Theo Dietz: „Waar blijft het
Leidse ijshockeypubliek?"
Het is net zoiets als
huiswerk maken
SPORT LEIDEN
ScidócSoma/nt
ZATERDAG 16 FEBRUARI 1985 PAGINjj
LEIDEN Gister ver
werkte de ijshockeyers
van Karma Lions in Ant
werpen de eerste wed
strijd in de play-offs om
de titel van de tweede di
visie. Als winnaar van de
noordelije poule stuitte zij
direkt op de winnaar van
de zuidelijke poule: Olym-
pia Antwerpen. Zondag al
volgt de tweede wedstrijd
in en tegen Amsterdam.
Topscorer in het Leidse
team (en op en top ijshoc-
key-showman) Theo Dietz
hoopt dat het Leidse pu
bliek nu wel komt kijken,
want: „Dit team verdient
gewoon een kleine twee
tot drie duizend man."
Echt kwaad maken doet Theo
Dietz zich er niet over als hij
in een nog lang niet volledig
ingerichtte flat even uitrust
van zijn jachtige leven. Als im
porteur van Amerikaanse bad
en surfkleding en Italiaanse
moonboots wordt hij „hele
maal gek" door de kou en de
voorbereidingen op het zomer
seizoen. Erg veel tijd voor ijs
hockey heeft de 31-jarige Ha
genaar niet, maar als hij even
kan speelt hij. Van trainen
komt helemaal niets en soms
(echt als het niet anders meer
kan) moet een wedstrijd er bij
inschieten. „Af en toe neem ik
een belangrijke relatie gewoon
mee naar het ijshockey en dan
praten we na afloop wel. ziet
zo'n man ook eens een andere
Dietz." Daarmee doelend op de
instelling van de Leidse top
scorer. Niet alleen in doelpun
ten ook in strafminuten mag
Dietz zich ongeëvenaard noe
men. „Op het ijs reageer ik
alle spanningen van m'n werk
af en als de tegenstanders me
dan ook nog proberen te ter
gen met opmerkingen over
m'n leeftijd dan is het beest
weer echt in me los." Behan
deld een tegenstander een van
Dietz' collega's op zo'n mo
ment verkeerd, dan kan hij re-
kenenen op een fikse terecht
wijzing van de in Voorschoten
gevestigde ondernemer. In de
nu al 26-jarige loopbaan als ijs
hockeyer van de tweede Dietz
(mijn vader was vroeger een
goede speler en ook mijn zoon
stond met twee jaar al op
schaatsen) heeft hij al menig
keer de hahdschoenen op het
ijs gesmeten. „Vroeger werd
dat uitgevochten, de scheids
rechters breken een knokpar-
tijtje nu veel te snel af, het is
trouwens toch niet leuk meer
met al die maskers." Een an
der nadeel van de maskers is
volgens de steevast met een
bijna wit geslagen blauwe
helm rijdende Dietz de ver
waarlozing van de techniek.
„Wij, en dan bedoel ik die
oude mannen met zoveel erva
ring en alles, houden de stick
nog laag zodat je niet per on
geluk iemand die ook zonder
masker rijdt een oog uit kan
steken, tegenwoordig denken
die jonge gasten dat iedereen
een masker draagt en rijden
maar met dat hout op neus-
hoogte. Terwijl de puck op het
ijs ligt." Ondanks de goede
techniek uit vroeger tijden
heeft de dokter veel werk ge
had aan het gezicht van Theo
Dietz: hechtingen dwars over
het gezicht heen, de wenk
brauwen bij elkaar bindend,
zijn neus is diverse malen ge
broken geweest en vier tanden
werden vroegtijdig verwij
derd. „Och ik heb nog geluk
gehad en je weet als je gaat ijs
hockeyen dat het gebeurt dus
als het dan zover is moet je
niet zeuren."
Vrienden
In 1977 is het allemaal in Lei
den begonnen met Ton Men
ken die de ijshal liet bouwen
en daar een ijshockey team in
wilde. Samen met een aantal
vrienden die hij in de loop der
jaren opgepikt nad bij Utrecht
(vooral de van origine Nij
meegse Frank Dobbelaar
maakte daar indruk) en Hijs
Den Haag (met Jerry Schaffer
deed ik alles samen, echt alles.
We braken eens bij een ski
wedstrijd bijna gelijktijdig ons
been. Ik in de tweede heat,
Jerry in de derde, lagen we
naast elkaar in het ziekenhuis
terwijl we eigenlijk in een we
reldkampioenschap' hadden
moeten meedoen als de beste
aanval van Nederland, gouden
tijd was dat) bouwde Leiden
een behoorlijke reputatie op.
Door de bekende problemen
rond de baan en Menken
kwam ook daar een eind aan
totdat een nieuwe sponsor ge
vonden werd en Leiden weer
een behoorlijk ijshockeyteam.
kreeg. Ondanks fikse inspan
ningen van het bestuur van
Leiden Lions (publicatiebor
den zelfs tegenover de concur
rent van de sponsor en een
unieke postercampagne) lijkt
Leiden het ijshockey nog niet
echt terug gevonden te heb
ben. Waaraan dót kan liggen
weet Theo Dietz niet echt. Net
als zovelen is ook hij van me
ning dat de men terugkomt na
de eerste wedstrijd gezien te
hebben. „We spelen een goede
pot ijshockey, het spelletje is
snel (flitsend soms), alleen
aanvallend, met stevig lijf aan
lijf werk (soms een kleine
knokpartij) en hier in Leiden
altijd erg veel doelpunten. Bij
na altijd aan Leidse kant ook
nog. Wat wil het pibliek nog
meer? Maar ja, ze zijn er niet
en dat is echt jammer." Zeker
voor Teo Dietz die graag het
publiek bespeelt. „De mensen
komen toch om naar winnaars
te kijken en ik wil altijd win
nen, desnoods werk ik me ka
pot om een inzinking te boven
te komen, maar winnen zal ik.
Daarom zal ik ook nooit in een
tweede team of zo gaan spelen.
Hebben ze me uit het eerste
gereden stop ik ook echt met
ijshockey want ik wil de beste
zijn. Voorlopig kan ik nog aar
dig meekomen en ben ik top
scorer dus blijf ik nog, wel
even.
Ook de sfeer in de groep (door
Dick Ament eens omschreven
als: „echt helemaal maf zijn ze
hier, en daarom kom ik naar
Leiden") is bepalend voor
Dietz: „Het hele team is een
grote ploeg te gekke vrienden.
De saamhorigheid is goed daar
kan geen team tegenop. En als
de oude mannen dan nog eens
over vroeger beginnen staan
zelfs onze eigen „rookies" te
tuitén met de oren. Laatst in
Enschede waren de tegen-
stannders al naar huis maar
stonden de jongens van Karma
Lions nog tot zeker twee uur
aan de bar. maar dan wel alle
maal. Echt, na afloop lekker
een biertje pakken met z'n al
len is er bij een ander team
niet bij."
Gezelligheid troef dus bij de
Lions, die ondanks (of juist)
daardoor kampioen van de
noordelijke divisie werden.
Over de kansen in play offs en
wat er verder zou gebeuren
laat „mister O'Neill" zich heel
diplomatiek uit. Zonder echt
de kansen van de Lions in te
schatten( door een dooddoener
te lanceren in de trent van
„als we goed gecoached wor
den en iedereen is er hebben
we best een kans") komt hij al
snel op de gevolgen van een
eventuele promotie. „Als het
hele team echt helemaal ach
ter die eerste divisie staat, dan
probeer ik ook om het met
mijn werk zo te regelen dat ik
Typerend voor Theo Dietz is deze treffer. Omringd door tegenstanders frommelt hij de puck tg Ti
langs de goalie.
weer kan gaan trainen. Want
dat heb je dan gewoon nodig.
Nu redt je het nog op je in de
eerste divisie opgedane erva
ring en spelinzicht omdat je te
genstanders vaak nog niet rijp
zijn voor tweede divisie. De
meeste jonge jongens komen te
snel in het eerste team en den
ken er dan te zijn. En als ze
dan verliezen van zo'n stelletje
ouwe knarren dan gaat de lol
eraf en zijn ze weg. Ik weet
zeker dat, net als ik, Jerry
Schaffer, Jean Martin. Frank
Dobbelaar en noem ze maar op
ieder moment schaatsen onder
kunnen binden en met plezier
naar het ijs gaan." Plezier in
het spelletje heeft hij al snel op
zijn zoontje overgebracht: „Dat
ventje stond met twee jaar al
op schaatsen en gaat nu als
een speer." Hetzelfde plezier
en enthousiasme slaat ook aan
bij de Leidse ijshockeyjeugd
die de meervoudig ex-interna
tional veelvuldig aanmoedigen
met wat hun strijdkreet is ge
worden: „Hup Dietz, voor
haar." Doelend op een dan
blozende vriendin Corinne.
Tijd om hen te bekijken heeft
hij overigens niet. daarvoor
>.3<
tl
eist zijn bedrijf teveel tijd i V
„Als ik dan thuis kom geb^.OI
het dat Corinne op een bri( rr
schrijft wat ze tegen me i ti<
willen zeggen om dat dan n<
der mijn neus te duwen als P
weer eens aan de telefJ.2-
hang." Wat dat betreft i A
die verre ijshockeywedstrij| O
ook wel weer nuttig, zie] vi
haar ook nog eens." Waaf t€
een brede grijns de opmerk) lij
in een ander daglicht stelt i N
Corinne toch maar afziet aP-01
van het gooien van
P-2
GERT VELTHUIZl
JEROEN PIKET VINDT SCHAAKSTUDIE NIET LEUK
LEIDERDORP De zes
tienjarige Jeroen Piket le
verde tijdens het laatste
Hoogoven-schaaktoernooi
een opmerkelijke presta
tie. De jeugdige Leider
dorper, die competitie
speelt voor landskampi
oen Volmac, haalde daar
zijn eerste meesterresul-
taat. Daarvoor moest hij in
de laatste ronde de koplo
per in de meestergroep,
Ferenc Portisch, kloppen.
Met behulp van de huis
variant van de familie Pi
ket en door het offeren
van een volle toren haal
de hij de Hongaar en
broer van de bekendere
Lajos Portisch onderuit.
Jeroen Piket hij leerde
schaken van zijn moeder is
bepaald niet het prototype van
een jong schaakkampioen. „De
meeste mensen hebben een be
paald beeld van een jongetje
met een brilletje, dat de hele
dag in schaakboekjes zit te tu
ren", zegt hijzelf. De Leider
dorper beantwoordt in het ge
heel niet aan dit beeld. Hij
toonde zich vroeger een ta
lentvolle voetballer in de
ieugdselectie van het plaatse
lijke RCL, mag in de zomer
graag tennissen en vindt het
studeren uit schaakboekjes
„net zoiets als huiswerk ma
ken"; het is dan ook een bezig
heid. waar Jeroen zich het
liefst verre van houdt. Het is
ook beslist niet zo, dat het
jeugdige schaaktalent iedere
dag achter het bord zit: „Al
leen als ik zin heb. En dat is
misschien twee keer per week.
Variant
„Dat is toch iets dat moet ver
anderen". vindt vader Joop
Piket, zelf een sterk schaker
in het hoofdklasse-team van
Philidor/Leiden, waarin ook
de 19-jarige Marcel Piket uit
komt. Een mening, die Jeroen
deelt: „Ik ben nu op een ni
veau beland, dat ik wel moet
studeren, omdat ik tegen
steeds betere schakers uit
kom"., Vader Piket vult aan:
„Je moet ook feeling krijgen
voor de nieuwtjps. Je kan ook
niet steeds dezelfde variant
blijven spelen, want die gaan
de tegenstanders vermijden
overigens niet in, dat de athe
neum-scholier geen enkele
theoretische scholing krijgt:
„Ik kijk natuurlijk best eens
een boekje in. Verder train ik
hier thuis met John van der
Wiel. Dat wordt geregeld door
Volmac Dat vind ik een veel
prettiger manier van bijscho-
ling Met John neem ik vooral
openingen door. Soms komt hij
met nieuwe dingetjes; die be
spreken we dan. Bij Volmac
hebben wc wel bijeenkomsten
nut het hele team, die doo^
Jeroen Piket:
..Ik ben nu op
een niveau
beland, dat ik
wel moet
studeren,
omdat ik tegen
steeds betere
schakers
uitkom".
Victor Kortsjnoi worden ge
leid. Je kan hem dan bepaalde
dingen voorleggen en die wor
den dan in de groep bespro
ken".
Overgang
Piket denkt zijn vooruitgang
voor een groot gedeelte aan de
overgang naar Volmac nu
anderhalf jaar geleden tè
danken te hebben: „Ik ben an
derhalf jaar geleden gevraagd.
Het was een uitdaging om
voor het kampioensteam uit te
komen en om met de groten te
spelen Anders was ik ook niet
met Van der Wiel gaan trai
nen".
Naast Van der Wiel en Korts-
inoi wordt Piket, die later
hoopt als schaakprof zijn
brood te gaan verdienen, bege
leid door bondstrainer Van
Wijgerden. Hij stond de Lei
derdorper ook bij tijdens het
Hoogoven-schaaktoernooi. Je
roen startte sterk tijdens de
wedstrijden in Wijk aan Zee.
Hij won de eerste drie partiien
in de meestergroep. Tpen dui
delijk werd, dat hij zijn eerste
meesterresultaat kon halen,
liepen de prestaties iets terug:
„Ik was aan dat toernooi be
gonnen met de hoop om een
score van vijftig procent te ha
len en te zorgen in elk geval
niet laatste te worden. Toen ik
zo goed draaide, begon ik ner
veuzer te worden, ik speelde
m'n eigen spelletje niet meer".
Dit had tot gevolg, dat Piket
uiteindelijk de laatste ronde
moest winnen om het meester
resultaat binnen te halen. Va
der Piket: „Over het algemeen
bemoeien we ons niet met de
manier, waarop hij speelt. We
hebben toen natuurlijk wel
over die partij gepraat. Marcel
zei: ik zou het scherp spelen.
Hij heeft toen de variant, die
door ons is ontwikkeld en ons
op het lijf is geschreven, de zo
genaamde Dombrovsky-va-
riant, toegepast". Jeroen, die
tijdens het toernooi zijn zes
tiende verjaardag vierde: „Ik
had wit, kwam goed uit de
opening en won regelmatig".
Gêne
De gedeelde derde plaats bete
kende het beste resultaat uit
de schaakcarriëre van de Lei
derdorper. Daarvoor had hij
tijdens de jeugdwereldkampi-
Onder redactie van Gert-Jan Onvlee en Maarten Nooter
oenschappen goede prestaties
geboekt tijdens de wereldkam
pioenschappen voor de jeugd
tot 16 jaar. Vorig jaar in Parijs
liep hij de titel net mis. Met
enige gêne in zijn stem: „Ik
verloor van een speler uit
Mongolië. Er stond een stelling
op het bord, die gewoon remi
se was, maar ik wilde persé
winnen en verloor toen die
partij". Dit jaar komt hij in de
klasse tot 20 jaar uit. Eerst
moet hij zich dan op nationaal
niveau plaatsen voor het we
reldkampioenschap. Zijn broer
Marcel Piket is de belangrijkse
concurrent, die een uitstapje
naar Dubai zou kunnen ver
hinderen door tijdens de natio
nale titelstrijd als eerste te ein
digen.
Daarnaast staat in juni het
OHRA-toernooi op het pro
gramma, waar Jeroen zijn
tweede meesterresultaat kan
scoren. Met Volmac moet dan
al de landstitel binnengehaald
zijn. „Dat zal niet lukken,
want de laatste wedstrijd is te
gen Philidor/Leiden". zegt zijn
vader schertsend. „Dan zijn
we al lang kampioen", kaatst
Jeroen terug.
WILLEM SPIERDIJK
Onder redactie van Gert-Jan Onvlee en Willem Spierdijk
Hoofdprijs
Wij van Hutspo(r)t hebben ge
leerd de afgelopen week. Als
we ooit nog eens voor een
hooftprijsje in aanmerking
willen komen, zullen we ons
toch wat vriendelijker moeten
opstellen. Excuses daarom aan
Unitas Leiden, verontschuldi
gingen aan Melbi Raboen,
maar vooral aan hen. die het
meest onder onze Huts-spot
hebben moeten lijden: de
korfballers.
Toegegeven, wij hebben ons
wel hens niet kunnen beheer
sen als er weer eens zo'n won
derlijk korfbal fotootje op ons
bureau neerplofte, maar belo
ven beterschap aan hen, die
van het door de mand vallen
hun hobby hebben gemaakt.
Als onze fotograaf jullie, korf
ballers, ooit nog eens op een
wonderlijke pose betrapt,
schuiven we die wel een an
dere sport in de schoenen.
Hoofdprijs (2)
Bijvoorbeeld.
Het handbalverbond wil iets
gaan doen aan de spelverru-
wing. Het zal tijd worden ook.
Want hoe Wil de Wit van
Zuiderkwartier hier De Alge-
mene's Enrico Mud bejegend
kan natuurlijk niet door de
beugel.
Of.
De zaalvoetballers van De Al
gemene waren het niet eens
met het feit, dat zij een straf
schop tegen kregen in het
duel met Zuiderkwartier. En
rico Mud meende, dat het hier
een duidelijk geval van „aan
geschoten" hands betrof.
Hulde
Hulde.
de kampioenen in hun mid
den aan te wijzen. Door ruim
tegebrek vond bijgaande foto
geen plaatsje in de maandagse
sportkolommen.
Duizendmaal excuses aan
kampioene Marion Roedoe en
kampioen Tony Hoeberichts
en nogmaals hulde, hulde en
hulde.
Let vooral even op het schoei
sel van de beide dames links
op de foto. Als u en Jk zo een
baan opstappen om een bal op
te halen, die halverwege is
blijven liggen, worden
door een overspannen bow
lingreceptionist in de nek ge
sprongen. Maar desalniette
min.
Hulde.
Kunstzwemmen
Afgelopen zondag was het
kunstzwemmen in zwembad
De Zijl.
Daar speelde zich zie bij
gaande foto wonderlijke ta
ferelen af.
Wat gebeurt daar nou precies?
Is een jurylid bezig het onder-
watergebeuren te beoordelen?
Heeft een deelneemster de
ene helft van het haar met
Head en Shoulders gewassen
en gaat nu de andere helft
met zwemwater onder han
den nemen?
Of houdt deze deelneemster
haar oren dicht, steekt het
hoofd in het water en denkt:
hier wil ik niets mee te ma
ken hebben?.
Dat laatste lijkt ons het meest
aannemelijk.
In een ander dagblad melddk
UVS-trainer Melbi Raboen,
dat hij bij UVS zou weggaam
en niet meer op z'n beslissini
zou terugkomen.
Wat gebeurt?
Vijf dagen later besluit de Ha>
genaar om toch maar in
Kikkerpolder te blijven,
ten we hopen, dat de UVS\
verdediging wat standvastiger
opereert.
Dynastie
Elders op deze pagina komf
Jeroen Piket aan het woord
een veelbelovend schaakta»- i
lent uit Leiderdorp. Het zal 4 I
overigens opvallen, dat düt.'-
verslaggever in de ge foto gr»- I
teerde stelling beslist niet ve».l
loren staat. Maar dit terzijde\
Niet alleen Jeroen kan aard».:
schaken, maar ook ouded 1
broer Marcel en vader Joóp.'
zijn uitgesproken sterke spé-
lers. 1
Wij van Hutspo(r)t hebbeflJ
een naam bedacht voor de A
Leiderdorpse schaakdynastié^
„The Eu wings".
Hoofdprijs.
Kunstzwemmen.
