Rob Ehrens: ruiter zonder paard
Hockeyploeg aan
verjonging toe
Dames moe, maar voldaaï
John Aldi-Bua heeft hel overleefd
OLYMPISCHE
SPELEN '84
CeidóeSoiwant
DET DE BEUS: „VOORBEREIDING TE ZWAAR
kV
MAANDAG 13 AUGUSTUS 1984 PAG^daC C
Rob Ehrens
(met dressuur-
amazone
Tineke Bartels-
de Vries)
moest in Los
Angeles
toekijken.
Enskou.
LOS ANGELES De
Olympische Spelen waren
voor Rob Ehrens al voor--
bij voordat hij aan de
beurt was. De 26-jarige
Limburger werd gisteren
in het met 30.000 toe
schouwers bezette Santa
Anita Park gedwongen
toe te kijken.
Ehrens was een ruiter zonder
paard geworden. De elfjarige
bruine ruin Oscar Drum stond
kreupel op stal, niet in staat
om het zware parkoers te
springen. Net als Rob Drup-
pers kwam Rob Ehrens niet
eens aan deelneming aan de
Spelen toe. Met de eveneens
tot nietsdoen gedoemde chef
d'equipe Ben Arts kon Ehrens
zich op de tribunes gaan zitten
verbijten. Het bestuur van het
Nederlands Olympisch Comité
ontving het bericht van het te
rugtrekken van Ehrens met
gemengde gevoelens. Tenslotte
was met het vervoer van
paard, ruiter, chef d'equipe en
verzorgster zeker een bedrag
van ruim 30.000 gulden ge
moeid geweest.
„Toen het vast stond dat Oscar
Drum kreupel was, kon ik wel
huilen", aldus Ehrens. „Het zal
je maar gebeuren. Ben ik hier
al ruim twee weken om op de
laatste dag eindelijk in actie te
komen en dan overkomt me
mijn uiterste best te hebben
gedaan om me te kwalificeren.
Dat is me dan met grote moei
te gelukt en nu laat mijn paard
me in de steek".
Rob Ehrens had er bij het
NOC nog op aangedrongen
een reservepaard mee te mo
gen nemen. „In Weert heb ik
nog Reinolvio op stal staan.
Dat paard heeft ook veel ver
mogen en zou hier best hebben
kunnen springen. Maar het
NOC gaf er geen toestemming
voor".
„Drie dagen geleden leek alles
toch nog in orde te komen. Ik
had er weer alle vertrouwen
in dat het nog met een sisser
af zou lopen. Totdat ik hem
vrijdag van stal haalde en
merkte dat Oscar Drum niet
goed reageerde. Er zijn ver
schillende dierenartsen bij ge
weest. Op hun advies is beslo
ten niet te starten, hoe beroerd
ook. Maar ik ga echt niet mijn
paard aan een zware onderne
ming wagen met het risico dat
het dier voorgoed onbruikbaar
wordt. Dat kan ik Oscar Drum
niet aandoen. Hij moet tenslot
te nog langer mee. Het is een
hard gelag, maar het is niet
anders. Het is de realiteit,
waar ik mee moet leven. Ik
had me veel van de Olympi-
BEAC
handbo<
van Gc
nder h<
loskou.
»al Nedei
sche Spelen voorgestelde achtste
dit had ik nooit voor tot 307
gehouden". kehtersta
Net als in de landenwefajj de he
beheersten de AmeriEigde St
springruiters ook de stfooen; Ri>
het individuele sprifcj de dan
cours. Na een barrage! aangel
vierde de 36-jarige Joe Lreaans
met Touch of Class vo£jnese Li
vier jaar jongere vrienase Jin-B
rad Homfeld met Abq meter 2
De strijd om het bronsden acht
na een barrage beslist [46 punt
voordeel van de Z*
Heidi Robbiani met Je:
•laatst voor de Champions
'rophy en dat is het belang-
LOS ANGELES India
heeft het Nederlandse he
renhockeyteam, dat aan
een verjonging toe is, op
nieuw met de neus op de
feiten gedrukt. Vrijuit
spelend wonnen de In
diërs met maar liefst 5-2,
waardoor Oranje op de
zesde plaats van de olym
pische eindrangschikking
terecht kwam.
Dat is de laagste klassering se
dert de Spelen van 1964 in To
kio, toen Nederland de zeven
de plaats deelde met Japan. De
Nederlandse ploeg faalde in
Los Angeles. „Het maakt niet
zoveel uit of we vijfde of zesde
"Worden", wist coach Wim van
Heumen. „We hebben
P1
Ti
rijkste".
Het Nederlands elftal trad op
nieuw aan met Bos in het doel
en den Hartog voor de gebles
seerde Ewout van Asbeck op
de voorstopperplaats. Verder
stond de jonge Klaassen in de
basis als linkerverdediger in
de plaats van Pierik, die zich
nog maar al te goed herinner
de, dat hij een paar dagen voor
het begin van het toernooi in
een oefenwedstrijd tegen dat
zelfde India een paar tanden
kwijtraakte.
Zowel India als Nederland
miste de halve finales wegens
een slechter doelsaldo dan res
pectievelijk de West-Duitsland
en Pakistan, die nota bene de
finale haalden. „Dat geeft al
leen maar aan dat de ploegen
elkaar niet veel ontliepen",
meende de Indische manager
Gurdial Singh na afloop. „Als
we nu opnieuw met dezelfde
landen een toernooi zouden
spelen kon de ranglijst er wel
eens heel anders uitzien". Pa
kistan klopte in de eindstrijd
West-Duitsland na een verlen
ging met 2-1. Groot-Brittannië
verraste in de strijd om de
derde plaats ook Australië: 3-2.
Al binnen één minuut sloeg
India tegen Nederland toe.
Fernandes, met Shahid de
grootste goochelaar in de Indi
sche voorhoede, kreeg de bal
eigenlijk toevallig tegen de
stick en prompt zag de ver
blufte Bos de bal al achter
hem liggen. De treffers volg
den elkaar in snel tempo op.
Na acht minuten stond Neder
land zelfs voor met 2-1 door
toedoen van Diepeveen en
Van 't Hek, die beide malen
werden bediend door Doyer.
Dat waren eigenlijk meteen de
laatste wapenfeiten van Ne
derland. Halverwege de eerste
helft zorgde Fernandes in de
rebound van een strafcorner
voor de gelijkmaker (2-2).
Na de hervatting kwam India
opnieuw aan een voorsprong
toen Vineet Kumar de bal uit
een strafcorner tegen de plank
kogelde (3-2). Terwijl er steeds
meer toeschouwers, in afwach
ting van de finale, het stadion
binnenkwamen, maakten de
Indiërs er een grote show van.
Ausputzer Hans Kruize, voor-
stopper Den Hartog en de
vleugelverdedigers Klaassen
en Peter van Asbeck konden
de wervelende acties van de
Aziaten bij lange na niet vol
gen. Met speels gemak bouw
den de Indiër de voorsprong
uit naar 5-2 door uitblinker
Shahid en Zafar Iqbal. De
laatste treffer viel zelfs toen
India, wegens een tijdelijke
uitsluiting van Carvalho, met
tien man speelde.
Einde loopbaan
Doelman Pierre Hermans
heeft besloten zijn interland
loopbaan te beëindigen. Her
mans stond 85 keer in Oranje.
De 31-jarige Amsterdammer
begon het olympische toernooi
als eerste doelman, maar werd
- na zwak optreden in de wed
strijden tegen Pakistan en
Groot-Brittannië - vervangen
door Lex Bos.
„Ik speelde al een tijdje met de
gedachte er mee op te hou
den", aldus Hermans. „Ik zit
er tenslotte al heel wat jaartjes
bij en heb alles meegemaakt.
Op een gegeven moment kom
je op een punt, dat de lol er
wat van af gaat en dat andere
dingen voor gaan. Het werd
met mijn werk ook steeds las
tiger te combineren. Op dit
moment weet ik zelfs niet of
ik wel met competitiehockey
bij Amsterdam doorga".
Het ziet er naar uit, dat coach
Wim van Heumen, of hij wil
of niet, een drastische verjon
ging van het team moet door
voeren. Tot nu toe hebben de
volgende spelers door laten
schemeren al of niet voorlopig
te stoppen: Van 't Hek, Ties en
Hans Kruize, Hermans, Peter
van Asbeck en Ron Steens.
Voorts is het onzeker of Pie
rik, Den Hartog, Bouwman,
Doyer en Ewout van Asbeck
doorgaan. Van de jongere spe
lers blijven over: Lex Bos,
Hidde Kruize, Van Grimber
gen en Klaassen. Ook Diepe
veen blijft beschikbaar voor
Oranje.
Nederland-India 1. Fernandes 0-1, 5.
Diepeveen 1-1, 8. Van 't Hek 2-1, 19.
Fernandes (strafcorner) 2-2, 36. Vi
neet Kumar (strafcorner) 2-3, 48.
Shahid 2-4, 53. Zafar Iqbal 2-5.
Scheidsrechters: Nash (Gbr) en Mar-
janovic (Aus). Toeschouwers: 12.000.
Nederland: Bos; Hans Kruize; Peter
van Asbeck, Den Hartog. Klaassen
(56. Pierik); Steens, Ties Kruize, Die
peveen; Doyer (50. Van Grimbergen),
Hidde Kruize, Van 't Hek.
Aanvoerder Ties Kruize (links) speelde een teleurstellend toernooi.
LOS ANGELES De
loodzware voorbereiding
van de nationale dames-
hockeyploeg was in Los
Angeles toch goed voor
goud. Na de winst van 2-0
in de slotwedstrijd tegen
Australië stipte coach Gijs
van Heumen - die in het
zwembad van het olym
pisch dorp werd gejonast -
nog even aan, wat zijn se
lectie allemaal sinds het
begin van het jaar had
moeten verzetten. „We
hadden ongeveer 120 trai
ningen, 23 echte inter*-
lands en zeven oefenwed
strijden", telde hij na.
Er zijn dagen geweest, dat er
twijfel binnen de selectie sloop
over de straffe aanpak. „Soms
zag ik het echt niet meer zit
ten", aldus doelvrouwe Det de
Beus, in dit toernooi zeker be
ter op dreef dan haar grote
Westduitse rivale Susi
Schmidt. „Dan verfoeide ik
die trainingen. Ik ging er met
de pest in mijn lijf naar toe. En
dan die oefenwedstrijden te
gen herenploegen. Daar heb ik
toch wel zo'n hekel aan. Als
keepster kom ik dan steeds te
laat bij die harde schoten van
de kerels. Dan sta ik vreselijk
te balen. Maar ik moet zeggen,
zo'n gouden medaille op de
Olympische Spelen vergoedt
natuurlijk erg veel. Toch zou
ik me een volgende keer niet
zonder meer aan een dergelij
ke afmattende voorbereiding
wagen. Volgens mij kan het
helemaal geen kwaad om die
periode wat korter te houden
om de lol er in te houden".
Met het overladen programma
kwamen ook de blessures de
selectie binnensluipen. De vas
te fysiotherapeut Govert de
Lint uit Den Haag heeft dat
geweten. Hij maakte soms
overuren om de speelsters op
tijd fit te krijgen. „Eén keer
dacht ik bij mezelf: waar moet
dat in vredesnaam naar toe?",
bekende hij tijdens het feestje,
dat het bestuur van de hoc-
keybond de gouden speelsters
en de begeleiding aanbood in
een hotel in Pasadena. „Dat
was voordat we begin juli in
Maastricht tegen Engeland
speelden. Stuk voor stuk kwa
men de speelsters bij me met
klachten. Er kwam geen eind
aan. Toen had ik even het idee
dat het fout dreigde te gaan.
Gelukkig viel het later toch
nog mee".
Afscheid
Eén van de markantste figu
ren in de Nederlandse ploeg
was Lisette Sevens. De 35-jari-
ge aanvoerster, die in 1974
haar debuut in Oranje maakte,
speelde haar 125e en laatste
interland. In oktober staat Se
vens, die Van Heumen in de
toekomst zal gaan assisteren,
nog een offiëieel afscheid te
wachten. „Ik heb eigenlijk
niet eens zo veel problemen
met de voorbereiding gehad",
aldus Sevens. „Ik heb me er
op ingesteld. We wilden goud
halen, dus moesten we er wat
voor over hebben. Zes maan
den is wel overheen te komen,
vind ik. Dan blijft er nog tijd
genoeg over voor andere din
gen in het leven. Ook ik heb
een slechte periode gehad. Als
Gijs van Heumen me op de
bank zette, had ik het niet
meer. Het prikkelde me om er
weer voluit tegenaan te gaan.
Ik ben nu 35 jaar. Het is mooi
geweest. Een beter afscheid
dan dit kan ik me niet wen
sen".
te hoi
ir med
Volgens Lisette Sevens r
goud, het eerste voor if
land in een teamsport t|
de Olympische Spelen, o
danken aan de steun, df
dereen elkaar binnen de'" 1r„,
gaf. „Het was een Mf*™
team. Iedereen voelde oln..„
zelfde manier aan, w£X°*
moest gebeuren. Via het'0
putersysteem stuurden w
kaar opjuttende brieves. 1
trant van: pas op dat je>|*CXl
fouten maakt in de ven' O
ging, hoor. Voor de wed)
tegen Australië heerste eijon
ook een sfeer van: verlip*-'1
Over ons lijk".
„De ploeg heeft nog nooitjCE C/
zwaar toernooi gehad", den mi
zuchtte Gijs van Heumefeist
de vele felicitaties en hulq Nieu'
gen. „Ik geef het je maWer v
doen. Als gedoodverfde i» K-4
riet loert iedereen op je/gen ee
speelden in het begin s£an de
Tegen West-Duitsland de K
de speelsters extra gefbehaa
veerd met als resultaat
klinkende overwinning.Zweei
ruim één jaar hebben widie o;
wereldtitel, de Europese el de
en Olympisch goud geher w<
Wat kan ik nog meer ve| mete
gen?". Itatie
te e'
dai
OEGANDESE ATLEET SLACHTOFFER VAN DICTATOR IDI AMIN
LOS ANGELES John Akii-
-Bua was de man van de Olympi
sche Spelen in Mtlnchen waarop
plotseling alle superlatieven van
toepassing waren. Als 19-jarige
baarde hij opzien met goud op de
400 meter horden in een nieuw
wereldrecord, dat hij daarvoor bij
lange na niet had benaderd. Aan
het zogenaamde sportsprookje
kwam een abrupt einde. Het zou
erg lang duren voordat Akii-Bua,
de afgelopen weken in Los Ange
les aanwezig als coach van de Oe-
gandese atletiek-delegatie, weer
een belangrijke race zou winnen.
Een heel wat schokkender wed
loop, namelijk die voor zijn leven.
Toen de atleet in 1979 tijdens de revo
lutie in zijn land trachtte over de grens
te vluchten, werd hij door soldaten van
Kenia gegrepen en twee dagen gemar
teld. Nadat nij werd vrijgelaten, werd
hij twee weken later weer opgepikt en
in een gevangenenkamp vastgehouden.
De naam Akii-Bua zei de Kenianen
niets. Veel van zijn metgezellen wer
den teruggestuurd naar Oeganda, waar
zij werden geëxecuteerd door soldaten
van dictator Idi Amin. Hij ontsnapte sa
men met een vriend aan de terugreis
door uit de groep te vluchten.
Even terug naar zijn gouden tijd. John
Akii-Bua kwam in Mtinchen met afge
trapte schoenen, waarvan de spikes
half afgesleten waren. Hij sportte pas
twee jaar, maar hij had al eens in pre
cies 49 seconden alle horden genomen.
Na de series werd hem een nieuw paar
schoenen aangeboden en een sponsor
contract. Reclame met afgetrapte klof
fies is te pover. In de finale verbaasde
hij op nieuw schoeisel de wereld en
zichzelf met een (toen) niet voor moge
lijk gehouden wereldrecord van 47,82.
Akii-Bua was zo blij dat hij na de finish
spontaan nog twee horden nam. De ne
gentienjarige had het gevoel, alsof hij
eeuwig kon lopen.
Rooskleurig
Hij werd ingenaaid als de held van Oe
ganda, kreeg een huis en een baan: ko
lonel bij het politiekorps. De toekomst
voor zijn familie, een vader met zes
vrouwen en 42 kinderen, leek eindelijk
rooskleurig. Vier jaar later was het fe
nomeen in Montreal om zijn titel te
verdedigen. Drie dagen voor het eve
nement kondigden de Afrikaanse lan
den hun boycot aan en Akii-Bua keer
de weer terug naar het land waar
Amin zijn schrikbewind dagelijks ver
hevigde.
„Ik was liever niet teruggegaan, maar
de veiligheid van mijn familie stond op
het spel", zegt de huidige coach van de
Oegandese atletiekploeg in Los Ange
les, die de hel overleefde. In 1971 ver
loor hij vijf broers tijdens een militaire
staatsgreep. Op een verzoek om wed
strijden in Europa te lopen, antwoordde
Amin dat hij een paspoort kon krijgen
voor elk Oosteuropees land.
„We waren bang, want je wist nooit
wat er kon gebeuren; wanneer het
jouw beurt was. In 1970 maakten we
het mee dat een bekende sporter ver
dween. Nooit werd nog iets van hem
vernomen. We waren net zittende een
den. Miljoenen Oegandezen waren zit
tende eenden. Ik bleef in Oeganda als
sportman. Ik hield mijn mond en zo
overleefde ik".
Gevaar
Toen een escalatie in zijn land dreigde,
trof John Akii-Bua voorbereidingen
voor een vertrek. Hij zond zijn vrouw
en kinderen vooruit door de wildernis.
Toen hij zelf over de grens wilde slui
pen, zoals duizenden van zijn landgeno
ten deden, werd hij door de Keniase
soldaten opgepakt. „We moesten wel
weg. Overal was gevaar. De bevrijders
hadden geen tijd uit te zoeken wie wie
was. Er was enorme haast de oorlog te
beëindigen en de rust te herstellen".
Gedurende zijn gevangenschap in Ke
nia, nam zijn ondergedoken vrouw
contact op met de schoenenfirma
Puma, het enige adres in de vrije we
reld dat zij had. Via de Westduitse atle-
tiekfederatie, de Westduitse regering
en de autoriteiten in Kenia, slaagde zij
er tenslotte in haar man vrij te krijgen.
Het echtpaar kreeg vier jaar lang on
derdak in West-Duitsland. Vorig jaar,
vlak nadat een democratische regering
was gekozen, werd hem gevraagd terug
te komen naar zijn land. Hij kreeg er
zijn oude baan terug en werd gevraagd
als olympisch coach.
In 1972 had John Akii-Bua nooit ge
dacht dat hij ooit een topatleet zou wor
den. Daarna waren er vele momenten
waarop hij niet eens meer dacht aan
het tijdstip waarop hij die status ver
wierf. En nu praat hij weer gretig over
de race die hem bekendheid verwierf
en mogelijk zijn leven redde.
ROB VELTHUIS
John Akii-Bua heeft zijn leven te danken aan de atletiek.
Dreigende
duisternis Roen
n.
LOS ANGELES
Amerikaanse psychoijZwee
Susan Saxe, als deskurfde a;
ge in dienst van de pollben
van Los Angeles, heeft zatei
inwoners van de stad i
waarschuwd voor de geV3! d
ren van de periode na i Ian
Spelen. „De pré-olymjand
sche spanning zou tfden
eens plaats kunnen géPioer
maken voor de posi-oTyfden
pische depressie". Volgê gou<
Saxe hebben de bewoni
zich voortdurend zorS\W'0J
gemaakt over het wels^^J*
gen van de Spelen, w
niet wil zeggen dat
het succes die ongeri
heid zal verdwijnen,
afknapper is in aanti
als het sprookje uit is.
Olympische Spelen hi
ben een erg prettige s/<|
gekweekt in de stad, m,
nu gaan we weer tel
naar de grauwheid van
ledag, aldus Saxe, die
vinger hief bij de gedacl
aan alle psychologist
problemen en huwelijl
spanningen die geduren
de Spelen op een laag pij
zijn terech tgekom en
naderhand des te hefti
weer op te laaien.
