Door alle evenementen liep
de Liefste-Wens-Actie als
een hartverwarmende rode draad
Va
lak voor Kerstmis kroop Amsterdamse Leidenaar Ton
Ramaker in de huid van een clown. Een minuut of tien waren
voor hem ingeruimd. Als Antonio, een baardige August,
mdcht hij optreden in het Nationaal Nederlands Wintercircus
van Martin Hanson en Charly Ross. Met een doldwaze act die
de toeschouwers in de Leidse schouwburg aan het schateren
had moeten brengen. En waarom was Ton Ramaker die ene
middag Antonio alias August? Omdat zijn dochtertjes Femke
en Sandra een tijd terug een briefje aan „de beste meneren
van de Leidse Courant" hadden geschreven. En daar stond
onder meer in: „Onze vader is een amateur clown en doet dit
als hij vrij is. Nu zouden wij samen met papa in december op
willen treden. Dan is het Wintercircus er in de schouwburg. Wij
vinden papa een hele goeie clown en de mensen ook". De
beste meneren van de courant meenden, dat hier een daad
gesteld moest worden. Daarom stond vorige week Ton
Ramaker enige tijd professioneel vermomd opde planken van
een heus theater.
Nog even en de
Leidse Courant
is niet
jarig meer;
maar wat was
het een
kostelijk
feest
Links:Laurens van Kampen bespeelt het orgel onder het
bespiegelend oog van meester Jan Schmitz.
Onder: Sytske Bruinsma, een dag lang stewardess.
ik vind het wel vreemd, dat je nog geen vin
geroefeningen moet doen. Enfin, zie hier een
nog onrijpe vrucht met beloften voor de toe
komst!"
De mavo-krant
Daarna werd de „Willibrord Courant" ge
maakt. Een echt Noordwijks produkt van ,.40
jaar goed onderwijs". De wens van de Willi-
brord-mavo in Noordwijk kostte de courante
begeleiders van de Liefste-Wens-Actie de
grootste moeite. Want daar was ,vóór alles en
iedereen", de grootse en spraakzame eindre
dactrice Margreet Zandbergen, lerares Engels
en coördinatrice. Een „eindeloze vrouw",
Margreet met haar jubileum, die van zes kran
tenpagina's een omvangrijk naslagwerk wilde
maken. Er moest geschrapt worden „bij het
leven", maar het eindresultaat, begeleid door
een tienkoppige schoolredactie, voerde tot
louter geestdrift. Het werd een prima bijdrage
aan de Liefste-Wens-Actie.
Als een veldheer, ja als een vorst, reed Koos
Driessen, verhuizer te Oegstgeest, samen met
wachtmeester eerste klas Harry Mulder (uit
Harderwijk, en vorige week ook in Rijswijk
aanwezig, tot groot genoegen van z'n pupil
Koos) een surveillancedienst in een onverval
ste Porsche. Driebergen was de basis, met
„overstekende kippen" Koos werd er be
kleed met de waardigheid van een rijkspolitie
man en hij deelde volop in de corrigerende
activiteiten die van een politionele Porsche
uitgaan. Koos Driessen had als surveillant z'n
draai helemaal: niet van echt te onderschei
den.
Meneer Wurfbain, directeur van het Leids ste
delijk museum De Lakenhal, kon uiteraard
niet aanwezig zijn op de Liefste-Wens-slot-
bijeenkomst. Je kunt je, als top-ambtenaar,
even laten gaan bij je wensen, maar er zijn
grenzen. Niettemin besloot de jury (bij de
tweede ronde van een drankje en een hapje;
Avontuur in Kent
Toen was er dat zonnige, soms wat turbulente
hoogtepunt in de hele actie: drie echtparen
maakten de oversteek van het continent naar
de Britse eilanden. Windkracht 11 in Het Ka
naal. Diepe ellende alom, maar de enige die
glorieus op de been bleef (hoewel juist hij het
was geweest die vöör de tocht aan afhaken
had gedacht, omdat hij niet van storm en zee
houdt) was die statige man Cor van Tol, bij
kans een „hereboer" uit Hoogmade. Terwijl
de meeste opvarenden aan ontreddering ten
prooi waren bleef Van Tol verkondigen, dat
de natuur „toch zo machtig mooi" was. Maar
ook zijn vrouw Mien beiden waren nog niet
eerder de grens over geweest was een
doorgewinterde zeevarende geworden. Hans
en Til Schlenter uit Voorschoten genoten van
af de eerste ogenblikken en Hans zal tot in
lengte van dagen bij ons bekend staan als
een niet te bedwingen fotograaf die het met
Westerpers-fotograaf Milan Konvalinka vaak
op een akkoordje gooide in een hechte sa
menwerking. Steeds als Hans door zijn foto
rolletjes heen was, zorgde Milan voor nieuwe
voorraad. Lisette Scheffers uit Leiden, samen
met haar man Ton, was de spil van het gezel
schap dat door Kent, de glooiende, wonder
schone „tuin van Engeland", trok. Zij immers
had de wens te kennen gegeven één dagje
door te brengen op een „romantisch land
goed of kasteel". Welnu, haar stoutste ver
wachtingen werden op Broome Park overtrof
fen en de dag erop mocht zij zich op Leeds
Castle bij Maidstone een ware „kasteelvrou-
we" noemen. i
Een heel lieve wens kwam er ook van de Die-
renhulpdienst Leiden e.o., belichaamd in Car-
la en Hans Raymaekers en assistent Niels
Groot. Een wens die geruggesteund werd
door de Luikse (werkloze) verpleegster Berna-
dette Colasse. De Dierenhulpdienst is name
lijk dringend aan een eigen dierenhospitaal
toe en ook aan nog heel wat meer donateurs,
want anders kunnen Hans en Carla dat hospi
taal wel mooi vergeten. Dierenhulpdienst: „Je
kunt er niet omheen". Wij, met die Liefste-
Wens-Actie, trouwens ook niet.
Wat een jeep!
De voorlaatste gelukkigen waren Wil en Nel
Aanhane uit Katwijk aan Zee. Samen met hun
kinderen Mascha en Eddy crosten de Katwij-
kers een hele dag door onbekende streken in
een oersterke, massieve, superkrachtige jeep
van het zuiverste p.k.-water; in een Cherokee
Chief, beschikbaar gesteld door auto-impor
teur HAI in Rijnsburg. Het was de wens ge
weest van Nel, die geen nacht had overgesla
gen zonder te dromen van een „toertje in een
grote Amerikaanse Range Rover of een jeep.
Als ik zo n machtige kar zie rijden kijk ik er
naar tot hij uit het gezicht verdwenen is". En
fin, glunderende Nel Aanhane bleef de ganse
dag opgetogen: „Jippie, wat hartstikke goed
hé!!?" Het was helemaal te dol En haar man
Wil had het „ook erg mannelijk" gevonden.
Straks nog de belevenissen van amateur
clown Antonio en dan zit een meer dan ge
slaagde en kostelijke actie rond het L.C.-jubi
leum erop. Het begon allemaal met die expo
sitie in de Leidse Waag, waar 15.000 bezoe
kers (onder wie „vreselijk veel" scholieren) op
af kwamen, in de ban van zoveel krantenle
ven, terwijl buiten de zilverkleurige „diamant"
bijdroeg aan de feestvreugde. Een aantal 75-
jarigen kreeg een taart te verwerken, duizen
den ballonnetjes vonden hun weg in oostelijke
richting, tot in Oost-Duitsland toe Officieel
werden de festiviteiten afgesloten met politie-
muziek en een uitbundige receptie in de Waag
op 28 september. En in heel wat huizen hangt
het kunstwerk dat de struise Amsterdamse
Mitou Hermus voor de
jarige Leidse Courant
maakte: een boeiende,
geaquarelleerde im
pressie die de voorpa
gina van onze jubi-
leumbljlage sierde. De
Liefste-Wens-Actie
moest toen nog op
gang komen. Zo is een
grote groep mensen
gelukkig gemaakt. Ook
als krant waren wij er
gelukkig mee We von
den het erg fijn. dat we
dit allemaal hebben
kunnen doen. Ook al
dank zij de inzet van
zovele anderen. Dit 75-
jarig jubileum van de
L.C. zal nog lang bij
velen In het geheugen
blijven
TON PIETERS
PAGINA 13
ja ja, ik weet het nog wel) een redelijk bedrag
uit het Liefste-Wens-budget uit de trekken
voor de restauratie van een schilderij van Flo-
ris Verster, een beroemde Leidse schilder die
zijn wortels had in de Haagsche School maar
niet als zodanig aangemerkt wenste te wor
den. In haar eindeloze wijsheid besloot de
Liefste Wens-jury ook hier de dauw van haar
welwillendheid te laten neerdalen. In dit geval
op een doek. Een doek, dat voorstelt het por
tret van Willem Scherjon, in leven èèn van
Versters beste vrinden en een zakenrelatie te
vens. Jammer, dat meneer Wurfbain niet bij
de eindpret van de Liefste-Wens-Actie aanwe
zig kon zijn. Maar Willem Scherjon komt
straks weer pico bello en met een schoon ge
wassen boordje voor de dag.
Jurylid
mevrouw
Gardeniers
ontvangt
uit handen
vanLC-
chel-
redacteur
Buijteweg
een
ingelijst
aandenken
aan het
jubileum.
Aanhane bij hun droomaulo.
En hij was meteen de laatste. De laatste deel
nemer in een reeks avontuurlijke gebeurtenis
sen die drie maanden lang vele gemoederen
hebben beziggehouden onder die ene noe
mer: Liefste-Wens-Actie. Het werd een ener
verende aaneenschakeling van verwezenlijkte
dromen. De verschillende uitvoeringen ervan
liepen samen als een duidelijke rode draad
door de feestviering van een jubilerende
krant. Leidse Courant: 75 jaar nieuws! We en
„men" hebben het geweten: zo'n feest komt
voorlopig niet meer terug. Het was enorm,
maar nu het nieuwe jaar voor de deur staat,
zetten we er een punt achter. „Het is erg
mooi geweest!", en iedereen die er bij betrok
ken is geweest zegt dit uit de grond van zijn
en haar hart. Een terugblik op een jubileum
viering.
Reünie als sluitstuk
De vorige week werd in de ontvangstruimte
van Sijthoff Pers in Rijswijk waar de edities
van onze nog steeds jarige krant telkendage
geboren worden als ze van de persen rollen
een bijzonder gezellig aangeklede happe
ning als sluitstuk van de activiteiten gehou
den. Daar waren ze weer allemaal, maar nu
met hun alledaagse gezicht; enkele tientallen
mensen die van de Liefste-Wens-Actie een
gebeurtenis van vlees en bloed hebben ge
maakt. En in een minuscuul „poëzie-album"
schreven ze stuk voor stuk een regeltje, waar
in ze terug met beide benen op de grond
hun dank betuigden „voor de vervulling
van mijn droomwens". Sytske Bruinsma-de
Kleijn, de Leidse huisvrouw die begin oktober
de stoet van gelukkigen opende als èéndags-
stewardess, schreef er nog bij: „Ook de aller
beste wensen voor het komende jaar voor
een ieder die bij de Leidse Courant werkt!"
Sytske met wie wij van de L.C. een bijzon
dere band behouden, net zo goed als met al
die anderen startte met vlag en wimpel en
met een verbazingwekkende vitaliteit de serie
van te vervullen liefste wensen. Zij verbleef
een dagje in de wolken en genoot. Als eerste
was haar droomwens uitgekozen door een ze
venkoppige ad-hoc-jury, waarin onder ande
ren twee oud-ministers, thans leden van de
Raad van State, mevrouw Til Gardeniers en
mr. Eelco H. Toxopeus, Heineken-woordvoer-
der R. G. H. Elfrink en Hazerswoudse Bettine
Vriesekoop (die iedereen met haar batje van
de tennistafel slaat) zitting hadden genomen.
Ik herinner me nog die geanimeerde plenaire
zitting van de jury in de Blauwe Kamer van
restaurateur Herman Bos, die op het ogenblik
bezig is zijn hotelbedrijf Nieuw Minerva van
een kapitale extra verdieping en negen ka
mers te voorzien. Bijna 300 verzoeken om
vervulling moesten verwerkt worden. Voor
waar geen geringe klus. Maar met ernst,
doorspekt met luim, werden de kandidaten
geschift. Men nam er de tijd voor. Totdat ras
bestuurder Toxopeus de tijd in de gaten
kreeg en op enige spoed begon aan te drin
gen: „Heren, heren en mevrouw, nietwaar
Til? we dienen nu wel spijkers met koppen
te slaan!" Helaas kon Bettine wegens sportie
ve verplichtingen elders niet op de slotzitting
aanwezig zijn, maar „in de geest" sprak zij
mee. Tegen etenstijd passeerde de laatste te
honoreren wens de hoofden en harten van de
juryleden, en meneer Toxopeus, als „natuur
lijke" voorzitter, sprak: „Pang! waar is de
hamer? je moet een keer de knoop kunnen
doorhakken; aldus is besloten
Die eerste spijker met kop dus, was onze ge
legenheidsstewardess Sytske. En de week
daarop was een stukje Leimuiden in een
uithoek van die gemeente in last. Daar
ging, ten huize van de familie Hoogeveen aan
de Geerweg, op hartewens van de zich Lange-
raarse voelende mevrouw C. Hoogeveen-
Zandbergen, een witte Cemsto-tornado door
de woning. Toen het echtpaar (even de rozen
vergeten) van een dagje-uit terugkeerde, was
de woning op en top ge-,,cleaned" en ge
boend en in de was gezet. En alsof dat nog
niet genoeg was. stond om zes uur een feest
diner op tafel, als in een sprookje geserveerd
door Nieuw-Minervachef Max Hoornweg en
opdiener Edgar Islam. Het was een liefste
wens die velen in beroering heeft gebracht.
Bijna alle Liefste Wensers
bijeen in de ontvangsthal
van de krant.
De ballonnen
Hoogmade aan slag op een
Kent.
dineert in een MM»
De week daarop verhieven zich bij Nieuwer-
sluis, pardon, bij Nijenrode, vijf „dromers" in
twee ballonnen in de pre-Gooise lucht. Het
was op een zondag, die ik niet licht zal verge
ten. In de auto, op weg naar het „oplaten",
zat ik samen met Piet Schakenbos uit War
mond aan meteorologie te doen. Piet, die een
meegenomen boterhammetje verorberde en
heel weinig nerveus was, zei: „Bij windkracht
vijf kun je het wel vergeten". En het scheelde
niet veel„ of Hans Zoet (ballonnoloog bij uit
stek en radio-entertainer, met net twee uur
„Liesje van Lodewijk van Beethoven" achter
de rug en de kiezen; een week later had hij
„onze" Sytske in zijn zaterdagse praatpro
gramma „Hallo, hier Hilversum") had de
vlucht afgezegd. Maar toch gingen vijf liefste
wensen luchtig in vervulling. Piet Schakenbos,
Marjolein Kolthoff-van den Hul, vader G. van
den Hul, Diane de Grijs en Leonard Domhoff,
ontvingen hun luchtdoop en werden op de
kleigrond van het in diepe duisternis gehulde
Zuidelijk Flevoland begoten met champagne
en getooid met „wier" uit de polder, waarbij
Hans Zoet een badinerend gedicht als doop-
woorden uitsprak.
Eind oktober maakte 13-jarige Peter Hoogen-
boom uit de Veen een rit Rijnsburg-bijna
Tsjechische grens, vice versa, inzijn droom-
trailer, waarmee Rijnsburgse exporteur Gijs
van der Vijver een paar keer in de week ladin
gen bloemen over talloze Westduitse adres
sen verspreidt. Op de reünie vorige week in
Rijswijk, vertelde Peter me: „Ik lig er nog wei
eens wakker van; wat was dat mooi allemaal.
Ik heb nog nooit zo'n mooie truck gezien.
GaafPeter die geïmponeerd werd
door al „die Russische vrachtwagens aan de
grens" weet alles van trucks, en hij zal ooit
wellicht vrachtwagenchauffeur worden. Zo ziet
hij z'n toekomst.
Een paar dagen later hadden we de kostelijke
ontmoeting van 11-jarig Leiderdorpertje Lau
rens van Kampen met de romantische orga
nist Jan Schmitz, die sinds de oliecrisis, een
jaar of twaalf geleden, het orgel van de Leidse
Hartebrugkerk onder zijn gretige vingers en
voeten heeft. Schmitz gaf een uur college aan
Laurens, die zowat alle registers te verwerken
kreeg en daarna op de solotoer ging met een
menuet van Buttstedt „Mooie barok, goed
zo, da's niet mis", zei Jan nog, terwijl hij z'n
handen door z'n haren haalde. „En nu tutti:
alles eruit!'* Dat waren van die kreten op het
orgelfront, waar ook Mozart en Scarlatti aan
wezig waren. Jan Schmitz zei nog, en dat
heeft Laurens ook in zich opgenomen: „Hij
heeft aanleg, die knaap Flink studeren, en
tellen vooral; anders hol je erover heen. Maar
