Miles Davis zorgt voor
allergrootste verrassing
Publiek dol op muziek uit Latijns-Amerika
A
(C
Salvador Dali weer in
het openbaar verschenen
Voor Olympische Spelen
twee en half miljard ldjkers
bioscopen
"Ij
KUNST
Eeidóa Qowuwt
MAANDAG 16 JULI 1984 PAO—
FIGUERAS De Spaanse
surrealistische schilder Salva
dor Dali is vrijdag voor het
eerst na de dood van zijn
vrouw Gala twee jaar geleden
in het openbaar verschenen.
Hij liet zich 's avonds laat uit
zijn kasteel Pubol in de heu
vels achter de Costa Brava
naar Figueras in het noordoos
ten van Spanje rijden, voor
een bezoek van drie kwartier
aan het naar hem genoemde
en zijn collectie omvattende
museum. Dali's advocaat Mi
guel Domenech vertelde dat
hij en de schilder Antonio Pit-
xot vrijdag bij de schilder wa
ren voor een bespreking over
de nieuwe Stichting Gala-Dali,
toen Dali plotseling zei: „Ik
wil werken, mijn museum zien
en zien hoe het centrale mo
nument het doet". De schilder
werd naar Figueras gereden,
waar hij, aan de arm van bur
gemeester Mariano Lorca en
een medewerker van het mu
seum, de zalen doorliep. Hij zei
ermee ingenomen te zijn. Van
af de hoogste gaanderij van
het museum wierp de 80-jarige
schilder een blik op het door
hem ontworpen centrale mo
nument een zuil van trac
torbanden bovenop een Cadil
lac die in de patio is gepar
keerd. Volgens Domenech wil
Dali, die sinds 1983 niet meer
heeft geschilderd, drie werken
voltooien: een voor de ge
meente Figueras, een voor de
regionale regering van Catalo-
nie en een voor koning Juan
Carlos, die hem tot Markies
van Pubol verhief. Gala Dali
overleed op 1(\ juni 1982 op
91-jarige leeftijd. Zij was toen
47 jaar met de schilder ge
trouwd geweest.
Auteur „French
Connection" overleden
LONDEN De Amerikaanse film
schrijver en producer Ernest Tidyman,
die in 1971 een Oscar won met zijn film
script voor "The French Connection"
met Gene Hackman, is op 56-jarige leef
tijd in Londen overleden. Dit is gisteren
bekendgemaakt. Tidyman, die voor za
ken in Londen was, werd donderdag
met een open maagzweer naar een zie
kenhuis gebracht, waar hij zaterdag
stierf. Ernest Tidyman was gedurende
25 jaar journalist, werkzaam voor The
New York Post en de New York Times.
Hij was de geestelijke vader van de
films en boeken over de zwarte detecti
ve "Shaft" en onder zijn andere popu
laire scripts was dat voor "High Plains
Drifter" met Clint Eastwood.
LOS ANGELES De te-
levisie-verslaggeving van
de Olympische Zomerspe
len zal direct of indi
rect worden gevolgd
door bijna twee en een half
miljard kijkers in 146 lan
den. Een absoluut record,
zoals ook de Spelen zelf
met een deelname van 140
landen, ondanks het weg
blijven van zeventien oost-
bloklanden, de geschiede
nis zullen ingaan als de
grootste aller tijden. De
tv-rechten maken een
steeds belangrijker deel uit
van het olympisch budget.
De American Broadcasting
Company (ABC), die zich
voor een bedrag van 309
miljoen dollar al heeft ver
zekerd van de alleen-rech
ten van de Olympische
Winterspelen van 1988 in
Calgary, betaalt voor Los
Angeles 225 miljoen dollar.
Een derde gedeelte van dit
bedrag is bestemd voor het
Internationaal Olympisch
Comité, dat daarmee de
reis naar Los Angeles be
taalt van vier atleten en
twee begeleiders van elk
deelnemend land. De
tv-rechten van 1984 zijn
negen keer zo hoog als die
voor Montreal 1976 en be
dragen het dertigvoudige
van die van München 1972.
De Spelen van Rome en
Tokio in 1960 en 1964 wer
den destijds aan CBS en
NBC verkocht voor respec
tievelijk 394.000 en 1,5 mil
joen dollar. Ondanks het
wegblijven van vele topat
leten verwacht ABC, dat
de kijkcijfers van de Olym
pische Spelen hoog zullen
zijn, omdat de Amerikanen
kans maken op de meeste
medailles.
TEGEN DE35.000MENSEN NAAR NEGENDE NORTH SEA
DEN HAAG Miles Da-
vis was de allergrootste
verrassing. De nukkige
vernieuwer, de levende
legende, de grote man
van de „cool jazz" die
aartsvader van de jazz-
rock werd, het gesloten
genie dat zich van geen
publiek iets aan leek te
trekken, is een ander
mens geworden. De dik
ke vijfduizend man die er
gisteren voor naar de
enorme Barnum Bai-
ley-achtige circustent op
het negende North Sea
Jazz Festival stroomden,
waren er getuige van.
Een bijna historisch con
cert.
Geruchten deden al de ronde:
Miles zou opeens niet meer
stuurs z'n enkele solo's de zaal
in mikken, hij zou bijna alle
solo's nemen, tachtig procent
van de tijd aan het woord zijn
op zijn trompet. Jos Acket,
met echtgenoot Paul Acket
mede-organisatrice, kwam al
verheugd uit Montreux terug
waar Miles optrad, maar kon
zondag haar oren en ogen niet
geloven: Dit was nóg beter.
De man van de grote breuk,
door het oudere publiek her
innerd als de man van de ijle
tonen en de „koele" jazz, door
het jonge publiek als de initia
tor - met mensen als Herbie
Hancock, Wayne Shorter en
Joe Zawinul van de rock-jazz,
leek opeens tot een nieuwe
synthese gekomen te zijn. Een
onverwacht en gelukkig hu
welijk tussen die stijlen, die
fantastische muziek opleverde
en je terug deed denken aan
de dagen van „Kind of blue".
Maar ook „funky", de blues
niet schuwend tegen de sub
tiele achtergronden van Al
Fosters drums en Steve
Thorntons percussie-instru
mentarium.
Oorverdovend
Het leek er eerst niet op. Een
oorverdovende opening van
het concert leek op de Miles
te wijzen die we enkele jaren
geleden - buiten het festival -
al gezien hadden. Jammer. En
Miles weer wegkruipend ach
ter het drumstel, z'n rug naar
het publiek. Maar het werd
anders. Miles - als altijd in
modieuze outfit - liet zich
zien. Zoals z'n gewoonte is
over het podium heen en
weer lopend tijdens z'n soli,
maar bij het aanhoudende ap
plaus daarvoor, naar het pu
bliek zwaaiend. Ongebruike
lijk. Het werd steeds beter.
Saxofonist Bob Berg kreeg
nauwelijk ruimte voor z'n
soli. Het was alles Miles wat
de klok sloeg. En Paul Acket
kwam even later met groot
nieuws: Miles gaf een pers
conferentie. Een uniek gebeu
ren voor de man die zich al
jaren in zwijgen hult. En een
soort hommage aan het festi
val. Miles, mager, buiten het
podium nog altijd met een
stok lopend na zijn hevige
auto-ongeluk waar hij een
Publiek bij North Sea Jazz: lief voor de muziek.
nieuwe heup aan over hield,
gaf met hese stemmen korte
maar welwillende antwoor
den Ja, hij zou blijven spelen,
hoopte dat Gil Evans (o.a. ar
rangeur van „Sketches of
spain") weer tijd zou vinden
om voor hem te schrijven,
vond jazz nog altijd zijn leven
en zou blijven veranderen:
„Een vloek die op me rust. Ik
kan niet alsmaar dezelfde
dingen doen. Dat maakt me
doodziek".
Jong publiek
North Sea Jazz nummer né
gen. Een succes. Nóg meer
mensen. Paul Acket schatte
het bezoek tussen de 33.000 en
de 35.000. Een record. Het
kunnen er zelfs net zo goed
een paar duizend meer ge
weest zijn. Je werd vrijdag al
verwelkomd door rijen voor
de kassa's van het Congresge
bouw. De mensen bleven toe
stromen. Om tien uur 's
avonds stonden er nog gega
digden. 's Zondags moest Ac
ket de verkoop van kaarten
voor het Miles Davis-concert
stoppen bij de vijfduizend. Hij
had nog wel een duizend
kaarten kunnen verkopen. Ze
deden weer allemaal op hun
manier mee aan die slijtage
slag van de jazz. Zaterdag wat
minder mensen dan anders, 's
zondags weer veel méér dan
gewoonlijk. De programme
ringen met een hoop blues en
een nieuwe groep als het Ja
panse „Casiopea" bracht erg
veel nieuw en jong publiek
binnen. Alles bij elkaar een
uniek publiek. Zelfs als Sarah
Vaughan behoorlijk lang op
zich laat wachten, wordt er
alleen maar ritmisch geklapt.
Maar als ze verschijnt is alles
weer koek en ei. Paul Acket:
„Amerikanen staan meestal
versteld. Meestal zijn ze bang
dat zulke massale bijeenkom
sten tot allerlei ongeregeldhe
den leiden. En hier is alles
pais en vree". Een blik in het
„opinie-boek"*, dat op de balie
bij de informatie ligt, levert
een dergelijk resultaat. Een
Amerikaan: „In Amerika zou
een dergelijk gigantisch festi
val niet kunnen zonder
vechtpartijen of misschien
wel moorden. Uniek."
Schattig
De teksten in het boek geven
- naast kritiek - meer aardige
kijkjes op het festival. „Lieve
meneer Acket" schrijft een
jongedame. Ze geeft een ad
vies voor North Sea nummer
10: „Diezelfde schattige infor-
matrice, Astrud Gilberto, en
Bobby McFerrin". Een ander:
„fantastisch, maar volgende
keer Oscar niet vergeten".
Oscar Peterson dus, die wel
eerder concerten in Europa
gaf, maar toen door Acket
waarschijnlijk niet geboekt is
om zijn eigen festival geen
concurrentie aan te doen. En
wat dacht u van de merk
waardige tekst: „Muziek is
prima. Rest rotzooi", naast:
„Absolutely superb". Of
„meer mensen in de bedie
ning voor de broodjes en de
snacks" (niet Paul Ackets
zaak trouwens) en een veel
vuldig „wij komen terug" in
alle talen. Wanr dertig tot
veertig procent van de bezoe
kers - en dat is erg veel -
komt uit het buitenland. Je
kon het vrijdags aan de auto's
al zien: Veel Belgisch, heel
veel Duits en meer Frans dan
voordien onder de nummer
borden. Amerika en de Ame
rikaanse Europa-toerist lijken
het volgende punt op de zege
toer van Paul Ackets festival
fe gaan worden. Er waren di
verse Amerikaanse journalis-
je al negen maal North Sea
hebt gezien. Opvallend veel.
Zoals die Sandra Reaves-Phi-
lips en haar Ladies in Jazz.
Een vrouwenorkest met een
opvallend stijle, roodgebrilde
dame op de gitaar en een uit
bundige saxofoniste achter
Sandra Reaves zelf. Een
blues-zangeres van enorm ka
liber. Het bolronde middel ge
huld in een strakke gitterjurk,
de witte boa om de nek en in
het haar een witte namaak-
bloem. Het publiek perfect
bespelend. Nog één keer
North Sea en ze kan de grote
zalen vullen. Zoals het inder
tijd ging met Dorothy Done-
gan. Die pianiste heeft inmid
dels nergens zo'n succes als in
Den Haag, en alwéér kreeg ze
de meute op haar hand. Haar
verrassing was van andere
aard. Haar pruik, die meestal
na het eerste nummer scheef
over haar hoofd pleegt te
hangen, had ze dit keer maar
thuis gelaten. „Ze weten 't in
middels toch wel. alleen maar
lastig, dat ding" moet ze ge
dacht hebben.
Nog een verrassing: de Russi
sche band „Kadans" voor het
eerst buiten de USSR Op toer-
nee en op het dakterras van
het gebouw. „Kunnen die
Russen 't een beetje?" vroeg
een meneer die later binnen
kwam. Jazeker meneer, en
hoe. Knap garrangeerde, soms
wat academische, maar tech
nisch perfecte jazz. Modern,
natuurlijk, want de jazz sie
pelt tussen de kieren van de
meest ijzeren gordijnen door.
Oost-Europa was verder ver
tegenwoordigd door de Tradi
tional Jazz Studio uit Praag.
Géén Dixieland-orkest, al
wordt er wel eens ge-New Or-
leanst, maar een hecht ensem
ble van leider Pavel Smeta-
cek dat klein „big band"-
werk levert. Arrangementen
en nummers van mensen als
Bennie Carter, Horace Silver.
Zaterdags waren ze te zien,
zondags konden ze het nog
Wat kan je nog verrassen als eens overdoen. Swingend,
ten, één heeft de familie Ac
ket zelfs tijdens de laatste
loodjes van hun werk ge
volgd. En voor zover die pu
bliciteit de Amerikanen niet
wakker maakt, zullen de ver
halen van al die leden van de
Amerikaanse „High School-
bands" het wel doen Vroeger
kwamen die naar het festival
van Montreux en deden af en
toe North Sea ook aan. Nu ko
men ze alleen naar Europa als
Paul Acket ze boekt. En ze le
veren stuk voor stuk fantas
tisch werk. Ook voor hen
steeds meer publiek in de hall
van het Congresgebouw.
Jazzdames
Stephane Grapelli: Oude meester swingt nog.
Oma Miriam Makeba liet haar kleinkinderen meezingen tijdens
haar concert.
met verve gebracht en niet zo
traditioneel als hun naam zou
doen vermoeden. Pavel Sme-
tacek: „Die naam kunnen we
niet meer veranderen. We he
ten als sinds 25 jaar zo, toen
we meer als Dixieland-orkest
begonnen, zo kent iedereen
ons en dan plak je er niet zo
gauw een nieuw etiket op".
Ze zijn inmiddels door naar
Londen en hebben een toer-
nee naar Italië voor de boeg.
Mandoline
Nog een verrassing: David
Grisman, een jazz-virtuoos op
wat violist Stephane Grapelli
„een onmogelijk instrument"
noemde, de mandoline. Maar
wat Grisman er naast ritmiek
uihaalt aan melodieën en
jazzy solo's is ongehoord.
Wapperende met een grijzig*-
zwarte haardos was hij met
een eigen combinatie te zien
én met Grapelli. „De beste op
de wereld" zei Grappelli van
hem. Nu zal er op de mando-
lien niet veel concurrentie
zijn, maar toch. Het gastoptre
den van Orisman was een
klein juweeltje extra in een
sieraad van een concert. De
grijze Grapelli, vijftig jaar na
het begin van Hot Club de
France en Django Reinhardt,
nog altijd perfect over z'n
viool swingend. Niels Hen-
ning Pedersen, wót een bas
sist. Op zijn grote „doublé
bass" plukkend alsof hij met
een stukje kinderspeelgoed
bezig was. Gitarist Mare Fos-
set, nog een ster in de Franse
jazzgitaar-traditie, al hoeft hij
er van mij niet bij te zingen.
Alles bij elkaar: pure muzika
liteit.
De Hamp
En dan is er de herkenning.
Van het publiek én van muzi
kanten. De bijna ontroerd-
blije Marcel Thielemans die
de reünie van de oude Ram
blers leidde met saxonist Ben
ny Carter. In 1937 nam hij
een paar stukken voor de
plaat met ze op, nu werden ze
weer gekoppeld. Enthousiast
werk in een ter plekke geïm
proviseerde samenwerking,
die - natuurlijk -eindigde met
die goeie, ouwe Farewell
Blues waarbij je in gedachten
de stem van Theo Uden Mas-
man weer hoorde klinken. Of
zo'n heerlijk stuk vakman
schap als van de Hall of Fame
All Stars: Pianist Joe Bus-
hkin, Bud Freeman, George
Masso en Billie Butterfield.
Op drummer Butch Miles (ex-
Count Basie) na, allemaal op
leeftijd, maar wat een lol had
den ze er zelf in. Herkenning.
Niemand zal naar Lionel
Hampton gaan om iets nieuws
te horen. Een dikke vierdui
zend man (twee PWA-zalen
vol) had weer een kaartje ge
kocht voor een feestje bij
voorbaat. De Hamp (zijn
nichtje Paulette drumde trou
wens bij de dames van Sandra
Reaves' Ladies in Jazz) moest
weer gedwongen worden om
er mee op te houden, anders
stond hij er nog. Achter de vi
brafoon, op de drum, zingend
en af en toe zelfs dansend.
Een dame uit het publiek
klom zelfs naast hem (wie zei
daar dat we een stug volkje
zijn) voor een dansje. Lionel
deed iets, het publiek klapte,
Lionel vroeg „You like it",
het publiek riep ja en Lionel
deed het nog een keer. Hoe
lang nog Lionel, je bent toch
ook al 71?
Een andere grote bekende,
Sarah Vaughan, maakte bijna
een conference en een debuut
als cabaretière van haar ver
haal hoe moe ze was. „Van
morgen vier uur uit Pori, Fin
land vertrokken, op het vlieg
veld wachten,, een broodje,
koffie, vliegen, weer koffie,
weer een broodje, Nederland,
twee concerten. Wie wil er
nog in de showbusiness?" En
er achteraan: „Maar-jullie ma
ken alles goed". En zoenen
voor het publiek. En toen ze
zich naar eigen gevoel wat te
amechtig op haar kruk bij de
vleugel hees, deed ze het -
met een elegant swingend
achterste - nog eens over. De
jongedame van zestig.
Aan de buitenwand van de
zaal waar zij zong plegen de
jazzfoto's van fotograaf Ray
mond Peter te hangen. Plach
ten, moet ik zeggen, want
Raymond Peter verkocht z'n
hele collectie in één keer aan
een Amerikaanse jazzfan. Uit
angst dat er voortijdig foto's
van de muur zouden verdwij
nen, bracht hij de nacht maar
slapend onder de foto's door.
Burgemeester Schols met
vrouw en kinderen naar Wall
Street Crash. Dimitri Frenkel
Frank dolend door de gangen,
Paul van Vliet op bezoek, cul
tuurminister Brinkman bij
Cleo Laine, de Russische am
bassadeur op een klapstoeltje
bij „Kadans". Het is alles
maar een stukje van Paul Ac
kets grote jazzkoek. Waar
elke bezoeker op z'n minst
een week lang de mond nog
van vol zal hebben. Acket
zelf, met een onwillig been,
moest zich door de laatste da
gen heensiepen en bekende:
„Ik denk niet dat ik het in
m'n eentje nog kan volhou
den". Maar hij kondigde wel
het tiende North Sea aan, op
12, 13 en 14 juli volgend jaar.
Het Tuin Paviljoen (de reuze
tent dus) is er dan niet meer,
want op het grasveld naast
het Congresgebouw komen
kantoren. Maar het Congres
gebouw gaat op het parkeer
terrein een nieuwe hall neer
zetten voor een man of acht
duizend. North Sea gaat door.
Moet door. Want - doodmoe
of niet - wie wilde er van
nacht weg nadat de in ruimte-
pakken gestoken vijftig Fran
se saxofonisten met een act in
het trappenhuis, de vlam had
den uitgeblazen? Ik niet.
BERT JANSMA
Foto's: Milan Konvalinka
DEN HAAG Van de naar
schatting 33.000 mensen aan
wezigen op het negende
North Sea Jazz Festival heb
ben velen van de muziek uit
Zuid-Amerika genoten.
Zoals de blues als broer van
de jazz een vaste plaats heeft
op zo'n festival, zo mag uiter
aard de Latin-music, als buur
waar menige jazzmusicus
even iets van leent, niet ont
breken. Het misverstand dat
echter snel rijst, is dat alle
muziek uit Zuid-Amerika één
pot nat is: heel ritmisch, ge
maakt om op te dansen en
luisterend naar de naam salsa.
De concerten op dit festival
bewezen dat er meer variatie
is. Er bleek een bijzonder
groot verschil tussen de mu
ziek van bijvoorbeeld Baden
Powell, Hermeto Pascoal of
Tania Maria.
Laatstgenoemde slaagde er
met op het ritme van de bossa
nova geënte muziek in om
met behulp van haar Rhodes-
piano en een uitermate ge
spierde en op Mr. T van het
A-team gelijkende percussio
nist de mensen in de Carrou
selzaal aan het dansen te krij
gen. Daar ging een uitgebrei
de samenzang in het nummer
„Nega" en een zeer swingen
de versie van de aloude klas
sieker „Love for Sale" aan
vooraf. Wat het Tania Maria
Quintet nog met authentieke
Latin-muziek gemeen heeft,
zijn de subtiele ritmepatro
nen. Het jazzy-element be
staat uit het arrangement van
de bekende gegevens: een an
der tempo, veel improvisaties
én prachtige scat-zang, zang
zonder woorden.
Hermeto Pascoal, de oude
Braziliaan, kon met zijn groep
nauwelijks charmeren. Pas-
coals muziek heeft meer met
de bij tienjarigen zo populaire
be ton-rock te maken dan met
jazz of Latin. De ritme-sectie
speelde hard en eentonig, de
solisten met Pascoal aan de
leiding waren niet inspire
rend. Pas in zijn polonaise
door de zaal brak iets door
van het Noord-Braziliaanse
enthousiasme. De muziek
deed toen met het verleidelij
ke geroffel op trommels en
vrolijke lluitduetten denken
aan de Bretonse volksmuziek.
Mongo Santamaria, na de
dood van Mach ito de troonop
volger in het rijk van de salsa,
had kennelijk weinig zin in
een concert als dansorkest.
Net als enige jaren geleden
leek het alsof hij niet op gang
kwam. Het ritme bleef aan de
lage kant en de solisten put
ten zich eerder uit in fraaie
jazz, dan in de ondersteunen
de en stuwende klanken die
verwacht werden. Toen uit
eindelijk het succesnummer
„A mi no me engahan" aan
bod kwam, konden de voetjes
van de vloer. Maar Santama
ria had niet alleen een uitput
tende versie in petto, een half
uur lang werd het tempo elke
acht maten vertraagd. Het
concert van Mongo Santama
ria zakte als een pudding in
elkaar en daar kon een toegift
als „Watermelon man" geen
verandering in brengen.
Wat mij betreft bestonden de
hoogtepunten van het Latijn
se aanbod niet uit bovenge
noemde concerten, maar uit
die van de vermaarde gitarist
Baden Powell en van het hier
nog niet zo bekende Brazili
aanse duo Egberto Gismonti
en Nana Vasconcelos. Baden
Powell leverde zondag in zijn
eentje op de akoestische gitaar
een buitengewoon staaltje van
vakmanschap. Zelfs de door
de organisatie geplande pauze
tussen zijn twee sets schoot er
bijna bij in, zo lekker bewo
gen zijn tien vingers zich over
de snaren. Met klassiek, fuga 's
van Bach en „Jesu, joy of
man's desire", en onnavolgba
re bossa nova, een verbluf
fend snelle en puntige versie
van „The Girl from Ipane-
ma", toonde Baden Powell dat
hij nog steeds tot de groten op
de gitaar behoort, klassen be
ter dan een De Lucia of
McLaughlin.
Gitarist en pianist Egberto
Gismonti heeft samen met
percussionist en zanger Nana
Vasconcelos jaren geleden in
de Sweelinckzaal van het
Congresgebouw aangetoond
dat er ook nog een minder
commerciële en op volksmu
ziek gebaseerde stroming be
staat in de Latijns-Ameri
kaanse muziek. Deze Brazilia
nen konden dit jaar voor een
laaiend enthousiast publiek
bewijzen hoe adembenemend
spannend hun akoestische im
provisaties zijn. Gismonti is
een duivel op de gitaar die
ondersteund door de minzame
Vasconcelos lyriek aan een
zeer intrigerend ritme paart.
De percussionist veert als
door een uitgekiende choreo
grafie bewogen op met een
van de vele trommeltjes om
samen met Gismonti het pu
bliek te vergasten op de ge
heimzinnige muziek uit de
oerwouden van Brazilië. Dat
ook bij dit duo het moderne
element niet ontbrak, bleek
uit de flitsende imrpovisatie
die Gismonti op de piano gaf,
gesteund door de berimbau
van Vasconcelos. Toen de pia
nist zijn spel vertraagde, bleef
een prachtige bossa nova
over, een toonbeeld van het
waarom van de Latijns-Ame
rikaanse muziek op het jazz
festival.
PETER SNEL
Voor een uitgeb
agenda, ook voor di
mende dagen raadi
men „UIT", de gratii
kelijkse bijlage van
krant.
ALPHEN AAN DEN RIJN
ROCINEMA I (Van Boet/
straat 6. tel. 01720-20800» -
non Ball Run (12); 13.30,
21.00. «EUROCINEMA II:
Ball Run (al); 13.30,
21.00. .EUROCINEMA
Marginal (12); 13.45,
21.15. .EUROCINEMA IV|
(al); 18.45, 21.15.
KINDERVOORSTELLING
EUROCINEMA IV: Robin
(al); 13.45.
LEIDEN LUXOR (Statiof
19. tel. 071-121239): KruL^
14.30. 19.00, 21.15. LI
(Steenstraat 39. tel. 12413
diana Jonea en de tempt
Doom (12); 14.30, 19.00,
LIDO II: Canon Ball RuB"
14.30, 19.00, 21.15. Lie*/
Terms of endearment (al);ir
19.00, 21.15. LIDO IV: 1
naar de hel (16); 19.00,
ma. di. ook 14.30. ST
(071-133210): Yentl (al); L,
18.45, 21.15. TRIANON (f
straat 31, tel. 123875): DtfJ.0'
snoepjes in Tirol (16); jdd
19.00, 21.15. REX (Haag 1
merstraat 52, tel. 071-12%u;
Meisjes om te blussen
14.30, 19.00, 21.15. VO
KINDERVOORSTELLING tc
LIDO IV: Donald Duck it r
wilde westen (al); wo. 14.31 O
NOORD WIJK LIDOTHE^i
(Pr. Bernhardstraat 56,
01719-12800): Ciske de Raler:
19.00, 21.15. wo. ook 14.3(pt
KATWIJK CITY THEATge
(Badstraat 30, te. 01718-74arj
Inpikken en wegwezen j:,
14.45, 19.00, 21.15. X
THEATER II: Ciske de Ral v<
14.45, 19.00. An officer ava
gentleman (16); 21.15.
THEATER III: Local herorjjf
14.45, 19.00. 21.15. X
THEATER IV: 101 Dalmo
(al); za. ma. wo. 14.45. Zwel1
meisje op de raperbaan za
19.00, 21.15. di. 14.45. |de
VOORSCHOTEN GREEN|W,
THEATER (Schoolstraat 69
01717-4354): An officer ar 7
gentleman (12); 20.00. I j€
KINDERVOORSTELLING: D
Dik Trom weet raad (ov
gespr.); di. wo. 14.00. aa
WASSENAAR. ASTRA (llni
straat 32, tel. 01751-13269)7
ke de Rat (al); 20.00. !r-
DEN HAAG. BABYLON 1 (nS i
Centraal Station, tel. 471(",
Against all odds (12); 1« re
19.00. 21.30. BABYLOft
Krull (al); 14.00, 19.15, 2 a
BABYLON 3: Terms of et'™
arment (al); 14.00, 18.45, 2ich
CINEAC 1 (Buitenhof 20e
630637): Friday the 13th a
14.00, 18.45, 21.30. ClNf
2: De versierders van St. r
pez (16); 18.45, 21.30. QUn
AC 3: MGM diamanten gel
leumfestival. 13.45, 20.00.
Space Odyssey (12); ma..
Zhivago (12); di Ben Hurlliï
wo. EURO CINEMA (Ley L
910. tel. 667066): Apoca
now (16); 20.00. METROP
1 (Carnegielaan, tel. 456756]m
diana Jones (12); 14.00, i
21.30. METROPOLE 2: M*
Python festival: 14.00, ifl
21.30. Live at th» "•Hyw
bowl (al); ma. Privates *n pJM
de (12); Secret policemetct fÉj!
(12); di. Privates on parade (TT
wo. METROPOLE 3: De liAè
daor (16); 21.30. METROP®
4: Yentl (al); 14.00, 18.45, 2^
45. 21.30. METROPOLE
Filmzomerfestival '84:
18.45, 21.30. The last wave,
Donna Flor and her two
bands; di. Morgan, a suiti
case for treatment; wo. Qac
ON 1 (Herengracht 13. W5
462400): Cannonball rund 2}
13.45, 18.45. 21.30. ODEO)
Maak je borst(en) maar
(16); 13.45, 18.45, 21 30 0.
ON 3: Buiterij op de Mo(\re
(12); 13.45, 18.45. ODEOIBr
Ciske de rat (al); 13.45, 18)o
21.30. CUJO; 21.30. LE PL
1 (Kettingstraat 12b, t
656402): Sexvlucht nr. 069 fj
12.00, 13.30, 15.00. 16«<
18.00, 19.30, 21.00. LE PACf-
2: Hotlips (18); 12.15, 14>/(
15.45, 17.30, 19.15, 21 00.
PARIS 3: In the pink (18); 12q
14.00, 15.30, 17.00. 18^'
20.00, 21.30. PASSAGE (C>
sage 63. tel. 460977): Indi
56, tel. 459900): Sunjuro (tr
ma. 20.00. wo. 22.00. Rashori
(16); ma. 22.00. wo. 20.00. 1
seven samurai (16); di. 20.06
KINDERVOORSTELLINGEN 0
EURO CINEMA: Herbie 9
again; 14.00. METROPOLE
Remi, alleen op de weriy
14.00. ODEON 3: Ciske de,
13.45, 18.45.
GRATIS ELKE WOENSDAG DE S
BIJLAGE Bil UW KRANT METl£
FIGUURPUZZEL
MAGISCH FIGUUR
Horizontaal: 1 zangstem; 2
kracht van personen; 3 tot dro
stemmend.
Verticaal: voorkomend; 2 ambl
vaarding; 3 hachelijk.
OPLOSSING
-au e :0P9-»iu| z :pjeaiaq :|ee^
G a 6 a a z uoiueq k :|ee uo
