„Plan Dorpskern ligt te veel vast"
hond
zoekt
huis
te
SCHEIDENDE DIRECTEUR WICHERSON
Bora had al
vele bazen
fó
LEIDEN
CeidaeSotvuMit
ZATERDAG 27 OKTOBER 1984 PAGIN|
WARMOND De
heer R. Wicherson, de
scheidende directeur
gemeentewerken in
Warmond heeft gedu
rende de periode dat
hij in Warmond
werkzaam was het
Plan Dorpskern als te
knellend ervaren. „In
.dat plan ligt zoveel
vast dat er bijna geen
speelruimte meer is
voor de toekomst",
stelt hij. De heer Wi
cherson, sinds 1 fe
bruari 1981 directeur
gemeentewerken,
gaat Warmond per 1
november verlaten.
Per die datum gaat hij
een soortgelijke func
tie vervullen in Lan-
gendijk.
„Warmond heeft vaak de nei
ging om te conserverend te
werken en dat kan nadelig
zijn voor het nageslacht", al
dus de vertrekkende directeur.
„'Alles wat nu angstvallig
wordt bewaard verkeert niet
altijd in even goede staat zodat
het op een gegeven moment
toch vervangen zal moeten
worden. Door alle bepalingen
in sommige bestemmingsplan
nen wordt dat dan bijna onbe
taalbaar. Ook ten aanzien van
het groen zou men wat meer
dürf moeten tonen om tijdig te
gaan vervangen zodat ons na
geslacht niet wordt geconfron
teerd met een bomenbestand
waarvan een groot deel tege
lijk vervangen zal moeten
worden. Geleidelijk nieuw
aanplanten kan dat voorko
men", adviseert hij de ge
meente Warmond.
Koudenhoom
Terugblikkend op zijn „War-
mondse periode" noemt Wi
cherson het plan Kouden-
De heer R. Wicherson.
hoorn het belangrijkste pro
ject. Op een betrekkelijk klein
terrein zowel een gebied voor
extensieve recreatie als een
stiltegebied met daartussen
een voetgangersgebied aan te
leggen bleek niet eenvoudig.
Nu echter hetgeen op papier is
uitgedacht zichtbaar wordt,
zijn er al veel positieve reac
ties op het gemeentehuis bin
nengekomen. Vooral de zicht
lijnen vanuit het dorp, de
doorkijkmogelijkheden tot op
de plas worden zeer gewaar
deerd. „Die zichtlijnen zullen
nog meer effect krijgen als ook
de dijk langs de polder Zwan-
burg aan de Joppekant wat
wordt afgevlakt. Vanuit War
mond kan men dan weer een
echte horizon waarnemen, iets
dat bijna nergens in de rand
stad meer mogelijk is", stelt
hij.
Directeur Wicherson verklaart
met nadruk dat hij heel plezie
rig in Warmond heeft gewerkt
ook al was hij het niet altijd
met de bestuurders eens. Als
voorbeeld noemt hij het park
rond het Huis te Warmond.
„Zo'n mooi park moet ook als
park onderhouden worden en
mag eigenlijk niet zo verwaar
loosd worden zoals dat nu het
geval is. Een aangelegd park
kan nooit zonder schade ver
anderen in een verwilderd
bos. Een natuurlijk bos is mooi
als het ook echt een bos is. Een
verwilderd park ziet er ver
waarloosd uit." Als voorbeeld
hoe het wel moet noemt hij
het park van de familie Lee
mans aan de Laan van Ooster
geest dat doorloopt tot aan de
Herenweg.
Toekomst
Voor de toekomst ziet Wicher
son nog heel wat leuke plan
nen voor Warmond in het ver
schiet. De Strengen en Teng-
nagel (de eilanden langs de
Zijl) moeten spoedig worden
aangepakt. Verder ziet hij goe
de en goedkope mogelijkheden
voor een fietspad langs War
mond en de Klinkenberger-
put. „Zo'n verbinding langs de
put van Menten kan een
prachtig recreatief fietspad
worden van Leiden naar
Noord wijk. Verder zou de
wandelroute langs de vroegere
Oude Dam in ere hersteld
kunnen worden. De Oude
Dam staat nog steeds op de
wegenlegger en daarom is er
ook rekening mee gehouden
bij de aanleg van de Schiphol-
spoorlijn. Er is een tunneltje
voor voetgangers en vee en
ook in de oude lijn is een over
steek meegenomen. Een voet
pad dat wandelen langs de
Oude Dam en de put van
Menten mogelijk maakt hoeft
niet veel te kosten en kan de
wandelmogelijkheden in War
mond enorm uitbreiden", is
zijn stellige overtuiging.
Het is een triest verhaal.
Dat van Bora. Amper ze
ven maanden oud, heeft
ze al drie bazen gehad.
Toch is Bora nog heel op
timistisch en heeft ze een
rotsvast geloof in de toe
komst, die haar nog een
keer, friaar dan de goede,
baas zal schenken.
Bora is een bruine, grote
hond. Een kruising tussen een
dog en een dobermann, maar
met wat meer dog dan dober
mann. De hond heeft nu een
hoogte van ongeveer 70 centi
meter en zij kan nog maar net
onder de eettafel bij asielbe
heerder Wil Tiele doorlopen,
maar te verwachten is dat ze
nog wel enkele centimeters
zal groeien. „Een half paard"
noemt Wil Tiele Bora dan
ook. Behalve de grootte is ook
de kracht van Bora op deze
benaming van toepassing. Ze
kan bij het rennen een flinke
snelheid ontwikkelen en hele
hoge sprongen maken. In het
spel met Bora is het daarom
Wekelijks verschijnt in de Leidse Courant de rubriek
„Hond zoekt huis". In deze rubriek wordt een hond (of
soms ook wel een kat) beschreven die in het asiel ver
blijft om daar een zekere dood tegemoet te gaan... ten
zij het dier een goed tehuis vindt. De in de rubriek be
schreven honden zijn óf gevonden óf door hondenbezit
ters naar het asiel gebracht. Ze worden om uiteenlopen
de redenen afgestaan, vaak begrijpelijk, maar soms ook
volslagen onzinnig. De in „Hond zoekt huis" beschreven
dieren zijn alle goed gezond, hebben een wormenkuur
ondergaan en zijn volledig ingeënt. Tegen betaling van
circa 80 gulden (voor katten is dat 45 gulden) ten bate
van zwerfdieren zijn ze af te halen. Adres: Nieuw Leids
Dierenasiel, Besjeslaan 6b, Leiden. Tel.: 411670. Geo
pend di. t/m vr. 10-12 en 14-16 uur. Zondag en maandag
gesloten.
r
ook wel een beetje uitkijken
feblazen, want door haar
racht en onstuimigheid is ze
soms moeilijk in toom te hou
den. Maar een goede opvoe
ding kan nog wonderen ver
richten, want Bora is nog
»ng. Ze luistert trouwens ook
goed.
Het feit dat ze in haar jonge
leventje al drie bazen heeft
gehad heeft haar niet goed ge
daan. Van de ene baas mocht
ze wel op de bank bij de vol
gende weer niet enz. Ze weet
dus niet goed waar ze aan toe
is. Het is daarom zaak dat de
volgende baas er een is die
Bora voor de rest van haar le
ven wil houden en haar wat
regels bij brengt. Het karakter
van Bora is zo dat die opvoe
ding geen problemen zal ople
veren, want Bora leert snel.
Bora kwam eind juni in het
asiel omdat haar eerste baas
zei dat hij haar niet zindelijk
kon krijgen. De woning van
die baas zou het ook allemaal
moeilijk maken en de gele
genheid om Bora vaak uit te
laten zou ook nogal tegenval
len. Een maand later ver
scheen de tweede baas voor
Bora. Althans meer een bazin.
Ze was helemaal gek van
Bora en wilde de hond geven
aan haar man, die ook van
honden hield. Maar ja, soms
gebeuren er onverwachte za
ken. De man ging er vandoor
en Bora bleef alleen achter
met de bazin. Deze kon echter
niet alleen voor Bora zorgen.
Ze moest werken en Bora zat
veel te vaak alleen. Dat is ook
zielig. Daarom, kwam Bora
maar weer terug in het asiel,
inmiddels dus wel zindelijk.
Het was een hartverscheu
rend afscheid, want de vrouw
was gek op de hond.
Al snel kwam baas nummer
drie. Een jong gezin uit Kat
wijk. Ze waren van plan veel
met de hond langs het strand
te gaan lopen, ze hadden een
groot huis en Bora zou dus
flink de ruimte hebben.
Maaramper tien dagen la
ter kwam Bora alweer terug
in het asiel. Zij zou een beetje
bijtneigingen vertonen naar
de kinderen toe, zo werd Wil
Tiele verzekerd. Na al deze
omzwervingen is het daarom
nu zaak dat Bora nog maar
met één baas van doen krijgt.
Als ideale baas ziet Wil Tiele
iemand, die een beetje de
ruimte heeft. Een hond van
bijna 80 centimeter hoog heeft
veel ruimte nodig. Ook moet
de nieuwe baas bereid zijn
flink met Bora te gaan wan
delen en de hond moet zich
daarbij wat kunnen uitleven.
Dus een blokje om in de bin
nenstad is niks. Ook moet die
baas bereid zijn Bora wat op
voeding te geven, want zij
moet niet worden onderschat.
Poedel Linda
Het leuke poedeltje Linda van
vorige week kreeg erg veel
belangstelling. Er werd min
of meer om de hond gevoch
ten. Wil Tiele had al zeer snel
een baas voor haar gevonden.
Andere belangstellenden die
eerder hadden gebeld, maar
later waren langs gekomen,
vonden het geen stijl dat de
hond al weg was. Linda
woont nu bij een mevrouw in
Oude Wetering.
Onder redactie van Ton Pieters
iMST
jenb:
mste
'P
jnnis
je ree
an de
lagna
d
Boell
[.E.
eroor
Ijk ti
evani
as ze
ingei
ÜI
Met moeite blijft het
„Geïllustreerd Zondags
blad" zich door de brij
van de eerste wereloor-
log heenwroeten. Steeds
maar weer „kiekjes van
het oorlogstooneel", ook
eind oktober 1914. Toch
is het jammer, dat die
oude foto's (niet zozeer
die van de oorlog, maar
de eigenstreekse) in het
Zondagsblad van zeven
tig jaar geleden niet
meer voorhanden zijn.
Bijna elke week zijn er
abonnees die me opbel
len, dat ze iemand heb
ben herkend: grootou
ders, een oom of tante,
een heel oude kennis.
Deze keer was er een
mevrouw uit Voorhout,
die onder „de Belgische
uitwijkelingen in Lei
den" onder de loep be
kende gezichten had
herkend. Helaas, ze zal
het niet de (niet al te
beste) fotoreproduktie in
deze rubriek moeten
doen.
Inmiddels heeft het Zondags
blad het ruisen der Noordzee
bespeurd. Het kopje heet
„Tot aan het strand der zee".
Een overzicht van de toe
stand. ..De Duitschers zijn nu
in België tot aan het strand
der zee gekomen... Geen
stukje land is er meer over
van het ongelukkige Belgen-
land dan alleen het nóg onge
lukkiger puntje aan de uiter
ste Zuid-Westgrens, waar een
geweldige strijd op leven en
dood gevoerd wordt en waar
op zich op het oogenblik dat
we dit schrijven de aandacht
van heel de wereld concen
treert. Tot aan het strand der
zee... Wat wil de Duitscher
dan verder?"
„Naar den overkant, naar
Engeland zoo zegt hij
om den eigenlijken vijand,
wien Duitschland al de
schuld van dit oorlogswee
geeft, te straffen... Naar Pa
rijs, denkt de Franschman,
en hij huivert voor wat er
worden zal van het mooie
Noord-Fransche land, waar
van een deel al zoo ernstig is
geteisterd. De Engelschman
doet luchthartig, maar af en
toe straalt daardoorheen toch
de ontzetting om dat nooit-
gebeurde sinds Napoleon's
tijd: Engeland's vijanden ge
wapend aan 't Kanaal! En
dan denkt hij aan Zeppelin's
en vliegtuigen en duikboo-
ten...
Zoo trekken al de strijdenden
uit dat bericht: de Duitschers
staan tot aan het strand der
zee, ieder hun eigen conclu-
siën... En wij? Wij zien toe en
wachten af, vol medelijden
met degenen die getroffen
worden aan weerszijden..."
Overigens is gebleken, dat op
de slagvelden ook vele Duitse
Roode Kruis-honden blijven:
„Voortdurend worden nieu
we exemplaren afgericht en
geoefend; in Berlijn is daar
toe de renbaan ingericht".
Nou, daar doen we het i
maar weer mee; iets ander
zit er niet op. In het Zondags
blad is nauwelijks nog plaat
voor een werkelijk aardigi
kiek, voor luchtig divertisse
ment, een ontspannend ver
haaltje. Ja, een wat onsmake
lijk voorvalletje met een ge
zin dat „den dag buiten door
bracht", met een grote schi
tel „onvervalschte, zuiver
melk, zooals men die alleei
„buiten" krijgt". Maar wa
„deerde den kleinen Viel
tor?", anders zo verzot o|
melkgerechten. Het venty
wenste volstrekt niets te ge
bruiken en moe zei: „Dai
hebben wij zooveel te meer
als gij niet wenscht te eten'
En er werd een nieuwe ron
de melk uitgedeeld. „En wel
ke onsmakelijke massa haal
de daar de gastvrouw onde
uit den schotel naar boven
Een afzichtelijke pad, die d<
kleine Victor zoo'n snaak
toch in de melk had zien t p
land komen!" Het is alsof je
berichtgeving in de Gazel£
van Antwerpen leest.
dar*
den
ag>
aal
dig
isse"*^
'er
ike
ge
>or
■en 1
eei I
Wi
1 y
el
OOTTEN WATTEN: „Hoe men
poogt een vliegtuig near beneden
te schieten. De wolken, welke de
springende granaatkartetsen, die
tegen vliegtuigen worden gebe
zigd, nalaten, hebben al een histo-
rischen naam: de Duitschers noe
men ze „dotten watten". Men ziet
op onze plaat, hoe men zulk een
vliegtuig van beneden bestookt".
VOETBAD: „Een vreedzaam
tooneeltje: Duitschers die een
voetbad nemen aan het Belgi
sche strend".
STEUNCOMITÉ WARMOND:
„Het Steuncomité voor de Bel
gische vluchtelingen, gevormd
uit Warmondsche ingezetenen
van alle gezindten en versterkt
door eenige ter bewaking ge
geven militairen, vóór de Paro
chiale school. Het rooken van
lenge Gouwenaars werd al
spoedig ook door de vluchte
lingen overgenomen".
EEN GELUKKIGE ECHT-KATHOLIEKE FAMI
LIE: „Dit ie de tamilie Kolenberg te Rotter
dam, wier vier kinderen allen den geestelij
ken staat zijn ingetreden. Links boven de
Eerw.Broeder J.Koienberg te Louven, rechts
de WelEerw. pater W.Koienberg te Alkmaar,
zittend naast hun gelukkige bejaarde moe
der, links Zuster Odulfe, rechts mejuffrouw
M.Kolenberg, nu sinds 15 October dezer Zus
ter Macaria". Waarschijnlijk, in het geval van
Marie, een ietwat late roeping, maar het was
fini met de grote hoed en het bloezende
kant
