toe
Wet op de tweeverdieners slaat
is altijd al
verliefd geweest
op jazzmuziek
ZATERDAG 12 JANUARI!
verhogen. Betty en Bert he£\^
hun inboedel verzekerd voor 5,
gulden. Tot 1 juli betalen ze
ongeveer 110 gulden per jaar 1
Na genoemde datum wordt dat
151 gulden, ruim veertig gu
méér.
Het Nibud: dat is nog niet het
ge. In elk geval krijg je de e(
vijfhonderd gulden niet verj
Als er video-apparatuur in hu
wordt slechts vijfduizend gu
uitgekeerd. Apparatuur van
weg tienduizend gulden is slt
voor de helft te verzekeren.
Nibud raadt aan bij het (opnii
afsluiten van een brand/inbi
verzekering eerst na te gaan
hoeveel waarde er in huis is.
hebben de maatschappijen fl
lijsten voor. Is er veel video-3
ratuur aanwezig: in elk geval i
voor meer dan vijfduizend gii
op de lijst zetten, en voor het
tant een aanvullende verzeki
afsluiten. Ook is het raad»
nooit méér dan duizend gulden
contanten en chèques in hui
hebben. De verzekering verg
maar tot maximaal dat bedrag
Het Nibud vreest dat veel mei
in de grote steden nu geneigd!
len zijn zich onder te verzeken
de inboedelverzekering af te st
fen. ..Voor mensen met een i
laag inkomen is die reactie hed
grijpelijk. Maar als er eens iet»
beurt, zijn ze totaal geruïneerd
tritisch,
p-eedt Gi
Schipper
iTecht sti
>aulus I]
»rouw zi
|ie de le
tatholiel
jaat ont'
chijnhei
echt toe
fooral d
fi Nedei
lezighoi
Het zal i
frouwer
lesprek
tievroui
ivertuig
taan ha
ij is all
DEN HAAG „Bij ons thuis
stond een piano en ik was net
vier toen ik daar op mijn ma
nier op begon te spelen. Dat
was niet om aan te horen,
maar wel het meest prille be
gin". Cees Slinger is nu 55 en
behalve docent lichte muziek
aan het Rotterdams Conserva
torium ook nog full-time pro
fessioneel jazzpianist. Hij was
ooit de leider van de Diamond
Five, het legendarische huis
orkest van de al even befaam
de Amsterdamse Sheherazade,
en grondstoffeninkoper bij de
Hoogovens. Nu leidt hij het
Cees Slinger Octet en Trio.
„Ik ben altijd al verliefd geweest
op de jazzmuziek. In mijn jeugd
was dat de popmuziek. Elvis Pres
ley was toen nog onbekend. Ik kan
me uit m'n lagere-schoolperiode
nog herinneren dat ik nooit op tijd
thuis was uit school. Je kent dat
wel: in de stad was altijd een hele
boel te beleven. Alleen op vrijdag
wist ik niet hoe snel ik uit school
naar huis moest komen. Dan zond
de AVRO vanaf kwart over vier
een concert uit van het AVRO-
dansorkest, onder leiding van Hans
Mossel".
„M'n ouders zagen die interesse
van mij en dachten er goed aan te
doen me pianolessen te laten ge
ven. Dat was één pure ellende: een
half jaar lang heb ik krijgertje met
m'n leraar gespeeld, want ik zag
het nut van noten leren lezen to
taal niet in. Ik heb me dat half jaar
toch weten te handhaven* door de
meester een muziekstukje een paar
keer te laten voorspelen. Ik speelde
het dan op gehoor na".
Kauwgom en chocola
Na een aantal jaren probeerden zijn
ouders het opnieuw. „Ik was negen
toen ik opnieuw met lessen begon.
Dat ging een stuk beter. Ik zag toen
Elotseling wel het nut van noten
alken en dat soort dingen. Tot de
oorlog uitbrak heb ik les gehad. Op
een gegeven moment moest ik
stoppen, omdat m'n ouders van me
ning waren dat ik in Winschoten
veiliger zou zitten dan in Alkmaar,
waar ik geboren en getogen was".
„Daar heb ik weinig aan muziek
gedaan, alhoewel ik samen met een
neef wel wat deed in een bandie.
Toen uiteindelijk de Canadezen de
noordelijkste provincie bevrijd
hadden, werden zij bij ons in de
buurt ingekwartierd. In de biblio
theek, in de school, overal zaten de
bevrijders. In die hele bevrijdings-
roes de wereld vierde feest
speelden wij met dat bandje onze
vingers blauw voor de Canadezen,
die dat rijkelijk beloonden met
kauwgom, chocola en sigaretten".
el?) da
chtinf
'ERWOI
]een scl
ok geen
iraks is.
ekend b
and mei
iet om c
yen gaa
vat wij
AmenKaan^rtergj
lrompetli«fenwon'
Jimmy Ow(clljk ar
|4elijk6rtteoPnde
kan in— an j^i^od i
uitademen^/teg,
wordt opzw ld
tournee doL,„ va.
het Cees ,erd en
Slinger Tri^en de t
iedereen zó enthousiast, dat
sloten als octet door te gaan";
„Wanneer alles meezit gaan i
jaar weer met z'n achten naar
fornië voor een serie optredeil
Nederland plannen we altijd I
keer per jaar een tournee, U#
we ook geregeld platen makenen, on
laatste was sainen met SoesjÓie stic
•amengt
jecht ki
—uiïk zat
Jimmy Owens fcUeit'
^^chappe
Met het octet treedt Cees Slingterkprc
diverse plaatsen op. Samen mjigde. V
twee andere leden van het lus/sept
Slinger Trio, John Engels op frauselij
werk en Jaques Schols op b^achtei
beiden maakten ook deel uitten
De Diamond Five begeleidiwamei
dit keer de Amerikaanse trQ&atholU
tist Jimmy Owens. Lus zc
Cees: „Jaren geleden heb ikjat de I
hem ook al een tournee gedaafelijk
nu hij weer naar Nederland ljverget
vroeg hij mij direct. Jimmy is^ermed
i uitzonderlijk trompettist; tend fcw
i van de „uitvinders" van he,Maar,
genaamde „circular breathing"^ als vi
houdt in dat hij een techniek keggen
waarbij hij tegelijkertijd kan ipben?
uitademen, waardoor hij bijEsch in
beeld drie tot vier minutenfk het
spelen zonder zichtbaar te ade>p bez<
Technisch gezien is hij dus eeifceiden
stekende trompettist, maar flat no
naast is hij ook heel erg inv^et jui:
in zijn spelen". Tijdens het covonden
worden zowel eigen compofloor, a
van Owens en Slinger als Jieel c<
standards" gespeeld. wordt
Na de tournee van Owens doofloemd
derland legt Slinger zich weei
op het begeleiden van andere.,
tenlandse artiesten en studer
aan het Rotterdams Conservf
Cees: „Naast het Amerik#
optreden met het octet staat,Vast s
Nederlandse tournee op het katholi
gramma, terwijl het de bedoeliiegenu
dat ik in de eerste paar maaEen gr
van dit jaar door Europa op lerug.
nee ga met verschillende artiaig re
zoals met de trombonist 3e geli
Hampton en de saxofonist Clile and
Jordan en de drummer Phillyer-orl
Jones. Het conservatorium v{roep
ook de nodige tijd, want behalviaar d
vier dagen dat ik les geef, ddtond
ook de coördinatie van de sichap
terwijl ik ook een aantal enseiwelke
leid. Of ik thuis nog voor m'mijn. D
zier op de piano speel? Meestaken zi
ik daar, na een dag werken, |en".
enkele behoefte
EDWIN ba:
,kP"
■Te
Vorig jaar brachten wij eens per
maand een aflevering van het
vervolgverhaal van de weder
waardigheden van de familie De
Groot. Uit het leven gegrepen,
het leven van een modaal gezin
met alle lief en leed, vooral fi-
'nancieel. We hebben beschreven
wat de familie moest doen om
met het inkomen uit te komen,
en ook (vooral) wat ze moest la
ten. Onontbeerlijk daarbij waren
de adviezen van het Nationaal
Instituut voor Budgetvoorlichting
(Nibud), aan de Bezuidenhoutse-
weg 231 in Den Haag. Dit insti
tuut verstrekt voorlichting aan
alle hulpverleners en instellingen
die met financiële problemen van
hun cliënten te maken krijgen,
maar ook aan de „gewone" con
sument (070-85.38.62). Hier volgt
een terugblik op de familie De
Groot anno 1984 en een vooruit
blik op het pas begonnen jaar.
De dure decembermaand heeft ook
de familie De Groot parten ge
speeld. Op het laatste moment
werd besloten toch nog maar wat
feestelijke kleding extra aan te
schaffen. Kosten f 150,-. En daar
mee was het goede voornemen om
dit bedrag maandelijks te sparen
(weer) om zeep geholpen. Daar bo
venop kwam nog eens hetzelfde
bedrag aan cadeaus. Voor decem
ber was een overschotje) gepland
van 7,30. Dat is dus door de feest
dagen nu omgeslagen in een nade
lig saldo van 142,70.
Zo op het oog is er weinig verschil
met een jaar geleden. Ook toen de
den de feestdagen de familie De
Groot de (financiële) das om. Ook
toen maakten-vader Bert en moe
der Betty zich niet al te veel zor
gen, want in januari komt immers
de kinderbijslag binnen? Het Ni
bud: „Interen op het geld dat je nog
moet krijgen is onverstandig. Je
blijft zo steeds met een tekort zit
ten. Beter is het even te wachten
met uitgeven. Maar dat is met
Kerst erg moeilijk".
Toch is de situatie begin 1985 wat
rooskleuriger dan begin 1984. De
auto is de deur uit en dus loopt de
familie financieel wat minder risi
co. Maar in het uitgavenpatroon
blijkt weinig veranderd.
Het Nibud tekent hierbij aan dat
wat er vorig jaar bij de familie De
Groot is gebeurd, in heel veel Ne
derlandse gezinnen aan de hand is.
„We hebben brieven gekregen in
de trant van: „Wat doet die familie
onbesuisd". Maar ook brieven als:
„Ja, dat gebeurt bij ons thuis pre
cies hetzelfde". Er bestaat, zo heb
ben ook wij moeten leren, een
groot verschil tussen het opstellen
van een financieel plan en de wer
kelijkheid. Het regelmatig bijhou
den van een kasboek, om zo een
overzicht te krijgen van de gezins
uitgaven, is slechts weinigen gege
ven. We krijgen vaak te maken
met mensen die daar met frisse
moed aan zijn begonnen, maar het
slechts een paar maanden (of kor
ter) hebben volgehouden. Dat idee
hebben we dus maar weggelegd. Je
kunt achter het bureau nog zulke
fraaie theorieën uitdenken, noe het
zou moeten, de realiteit is vaak
heel anders. Ons boek „Rondko
men volgens plan" benadert die
realiteit veel beter. Het maakt heel
veel uit of de consument in elk ge
val het instrument heeft om de fi
nancien in de hand te kunnen hou
den, zoals het opstellen van een be
groting en het voorkomen van een
financiële chaos. Dat geeft een ze
ker gevoel, daar kun je op terug
vallen"
„De familie De Groot behoort tot
de grote groep mensen die nog een
beetje de mogelijkheid hebben iets
in hun geldelijke toestand te wijzi
gen. Ze hebben, zoals gezegd, de
auto de deur uitgedaan en zodra de
genwoordig hebben ze elke week
een andere band, maar in die tijd
hadden ze een vast kwartet dat we
kelijks buitenlandse solisten bege
leidde. Ik heb dat met mijn kwartet
een seizoen lang gedaan en de bui
tenlandse solisten vroegen me
daarna vanzelf om hen tijdens
tournees te begeleiden".
„De tournee van Philly Joe Jones
betekende wat dat betreft echt een
kentering. De ene tournee na de
andere diende zich aan. Toch kun
je van de nïuziek alleen niet leven,
vandaar dat ik een cursus docent
lichte muziek heb gedaan, waar
mee ik aan het Rotterdams Conser
vatorium ben aangesteld. Op die
manier verdien je je brood wél he
lemaal in de muziek, waardoor je
er veel intensiever in kunt dui
ken".
Behalve de tournees en het conser
vatorium leidde Cees het kortston
dige leven van het sextet „Just in
Case" en formeerde hij in '82 het
op papier al succesvolle Cees Slin
ger Octet. „Dat was op 18 februari
'82", weet hij zich nog te herinne
ren. „Dick de Winter van de. TROS
belde op dat hij twee Amerikaanse
solisten gecontracteerd had. Of ik
hen wilde begeleiden. Natuurlijk,
maar een paar dagen later belt hij
opnieuw op met de mededeling dat
ze te duur waren. Voor die uitzen
ding had hij verder niets kunnen
regelen, dus hij zei: „doe maar
wat". Ik wist wel wat ik wilde
doen. Een aantal mensen bij elkaar
brengen van wie ik wist dat ik met
hen heel plezierig muziek kon ma
ken. Dat lukte en tijdens de uitzen
ding, waar speciaal allemaal nieu
we nummers voor gecomponeerd
en gearrangeerd waren, reageerde
lening van 2500 gulden is afgelost,
valt er maandelijks 125 gulden
méér te besteden. Dat zal hard no
dig zijn ook, wantper 1 januari
van dit jaar is de wet tweeverdie
ners van kracht geworden en dat
betekent voor het echtpaar fors in
leveren".
Betty verdient als part-time caissiè
re ongeveer 7500 gulden per jaar,
dat is boven de „kritieke grens"
yan 7168 gulden, de zogeheten „be
lastingvrije voet". /Daardoor valt
Betty in tariefgroep 1. Vader Bert
eveneens. Hij gaat er door de nieu
we wet zo'n 180 gulden per maand
op achteruit. Bovendien heeft Betty
al eens de vrees geuit dat ze kans
loopt haar baan te verliezen. Dat
zou voor de familie helemaal ver
keerd uitpakken, want zoals de za
ken er nu voor staan heeft de ge
huwde vrouw die werkloos wordt
en wier man kostwinner is, geen
recht op een ww-uitkering.
„Dat ziet er niet best uit", zegt Bert.
De familie staat hu voor de keus:
als Betty blijft werken, moet er per
maand flink worden ingeleverd.
Dan houden ze in plaats van 400
maar 200 gulden over. Als ze met
werken stopt, komt er heleméól
niets extra's binnen.
Bert oppert dat zoon Henk eigen
lijk best op zolder kan slapen. „Dan
kunnen we z'n kamer verhuren".
Realistisch als Betty is, antwoordt
ze: „De kamerhuur is óók inkomen.
Dan is die kostganger een soort
voordeurdeler en dan krijg je weer
meer gedoe met de belastingen. Ik
voel er niets voor m'n vrijheid op
te offeren voor dat kleine beetje
teld dat je aan huur overhoudt",
linde idee kostganger.
Hetzelfde is het geval als ouders
om een of andere reden een verdie
nend kind (weer) in huis nemen.
Of kinderen hun ouders. Ook dan
wordt de wet tweeverdieners van
toepassing. Een andere tegenvaller
voor de familie De Groot is het feit
dat de verzekeringsmaatschappijen
per 1 juli van dit jaar de premie in
braakverzekering voor de inwo
ners van de vier grote steden met
75 cent per duizend gulden gaan
Cees Slinger— eens
verzekeringsagent,
personeelschef bij
Hoogovens, PR-chef bij
de gemeente Den
Haag —heeft zijn hart
verpand aan jazz.
„Na de oorlog moest ik natuurlijk
terug naar school. Daarna naar
Nijenrode en in dienst. Dat wil niet
zeggen dat ik niets aan muziek
deed; zowel op Nijenrode als in het
leger speelde ik in een bandje,
maar dat bewoog zich natuurlijk
nog steeds in de amateursfeer. An
derhalf jaar lang verdiende ik m'n
brood als verzekeringsagent, maar
ook toen speelde ik in een bandje".
„De amateurstatus en m'n baan bij
de verzekeringsmaatschappij raak
te ik kwijt, toen Rita Reys en haar
toenmalige echtgenoot Wessel II-
cken mij vroegen in hun quintet
piano te komen spelen. Met hen
speelde ik voor het eerst in Shehe
razade, de enige jazzclub die Neder
land in de jaren vijftig rijk was. Er
heerste echt zo'n stemming rond
om, van als je niet in Sheherazade
gespeeld had, was je geen echte
jazzmuzikant".
Diamond Five
Na zijn eerste beroepsengagement
met Rita Reys en Wessel Ilcken,
formeerde Cees zelf een quintet:
De Diamond Five. „In die dagen
zag het jazzcircuit er heel anders
„One Nighters"
„Een tweede stap was de herop
richting van De Diamond Five. Na
die ruim twaalf jaar konden we
met elkaar nog heel goed spelen,
alleen was het heilige vuur toch ge
doofd. We waren muzikaal te ver
uit elkaar gegroeid. Zoals we vroe
ger optraden, hebben we dat daar
na nooit meer gedaan. Het bleef bij
„One Nighters" en na het North
Sea Jazz Festival van 1978 zijn we
definitief uit elkaar gegaan".
„Tussendoor heb ik nog een baantje
gehad bij de gemeente Den Haag
als PR-chef. Ik werd daarvoor ge
vraagd, omdat de slogan waarmee
de stad zichzelf wilde verkopen
luidde: „Er zit muziek in Den
Haag". Heel leuk, maar het werd
even overdrachtelijk gebruikt als
„Amsterdam heeft t". Na het defi
nitieve uit elkaar gaan van De Dia
mond Five werd het hoog tijd m'n
reputatie te restaureren".
„Het TROS-jazzprogramma „Ses-
ju'n" vroeg me een kwartet samen
te stellen. Toen was de formule van
dat programma anders dan nu. Te
Hoogovens
„Ik woonde in die dagen in Haar
lem en vanuit het huis konden we
de gigantische schoorstenen van de
Hoogovens zien staan. Ik had al
eens gekscherend tegen m'n vrouw
gezegd dat wanneer ik geen mu
ziek meer kon maken, ik daar
maar eens zou gaan solliciteren.
Gek genoeg is het ook zo gegaan.
In de beginjaren zestig liep het uit
gaansleven behoorlijk terug door
de bestedingsbeperkingen en dat
had z'n gevolgen. De zaak werd
met verlies verkocht en we hadden
het niet bepaald breed. Dus heb ik
bij de Hoogovens gesolliciteerd".
„Eerst zat ik op de transportplan
ning, later kocht ik grondstoffen in
en een promotie verder was ik per
soneelschef. Natuurlijk bleef ik niet
vari m'n piano af; ik speelde af en
toe nog wel eens in gelegenheids
bandjes in clubs wanneer ik ge
vraagd werd. Die laatste baan was
de minst leuke. De personeelsbe-
slommeringen groeiden me eigen
lijk een beetje boven m'n hoofd,
terwijl ik steeds vaker gevraagd
werd
„Dat groeide naar een soort identi
teitscrisis. Overdag liep ik te den
ken aan het optreden dat ik 's a-
vonds zou hebben en terwijl ik
stond te spelen, dacht ik aan de be
slommeringen op kantoor. Ik had
het gevoel dat ik me op kantoor
niet meer voor honderd procent
kon inzetten. Aan de andere kant
voelde ik ook muzikaal een onvre
de: ik vond dat ik beter kon spelen
dan ik deed, maar dat kwam door
dat ik niet mee kon doen aan repe
tities".
„Bovendien moest ik heel leuke
aanbiedingen afslaan. Zo deed Ben
Webster een tournee en hij vroeg
mij voor zijn vaste begeleiding. Ik
moest dat afslaan voor de Hoogo
vens. Op het hoogtepunt van die
identiteitscrisis heb ik tijdens een
paar vrije dagen een goedkope
chartervlucht naar New York ge
nomen, waar op dat moment het
New Port Festival gehouden werd.
Daar heb ik de knoop doorgehakt:
toen ik thuis kwam heb ik ontslag
genomen".
uit dan vandaag. Tegenwoordig
speel je een avondje in een jazzclub
in Middelburg en de volgende
avond sta je op de planken van een
club in Groningen. Vroeger was
dat anders. Een band werd dan
voor een bepaalde tijd door een
clubeigenaar geëngageerd. Je stond
dan dus een maand lang in een
club en halverwege die maand
werd je óf nog een volgende maand
aangeboden, óf niet".
„Het draaide uiteraard uit op een
maand Sheherazade; een engage
ment dat enkele maanden achter
een verlengd werd. Op een gege
ven moment kwam de eigenaar
naar ons toe met de vraag of wij
ons niet in de zaak wilden inkopen
en het huisorkest worden. Dat heb
ben we gedaan. Vier jaar lang was
Sheherazade de thuisbasis, terwijl
we uiteraard ook geregeld in het
buitenland speelden".
