CcidócSouaont
Kijkje in
de keuken van
North Sea Jazz
ZATERDAG 7 JULI 1984
idenapp
1740-20
Weather Report: culinaire pretenties
"'it.
gen
v.d.
gaat met het vervoer naar het festi
val. We hebben auto's rijden, bus
sen. Er valt altijd wel een mouw
aan te passen. Ik ben altijd veel
banger als ze weggaan. De dag na
het concert vliegen ze meestal
vroeg. En dan gaan we ze echt
wakker maken, want ze moeten
een vliegtuig halen en je hebt ook
nog een morele verplichting tegen
over de impresario in dat andere
land".
Honing voor Nina
Hij roemt de samenwerking met de
VIP-room op Schiphol, al heeft
men het daar ook wel eens moeilijk
Dave Brubeck:
Oude rot die
niet veel
vraagt.
gehad met het artistieke volkje. De
deur van de VIP-room stond vorig
jaar wijd open voor Nina Simone,
maar de zangeres had geen zin uit
het vliegtuig te komen. Toen ze na
veel soebatten eenmaal toch zover
was, vroeg ze in de VIP-room thee
met honing. En juist die avond was
het potje honing op Schiphol ner
gens te vinden. Daarna wilde Nina
een rondreis per limousine door
Nederland, maar de instructies wa
ren: zodra ze er is, onmiddellijk
naar Den Haag. Daar kwam ze aan,
maar tijdens haar tweede concert
kreeg ze het weer op haar heupen
en verliet protesterend het
podium, terwijl ze werd uitgefloten.
„Nina Simone komt toch niet wéér,
hè?", riepen de mensen van de
VIP-room dan ook angstig tegen
Van den Hoek. Nee hoor, Nina Si
mone komt niet, maar wel een paar
honderd andere vogels van minder
gebruikelijke pluimage. Toch maar
dat potje honing in huis halen,
denk je dan.
Grijze Count
Dat artiesten per se moeilijk moe
ten zijn, is overigens een fabeltje.
Theo van den Hoek herinnert zich
een geval van een keurige Engelse
Dixieland-band die moest uitwij
ken naar hotel Babyion, maar daar
door een misverstand niet werd op
gehaald. De heren werden niet
woedend, maar bleven netjes in de
hotellobby zitten wachten. Zonder
enige versnapering, dan konden ze
zó de deur uit als het zover was.
Theo van den Hoek: „Dan denk je:
dat zoiets juist moet gebeuren als
het om zulke aardige, beleefde
mensen gaat".
In '79 kwam van het orkest van
Count Basie de vraag of North Sea
ze ook aan vervoer per bus kon
helpen naar Frankrijk, waar de
tournee verder zou gaan. De bus
kwam, de muzikanten inclusief de
grijze Count namen plaats, de in
strumenten waren ingeladen, maar
de bus liet het opeens afweten. Pa
niek bij de organisatie, paniek bij
de chauffeur. Het werd een uur
lang zoeken naar de oorzaak, tot ie
mand de kofferruimte nog eens
opendeed en ontdekte dat een stuk
bagage tegen een handel zat aange
drukt waardoor de stroom in de
bus was uitgevallen. Theo van den
Hoek: „Ik heb geen klacht gehoord.
De hele band zat in die bus te zin
gen of ze op schoolreisje gingen.
Als ik de muziek van Count Basie
hoor, moet ik steeds aan dat mo
ment denken. Hoe hij daar doodge
moedereerd al die tijd in die bus zat
te wachten".
Een kijkje ïn de keuken van het
North Sea Jazz Festival. Een gigan
tisch muzikaal gebeuren straks, op
13, 14 en 15 juli in het Haagse Con
gresgebouw. Maar ook een gebeu
ren dat voordien heel gekke eisen
stelt. Een legale papierwinkel, die
speciaje „riders" bij de contracten.
Maar je krijgt er soms ook een aar
dige kijk op de muzikanten van. Zo
kun je concluderen dat drummer
Al Foster bij de band van festival-
topper Miles Davis een bijzondere
plaats in moet nemen. Davis vraagt
een eigen kleedkamer, hij vraagt er
een voor de rest van de bandleden,
maar óók een aparte voor Foster.
En terwijl Davis Perrier-water, ap
pelsap, salami, fruit, noten en kaas
in de kleedkamer vraagt, plus een
doos papieren zakdoekjes, ordon
neert hij voor de band een half
kratje bier en een paar flessen wijn
„van goede kwaliteit". Maar voor
Al Foster heeft hij een wat asceti-
scher, gezonder menu in petto. Die
krijgt een pot hete koffie, wat
snacks, wortel- en appelsap.
Hoewel, denk je dan als je de „ri
der" verder leest, wat moeten die
„twee grote plakken chocola" er
dan bij, meneer Davis?
Pure verwennerij.
BERT JANSM
eletten
ather Report" is trouwens de
p met de meeste culinaire pre
es in het contract. De zoge-
tde „hospitality clausules" be-
n bij „Weather Report" enkele
zijden. Er worden mogelijkhe-
voor lunch en diner in ge-
gd en wat de kleedkamer be-
luidt de tekst: „Graag zorgen
koffie, thee, melk, vruchte-
len, koude schotels, suiker, ho-
citroen. Bestek (vorken, le-
messen) en borden. Een „hot
voor omeletten en toast",
daarbij nog de nadrukkelijke
rschuwing dat ze hier in Ne-
and niet moeten denken voor
grijpstuiver van de fusion-
ep af te zijn: „No fast food, no
B out food", zegt het contract.
Suites
Theo van den Hoek: „We proberen
in principe altijd uit te voeren wat
er gevraagd wordt. Maar ja, we
kunnen niet iedereen in een suite
stoppen. Als de suites in hotel Bel
Air op zijn, dan wordt het moeilijk.
We hebben wel uitwijkmogelijkhe
den naar het Promenadehotel of
een ander hotel, maar toch. Na
tuurlijk komt het een concert al
leen maar ten goede als je weet wat
de eisen van een muzikant of een
groep zijn. En dat zetten ze ook,
met merken en al voor versterkers
en microfoons, in die contracten.
Van al die groepen en van wat ze
nodig hebben worden lijsten ge
maakt, die apparatuur wordt ge
huurd of er wordt teruggetelext dat
er een gelijkwaardige apparatuur
voorradig is".
Er staan nog meer merkwaardige
voorschriften in die „riders". Zo
vermeldt één contract exact hoe
veel man er in de zaal beschikbaar
moeten zijn: zes toneelknechten,
één elektricien, vier inladers; tij
dens de show: twee mensen voor
het licht, vier toneelknechten en de
belichter van het „huis". Het lijkt
merkwaardig, die specificatie, maar
dan moet je bedenken dat het om
Amerikanen gaat, die in hun eigen
land werken met sterk gescheiden
taken. De diverse vakbonden staan
niet toe dat een toneelknecht ook
nog aan de belichting komt of helpt
met het in- en uitladen. Want daar
worden echt stokjes voor gestoken.
Dat is branchevervaging. Terwijl
dat in Nederland gelukkig
een normale zaak is.
Verdwaalde muzikanten
„In sommige „riders" staat dat er
niet gerookt mag worden tijdens
een concert", vertelt Theo van den
Hoek. „Dat geldt bij het North Sea
dus alleen voor de PWA-zaal. Het
is onmogelijk dat bij de andere za
len, waar je in en uit kunt lopen, te
eisen. In zo'n geval kunnen we dus
andere eisen, andere lichtinstellin-
gen op het podium. „Kijk, dit is het
contract van Dave Brubeck", zegt
hij. „Dat is een oude rot. Niks aan
de hand. Daar kunnen we zo aan
voldoen. Die weet dat het hier goed
zit".
Een ander probleem waar hij mee
te maken heeft is het vervoer van
de artiesten. Op Schiphol heeft
North Sea volgende week een ei
gen balie als de muzikanten af en
aan vliegen. „Om verdwaalde ar
tiesten op te vangen", zegt Theo
van den Hoek. „We hebben men
sen heen en weer lopen die de ar
tiesten meteen uit de slurf bij de
„gate" vandaan plukken. We heb
ben mensen die zorgen dat alle ba
gage en instrumenten meteen ter
plekke zijn. En die als ze weggaan
er voor zorgen dat alles soepel loopt
en er niet plotseling problemen ko
men als bijvoorbeeld overwicht
voor hun bagage. Ik heb overigens
nooit zoveel angst dat er iets mis-
irs.,
5. t.v.,
i Davis "wil salami, noten en kaas.
en rivii HAAG Lionel Hamp-
VT. Rus^ü gewoon dat de piano
is' ^at kij en zijn
n nasei niet lastig gevallen wor-
voor interviews, want
'ug, een goed concert te kun-
geven hebben het orkest
#jn leider een zekere hoe-
rust nodig" staat in
contract. En Lionel
HHpton Enterprises Inc.
•t het North Sea Jazz Fes-
bij dal contract alleen
-LEGEjeen velletje waarop voor
wend is hoe het podium
i^H^leeld moet zijn. Dat is
het minste wat hij kan
en.
Acket en zijn mensen zouden
schijnlijk best wat meer voor
willen doen, want de „Hamp"
ft bij voorbaat alweer een van
ccessen van North Sea Jazz te
en volgende week. Het pu-
i kan niét genoeg van hem
én. En de „Hamp" niet van
iubliek, want zijn optreden vo-
/aar voor een dolenthousiaste
terwijl alle andere ar-
'n allang hun koffers gepakt
en eindeloos door. Die
t moet Hampton zelf het licht
?t Haagse Congresgebouw uit-
laid hebben.
I, de „Hamp" is een makkie,
zo is het niet altijd. De lijsten
"""Speciale wensen die jazzarties-
n hun contracten laten stipüle-
vorden langer en langer. Bijna
:een wil een hotelsuite, velen
n nog even zwart op wit wat
jlemaal in de kleedkamer aan
laperingen klaar moet staan,
lesjes bier, wijn en de koude
;el of de warme happen wor-
In speciale alinea's zo gedetail-
I voorgekauwd, dat je bij het
sen alleen al een onmiskenbaar
n 'ergevoel bespeurt. We hebben
iver de nieuwe „ziekte" in de
ld van de muzikale contrac-
pe „riders", de extra bepalin-
aan de contracten gehecht, die
een aantal mensen van het
h Sea al wekenlang stevige
lenbindertjes blijken.
neken
van den Hoek, al acht jaar
Iïwerker bij Ackets festival en
'oor het vierde jaar met dit
i problemen gconfronteerd:
m contracten met die uitgebreide
!rs" zijn afkomstig uit de pop-
'ld. Het is begonnen in de tijd
eö,de „Rolling Stones". Ik herin-
me het geval van -de Alice-
lerband. In het contract stond
!r speciaal Budweiser (met Mi-
5 )b het bekendste Amerikaanse
7nerk. BJ) klaar moest staan in
deedkamer. Dat kon je toen
igi'
ens krijgen. We hebben er stad
ind voor afgebeld en we von-
et in een Amerikaanse leger-
s in Duitsland. Goed, het stond
in die kleedkamer. Maar daar
1 ook Heineken. Blijkt achter-
lat de heren alleen Heineken
«n gedronken en de flesjes
veiser onaangeraakt hebben
i staan. Kosten noch moeiten
aard voor niks",
weet is dat gebeuren het begin
>est van de populariteit van
leken in de Verenigde Staten,
in elk geval een feit dat de
„Weather Report" uitdruk-
in het contract vraagt om
leken beer".
soorten whiskey die er voor alle ze
kerheid maar in z'n kleedkamer
dienen te staan, voor als de nood
hoog wordt. Het is een veel alge
mener verschijnsel. Al wil het dan
af en toe wel eens verdacht veel op
een uitwas gaan lijken.
niet aan zo'n contract voldoen en
moet er een tegenvoorstel terugge
telext worden. Bijvoorbeeld dat de
aankondiger uit naam van de ar
tiest vriendelijk verzoekt niet te ro
ken. Verder kun je dan niet gaan".
Hij heeft een hele map met con
tracten bij zich, élk contract anders,
Omeletten,
toast,
Munster,
Brie,
salami,
bier,
wijn
en
bronwater
in
contracten
waar
je
honger
van
krijgt
Bakkie
en Noordeuropese landen pleegt
het allemaal meestal wel voor el
kaar te zijn voor de muzikanten.
De managers beseffen best dat de
groepen van het ene festival naar
het volgende concert trekken en
dat er tijdens zo'n veeleisende en
vermoeiende tournee zoveel moge
lijk zekerheden ingebouwd dienen
te worden. Inclusief het eten. Maar
in zuidelijke landen is dat nog wel
eens anders. Je zult als muzikant
maar net van Amsterdam in Grie
kenland aankomen en dan ook nog
eens om een bakkie moeten gaan
zeuren na het concert.
Een andere zaak is dat iedere zich
zelf respecterende artiest of impre
sario wel een of meer „advocaten"
in dienst heeft. En die zitten er niet
voor niets. Iedere „lawyer" zal zor
gen dat zijn werkgever het beter
heeft dan een ander, en zo groeien
de aanhangsels van de contracten
met het jaar. Het is dus niet alleen
een zaak van enkele over het paard
getilde godheden van het amuse
ment. Zoals Sinatra en de twintig
Dat Acket c.s. toch vooral niet een
jongetje naar de dichtstbijzijnde pa-
tatkraam voor wat fricadellen of
een broodje warm vlees sture.
En de heren van „Weather Report"
hebben hun dorst bij voorbaat ook
al gespecificeerd in een paar maat
jes Courvoisier, Bourgogne, Pouilly
Fuissé en appelsap. Terwijl na het
concert nog graag een kaasschotel
klaar mag staan (met als suggesties
Munster, Brie, Cheddar en de mij
onbekende Jarlberg-kaas), plus een
koud-vleesschotel. En denk niet
dat de Amerikaanse „lawyers", die
de contracten opmaken, ook maar
één ding vergeten wél mosterd
erbij alstublieft. Je schiet er echt
van in de lach als je het leest.
Lionel Hampton doet het licht uit.
Niet dat „Weather Report" nu met
een maar ongelooflijke kapsones
verweten moet worden. Zulke ei
sen hebben een oorzaak. In West-
