„Onze songs
zijn ons
het
finale
The
Thoinapson
Twins*.
dierbaarst
sss&r-
lis?
VISRUBRIEK
.Pionieren
zee
ZATERDAG 24 MAART 1984
Wat is er met The Thompson Twins, de Jansen en Jansens van
Ie Engelse popmuziek, aan de hand? Op de nieuwe elpee „Into
[he Gap" zijn meer synthesizers te horen dan de stoutste dro
gen doen vermoeden. De nummers hebben meer diepgang en
ijn eerder melodieus dan dansbaar. En dat terwijl The Thomp-
m Twins vorig jaar met de elpee Quick Step Side Kick"
list gigantische successen boekten op de Amerikaanse dans
vloer. Zijn hun dansschoenen versleten?
laatste langspeler werd opnieuw opgenomen in de Compass
%int Studio in Nassau op de Bahamas, ondanks het feit dat het
rio vorige keer liet weten daar nooit meer te willen werken,
felfs de gitaar heeft weer zijn intrede gedaan. Welke motivatie
teekt achter deze zaken? We springen met Alannah Currie en
'joe Leeway „into the gap". Het blijkt een avontuurlijke reis op
Je groeven van het kleurrijke, muzikale Thompson-Twinsland-
Achap.
jONDEN Alannah Currie
>n Joe Leeway nestelen zich-
eder in een stoel op de kamer
de platenplugger van
naatschappij Arista. Alannah
iet er uit als een soldate van
iet Britse woestijnleger met
ïaar hoed met grote klep. Joe,
donkere van het drietal, is
Ér met zijn gedachten niet al-
[ijd bij. Hij droomt weg bij de
[isioenen van het internatio
nale succes, dat nu werkelijk
heid lijkt te gaan worden. Ook
Nederland kan niet langer
/eerstand bieden. De single
[Doctor, Doctor" zou wel eens
je definitieve doorbraak kun-
Sen betekenen.
klannah: „Op de vorige elpee
JiQuick Step Side Kick" gingen
uit van wat aantrekkelijk klin-
;ende percussie-akkoorden. Zij
"vormden de basis. De rest, zelfs de
[eksten, werd daaraan aangepast.
keer zijn de melodieën in
hauwe samenhang met de teksten
Daarna hebben we
Ie muziek pas met een hoeveelheid
nstrumenten ingekleurd, waardoor
r hopelijk prachtige geluidsdecors
lijn ontstaan".
ioe: „Waar we op de eerste plaats
ïaar hebben gestreefd is kwaliteit.
.Is we op de synthesizer een beter
lasgitaargeluid konden krijgen dan
ip de basgitaar zelf, dan gebruikten
re de synthesizer, in dit geval de
t)BX".
Alannah: „Mensen, die dachten iets
Jj|ran muziek te weten, zijn naar ons
jegekomen om ons te feliciteren
Inet het prachtige gitaarspel in bij
voorbeeld „Storm On The Sea",
maar wat je daar hoort is een syn
thesizer".
iritisch
Joe: „We zijn heel kritisch geweest
imdat we op „Into The Gap" beter
mr de dag wilden komen dan op
de vorige elpee. We hadden dezelf-
jldgformule kunnen gebruiken als
JvPnQuick Step Side Kick", maar
ye wilden niet stil blijven staan. Ik
dat we erg goed zijn in het
:omponeren van dansnummers,
naar we wilden verder".
[]0m kwaliteit te kunnen leveren
nwerd een andere werkmethode ge-
janteerd dan op „Quick Step
Kick". Het gevolg is volgens
Joe, dat „Into The Gap" meer in
houd heeft, maar bij de luisteraar
Jj vel even de kans moet krijgen te
n!roeien.
st,foe: „Toen we aan de nieuwe elpee
li- legonnen zei Alannah vooral geïn-
i!' eresseerd te zijn in het schrijven
ran de teksten. Ze heeft dan ook 95
irocent- ervan voor haar rekening
jenomen. Tom (Bailey) en ik heb
ben ons vooral over de muziek ge-
e: >ogen".
„Die werkwijze heeft
ïeel wat strubbelingen gegeven,
r"iok omdat we alle drie een sterke
tersoonlijkheid hebben. We lijken
r. ïooit zonder ideeën te zitten en dat
,ngeeft botsingen. Maar gelukkig
Itiadden we in de studio Alex Sad-
cin als producer. Hij trad geregeld
)p als een soort scheidsrechter, die
- >ns vertelde welke ideeën wel en
niet bruikbaar waren".
Emotionele druk
.Kfloe: „Hoewel er veel is geruzied,
kunnen we nog altijd goed met el-
;kaar opschieten. Het 'lijkt alsof we
-Pie emotionele druk nodig hebben
a-pm met goede songs voor de dag te
^komen".
jiUannah: „Pas als we alle drie en-
Boven: Alannah
Currie. Tom Bauey
en Joe Leeway
J- Rechts-OPde
voor
Oost en West.
„wc- joe Leeway
waarin wp öe nieuwe
SenomsdchVn
daar een oase
Thompson
1 Twins niet.
Mannan
Currie: „H®1
mag misschien
belangrijk2')"
cultuur
te kennen
maar dat de
culturele
tradities er
voor zorgen
altijd
dat er
gatblipt
^«es«
Oost en
isontoelaat-
o p;;.
thousiast werden over een zin of
een melodie groeide het uit tot iets
bruikbaars".
Joe: „Maar we hebben niet alleen
hard gewerkt, al stonden we onder
de druk dat de elpee op tijd klaar
moest zijn. We hebben ook veel lol
gehad. Direct na de laatste tournee
zijn we door onze manager naar
een soort boerderij even buiten
Londen gestuurd om daar aan de
nummers voor de elpee te werken.
Later hebben we nog in twee ande
re huizen op het platteland ge
woond".
Alannah: „Gelukkig had Joe zijn
oude Jaguar bij zich, zodat we af en
toe, zonder dat de manager het
merkte, naar Londen konden
vluchten om daar lekker uit te
gaan. We voelden ons dan net een
Stel stoute kinderen".
Joe: „Je zou die periode kunnen
omschrijven als een rit door de
woestijn met hier en daar een oase.
Tom is overigens de enige van ons
drieën die echt gedisciplineerd is.
Alannah en ik zijn veel emotione
ler en eerder afgeleid. Tom is in
staat om, ondanks het uitblijven
van de inspiratie, toch aan het
werk te blijven. Dan gaat hij in de
weer met oud materiaal tot er weer
wat boven komt drijven. Ze zeggen
wel eens dat songs schrijven negen
tig procent zweet en tien procent
inspiratie is. Ik heb gemerkt dat
dat zo is".
Gospel
Van de twintig nummers, die in de
drie zomermaanden van 1983 op
een porta-studio (een cassette-re
corder met mogelijkheden om te
mixen) hun demo(nstratie)-vorm
kregen, vindt Alannah „You Take
Me Up", dat uiteindelijk ook op de
elpee kwam en in Engeland is uit
gebracht als nieuwe single, het
mooist.
Alannah: „Hoe zijn we ook al weer
op het idee gekqmen er een gospel
achtig nummer van te maken,
Joe?".
Joe: „Jij wilde een samenzang met
herhalingen".
Alannah: „Oh ja, maar ik wilde
niet dat het een gospel werd omdat
er geen religieus element in de
tekst zit. We kunnen op elk ge
wenst tijdstip een pastiche maken.
Op het moment dat we een disco
tango wilden, schreven we „We
Are Detective". Deze keer wilden
een Thompson-Twins-gospel-
song. Het nummer vertelt het ver
haal van een meisje, dat achter een
lopende band staat in een fabriek.
De sleur wordt doorbroken op het
moment dat ze verliefd wordt. We
hebben de eentonigheid van het
werk en het feit dat het zich in een
fabriek afspeelt willen onderstre
pen met zware, machine-achtige,
percussie-geluiden".
Joe: „Dat nummer was één van de
redenen waarom we weer naar de
Compass Point Studio in Nassau
zijn vertrokken. In eerste instantie
zouden we de langspeler opnemen
in een studio op het eiland Mont-
serrat. Alex Sadkin, die daar met
Duran Duran had gewerkt, had
echter niet zulke goede ervarin
gen".
Alannah: „Bovendien kenden we
de Compass Point en wisten we dat
er op de Bahama's goede gospelzan
gers woonden, want die hadden we
vorige keer ontmoet. De keus was
dus niet zo moeilijk. Toen we een
maal de instrumenten hadden vast
gelegd, wilden we die gospelzan
gers niet meer gebruiken en heb
ben we alle stemmen (in Londen)
zelf ingezongen. Ook omdat het
onze interpretatie van een gospel
moest worden".
Culturele ontmoeting
Joe: „Daar gaat het op „The Gap"
ook om, de culturele ontmoeting".
Alannah: „Het oude
Oost is Oost en West is West. Die
culturen zullen altijd van elkaar
gescheiden blijven. Dat is volgens
ons belachelijk. De maatschappij is
inmiddels veranderd. Wij houden
niet zo van patriottisme en dat
soort zaken. Het mag misschien be
langrijk zijn je eigen cultuur te
kennen, maar dat de culturele tra
dities er voor zorgen dat er altijd
een gat blijft bestaan tussen oost en
west is ontoelaatbaar".
Joe: „Er zijn ontmoetingspunten.
We zouden het leuk vinden als
mensen ons zouden volgen in het
gat. Je kunt je eigen leven verrij
ken door van al die culturen iets te
leren".
Alannah en Joe zeggen dat er maar
weinig is waarom ze echt geven.
Alannah: „De songs die we schrij
ven zijn ons het dierbaarst, daar
mag geen muzikant met zijn han
den aan zitten. Daarom gebruiken
we ook geen sessie-muzikanten.
Die komen de studio binnenlopen
en het enige wat hun interesseert is
dat de partij die ze moeten spelen
er zo snel mogelijk op staat. Ze zien
de compositie niet als één geheel,
als een creatie waarin veel tijd is
gestoken en waaraan met heel veel
zorg is gewerkt. Wij kennen de
songs van noot tot noot".
Joe: „We hebben deze keer één ses
sie-muzikant moeten inschakelen,
de tabla-speler Dinesh. Hij deed
onder meer sessies met Paul
McCartney en Blancmange".
Alannah: „Tom heeft tablas leren
bespelen in India, maar het geluid
moest perfect zijn, vandaar".
Beperkt
De beperkte instrumentbeheersing
van de drie Thompson Twins heeft
tot nu toe geen problemen i
verd. Alannah: „Als je je beperkin
gen accepteert en extra uitdiept
waar je goed in bent, blijf je die
problemen voor. Natuurlijk denk
ik wel eens, kon ik maar zo zingen
als Annie Lennox van The Euryth-
mics, maar ik ga mij er niet blind
op staren. De ideeën die we krij
gen, werken we op een manier uit,
die we vocaal en instrumentaal
aankunnen".
Joe: „We denken daarbij ook aan
het podium. Alles wat je in de stu
dio doet, moetje op het podium ook
kunnen waarmaken. Als je plaat
geproduceerd is door Trevor Horn,
denk ik dat je in de problemen
komt en dat is iets dat je moet
voorkomen".
HANS PIËT
it-
ite
j Lui die gewend zijn de vis te bela-
a,gen aan of op het zoete water, maar
.I 'ie best ook eens willen pionieren
op het zilte nat der zee, kunnen na
tuurlijk meteen afreizen naar bij
voorbeeld Looe in Groot-Brittannië
>m ei indrukwekkende, blauwe
laaien te bestrijden, maar ik zou
«et ze niet aanraden. „Klein begin
gen", dat zei Albert Heijns grootva
der al en die begon ook met een
Piepklein kruidenierszaakje (12
>i'ierk^nte meter in 1887) in Oost-
zaan. Als u wilt bezien of het zoute
water alsmede de visserij aldaar u
vermag te boeien, begin dan eens
heel rustig. Bijvoorbeeld op de
Waddenzee, vanuit Harlingen, Den
Helder of Den Oever, dan wel in
de Kom van de Oosterschelde, van
uit het boeiende, oude stadje Tho-
len.
De voordelen voor de niet gerouti
neerde zeevisser zijn duidelijk: wei
nig tot geen kans op zeeziekte, niet
de noodzaak om meteen met van
die heel zware spullen te gaan wer
ken, enne zéér goede kansen op
vis, op een mooi maaltje vis zelfs.
Natuurlijk praat je dan niet over
haaien, of monsters van kabeljau
wen, of tientallen fikse pollacken,
maar wat is er tegen schol, schar en
bot, wat is er fout aan wijting en
steenbolk, wie klaagt daar over
tong en aal?
Vandaag wat bijzonderheden over
die Kom van de Oosterschelde. Ik
ga daar het liefste vissen met de
'heren Moerland en Van der Velde,
die in het stadje Tholen drie uitste
kend ingerichte sportvisserssche
pen in de vaart hebben, de Zwer
ver 1, 3 en 4. Pronte schepen, aller
plezierigst ingericht, en heel erva
ren schippers. Moerland en Van
der Velde begonnen hun bedrijf
achttien jaar geleden, en zij, mits
gaders hun opgewekte echtvrien
dinnen, die sterk bij het bedrijf be
trokken zijn, hebben in die jaren
nog niets van hun enthousiasme
verloren. Geen wonder dat zij een
groot publiek van vaste klanten
hebben; er zijn lui, met name uit
Noord-Brabant, die al jarenlang
strijk en zet een dag per week mee
gaan. Reserveren is dan ook nodig
(01660-2525).
Als u even een blik op de kaart
werpt is het u al duidelijk dat die
Kom van de Oosterschelde (het
achterste deel van deze zee-arm
dus, van zeg maar Yerseke op
Zuid-Beveland tot Bergen op
Zoom) bijzonder beschut ligt.
Dat is om te beginnen al een voor
deel van het vissen hier; bij elke
windrichting is er wel een oppertje
te vinden om toch nog te vissen, en
het moet al bar en boos waaien eer
er niet gevaren kan worden.
Dan: het landschap (of beter ge
zegd: het land- en waterschap, als
dat aanvaardbaar Nederlands is) is
werkelijk grandioos mooi. Bij eb
vallen in die Kom van de Ooster
schelde vele, vele tientallen hecta
ren slikplaten droog; twee keer per
etmaal ontstaat er, zou je haast
kunnen zeggen, een nieuw oer-
landschap, voedselrijk land dat on
der de zee vandaan komt en een
grote aantrekkingskracht heeft op
duizenden, honderdduizenden vo
gels. Vaak is er zo veel boeiends te
zien in de lucht en op het wad, aan
vluchten steltlopers, ganzen en
eenden, dat een mens zijn hengel-
top onvoldoende in de gaten
houdtVooral wanneer er wordt
gevist in bijvoorbeeld het Windgat,
dat is een smalle geul die naar het
dorp Krabbendijke loopt', kan een
mens bij eb genieten. Die kreek is
maar een dertig meter breed als het
van ebbe is, maar er staat wél 5 tot
8 meter water, en al naar het sei
zoen is er best bot, schol, en nu en
dan een tong te pakken. De slikken
heten aan bakboord (als u de kreek
Niet direct afreizen naar Looe in Groot-Brittannië om er indruk
wekkende, blauwe haaien te bestrijden
invaart) de Hooge Kraaijer of Tar-
weplaat, aan stuurboord het Ver
dronken Land van Zuid-Beveland.
Die kreek wordt van Tholen uit
bereikt via het Lodijksche gat (met
aan bakboord de Stuurmansplaten)
waar hier en daar wel 19 meter wa
ter staat, en de Pictermanskreek,
ook een alleraantrekkelijkst viswa
ter, alleen is er de laatste tijd nogal
een laag modder over een deel van
de zandbodem komen te liggen en
dat houdt de schar hier vandaan,
waar die kreek vroeger heel goed
yoor was. Geen nood, er zijn meer
mooie scharrestekken. Ik herinner
me beste vangsten in de Zilverput,
te bereiken door het diepe Marolle-
gat, waar hier en daar 12 meter wa
ter staat.
Kortom: een grandioos gebied. Als
je er met hoog water begint te vis
sen zie je naarmate het water af
gaat de platen verschijnen en
steeds groter worden. Als je met
laag water begint te vissen zie je
het water eerst traag en dan sneller
en sneller de platen aan het oog
onttrekken. Piet Moerland vist het
liefst bij afgaand water; zijn opvat
ting is dat de vis, komend van de
platen, dan feller aast. Maar bij op
komend tij, als de vis, op jacht naar
voedsel, de platen optrekt, wordt er
toch ook vaak leuk gevangen.
Hoe diep vissen?
Laat die beslissing in vol vertrou
wen aan de schippers over. Zij we
ten wat al naar het seizoen,
maar ook al naar de wind en het
tij de beste kansen biedt; tien
meter diep op zand of twee meter
diep op slik, de jacht op tong of het
wachten op schol, de kans op steen
bolk of de vangst van bot. (Voor
heen was Thoolse bot beroemd, die
bracht dikke prijzen op, voor bot
dan altijd. Ze is niet beroemd meer,
maar wel nog altijd heel lekker).
Wie geen spullen voor het zilte nat
bezit behoeft ze voor één dagje niet
te kopen; aan boord van deze sche
pen is hengelmateriaal te huur en
ik moet zeggen dat dat in aanmer
kelijk betere staat is dan ik elders
vaak heb waargenomen, 't Zijn pri
ma hengels, met prima molens, wél
onderhouden, en voorzien van listi
ge tuigen, eigen maaksel. De heren
vissen het liefst met de inderdaad
goede, dunne, scherpe haak Blue
Aberdeen van Mustad. En ze heb
ben een heel extra-speciaal onder
lijntje ontworpen voor beginners;
een schuiflood van 150 gram, ge
monteerd in het midden van de on
derlijn, dus zo dat er twee haken
boven het schuiflood zitten, en één
zwevend erachter. Inderdaad
scherp vissend, scherp de beet regi
strerend. „Er zijn dagen dat de vis
lui is, traag bijt, en dan zijn zulke
tuigen, met dunne, scherpe haken
toch je winner", zegt Piet Moerland
en hij heeft, ik weet het, daarbij
het grootste gelijk van de vismarkt
zoals' ze in Rotterdam zeggen. Er
zijn ook dagen dat met name plat
vis aan alles bijt, ik heb zulke dar
gen wel beleefd, maar daar moet
een mens natuurlijk niet op reke
nen, scherp vissen is altijd je win
ner.
Tholen is via Bergen op Zoom ge7
makkelijk te bereiken en de prope
re schepen (met onderdeks gezelli
ge gelegenheid tot eten en drinken)
liggen hartje stad aan de Oude En-
dracht, die eigenlijk niet meer be
staat; het Schelde-Rijnkanaal wen)
er deels doorheen gegraven, een
heel druk scheepvaartwater, boéi-
end om te zien, maar vissen doen
de lui van de Zwerver gelukkig in
rustiger wateren.
Hoe hier de toekomst voor de vis
serij wordt, niemand kan er een
zinnig woord over zeggen. Over
enkele jaren, als in de monding
van de Oosterschelde de storm
vloedkering gereed is, zullen
stroom en tij veranderen. Beter,
slechter? We zien wel. In elk geval:
nü is het er nog goed toeven. En
best vangen.
A. C. W. van der VET
In het verhaal over de Visma, de
hengelsporttentoonstelling in de
Rotterdamse Ahoy'-hallen, heb
ik iemand te kort gedaan. Er is
voor die tentoonstelling een
fraaie video-film gemaakt geti
teld „Nederland, visland". Die is
vervaardigd door ANC-studio's
te Amersfoort in samenwerking
met Jan van Gentstudio's, en ik
verzuimde ANC-studio te noe
men. Ere wie ere toekomt, want
de film is prima.
