Tapie vindt wielersport
middeleeuws
na
Tracy Austin
optimistisch
over come-back
Doping
ZATERDAG 27 OKTOBER 1984
Bernard Hinault en Greg Lemond moeten de reputatie
van wonderman Bernard Tapie ook in wielerkringen
gestalte geven.
ARIJS Wat hij aanraakt
•randert in goud. Bernard
ïpie (40), zoon van een fa-
tieksarbeider uit de grauwe
öorsteden van Parijs, redde
Éle bedrijven van de onder-
ang en bracht ze tot bloei. Of
et om papier, mode of weeg
halen ging, verliesgevende
idernemingen brachten on
er zijn leiding binnen enkele
laanden dikke winsten op.
apie durfde vier miljoen gul-
en te investeren in Bernard
•I faault met een stukgetrapte
i iriie. De ex-winnaar van de
bur de France kwam on-
ings terug aan de wereldtop
iet een overwinning in de
•ote-Landenprijs, ofwel het
iicieuze wereldkampioen-
.khap tijdrijden. Na zijn neder-
K iag in de Tour tegen Laurent
ntw, {gnon geloofde daar alleen
.37,Bernard Tapie nog in. Met
[inault aan zijn hand wil de
iccesman van het Franse za
te s| enleven de wielersport mo-
kn erniseren. „De wielersport is
niddeleeuws", vindt hij.
enkrabber zonder fundering,
h^inanciële deskundigen beweerden
n n »^eze koorddanser gaat nog
'el eens op zijn gezicht". Tapie zou
%imers met het geld van zijn on-
prnemingen nieuwe projecten fi
nancieren. Hoe dan ook, in zeven
ij .jar tijd bouwde Tapie een impe-
1 iüVn op met 43 ondernemingen.
12 t ;ijn bedrijfskapitaal is 1.6 miljard
o jj jlden. Zijn succesformule is: afne-
iiniers moeten snel betalen, crediteu-
n moeten lang wachten op hun
•ld.
ernard Tapie is een knappe man,
mjm ij houdt zijn lichaam in uitsteken-
*~ee P Cönditie, bezit een instinct voor
Jj. akelijke successen en een fijne
2$eus voor publiciteit. Hij deed aan
;.jg pandbal, maakte een plaat als zan-
5x7 ger en ziet in alles een uitdaging,
i—J&ijn laatste jachttrofee is een won-
«.^'.derbatterij. Het fabriekje van een
van de pioniers op dat gebied stond
de rand van de ondergang en
volgens Tapie, binnenkort
'er winst maken. Tapie weet zich
,n succes verzekerd. In de Franse
•rs werd hij al „wonderman" ge-
[pemd. De batterijen kunnen geen
fete re publiciteit hebben. Als lich
tend voorbeeld dient de weegscha-
knbranche, overgenomen in '83.
j^ar werd maandelijks vier mil-
n gulden verlies geleden, nu
Ürdt er twee miljoen winst ge-
Makt.
.Ik ben een dienaar van de crisis",
3 Zfc het credo van Tapie. „Door oor-
_ijpg en crisis worden de kaarten ge-
^Gljchud en opnieuw gegeven". Met
twintig speciale mensen als staf
neemt hij ondernemingen voor
spotprijzen over. Vaak voor het
symbolische bedrag van één franc,
in Nederlands geld 38 cent. Zijn op
gang begon in '77. Voor die ene
franc kocht hij drie bijna failliete
papierfabrieken. Achttien maanden
later deed hij ze van de hand voor
achttien miljoen francs, zeven mil
joen gulden.
Na deze stunt gaat elke aankoop
van Tapie gepaard met veel publi
citeit, vooral als het de wielerploeg
van Hinault of het klassieke mode
huis van Madame Gres betreft. Wat
Tapie populair maakt is zijn hekel
aan ontslaan. Zijn imperium bezit
tienduizend werknemers. Hij ont
sloeg er elfhonderd, maar creëerde
vijfhonderd nieuwe arbeidsplaat
sen.
Tapie is nooit onderhevig aan twij
fels en houdt van risico's. „Wat al
gemeen onmogelijk genoemd
wordt, is iets voor mij", beweert
Tapie. „Het voordeel van die zaken
is dat er geen concurrentie is. Om
te slagen moet het spectaculair ge
beuren. Hinault heb ik genomen
toen er aan hem werd getwijfeld.
Wat had ik eraan hem te contracte
ren op het toppunt van zijn roem?
De eerste keer dat ik Hinault ont
moette, heb ik hem gevraagd hoe
het met zijn knie was. Hij ant
woordde dat er vijftig procent kans
was dat die knie weer goed werd.
Hinault heeft me niet bedrogen.
Zijn eerlijke antwoord was voor mij
aanleiding alles in het werk te stel
len, zodat hij zijn halve kans kon
grijpen".
Hinault kreeg 33 procent van tien
miljoen francs rechtstreeks op zijn
bankrekening overgemaakt. Van
de overige 67 procent werd een
dit jaar zwakke ploeg gefor
meerd.
Op goudpot af
Volgend jaar verandert dat. Voor
het nieuwe seizoen kwamen inter
nationale kampioenen op de goud
pot van Tapie af. Met de Deen Kim
Andersen, de Canadees Stetfë
Bauer en vooral de Amerikaan
Greg Lemond wordt de ploeg aan
zienlijk versterkt. De wereldkam
pioen van '83 gaat in drie jaar een
miljoen dollar (3,5 miljoen gulden)
verdienen. Tapie: „Het salaris van
Lemond is net zoi groot als dat bij
Renault. Alleen zorg ik ervoor, dat
zijn netto-opbrengst verdrievou
digd wordt" ij
Tapie, die beweert dat hij dë vlucht
van de tennisser Yqnnick Noah
naar New York had kunnen voor
komen en de inkomsten van de
filmster Alain Delon kan verdrie
voudigen als zijn hulp wordt inge
roepen, vindt sportkampioenen een
soort uitvinders. „Ze zijn niets zon
der het bedrijfsleven. In mijn ploeg
gaan we Lemond associëren met
het bedrijfsleven in de Verenigde
Staten, Bauer met dat in Canada,
Andersen met dat in Denemarken
en Rüttimann met dat in Zwitser
land. Ik betaal deze renners vorste
lijk. Ik geef ze meer dan ze elders
kunnen krijgen, omdat ik er van
overtuigd ben, dat er een einde
moet komen aan de ongelijkheid
tussen wielrenners en andere
sportlieden".
Einde sandwichman
Bernard Tapie heeft ook uitgespro
ken ideeën over reclame en wieler
sport. Voor de komende jaren voor
ziet hij het einde van de sandwich
man. Zijn renners reden dit jaar in
-keurige mondrillan-gekleurde trui
en rond met zeer bescheiden aan
gebrachte reclame erop. „Een wie-
Iershirt bekladden met reclame is
vulgair", vindt hij. „Al die publici-
teitsteksten halen niets uit. Een
voorbeeld: Nelson Piquet werd in
1981 en 1983 wereldkampioen for
mule 1. Dat is toch niet niets. Een
onderzoek wees uit dat slechts vier
procent van de mensen, die hem
kenden wisten welke reclame hij
droeg en slechts twee procent wist,
dat het om een Italiaans melkpro-
dukt ging".
Tapie heeft zich meermalen geër
gerd aan de manier waarop de wie
lersport met reclame werd bevuild.
„Aan het einde van de zesdaagse
van Parijs zag ik iemand allerlei
mensen omverlopen om een firma
naam in beeld te brengen. Die me
thode is afstotelijk. De renners en
de organisatoren bepalen de kwali
teit van de wielersport, niet de re
clamelopers".
Ook sociaal gebied mankeert er
veel aan de wielrennerij. „De wie
lersport is middeleeuws. Deze sport
wordt nog net zo benaderd als der
tig jaar geleden. Als een coureur
niet meer goed rijdt, kan hij zonder
enige vorm van proces opkrassen.
Met een gewone boekhouder is dat
al niet meer mogelijk, want bij ont
slag komen de vakbonden in actie".
Van vitaal belang voor de wieler
sport vindt Bernard Tapie een
Ronde van Frankrijk voor landen
ploegen. „De hele wereld moet zich
ervoor interesseren. De Tour moet
net zo veel allure krijgen als de
Olympische Spelen. Het is belache
lijk, dat de werkgevers van de ren
ners, de sponsors dus, tegen een
Tour met landenploegen zijn, al
leen omdat ze de naam van hun
produkten niet meer op de truien
zien. Dat is een achterhaald idee en
volstrekt uit de tijd".
Trainers weten natuurlijk ook best
dat voetballers geen engelen zijn.
Voetballers zijn in de eerste plaats
mensen met alle zwakheden, voor
keuren en antipathieën die je over
al elders ook kunt signaleren. Voet
ballers spelen in het weekeinde en
dat geeft al meteen de eerste pro
blemen voor degenen, die ook wél
van wat gezelligheid houden. En
laten we wel wezen: rond de klok
van twaalf is het in de meest gang
bare etablissementen doorgaans ge
zelliger dan in je eentje tussen de
lakens.
Zo af en toe kom je in interviews
nog wel eens iemand tegen, die uit
de grond van zijn hart verklaart
elke avond vóór een wedstrijd om
tien uur in bed te liggen. Ik. lees dat
altijd met een zeer grote portie re
serve. Want sportlieden, en voet
ballers in het bijzonder, die dat
verklaren hebben doorgaans de in
tentie naar de buitenwacht toe iets
recht te zetten. Ze hebben, zeker in
het wereldje zelf, al de reputatie
het niet zo nauw te nemen met de
wensen van de trainer. Ze houden
van enige boert en jolijt en verhef
fen het credo van de horeca Uit is
goed voor u" tot hun uitgangspunt.
Van mij mag dat. Ik houd zelf ook
wel van een verstrooiend avondje.
Maar het wordt wat anders als er
sprake is van een sporter, die met
zijn bezigheden geld verdient en
wordt geacht betalende toeschou
wers met zijn capriolen te verma
ken. Zodra zo'n figuur elke avond
voor hij in de piste moet even lek
ker met wat maten gaat stappen en
doorzakken moet ik er ondanks
mijn onmetelijke begrip ook een
uitroepteken bijzetten. Want eigen
lijk is het zo dat zo'n sporter dan
gaat stappen van mijn centen. Ik
tel voor bijvoorbeeld een voetbal
wedstrijd de nodige harde guldens
neer om meneer X iets te zien pres
teren. maar meneer X is toevallig
net een paar uur vóór het beginsig-
naal uit zijn roes gewekt en loopt
nog suizebollend en met een kater
van een meter binnen de lijnen. Ik
voel mij dan als toeschouwer be
kocht. Én mag ik?
Ik wil met deze inleiding geenszins
beweren dat de in deze column af
gebeelde René van der Gijp beant
woordt aan het hierboven geschets
te beeld. Zeker niet. En al helemaal
niet na de ervaringen met Ria Stal
man. die een kort geding aanspan
de tegen iemand die iets onaardigs
iORETO Tracy Austin is
•ptimistisch gestemd over een
ïieuwe come-back op de ten-
ïisbanen in het begin van het
olgend jaar. „Er staat niets
•recies vast en ik weet ook
jiog niet wat mijn eerste toer-
ijlooi zal zijn", aldus de uit Re-
I öndo Beach afkomstige Aus-
in, „maar ik ben hard aan het
^Jperk om weer zo snel moge-
ijk op mijn oude niveau te
n g lomen. Ik voel me steeds ster
aar ;er worden en alles ziet er
ui veer hoopvol uit".
"racy Austin wordt al geruime tijd
)kl(,
-
pht toernooien in actie. Voor het
i.atst was dat het geval in juni in
lastbourne, waar ze zich vanwege
e rugkwaal in de halve finales
,p' noest terugtrekken. Ook in 1981
j ri 1982 moest Austin herhaaldelijk
'Vm erètek laten gaan, gehinderd als
"le werd door rugpijn en een ze-
1 iüwaandoening.
at )it jaar speelde Tracy Austin zelfs
t'et meer dan twee toernooien. Be-
in februari verloor de bijna 22-ja-
ge speelster in de tweede ronde
jV fan het evenement in Chicago van
aridgenote Barbara Potter, de
ju» er °P ^et 'n tweec*e
u onde van het toernooi om de open
Vnerikaanse indoorkampioen-
chappen mis tegen de Amerikaan-
j Pam Casale. „Ik probeerde het
oen weer ondanks het feit, dat ik
„Jjog steeds was geblesseerd", aldus
lustin, die in 1977 historie maakte
jls de jongste speelster, die ooit ac-
ief was op Wimbledon. Ze was
^oen veertien en een half jaar. Aan
ët eind van dat jaar was ze, in-
liddels professional geworden, al
^Je top tien van de wereldranglijst
T linnengerukt. Ze kon onder meer
rkogen op twee overwinningen te-
i|len Martina Navratilova. De in de
herenigde Staten levende Neder-
andse coach Robert Lansdorp was
i n die periode haar steun en toe-
I" ferlaat.
c ^Allengs minder
Jot begin 1983 was Tracy Austin,
pie zich in 1979 en 1980 voor de
halve finales van Wimbledon
plaatste, steeds bij de top-tien van
wereld te vinden. Het allengs
minder spelen van grote toernooien
eiste uiteraard zijn tol en het meisje
met de vlechtjes en de beugel in de
mond (inmiddels een volwassen
vrouw, die zich modieus weet te
kleden) kelderde in korte tijd naar
een onbeduidende plaats.
„Na de probeersels in februari be
sloot ik alle tijd te nemen de bles
sures te laten genezen. Ik hoopte zo
weer op krachten te komen. Ik
wist, dat het een hele poos kon du
ren. Je kunt je niet permitteren
een blessure slechts even rust te
gunnen om er dan weer voluit te
genaan te gaan. Dat was precies
wat ik deed. Een toernooitje hier,
even pauzeren en een toernooitje
daar. Het werd een vicieuze cirkel.
Ik kwam steeds even terug, maar
merkte dat de conditie achteruit
liep. Het gevaar van nieuwe blessu
res werd steeds groter. Ik moest
daar gewoon rigoureus een eind
aan maken. Zo ging het niet langer.
Het moeilijkste voor me was eigen
lijk te accepteren, dat ik gebles
seerd was. Want ik speelde meestal
door, ondanks de pijn, die ik vaak
bleef voelen".
Nog niet te laat
Het is nog lang niet te laat voor
Tracy Austin om terug te keren op
het hoogste plan. Hoewel het door
haar vroege doorbraak in hogere
tennissferen (als 16-jarige won ze al
de open Amerikaanse titel) lijkt
alsof ze het veteranenstadium is ge
naderd, maakt ze met haar 21 jaar
nog steeds deel uit van de jongere
garde. „Misschien heeft het wel een
zegenende werking op me gehad
dat ik er zo'n tijd uit ben", aldus
Tracy Austin. „Ik voel me gelukki
ger, ik ben een heel ander mens ge
worden".
„Als je zoiets moet doormaken als
bij mij het geval was dan kom je
veel over jezelf te weten. Ik voel
me rijker, completer ook", aldus
Austin, die zich dit jaar enkele ma
len bezig hield met het geven van
commentaar bij televisie-uitzendin
gen. Bestond het leven voor haar
vroeger uit tennis en nog eens ten
nis, nu kan ze zelfs met enige pas
sie spreken over het nieuwe be--
hang in haar appartement en is ze
trots op het feit dat ze kookles
heeft genomen. „Als ik terugkom
wil ik, dat er een completere uitga
ve van Tracy Austin op de tennis
baan staat. Maar het belangrijkste
is toch, dat ik op den duur weer in
had laten zetten. Je hebt zo een
rechtszaak aan je broek. Nu weet
ook ik wel dat er tussen bier en do
ping enig verschil bestaat. Maar
sporters zijn al even licht geraakt
als andere mensen, politici mis
schien even buiten beschouwing
gelaten. En je hoeft sommigen
maar één beschuldigende vinger te
geven of je moet al klaar staan met
een handvol verklaringen en excu
ses om zo'n zaak weer recht te brei
en. Overigens bestaat er tussen bier
en doping ook wel een overeen
komst: beide middelen kan een ze
kere stimulerende werking niet
worden ontzegd. Maar dat terzijde.
Even terug naar René van der
Gijp-
René haalde begin deze week weer
kapitale plaatsen op de sportpagi
na's. Hij dreigt er bij zijn voetbal
club uitgesmeten te worden, omdat
hij onaardige dingen heeft gezegd
over de leiding van deze Vlaamse
voetbalvereniging. Dat deed hij in
Nederlandse kranten en misschien
wel in de veronderstelling dat Bel
gen geen algemeen beschaafd Rot
terdams kunnen lezen, omdat in
Vlaanderen geen vaderlandse dag
bladen verschijnen. Maar, dat bleek
een misvatting. Want de wereld is
klein tegenwoordig en een artikel
van een krant in het ene land is al
gauw overgenomen door een blad
bij de buren. Zo kwam het bestuur
van Lokeren kort voordat de ploeg
afgelopen weekeinde moest spelen
op de hoogte van de weinig vleien
de teksten van de Rotterdammer,
die meteen mocht inrukken.
Zo gaat dat met levensgenieters,
die het niet al te nauw nemen met
hun verplichtingen. En zelfs de ook
niet van een levensblije instelling
gespeende Vlamingen schoot daar
om de kritiek van Van der Gijp in
het verkeerde keelgat Kijk. je mag
best iemand eens een keer tegen
het licht houden. Maar dan moet je
er wel voor zorgen dat er op je ei
gen positie niet dat is aan te mer
ken. En dat was met Van der Gijp
nu bepaald niet het geval. Hij mag
dan best aardig tegen een bal kun
nen trappen, als je dat maar een
keer of drie per seizoen laat zien is
dat een wel erg mager rendement
van een investering van pak-weg
een paar ton. En zeker als van die
drie keer dat dan ook nog twee
maal wordt gedaan in andermans
dienst, het Nederlands elftal bij
voorbeeld. Dat is vragen om moei
lijkheden. En die heeft Van der
Gijp nu dan ook.
BUYS
mijn spel kan komen. Het heeft I Tracy Austin: „Ik voel i
geen zin te veel ineens te willen, gelukkiger, ik ben een b
Eerst het brood, dan het beleg". ander mens geworden".
