ZATERDAG 14 JUIi
,,We staan met de rug tegen de muur te knokken!" Deze uitspraak van commissaris
J. Blaauw van de Rotterdamse gemeentepolitie is typerend voor de manier waarop
in ons land de hele drugsproblematiek uit de hand is gelopen. Het vreedzame
hasjvuurtje i6 een uitslaande heroïnebrand geworden, waarbij het nieuwste gevaar,
cocaïne, zo mogelijk nog explosievere vormen dreigt aan te nemen. In Rotterdam,
Amsterdam en Den Haag kunnen talloze grote zaken en dan gaat het om
duizenden kilo's hasj en tientallen kilo's heroïne en cocaïne niet worden
aangepakt. Hierdoor verliest de politie slag op slag in haar strijd tegen de grote
internationale organisaties. „Zelfs echt keiharde zaken met heel duidelijke
aanwijzingen niet zomaar vage tips kunnen we niet aanpakken", verzucht
hoofdinspecteur B. de Koningh, chef narcotica in Amsterdam, „of als we een
grootscheeps onderzoek al gestart zijn, moeten we dat halverwege beëindigen omdat
de overuren op zijn. Dat doet je recherchehart pijn". In Den Haag, waar
hoofdinspecteur L. Scheers de scepter zwaait over de narcoticabrigade, moeten de
rechercheurs weken- soms zelfs maandenlang vakantie nemen om hun overuren te
compenseren. De drie narcoticachefs zijn heel duidelijk in het opsommen van de
oorzaken hoe het in ons land zo ver heeft kunnen komen dat er tientallen doden
vallen, dat handelaren vrijwel vrij spel hebben, dat hele buurten onleefbaar zijn
geworden, dat er elke dag alleen al in Amsterdam honderden auto's worden
opengebroken en dat de grootste misdadigers nog steeds op vrije voeten rondlopen.
Corry Vis sprak met hen.
Hoofdinspecteur L. Scheers, de Haagse narcoticachef, met een beel
waarin heroïne werd gevonden
tussen soft- en harddrugs terecht,
in tegenstelling tot Blaauw. „Drugs
zijn drugs", meent deze, „onder
zoek heeft uitgewezen dat alle he-
roïneverslaafden met hasj begon
nen zijn. De opbrengst van hasj is
bovendien crimineel kapitaal in de
zakken van profiteurs".
Geen van de narcoticachefs streeft
nog naar een oplossing van het pro
bleem, omdat ze hun handen al vol
hebben aan een redelijke beheers
baarheid. In Den Haag en Rotter
dam wordt al jarenlang gewerkt
aan zowel de groothandel als het
lokale gebeuren op straat. Amster
dam gaat dit voorbeeld nu ook vol
gen. „Als we toentertijd niet aan de
straathandel begonnen waren", zo
zegt de Haagse narcoticachef
Scheers, „was de rotzooi nu veel er
ger geweest!" Het oppakken van
straathandelaren en het sluiten van
horecagelegenheden waar in ver
dovende middelen gehandeld werd,
bracht in menige Haagse wijk rust.'
Momenteel is er nog een andere
maatregel in voorbereiding. „Niet
zo'n leuke maatregel", realiseert
Scheers zich terdege, „maar de ge
meenteraad heeft hem goedge
keurd en het voorstel ligt nu bij
Gedeputeerde Staten". Het gaat
hierbij om een wetsartikel dat de
politie toestaat ook particuliere wo
ningen waar gehandeld Wordt te
verbieden voor derden of zelfs te
sluiten. In Amsterdam en Rotter
dam wordt deze maatregel al in de
praktijk toegepast en ook de stad
Groningen schijnt hier een variant
op te hebben.
Uitslaande brand
AMSTERDAM DEN HAAG-
ROTTERDAM „Het probleem
rond de verdovende middelen is
vanaf het begin zwaar onderschat",
is de besliste mening van commis
saris Blaauw van de Rotterdamse
gemeentepolitie. „Iedereen zei dat
het hier in Nederland zo'n vaart
niet zou lopen. Daar waren wij Ne
derlanders veel te nuchter voor. En
dus wordt ons land nu overspoeld
met drugs". In Amsterdam leverde
een inventarisatie van niet-aange-
pakte zaken in de maanden april
en mei zulke onthutsende cijfers op
dat hoofdinspecteur De Koningh
die niet durft te noemen. „Het is
afgrijselijk", zegt hij verbijsterd, „te
meer als je weet dat je aan het
hoofd staat van nog steeds goed ge
motiveerde professionele recher
cheurs".
De narcoticaploegen moeten terug
vechten met verouderde appara
tuur, te weinig mankracht en ge
brek aan middelen. Het enthousias
me slinkt omdat de politiek zich
steeds toleranter tegenover verdo
vende middelen opstelt. Ondanks
grote druk van de narcoticachefs
en pogingen van justitie om door te
dringen op het ministerie vinden ze
daar geen gehoor voor hun smeek
bede om meer mogelijkheden. Inte
gendeel, het overwerk werd dras
tisch ingekrompen en celgebrek
maakt dat justitie bekende hande
laren moet laten lopen. Heroïne-
koeriersters worden teruggestuurd
naar het land van herkomst, omdat
vrouwen helemaal niet te huisves
ten zijn.
Een te laconieke houding die de in
ternationale samenwerking
waar de narcoticabrigade het van
móeten hebben beslist geen
goed doet. „Het steeds weer nee
moeten verkopen, bevordert die
broodnodige samenwerking ook be
slist niet", aldus De Koningh, „we
zien nauwelijks kans de uitsteken
de informatie van onze liaisonoffi-
cers in het buiteland om te zetten
in zaken. Terwijl hiervoor juist
veel geld is uitgetrokken".
De bottleneck tussen politie en jus
titie frustreert het narcoticawerk in
de hoofdstad nog het meest. De Ko
ningh' „Van de aangepakte zaken.
toch al grondig geselecteerd uit iiet
overstelpende aanbod, verdwijnt er
bij justitie bij gebrek aan cellen een
groot aantal zonder vervolging in
het archief".
Drugsofficier
Dat is in Den Haag anders. Volgens
hoofdinspecteur Scheers wordt al
les wat zijn afdeling aandraagt ook
door justitie behandeld. „Dat komt
ook", legt Scheers uit, „omdat wij
hier te makep hebben met een vas
te drugsofficier, die ons door en
door kent en weet met welke pro
blemen wij hier te kampen heb
ben". Dat blijkt dan ook duidelijk
uit de straffen die er in Den Haag
worden uitgedeeld.
Hoewel de situatie over het alge
meen in de Residentie wat gunsti
ger is dan in Amsterdam en Rotter
dam kampen alle drie de steden
met het voldongen feit dat ze het
meeste werk moeten laten liggen.
Simpelweg omdat er geen mensen
en mogelijkheden genoeg zijn. Zelfs
de pas opgerichte lokale units van
de Amsterdamse narcotica worste
len nu al met een gebrek aan mid
delen. Terwijl de tegenstander de
beschikking heeft over de nieuwste
computers en communicatie-appa-
ratuur, snelle auto's en wijdvertak
te organisaties.
Brandkastkrakers, tasjesdieven, in
brekers en roofovervallers gaan
over op de drugshandel omdat daar
het grote geld te verdienen is. De
tolerante houding ten opzichte van
hasj en marihuana heeft mogelijk
gemaakt dat tal van criminelen een
soort financieel imperium hebben
opgebouwd, waarmee ze zich ver
volgens in de heroïnehandel heb
ben gestort. De hele handel concen
treert zich in de hoofdstad. Vanuit
het hele land komen handelaren
naar Amsterdam om verdovende
middelen te kopen. Want er is bijna
geen plaats meer in Nederland
waar geen verslaafden zijn.
Om een idee tè geven van de be
dragen die hiermee gemoeid zijn,
rekent De Koningh voor wat er
wekelijks in Amsterdam bij elkaar
gestolen moet worden om 8000 ver
slaafden van hun gram heroïne per
dag te kunnen voorzien. Heroïne
kost gemiddeld zo'n 200 gulden per
gram en dus hebben de verslaafden
samen per week ruim elf miljoen
nodig. Maar voor alle spullen die ze
met de zogenoemde „kleine crimi
naliteit" bij elkaar vergaren, krij
gen ze van de helers maar maxi
maal twintig procent. Dat brengt
het totaalbedrag van wat er alleen
al in de hoofdstad werkelijk gesto
len en geroofd wordt op meer dan
vijftig miljoen gulden, een onge
looflijk bedrag!
Terecht zegt commissaris Blaauw
dan ook: „Die enorme criminaliteit
eromheen waar de burger de dupe
van wordt, maakt dat mensen ten
einde raad zijn. Het gaat hier om
gewetenloze profiteurs die zich een
Slag in de rondte verdienen 'aan de
ellende van anderen. Daar moet je
keihard tegen optreden, want ze
brengen de volksgezondheid onbe
rekenbare schade toe".
Bijna vijf jaar geleden schreef deze
commissaris in het Algemeen Poli
tieblad al de volgende zinsnede: we
mogen niet de fout maken die in de
Verenigde Staten is gemaakt, na
melijk pas dan tot de tegenaanval
overgaan wanneer we tot de ont
dekking zijn gekomen, dat de te
genstander al zo veel terreinwinst
heeft gebpekt dat hij nauwelijks
meer terug te dringen is". Toch is
het drugsprobleem een tragedie ge
worden waarbij de hele samenle
ving betrokken is geraakt.
Transitofunctie
„We hebben een duidelijke transi
tofunctie in hard-drugs gekregen",
zegt De Koningh, „we krijgen
steeds vaker te maken met heel be
kende dealers die honderden, soms
zelfs duizenden kilo's hasj hebben.
In december hadden we nog ie
mand met zesduizend kilo, dat
soort verdachten. Natuurlijk zou je
die handel nog wel willen bestrij
den, maar dan moet je wel de mo
gelijkheden hebben. Van elke der
tig zaken die op mijn bureau ko-
Met het kiezen voor de aanpak van
hard-drugs en dan nog met name
de grote internationale syndicaten,
kregen grote hasjdealers de kans
snel rijk te worden. „Een heel lu
cratieve handel'', benadrukt de
Amsterdamse narcoticachef nog
eens. Toch vindt zowel De Ko
ningh als Scheers het onderscheid
Het grootste probleem bij de aan
pak van drugs is dat de politie al
tijd een paar passen achterloopt bij
de ontwikkelingen. De situatie ver
schilt ook van stad tot stad. Den
Haag met zijn 2000 verslaafden
heeft veel te maken met handela
ren die elkaar doodschieten. Rot
terdam met 3000 verslaafden con
stateert een fors toenemend cocaï
negebruik. Amsterdam met 8000
verslaafden telt al meer dan dertig
heroïnedoden en het is pas begin
zomer. Het vreedzame hasj-vuurtje
is overgeslagen in een uitslaande
hard-drugsbrand. Vooral het
Commissaris B.
de Koningh van
de Rotterdamse
gemeente
politie:
„Financieel
imperium van
misdadigers
zou ten goede
moeten komen
aan de staat".
schrikbarend toenemende
gebruik in alle lagen van de bevol
king verontrust de narcoticachefs.
Met name de Surinaamse verslaaf
den vluchten in het levensgevaar
lijke cocaïne-basen, het opsnuiven
van een mengsel cocaïne en zuive
ringszout. Sommigen doen dit meer
dan drie dagen achter elkaar,
waardoor ze uitermate agressief
worden. Hét middel werkt psy
chisch sterk verslavend en is fnui-
'kend voor het lichaam. Daarbij
wordt de drugshandel nog gevaar
lijker omdat de Zuidamerikaanse
maffia zich ook hier daarmee be
zighoudt. Een aantal recente cocaï
nezaken toont dit duidelijk aan.
Blaauw: „Er is een groot verschil
met de heroïnegebruikers-scène.
Cocaïne bergt agressie in zich. Dat
is heel verontrustend bij grootscha
lig gebruik, denk maar aan het
verkeer".
De ontwikkelingen hebben de drie
grootste korpsen van ons land ge
noodzaakt tot een andere aanpak.
Ze richten zich niet meer op het
aantal kilo's dat ze kunnen pakken,
maar op de organisaties erachter.
Of zoals Scheers het verwoordt:
.Liever tien verdachten met één
ons, dan één verdachte met een
kilo". In alle drie de steden Wordt
fewerkt met undercover-agenten.
!en methode die lange tijd werd
afgewezen door de beleidsmakers.
„Die zijn vaak te politiek bezig",
vindt Scheers, „er is een groot ver
schil tussen de ideeën van beleids
makers en die van praktijkmen
sen". Blaauw heeft hier ook zo zijn
gedachten over. „De politici moe
ten eens wakker worden", zegt hij
ronduit, „maar kennelijk is er poli
tiek geen eer aan te behalen. Ze
zitten op de voorste lijn als het
erom gaat de politie te bekritiseren,
maar niemand is ooit aan het front
geweest. Terwijl ze langzamerhand
zouden moeten inzien dat we zo
niet door kunnen gaan. We verlie
zen slag op slag": De drie narcotica
chefs zijn als praktijkmensen ook
tegen gratis verstrekking van he
roïne, ook zo'n stokpaardje van be
leidsmakers. Hoofdschuddend zegt
Scheers: „Terwijl uit allerlei onder
zoeken is gebleken dat drie kwart
van alle verslaafden voorheen al
crimineel was!" Dezelfde conclusie
wordt getrokken door De Koningh
en Blaauw. „Ik heb zelfs als para
depaardje", vult De Koningh aan,
„criminelen zodanig aan te pakken
dat alles wat ze hebben opgebouwd
uit de winst op hard- en softdrugs,
gokhuizen en sexsauna's verbeurd
wordt verklaard en ten goede komt
aan de staat. In Amerika werkt
zo'n systeem al sinds een jaar. Daar
heeft een speciale afdeling van de
Drugs Enforcement Agency bijna
haar totale budget op die
terugverdiend". n(
Zuigkracht
Inmiddels vertonen de drie t
ste narcotica-afdelingen van-
land hetzelfde trieste beel|a
kunnen de zaak niet aan. De-
gettefing kost tienduizenden ik
ren per jaar en dat heeft beL
stelligd dat niet alleen het ei|a
siasme van de rechercheurs tja
de is, maar dat ook het lan9«e
mijnwerk (de enige manier cL
ternationale organisaties te
len) een behoorlijke deuk
Het laten lopen van internatt(
misdadigers heeft een ongelot
zuigkracht op het buitenland.L
grenzen zijn te open en de paL
te laag. Uit de hele wereld lL
narcoticafunctionarissen naaiti,
sterdam om te leren van de pt
men. Hoe kan deze valkui^
worden gedempt? I(
Blaauw: „Door een gezamenli
ternationaal politiek en econoÊj
optreden. Door een keiharde^
pak in combinatie met dwangL
afkicken. Want de handel bjj!
bij de gratie van de vraag, wt
de sociale omstandigheden iL
land de voedingsbodem voL
We zijn veel te tolerant. ZeL
huizen van bewaring zijn zo lL
een mandje". L
Verruiming van de bevoegde
om panden binnen te trederk
goede wettelijke regeling vocl
dercover-operaties, meer cof
op de plekken waar de verdofc
middelen ons land binnenkL
betere afspraken met ander|(
den, verbanning van buiten#
criminelen maar vooral meerK
sen en meer preventie. Dat L
wensenpakket van de praktij^
sen. „Het schijnt allemaal^
steeds niet te kunnen", venL
De Koningh, „we lopen nog L
risico's als we vuurwapengevi
ke panden binnengaan of inC
ren in een drugsorganisatie.
lang hebben we de zaak hierf
ten bestrijden met een hanr
mensen. Pas nu het probleeit
amper te overzien is, moget
uitbreiden". Toch zijn De Kol»1
en Blaauw niet somber over dl
komst. „Op den duur gaan
oorlog winnen", menen bC,
„want er komt een keer een i|j
bij politici door de grote probE;
die we nog krijgen en door ifo
keer van dé bevolking die ik
stand zal komen tegen de on(0
bare overlast. Dan krijgen
mogelijkheden en de middelaj
vijand nummer één te bestri#
CORRt
