden het geloof ik wel te
recht dat ik bepaalde partijen krijg,
maar ze vinden ook dat ik er te
veel krijg. Dat heeft echter een
oorzaak Vroeger was iedere A-
scheidsrechter ook internationaal
scheidsrechter. Sinds 1981 mogen
alleen MIPTC-scheidsrechters in
ternationale wedstrijden leiden. In
Nederland zijn er daar maar drie
van: Korvinus, Beerepoot en ik.
Die krijgen dus veel meer dan de
anderen. De KNLTB heeft als com
pensatie voor die A-scheidsrechters
bepaald dat zij de Nederlandse
kampioenschappen mogen doen.
Wij mogen daar niets doen. Eigen
lijk is dat belachelijk, want dat be
tekent dus dat bij de nationale fina
le niet de beste scheidsrechter op
de stoel zit". HERMAN JANSEN
EN Franco Uncini
zijn hart aan Assen ver-
Twee jaar na het ver-
kkelijke ongeluk in de
baarbij de Italiaan ernstig
ind raakte, wordt hij als-
lyrisch wanneer de
ltse hoofdstad ter sprake
L „Dat ongeluk was een
iepunt in mijn carrière,
fantastische reacties van
lensen in Nederland toen
i het ziekenhuis lag, heb-
Bie echter de mooiste mo
ten in mijn loopbaan be-
1, samen met het behalen
het wereldkampioenschap
jerden brieven en cadeaus
Uncini na het ongeval uit ons
Ontvangen. Hoofdzakelijk van
vrouwen, zo meldt de jeugdig ogen
de dertiger knipogend. Nog steeds
krijgt hij fanmail uit Nederland en
nog steeds vindt Uncini de energie
om al die post te beantwoorden.
„Na het ongeluk ben ik pas echt
beroemd geworden in Nederland.
Zelfs het wereldkampioenschap
heeft me niet zoveel aandacht be
zorgd. Het TT-circuit in Assen is
dan ook mijn favoriete Grand-
Prixbaan. In 1982 won ik er. Mij is
de TT nog altijd erg gunstig gezind
geweest".
Hoe speciaal de TT voor Uncini is,
blijkt wel uit alle inspanningen die
hij zich getroost om op zaterdag 29
juni optimaal aan de start te komen
in Assen. Vorig jaar leek hij uitge
schakeld door een zware val in
Frankrijk. Desondanks reisde de
Italiaan af naar Nederland om te
gen beter weten in op de motor te
kruipen. Na drie ronden zag hij pas
het onmogelijke van zijn pogingen
in, zodat hij teleurgesteld de baan
verliet. Dit jaar nam hij in het Joe
goslavische Rijeka naar eigen zeg
gen „geen enkel risico", waardoor
hij fit aan de trip naar Assen kan
beginnen.
Middenmoter
Van de voormalige wereldkam
pioen in de „koningsklasse" moe
ten volgende week in Assen geen
wonderen worden verwacht. Het
herhalen van de topprestaties van
1982 lijkt een onmogelijkheid te
zijn voor de Italiaan. Rijdend in het
stevig gesponsorde HB-Suzuki-
team is Uncini al enkele jaren niet
meer dan een redelijke middenmo
ter. Sinds de Japanse motorenfabri
kant gestopt is met het ontwikke
len van de specifieke racemotoren,
zijn de Italiaan en zijn teamgenoot
Sito Pons al bij voorbaat kansloos
tegen het supersnelle geweld van
de Honda's en Yamaha's.
De niet onbemiddelde zoon van
een fabrikant uit Italië voelt zich in
zijn huidige stal dan ook niet be
paald als een vis in het water „Het
hele jaar ben ik al aan het denken
aan een overstap. Er moet iets ver
anderen, dat is voor mij duidelijk.
Nu heeft Suzuki me beloofd dat ze
speciaal voor ons weer aan iets
nieuws gaan werken, maar ik moet
het nog zien. Het kost me hoofd
brekens genoeg, want met minder
dan een plaats bij de eerste vijf
neem ik geen genoegen. Ik weet
ook helemaal niet op welke plaats
ik nu sta. Alleen een topklassering
interesseert me nog".
Uncini is er van overtuigd dat hij
met goed materiaal opnieuw een
serieuze gooi kan doen naar het
wereldkampioenschap. De jaren
beginnen echter te tellen zodat die
kans op nieuw succes vrijwel nihil
lijkt. De man, die in 1979 zijn de
buut maakte in de 500cc-klasse als
privé-rijder en vier jaar later de
kroon op zijn werk zette, weet dat
het einde van zijn raceloopbaan
met rasse schreden nadert. „Ik zie
me nog zo'n twee tot drie jaar op
Grand-Prixniveau meerijden. Dan
stop ik er mee. Niet omdat ik aan
de gevaren ben gaan denken. Daar
heb ik al ruim elf jaar lang mee ge
leefd. Nee. ik word gewoon te oud
voor dit wereldje. Over een paar
jaar wordt het tijd om in zaken te
gaan, mijn maatschappelijke toe
komst veilig te stellen
Bijgeloof speelt een belangrijke rol
in het leven van menig topsporter.
Nummer dertien is vaak een be
smet getal voor motorcoureurs die
het noodlot niet meer dan nodig
willen tarten. Zo niet voor Uncini,
die vorig jaar als dertiende eindig
de in de stand om het wereldkam
pioenschap en derhalve dit jaar
met het ongeluk brengende getal
op zijn motorfiets zou moeten rond
toeren.
Zelfs de internationale motorsport-
organisatie FIM besefte dat het
voor gelouterde topcoureurs een
belangrijke psychologische drempel
kan zijn om met dit nummer aan
de start te komen. Voorzichtig
werd Uncini aan het begin van het
seizoen gepolst of hij prijs stelde op
een ander nummer. De Italiaan
wilde daarvan echter niets weten.
„Iedereen schijnt er een probleem
van te maken dat juist ik met num
mer dertien moet rijden. Ik ben ge
loof ik de enige die er geen moeite
mee heeft Integendeel, nadat ik
met dat nummer een wedstrijd in
Italië heb gewonnen, ben ik de der
tien gaan beschouwen als geluksge
tal".
De voetbalwereld kent de nodige
uitverkiezingen. De speler van het
jaar. de minst gepasseerde doelman,
de beste voetballer van de eerste
divisie, de topscorer van de eredi
visie. Een heel scala. Ik ken ie
mand. die voorstelt een klassement
toe te voegen aan dat arsenaal: de
uitverkiezing tot meest beklagens
waardige trainer.
En om verder niet om de hete brij
heen te dansen kan meteen de win
naar van die onderscheiding voor
het seizoen '84-'85 bij u worden ge
ïntroduceerd: Rob Baan. de oefen-
meester van FC Den Haag.
Hij is met ferme voorsprong aan
kop geëindigd vóór Aad de Mos.
die het kampioenschap van Ajax
aan zijn neus voorbij zag gaan. Hij
liet ook Thijs Libregts. die Feye-
noord moest opgeven en naar de
Griekse zon vertrok, achter zich.
Zoals Hans Eykenbroek. die Roda
JC al na luttele weken in het voor
bije seizoen afdankte, eveneens in
de schaduw blijft. En Jan Reker,
die bij PSV Hans Kraay boven zich
moet dulden, is ook op afstand gefi
nisht.
Het meest opvallende is. dat Baan
het predikaat niet verdiende van
wege sportieve tegenslag, de reden
waarom de meeste collega's van
Baan hoog scoorden. Baan werd als
het ware in een zetel naar de eerste
plaats gedragen dank zij de per
soonlijke inspanningen van zijn
voorzitter Dé Stoop. Die presteerde
het namelijk zich bij herhaling der
mate laatdunkend over zijn techni
sche man uit te laten, dat Baan zijn
score bijna wekelijks verdubbelde.
Baan sprokkelde extra punten bij
een door met zijn ploeg overal
naast te grijpen. Eerst werd de au
tomatische promotie gemist. Ver
volgens liep het na een florissante
start in de nacompetitie eveneens
mis. En ten slotte maakten zich
supporters noemende belhamels
het plaatje compleet door Baans
ploeg te verhinderen alsnog tegen
De Graafschap uit te halen.
Al die zaken bijeen, maar gedomi
neerd door Stoops escapades contra
de trainer, zorgden er voor dat
Baan binnenkort op een niet zo
feestelijke avond het erelint met
bijbehorende vetlederen medaille
krijgt overhandigd. Het schijnt dat
het organisatiecomité de versierse
len wil laten uitreiken door u
raadt het al de eigenaar van een
Voorburgse liften fabriek.
Als ik Stoop een beetje ken uit de
verhalen die ik over de man lees
(ik heb hem nog nimmer ontmoet),
zou het mij niet verbazen als hij dat
stuntje nog voor zijn rekening zou
nemen ook. Dat levert hem in elk
geval weer een plaatje in de krant
op. En daar is het hem toch alle
maal om begonnen.
Als er in de voetballerij een klasse
ment zou worden bijgehouden van
publici tei tsgevoelige voorzitters
van betaalde voetbalclubs zou
Stoop onbetwist de eerste plaats
voor zich opeisen. Waarbij er dan
overigens sprake zal zijn van een
gekochte ereplaats. Want Stoop
heeft tenslotte voor zijn plek in de
profvoetballerij betaald. En voor
wat hoort wat.
Maar terug naar Baan. Ik wil ook
een duit in het zakje doen. Ik stel
voor nog één. allerlaatste klasse
ment in te stellen: dat van de trai
ner met het grootste incasserings
vermogen. En dan steekt Baan ook
daarin met kop en schouders boven
zijn collega's uit. Of dit overigens
Baan tot eer zou moeten strekken
betwijfel ik.
Je zou het een verdienste kunnen
noemen als iemand ziin werk blijft
doen ondanks niet zulke malse kri
tiek van zijn baas. Het getuigt van
gevoel voor fatsoen dat Baan zijn
mond óók niet eens heeft openge
trokken. En eens onverbloemd van
leer trok tegen zijn plaaggeest. Het
zou daarentegen van karakter heb
ben getuigd als Baan, de aantijgin
gen moe, de eer aan zichzelf had
gehouden.
Baan bleef en hield zijn mond
dicht. Hij dacht aan zijn gezin en
zijn niet geringe inkomen, dat in
feite de belangrijkste hinderpaal
was voor Stoop om hem niet al eer
der de laan uit te sturen. Baan
dacht aan zijn baan en bleef waar
anderen vertrokken.
Bij zijn huidige club staat de schop
stoel voor Baan echter vanaf de
eerste dag van het nieuwe seizoen
gereed. Dat leidt tot nóg meer frus
traties bij de trainer, die toch ooit
bewees wel degelijk capaciteiten te
hebben. Eén conclusie lijkt duide
lijk: met Stoop aan het roer is er ei
genlijk geen plaats voor Baan Die
misschien zelfs wel wat té veel in
casseringsvermogen, fatsoen, tact.
etcetera heeft. En met die eigen-
schappen word ie misschien wel
eerste in een klassement, maar
nooit een toptrainer. Want om in
dat klassement hoog te scoren moet
je Baans karaktertrekken juist he
lemaal niet hebben.
BUYS
