Bemer/Hoenson hopen
aan het langste eind
te kunnen trekken
Omwegen
Eigen rechter spelende Scavengers
horen tot achttien maanden eisen
„Door psychische druk en schuldenlast grote spanningen in gezinnen
LEIDEN
SetdócSouAcmt
WOENSDAG 1 AUGUSTUS 1984 PAGINA 5
VAN KR ANTE JONGENS TOT PUBLICITEITSMANAGERS
Op mijn omwegen door stad en land 1
kom ik graag mensen tegen. U kunt
mij telefonisch of schriftelijk vertellen
wie u graag in deze rubriek zou willen
tegenkomen. Ik ben bereikbaar via 071
- 12 22 44 op toestel 10. door Ton Pieters
Bemer/Hoenson: een
showpaar apart en met
durf „en kwaliteit
komt altijd bovendrij
ven". De (nog) korte ge
schiedenis van twee jon
ge krantemensen die op
manifestatie-voeten zijn
gaan staan. Show busi
ness en public relations,
reclame en theateractivi
teiten. Samengebald in
de regio. Op een zolder
kamertje in Alphen aan
den Rijn, bij Jan Bemer
thuis. Achter een bu
reautje, dat vier maan
den geleden van kasten-
planken in elkaar is ge
timmerd. Nu al zien Be
mer/Hoenson uit naar
een ruimer kantoorpand,
want „het" loopt buiten
verwachting. Of eigen
lijk binnen verwachting.
Immers Bemer en Hoen
son wisten tevoren waer
ze aan begonnen. Ze wil
den de hort op met pal-
kende programma's. Dit
is in de kortste keren ge
lukt en je ziet nauwelijls
een zorgelijke rimpel h
beider voorhoofd. Op
gaande tendens. U zilt
nog meer van hen horei.
Ik stel ze u nu voor.
Jan Bemer (30) uit Tiel, een
beetje Tiels* Flip met expan
sie inz'n d#nder. En met een
horeca-opleiding waar hij
niets mee deed. Toen ie 16
was, at Jan in de Tielse zie-
kenonroep, als een roepende
in deBetuwse woestijn. Later
kwan hij in Alphen terecht,
bij de inspectie van een re-
gionae krant. In Alphen
werd hij verleid. Jan Bemer
werdomioeper in de geluids-
wagei van de Laura-vier-
daag£. Voor dat regionale
dagblad deed hij propaganda.
Tot enige tevredenheid van
de toenmalige, wat knorrige,
hoofdredacteur-directeur.
Negen jaar terug kwam Be
mer naar Leiden, waar hij
ging werlen bij een ander
dagblad, cat het roomse dag
licht nie: kon verdragen.
Daar de?d hij aan P.R.,
werkte oinnen de sectie
h.a.h.-bladen. Organiseren,
commerceel bezig zijn. Dat
was en is Jan Bemer, perfec
tionist. Een activerende kor
poraal net de maarschalkstaf
in de ransel.
Bergstroom
Olaf Hoenson (25), een blon-
dogige Hagenaar met waar
schijnlijk Scandinavisch
bloed, dat als een bergstroom
(Olaf Bergström zou een
mooie alias zijn; maar Hoens
zoon is ook niet gek) door z'n
aderen stroomt. Woonde ne
gen jaar i
Zoeterwoude en
werd daar de „echte O.H."
van voetbalvereniging SJZ.
Daar schreef hij voor, in het
blaadje. Een jaar of drie gele
den trad hij in het gelid in
Leiden, voor een dagblad al
daar. Politieberichtjes opstel
len, en collega's daarin diets
zien te maken, hoewel ze vol
gens het cao hoger ingeschat
werden dan Olaf. Zo rond '82
dreigde, ook in Leiden, van
uit Haarlem een Zondagsblad
alle brievenbussen inge-
douwd te zullen worden. Be
mer en Hoenson zaten er als
Indianen pal bovenop. Zij
wilden „die Haarlemmer
Muller" vóór blijven. In Lei
den werd het „Nieuwsweek".
In twee dagen regelden ze
even de redactie, de commer
cie en de bezorging en daar
mee deden ze inderdaad Mul
ler, wat Leiden e.o. betrof, de
„Nieuwsweek" werd het ge
zicht van Hoenson, zakelijk
geconterfeit door Jan Bemer.
Het blad bouwde-zich uit en
al snel bleek dat Jan en Olaf
op het gebied van commer
ciële projecten ongeveer uit
hetzelfde hout gesneden wa
ren. Het was de tijd, dat ze al
dachten om samen een be
drijfje op poten te zetten.
Olaf bevond zich, een jaar of
twee geleden, nog op glad ijs,
met z'n Nieuwsweek: „Ik
kreeg allerlei bedreigingen,
met name, zeg maar vooral,
van de Rode Vrouwen, om
dat er op de voorpagina blote
borsten waren afgedrukt. In
die dagen schafte ik een bou
vier aan, een zwarte. Dat was
Cindy, een zij. Ze blafte al
leen en deed nooit wat. Ten
onrechte schrikte ze iedereen
af. Ze ligt nu nog na te dro
men over een veelbelovende
carrière. Dat waren twee
woelige jaren..."
Bemer/Hoenson dreunen nog
een beetje na bij „Nieuws
week", waarvoor, overigens,
Olaf nog steeds z'n redactio
nele stukjes levert. Maar eind
vorig jaar begon het met el
kaar klikkende tweetal se
rieus te denken: wat gaan we
verder doen? Welke koers
wordt er gevaren?. Om te be
ginnen gingen Bemer en
Hoenson, op de een of andere
manier, weg bij het dagblad,
waar ze aangekoekt dreigden
te raken. Sterker nog: „dat
blad werd klant bij ons", zegt
Bemer, zonder van z'n stuk
te raken. „Met vertrouwen in
de toekomst, met het oog ook
op onze specialiteiten". Voor
Jan Bemer is dat het uitden
ken van zaken in de regio:
Leidato, winkelcentrum-acti
viteiten, recentelijk de Ronde
van Noordwijk. Op 24 augus
tus zijn Bemer/Hoenson ac
tief in het Rijnsburgse Wa-
terbos-zwem-evenement. Be
mer: „Daar gaan we, bijvoor
beeld, werken aan de Super
starverkiezing '84 met sport-
Alles doorspekt met
Het duo Bemer (links) Hoenson.
entertainment, r
van heinde en "verre".
Jan en Olaf bemoeiden zich
eveneens, vorig jaar, met het
Prominentenbal in de Leidse
stadsgehoorzaal: Paris Night.
Succes. Ze hopen nog steeds
ook dit jaar een dergelijk bal
op poten te kunnen zetten.
Er is een opgaande tendens,
waarin Bemer/Hoenson, als
Algemeen Public Relations-
en Reklameburo, zich mag
koesteren. Met Joop Rietho
ven, de rondbreiende wieier-
fanaticus die van elke blik
ken koe een gouden kalf
maakt, hoopt het tweetal, te
eniger tijd, het „afscheid van
Joop Zoetemelk" te kunnen
vieren. Als Ripse Joop een
maal definitief z'n racefiets
aan de Franse wilgen hangt
en die dag gaat komen
willen Bemer/Hoenson er
een groots feest van maken,
in een tent vol muziek, en
met een film over „Joop, dit
is je leven!". Dan moet Zoete-
melkse Joop nog eenmaal ge
vierd worden.
De jonge ondernemers heb
ben zich ook ontfermd over
de „faits et gestes" van Cees
van Oyen, een in Lisse
woonachtige clown die tegen
de theatrale klippen op moet
zien te werken. Olaf zeg:
„Als clown is hij een beetje
uitgeblust, maar wel willen
hem redden voordat hij ver
drinkt. Dat is ons „restylen"
van een artiest". Eenmaal
ontdekte Jan Bemer de thans
regerende spelmeester Hen-
ny Huisman. Die was een
jaar geleden nog een d.j.;
drummer van „Lucifer", de
man achter „House for sale".
Jan Bemer redde hem, al
thans enigszins, voor de t.v.-
toekomst.
Inmiddels trekken Jan en
Olaf het land door met hun
shows, hun aantrekkelijke
kinderkijkspelen. Van Hee
renveen tot Joure. Bemer
heeft ervaring met Sinter
klaasintochten. Met op hol
slaande schimmels die hij
niet in de hand had. Zodat de
Sint, tenslotte, over straat
moest lopen: „Heerlijke fa
cetten die je niet in de hand
hebt", vindt Jan. Het duo
spant zich in voor drie tak
ken: entertainment (reclame,
folders etc.), het uitdenken
van evenementen voor be
drijven, voor zaaleigenaars,
voor winkelcentra. Wie Olaf
boekte als presentator, is nog
steeds geestdriftig. Hij weet
wat met overgave en warmte
aanpakken is.
Jan de Denker: „Als Olaf op
de planken staat, ben ik het
projekt alweer vergeten". Als
Olaf slaapt, waakt Jan; dan is
hij bezig met een volgend
evenement. Jan is altijd weer
bezig met bijsturen. Jan
slaapt nooit. Hij zorgt voor
het brood op de plank: „We
doen elke dag iets nieuws.
Wie een kameel nodig heeft,
krijgt 'em. Desnoods tien ka
melen. Men krijgt ze; werke
lijk waar. Desgewenst".
Romantiek
Het zal wel niet
vaak gebeuren,
dat een Romeo
aan het raam van
zijn Julia etn se
renade brengt.
Haar al it de
sprookjessfeer in
deze verconmer-
cialiseerde naat-
schappij volooid
verleden tijo de
romantiek is
heus niet diod.
Shakespeare
serenade wtrdt
doorgaans i m-
gezet in pure na-
terie, een :a-
deautje dus of
een fleurige los
bloemen. Tch
komt het nog vel
voor, dat iematd
zijn liefde écit
wil bewijzen, hht
uit wil schreev-
wen, zodat ce
hele wereld he
weet. In de Ha
ven, dicht bij dt
Zijlpoort, is zo'r.
hartekreet te
zien. Daar staat
in koeieletters op
Ie straat ge
schreven „IK
HOU VAN JOU".
WAARSCHIJNLIJK BLIJVEND HERSENLETSEL VOOR SLACHTOFFER
DEN HAAG Ziedend
van woede was het be
stuur van de Haagse mo
torclub De Scavengers,
toen aan het licht kwam
dat één van hun eigen le
den verantwoordelijk was
voor de inbraak in hun
clubhuis. Op de late
avond van de 12-de mei
dit jaar werd Cor (28), sa
men met een 21-jarige
vriend die hem bij de in
braak had geholpen, op
gruwelijke wijze door le
den van de motorclub
mishandeld.
Elf van hen, variërend in leef
tijd van 21 tot 33 jaar, hoorden
gisteren op de Haagse recht
bank gevangenisstraffen van
tien tot achttien maanden te
gen zich eisen. De 21-jarige
Mario is volgens rechtbank
president, mr. S.F. Kootte, nog
altijd niet volledig van de har
de wraakactie hersteld. Artsen
sluiten de kans op blijvend
hersenletsel niet uit, waardoor
het slachtoffer mogelijk de
rest van zijn leven geestelijk
gehandicapt zal blijven. Het
medisch rapport maakt mel
ding van meerdere schedel-
fracturen, een hersenbloeding,
gebroken ribben, gezichts
stoornissen en oogspierverlam
ming.
Eén van de belangrijkste rol
len bij de strafexpeditie van de
motorclub, werd door de offi
cier van justitie toegedicht aan
Adrie, de 29-jarige penning
meester en mede-oprichter
van De Scavengers. „Hij wilde
van de Scavengers net zoiets
maken als de Hells Angels",
verklaarde één van de leden
bij de rechter-commissaris.
Deze Adrie zou iedereen op
een gegeven moment hebben
bevolen om Mario, die gewond
op de grond lag, hard in het
gezicht te schoppen. Werd het
slachtoffer ergens anders ge
raakt, dan ordonneerde hij om
het nog eens over te doen.
Inbraak
Onmiddellijk na het bekend
worden van de weerzinwek
kende gebeurtenissen die zich
in het clubgebouw aan De
Werf in Den Haag hebben af
gespeeld, hebben massapsy
chologen en psychiaters zich
in de structuur en geschiedenis
van de motorclub verdiept. Uit
hun bevindingen blijkt dat er
bij de Scavengers een strakke
organisatie heerst met een ge
heel eigen gedragscode. Het
bestuur bepaalt wat er moet
gebeuren.
Zo besloten de bestuursleden
na de inbraak, waarbij veel
duur gereedschap was buitge
maakt, zelf een onderzoek in
te stellen. Alle sporen leidden
naar Cor, die prompt hierop
bezoek kreeg. „We gingen bij
hem langs om één en ander te
regelen", verklaarden enkele
getuigen tijdens de ruim tien
uur durende zitting. Daarbij
werden handboeien, messen,
knuppels en een namaak-
vuurwapen meengenomen.
Mr. Kootte wilde derhalve wel
eens weten wat de bestuursle
den onder „iets regelen" ver
staan. Iedereën die was mee
gekomen, begon vrijwel direct
op Cor in te slaan. Hein (21),
die bij de club zorg draagt voor
het materiaal, sloeg zo hard
dat hij zijn hand brak. Alvo
rens Cor werd meegenomen
naar het clubgebouw, werden
zijn jeep, kleuren-tv en de no
dige sieraden door het bestuur
in beslag genomen. Zij zouden
deze goederen gaan verkopen
om zo het geleden verlies door
de inbraak weer een beetje te
.compenseren.
„Als beesten"
Rond zeven uur werd Cor als
eerste verdachte het clubhuis
binnengebracht. „Hij zag er
toen al verschrikkelijk uit", al
dus Teunis (24), eén van de
verdachten. Cor werd met de
handen geboeid op een stoel in
de keuken neergezet. Hoewel
de muziek erg hard stond, ont
ging niemand waar de be
stuursleden mee bezig waren.
Mario werd enkele uren later
opgespoord. Rond elf uur werd
hij aan zijn haren naar binnen
gesleurd. Hij werd onmiddel
lijk door de aldaar aanwezige
clubleden onder handen geno
men. Met een tondeuse, scha
ren en messen werd zijn haar
dos verwijderd. Enkelen club
leden gingen onder invloed
van teveel alcohol zo blijkt
uit het omvangrijke dossier
„als beesten tekeer".
Ook Marcel (29), secretaris bij
de Scavengers, liep tijdens het
afronselen van Mario een
breuk aan zijn hand op. Vol
gens een getuigever-klaring
heeft hij de slachtoffers enkele
malen gezegd dat zij „omge
bracht" en „in het water ge
dumpt" zouden worden. Adrie
die in een psychologisch
rapport het slachtoffer van
een stoornis in de agressie-re
gulatie wordt genoemd stel
de rond dit tijdstip voor om de
benen van de twee verdachten
met hamers te bewerken. Zo
ver is het niet gekomen. Even
min werd zijn dreigement om
Mario's beide oren af te snij
den ten uitvoer gebracht. „La
ter vond ik het beangstigend,
dat ik op dat moment in staat
was zoiets- te doen", erkende
Adrie tegenover de president.
Coma
Ver na middernacht werd Ma
rio bewusteloos aangetroffen
in een grasveldje nabij het zie
kenhuis Leyenburg. Meer dan
twee dagen heeft hij daarna
nog in coma gelegen. Op een
vraag van de officier ant
woordde Hein dat Mario niet
tot bij het ziekenhuis was ge
bracht, omdat de angst bestond
dat het kenteken van de auto
genoteerd zou worden. Mr.
Kootte: „Hij is gelukkig snel
gevonden. Dat is misschien
nog zijn redding geweest".
Mr. Schimmel hekelde de hele
wraakactie van de motorlie-
den op een niet mis te versta
ne wijze. „Zeker wanneer je
zelf emotioneel bij een zaak
betrokken bent, moet je nooit
voor eigen rechter gaan spe
len". Hij noemde middelen als
door de Scavengers gehan
teerd „een ondermijning van
onze rechtsstaat". Uitspraak
NICOeMOKVELD
WERKGROIP TUINDERSVROUWEN IN ACTIE:
's-GRAVENZANDE D tuinders in het Westland, maar on
der meer ook rond Leiden Aalsmeer en in mindere mate in het
oosten des lands voeren acie omdat zij menen dat de prijs voor
het aardgas te hoog is. Mar in de tuinbouw is het niet alleen
een zaak van de tuinder zef, die zijn bedrijfsvoering in gevaar
liet komen, maar van het hle gezin aangezien dat direct in de
werkzaamheden op de tuindrij zijn betrokken. Vandaar dat on
langs een werkgroep Tuindrsvrouwen in Aktie is opgericht.
Ter ondersteuning van hun bannen.
In de tuinbouw is het gebruil dat ook de vrouwen en kinderen
meewerken. Een gebruik datstamt uit oude tijden waarin de
tuinbouw nog arbeidsintensiever was dan nu het geval is. Het
was dus noodzaak dat ook het jezin, tenslotte goedkope arbeids
krachten, ook de armen uit de bouwen stak. Volgens cijfers van
het Landbouw Economisch Insituut (LEI) werken heden ten
dage tuindersvrouwen 24,3 uur -jer week mee op de kwekerij.
Aangezien de man zo'rv zestig uir per week werkt, wordt dat
samen 85 uur per week en gemideld genomen levert dat één
gezinsinkomen op.
Mevrouw C.J. van Geest-Valstar vit 's-Gravenzande is een van
de bestuursleden van de werkgroe» Tuindersvrouwen in Aktie.
Andere leden komen uit onder n=er Waddinxveen, Poeldijk,
Leidschendam en Pijnacker. Maar het is de bedoeling dat de
werkgroep een landelijk karakter krijgt. Alle echtgenoten van
tuinders die zijn aangesloten bij een veiling en welke tuinder
is dat niet zijn aangeschreven.
Maagzweren
In die oproep staat onder meer te lezen: „Wij ervaren het als een
niet te accepteren verarming dat er bijna geen vrije tijd te ver
wezenlijken valt in geen enkele tijd van het jaar" En vervolgens
„..door de hoge schuldenlast, de psychische druk zijn zoveel
spanningén ontstaan dat wij het onverantwoord vinden dit zo te
laten voortduren".
Mevrouw Van Geest zelf daarover: „Ik ben weliswaar niet op de
hoogte van de hoeveelheid maagzweren en gevallen van hoge
bloeddruk, maar binnenskamers speelt zich heel wat af, wordt
er heel wat afgepiekerd en uitgerekend. Het werk is over het
algemeen zwaar en er worden lange dagen gemaakt, er is veel
geïnvesteerd (denk eens aan de rentes en aflossingen), er is wei
nig tijd voor het gezin. Oké daar ben je misschien zelfstandig'
ondernemer voor, maar dan moet er wel iets tegenover staan.
En wat gebeurt de laatste jaren: het blijft hard werken, maar er
komt niets voor terug. In tegendeel: het wordt minder, want de
prijzen van produkten op de veiling stijgen niet, maar de stook
kosten wel. Die kosten zijn zelfs zo hoog opgelopen dat een be
sparing van zo'n veertig procent op het energieverbruik tenie
wordt gedaan. Het is dweilen met de kraan open".
De kersverse 's-Gravenzandse actievoerster legt uit dat een c
bekende die door het Westland rijdt zich gemakkelijk kan vi
gissen in de (economische) situatie van de bewoners. Het ziet
allemaal mooi uit: vrijstaande huizen met over het algemeen be
hoorlijke gazons, ruimte genoeg en de auto's die er rond rijden
zijn bepaald geen lelijke Eendjes. Zo op het oog een gebied da'
wordt beheerst door geslaagde, (middelgrote) ondernemers.
Vuile was
„Inderdaad ziet het Westland er welvarend uit. Maar het wordt
minder. Wanneer de gasprijzen blijven stijgen is het te laat. We
kunnen toch niet afwachten tot zelfs de grote bedrijven onren
dabel worden. Tuinders noch hun vrouwen zijn actievoerders;
geen mensen die de vuile was buiten hangen. Ik vraag me trou-|
tot nu toe maar een vreemde bezigheid). Maar
werken en zwijgen niets bereiken, dan zal er toch iets moeten
gebeuren".
Maar hoewel concrete actieplannen nog niet op tafel liggen, een
ding is zeker: de tuindersvrouwen willen met hun werkgroep
publiekelijk steun geven aan hun mannen. Want ook zij vinden
het onterecht dat de gasprijs op ruim 46 cent ligt en wanneer de
dollar blijft stijgen, wordt het alleen maar duurder. En wanneer
het gas d lurder wordt terwijl de veilingprijzen niet stijgen, kan
dat bijna niet anders dan tot talloze faillissementen leiden, zo
wordt algemeen gevreesd. Onbegrip dus onder de tuinders over
het „slachten van de kip met gouden eieren". Door de exporten
wordt jaarlijks vijf miljard gulden binnengebracht.
Mevrouw Van Geest: „Vandaar dat er zo sterk wordt meege
leefd in de tien-procents actie van de tuinders. Iedereen die het
aangaat is dan ook zeer benieuwd naar de afloop van het kort
geding, dat 9 augustus dient. Want bij verdere stijging van de
gasprijs wordt het echt heel moeilijk voor heel veel tuindersge
zinnen. De werkgroep Tuindersvrouwen zal zich waarschijnlijk
niet gaan bezighouden met het bezetten van kruispunten of zo,
maar we moeten op een andere manier een einde aan dit on
recht maken".
