„Ik vrees mezelf het meest"
Chinese successen komen
niet uit de lucht vallen
^ie\
OLYMPISCHE
SPELEN '84
RIA STALMAN:
Boksteam Korea dreigt op te stappen
Libanezen met soberheid op Spelen
LOS ANGELES Een Stigheid. „Aanvankelijk had ik
„vlucht" naar Amerika gedacht dat een gouden me
daille niet zoveel waard zou
zijn. Maar nu hoeven ze niet
meer te komen aanzetten met
die en die was er niet. Ik heb
nu genoeg bewezen. Die 71,22
had Ria Stalman een ge
slaagde studie Frans en
betere sportmogelijkhe
den moeten opleveren.
Vijf jaar later heeft ze het heeft me niet meer motivatie
discuswerpen eindelijk gegeven. Ik ben al twee jaar
echt onder controle; Frans
spreekt ze liever niet.
aan het trainen voor een me
daille. De zekerheid is wel toe
genomen. En als ik vertrou
wen heb het goed te doen, dan
„De laatste twee jaar had ik gebeurt dat ook. Dan valt alle
slechts één doel, al het andere druk weg. Dat heb ik vorig
is voorlopig naar de achter- jaar ondervonden tijdens de
grond geschoven". Het hoofd wereldkampioenschappen
er bij houden, is volgens Ria (waar zij zevende werd, red.).
Stalman de belangrijkste ver- Ik had geheel geen last van
eiste om na Fanny Blankers- nervositeit. Dat vloeit voort uit
-Koen als tweede Nederlandse die zekerheid",
vrouw goud te veroveren op Sporten in Nederland heeft
een olympisch atletiekonder- Ria Stalman nooit veel bevre-
deel. „Door de boycot zijn mijn deging gegeven, al vestigde zij
kansen op goud met negentig tien jaar geleden haar eerste
procent gestegen. Als het nationale record (54,14). In
enigszins meezit moet ik mak- 1976 werd ze met 58,18 door
kelijk kunnen winnen,
vrees mezelf het meest"
De in Tempe „studerende" ex-
Ik het NOC niet capabel genoeg
geacht om aan de Olympische
Spelen in Montreal deel te ne-
Haagse, die vrijdag in Los An- men. Dat raakte haar diep.
geles in actie komt, heeft zich Wanhopig onderging ze een
voor de buitenwereld dit jaar periode van stilstand, totdat zij
onverwacht in de meest kans- begin 1977 in de Verenigde
rijke positie gemanoeuvreerd. Staten het beloofde sportland
Met haar vijftiende verbete- vond. Twaalf keer verbeterde
ring van het Nederlands re- zij daar haar beste prestatie,
cord (thans op 71,22 meter) waarvan zes keer in Walnut,
drong ze na jarenlang volhar- waar zij op 14 juli de schijf
den door tot de absolute werp- verder weg zond dan ooit.
top. Slechts zes vrouwen gooi- „Ik was er allang mee gestopt
den de discus ooit verder. Als als ik in Nederland was geble-
westerse houdt Stalman zich
als enige op in de kleine eli
te-kring.
Ria Stalman interesseert zich met collega-krachtpatser Erik de Bruin voor het olympisch computer
systeem.
In 1977 had ik de sport al
voor gezien beschouwd en ik
wilde eens kijken hoe het hier
De verre worp verbaasde haar is. Gelukkig heb ik het plezier
slechts in de relatie met de pe- in het werpen weer gevon-
riode waarin deze tot stand den". De kwestie-Montreal zit
kwam. „Ik was genezen van haar nog steeds hoog. „Ik. ben
een beenblessure en kwam net voor mijn gevoel toen ten on-
uit een zware trainingsperiode, rechte gepasseerd, zoals bij-
Ik was erg moe en had last voorbeeld nu Nellie Cooman.
van spierpijn. Daarom ben ik De mensen in Nederland reali-
er van overtuigd dat ik verder seren zich niet hoe belangrijk
moet kunnen gooien. Maar dat sport is voor een maatschappe-
is erg afhankelijk van de om
standigheden".
lijke carrière. Het is niet al
leen dat wedstrijdje afwerken.
De opmerkelijke progressie Sport kan bepalend zijn voor
van bijna vier meter, geeft
Stalman een prettige bijkom-
medaille. Nellie Cooman kan
voor hetzelfde geld nu al zeg
gen: ik houd het voor gezien
en ga iets leukers doen".
„In Amerika zetten ze inder
daad een wereldrecordhouder
aan de kant als hij in één se
lectiewedstrijd om wat voor
reden niet voldoet. Dat is kei
hard, maar wat moeten ze hier
anders? Het land bulkt van de
kwaliteit. In Nederland wordt
veel te weinig gedaan aan
sport op hoger niveau, zeker
niet op de scholen. Ze ver
wachten er dat je je te barsten
werkt en op de Olympische
Spelen automatisch bij de eer
ten. De wijze waarop ze het
momenteel brengen stoort me
wel. Zoals soms ook de geringe
ste acht komt. Ze hebben het waardering voor mijn presta-
gewoon veel te hoog in hun
bol".
De belangstelling voor Stal-
man's activiteiten is in de Ver
enigde Staten niet bijster
groot. Ook niet tijdens de Spe
len, waar de schijnwerpers
slechts op Amerikaans goud
worden gericht. „Het volk is
van nature zo nationalistisch,
zeker met dit soort evenemen-
ties. Een meisje bij mij op de
universiteit gooit acht meter
minder, maar krijgt veel aan
dacht in de pers. Ik heb geen
enkel interview gehad. Mijn
71,22 werd met een paar regel
tjes afgedaan. Dat irriteert me
wel eens. Maar echt storend is
het niet. Ik ga gewoon mijn ei
gen gang".
Toch denkt Stalman niet meer
aan een definitieve terugkeer
naar Nederland. „Vorig jaar
heb ik dat wel overwogen,
maar die gedachte is in de loop
van deze zomer veranderd, ze
ker na de 71,22. Ik heb hier
wel eens moeilijke perioden
gehad. Zeker als je na een sei
zoen weer moet begihnen met
dat saaie lopen en al die
krachttrainingen. Maar ik heb
weer de motivatie om verder
te willen, nu ik zo dicht bij het
wereldrecord zit. Ik zou trou
wens wel gek zijn als ik er nu
mee ophield. Na al die jaren
keihard werken is het einde
lijk wat lucratiever, al zal ik er
niet rijk van worden". Haar
sponsor keert een premie van
40.000 gulden uit bij het win
nen van een gouden medaille.
„Dat zijn standaardbedragen
voor alle sporters. Al kan ik
me voorstellen dat de grote
sterren in hun contracten
meer hebben bedongen. Win
naars op de 800 en 1500 meter
zullen, denk ik, beter worden
gehonoreerd".
Bij een lengte van 1,79 meter
weegt Stalman 95 kilogram.
Zij is afgevallen; in de winter
was de weegschaal nog onver
biddelijker: 103 kilogram.
„Een ideaal gewicht voor mij
als atlete, maar als ik ben ge
stopt, wil ik terug naar mijn
normale gewicht van 75 kilo.
Een dieet volgen lijkt mij vrij
eenvoudig. Na al die jaren dat
ik die keiharde trainingen heb
kunnen opbrengen, is dat een
peuleschilletje".
Dat is voorlopig nog niet aan
de orde voor de inmiddels 31-
jarige laatbloeister. De studie
Frans laat ze voor wat die is.
Vermoedelijk schakelt ze over
op communicatie. De journa
listiek trekt haar wel. Maar de
discus zal nog even hoofdzaak
blijven, afhankelijk van even
tueel goud komend weekein
de. „Die boycot is toeval, de
rest koppigheid, stug doorzet
ten. De oogkleppen voor en
steeds maar weer hard wer
ken".
ROB VELTHUIS
SPORT WORDT NA CULTURELE REVOLUTIE GESTRUCTUREERD
LOS ANGELES De vitèerd voor de verschillende
Amerikanen vallen mo
menteel van de ene ver-
parties ten einde het één en
ander te verklaren. Moeilijk is
dat niet. Terecht wordt er op
Sovjet-Unie en vooral Bulga
rije aan kwaliteit heeft inge
boet. Normaliter zouden de
Chinezen nooit in de buurt
bazing in de andere. Nie- gewezen dat het toernooi van
mand had onderkend dat de gewichtheffers door de af-
de, voor het eerst sinds wezigheid van landen als de
1932 weer aanwezige, af
vaardiging van de Chinese
Volksrepubliek in staat
zou zijn de internationale van het goud zijn gekomen,
concurrentie op de ver
schillende sportdisciplines
het hoofd te bieden. Na
tuurlijk, de naam van Zhu
was bekend. De vermaar
de hoogspringer kon Iet-
Alleen aan het goud van Xu
Hai Feng kleeft een geschiede
nis. De 27-jarige kampioen van
het vrij pistool-schieten is het
produkt van het Chinese sy
steem. Elke burger behoort
terlijk en figuurlijk niet immers in staat te zijn het land
over het hoofd worden
gezien. Ook in de turnwe-
reld was men nog wel be
reid met de Chinezen re
kening te houden. Maar
wat gebeurt er nu in Los
Angeles allemaal? Bij het
gewichtheffen verschijnen
de kleine mannetjes in
eens in de lichte klassen
op het podium. Elke dag opmerkelijke veranderingen
te verdedigen. Daarom wordt
sinds jaar en dag iedereen met
wapens vertrouwd gemaakt.
Die vaardigheid bleek tijdens
de 23e Olympische Spelen van
grote waarde. Onbewogen
werkte de Chinees zijn reeks
af en werd prompt uitgeroe
pen tot de nieuwe volksheld.
Uitzwermen
Want dat is ook één van de
kan een medaille worden
afgehaald.
De doorgaans zo ondoorgron
delijke gezichten van de Azia
ten stralen dan ook. De Ame
rikanen willen natuurlijk
die China sinds de culturele
revolutie heeft ondergaan.
Hoewel de wijzigingen in een
traag tempo worden doorge
voerd, mag er weer iets. Het
uit zich in de keuze van de
kleding, het gebruik maken
van bonte kleuren en vooral
graag weten hoe dat nu alle- door het zoeken van toenade-
maal mogelijk was. De uitge
breide Chinese delegatie - chef
de mission Li Meng Hua
bracht een veertigtal officials
fnee - wordt regelmatig geïn-
ring naar het westen. Boven
dien wordt begrepen dat via
de sport veel zogenaamde lan
ge termijn-doelen eveneens
kunnen worden gerealiseerd.
De regering stelde; veel geld
beschikbaar voor de trainers
en coaches om over de wereld
uit te zwermen. Overal doken
de Chinezen op. Soms brach
ten zij atleten mee. Soms niet,
maar één ding was altijd het
zelfde. De notitieboekjes wa
ren constant bij de hand. Ogen
en oren werden goed de kost
gegeven. Heel langzaam werd
de door de jaren heen opgelo
pen achterstand weggewerkt.
In sommige takken van sport
bleek de aanleg van de Chine
zen wat groter met als gevolg
dat de vooruitgang daar snel
ler bespeurbaar was. Zo werd
het Chinese damesteam in
1982 eerste op de wereldkam
pioenschappen volleybal in
Peru. Vorig jaar zette de pro
gressie zich voort. Tijdens de
negende Aziatische Spelen
werd de hegemonie van het
tot dan oppermachtige Japan
doorbroken. Toen de balans
kon worden opgemaakt, ble
ken de Chinezen 61 gouden
plakken in handen te hebben
terwijl de Japanners met 57
medailles tevreden moesten
zijn.
Nog meer dan deze successen
spreken de volgende cijfers
aan: vorig jaar kwamen 326
teams en in totaal 3400 atleten
in 73 verschillende landen in
actie. Het was dan ook volko
men ten onrechte dat de Ame
rikanen verbaasd waren. Wa
ren zij wat minder met hun ei
gen sportvedetten bezig ge
weest, dan hadden zij eerder
kunnen vaststellen dat in het
verre China een andere wind
was gaan waaien. De Chinese
successen komen dan ook ei
genlijk helemaal niet uit de
lucht vallen.
Wang Xun Sheng, de vice-
voorzitter van de Chinese
sportpers, geeft grif toe dat de
sport voor zijn land erg be
langrijk is geworden. „We wil
len meer zijn dan een tafelten-
nisnatie. De regering heeft 350
miljoen dollar uitgetrokken
om onze sportmensen snel
naar het vereiste niveau te
brengen. We gaan ons nu bij
voorbeeld richten op de zwem-
sport. Er worden overal baden
Verleden tijd
Hij vertelde ook dat inmiddels
het land wordt afgestroopt op
zoek naar grote kerels. Man
nen met gevoel voor basket
bal. Andere takken van sport
waarin de Chinezen volgens
Xun Sheng graag op korte ter
mijn een rol willen spelen zijn
waterpolo en voetbal. Bena
drukt wordt dat de tijd van de
zogenaamde ping-pongdiplo-
matie als voltooid verleden tijd.
wordt beschouwd. Nog meer
dan in het recente verleden
wordt de sport gestructureerd.
Op school wordt nu al twee
uur per dag verplicht gymnas
tiekles gegeven. De talenten
worden overal uit het giganti
sche land tevoorschijn geto
verd en in speciale sportinsti
tuten ondergebracht. Alleen
om deze redenen al kon op de
Zhu Jinhua, de wereldrecordhouder hoogspringen, i
toonaangevende Chinese atleet.
Bovendien kwam er nog iets
bij. Xun Sheng weer: „We
doen alles samen. Niet alleen
in de fabrieken, maar ook in
de sport. Het is voor het land".
Typerend voor de nieuwe aan
pak is ook de openhartigheid
waarmee de Chinezen te werk
gaan. In het verleden moesten
vragen altijd schriftelijk wor
den gesteld. Er werd dan soms
urenlang door meerdere perso
nen gediscussieerd alvorens
een antwoord kon w'orden ge
geven. In Los Angeles gaat dat
allemaal anders. Zelfs laat Sun
Wei Xue, één van de begelei
ders, vriendelijk weten dat de
woordvoerder Chia Wei Woo
eventueel wel bereid is ook te
lefonisch nog wat toelichtin
gen te verstrekken. Om het
werken nog wat gemakkelij
ker te rnaken, wordt voorts de
nodige documentatie over
sport in China overhandigd.
Fraaie boekwerken waarin
zelfs advertenties zijn opgeno
men. Heel anders dat het pro-
pangadamateriaal op vooroor
logs papier dat een drietal ja
ren geleden nog werd ver
strekt.
nuttig is grote sportevenemen
ten naar de republiek te halen.
Dat betekent de komst van
buitenlanders en dus deviezen.
Hoewel nog niet officieel, leidt
dat er toe dat China laat door
schemeren interesse te hebben
voor de organisatie van de
Aziatische Spelen van 1990.
Bovendien wordt het IOC in
het oor gefluisterd dat het land
in het jaar 2000 waarschijnlijk
gereed zou zijn voor het hou
den van de Olympische Spe
len. Als het aan de Chinese
leiders ligt, blijven de Spelen
dus nog wel een poosje be
staan. Was er werkelijk ie
mand die dacht dat de politiek
de sport zou loslaten?
PETER VAN PUTTEN
China blijkt ook in dit opzicht
heel snel te hebben geleerd.
Dat blijkt eveneens uit de me
dedeling dat de sportprestaties
vingers worden uitgerekend mits aansprekend met een sti-
dat China zich snel aan het in- pendium van tweeduizend
ternationale sportfront zou gulden zullen worden gehono-
manifesteren. reerd. China beseft goed de
Daniel Kagchelland anno 1936 op de schouders van zijn
porters.
Zeiler Daniel Kagchellant
„Ik moest de tol betalen
voor gouden medaille
DEN HAAG In de vele het programma. Drie dat
verschillende klassen behaal- van werden gewon n?
deii Nederlandse zeilers tij- Tweemaal werd hij tweec
dens de tot nu toe gehouden eenmaal vierde en een mi
Olympische Spelen drie keer zesde. „Ik was nogal be hot
goud, vier keer zilver en vier lijk zwaar. Daar stond
keer brons. De eerste Olym- hoop kracht tegenover,
pische zeilwedstrijden wer- wedstrijden gingen
den gehouden in 1896 in door. Eén keer zelfs bij ivf/il
Griekenland, in de Baai van kracht negen. Soms duuri
Salamis. In de olympische een wedstrijd vier uur
eenheidsklasse, de internatio- kwam je helemaal kap1
nale Olympia-jollen, kwam weer aan de kant. Maar
één Nederlander ooit in het had het er allemaal
bezit van de gouden medail- over".
Ie. Dat was de in Rotterdam
geboren en thans in de Haag- In Rotterdam volgde
se Vreeswijkstraat wonende thuiskomst voor Kagi
Daniel Kagchelland. een grote huldiging.
Buiten een geweldige tijd, ren heel wat mensen op
die ik niet snel zal vergeten, been. Ik was lid van de tal
heb ik aan het zeilen een terdamse zeilvereniging A0r,
paar kapotte knieën en de bijna alle leden waren aak
nodige rugklachten overge- wezig. Het was erg leuk 4^
houden. Het was vroeger mijn vrouw deelde in
voor ons bikkelhard vechten, feestvreugde. De gouden rrPn°
In 1936 ging ik naar de daille moest ik natuurlmlï-
Olympische Spelen in de we- steeds laten zien. Ik heel h
tenschap dat ik daar een me- nog steeds erg veel waar^nc
daille kon winnen. Anders aan die plak. Hij is opgebój^r
kwam je echt niet voor uit- gen in een kluis op de ban.
zending in aanmerking". Het is toch verschrikkelrnc
Als de dag van gisteren weet wat de wielrenner Arie vjs
de inmiddels 70-jarige Daniel - Vliet is overkomen, dat z;)lis<
Kagchelland nog te vertellen medailles tijdens een tei
hoe de selectie voor de Spe- toonstelling werden gest gr
len tot stand kwam. „Het was len". tisc
een selectie van zo'n veertig In 1940 mocht Daniel Ka,ube
man. Uiteindelijk bleven er chelland zonder voorselectie
vijf over. Die kwamen, in naar de Spelen. Maar <d i
door het watersportverbond Tweede Wereldoorlog tr<bgn
speciaal aangekochte boten, een streep door de rekenirk[\t
in een aantal wedstrijden te- In 1950 is Daniel Kagchat g
gen elkaar uit. Dat was vech- land met de wedstrijdsport
ten op het water. Uiteindelijk gestopt. Maar hij volgt hin i
was ik de sterkste en ging de zeilen nog steeds op de vo^\ u
Zaandammer Riekes van der Zijn 40-jarige zoon Rien ter
Stadt als reserve mee naar kampioen van Nederland rste
Kiel": dezelfde klasse waarin vad\ Vo
Zeven wedstrijden stonden er goud won op de 01ympiscie\eT
voor Daniel Kagchelland op Spelen. Kagchelland se/n'tsto
zit in de protestcommissiern
van het watersportverbond^rn
Daniël Kagchelland is nt arr
steeds graag op het watq te
Hoewel hij niet meer in e<38 d
zeilboot stapt, trekt hij er 4poi
goed weer nog steeds op u
in zijn motorboot. „Het
heerlijk om op het water
zijn. En nu is het echt on^^,
spannen, dat was in 1936 zi
(ADVERTENTIE)
TEXEN MEX OP DE OLYMPISCHE SPELEN
CeidaeSouocMit
lei
WOENSDAG 8 AUGUSTUS 1984 PAGIS-
LOS ANGELES De jurering bij het
olympisch bokstoernooi stond gisteren op
nieuw ter discussie. Het Zuidkoreaanse
team dreigde zelfs met opstappen, nadat
hun kopman, de lichtweltergewicht Kim
Dong-Kil, in de kwartfinales verloor van
de Amerikaan Jerry Page. Dat was een
zeer discutabele beslissing van de jury. De
nummer één van de wereldranglijst raak
te de Amerikaan in de derde ronde waar
hij wilde. Hij had alleen de pech dat Page
op zijn benen bleef staan. In moeilijke
momenten genoot Page ook de steun van
de arbiter, die een losgeraakte veter con
stateerde. „We overwegen serieus ops uit
het bokstoernooi terug te trekken", ver
klaarde Oh Soo-In, de vice-voörzitter van
de Zuidkoreaanse boksbond. „We hebben
een officieel protest ingediend tegen de
jury-waardering van 4-1 in het nadeel van
onze bokser".
De protestcommissie kan de jury-waarde
ring ongedaan maken en een verliezer tot
winnaar uitroepen. „Wii hebben veel
mensen gesproken, die allen vonden dat
de uitslag niet juist was", zei Oh. Op de
vraag of hij vond dat de Amerikaanse
boksers bevoordeeld werden, antwoordde
hij volmondig: „Ja".
Cardiff Gondwe uit Malawi riep gisteren
over de bokswedstrijden: Wij boksen te
gen heel Amerika in de ring". Gondwe
had het over vlieggewicht Peter Ayesu
van zijn ploeg, die met 5-0 verloor van
Peter McCrory. Hij vocht de overwinning
van de Amerikaan niet aan, maar hij
vond wel dat het krachtsverschil lang niet
zo duidelijk was geweest.
De Algerijnse bokscoach Lonnes Lahiani
schreef de nipte nederlaag van zijn pupil
Mohamid Bouchiche tegen de Canadees
Willie de Wit aan showbusiness-redenen
toe. „De organisatoren willen een finale
tussen De Wit en de Amerikaan Henry
Killman. Dus moest De Wit winnen". Be
nadeelde Nigerianen spraken op het hoog
ste olympische niveau van discriminatie.
LOS ANGELES Vraag aan
een Libanese atleet in Los An-
„Waarom bestaat uw
hij burgerpiloot, maar door de
talloze bombardementen in
zijn land is hij vaak gedwon-
ploeg voornamelijk uit sprin- gen aan de grond te blijven.
ters". Antwoord: „Omdat je
snel moet zijn om de bommen
te ontlopen in Beiroet". Het
Dat gaf hem volop gelegen
heid tot trainen. „Het klinkt
misschien tegenstrijdig, maar
oorlogsgeweld in Libanon is als sportman heb ik van de
ook tijdens de Olympische
Spelen te horen. „Maar", ver
zekert Daniël Darricau, „van
tijd tot tijd moet je lachen, an
ders word je gek".
Darricau is de oudste van twee
schermende broers in Los An-
oorlog kunnen profiteren. Ik
was op en top voorbereid".
Niet iedereen heeft de olympi
sche deelneming volgens plan
kunnen afwerken. Zeina
Mina, de beste zevenkampster
geles. In het dagelijks leven is van het land, was door de ver
woestingen in Beiroet, aange
richt door de vechtende partij
en, gedwongen tot het lopen
van de 400 meter. „Ik kon
nergens in een stadion trainen
voor de technische nummers.
Lopen kon wel, op het strand
of waar dan ook, tussen de
bombardementen door. Dat
ging prima en het hielp me de
rest te vergeten", aldus de at
lete die uit bezorgdheid voor
de achtergebleven landgeno
ten en eerbied voor de slacht
offers het olympische feest
met gepaste soberheid vie
De vroege uitschakeling!*,,
iedereen ten spijt kan
de gedachte aan thuis d
,heid over het verblijf i
Angeles overschaduwen,
ongerustheid blijft,
weet nooit wat er gebeurt^
zijn burgers, die daarjj/
sterven", verwoordt Henij/e
jongste van de schen
broers, de gevoelens v
Libanezen, veertig in ged
het in meerdere opzicf
zonnige Californië.
