ÊeidócSomcmt
Drie
echtparen
hadden zich
niets Liever
willen
Wensen
[oppige hop
Kortrijk kozen v
r de Kanaalkust.
ZATERDAG 1 DECEMBER 1984
Als „vaste kern" van de achtste
Liefste Wens-ronde van de 75-ja-
rige Leidse Courant was daar al
lereerst Lisette Scheffers uit Lei
den. Zij schreef onder andere: „Ik
zou, natuurlijk 't liefst samen met
mijn man, één dag op een roman
tisch landgoed of kasteel door
willen brengen. Hoewel ik zelf
bewust een eenvoudig leven leid
zonder pracht en praal, kan ik in
vervoering raken van de sfeer
die er uitgaat van bijvoorbeeld
een prachtig ingerichte kamer in
oude stijl. Waar je buiten kunt
wandelen in een prachtige tuin
en genieten van de stilte om je
heen. .Waar je 's avonds bij het
haardvuur elkaar sprookjes voor
leest of vertelt, om daarna in een
hemelbed te gaan slapenMe
één dag als een prinses voelen;
dat is mijn „luchtkasteel".
Lisette 's droom werd waar. Ze
mocht manlief Ton meenemen en
werd een ongesluierde maar
dankbare „kasteelvrouwe".
Mevrouw Mien van Tol-Hooger-
vorst, Hoogmade, liet ons weten:
„Wij als kleine zelfstandigen in
het agrarische bedrijf die niet
weten wat vakantie is, we heb
ben zelfs geen vrij weekend, ook
van de zondag moeten we een
werkdag maken. Ik zou zo graag
één vakantiedag willen hebben.
Al 19 jaar zijn we getrouwd, maar
nog geen dag samen weggeweest.
Iedereen praat over vakantie,
sommigen zijn zelfs over de grens
gegaan. Dit moeten wij maar aan
horen en kunnen er zelf niet van
genieten. Dit zou een harte wens
zijn: één dag vakantie, en het
werk te kunnen laten rusten!".
Toen Mien en haar man Cor de
angst voor zee en storm met
moeite hadden overwonnen, pak
ten ook zij hun koffer en voegden
zich in de kleine karavaan, op
weg naar het onvoorstelbare ver
schiet.
Van Astrid Schlenter uit Voor
schoten ontvingen wij een Liefste
Wens in dichtvorm. Het ging niet
om haar zelf, maar wat ze vroeg
gold haar ouders, Hans Schlenter
en Til Schlenter-Theunissen. Uit
haar kwatrijnen bleek dat pa en
moe „vrijwilligerswerk" verrich
ten. Hans verzorgde „trouwtjes"
in de kerk met zijn muziek (pla
ten) als de organist er niet was;
men was „in" voor een muziek-
mis van Schlenter. Hans richtte
zelfs een kinderkoor op en hij
liep zo hart van stapel dat hij 't
met een hartaanval moest beko
pen. Til werkte overdag voor een
auto en een nieuw fornuis, „maar
voor de kinderen was ze altijd
thuis". Hans bleef „vrijwilliger"
in het Elisabethziekenhuis en
kwam met klassieke muziek en
jazz op de proppen: hij is nu al
weer tien jaar bij de ziekenom
roep 0.3.0, élke woensdagavond
in touw, van 7 tot half 11. Stilzit
ten kan Hans niet dat hebben
wij van de L.C. drie dagen lang
kunnen ondervinden maar bij
dit alles spant het maken van fo
to's en dia's toch wel de kroon.
Dit slaat werkelijk alles. Een nor
maal mens haalt rustig adem,
Hans Schlenter geeft dia-avon
den! Dochter Astrid vroeg voor
haar ouders een reis naar Austra
lië en een bezoek aan de broer
van moeder. „Ze hebben voor mij
al heel veel gedaan schreef ze.
Ach, het werd geen Australië na
tuurlijk. dat kon L.C.-bruintje
niet trekken. Maar wat ze er voor
in de plaats kregen zal nog gerui
me tijd het onderwerp van ge
sprek zijn in huize Schlenter.
Zo gingen drie echtparen een on
gedacht lang weekeinde tege
moet, vergezeld van L.C. chef-re
dacteur Wim Buijteweg, kosmo
politische reisorganisator Han
Reich (die in Den Haag en in
Kent zijn twee thuizenheeft),
fotograaf en prijzenjager Milan
Konvalinka, en verslaggever Ton
Pieters.
koop van Han Reich, die acht jaar
geleden in Bridge, een paar mijl
van Canterbury, een leegstaande
primary school kocht. Hij heeft die
schitterend vergane toestand (zelf
bewoont hij het huis van de voor
malige headmaster) gerenoveerd
tot een magnifiek onderkomen,
waar sindsdien horden van vrien
den en bekenden een onderkomen
vinden; zeker rond Kerstmis. Je
kunt, overigens in Broome Park
ook suites kopen, en die luxueuze
vestigingen hebben allemaal Kit-
chener-achtige benamingen. Zo lo
geerde, vorige week, een mister
Appleby in de suite „Canterbury"
Zaterdagmorgen scheen de zon
stralend. Ontbijt met gebakken eie
ren en worstjes. In de buurt van
het fitness centre. Daarna ging het
verder. Langs de cottages en kerk
jes en kerkhoven van Kent. Kent u
Kent? Nee? Nou, dan wordt het tijd
dat u er eens heengaat; het is on
voorstelbaar. Afgezien van de door
gaande wegen die een weggebrui
ker tot wanhoop kunnen brengen;
vooral in het donker. Mien van Tol
verzuchtte tijdens de rit: „Hemeltje
lief man, moet je eens kijken. Het
lijkt hier nog wel volop zomer!".
Maar ook in Kent ritselen nu de
berkeblaadjes als bronzen muntjes
.naar beneden. Niettemin houdt een
legioen van smetteloze heesters de
wedloop met het seizoen vol.
Leeds Castle
Die zaterdag was Hans Schlenter al
vroeg weer volop actief en de Van
Tols sliepen uit. voor een keer, en
kasteelvrouwe Lisette („In een vo
rig leven heb ik ooit op een kasteel
gewoond of ben ik kloosterlinge
geweest") bereidde zich voor op de
ontmoeting, later, met Leeds Cast-
Ie, omtrent Maidstone. Ik noteerde,
dat ooit Lord Conway, met een
„wink of his eye" debiteerde:
„Leeds Castle, Maidstone, Kent:
The loveliest castle in the world".
We hebben het geweten. En eerder
bezong een aangeschoten, grijzende
frequenteur van The White Horse
in Chilham onder de aankondi
ging van Chilham Christmas Ba
zaar de schoonheid van Lisette
Scheffers. In een plaatselijke tong
val. Niemand van de Hollandse
Liefste Wensgangers verstond er
een woord van, maar iedereen
vond het vertederend.
Lisette Scheffer was inmiddels de
kasteelvrouwe geworden. Zeker na
het bezoek aan Canterbury, met
het onbegrijpelijk schone stenen
pronkstuk dat middeleeuwse Nor-
mandische en later gotisch bou
wende eilanders ons hebben nage
laten: de eindeloos fraaie kathe
draal. En toen kwam daar nog de
installatie van Vrouwe Lisette. met
wie fotograaf Milan volgaarne ge
dichten had willen voorlezen en
sprookjes vertellen. Op Leeds Cast-
Ie, eens de versterkte woonstee van
koningen met Henry VIII als de
beroemdste en koninginnen, zag
Lisette het rozerode kingsize he
melbed van Catherina van Valois,
weduwe van Henry V. De vorstin
lag daar ooit op een matras met ve
ren en twee stromatrassen,
's Avonds zaten we in Broome
Park aan aan een voortreffelijk di
ner. Niet geheel rustig, want er kon
ook gedanst worden op de klanken
van een driemans bandje. Kleine
witte visjes die iets weg hadden
van Franse frietjes, en eend die uit
rustte temidden van schijfjes si
naasappel; citroensoufflé met room
om het af te maken.
Zondagochtend het galgenontbijt.
Nog eenmaal kijken naar de glooi
ende grasmatten. De grazige wei
den van Kent, Kents perfecte
„groene golf". Elke Engelse gras
vlakte in het parklandschap met
z'n betoverende tinten droomt zich
een golf-course te zijn. In bonte
groene schakeringen liggen de wei
den behaagziek tegen de golvende
heuvels, keurig kortgehouden en
„gerold" door regimenten schapen
van alle lichtingen. Windstil. Een
roodborst fladderde boven een tak
van een onttakelde heester met iele
pluimpjes; een vink dronk uit een
dakgootje. De grijze Amerikaanse
eekhoorns, die de roodbruine ras-
genootjes nagenoeg geheel verdron
gen hebben op de Britse eilanden,
waren nog dartel tijdens hun speel-
kwartiertje, en zwarte kraaien
krasten „over the hills and far
away" als dorpsomroepers de nieu
we dag open.
In m'n eentje liep ik de paar mlfl
naar Patrixbourne, naar St. Mary s
kerkje, 800 jaar oud. Vlat naast het
huisje van Hans en Grietje, met
mos op het dak Bijna te laat terug,
want het gezelschap stond op ver
trek. Elf mijl terug naar Dover,
duikend van de heuvel zó op de ha
ven af Gebrul van vier Rolls Roy-
ce-motoren: de hovercraft „Prince
of Wales". Daarmee zijn we niet
meer omkijken, het is voorbij
naar Calais terug gehotst. Rook en
smook. Het Liefse Wens-kruit was
bijna verschoten. In Poperinge met
z'n drie gotische kerken en een
rank stadhuis, even over de grens
met België, dronken we een Hom
mel, een Westvlaams bier, getapt
door een madame die bij de vaste
gasten van „Belfort, Vlaams Huis"
zelf al getapt was. Die avond speel
de, achter in een zaal, „Ie Dien"
het stuk „Een verloren glimlach*";
goed voor een Grote Onderschei
ding vanwege het Westvlaams To
neel En we aten mals stoofvlees
mét. Nog lekkerder dan eend Toen
hebben we afscheid van elkaar ge
nomen: drie auto's met Liefste
Wensmensen boordevol herinne
ringen gingen huns weegs Uit het
gezicht, maar niet uit het hart, zul
len we maar hopen.
rijdagmorgen 23 november, half
egen. Met een ochtendhumeur,
ftemperd door de eerste koppen
pllie, reden we in drie auto's weg
»n het Leiderdorpse AC wegres-
Jurant. We werden gegidst door de
inousine van Han Reich, een van
i verzorgd kort baardje voorziene
tigeman van 49, maar al tiental-
n jaren een professioneel Enge-
ndvaarder bij uitnemendheid,
et woei al hevig. Tanken bij de
ens, even voor het Belgische
eer, en daarna doorscheuren tot
azareth aardig hoor: „Ik was
iteren nog even in Nazareth",
aar zo heten dat plaatsje en de
leisterplaats, even voorbij Gent,
i eenmaal en dan heb je Loch-
iti ook al gehad. Koffie met rijste-
ïai. Hans Schlenter, Limburger
huisuit, schoot voor de eerste
uit z'n slof: rijstevlaai! En hij
uceerde tevens zijn eerste serie
iter-kiekjes. Toen we zondaga-
ind de 25e weer doodmoe thuis-
amen had hij er honderden ge-
1: (020)je achtste editie van de Liefste
jfens-actie van de nog steeds jarige
ieidse Courant sloeg zes vliegen in
klap. Drie mannen en hun
ouwen maakten een turbulente
rsteek naar Albion, deelden
.'rvolgens in de geneugten van
■n oer-Britse sfeer op een Golf
ind. In^hd Country Club, sliepen in een
ce „villa" met begeleidende mu-
:k van een drievoudige nimmer
itende fontein, verwerkten de
jnedal. idrukken van een van 's werelds
roemdste en meest glorieuze ka-
ledralen, winkelden in de middel-
uwse setting waaruit Dickens
.t, kracht en inspiratie heeft ge
kt, zagen nog voor eind novem-
■.tr de zilveren en gouden, ja de
pnte kerstsfeer zonder groen in
(raten en etalages, tafelden in
[ibs, raakten bijkans verslingerd
E Engels bier zonder kraag, di-
rden in het exorbitante buiten
Lord Kitchener of Khartoum,
borden de schoten van de jagers-
ian, veelvoudig teruggekaatst,
ronken een vingerhoedje liquor
ij een kaarsje toen de storm de
jektriciteitsvoorziening had ge-
yaakt en onklaar gemaakt, en
[achtten op het huisspook dat het
et afweten. Nou ja, ze hadden het
pperbest naar de zin, in het graaf-
Ihappelijke Kent. „Onvoorstel-
?ar", zei Hans Schlenter wel tien
eer. En hij kon geen hap naar
Innen krijgen zonder zijn kostbare
>to-apparatuur in stelling te heb-
^n gebracht. Laat ik het nog maar
ïns resumeren, voor de geïnteres-
jerde lezer en voor de gschied-
'Ihrijving van een 75-jarige krant.
stotelijk van kleur als de lage duin-
tjes die Calais (een soort uit de
hand gelopen Katwijk) moeten zien
te beschermen. Exact op tijd (kwart
voor 2) vertrok de M.V.(Motor Ves
sel) „Herald of free enterprise"
zeg maar de Heraut van de vrije
onderneming van gespierde re
derij Townsend Thoresen voor een
onderneming die zowat iedereen
als een hachelijke zag. Het schip
stampte en draafde door langs de
Franse kust, en je dacht: die gaat
weer terug, want zo kun je niet
doorgaan. Over de voorplecht spat
ten de zwiepers ter waarde van
eengezinswoningen op en rolden
ontploffend tegen de versterkte ra
men.
Ontreddering
In mijn ellende noteerde ik nog,
dat deze Herald in betere dagen (10
juli '80) het veerpont-record van
Dover naar Calais, dwars door het
Kanaal heeft gebroken: in 52 minu
ten, 53 seconden, van havenhoofd
tot havenhoofd, met een gemiddel
de snelheid van 24,73 knopen
laat ik een slag slaan: om en nabij
de 45 km. per uur. Terwijl voor de
oversteek zeker 75 minuten staat.
De Liefste Wens-winnaars beleef
den een dieptepunt met orkaan
kracht in hun bestaan. De spuug-
zakjes vonden gretig aftrek daar
was een Japanse die met een glim
lach bijna doodging en wie nog
overeind bleef en waagde te lopen,
toonde zich als een zatlap in verge
vorderde staat, en zwalkte van de
ene wand naar de andere. En wie
bleef zitten, staarde warrig en wa
zig voor zich uit. De hele levende
have stond aan de heftigste ontred
dering bloot. Lisette, de aanstaande
kasteelvrouwe, kon het niet meer
harden en dook bleek weg. Een
uitzondering bevestigde de regel:
veehouder Van Tol klemde zich
glunderend vast aan de railing op
het voorste deel van het schip en
genoot. „Wat is de natuur toch
machtig mooi", mompelde hij met
grote regelmaat, terwijl de vloer
onder hem als een dolgedraaide lift
op en neer bewoog.
Zo naderden we ook Caesar
heeft het Kanaal bedwongen de
Hans en Til Schlenter trotseren op het achterdek de orkaan.
leper. Bij mij in de auto bevonden
zich Mien en Cor van Tol 17
koeien thuis; een klein bedrijf, dat
de oudste zoon drie dagen moest
zien te bestieren. Cor zag links en
rechts van de weg, even over de
Franse grens, in het departement
Nord, allemaal lange staken uit de
grond steken. We gisten naar de
functie ervan. Cor meende, dat
hiermee vogeltjes werden gevan
gen. Eventueel blinde vinken.
Want ook in die contreien, evenals
in Italië, is men verzot op vogeltjes.
Pas later, in Engeland (even voor
bij Dover zie je dezelfde staken, iets
meer rechtop, uit de velden steken)
hoorden we van Reich, dat het
hop-aanplant was. Hoppige hop, die
in de pubs in overvloedige droge
trossen boven de „counter" (de bar)
hangen.
Een oervervelend landschap, in
Frans Vlaanderen met de Neder
landse namen tot aan Duinkerken,
dat een bijna 20 km. lange haven
heeft sinds De Gaulle van plan was
Rotterdam voorbij te streven. Wat
Franse grootspraak gebleken is. Tot
aan Calais vlakten die als droog
gort met industrie aan elkaar han
gen. Han Reich zei later: „Ze zeg
gen ook: het beste uit Calais is de
hovercraft naar Engeland". Maar
onze Wens-reizigers namen het
voor zoete koek en in de drie auto's
werd genoten van elke afwisseling.
Maar nee, het Franse Calais
soms nog hebben Vlamingen het
over 't Nauw van Kales" is
met z'n rook en smook verre van
een „tuin" zoals je die dertig kilo
meter westelijk verderop, over een
kolkende zeeëngte aantreft.
Inmiddels was het windkracht 11
geworden, oplopend tot 12. Dit be
tekende, dat de hovercraft, het
brullende vliegtuig op hoog water,
geen vlucht meer kon maken.
Plooibare Han Reich verlegde de
koers naar de veerboten, de hui
zenhoge ferries die een volledige
toeristische brigade en dagjesmen
sen met tientallen auto's en auto
bussen in anderhalf uur naar de
overkant kunnen dragen. Weer of
geen weer. De vernauwing van
„onze" Noordzee vertoonde gif
groene koppen; net zo grauw en af-
witte krijtrotsen van Dover. Maar
we mochten niet binnenkomen,
want er was een ander manoeuvre
rend schip bezig met aanleggen. En
het waaide zo hard, dat een sleep
boot stand-by moest zijn om te
voorkomen dat wij tegen de haven
hoofden stuk zouden slaan. In de
tussentijd keken we op naar het
kasteel, hoog boven Dover; steeds
bereid om een continentale vijand
met bezweringen en kogels te ke
ren: Britain in een uithoek, en nog
altijd zelfbewust!
Links rijden. In tien minuten heb
je dat onder de knie. Alleen bij de
„round abouts", de verkeerscir-
cuits, moet je even uitkijken. Daar
heb je altijd voorrang, maar op het
levensgevaarlijke Lammenschans-
plein in Leiden mag je dat niet pro
beren.
De hele wereld was veranderd toen
de Liefste Wens-karavaan na 11
mijl doordrukken het bosrijke do
mein van Barham bereikte. Het re
gende nog steeds en de storm hield
huis. Maar daar was, uiteindelijk,
het beloofde land voor drie dagen:
Broome Park. Verscholen en weg
gedoken, een stukje buiten de eeu
wenoude Romeinse begroeide route
van Canterbury naar Folkestone.
Een holle weg, hier en daar. In de
Mansion, the main House, werden
we gevangen tussen de edelhouten
betimmeringen. In de lounge, een
grote hal met open haarden
„keep the home fires burning"
en Chesterfield banken, keek lord
Kitchener breedgesnord op ons
neer. Hij was Engelands hoop toen
hij in 1898 in de Soedan de woelige
derwishen intoomde. Twee jaar la
ter kwam hij naar Zuid-Afrika om
met concentratiekampen de Boeren
(althans vrouwen en kinderen) te
beteugelen. En hij was bovendien
erg artistiek aangelegd. Lord Kit
chener was zeer rijk en een vis
count, een burggraaf, en zo staat hij
ook afgebeeld. In „full dress", met
imperial snor en maarschalksstaf.
De schatten die hij verwierf zijn in
Broome Park vastgelegd. Hij was
minister van oorlog, totdat hij in
1916 door een Duitse torpedo naar
de eeuwige jachtvelden werd ver
wezen. Lord Kitchener of Khar
toum, de War-lord, werd bijgezet in
St. Paul's in Londen, waar hij al
tijddurende rust vond in de buurt
van de uitvinder van de penicilli
ne, A.Fleming.
Noodverlichting
Meteen 's avonds al zaten onze
Kent-gangers in het donker: de
storm had Broome Park bezocht.
Aan de bar, bij kaarsen, zaklan
taarns en noodverlichting, werd op
de tast gegrepen naar een whisky
of 'n sherry extra dry; een „Fa
mous Grouse". Totdat om elf uur
onverbiddelijk het ijzeren gordijn
op de toog neerzakte. Prachtig was
het, in alle rust en kalmte.
De zes wensers sliepen voluit in
onbekommerde omstandigheden.
Ik werd uitgenodigd om me voor
het weekend te settelen in de aan-
