-inalë
Wijzen
nag wel,
maar
hoeft
niet
pemetje
over!
eniné
IMOER De onverwachte
[ngen, die de 35-jarige
>k Moonen tot nog toe op
[ganzenbord van zijn leven
ft gemaakt, zijn overduide-
Idoor het toeval geregis-
fid en niet door hemzelf,
ide dobbelsteen was blij-
Jliggen zoals hij hem aan-
tfna zijn lts-opleiding, zou
waarschijnlijk nu nog
fvvakker zijn. Want hij
pt het nog steeds een „me
lis mooi" vak. Hij zou ook
gauw geen ander beroep
nen bedenken, waar je zo-
frisse lucht opdoet. En
Jis ook mooi meegenomen.
Biet moet laat hij zijn handjes
wens nog steeds duchtig wap-
p. Wat hij onlangs weer bewe-
jjieeft bij de verbouwing van
puis, dat hij in De Moer had ge
il even uitleggen waar je dat
}unt vinden", biedt hij behulp-
aan tijdens een telefoonge-
„want anders rijd je mis-
fen voor niks naar Friesland of
pingen. Je zou de eerste niet
trsier|c'ie denkt: .De Moer? Nooit van
"teverJ>ord. ^at za' we^ achter Leeu-
emaaPen Lggen. Terwijl het toch al
e_ j^jli in de buurt van Tilburg ge-
toeir moet worden. Als je nou de
zj;Jen ziet met „Efteling" erop,
mne ik je aan Sas terug te nemen,
ie tifcr ^an warm- Bij Loon op
waar s'a rechtsaf richting
|kt agen- En na het bos bij de kerk
oewef^el ca*® noS een keer rechtsaf.
doeri^000 °P nummertje drieënder-
idersj
i zoalr°Sr*Lsch klopt het inderdaad
iarm( een bus. ®p het afgesproken
nelijf staat Henk Moonen op de door
lophiP geschetste plek reeds in de
n tielr,ouc^ng met verse koffie en
film' wettig gedeponeerde Uden-
ent ore broeder, een mierzoete lek-
it cjj^ij, die op afroep de kronen en
hp<?t^n6en uit de monden der consu-
n hu>n
ebben v"st tevoren' dat *k een bouw-
,rkinfl^a£' gekocht", zegt Moonen, na-
ch is 'iem sPóntane compliment
er zijn behuizing heeft bereikt,
DEH$"aar ik vond het geen bezwaar.
t heb het hele zaakje eerst tot aan
^_lgrond toe afgebroken en daarna
niim twee jaar in mijn eentje
er opgebouwd. Ik had toch tijd
Jr, omdat het die eerste jaren
J niet zo hard liep met de ver-
|r van mijn attracties. Op mijn
ie gemak heb ik dertigduizend
ien afgebikt en daarna waterpas
ir op elkaar gemetseld. Alleen
r het dak heb ik een rietdekker
h komen, want daar heb ik
H kaas van gegeten".
eten gesproken. Afgaande op
[postuur van zijn gast schat hij
voorlopig in op een halve
ihoutse broeder. Dan hoort hij
rna wel of meneer nog trek
[t. „Voor mijn relaties breng ik
altijd zo'n broeder mee", deelt
nee, „daar rekenen ze op. Als
iet een bloemetje kom aankak-
voelen ze zich zwaar bele
nen realiseert zich overigens
ge, dat geen enkele journalist
invechting zou hebben gekre-
de ingrijpende reis naar De
ir te ondernemen als hij nog
is met zijn troffel bp de steiger
Hij vraagt zich trouwens af
ieneer wel de juiste figuur
uitgekozen voor een verhaal
Ie krant. Weliswaar heeft hij
flauw benul van de journalis-
maar volgens hem was André
;s toch een betere keuze ge
it. In elk geval heeft zo'n man
r te vertellen dan de zoon van
boer uit Udenhout, die echt
bijzonders te melden heeft.
Broederdienst
Wat moet hij nou in 's hemelsnaam
aan meneer vertellen? Dat hij
twaalf jaar in de zwakzinnigenzorg
heeft gewerkt? Is dat misschien in
teressant? Hij zou daar nooit in ver
zeild zijn geraakt als zijn broer Ad
hem niet had overgehaald ook te
solliciteren bij §en inrichting in
Heemstede. Hij had nota bene nog
geroepen: „Ik hoef niet van baan te
veranderen. Ik heb het best naar
mijn zin in de bouw". Maar Ad had
aangedrongen, omdat hij zo'n lange
reis naar het Westen in zijn eentje
niet zag zitten. En wat doe je dan
als broer? Je doet die jongen een
plezier en gaat met hem mee. Maar
uitsluitend voor de gezelligheid. En
beslist niet met de bedoeling ook in
de zwakzinnigenzorg te gaan wer
ken.
Dat het er toch van gekomen is,
spijt hem overigens niet. Want het
is een vak, waar hij toch weer met
zijn handen kon werken. En dat
ligt hem toevallig. Hij heeft in di
verse inrichtingen les gegeven in
handenarbeid. Eerst dus in Heem
stede, daarna in Bennebroek, Slie-
drecht en Gorcum. Prachtig werk,
waarbij hij al gauw ontdekte, dat
zwakzinnigen ondanks hun zware
handicap gelukkige mensen zijn.
Altijd vrolijk. Altijd opgewekt. En
dankbaar voor de dingen, die je ze
leert. Hij legde hun stap voor stap
uit, hoe ze een hamer vast moesten
houden. En hoe ze een schoenveter
moesten strikken. Dat kostte veel
moeite, want ze hebben geen enkel
coördinatievermogen. En daardoor
duurt het lang, voordat ze iets kun
nen nadoen. De simpelste hande
ling, die een normaal kind spelen
derwijs in één dag onder de knie
heeft, vergt bij zwakzinnigen vele
maanden, soms zelfs jaren. Voordat
ze begrepen waar een schoffel toe
dient, was het al'weer Kerstmis ge
weest.
Gelukkig is hij een type, dat niet
gauw geïrriteerd raakt. Dat geduld
heeft hij van huis uit meegekregen.
Morgen is er nog tijd genoeg, niet
waar? Dat leer je als zoon van een
boer al heel vroeg. Die akker blijft
heus wel liggen. Dat steekt niet op
een dag.
Hij gaf zichzelf trouwens geen kans
gedeprimeerd te raken door zijn
werk. Daarvoor fietste hij te vaak.
Tweehonderd kilometer van
Heemstede naar huis was voor hem
op den duur een routineklus ge
worden. Midden in de nacht ver
trok hij dan weer uit Udenhout om
op tijd bij de handenarbeid te zijn.
En 's avonds na het werk reed hij
altijd door de duinen en dacht hij
aan niks meer. Dan zag hij alleen
de natuur, die telkens weer anders
Smak geld
Zo is hij ook in de wielrennerij te
rechtgekomen. Eerst als nieuwe
ling, daarna als amateur en tenslot
te in 1976 als beroepsrenner. Dat
heeft hij drie jaar volgehouden en
ook daar heeft hij geen moment
spijt van gehad. Hij trainde veertig
uur per week, ging elke dag om
tien uur naar bed en stapte 's mor
gens om zeven uur weer op zijn
fiets, waar hij drie en een half dui
zend gulden voor had neergeteld.
Dat is een smak geld. Maar in de
wielrennerij heb je dan nog steeds
niks bijzonders onder je gat.
Dat meneer nooit van de coureur
Henk Moonen heeft gehoord, kan
kloppen. Daar heeft hij ook te wei
nig voor gepresteerd. Hij is altijd
een waterdrager geweest, die in de
criteria het pad voor de vedetten
moest effenen met tussensprints,
die voor hem geen zoden aan de
dijk zetten. Hij heeft ook nooit een
wedstrijd gewonnen. Dat was ook
niet de bedoeling van de organisa
toren. Eén keer een derde plaats is
alles wat hij heeft bereikt. Voor.de
rest ging hij altijd met een prijske
naar huis, dat weinig om het lijf
had. Een pak stroopwafels of een
boek, waar hij niet om gevraagd
had. Dat soort waardeloze dingen
dus.
Bonus
Alweer jaren geleden, in de Ronde
van Wateringen, heeft hij even het
gevoel gehad, dat hij toch een ve
dette was. Er waren drie premies te
vergeven en moeiteloos pakte hij
de eerste en daarna de tweede. Je
weet nooit waar dat aan ligt. Het
In de vorige aflevering van deze
rubriek hebben we het gehad over
de muis waarmee de computer kan
worden bestuurd. Dit keer is het de
beurt aan een andere manier om
met de computer om te gaan: ge--
woon wijzen met het vingertje. Dat
is mogelijk gemaakt door Hewlett
Packard met het tipscherm. Ook bij
IBM is iets dergelijks verkrijgbaar,
maar daar timmert men er niet zo
mee aan de weg.
Het tip-scherm wordt aangeprezen
als het toppunt van gebruikers
vriendelijkheid. Wie de computer
iets wil laten doen, hoeft geen toets
op het toetsenbord te zoeken, maar
kiest de functie op het scherm,
wijst ernaar en de computer begint
met zijn werk.
Volgens een Amerikaans onder
zoek zou dat wijzen de prettigste
manier zijn om te werken. Daar
kun je natuurlijk een vraagteken
bij zetten. Maar het blijft leuk, de
computer opeens een karwei te
zien aanpakken omdat je alleen
maar even met het vingertje hebt
gewezen.
Hoe werkt zoiets? Vrees niet, er
volgt geen uitgebreide technische
verhandeliyig. Er is echter een dui
delijk verschil met de aanraak-
schermen die al langer bestaan en
dat moet even worden uitgelegd. In
sommige fabrieken staat voor de
neus van de operator ook een
beeldscherm, waarop hij precies
kan zien wat er allemaal in de pro
cessen gebeurt die hij moet contro
leren. Ziet deze man nu dat ergens
een kraan open blijft staan die ge
sloten moet zijn, dan kan hij heel
snel handelend optreden door al
leen die kraan op het scherm aan
te wijzen. De kraan sluit zich ter
stond en het proces gaat verder zo
als het hoort.
Achter dat scherm van die operator
zit een heel fijn metalen rooster,
dat elektrisch geladen is. Door dat
wijzen op- het scherm verandert er
iets in dat patroon van elektriciteit
en de boodschap wordt begrepen
door de computer. Een probleempje
kan het zijn als er veel moet wor
den gewezen: het beeldscherm
komt .darr vol met vuile vingers te
ZATERDAG 6 OKTOBER 1984
ging gewoon lekker. Het zat er dik
in, dat hij ook de derde bonus in de
wacht zou slepen. Maar voordat het
zover kon komen, fietste Knete-
mann al naast hem. Die riep:
„Henk, dat kun je niet maken. Dat
volk hier langs de weg is voor Die
trich Thurau gekomen en niet voor
jou. Wie kent Moonen nou?". Hij
dacht: verrek, de Kneet heeft ge
lijk. Hij was even vergeten, waar
om hij in Wateringen was.
Dat is hem trouwens nog een keer
overkomen tijdens de Ronde van
Bodegraven. Toen nam hij met
Bertje Oosterbosch en Hans Lange-
rijs een ronde voorsprong. Op een
gegeven moment keken ze zelfs het
peloton in de rug. Meer dan drie
honderd meter zat er niet meer tus-
Op dat moment kreeg Oosterbosch
van zijn baas de opdracht vaart te
minderen. „Kappen met die han
del", hoorde hij iemand roepen.
Want het was uiteraard niet de be
doeling, dat Moonen bij de eerste
drie zou eindigen. Omdat hij nou
eenmaal geen klasserijder is, was
daarmee voor hem de zaak beke
ken. Een hele opluchting. Eerlijk
gezegd had hij al die tijd de groot
ste moeite gehad het tempo van
Bertje bij te sloffen.
Stom toeval
trotse Henk Moonen tussen zijn attracties voor alle gezindten. De veestapel ziet er gezond uit, de
»p van Jut staat op stand nul, het zwembad is gereed voor het kussengevecht en de hometrainers
|n op scherp voor een krachtmeting tussen rappe pedaleurs. De luim van gans een volk is zo voor
jaren verzekerd.
Nou heeft hij nog steeds niet ver
teld, hoe hij in de attracties ver
zeild is geraakt. Ook weer zo'n
stom toeval. Zijn wielerclub had
een hometrainer aangeschaft en
het bestuur had gevraagd of ze dat
ding zo lang bij hem op de boerde
rij konden stallen. Toen die home
trainer er eenmaal stond, kwamen
er al gauw mensen uit de buurt in
formeren of ze hem mochten huren
voor een bruiloft of voor een feest
op school. Dat vonden ze een geinig
idee. Opa en oma tussen de soep en
het slaatje op de fiets hijsen om het
werelduurrecord scherper te stel
len. Dat werk.
Die rage heeft nog aardig wat op
geleverd voor de kas van de wie
lerclub. Zeker 750 gulden, schat hij.
Maar op een gegeven moment
kwam er toch de klad in en begon
nen de vaste klantjes hem voor
zichtig te polsen, of hij wellicht nog
een andere attractie in huis had.
Begrijpelijk. Als je zo'n hometrai
ner niet voor je sport nodig hebt,
ben je hem na vijf, zes ritjes toch
mooi spuugzat. Dan denk je: ik me
in het zweet werken en geen meter
vooruit komen. Malloot die ik ben.
Stand vijf
Om aan de groeiende vraag te vol
doen heeft hij toen maar in donke
re winteruren een kop van Jut ge
timmerd met bellen en toeters er
aan plus een vernuftig mechanis
me, waarmee hij het effect van een
klap met de hamer nauwkeurig
kan regelen. Als een dreumes een
keer wil slaan schakelt hij stand
nul in, zodat die kogel hoe dan ook
in de top terechtkomt. De lefgozer,
die daarna met zijn grote bek ver
kondigt, dat hij die kogel bij wijze
van spreken met zijn pink naar bo
ven jaagt, wordt door hem getrac-
teerd op stand vijf. En dan is het
lachen geblazen.
Die hometrainers vinden ondertus
sen weer volop aftrek sinds hij er
een stellage omheen heeft gebouwd
met bakken water, die door het
verbreken van een hefmagneetje
kunnen kantelen. Als rood nou
harder fietst dan blauw en zijn wij
zer het eerst de klok rond trapt,
krijgt blauw gegarandeerd een nat
pak. Die bakken kunnen tien liter
water bevatten en zijn van door
zichtig plexiglas gemaakt, zodat het
publiek precies kan zien wat zo'n
stakker straks over zijn donder
krijgt. Het is een hartstikke mooi
apparaat en hij krijgt er dan ook al
lerwegen complimentjes voor van
alle gezindten. Dat doet hem
deugd, want Moonen streeft er op
recht naar met zijn atttracties be
schaafd amusement te bieden aan
vogels van elke pluimage.
Daarom heeft hij ook zijn mechani
sche stier met tien standen uitge
rust, waarmee hij het beestje tijdens
de rodeoshows naar believen kan
laten steigeren of onschuldig hob
belen.
Zelf blijft hij op stand zeven krap
een halve minuut in het zadel. En
als je dat vergelijkt met de prestatiei
van een 16-jarig meisje uit Drunen,
die het tijdens het Elshout-Spekta-
kel ruim acht minuten volhield bij
stand vijf, blijft Moonen mooi ner
gens. Vooral als je bedenkt, dat het
kind onder toezicht van een jury
en van de plaatselijke notaris een
officieel record vestigde voor het
Guinness Book of Records. Dag
meneer Moonen. U komt er wel
uit, hè?
Uit voorraad
Wat kan hij verder uit voorraad le
veren aan de organisatoren van
braderieën, winkelweken, fancy-
fairs en personeelsfeesten? Uiter
aard het eenvoudige huis-, tuin- en
keukenwerk. Het kwisspel, het
trekspel, het stokkenvangspel, dat
hij heeft afgekeken van de NCRV,
de reuzensjoelbakken van vijf me
ter lang en het kussengevecht op
een aluminiumpaal boven zijn op
blaasbare zwembad.
En dan natuurlijk de luchtkussens,
waarop de jeugd zich naar hartelust
mag uitleven. Met het oog op de
klandizie van de autobranche heeft
hij er een laten maken in de vorm
van een 35-persoons touringcar. En
voor de meubelbranche is er een
hemelbed, waarop de jongeren
kunnen ravotten, terwijl de ouders
op hun dooie gemak een nieuw
bankstel uitzoeken.
Voor de allerkleinsten, die hem
toevallig aan het hart gebakken zit
ten, heeft hij een pvc-pijp op maat
gezaagd, die hij in een hoek van o5
graden op een plank heeft ge
schroefd. Als hij er een kunstmuis
doorheen gooit is het de bedoeling,
dat je hem met een hamer een klap
op zijn kop geeft, voordat hij in zijn
holletje verdwijnt. Dat lijkt een
fluitje van een cent. Maar het
beestje heeft wel een ongelooflijke
snelheid en is verdwenen, voordat
je er erg in hebt.
Als er ouderen in de buurt zijn, die
inmiddels een flinke slok genuttigd
hebben, gooit hij voor de gein ook
wel eens een bierworstje door de
pijp. Dan is het gegarandeerd we
derom dikke pret. Daar zou de
AVRO veel eer mee inleggen in
zijn Sterrenslag, heeft hij onlangs
bedacht. Dat geldt trouwens ook
voor zijn veestapel, die in competi
tie gemolken kan worden. Daar
voor doet hij een mengsel in de
plastic uiers, dat bestaat uit één li
ter melk, tien liter water en een
paar handjes zeeppoeder voor het
schuimeffect. Het melken gebeurt
zitten en dat verhoogt de duidelijk
heid niet.
Hewlett Packard heeft een ander
principe ontwikkeld. In de omlijs
ting van het beeldscherm zitten
een soort infrarood-zendertjes.
Door naar het scherm te wijzen
wordt het straaltje infrarode licht
onderbroken en de computer krijgt
zijn boodschap weer door. Echt
aanraken hoef je het scherm dus
niet; het wordt niet meer vuil.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld de
Macintosh van Apple, die alleen
met de muis kan worden bestuurd,
is de HP 150 van Hewlett Packard
ook normaal te bedienen. Dat zal
ook vaak gebeuren als men een
maal aan het gebruik van een com
puter gewend is. Anders blijft het
toch een heen en weer slingeren
van toetsenbord naar scherm. Men
kan de functie aanwijzen op het
scherm, maar als er gegevens moe
ten worden ingevoerd moet daar
voor toch weer het toetsenbord
worden gebruikt. Voorlopig kan de
HP 150 nog niet tot de huiscompu
ters worden gerekend, met zijn
prijs van bijna i 1.000 gulden, exclu
sief btw. Maar het zal best nog wel
eens gebeuren dat het aanraak-
scherm ook op goedkopere machi
nes wordt toegepast en dan bent u
er alvast op voorbereid.
Nog even iets heel anders. Eén van
de vorige keren hebben we de arm
zalige papieren begeleiding van de
Atari 800 XL gehekeld. Atari was
het daarmee eens en heeft de docu
mentatie inmiddels verbeterd. De
nieuwe handleiding biedt inder
daad wat meer houvast, maar je
wordt er nog geen ervaren pro
grammeur door. Wie meer wil we
ten moet toch naar de boekhandel
om diepgravender lectuur aan te
schaffen. Maar dat is een kwestie
die zich welhaast bij elke huiscom
puter voordoet; serieuze handboe
ken behoren niet tot het standaard
pakket.
Tenslotte nog een aardige ontwik
keling: de adviesprijs van de Ata
ri 800 XL is gedaald van bijna
f 1.100,- tot f 649,-. Een zeer con
currerende prijs in dit deel van de
markt.
PIETER TAFFIJN
Perfectionist
Hij heeft inmiddels vier zwart-bon-
ten, vier rood-bonten en vier geiten
op stal staan, die samen met zijn
mechanische stier veel kunnen bij
dragen voor de luim van gans een
volk. Hij heeft ze tot nog toe geen
namen gegeven, maar dat zit er nu
aan te komen. Hij is niet voor niets
een perfectionist, die zijn spulletjes
op de beste manier wil presenteren.
Meneer mag daarom wat hem be
treft vast noteren, dat straks voor
de melkwedstrijden onder meer de
Klazina 13 en de Bertha 23 be
schikbaar zijn.
Hij kan bij voorbaat al genieten
van de aankondigingen, die dan in
de kranten zullen verschijnen. Re
ken er op, dat de dierenbescher
ming onmiddellijk weer in actie
komt. Laatst had hij zijn beesten
ternauwernood in een winkelcen
trum neergezet, toen er al zo'n
knaap de zaak kwam inspecteren.
Hij had in de krant gelezen, dat er
koeien op het marktplein gemol
ken zouden worden. En gelijk rook
hij onraad en dacht aan een erger
lijke vorm van dierenmishande
ling. Omdat die man er toch was,
heeft Moonen hem maar een gratis
rondje melken aangeboden. Want
wie het dier ter harte gaat, is even
zogoed zijn vriend.
Poot aan
De volgende stap is de aanschaf
van een mini-stier, een mini-paard
en wellicht nog wat blaarkoppen
van spaanplaat. De zaken marche
ren immers voortreffelijk en hij
moet voortdurend poot aan spelen
om aan de vraag te kunnen vol-
Zijn buurman heeft nu tachtig
koeien in de wei en mag zich in het
dorp een respectabele veehouder
noemen. Maar Moonen zit niet stil
en blijft zijn veestapel gestadig uit
breiden.
„Let op mijn woorden", zegt hij,
„er komt nog een tijd, dat Moonen
de grootste boer van De Moer is".
LEO THURING
uiteraard op originele boerenwijze
tot en met de krukjes op één pooL
