„Ik een beetje ijdel? Man, ik loop voorop"
rnmoi itizo
Computer
aan de
pols
lui ii u i lK
Jo Vischer jr.
trots
op zijn
carrière
In deze rubriek had ik het er al
eerder over: in de micro-elektroni-
ca wordt alles steeds kleiner. Dat
geldt zeker voor de computers.
Waar enkele tientallen jaren gele
den zo ongeveer de ruimte van een
compleet kantoor voor nodig was,
wordt nu weggestopt in iets wat
niet groter is dan een schoenen
doos. Die ontwikkeling is voor een
niet gering deel te danken aan de
ontwerpers en fabrikanten van
chips. Die slagen erin steeds meer
functies op één zo'n plaatje silicium
ter grootte van een pinknagel te
krijgen. En het onderzoek gaat nog
steeds verder. Wie de race verliest,
loopt grote kans de hele wedstrijd
te verliezen. Niet voor niets krijgt
Philips vele miljoenen uit de staats
ruif als hulp voor het ontwikkelen
van de megachip.
Heel veel van wat er allemaal mo
gelijk zou zijn is nog niet in de han
del verkrijgbaar. Het gaat dan om
proefexemplaren en het kan dan
vaak nog wel jaren duren voor
men erin is geslaagd over te gaan
tot commerciële produktie. Toch
komt er zo nu en dan wel iets heel
kleins op de markt. Meestal staat er
dan „Made in Japan" op. Zo ook op
de UC-2000 polscomputer, een pro-
dukt van horlogefabrikant Seiko.
Volgens importeur Secom in Hees-
wijk (telefoon 04139-2061) een com
plete microcomputer, onderge
bracht in een polshorloge van nor
male afmetingen.
Agenda
De polscomputer is voorzien i
een beeldvenster, dat in vaktaal
LCD heet: liquid crystal display.
Hierop kunnen vier regels van tien
tekens worden afgebeeld. Het vrij
beschikbare geheugen is 2000 te
kens groot, verdeeld in twee sec
ties. Dit is gedaan om, als in het
ene deel bijvoorbeeld een afspra-
kenagenda is ingebracht, het ande
re deel te kunnen gebruiken voor
zaken als berekeningen zonder de
kans te lopen gegevens uit die
agenda le wissen. De polscomputer
beschikt verder over een werkge
heugen van 7.5 KB voor de bestu
ring en werkt met een 4 bits micro
processor. Als programmeertaal
wordt BASIC gebruikt. Een klein
batterijtje is voldoende voor ander
half jaar. Het horloge is ook nog
uitgerust met een luidsprekertje en
vier toetsen onder het beeldvenster
voor het instellen van de verschil
lende functies. Die zijn naast het
gebruik als beeldvenster de tijd, da
tum, chronometer en wekker.
Nu is het wel zo, dat de gebruiker
aan het horloge alleen weinig
heeft. Op zijn minst is er het toet
senbord UC-2100 bij nodig om de
gegevens te kunnen invoeren. Wel
iswaar een klein plat dingetje, iets
groter dan de gebruikelijke zakre-
kenmachientjes, maar toch moet
het ergens blijven. Voor mannen
die gewend zijn een kolbertje te
dragen is dat geen probleem na
tuurlijk. Samen met dit toetsenbord
moet voor de polscomputer een be
drag van 547 gulden op de toon
bank worden gelegd.
Zonder draadjes
Het gebruik van het toetsenbordje
(gewicht 63 gram), samen met het
horloge, is heel eenvoudig. Het hor
loge behoeft alleen maar op de juis
te manier op het transmissieplateau
van het toetsenbord te worden ge
legd en de zaak is aan elkaar ge
koppeld. Zonder draadjes of kabel
tjes en dat is iets waar de meeste
huiscomputers er vele van hebben.
Gewerkt wordt met 61 toetsen in
de normale QWERTY-opstelling.
vier ervan zijn om de cursor (het
flikkerende vierkantje op het
beeldscherm dat aangeeft waar het
volgende teken zal verschijnen) te
bedienen. Een aantal toetsen heeft
een dubbele functie, zodat niet al
leen letters, cijfers en leestekens op
het beeldscherm kunnen worden
getoverd, maar ook grafische te
kens. Ook dit toejsenbord werkt op
een batterijtje dat volgens Seiko
niet minder dan vijf jaar meegaat.
Wie niet genoeg heeft aan het klei
ne toetsenbordje kan voor 555 gul
LELYSTAD Jo Vischer
voelt zich gestreeld als hij op
straat wordt herkend. Hij mag
dan wel niet meer tot de
meest tot de verbeelding spre
kende landgenoten behoren,
maar zo af en toe overkomt
het hem nog. Vervelend om
aan de mouw te worden ge
trokken tijdens de zaterdagse
tippel langs de winkels? „Ach,
iets mooiers is er toch niet. Je
bent van de mensen. Het zijn
je klanten. Als we een lekker
hapje zitten te eten en ze wil
len me de hand schudden, dan
ben ik de eerste'om ze de nog
vrije stoelen aan te bieden".
Geef hem een handvol woorden
met een vraagteken er achter en
hij slaat onmiddellijk terug met een
veelvoud daarvan, inclusief een
enorme reeks uitroeptekens. Jo Vi
scher jr. is niet beschaamd breed
uit te weiden over z'n carrière, z'n
capaciteiten en z'n vrienden. Een
trots man. Staat voortdurend te
trappelen om z'n verhaal te spuien.
Iemand ook die altijd met volle
teugen heeft genoten (en nog
steeds) van roem en eer.
Een ijdel mens („Ik een beetje ij-
del? Man, ik loop voorop"). Toch
maakte hij in het begin van de ja
ren zestig een knieval: van beken
de Nederlander naar een heel klein
beetje bekende Nederlander. Dat
was toen hij voor vastigheid koos
en in loondienst kwam bij de
AVRO. En daar zit je goed, zoals
het credo luidt. Jo Vischer kan dat
beamen. Een dienstverband van 23
jaar spreekt voor zich.
De verbintenis met de omroep
maakte abrupt een einde aan een
bestaan als toneelspeler, cabaretier
en wat al niet meer. Jo kan niet
een, twee, drie het waarom van die
keuze aangeven. Heeft iets met het
zoeken van vastigheid van doen
gehad, vermoedt hij. „Als theater
man had je zeker in die tijd niet de
verworvenheden die vandaag de
dag zo vanzelfsprekend zijn. Geen
pensioen, geen ziekteverzekering
en toch altijd het niet weten wat er
de volgende dag in de portemon-
naie zit. Een vast dienstverband
•trok me wel. Verder weet ik het
De polscomputer van Seiko, die er
net zo uitziet als de gebruikelijke di
gitale horloges.
seld met een nul. Handig is het ook
om te weten dat bij de datumaan
duiding het Amerikaanse systeem
wordt gebruikt, dus het jaar voor
op
Het toetsenbordje UC-2100 ziet er
leuk uit. Of het aan het exemplaar
ligt dat ik ter beoordeling kreeg
weet ik niet, maar het plastic film
pje dat over het toetsenbord is be
vestigd ter bescherming liet los.
Aan de werking veranderde- dat
overigens niets Voor onze grote
westerse vingers is het oppassen
geblazen De toetsjes zijn erg klein
(dat kan ook niet anders) en heb
ben een nogal vaag gevoel Dat be
tekent steeds kijken op het beeld
schermpje om te zien of het teken
wel verschijnt. Van het gebruik als
calculator moet men zich niet al te
veel voorstellen Heel veel zak re
kenmachientjes die een aantal ke
ren goedkoper zijn kunnen dat be-
genoemd. Een leuk uitziend appa-
raatje dat voorzien is van een zeer
goede BASIC. Volledig beantwoor
dend aan de specificaties van de
maker Microsoft. Er zijn helaas ook
minpuntjes uit te delen. De toetsen
die op deze controller zitten zijn
van dezelfde uitvoering als die op
het vestzak-toetsenbordje. Klein en
vaag dus, met de kans dat ze ge
woon in de behuizing verdwijnen
als ze iets te hard worden inge
drukt. De agenda die standaard in
het geheugen is verwerkt voldoet
prima. De gegevens zijn makkelijk
op te slaan of'te veranderen. Om
met de spelletjes aan de gang te
kunnen heeft men enige creativi
teit nodig. Opvolgen van de in
structies levert geen resultaat op.
Tenslotte nog iets wat zeker voor
een computer in deze jachtige tijd,
belangrijk is: de snelheid. Die valt
erg tegen. Ik probeerde een klein
eenvoudig programmaatje, dat ach
tereenvolgens de getallen 1 tot en
met 10 op het schermpje brengt.
Daarvoor was meer dan elf secon
den 4iodig! En net zo tijdrovend is
het om iets in het geheugen te
brengen. Is de cursor weer aan het
eind van het kleine regeltje geko
men (en met tien tekens is dat
gauw gebeurd), dan duurt het on
geveer een seconde voor de volgen
de regel weer voor gebruik gereed
is. Nu lijkt een seconde niet veel.
maar het is een irriterende wacht
tijd als een wat uitgebreid pro
gramma moet worden ingevoerd.
Toetsen weg
Blijft tenslotte nog de UC-2200
computer over die controller wordt
Prestatie
Als algemene conclusie kan dan
ook worden gesteld een goede
technische prestatie om iets te ma
ken dat zo klein is en nog werkt
ook, maar wat moet je ermee1 Het
slaat natuurlijk heel interessant om
op je horloge te kijken hoe laat je
met een computer? Dan weet ik
voor hetzelfde of minder geld wel
heel wat praktischer apparaten te
koop.
PIETER TAFFIJN
den nog de microcomputer UC-
2200 kopen. Ook een uiterst klein
apparaatje; de afmetingen zijn 19,5
x 13,5 x 3 cm. het gewicht bedraagt
452 gram. En toch is het een min of
meer volwaardige computer, die
het horloge dan ook alleen nog
maar als beeldschermpje nodig
heeft. Seiko meldt met trots dat er
programmatuur mee kan worden
verwerkt dat werkt onder het
CP/M-besturingssysteem. Een door
veel fabrikanten toegepast systeem
waarvoor veel software verkrijg
baar is. Alleen: aan de computer
kan geen randapparatuur als een
cassetterecorder of een diskdrive
(die werkt met diskettes, van die
kleine schijfjes) worden aangeslo
ten. Alle programma's moeten dus
door de gebruiker zelf worden in
gebracht. Het geheugen van de
computer is 4000 tekens; uiteraard
is BASIC de programmeertaal. De
UC-2200 is voorzien van een luid
spreker en een thermisch printer-
tje, dat de tekst afdrukt op een
soort kassarol. Bij de computer
hoort een zogenaamd ROM-pack,
dat is voorzien van zes program
ma's, die kunnen worden gebruikt
als demonstratie voor het systeem,
als elektronische agenda en voor
vier verschillende spelletjes.
Niet op gang
Tot zover de beschrijving van de
onderdelen van het systeem, dat bij
elkaar dus 1102 gulden kost. Vijf
rolletjes thermisch papier kunnen
worden gekocht voor zes gulden en
vijftig cent Hoe werkt nu iets wat
zo klein is? Dat valt eerlijk gezegd
niet zo erg mee Om te beginnen
was het horloge niet op gang te
krijgen. Keurig werden de instruc
ties uit de (Engelse) gebruiksaan-
wijzig opgevolgd. Tijd en datum
konden wel worden ingesteld,
maar verder gebeurde er niets. Pas
nadat het horloge was bevestigd
aan het transmissieplateau van het
toetsenbordje kwam er leven in en
fjing ook de wekker werken De
eesbaarheid van het beeld-'
schermpje is niet iets om over naar
huis te schrijven. Vooral de acht
van de tijdsaanduiding is slecht te
lezen; die wordt makkelijk verwis-
niet. Het is niet een vanzelfspre
kende stap geweest. Het moest zo
zijn en zo is het ook gebeurd".
Vergeten
Als producent-regisseur van radio
programma's bleef z'n werk voor
een groot deel achter de schermen
hangen. Mist hij ze wel eens, de
spotlichten en de voortdurende
stroom van belangstelling?
„Tuurlijk. Voor m'n collega's en de
meer ingewijden mag ik dan nog
wel een autoriteit zijn, maar het
grote publiek is mij vergeten. En
dat vind ik jammer. Ik kan me er
aan ergeren als de toneel- en thea
tercoryfeeën van vandaag verbol
gen uitroepen: „Walgelijk al die
mensen die aan je lopen te trek
ken". Geklets vind ik dat. Het is
het onderschatten van je publiek.
Je bent toch openbaar bezit. Heb ik
geen moeite mee. Als je het veraf
schuwt, moet je maar bouwvakker
worden".
Wat zou er van Jo Visscher jr. ge
worden zijn als senior in vroeger
tijden nu eens niet het toneel op
was gegaan? „Geen idee", zegt-ie.
Om maar eens een cliché te gebrui
ken: het theatervak is hem met de
paplepel ingegoten. Z'n wiegje
hij dus ook stond vaker tussen
de coulissen dan in de geriefelijke
huiskamer. En wat die pap betreft:
die werd hem tussen de voorstellin
gen door toegediend. „Ooms en
tantes waren het allemaal voor me,
al die bekende toneelnamen van
toen. Vader in het vak, moeder in
het vak en met de familie was het
al niet anders. Dan heb je toch wei
nig keus. 'k Wou ook niet anders",
't Is niet echt alleen voordelig: zo'n
ruggesteuntje in de vorm van ou
ders met een bekend toneelverle
den. „Ik moest me dubbel bewijzen.
Er werd op me gelet. En natuurlijk
werden vergelijkingen met vader
en moeder getrokken. Ik heb dat
nooit als vervelend ervaren. Ik ben
zelf ook zeer kritisch. En ik vind
dat anderen dat ook mogen zijn. Of
liever moeten zijn. Er lopen nu
veel te veel jonge mensen in de
theaters rond, die denken dat zij
een begenadigde acteur of actrice
zijn. Dat ze alle wijsheid in pacht
hebben. Onzin. Het theatervak kun
je alleen leren met hulp van ande
ren, vaq ervaren mensen".
Als hem gevraagd wordt naar na
men, data of andere exacte gege
vens uit het verleden, begint hij
steevast met „Tja", uit te roepen,
om vervolgens in één adem aan het
verzoek te voldoen. Hij debuteerde
in 1938 bij het Amsteltoneel. Deed
veel kindervoorstellingen. Samen
met Jan Nooy. „We traden vooral
ook op voor militairen en in de ar
beiderskampen. Een stuk als De
Voddenrapers van Parijs staat me
uit die tijd nog bij".
Wim en Corrie
In de oorlogsjaren speelde Jo welis
waar door. maar echt kans om zich
verder te ontwikkelen kreeg hij
niet. De aansluiting bij het ABC-ca-
baret in 1949 betekende de door
braak voor Vischer jr Van de par
tij waren ook Wim Kan en Corrie
Vonk. Alras z'n beste vrienden.
„Ja, Wim en Corrie. Kind aan huis,
hoor. Ik mocht ze bij de voornaam
noemen. Die eer was niet aan velen
voorbehouden. Ze waren de getui
gen bij m'n huwelijk. Prachtig om
met dat koppel te werken. Ik heb
daar heel dierbare herinneringen
aan overgehouden". Bij het ABC-
cabaret legde ook Wim Kan en
Corrie Vonk de basis voor hun la
tere successen. „Toen al sprong
Kan er bovenuit", weet Jo Vischer.
„Voor de pauze kwamen de ande
ren en ik op het toneel, terwijl het
sluitstuk steevast aan Kan werd
toevertrouwd". Het ABC-cabaret
speelde en oogstte. Het gezelschap
trad op in binnen- en buitenland.
Waar ze kwamen, klonk applaus
op.
Na zes jaar heeft Jo zin in iets an
ders. En dat vindt hij. Op de bühne
met het onsterfelijke duo Snip en
Snap. ofwel Willy Walden en Piet
Muyselaar. Vooral met de laatste
had hij een hechte band. „M'n boe
zemvriend was het", zegt de junior
van zestig. In die periode kreeg Jo
Vischer ook grote bekendheid als
„Oom Willem" van de familie
Doorsnee. De serie over het wel en
wee van de Jan Modaal van de ja
ren vijftig. Een hoorspel uit de pen
van Annie MG. Schmidt. Met
mensen als Hetty Blok en Kees
Brusse, om er maar een paar te
noemen. „Het succes is met geen
pen te beschrijvenzegt Jo. „Het
was bladstil op straat, als we in de
eter waren. Fantastisch
Toen in 1961 de AVRO bij hem
aanklopte met het verzoek te gaan
produceren en regisseren, stond hij
éven met z'n oren te klapperen.
„Het eerste wat ik zei was: ik heb
daar geen verstand van. Het is mijn
werk niet. Ze hebben me overge
haald het toch maar te proberen.
En ik was nog niet echt bezig of ik
had er meteen reuze gein in. M'n
eerste programma was Opklarin
gen, een zomeronderwerp. 't Sloeg
aan. En ik was dus verkocht".
Daarna volgden honderd en één
programma's. Veel muziek ook. een
voorliefde van Jo die in de loop der
jaren de kop opstak. Hij produceer
de, regisseerde en presenteerde.
Hoorspelen, cabaret en muziek.
„Mobiel„Na Tafelen" en „Even
tussen door", om maar een kleine
greep te doen uit z'n kant en klaar
afgeleverde radiowerkstukken.
Meer recentelijk is „Muzikaal Ont
haal", een programma waar Jo nog
steeds een zwak voor heeft.
Terug naar de groten met wie hij
opgroeide. Hij heeft het over een
leegte, als de opvolging van Wim
Kan, Wim Sonneveld en ook Toon
Hermans ter sprake komt. „Nieuw
talent van dat kaliber is er niet.
Freek de Jonge doet het heel goed.
Maar zoals Wim en Toon? Nee,
daarvoor is hij toch te veel gericht
op een bepaald soort publiek. Kan
wist alle bevolkingsgroepen te be
reiken. Maar zoiets is een toevals
treffer. Er is ook maar één Johan
Cruijff geboren, 't Kan best zijn dat
binnenkort een kei zomaar opeens
uit het niets omhoog komt".
Jong talent of niet, voor Jo Vischer
jr. zit het erop. Hij maakt gebruik
van de vut-regeling. Om de eer aan
zichzelf te houden, zegt hij. Z'n
laatste toneelrol dateert uit 1961.
toen hij als „gewone man" in een
stuk van Thomas Moore z'n toneel
carrière afsloot. Als hem voorzich
tig de vraag wordt voorgelegd of
hij ooit nog op het toneel zal klau
teren. houdt hij de boot af. Om er
zonder nadenken aan toe te voegen
het toch ook weer niet uit te slui-
GOOS DE BOER
Het hele systeem bij elkaar. Links de „grote" controller waarop de printer
duidelijk zichtbaar is, rechts het kleine toetsenbordje waarop de polscom
puter is bevestigd om gegevens te kunnen invoeren.
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1965
Jo Vischer jr., rechts een
geschilderd portret van
z'n moeder Klaar Blaaser.
daarnaast een aankondi
ging van een van z'n suc
cesprogramma's: „Muzi
kaal Onthaal".
Een junior van zestig. Jo Vischer noemt de letters „jr." die
achter z'n naam prijken z'n handelsmerk. Zijn inmiddels
overleden vader, Jo Vischer sr. dus, was een bekend
conférencier, toneelspeler en cabaretier. De Vischers, de
Blaasers (z'n moeder is ook een Blaaser) en de Nooys vormden
de basis van het onvergetelijke Nooys Volkstheater. Z'n bedje
lag gespreid, junior kon er zo inrollen. En dat gebeurde dan
ook. Hij zat bij het Volkstheater, samen met vader en moeder,
Beppie Nooy en ook Jan Blaaser. Maakte later deel uit van het
ABC-cabaret met o.a. Wim Kan, Corrie Vonk en Henk en
Teddy Scholten. Stond op de planken met Snip en Snap, was
oom Willem in de familie Doorsnee en speelde tussendoor bij
diverse gezelschappen, zoals het Nieuw Rotterdams Toneel.
In 1961 maakte hij een ommezwaai. Werd producer-regisseur
bij de AVRO. In die hoedanigheid was hij verantwoordelijk
voor een enorme reeks radioprogramma's. Hij bekwaamde zich
vooral in de muziek en produceerde een programma als
Muzikaal Onthaal. Verslaggever Goos de Boer had een gesprek
met deze geboren en getogen Amsterdammer, nu woonachtig
in Lelystad, die er op zestigjarige leeftijd een punt achter heeft
gezet.
m Het ABC-cabaret op 2 september 1953, op het punt te vertrek
ken naar Amerika. Op de voorgrond Wim Kan en Corrie Vonk,
links een uitgelaten Jo Visscher. Boven hem Henk en Teddy
Scholten, naast hen Pem Henning, daarboven Piet van der Meu-
2 len en naast hem pianist Douda Poliakine.
