„Enorm vervelend
om Miss Piggy
genoemd te worden
Zegetocht van Muppets
als volwassen humoristen
EcidócSommit
Russen bezetten Amerika
in enge W.O. Hl-film
Hengstenbal ten onder
aan drank en vrouwen
MUPPET-REGISSEUR FRANK OZ:
Sneeuwwitje in het Nederlands
FILM
vertr
Het
Welz
CANNON erast
Het Cannon-imperium dat K(]en
Nederlandse bioseoopma,
voor een groot deel leek te
ymer
heersen begint wat af te bra T
kelen. Nadat Cannon zo\
het Tuschinski concern als I 'ndse
City-concern had overgel pmP°
men, had het behalve het n
rendeel van de bioscopen in de
drie grote steden ook het ret
op distributie van een gn
aantal Ameriakanse film ma
schappijen. Paramount, U
versal en MGM hadden na I aa8d
opheffen van hun zelfstand
Nederlandse kantoor (CIC) &tonu
rechten tot vertoning van h !n ne
films aan Tuschinski verleei >e
Na de overname door Cannt v0°'
had die firma zowel de biost 'e8 71
pen als de films. Een mach910
positie dus. De grote Ameril
nen (nu verenigd in UIP) hi —1
ben hun contract met Cann
opgezegd en gaan vanaf me<
'85 weer vanuit een zelfstaqi
Nederlands kantoor operert
Dat kantoor - aan de AmsU
damse Willemsparkweg 111
zal vanaf 1 febreuari '85 geh
worden door Max van Pra,
nu directeurvan de VN
dochter Euro-Centra film.
wordt gefluisterd dat o
Twentieth Century Fox (ee
bij City en na de overnai
ook bij Cannon) er aan der
zich lps te maken. Cannon
met zoveel bioscopen een slo
op van films - zal zich mo±
lijk meer moeten richten
het eigen produkt van de r
ven Menahem Golan en 1
ram Globus en Nederlandse
andere onafhankelijk geprod
ceerde films. De concurrent
positie van de verschillen
verhuurders in ons land t
opzichte van elkaar lijkt in e
geval redelijk hersteld.
TROUWEN
Hollywood blijft trouwlust
Behalve Olivia Newton-Jc 4
zijn in het vorige weekei.
twee andere beroemdheden
Hollywood in het huwelijk
treden: Sally Fields (de VI
gende non" en „Norma Rat
en Bette Midler. De 38-jaril
actrice Sally Fields trom
met de 37-jarige produi
Alan Greisman. Een rabl
ging voor in Fields'
waarna een receptie voli
die door een honderdtal vri
den en verwanten werd biji
woond. Greisman trou
voor het eerst, Fields voor\
tweede keer. Haar eerste
was Steven Craig, van wie
twee zoons heeft. Ze had in
tussentijd een in de pers bi
uitgemeten vriendschap
AMSTERDAM Voor
Miss Piggy is het onder
houd ten einde. „Heren,
het was voor u prettig
kennis met mij te maken.
Ik ga nu even slapen. Moi
is very tired".
Frank Oz (38), regisseur van
de nieuwste Muppetfilm „The
Muppets take Manhattan",
bergt de ster van zijn film
weer voorzichtig in de doos.
The incredible Miss P., zoals ze
in Amerika liefkozend wordt
aangeduid, mocht even haar
aanwezigheid kenbaar maken.
Het werd een one-woman
show waarin ze met al haar
sterallures de aandacht af
dwong. Over haar rol in de
film: „Ik ben geweldig, fantas
tisch, dynamiet. Natuurlijk
ben ik de ster! Was hier ie
mand die daar aan twijfelde?".
Tot een van de aanwezigen:
„Als je groen was, was je per
fect geweest". En over haar
verleden als actrice: „Ik deed
vanaf het begin mee met de
Muppets. Natuurlijk. Sterkwa
liteiten worden snel herkend".
Miss Piggy, een creatie van
Frank Oz zelf, eist in „The
Muppets take Manhattan"
meer dan ooit een hoofdrol
voor zich op. Razend en tie
rend, rood van jaloezie, achter
volgt ze Kermit de kikker op
zijn zoektocht naar een Broad-
way-producer, die zijn show
op de planken wil brengen. De
goedbedoelde hulp die Kermit
van een jonge New Yorkse
krijgt wordt tandenknarsend
bezien door Piggy, die haar
frustraties lijfelijk koelt op al
les wat op dat moment voor
handen is. Maar eind goed, al
goed. Piggy krijgt haar „kleine
groene kikker" en Kermit
krijgt zijn Muppetshow op
Broadv/ay, het theaterwalhalla
van Manhattan, New York.
Temperament
Frank Oz, die de film niet al
leen regisseerde, maar ook het
script schreef en Miss Piggy,
Fozzie Bear en de verschrik
kelijke Animal vertolkt, is in
middels aan de immense popu
lariteit van zijn stercreatie ge
wend geraakt. Er zijn tijden
geweest waarin je geen winkel
in Amerika voorbij kon lopen,
zonder de beeltenis van zijn
ster tegen te komen. Die popu
lariteit is inmiddels iets gezakt,
maar nog steeds zijn er Miss
Piggy-agenda's, kalenders en
LIDO 3: "Te jong om te
sterven (Red Dawn)", (16)
met Patrick Swayze en Lea
Thompson. Regie: John
Miiius.
Regisseur John Milius is een
merkwaardig geval. Hij heeft
grote naam als filmkenner en
filmprofessor, hoort een beetje
bij de George Lucas-kring en
bedacht onder meer het ver
haal voor Ford Coppola's in
dringende Vietnam-film
„Apocalypse Now". Een niet
geringe staat van dienst. Je be
gint te twijfelen als je weet dat
hij de eerste Conan-film regis
seerde - visueel knap, maar
qua inhoud niemendallerig -
en je krijgt de kous definitief
op de kop na het zien van
„Red dawn". Een film waarin
alle oorlogspathos-cliché's aan
beurt komen, Amerikaans pa
triottisme met een enge brok
in de keel wordt gevierd en
dat allemaal in - jawel - we
reldoorlog nummer drie waar
bij de Russen zomaar Amerika
binnenvallen en het halve
land bezetten.
Cèntraal in de film staan een
aantal jongens van een Ameri
kaanse high-school in Colora
do, waar op het moment dat de
Russen uit de lucht vallen de
zwarte onderwijzer net de
krijgstactiek van Djenghis
Khan aan het uitleggen is. De
jongens ontkomen aan de af
grijselijke moordlust van de
Russen, ontwikkelen een soort
woudlopers-guerilla met z'n
vijfen, en brengen een com
pleet leger Russen tot wan
hoop. Politiek interessant de
tail: die Russen worden ge
steund door Cubanen (de eni
gen die nog menselijke twijfels
over die oorlog kunnen op
brengen) én Nicaraguanen
Al zit half Amerika onder de
Russen, we zien alleen de
strijd van het - steeds kleiner
wordende groepje - vanuit de
besneeuwde Rocky Mountains.
Wie die wereldoorlog nou pre
cies begonnen is, weten hal
verwege de film zelfs de
hoofdrolspelers niet meer,
maar één ding is zeker: De Eu
ropeanen houden zich afzijdig
- de lafaards - en alleen de En
gelsen kiesen voor Amerika,
maar ze zullen 't niet lang
houden, zegt een vliegenier
geringschattend.
Kortom, een waanzinnig
haal, eigenlijk te dom om ook
maar koren op de molen van
enig denkend mens, havik of
duif, te zijn. Maar een feit
blijft het dat je tegenwoordig
zelfs geen Duitsers in een oor
logsfilm zó ongenuanceerd
bloeddorstig en wreed kan af
schilderen als Milius het met
de Russen doet. Verder een
pathetische hoop kameraad
schap, trouw en tranen in
"Red Dawn": een wel heel
merkwaardige revanche van
Milius op zijn aandeel in „Apo
calypse Now".
BERT JANSMA
EUROCINEMA 3: „Bache
lor Party" (12) met Tom
Hanks en Tawny Kitaen.
Regie: Neal Israel.
„Hengstenbal" heet het in
het Nederlands en dat woord
heeft me altijd al een zekere
angst in geboezemd. Het
heeft iets dreigens van opge
fokte lol en zuip-of-ik-schiet.
Een idem-dito-dreigende
vinger houdt regisseur Neil
Israel omhoog achter de
beelden van dit vrijgezelle-
navondje. En de grappen
gaan uiteraard over drank
en vrouwen, zo uitgebreid
dat de film er, net zoals Ajax
indertijd, aan ten onder gaat
Een jongeman met een wat
grote mond en weinig serieu
ze plannen wil trouwen met
een meisje van goeden huize.
Z'n vrienden bieden hem
een feestje in een hotelsuite
aan waarvoor een aantal
prostituees worden inge-
nuurd. Vanaf dat moment
gaat er van alles fout. Een
oude vriend die is uitgeno
digd op het feestje blijkt met
„uppers" en „downers" te
moeten uithuilen van z'n ei
gen huwelijk, de dames ko
men niet opdagen want die
worden door een rivaal in de
liefde op de keurige pakjesa
vond van de aanstaande
bruid binnengeloodst. Als
wraak gaat die met de dames
naar een show met striptea-
sende mannen en alsof dat
niet genoeg is verkleden ze
zich ook nog als lichte meis
jes en dringen het hotel bin
nen waar ze - uiteaard - ver
keerd terecht komen bij een
stel sexueel uitgehongerde
Japanners.
Een kapstok waaraan je nog
al wat onderbroekenlol kwijt
kan en regisseur Neil Israel
hangt dan ook de complete
was buiten. De bekende
man-vrouw-cliché's worden
bovendien nogal schijnheilig
uitgespeeld, want wat er ook
gebeurt, bruid en bruidegom
kunnen na afloop brand
schoon het huwelijksbed in.
Voor de statistiek: Ik heb
drie keer iets bij me be
speurd dat op een lach leek.
Sallie Fields
acteur Burt Reynolds.
Bette Midlers huwelijk is
nig meer bekend dan de
van de echtgenoot -
von Haselberg, artiest en
ken man - en dat het werd
sloten in Las Vegas.
filmd met Claude Rains in
hoofdrol, die er een ster nr
werd al viel voornamelijk
stem te horen en viel z'n g<
zicht pas te zien in de laats
beelden Filmmaatschapl
Universal leverde later ni
een hele serie „onzich(barejfaei
af: Vincent Price deed de
turn of the invisible Man *n;
Virginia Bruce was de on zich
bare vrouw. Jon Hall de CJ
zichtbare agent en Arthi
Frantz was onzichtbaar in
Abbott en Costello-parodie <j y
het genre.
BERT JANSMi
In de Sovjet-Unie is een
sche filmversie van
Wells' roman „The
Man in première
werkstuk van de
seur
wees er op
een goede manier is
ideologische boodschap over fjna
brengen Met „The InvisioP.te
Man" wil de Russische ///ifp
maker laten zien dat een"'»fber
tenschappelijke ontdekkiiI
een bedreiging voor de merfj^g
heid wordt wanneer zij f'de
handen valt van lieden die ■jjet
Frank Oz: „Als ik
werk ben ik een vol
slagen idioot".
poppen te krijgen, en is „Miss
Piggy's Guide to Life", haar
leidraad voor een gelukkig en
succesvol leven, een bestseller.
„Miss Piggy is vooral populair
omdat ze dingen doet die nie
mand anders doet, die geen
enkel normaal mens ook zou
doen", zegt Oz met zijn eigen
stem, die opvallend veel over
eenkomsten vertoont met die
van Fozzie Bear. „Ze houdt
zich niet aan regels, laat zich
leiden door haar temperament.
Dat vinden de mensen gewel
dig. Het liefst zouden ze dat
ook willen, maar dat staat de
omgeving niet toe".
Oz, zoon van een Poolse vader
en een Vlaamse moeder en
daardoor beschikkend over
een beperkte Nederlandse vo
cabulaire, kan zelf slechts één
nadeel aan het bestaan van het
varkentje ontdekken. „Je hebt
geen idee hoe vervelend het is
als je wordt aangesproken als
Miss Piggy. En het gebeurt
steeds. Ik laat dan ook geen
foto's meer van me nemen
waarop ik samen sta met Pig
gy. Het voorkomt dat mensen
na publicatie zeggen: kijk,
daar heb je Miss Piggy. Ik ben
een redelijk normaal persoon
en het is absoluut belachelijk
en ergerlijk om zo aangespro
ken te worden".
Laatste keer
„The Muppets take Manhat
tan" was voor Frank Ozno-
wicz, zoals hij bij de burgerlij
ke stand officieel staat inge
schreven, de eerste film waar
voor hij alleen de eindverant
woordelijkheid had. Eerder
deed hij samen met Jim Hen-
in een film of als man achter
de poppen is niet zo verschrik
kelijk groot, meent Oz. „Een
poppenspeler gebruikt zijn
stem en zijn handen, een ac
teur gebruikt zijn stem en zijn
lijf. Het belangrijkste is dat er
een sterke persoonlijkheid
wordt neergezet, iemand die
geloofwaardig is. Het is niet zo
dat ik uit een onuitputtelijke
voorraad stemmen kan kiezen
en dan klaar ben. Je legt je net
als een acteur vooral toe op
het gedrag, de denkwijze en de
uitstraling van degene die je
neerzet, en dat bepaalt zijn
kracht. Het karakter is het be
langrijkste".
Oz was 17 en bezig met een
studie journalistiek toen hij in
1963 Jim Henson ontmoette,
die evenals Oz al jaren met
poppen werkte en zijn eerste
prototypes van Kermit al ver
sleten had. Oz zei zijn studie
vaarwel en volgde Henson op
een zegetocht langs talloze te
levisieshows en in vele hon
derden TV-reclames. De door
braak kwam met Sesamstraat,
in 1969, waarin de Muppets
ook een belangrijke rol speel
den. Van een eigen televisiese
rie van de Muppets was op dat
moment nog geen sprake. Oz:
„De drie grootste Amerikaanse
omroepen zagen niets in een
eigen show. Ze vonden het een
gewone kinderserie, terwijl wij
vonden dat het ook voor vol
wassenen wel leuk was. Toen
we er eenmaal mee begonnen
in Londen, waar ze wel be
langstelling hadden, was ie
dereen razend enthousiast. De
serie startte tegelijkertijd in
Amerika en in Engeland en
heeft vijf jaar gelopen. Toen
vonden we het welletjes. We
hadden 125 shows gedraaid,
waaraan vrijwel alle werkelijk
grote sterren hadden meege
daan en stonden op het hoog
tepunt. Dat vonden we het
juiste moment om te stoppen.
Jim en ik wilden films doen.
Daar zijn we nu dus mee be
zig".
Het eind van zijn film vormt
een scène uit de show die de
Muppeté opvoeren op Broad
way. Miss Piggy en Kermit
staan daarin voor een domi
nee, die hen in de echt ver
bindt. Is Miss Piggy er dan
toch eindelijk in geslaagd Ker
mit voor zijn verdere kikker-
leven te strikken? Frank Oz:
„Kermit en Piggy denken
daar verschillend over. Ker
mit zegt dat het maar een stuk
was, een theaterproductie,
waarin alles dus gespeeld is.
Miss Piggy vindt echter dat
het huwelijk wel degelijk vol
trokken is, omdat een dominee
het heeft ingewijd. Kermit
was ook heel verbaasd toen hij
die dominee zag. Hij dacht dat
een Muppet dat zogenaamde
huwelijk zou voltrekken".
Toch nog maar even Miss Pig
gy uit de doos gehaald. „Ker-
my is nog niet helemaal over
tuigd van ons huwelijk, maar
dat komt nog wel. Kermit
weet het nog niet, maar ik ben
bezig voor ons samen een huis
in te richten, heel stijlvol, voor
een-half miljoen dollar. Dat zal
'm wel overtuigen".
pen kijken, het zou een hele
opgave kunnen zijn. Zo niet bij
de Muppets, die van regisseur
Frank Oz op hun reis naar
Manhattan zoveel karakter en
humor hebben meegekregen
dat het besef dat je naar pop
pen kijkt totaal verdwenen is.
Muziek en dans, de onverval
ste Muppethumor en een hap
py-end zijn de smaakmakende
ingrediënten.
Kermit en zijn makkers leu
ren met een Muppetshow
langs verscheidene Broadway-
producers, in de hoop dat een
van hen die show op de plan
ken wil brengen. De show
verdwijnt steeds ongelezen in
de prullebak, tot diepe wan
hoop van de Muppets. Geen
middel wordt daarom onbe
proefd gelaten om de aandacht
van het publiek te trekken,
onder meer een door ratten
uitgevoerde fluistercampagne
in het peperdure restaurant
Sardi's in New York, waar al
leen „the happy few" de maal
tijd nuttigt. Ook Kermit neemt
er plaats, waarna de ratten
vanonder de tafels fluisteren
dat dèt nou een beroemde
Broadway-producer is. De
campagne eindigt, zoals te ver
wachten was, in totale chaos,
maar de scène vormt een van
De Muppets voor de „skyline" van het Manhattan dat ze verove
ren.
de hoogtepunten uit de film.
„The Muppets take Manhat
tan" zit vol van dergelijke
hoogtepunten. Dezelfde ratten
in de keuken van een restau
rant, zwemmend in de koffie
en schaatsend op een stuk bo
ter in de koekepan (overigens
geregisseerd door Oz' partner
Jim Henson), de Muppets als
baby's, zingend en dansend in
luiers, en tot slot de show op
Broadway zelf, het zijn de
krenten in de pap van een
film die na Amerika ook Ne
derland wel zal veroveren. Zo
af en toe duiken er nog „ech
te" sterren op als Liza Minnel-
li en Brooke Shields, maar zij
zijn er voor de opsmuk. De
Muppets zijn inmiddels zo vol
wassen, dat ze hen niet meer
nodig hebben.
KOOS VAN WEES
Miss Piggy: sterkwaliteiten worden snel herkend.
son, de vertolker van onder
meer Kermit, „vader" van de
Muppets en regisseur van de
eerste twee Muppet-films, de
regie van „The Dark Crystal",
waarin poppen eveneens de
rollen spelen.
Het is vermoedelijk de laatste
keer dat Oz nu én regisseerde
én vertolkte. „Ik doe eigenlijk
liever het een of het ander,
maar niet allebei tegelijk. Ik
moest me thuis na de opnamen
bezig houden met de scènes
van de volgende dag, de rollen
van Piggy, Fozzie en Animal
in me opnemen en nog vaak
het script herschrijven. Dat
was een enorme belasting, te
veel van het goede. Het script
bijvoorbeeld wordt constant
aangepast. Iedereen doet daar
aan mee, zowel de cameraman
als de kabelsjouwer. We zijn
de hele dag bezig om, ook tij
dens de opnamen, grappen uit
te denken. Eén procent daar
van gebruik je, de rest gooi je
weg of bewaar je voor een vol
gende keer. Ik hang altijd de
clown uit, doe dingen die reac
ties uitlokken, waardoor er
weer nieuwe ideëen onstaan.
Ik kom op zo'n moment wel
over als een volslagen idioot,
maar dat geeft niet, het is mijn
manier van werken".
Oz speelde zelf kleine rollen in
„The Blues Brothers", „An
American Werewolf in Lon
don" en „Trading Places". Al
lemaal films van zijn vriend
John Landis, die in Oz' film
nu de rol van Braodway-pro-
ducer speelt. Het verschil tus
sen zelf lijfelijk aanwezig zijn
Mammie, ze gaat toch niet dood?,
EUROCINEMA 1 en 2:
Walt Disney's „Sneeuwi-
tje en de zeven dwergen"
(al)-
Als er één film tijdens deze
Kerst-dagen geschikt ls om
met de hele familie - klein
tjes incluis - naar toe te gaan
is het nog altijd een „ouwe-
tje". Walt Disney's „Sneeuw
witje en de zeven dwergen".
Vooral nu er van de uit 1937
stammende film een nieuwe
Nederlands nagesychroni-
seerde versie is gemaakt.
Waarbij over het algemeen
voortreffelijk werk is gele
verd.
„Snow white and the seven
dwarfs" was de eerste
„hoofdfilm" die Walt Disney
zou maken. In die vooroor
logse dagen werd hij artistiek
door kenners over de hele
wereld toegejuichd: Hij was
origineel, bracht een typisch
Amerikaanse humor in eigen
stijl in beeld. Maar een finan
cieel groot succes waren al
die korte Disney-films in fei
te nog nauwelijks. Pas met
„Sneeuwwitje" kwam dat en
meteen sloeg de stemming
onder de critici om die Dis
ney eerst nog een plaats on
der de grootste artiesten van
zijn tijd hadden gegund. Dis
ney was niet origineel meer,
hii imiteerde de speelfilm in
teken vorm, zelfs tot en met
de camerabewegingen toe, en
hii was sentimenteel.
Allemaal waarheden als
koeien, maar als je Disney's
„Sneeuwwitje" nu ziet, sta je
toch weer verbaasd staan om
de grote precisie en de vin
dingrijkheid van de animatie.
Al leunt hij erg op tekenstij
len van rond de eeuwwisse
ling. Het verhaal van
Sneeuwwitje en haar prins is
inderdaad wat erg zoetelijk
getekend en de stiefmoeder
in haar heks-vermomming
een sterk effectvolle karika
tuur van boosaardigheid
waar moeders en vaders
even de handies van de kin
deren in het donker vast zul
len moeten houden Maar zij
zijn niet de eigenlijke hoofd
personen. Dat zijn de dwer
gen. En het is opnieuw een
genot om te zien, hoe Disney
en zijn mensen daar zeven
aparte karaktertjes neerzet
ten. Bashful, Sleepy, Grum
py, Sneezy, Happy, Dopey en
Doc. „Hey Ho, hey ho'weet
u nog? De Nederlandse ver
taling is leuk, (een paar
dwergennamen: Bloosje,
Grompie, Kleine Niezel en
Dok), de stemmen zijn goed,
al gaat ook hier de bekende
Nederlandse neiging tot
overdadig „stemmetjesma
ken" af en toe ten koste van
de verstaanbaarheid. Jules
Croiset is te herkennen als
Dok, Bernadette Kraakman
is Sneeuwwitje (en zingt
„Eens komt mijn prins voor
bij") terwijl Robert Long op
z'n tenen moet staan voor de
hoge noten als de prins.
Het blijft leuk zo n film te
zien in een zaal met kinde
ren. Met een jongetje dat
roept „Mammie, gaat ze nou
dood?" als Sneeuwwitje een
hap uit de appel neemt, een
buurjongetje dat uitlegt dat
ze net als Doornroosje weer
wakker wordt, wat geknepen
angstgeluidjes bij het ver
schijnen van de heks, en - de
rolpatronen zijn al vroeg her
kenbaar - een meisje dat pas
als de sprookjesprins
Sneeuwwitje wil kussen en
thousiast roept: „En nou
wordt het echt spannend".
BERT JANSMA
Babyion 3 en Metropole 4:
„The Muppets take Man
hattan" (a.l.) met Kermit
en Miss Piggy. Regie:
Frank Oz.
De Muppets zijn volwassen ge
worden. Geen kleine achteraf-
zaaltjes meer met cynische
oude heren („De Muppets zijn
in de stad, ik heb gelijk kaar
tjes gekocht". „Oh ja, voor een
optreden?" „Nee, voor de
trein, ik ga de stad uit"), chaos
achter de coulissen en door de
show heenlopende figuren,
maar een heus Broadwaythea-
ter, met een razendenthousiast
publiek en een strakgeleide
show. Met andere woorden: De
Muppets veroveren Manhat
tan, de derde film alweer van
dit illustere stel beesten, dat
aan een nimmer eindigende
zegetocht bezig lijkt.
Anderhalf uur lang naar pop-
