Net rond Carl Lewis
hermetisch gesloten
Evelyn Ashford ontwaakt uit droom
Joan Benoit
onnavolgbaai
OLYMPISCHE
SPELEN '84
Elly van Hulst went aan sfeer
Goed resultaat zevenkampsters
uitgeput
Zwalkende
Zwitserse
oververhit
£eidóc(3oimMit
MAANDAG 6 AUGUSTUS 1984 PAGINA 16
LOS ANGELES Het optreden van Els Vader op de 100 meter is be
perkt gebleven tot de serie en kwartfinales. De Zeeuwse was daarover
zaterdagmiddag, toen voor haar het doek was gevallen, danig teleurge
steld. Vrijwel tegelijkertijd nam Elly van Hulst de uitschakeling in de
halve finales van de 800 meter erg nuchter op. „In eerste instantie ben
ik hier voor de 1500 meter. Voor mij was het een verademing dat ik
eindelijk weer eens een wedstrijd kon lopen. Met die twee 800 meters,
die ik nu heb gelopen, ben ik gewend aan het stadion en de sfeer, die er
tijdens de wedstrijden hangt", aldus Van Hulst. Els Vader was in de och
tenduren erg gemakkelijk door de series gekomen met een tijd van 11,43
seconden hoewel zij bepaald niet optimaal liep. „Mijn eerste veertig me
ter waren erg slecht, daarna kwam ik pas goed op gang". In de eerste
kwartfinale eindigde Vader vervolgens als vijfde in 11,56 seconden. Die
tijd was voor de tweede achtereenvolgende maal de dertiende prestatie
van de 32 loopsters, maar het leverde Vader, die een nadelige loting had
getroffen, geen toegang tot de halve finales op. In de andere drie kwart
finales was de prestatie van de Nederlandse wel goed geweest voor nog
een vervolg op de 100 meter. Olga Commandeur is gistermorgen als
vierde loopster de halve finales van de 400 meter horden ingegaan. In
56,67 seconden won de IJmuidense de derde van de vier series.
LOS ANGELES Er zijn
nog Nederlandse atletes die
kunnen afzien. Sportmeisjes
die zichzelf pijn kunnen
doen en niet al te vlug de
handdoek in de ring gooien.
Tineke Hidding is daar een
voorbeeld van. De 25-jarige
scholiere uit Bergen bewees
in Los Angeles op de zeven
kamp alleen al door haar
doorzettingsvermogen dat ze
haar uitzending naar Los
Angeles meer dan verdiend
had. De beloning vond ze in
een zevende klassering, vier
plaatsen voor Marjon Wijns-
ma. Na de eerste dag had Ti
neke Hidding zoveel last van
haar beenblessure dat een
ander, met een mindere in
stelling, er op dat moment
de brui aan gegeven zou
hebben. Hidding zette echter
door, weigerde ook nog een
pijnstillende injectie en be
gon de tweede dag van de
zevenkamp, om te zien hoe
ver ze kon komen. Opgeven
deed ze echter niet, al zou
dat coach Westphal niet ver
baasd hebben. „Ik sta er echt
van te kijken dat Tineke nog
zo goed heeft kunnen preste
ren", merkte hij na afloop
op. Tineke Hidding, die met
6147 punten haar eigen na
tionale record met op maar
acht punten miste, was ook
tevreden, rekening houdend
met haar blessure. „Ik denk
dat ik, als ik fit was geweest
zeker 150 tot 200 punten
meer had kunnen scoren.
Tijdens het verspringen
durfde ik weinig risico's te
nemen en ook bij het speer
werpen en de afsluitende
800 meter had ik normaal
gesproken meer punten
kunnen scoren. Wellicht had
ik 6300 punten kunnen sco
ren hier, dat had me dan
toch in de buurt van een
medaille-plaats gebracht. Ik
vond het erg rottig, maar het
zat er met die blessure ge
woon niet in". Trouwens
ook Nederlands's tweede ze
venkampster, Marjon Wijns-
ma (19 jaar) mag men niets
verwijten. Zij eindigde op de
elfde plaats en kwam met
een puntentotaal van 6015
voor het eerst in haar carriè
re boven de grens van 6000
punten. „Ik wist dat zoiets
erin zat en ik ben blij dat het
me juist hier gelukt is, on
danks dat ook ik niet hele
maal fit was. Ik heb echter
niet zoveel last van mijn
blessure gehad. Mij speelden,
in deze geweldige atletiek-a-
rena, de zenuwen de eerste
dag een beetje parten, maar
ik heb me goed kunnen her
stellen. Ontevreden ben ik
dan ook niet. Voor Tineke
vind ik het trouwens erger
dan voor mij. Zij had hier
heel ver kunnen komen".
LOS ANGELES Hardlopen
vertroebelt bij Evelyn Ashford
soms het bewustzijnsvermo
gen. Nadat zij eindelijk als eer
ste een olympische finale be
ëindigde, realiseerde zij zich
amper wat er gebeurde. Pas
toen de stadionspeaker haar
olympisch record (10,97) om
riep, ontwaakte zij uit haar
droom. „De tijd staat vaak stil
als ik in een race zit. Dan heb
ik het gevoel dat ik alle tijd
heb om te reageren. Soms
denk ik helemaal niet. Dan is
de race afgelopen, maar ik
weet niet eens wat ik deed. En
een andere keer heb ik precies
in de gaten hoe de wedstrijd
verloopt en wat ik fout doe.
Het is elke weer anders. Ik
had nu het idee dat mijn be
nen te snel gingen voor mijn
lichaam, maar verder ging het
erg goed." „Als ik freewheel,
als alles perfect gaat, dan voelt
dat aan als niets. Je voelt de
baan niet, je voelt je armen
niet bewegen, je voelt de wind
niet langs je heen gaan. Het is
niets. Het is perfect. Ik ben ge
lukkig omdat ik de olympische
medaille heb gewonnen in een
tijd die sneller is dan ooit een
ander liep tijdens de Spelen.
Ik heb altijd gedroomd van
een gouden medaille op de 100
meter. Het is zeer bevredigend
dat ik na Wilma Rudolph het
goud weer naar Amerika heb
gebracht".
Blessures en boycotten hebben
Ashford altijd dwars gezeten
in haar streven de snelste
loopster van de wereld te zijn.
Weliswaar vergaarde ze die
status vorig jaar, door dank zij
de ijle lucht van het hooggele
gen Colorado Springs Marlies
Göhr het wereldrecord te ont
nemen. Maar de echte kroon
ligt op de Olympische Spelen
en sinds vorig jaar, de wereld
kampioenschappen.
Nadat zij in haar tweede jaar
als wedstrijdloopster vijfde
werd op de 100 meter tijdens
de Spelen in Montreal, werden
gouden medailles haar grote
doel. Zij brak haar studie af,
pikte haar baantje als schoe
nenverkoopster weer op en
besteedde de rest van haar tijd
aan trainen om in Moskou op
tijd over de finish te kunnen
komen. De teleurstelling van
de boycot kwam zo hard aan,
dat de Amerikaanse overwoog
haar carrière als beëindigd te
beschouwen. Een maand later
kon ze al niet meer stilzitten.
„Het is niet zo dat hardlopen
mijn hele leven bepaalt, maar
ik besteed er wel de meeste
tijd aan. Ik ben keihard voor
mezelf. Ik verwacht bepaalde
dingen en als ik zeg dat het op
die manier moet, dan zal dat
ook zo gaan. Maar ik heb ook
veel andere hobbies. Lezen,
kleren naaien, winkelen, eten
en bioscopen bezoeken. Niets
opwindend dus. Ik ben echt
niet zo'n opwindend persoon".
Gekwetst
Ashford heeft inmiddels een
respectabele erelijst opge
bouwd, al wordt de kans dat
die ooit compleet wordt, steeds
kleiner. Twee keer won ze tij
dens de World Cup zowel de
100 als de 200 meter, voor haar
naaste rivale Göhr. Maar tij
dens de WK in Helsinki was
van een serieuze krachtmeting
geen sprake, nadat zij halver
wege de 100 meter finale ge
kwetst tegen het kunststof
sloeg. Wat de revanche voor
het gedwongen wegblijven in
Moskou had moeten worden,
werd een drama. Ook in haar
woonstad Los Angeles blijft
het katterige gevoel van een
gedevalueerde strijd hangen.
Bovendien start Ashford niet
op haar favoriete afstand, de
200 meter, omdat zij tijdens de
kwalificatie-wedstrijden licht
geblesseerd raakte. „Niet ern
stig, maar ik wilde geen enkel
risico nemen om de spelen te
moeten missen". En in Ameri
ka zijn ze dan heel gemakke
lijk: Niet lopen tijdens de Spe
len. Ashford is ervan over
tuigd dat zij zaterdag in de
vier maal 100 meter-ploeg een
tweede gouden plak zal vero
veren.
Aan stoppen met sporten
denkt de 27-jarige atlete niet.
„Ik ga door zolang ik snelheid
heb. Tot mijn dertigste hardlo
pen moet mogelijk zijn. Ik hou
van wedstrijden lopen. Ik ver
heug me nu al op het circuit in
Carl Lewis tijdens de ereronde,
uiteraard getooid met de Stars
en Stripes.
LOS ANGELES Het net rond Carl Lewis is herme
tisch gesloten. De man móet - de wens van het Ameri
kaanse volk is de laatste dagen uitgegroeid tot een eis -
tijdens de olympische atletiekdagen vier gouden me
dailles wegslepen om Jesse Owens te evenaren. Om
Lewis daarbij zo goed mogelijk te helpen, wordt aan
nagenoeg alle wensen van atleet tegemoet gekomen.
Zelfs als daarvoor het protocol geweld moet worden
aangedaan.
Na afloop van de wedstrijden
worden alle prijswinnaars
naar de interview-ruimten ge
sleept door behulpzame sup
poosten. Voor Lewis werd za
terdagavond echter een uit
zondering gemaakt. Terwijl de
snikhete tent, waarin de
vraaggesprekken plaats vin
den, uitpuilde van de wach
tende journalisten maakte men
daar na een half uur melding
van het feit dat de „meester"
niet kwam opdagen. Dat hij
aan het einde van zijn toernooi
een grote persconferentie zal
geven.
Een half uur later, na de hul
diging in het stadion, ver
scheen Lewis toch. Vergezeld
van zes suppoosten draafde hij
snel weg naar de dopingcon
trole. De bloemen en de gou
den medaille nog in zijn han
den. Chauvinistische Ameri
kaanse journalisten applaudi-
seerden nog wel voor hem,
maar Lewis trok zich er niets
van aan en verdween na de
dopingcontrole ijlings via een
achterdeur.
Aan een praatje ontkwam hij
echter niet. Dat was met ABC-
-televisie. de maatschappij die
Concurrentie
op hielen
Edwin Moses
LOS ANGELES Het geklik
van honderden camera's naast
hem joeg Edwin Moses gister
avond te vroeg uit de start
blokken. De reactie van de
wereldrecordhouder gaf aan
hoe gespannen hij naar de fi
nale van de 400 meter horden
had toegeleefd. De valse start
werd de man, die niet mocht
verliezen, niet aangerekend.
Edwin Moses wist de ogen van
heel de Verenigde Staten op
zich gericht. Na zijn olympi
sche titel van 1976 in Montreal
en de door de Amerikaanse
boycot van 1980 in Moskou ge
miste prolongatie, mocht het
goud hem niet ontglippen. Mo
ses won inderdaad, maar in
geen van de nu negentig op
een rij gewonnen grote wed
strijden zat de concurrentie
hem zo dicht op de hielen. Mo
ses noteerde een tijd van 47,75
seconden, maar zijn 18-jarige
landgenoot Danny Harris fi
nishte nog geen viertiende se
conde later als tweede, op zijn
beurt gevolgd door de West
duitser Harald Schmid.
bijna 700 miljoen heeft betaald
voor de tv-rechten van de
Spelen. Voor dat geld mag
ABC iets verwachten, ook een
interviewtje met Carl Lewis.
„Voor zestig procent is het nu
gebeurd", merkte hij daar op.
„De honderd meter is voor mij
veruit het moeilijkste num
mer. Het is zo verdomde snel
voorbij, als je een fout maakt
kun je die niet meer herstel
len. Vandaar dat ik vooraf ook
het meest bevreesd was voor
die 100 meter. Als er iets zou
misgaan, zou het uitgerekend
op die eerste afstand zijn, was
mijn heilige overtuiging".
Tot grote vreugde van de hele
Amerikaanse natie ging er
niets mis met Carl Lewis. Zijn
manier van optreden was een
ware demonstratie van zijn
klasse. De massa op de tribu
ne, zo'n 75.000 waren er geko
men om Lewis de eerste me
daille te zien winnen, was de
hysterie nabij. Als „eigen" at
leten alleen maar uit hun trai
ningspak stappen, wordt de
menigte al nagenoeg gek van
bewondering en enthousiasme.
En als dan uitgerekend de gro
te favoriet, de man naar wie
iedereen met bewondering
kijkt, ook nog slaagt in zijn op
zet, is het hek helemaal van de
dam. Enthousiasme kent dan
geen grenzen meer. Vooral
ook omdat ook Carl Lewis
voor zijn doen heel emotioneel
reageerde na het behalen van
zijn eerste gouden plak.
„Dat was inderdaad ongewoon
van mij", bekende hij voor
ABC-televisie. „Maar dat
kwam omdat dit inderdaad
voor mij de moeilijkste opgave
was". Over de race, die hij vol
tooide in 9,99 seconden kon hij
nog melden: „Als ik achterop
raak op de 100 meter, raak in
niet in paniek de eerste 80 me
ter. Ik weet dat ik altijd sterk
eindig. Een paar jongens kwa
men wel sneller dan mij uit de
startblokken, maar na vijftig
meter lag ik al mee aan de lei
ding en voelde ik me al safe.
Als je op vier onderdelen moet
uitkomen, is het net alsof je te
gen een heuvel moet opklim
men. Maar op het moment dat
ik de 100 meter had gewon
nen, was het alsof ik alweer
aan de afdaling was begonnen.
Na de halve finales voelde ik
me een beetje raar in de be
nen. Zenuwen kwamen op,
maar dat is nu voorbij. Ik voel
me geweldig. Eén nummer is
afgewerkt, er volgen er nu nog
maar drie".
GIEL HENDRIX
LOS ANGELES Schok
kende beelden roepen vaak
dramatische gedachten op.
Dat gebeurde ook gisteren tij
dens de eerste olympische
marathon vor dames in Los
I Angeles. De hele wereld was
y al gealarmeerd door berich-
ten over de hitte en de smog,
en toen dan ook zo'n 25 mi-
1 nuten na winnares Joan Be-
noit de Zwitserse Gaby An-
dersen-Scheiss het stadion
I binnen zwalkte, hielden ve-
3 len hun hart vast.
j Moeizaam waggelend legde
ze de laatste 600 meter van
haar marathon af (uiteinde
lijk voltooid als 37e in 2 uur
ien 48,52 minuten) en direct
na de finishlijn stortte ze in
elkaar. Ijverig medisch per
soneel legde haar meteen op
een brancard en voerde haar
af, het publiek in het stadion
en de honderden miljoenen
voor de televisieschermen in
bange onwetendheid latend.
Maar nog geen half uur later
werd al een medisch bulletin
uitgegeven, waarin vermeld
werd dat „Andersen, en ook
h de Japanse Ameki Masuda.
die onderweg was uitgeval
len, oververhit en uitgeput
waren. Een half uur na af
loop stabiliseerde hun toe
stand zich alweer. Beide atle
tes zijn overgegeven aan de
artsen van hun ploeg en niet
naar het Ziekenhuis gebracht.
Zij gaan rusten in het olym
pisch dorp".
Tot zo ver het medich rap
port dat aan alle onzekerheid
een einde maakte, maar de
vraag hoe gevaarlijk deze
marathon met name voor de
Zwitserse in de slotfase is ge
weest, werd hiermee niet be
antwoord. Dat deed later op
de dag wel dr. Richard
Greenspun, een internist in
Los Angeles, die hoofd van
de medische afdeling van het
organisatiecomité is tijdens
deze Spelen.
Gewaarschuwd
„Zelf stond ik in de tunnel
toen Andersen binnen
zwalkte. We waren even te
voren gewaarschuwd dat er
een vermoeide atlete zou bin
nen komen. We hebben met
een ook alle doktoren rond
de baan, dat waren er twaalf.
Gaby Andersen zwalkend op de laatste meters.
gewaarschuwd. Vanaf het
moment dat de Zwitserse het
stadion binnen kwam, tot aan
de finish, is er altijd een dok
ter in haar onmiddellijke na
bijheid geweest. De verant
woordelijke doktoren hebben
allen ervaringen opgedaan in
eerdere marathons, ze zijn
dus geheel bekwaam om te
oordelen", aldus Greenspun.
Maar de doktoren hebben
toch ook de bevoegdheid in
te grijpen en een atleet uit de
baan te halen? „Natuurlijk
willen we het liefst iedereen
het einde laten halen, want
als je zo'n vol stadion binnen
stapt is dat een ervaring die
je de rest van je leven niet
meer vergeet. Niettemin hou
den we alles nauwgezet in de
gaten en als er een mensenle
ven in gevaar dreigt te ko
men, grijpen we heus wel
in".
„Ik durf nu", aldus Green
spun, „te beweren dat de
doktoren die besloten An
dersen tot de finish te laten
doorlopen een wijs besluit
hebben genomen. Als ze ge
vallen was, zouden we haar
hebben gevraagd of ze ver
der zou willen lopen. Afhan
kelijk van haar antwoord
hadden we dan ingegrepen.
Er is geen moment sprake
van levensgevaar geweest,
dat kan iedereen van mij
aannemen. Dat zeg ik niet
omdat ik in dienst ben van
de organisatie".
GIEL HENDRIX
LOS ANGELES Zelfs
uit een Zweeds wonder
drankje konden de Noorse
atletes Grete Waitz en In-
grid Kristiansen niet de
kracht putten om de
Amerikaanse Joan Benoit
van het marathongoud,
het eerste voor dames in
de olympische geschiede
nis, af te houden.
Tijdens de afgelopen Winter
spelen kregen de Zweedse lan
glaufers, op verzorgingsposten
onderweg, een drankje toege
stopt dat gebrouwen was uit
onder meer graan en bessen.
Of dit er aan meegeholpen
heeft is natuurlijk niet bewe
zen, feit is wel dat de Zweden
in Sarajevo drie keer goud
veroverden.
Voor deze eerste olympische
marathon voor dames hadden
de Noren het Zweedse recept
gekregen en vandaar dat men
Waitz en Kristiansen onder
weg regelmatig uit flesjes zag
drinken, die niet werden ver
strekt door de officiële autori
teiten. Het resultaat was ech
ter, in tegenstelling tot de
Zweden, niet optimaal. Met
een tweede (Waitz) en vierde
(Kristiansen) plaats moesten
de Noren tevreden zijn.
Grete Waitz had dat al gerui
me tijd zien aankomen, na af
loop verklaarde ze: „Ik had al
na negentien kilometer gezien
dat de trein definitief vertrok
ken was en ik had hem gemist.
Teleurgesteld kan ik niet zijn,
want Joan Benoit was gewoon
de sterkste". Voor Waitz bete
kende het wel de eerste neder
laag in Amerika. De voorgaan
de zeven marathons, die ze er
liep, leverden haar louter
overwinningen op.
Maar uitgerekend nu ging het
mis en was het weer een Ame
rikaanse die de massa in vuur
en vlam zette. Direct vanaf
het begin zette de houdster
van het wereldrecord (2.22,43)
haar concurrentes voor het
blok. Na een paar kilometer al
nam Benoit resoluut de kop en
bracht de anderen aan het
twijfelen. Wat moesten ze
doen onder deze omstandighe
den, Benoit volgen of hun ei
gen tempo blijven volgen en
wat zou er dan met hen gebeu
ren op het laatste gedeelte van
de race? Zouden ze in elkaar
klappen door de hitte en de
smog? Op die vragen kon nie
mand antwoord geven en zo
kon de onnavolgbare Beniot
haar solo-race triomfantelijk
voortzetten met als hoogtepunt
haar intocht in het Coliseum
dat met zo'n 65.000 krijsende
mensen op een gekkenhuis
leek.
Europa, waar ik tegen de
Oostduitsen kan lopen. Niet
dat ik me nog moet bewijzen.
Dat heb ik gedaan. Ik heb het
wereldrecord en ik ben olym
pisch kampioene met een
olympisch record".
De 1.65 meter lange en 54 kilo
lichte atlete is zeker niet zenu-
wenvrij. „Mijn benen voelen
slap voor de start. Als je achter
de startlijn klaar zit en het
pistool is nog niet afgegaan,
denk je soms: Waarom ben ik
hier? Ik hoef dit niet te doen.
Zeker hier, in het eigen sta
dion, was het moeilijk die
druk van me af te zetten. Ik
heb daarom hard aan mijn
mentale voorbereiding ge
werkt. Lichamelijk ben ik
sterker dan ooit. De 100 meter
is vooral een psychische zaak.
Je moet geheel relaxed zijn. Je
moet je inbeelden dat je op een
speelplaats bent, waar je ple
zier maakt met de andere kin
deren".
ROB VELTHUIS
Al een maand geleden had
Amerikaanse de taktiek v
deze olympische marathon
gestippeld en zich daar gel
op ingesteld. „Niets geen s<
ma's", verklaarde ze later
merkelijk fris. „Ik had be(
ten helemaal mijn eigen rf
vfS O
Operatie '6rk
Het heeft er trouwens i
even naar uitgezien dat BeiTlHlt
haar taktiek helemaal niet I^SHI
kunnen volgen, dat ze tr^e g
wens helemaal niet aan jn
wedstrijd zou kunnen deeltjjtajr
men. Anderhalve week vjgUW
de kwalificatie moest ze wo
een chirurgische ingreep
haar knie ondergaan. De o^tenja
ratie slaagde evenwel en z^rgn
der moeite won ze de wLmber
strijd, waarin ze het olympii^ -n
ticket moest verdienen. ..E^arin
in problemen ben ik tijden%anse
race niet gekomen", zei j|eft R
door journalisten omzweri^ntie a
Benoit gisteren. „Vanaf eej
moment dat ik meer dan »wen{j
minuut voorsprong had, v^t
de ik dat ik het vol zou h^ Qp
den. Nou, dat is ook ge^ecjs j
ken okkac
De Amerikaanse greep h,jp a
overwinning en haar winnigg^jp
de tijd (2.42,52) aan om fsterie
lans te breken voor de danL met
atletiek. „Ik wil iedereen kring
danken die zich er voor injg jee{.
zet heeft dat de damesma
thon op het olympisch pl
gramma is gekomen. De rGnu
mes hebben bewezen dato fco
het aankunnen en ik hoop*^
maar dat over vier jaar ooken I.
vijf en tien kilometer voor
mes olympisch worden. Al*Ljjsw.
dat vandaag bereikt heb, r gr
ik nog gelukkiger". jcht 't
Beurskens 'lden
Achter Benoit speelde zich |n wo
spel van de „tien kleine neg"'1ef
tjes" af. Er vormde zich 7 e
achtervolgingsgroep van acn£e,
tien loopsters, maar de één'"f;oA
de ander moest afhaken, zoPasen
uiteindelijk Grete Waitz allre^n
overbleef. Ook Carla Beu ',f'
kens kon niet volgen, hoel°n 1
voor haar het tempo van j
groep eigenlijk niet te h\ar
lag. Een dom ongelukje lei$ns
echter het verval van Beu naar
kens in. Na afloop zei de 32;
rige Limburgse: „Na zo'n_
kilometer gooide de voor I
lopende Ruegger een spl I
weg, die me precies op het 1
keroog raakte. Ik verlt
daardoor mijn contactlens
dat was bijzonder hinderlk
Ik heb even mijn oog dicht
daan, maar ik was de lens ff
finitief kwijt. Toen heb ik
kele kilometers zig-zagg(
over het parkoers gelopen. GUr
was bang dat er in mijn aningei
re oog een stofje zou waaideol
dan had ik definitief nioerach
stoppen. Ik voelde me ook il
meer zo zeker en ging v
krampter lopen".
Dat laatste brak Carla Bed "1
kens na zo'n dertig kilomel
ze liep toen in veertiende P«T)itpiT
tie, nog eens op. Ze krc1'1'?
kramp in haar benen, kwpeaei
niet meer vooruit en m<ftaar
halt houden. Beurskens:
heb even langs de kant I
staan, heb een spons met kl
water genomen en dat
mijn benen laten lopen. Dil
na ging het een stuk betj"
Ondertussen waren haar
ter al enkele loopsters gert
seerd, zodat de atlete uit ïEL
feld uiteindelijk 24e werd. che
ben niet op een schema Memal
trokken", verklaarde ze hl,
taktiek. „Ik ben weggegaaif
de hoop de groep te kunFê^r]
volgen, anders zou ik mijn enne
gen tempo kiezen. Jamijl ooi
van dat incident, anders
ik zeker langer bij de achl
volgers kunnen blijven".
GIEL HENDll
CARLA BEURSKENS VERLIEST
CONTACTLENS
