Aruba 'anger een happy heiland m VV (CP 3 CcicUcSouocmt Hulp aan Ethiopië is lang niet voldoende Indrukwekkende overmacht VS in Midden-Amerika ik I van Peter en de boze wolven in het donkere reisbos «ifei D/BINNENLAND ZATERDAG 10 NOVEMBER 1964 PAGINA 9 '^GEVOLGEN AANGEKONDIGDE SLUITING LAGO NU AL MERKBAAR ;i er ure MBWHMHi De olieraffinaderij van Lago op Aruba. wari •n ceiRANJESTAD Het dat betaaldag voor de werk- volgv ïad) riteei^n INlCOlas, op ;g. unt van Aruba. De arbei- voofers gaan in groten getale laar de bank voor hun JJJjHaandloon. Het is waar- erft (fhijnlijk een van de laat- n. wie keren dat zij deze gang en niaken. Een week geleden Dnaffyegen zij een brief van directie van Lago, il-Antaarin stonc* dat ^et be- lemefijf op 31 maart van het nderplgend jaar de poorten ereld|tl sluiten. finds het bekend worden van iet slechte nieuws praten wei- ligen op Aruba meer over iets inders. Als men zelf niet di- °f indirect verbonden is M net al zestig jaar bestaande bedrijf, dan zijn er wel fami lieleden of vrienden die het slachtoffer worden van de sluiting. Aruba zonder Lago is voor velen absoluut ondenk baar. De aankondiging dat de raffinaderij er op een dergelij ke korte termijn mee ophoudt is als een harde klap aangeko men. Veel Arubanen voorzien een enorme economische in zinking. Anderen hebben hun hoop nog gevestigd op de poli tici, die proberen te redden wat er te redden valt. Een 31-jarige werktuigkundige van Lago ziet zijn eigen toe komst en die van zijn vier kin deren somber in. Als Lago in derdaad sluit, verwacht hij weinig goeds meer van het on derwijs op Aruba. Hij komt bo vendien in ernstige financiële problemen omdat nij de lening op zijn huis moet afbetalen. De enige uitweg die hij nog ziet, is emigratie naar Nederland. Ook de 57-jarige Guus Dan ker, die in Nederland is gebo ren en al 35 jaar op Aruba woont, houdt het na sluiting van Lago voor gezien en zal teruggaan naar zijn geboorte land. „Ik heb vijf schoolgaan de kinderen wat heb ik hun hier nog te bieden?", zo vraagt hij zich af. Danker zegt zich bepaald niet te verheugen op terugkeer naar Nederland en hoopt nog steeds op een oplos sing om het einde van Lago af te wenden. Niet naar Nederland Niet iedereen denkt echter di rect aan een overtocht naar Nederland. Behalve degenen, die vastbesloten ziin het eiland niet te verlaten, blijken er nog al wat Arubanen te ziin die St.Maarten, de Verenigde Sta ten of Venezuela als mogelijke uitwijkplaats noemen. Vooral onder Arubanen, die geen fa miliebanden hebben in Neder land of het land niet kennen, lijkt Schiphol niet het meest voor de nand liggende reis doel. Daarbij spelen de geringe kansen op werk en verhalen over discriminatie mede een rol. Op het Lago-terrein reageert een groepje schilders op de journalistieke belangstelling. Ook hun banen staan op het spel. Behalve voor de 900 ei gen werknemers, kost de slui ting van Lago in andere be drijven ongeveer 1.300 mensen hun baan. De schilders zijn be zig met het bijschilderen van een benzinestation en staan niet te springen om een ge sprek met een Nederlandse journalist. Voorzichtig komt er uit dat zij na sluiting van de raffinaderij hopen op andere opdrachten, elders op het eiland. Ze weten eigenlijk niet precies wat hen te wachten staat. Een groot deel van het enorme Lago-terrein is onbebouwd en wordt doorkruist door wegen die leiden naar het raffinade rij-complex en de overslagha ven of de groep luxe-villa's van het hogere buitenlandse gersoneel. Dit villa-dorpje, dat eroe-Colorado heet, ligt aan een strand met palmbomen en een aantrekkelijk uitziende groenblauwe zee. De afgelopen jaren zijn als gevolg van de Eersoneelsinkrimpingen bij ago al ettelijke villa's afge broken. De resterende huizen, waar voornamelijk Nederlan ders, Britten en Amerikanen wonen, zullen binnen niet al Dominee Stewart Op een veld bij Seroe-Colora- do loopt een man op leeftijd met tropenhelm en geruite korte broek golfballen te ra pen. Hij is een gepensioneerde Amerikaanse predikant, die probeert de bewoners van Se- roe-Colorado Gods woord bij te brengen. De dominee, Ro bert Stewart, heeft een mooie kerk tot zijn beschikking, maar de geloofsgemeenschap is de laatste tijd ernstig geslon ken. Vroeger wilde de kerk nog weieens flink vol zitten, maar nu hoeft hij op niet meer dan enkele tientallen gelovi gen te rekenen. De predikant weet niet wat er gebeurt met de keurig onder houden kerk na sluiting van de raffinaderij. Zelf gaat hij te rug naar de Verenigde Staten, naar Indianapolis. Hii vindt het jammer dat hij Aruba moet verlaten. „Ik voel me hier vei lig met die Nederlandse mari niers op het eiland". De middenstand in San Nico las heeft niet veel vertrouwen in een toekomst zonder Lago. „Natuurlijk gaat mijn zaak dicht Wat kan ik hier doen zonder de raffinaderij?", stelt een winkelier die onder meer souvenirs en kleding verkoopt. Hij wil niet naar Nederland en heeft zijn hoop gesteld op de mogelijke aanwezigheid van olie in de Arubaanse zeebo dem. De gevolgen van de aangekon digde sluiting beginnen vol gens sommige bewoners van San Nicolas nu al merkbaar te worden. Zo zouden er meer huizen te koop worden aange boden dan gewoonlijk. Verha len doen ook de ronde dat Arubanen hun geld al zo veel mogelijk omzetten in Ameri kaanse dollars uit vrees voor devaluatie van de Antilliaanse gulden. Nadat zij hun geld gehaald hebben blijven Lago-werkne- mers in groepjes nog wat na praten op straat of in een bar. Betaaldag is traditioneel een drukke dag voor de horeca. Anderen stappen direct in de auto en gaan op weg naar huis. Op de gele kentekenplaten van hun auto's prijken de woorden: „Aruba, one happy island". Het antwoord op de vraag hoelang dit nog zal du ren heeft Lago al gegeven. VN-SECRETARIS-GENERAAL: (Vervolg van de voorpagina) DEN HAAG/ADDIS ABEBA Het Nederlandse Rode Kruis heeft de afgelopen weken ruim drie miljoen gulden ontvangen voor de hulp aan de slachtoffers van honger en droogte in Ethi opië, Tsjaad en Mauretanië. De in Nederland ingezamelde gel den vormen een klein deel van de totale hulp die Ethiopië is aangeboden. Maar volgens VN-secretaris-generaal Perez de Cuellar is de hulp nog volstrekt onvoldoende. Perez de Cuellar bevindt zich momenteel in Ethiopië om zich persoonlijk op de hoogte te stellen van de situatie in het land. Hulporganisaties in Ethiopië hebben gisteren gewaarschuwd voor de problemen in het zuiden van het land. De meeste aan dacht is momenteel geconcentreerd op de noordelijke gebieden als Tigre, waar de problemen van de droogte zijn verergerd door een guerrilla. Maar in het zuiden van Ethiopië staat de bevol king soortgelijke ellende te wachten, als de wereld niet snel in actie komt. (Vervolg van voorpagina) WASHINGTON/MANAGUA De Verenigde Staten beschik ken in Midden-Amerika en het Caribisch gebied over een in drukwekkende militaire overmacht In landen als Panama, Honduras en El Salvador, op Cuba en in Florida bevinden zich talrijke militaire bases en speciaal getrainde eenheden. In Fort Gulick in Panama is de 6.700 man sterke 193e infante riebrigade gelegerd. In Panama hebben de VS ook grote en stra tegisch belangrijke luchtmachtbases. Op Puerto Rico bevinden zich, op ongeveer 2.000 kilometer van Nicaragua, 3.500 man spe ciaal ogeleide mariniers. Op het oostelijke puntje van Cuba Be zitten de VS nog steeds de luchtmacht- en marinebasis Guanta- namo, waar meer dan 2.300 manschappen gelegerd zijn. Van de landen in de directe nabijheid van Nicaragua is Hondu ras de trouwste bondgenoot van de VS. In dat land houden deta chementen van de Amerikaanse „special forcesa" en andere eli te-eenheden hun oefeningen. Tal van westerse landen hebben er gisteren bij de Amerikaanse regering op aangedrongen terughoudend te zijn bij eventuele maatregelen tegen Nicaragua. In dat land zelf wordt de bevolking voorbereid op de naar men denkt onafwendbare oorlog met de VS. Zo is jong en oud onder meer gevraagd bloed af te staan. gezinsuitbreiding een dagblad-advertentie zit nergens mee. nouvelle cuisine angst M1 J?/ï van de meest bittere ndrafitdekkingen, die mannen doen missiVens een hardnekkig volgehouden huwelijksleven is het e kaïf dat moeders per definitie id Li)duidend beter Koken dan ,1 vjhtgenoten. Ik weet waarachtig ir voi?*» waar dat aan hgt- Maar in »ot viKJn ouderlijk huis smaakte het ruimige aardappeltje met jus me iderdaad stukken beter dan in de Hoe komt dat nu? Ligt het aan de aardappelen? Komt het door de veranderde kwaliteit van de ius? Ik vrees van niet. Nog niet zo lang geleden heb ik vier aardappelen van moeder meegekregen. Bintjes als ik me goed herinner. En die heb ik 's avonds door mijn vrouw laten koken. Ik geef eerlijk toe: er zat verbetering in. Maar ze konden toch niet in de schaduw liggen van moeders goudgele piepers. Vreemd genoeg sta ik in die ontdekking niet alleen. Want ook mijn broers klagen steen en been over het aan hen verstrekte de als we voedsel. „Herinner jij ie nog kaantjes, die moeder bakte, i boerenkool aten?", vroeg ik laatst aan Ernst. „Heb jij ooit nog zoiets verrukkelijks geproefd?". En Ernst, die als zielzorger toch tegen een stootje kan en aan het lenigen van menselijke noden inmiddels al een gereserveerde logeplaats in de hemel heeft overgehouden, antwoordde dromerig: Weetjedat ik soms die smaak weer in miin mond krijg. Dat eerlijke vet, dat tussen je kiezen stolde. Alleen dat is al dik drie Michelin-sterren waard". „En vergeet asjeblieft haar pudding niet", voegde ik er aan toe, „die maakte ze altijd op zaterdagmiddag. En dan vochten we als leeuwen om de pan te mogen uitlikken". Ay, daar raak ik bij Ernst een gevoelige snaar. Ontroerd vraagt hij: „Geloof jij, dat er tegenwoordig nog zulke puddingen gemaakt worden?". Vergeet het maar rustig", zeg ik hoofdschuddend, alles komt tegenwoordig uit een pakje. Want moeder heeft het al zo moeilijk. Vandaar die voorgebakken frieten en de diepvriesgroenten. Ze mocht van het spinazie hakken eens hoge bloeddruk krijgen „Geen woord gelogen", beaamt Ernst, „ik moet in kerkelijk verband nog wel eens in een restaurant eten, waar de kok in een vlaag van gekte allerlei modieuze fratsen uithaalt. Dan kriig je een wagenwiel van een bora voor je neus met een zilveren deksel erop. En als de ober dat praalgraf opent zie je in een indrukwekkend porseleinen niemandsland één verdrietig kwarteleitje liggen, dat van pure pleinvrees marmerbleek is weggetrokken. Dat noemen ze dan met groot lef Nouvelle Cuisine. De mafkezen". Hij schudt zijn grijze manen en vervolgt: Van de week heb ik nog geluncht in zo'n opgewaardeerde herberg. „Ober", vraag ik, wat kunt u vandaag aanbevelen?". Die man trekt een pokerface en roept: „De eendeborst is vandaag uitzonderlijk gemotiveerd". Je vraagt je in gemoede af, hoe die man zo'n tekst door zijn strot krijgt". „Goed, het werd dus die eendeborst. Want we hadden allebei zin in kluiven. Nou geef ik jou te raden, wat er ditmaal onder die zilveren theemuts lag. Ik dacht trouwens eerst, dat er helemaal niks lag. Want de borden waren bedrukt met een voorjaarsmotief van vers fruit. En die twee ongelukkige flintertjes vlees lagen toevallig op een kers, die dezelfde kleur had „En de aardappelen?, hoor ik mijn collega roepen, horen hier geen gebakken aardappelen bij? Die man kijkt ons aan. alsof hij water zag branden. „Gebakken aardappelen", stamelde nij. „worden al ruim drie jaar niet meer door ons geserveerd. Hier wordt gewerkt volgens de Nouvelle Cuisine". Op dat moment", bekende Ernst, „kreeg ik een driftbui, waar je je paraplu aan op kon hangen". „Ik schreeuwde: Als nibeder dat tegen mijn vader had durven zeggen, zou hij de juskom naar d'r hoofd hebben gegooid Maar mijn moeder was wijzer. Die kookte een pot, waar je lepel tenminste rechtop in bleef staan. Peen met ui was bij haar peen met ui. En geen verdwaald worteltje dat zich aanstelt. U zou eens bij mijn moeder in de leer moeten gaan. Dan durft u die woorden Nouvelle Cuisine nooit meer in uw mond te nemen „Zo is het", zei ik dromerig, „een koninkriik voor de kaantjes van moeder'. ge^ecordaantal te uim veertig miljoen sportieve Mu taanden weer in alle uithoeken were^ hun slaloms maken de witte berghellingen. Twintig Q0 rocent van dit zigzaggend heirle- er (ruim acht miljoen dus) beleeft I eze afgang in Europa, waar 9000 ciliften de kinderen van de wei aart gezwind naar de toppen van dukzaligheid zullen brengen. Ne erland blaast in die winterrapso- ie een steeds pittiger partijtje mee p zal, alle grimmige paniekverha- n over recessie, inleveren en joekriemen krachtig aansnoeren loalin spijt, tussen nu en half maart et recordaantal van 800.000 win- irsporters voor korte of lange tijd rif p itlenen aan Oostenrijk, Zwitser- ind. Frankrijk, Duitsland, Polen, ^Qpemenië en Bulgarije. b de wintersportreizen gaan we In topjaar tegemoet", voorspelt "IV-Holiday-directeur Peter Fel- •hoff, die als oorzaken voor de ende uittocht noemt de barre er van 1984 en de gunstige itperiode, waarin men door en- Ie vakantiedagen op te nemen twee weken tussenuit kan knij- son n wallend vindt Felderhoff de be- igstelling voor de relatief duur- e wintersportreizen in zijn gid- i, die in tegenstelling tot alle orgaande jaren nu ook geboekt •rden voor de stillere perioden |^0ï) januari en februari. Die spreiding is een verheugend schijnsel", zegt deze diepgevro- toeristische smaakmaker uit i Haag, wiens miniportret deze *k te kijk staat in Krantteke- fngen. Onze moerasdelta, die terecht de koosnaam NEDERland heeft gekregen, is van zulk een laag allooi, dat iedereen die het waagt zich boven het maaiveld te verheffen on middellijk wordt neergesa beld door de zeis van kabou ter Gelijkvormigheid. Als ie mand groter is dan hii ont waken in hem op slag de pri mitieve onlustgevoelens van een koppensneller en rust hij niet voordat die doom in zijn oog is gesnoeid. Wie dat weet begrijpt ook meteen waarom Peter Jaco bus Felderhoff al zolang op gespannen voet leeft met ka bouter Gelijkvormigheid. Deze besnorde reus van één meter zevenentachtig heeft namelijk de illusie dat achter de Breitner-wolken, die hij boven zich door de hemel ziet ploegen, een hof van He den ligt, waar voor hem werk aan de winkel is. Tel daarbij nog op, dat hij als zui geling in zijn geboortestad Amsterdam de burgerlijke ongehoorzaamheid met de moedermelk heeft opgeleb- berd, dan is het niet verwon derlijk, dat hij voor het be oogde reisdoel in zijn leven een weg heeft gekozen vol valkuilen, uithollingen over dwars en verbodsborden. Stempel Om hem beter te leren ken nen volgde ik met hem het spoor terug naar Amsterdam, waar hij op 18 juni 1937 is ge boren. Een jaar, waarin de crisis nog steeds genadeloos zijn stempel drukte op ons volk. Maar ook het jaar van de Jamboree in Vogelenzang en van het verlovingsfeest van kroonprinses Juliana en Bernhard von Lippe Biester- feld. Drie feiten, die zich als feeën over hem heen bogen en geschenken voor de jaren daarna gaven. Van de tobberige fee, die cri sis heet, kreeg nij het vermo gen mee af te zien en te in casseren. De dauwverse fee Jamboree maakte van hem een verkenner, die met scha de en schande de vluchtwe gen ontdekte, die uiteindelijk toch naar zijn succes leidden. En van de vorstelijke verlo vingsfee kreeg hij in bruik leen de kroon op iijn werk, die hij als kind reeds vanuit zijn slaapkamer tussen de bo men door in de bocht van de Keizersgracht zag glanzen op de top van de Oude Wester. Kattelijf Op een boogbrug, die als een waakzaam kattelijf tussen twee walkanten geklemd is, kijken we samen naar het huis op de hoek van de Brou wersgracht waar hij door zijn grootouders is opgevoed. Opa, die hem 's avonds staande het avondeten liet nuttigen als een paard van de koning, was een filosoof op amateurbasis, tegen wie hij eerbiedig opkeek. Hij had trouwens geen andere keus. Want opa mat baas boven baas één meter tweeënne gentig van zool tot kruin. Aan zijn hand werd hij bin nengeleid in die overdadige kinderdroom van het IJ, waar ze samen als stuurlui aan de kant droomden van verre reizen op stampende oceaanschepen naar de ach terkant van het verlangen. De buurt kent hij nog steeds als zijn eigen broekzak. De stegen zonder groen, het pleintje met de verpieterde iepen waar hij als straatvech tertje zijn eerste klappen uit deelde en incasseerde. Om in dat milieu te overle ven moest je razendsnel zijn en een reservestel ogen op je rug hebben. Het waren in vesteringen waar hij nog steeds profijt van heeft. Want ook in het grote mensenbos, waar hij nu doorheen trekt, worden alleen de eerste klap pen met een daalder beloond. Dwalen door de hartkamers van Mokum. Felderhoff ui- :r*$éd teraard voorop. Met een rit miek in zijn zeebenen, die doet vermoeden, dat ze net even te ver zijn opgewonden. Het gaat allemaal rap en hoe kig als in een vooroorlogse stomme film. Zo praat hij ook met je. De zinnen stormen als korte trompetstoten zijn mond uit. En op het moment dat je meent een melodie te herkennen, is hij alweer aan zijn volgende tophit begon- Dat zat er al vroeg in, bekent hij ootmoedig. Altijd een bulldozer geweest, die de open deur het liefst vermeed en bij voorkeur door de muur binnenkwam. Ook van tijd tot tijd een dwarsligger. „Maar wat is daar op tegen?", peilt hij, „zonder dwarslig- Peter Felderhoff: altijd een bulldozer geweest, die de open deur het liefst vermeed en bij voorkeur door de muur binnen kwam. (Foto: Milan Konvalinka). gers kun je geen rails leggen En zonder rails kun je niet opstomen". Als 34-jarige dwarsligger bouwde hij ook aan zijn Air Benelux International. Een jongensdroom, die bijna wer kelijkheid werd. Icarus in de wolken, zo zag hjj zichzelf. Los van de spruitjes en bui ten het bereik van kabouter Gelijkvormigheid zouden zijn Fellowships hun condensstre- pen als fiere banieren uitrol len tussen Zestienhoven en al die steden in de Europese verten, waar de wind van de commercie hem heen zou lei den. En waarachtig: een ogenblik leek het erop, dat een dol drieste David de oppermach tige Goliath met een meester- worp uit zijn katapult had gevloerd. Het bleek echter een droom te zijn, begrensd door de Staatscourant van 23 augustus 1973, die de oprich ting van Air Benelux meldde en de Staatscourant van 9 fe bruari 1977, die op pagina elf het bericht bracht, dat de B.V. Air Benelux was ont bonden wegens de toestand des boedels. De Hollandse maffia had hemelbestormer Felderhoff eerst vakkundig aan zijn eigen luchtlijntje ge houden. En hem er vervol gens aan opgeknoopt Luchtridder Beroofd van zijn laatste spaarcenten, maar allerminst verslagen kwam Felderhoff daarna op aarde terug. Hij wist nu wie zijn vrienden waren. En stelde vast, dat hij, om ze te tellen, één hand op de rug kon houden. Luchtridder te voet Felder hoff probeert sindsdien toch zijn honger naar ijle luchtla gen te stillen. Want de lucht van kerosine heeft op hem dezelfde uitwerking als de geur van wierook op roomse prelaten. Alleen dat prikke lende parfum kan hem in ho ger sferen brengen. NRV Holiday is dus bij deze gewaarschuwd. De vrijage, die Felderhoff enkele jaren terug is begonnen met deze levenslustige Haagse dame van 77 lentes, heeft welis waar alle kenmerken van een harmonisch verbond, maar toch Toch zal er een dag komen waarop uit het hoog opge schoten snorregras van Fel derhoff een feniks klapwie kend zal opstijgen naar onge weten hoogten. Meedrijvend op de thermiek van zijn en thousiasme zal hij dan in een nieuwe lente van zijn leven zijn droom alsnog achterna gaan. Want wie als Vliegende Hol lander geboren is heeft vroeg of laat aan aardse geneugten toch niet genoeg.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidse Courant | 1984 | | pagina 9