M Willibrord Mavo in Noordwijk gaf
prof essionele jubileumkrant uit
£cidóc6ou/ta/rit
vizier
Lerares
Margreet
Zandbergen
hadervan
JAAR GOED
ONDERWIJS
rr?HerPer'
'•brord Ma
kr»ni.
De leerlingen leggen de leetete hend een de lay-out, begeleid door
opmeekredecteur Hene Schneider (midden) en adjunct-
hooldredecteur Jan Leuno (linke). Mergreel Zandbergen (rechte) ziet
nauwlettend toe.
De redaclieetal ven
druk^H
Bouri
kpere, geflenki
irgondiën.
■n de Duinrooe op da koloeeale ration pepier t
eerd door Mergreel Zandbergen en Ele ven
Het werd een zeer ongewone gebeur
tenis. de vervulling van de harte-
wens van Margreet Zandbergen, lera
res Engels aan de N'oordwijkse Willi-
brord Mavo. In het kader van de
Liefste-Wens-Actie van de jarige
Leidse Courant, kwam zij met het
verzoek om bij het 40-jarig jubileum
van haar school ook een jubileum
krant uit te geven. Samengesteld
door de schoolkrant-redactie, maar
met professionele ondersteuning en
gedrukt op de persen van de krant
De juryleden hadden er tijdens hun
beraad wel oren naar dat kon im
mers geen probleem vormen. Maar
dat viel een beetje tegen Het was
ploeteren geblazen om de droom
wens te vervullen. De assisterende
redacteuren zullen zich met name de
woorden „mag het ietsje meer zijn?"
nog lang heugen. Ton Pieters stond
er hij, keek er glimlachend naar en
maakte schaterend bijgaand verslag.
Tjerk Heringa en Wim van Noort
legden enkele momenten fotogra
fisch vast
IRDWIJK „Operatie Krant
,agd! Wat zeg ik? Meer dan ge-
;d zelfs: ik ben er gewoon ka-
/an Margreet Zandbergen
het niet meer, slikte een traan
Ontroering weg, maar ze glim-
k verzaligd en haar ogen
[men van genoegen en dank-
aeid. Na een helse halve week
anningen, vermoeienissen en
n zat het karwei erop: de 40-
k Willibrord Mavo, in het
[gebied tussen Noordwijk-Bin-
pn Noordwijk-Zee, had begin
iweek haar bloedeigen, profes-
el geproduceerde, door z'n
|eid en aanblik welhaast ieder-
verbijsterende .jubileum-
t". Gevolg: een apetrotse
illeiding, een bijna naast de
,nen lopende schoolredactie
tien scholieren en drie staf-
en. „Hoe is het mogelijk! Er is
school die dit kan verbete
riep directeur J. G. B. Ooster-
r toch al een geestdriftig
Idolenthousiast uit, toen zijn
pdpoot Margreet met tweedui-
exemplaren van de „Willi-
Courant" (getekend door een
lijke Sijthoffse aanpak) in
autootje aan de Van Panhuys-
arriveerde. „Als we die voor
;ulden per stuk verkopen, op
linie bijvoorbeeld, zijn we uit
tosten", voorzag mevrouw
aergen, in alle staten. Een ki
ertje of twaalf ten zuidoosten
Je Willibrord Mavo poetsten
e LC-redacteuren hun brillen
llissie volbracht!" En ze ver
ten van harte: „Mijn hemel,
[en klus was dat. Maar het
tiet er verdraaid goed uit, dat
egon allemaal in de sfeer van
iaefste-Wens-Actie". U weet
u inmiddels wel: de 75 jaar
Leidse Courant vond het een
|e gedachte in deze jubelende
droomwensen van mannen,
fen en kinderen na een jury
ten uitvoer te doen bren-
;n „aardige gedachte" die de
en de haar ter beschikking
technologische know-how
•tje bijna boven het hoofd is
[id, maar dan wel met veel
degenen die zich tot het
>ren van een liefste wens
verleiden was mevrouw
jfgen. lerares Engels en
itrice aan de Willibrord
Noordwijk. Steeds meer
we haar gaan zien en waar-
als „Margreet". Zij werd de
)t die veel wilde, die te veel
ilfs het onmogelijke wilde,
it zij en de haren voor el-
egen was werkelijk een
matter" van de hoogste
tieke ordé".
[dit was zo'n beetje wat Mar-
ndbergen in al haar ontwa-
huld aan ons adres
'j.Mijn liefste wens heeft te
ii met de krant. Al een aantal
I heb ik, reeds bijna 26 jaar
im in het onderwijs, waar-
laatste 11 jaar op deze
school, de eindredactie van de
schoolkrant. De redactie van onze
schoolkrant „De Duinroos" bestaat
uit tien enthousiaste leerlingen die
een eigen rubriek verzorgen. Onze
schoolkrant wordt vijfmaal per jaar
uitgegeven. Mijn liefste wens is
dan, dat de krant die uitgegeven
wordt bij gelegenheid van ons 40-
jarig jubileum, gemaakt zal worden
in samenwerking met mensen,
werkzaam bij de eveneens jubile
rende Leidse Courant".
De vormgeving
Kortom, de wens van Margreet
Zandbergen, overkoepeld door de
zegen van directeur en schoolbe
stuur, kwam neer op deskundige
begeleiding van de LC-redactie, en
het drukken van het jubileumnum
mer op de persen van Sijthoff in
Rijswijk, inclusief een excursie
naar Rijswijk voor de redactieleden
van De Duinroos op de dag „dat
ons nummer gedrukt wordt". En
toen kwam het mooiste: „Er is al
wat kopij binnen, o.a. van oud-leer
lingen Toen enkele LC-redac-
teuren de wens zou 'ingewilligd
worden vorige week voor een
oriënterende bespreking over de
vormgeving naar de school kwa
men, vonden zij er tot hun onthut
sing een lokaal waar rijen tafels
als op een expositie bedekt wa
ren met honderden foto's, stapels
verhalen, rapportages, verslagen,
overzichten, terugblikken, grapjes
van jaren terug, striptekeningen,
gedichten en nog zo veel heerlijks
meer. Mevrouw Zandbergen, die
beetje bij beetje Margreet voor ons
zou gaan worden, stond erbij met
een gezicht dat volop zelfvertrou
wen weerspiegelde; een houding
waarmee zij de haar omringende
Duinroos-redactieleden alle moed
insprak.
„Dit wilden we graag in onze krant
hebben!" De wens-begunstigers
van de LC hadden al eerder te
kennen gegeven: „Mevrouw Zand
bergen: u maakt de krant; u mag
zeggen hoe u het wilt hebben. Wij
zijn slechts uw instrumenten. Uw
dienaren, als het ware". Maar deze
eruptie, deze door de Willibrord ge
produceerde lavastroom die in
overvloedige massa's gestold was,
dit vertrouwen op een moeiteloze
verwerking, dat alles sloeg hen met
volledige sprakeloosheid
„Mevrouw, weet u wel wat u
Mevrouw, dit kan eenvoudig
nooitU kreeg acht paginaatjes
of vier grote pagina's om te vullen.
Mevrouw acht paginaaties.
Toch al leuk wat hoor, (en hij be
gon toen al „Margreet" te zeggen),
maar wat u hier hebt opgeslagen
piekfijn in orde hoor daar kunt
u een dik boek, een onbetaalbaar
standaardwerk van samenstellen.
Dit is geen „keune" publiciteit
meer, maar een regelrechte aanslag
op ons bevattingsvermogen!"
Toen was mevrouw Zandbergen,
op haar beurt, met stomheid en
enige vertwijfeling geslagen: „En
ik dacht nog wel, dat het allemaal
zou gaan Na zo ontzettend veel
voorbereidingen en verzamelen".
Hartepijn na schrappen
De vrijgemaakte, nog leerplichtige
redactieleden gniffelden en kwa
men met méér aanzetten. Directeur
Oostermeijer had al door, dat de
geestdrift ingedamd zou moeten
worden en hij zei: „Margreet, meid,
laat het nou maar aan die heren
over". Lichte wanhoop bij Mar
greet, die gezellig plaatjes had wil
len zoeken voor bij de teksten. Een
krant maken gaat niet zo licht; je
vangt ook niet zo gemakkelijk een
vliegende kraai. Een andere LC-re-
dacteur voegde Margreet toe: „Ik
beloof u ontgoocheling en harte
pijn. Heus, u zult een flinke veer
moeten laten". Heer Oostermeijer
bezag onderwijl twaalf foto's „van
al onze vakken; zoals deze: apekun-
de, pardon, aardrijkskunde". De di
recteur bleef de zonnige kant van
de zaak zien; een practicus. En ja
hoor, allengs fleurde ook Margreet
Zandbergen weer op; zag 't weer
een beetje zitten: „Hoe vinden jullie
dat fotootje van die klaverjasdri-
ve?" De LC-, jongens" wilden daar
rekening mee houden, maar hiel
den de eindredactrice voor, dat èr
geschrapt zou moeten worden. Heel
erg veel geschrapt.
„Schrappen?", vroeg Margreet, op
nieuw onthutst. „Oh, wat eng. Dat
zou ik niet kunnen Ik zou liever
willen vragen: mag het ietsje meer
zijn?" Een typisch middenstands
trekje van mevrouw Zandbergen,
die, jawelZe is een echte Zand
bergen en velen onzer betrekken
van haar broers wat de slagerij te
bieden heeft.
Naarmate de bespreking vorderde
zag Margreet de kansen van haar
glorieuze krant dalen. De beloofde
ontgoocheling was al aan haar jubi-
leumkrantperspectief begonnen te
vreten, maar ze bleef dapper over
eind: „Het Willibrordlied? O nee,
we hebben geen eigen schoollied.
En de achterpagina afbouwen met
advertenties? Dat wordt hartstikke
leuk. Allemaal grappige dingetjes
erbij, gekke tekeningetjes. Nou,
dan maar geen advertenties; we
willen zoveel mogelijk over de
school meenemen".
Toen de eerste bijeenkomst werd
afgerond en bezegeld met een ver
frissing, vroeg ik, als buitenstaand
verslaggever: „Is het toch een beet
je meegevallen, mevrouw Zandber
gen?" Margreet: „Nou, ja hoor, ei
genlijk wel".
Vorige week zaterdagmorgen
bracht de eindredactie van de Wil
librord Courant een urenlang be
zoek aan de Apothekersdijk in Lei
den. Het werd hard werken. Twee
reacteuren van de LC hadden er op
het scherm een hele dobber aan de
zaak in het reine te brengen. Me
pier en inkt Oostermeijer heeft dit
niet ervaren. Hij moest op de
school passen. Maar de volgende
dag zag ook hij het resultaat van
een enerverende inspanning. De
„Willibrord" had het gemaakt,
dank zij de inspanningen van be
reidwillige loonslaven, die elke se
conde van hun inspanning moeten
kunnen verantwoorden.
Stinkbommen
neer Oostermeijer begon er echt zin
in te krijgen en dicteerde onder
schriften. Margreet was paraat bij
een ander scherm en trachtte als
nog ondergeschoven kopij te slijten,
wat haar niet meer lukte. Ook al
was haar redigerende gastheer haar
zeer welgezind. Als het aan hem
had gelegen, had Margreet er acht
grote pagina's bij gekregen. Maar
de krantenbusiness is hard; elke
kommapunt moet verantwoord
worden. Bij zo'n overvloed moet
met de ruimte zorgvuldig worden
omgesprongen.
Lijmen
Zaterdag was het waarlijk „kranten
lijmen" en inpassen, redigeren en
bijgevolg schrappen. Volgens som
migen een aangenaam aspect van
een pagina maken. Het zal je liefste
wens maar wezen. Voor de Willi-
brordmensen daar was ook de
zeventienjarige Marco Buschman,
met een sterke voorliefde voor de
grafische vakken, die met veel ij
ver en inzicht te werk ging de
eerste kennismaking met de prak
tijk op een krantenredactie met ge
avanceerde apparatuur. Ooster
meijer stond en zat te genieten:
„Heerlijk gewoon, dat scherm.
Daar kun je fijn op inkorten". Hij
zat naast redacteurtje Buschman,
die redelijke opmerkingen maakte.
„Ja joh", zei toen de directeur, jij
mag het zeggen; jij bent de baas,
naast Margreet dan". De directeur
vond het „gewoon goochelen, met
een prachtig resultaat!"
Ook Margreet mede-voorlicht
ster van bijna 400 leerlingen liep
uiteindelijk opgelucht rond, met al
die onderschriften „bij al onze vak
ken". Oostermeijer weer: „Het
blijft een mooi speeltje. Ja, zo is het
toch?" Tot daar opeens, „de ellende
met het systeem" de jubileumkrant
kwam bedreigen: de printer wei
gerde dienst. Dat wil zeggen: je
kon, door een storing, je tekst niet
meer afdrukken. Telefonade met
de technische dienst, de rekenka
mer, de computerexperts in Rijs
wijk. Geen vuiltje aan de lucht.
Maar je zit wel weer even in de
rats, want je bent zó je hele pro-
duktie kwijt, tenminste als je niet
„tussentijds opbergt". Nou ja, gooi
dat maar in uw pet, maar zo is het
nu eenmaal.
Afgelopen maandag werd de Willi
brord Courant, in het bijzijn van de
hele, uitbundig gestemde school-
krant redact ie in Rijswijk afgerond.
Ontvangst, dia-presentatie die
klonk als een door een van Euro
pa's grootste krantenuitgevers ge
dreven klok: 125.000 kranten per
uur worden daar de Randstad bin-
nengedreund. Computer-hoog
standjes. afgewisseld met een lunch
in de kantine op sight-seeing-hoog-
te. De jeugdige mavo-meute uit
Noordwijk werd adequaat opgevan
gen en de jongelui dwaalden overal
rond. Ze zagen echte journalisten
en fotografen en andere medewer
kers die met elkaar een aantal de
meest eigengereide kranten en
tientallen huis-aan-huisbladen ma
ken en die uitgeteld illustreren met
broodnodige advertenties.
Het werd een reuzendag afgelopen
maandag, toen de Willibrord Cou
rant van de persen moest rollen,
tweeduizendvoudig; een fractie van
een grote papierrol. De jongelui,
Margreet en administratrice me
vrouw Van Bourgondien zagen de
„letterflex-platen'de „gouden"
matrijzen die om de roterende ci
linders gebogen worden om een pa
gina te kunnen drukken. Nog
steeds een kunst, sinds Laurens
Jansz. Coster (of die ene Duitser
Gutenberg, of hoe hij ook mocht
heten) doorkreeg hoe je in no time
een zetsel kon vermenigvuldigen.
Daar siste het als in sciencefiction
films en de machinerieën flikker
den bij een „lichtdrukmaal" waar
Guido Gezelle nooit van gedroomd
kan hebben. Er werd vacuüm gezo
gen, en mannen in witte jassen,
met het huismerk op de borstzak,
rolden tussen de bedrijven door een
shagje
Margreet had zich inmiddels ge-
tijk bij elkaar". En ze had een
gegeven Van harte,
hoe dan ook: „Dit is ongelooflijk
goed. Hier komen theorie en prak-
schim van een futuristische Duin
rooskrant voor ogen. Horen en zien
vergingen haar en de jonge Noord-
wijkse redacteurtjes toen het feest
vierende gezelschap werd opgeno
men in de baaierd van geluid van
de immense drukfabriek. de rota
tiehal. Een huizenhoge kathedrale
ruimte, waar de Koningin der Aar
de (met als standplaats de Rand
stad) niet aanbeden wordt, maar
waar ze wel gestalte krijgt in pa
Woensdagmorgen was ik even te
rug op „de Willibrord". Er heerste
een hoerastemming. Buiten was het
eindelijk echt herfst. Een van de
schoolkrantredacteuren zat grinni
kend op een bank in de ronde aula:
hij was de klas uitgestuurd Voor
de zoveelste keer. Maar hij had de
grootste gein. „Een grapje'zei hij.
Een trefwoord, dat ik de afgelopen
dagen al eerder van hem had ge
hoord. Inmiddels waren de klassen
verdiept in de vakken die het roos
ter plichtmatig had aangegeven.
Met nog een heel feestprogramma
voor de boeg. Het was in elk geval
een adres waar ze de LC niet zo
gauw zullen vergeten. En overal in
Noordwijk kon men toen al lezen
over de bijdragen van oud-scholie
ren. Over de rock-and-roll en de
scooters van de iaren vijftig; over
de rook- en stinkbommen tussen de
kieren van de vloer, over het
dichtsmeren van het sleutelgat van -
de buitendeur in de oude ulo
school. Te gekke jaren, sinds 1980.
En over Fred Jongerius, die schei
kunde is gaan studeren, en broer
Harry, die de economie is ingedo
ken. En. in het algemeen, over
oud-leerlingen die zeggen: „Zat ik
ring samenvatte: „De Willibrord
Mavo, waar wij ons ontvouwden.
Ik hoop dat dit nog jaren zo mag
zijn; de school, de leraren, alles was
toch fijn!".
Eigentijdse katholieke mavo ook.
Directeur Oostermeijer: ..Er was
woensdagavond een eucharistie vie-
hadden gezien Maar ik zei jullie
ik hoop
moeten gedragen. Niet op die ach
terste banken rumoerig zitten doen.
Je hoeft niet te komen, maar we
vieren feest, ook op deze manier".
Als u nog meer wilt weten over de
Willibrord Mavo in Noordwiik. dan
probeert u in het bezit te komen
van de Willibrord Courant Een
„scholastiek" pronkstuk, dat in
speelt op de jeugd en derhalve nog
steeds de toekomst heeft Al was
het maar voor één professionele
TON PIETERS
Foto'*: WIM VAN NOORT EN
TJERK HERINGA
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1964
