De Husky voelt
zich kiplekker bij
vorst en sneeuw
mal#
Sleeh ondenrennen
Kalterherberg
Visma,
beurs
voor
hengel-
sporters
POOLSPORT IN DE EIFEL
i 1 x t -V
ZATERDAG 10 MAART 1984
Siberische Husky. De
etische prachthond,
>evast van de partij in
reportages over
<ende Eskimo's en
nadese Indianen. Of in
elfilms over de
udkoorts in Alaska of
vellenjagers in het
ipvries-koude noorden
van Canada. De Husky's
zijn de onvermoeibare
werkpaarden uit het
noordpoolgebied. Hun
job is het trekken van de
sneeuwkarde slee.
Ook in Europa kan men
de Husky en andere
poolhonden geregeld aan
het werk zien. In landen
die tijdens de winter over
sneeuw beschikken is
een van over de oceaan
overgewaaide
wintersport in opmars:
het sleehondenrennen.
Onlangs vond zo'n
wedstrijd plaats in het
Eifelplaatsje
Kalterherberg.
Husky's, de werkpaarden van het noordpoolgebied.
i C-klasse aan het werk in een prachtig winters landschap.
tLTERHERBERG Zesender-
uur voordat de wedstrijden
eten beginnen beslist Peter Ge-
ch uit Kalterherberg dat het
ktakel doorgaat: het internatio-
sleehondenrennen, dat hij
»r de eerste keer organiseert. Er
weliswaar niet veel sneeuw,
ar de vorst van de afgelopen da-
heeft ervoor gezorgd dat het
tje dat er nog ligt, goed gecon-
veerd bleef. Het is koud en het
(rdt nog kouder. Kalterherberg,
hooggelegen plaatsje in de
ord-Eifel, vlak bij Monschau.
'e hebben alleen net parcours
moeten inkorten omdat som-
je gedeelten echt onbegaanbaar
zegt Peter Gerazch en hij
'"kt naar de lucht. Het weer is pri-
Geen nevel, maar een stralend
luwe lucht en enkele graden on-
nul.
iter de Himmelsleiter, waar we
morgen de sneeuwgrens zijn ge-
eerd, is het landschap een win-
plaatje. Op het wedstrijdterrein
trst een soort wintersportstem-
ng. Overal huilende en jankende
iden. Het zijn er enkele honder-
Ze hunkeren naar actie. Uit
es blijkt dat ze niets liever doen
een slee in sneltreinvaart door
sneeuw trekken. Ze kwamen
it hun bazen uit alle windstre
ken. Uit Nederland, Duitsland en
België. Zestig zullen er aan de
krachtmeting deelnemen.
Het randgebeuren doet denken aan
een motorsportcircus. Er is een
rennerskwartier, waar de honden,
hun bazen en de supporters verblij
ven. Daar worden ervaringen uit
gewisseld, daar worden ook jonge
Husky's te koop aangeboden en er
is zelfs een winkeltje ingericht met
Husky-attributen. Mensen die van
ver zijn gekomen hebben hun cara
van of camperbusje bij zich. Daarin
koken ze tussendoor hun eigen pot
je. Op het langlaufparcours van
Kalterherberg is de afgelopen da
gen met man en macht gewerkt om
de loipes geschikt te maken voor
het sleehondenrennen. De wedstrij
den kunnen beginnen.
Meerennen
Voor de toeschouwers is goed ge
zorgd. Er wordt constant een vuur
tje brandend gehouden waar ze
hun handen kunnen warmen. En
er is een kraampje waar men van
alles kan krijgen: erwtensoep, war
me worst, borrels én natuurlijk de
wintersportdrank bij uitstek, Glüh
wein.
Sleehondenrenwedstrijden zijn wat
de wintersporten betreft eigenlijk
het best te vergelijken met het
langlaufen. Het parcours stelt de
zelfde eisen. En de opzet van de
wedstrijd is ook eender: het par
cours moet'in zo kort mogelijke tijd
worden afgelegd.
Gestart wordt in vijf verschillende
categorieën. De S-klasse vertoont
nog de meeste verwantschap met
de uit de Scandinavische landen af
komstige volkssport langlaufen. In
deze klasse wordt maar één hond
voor de slee gespannen. De „mus-
her" ment zijn hond echter niet
vanaf de slee, maar werkt op de
langlauflatten keihard mee om een
goede tijd te realiseren op het 6 ki
lometer lange parcours. Ook in de
C- en B-klasse wordt in Kalterher
berg 6 kilometer afgelegd. In de C-
klasse wordt de slee getrokken
door drie of vier honden. Er be
staan ook Cl- en C2-klassen. Deze
onderverdeling heeft betrekking
op het soort honden dat de slee
trekt. Want behalve Husky's doen
ook, maar in veel mindere mate, de
uit Alaska stammende Malemoeten
en de Groenlandse Samojeden mee.
De rijders in de B-, A- en Open
klasse zouden aanvankelijk 17 kilo
meter afleggen. Het parcours is
echter ingekort tot 12 kilometer. In
de B-klasse zijn vijf of zes honden
voor de slee gespannen en in de A-
klasse zes of zeven. Bij de open
klasse komt het zelfs voor dat
twaalf honden de slee trekken.
Sarajewo
„Eigenlijk hadden wij met onze
honden óók in Sarajewo moeten
zijn", zegt een van de deelnemers,
terwijl hij de ijzers van zijn grote
houten slee met was inwrijft. „Slee
hondenrennen is immers een echte
wintersport. Een van de populair
ste nog wel. En het is topsport. Je
moet er hard voor trainen om in dè
top mee te kunnen draaien".
Ooit hebben de sledehonden letter
lijk hun beste beentje mogen voor
zetten in het gedrang om olympisch
goud. Dat was in 1932. De Olympi
sche Winterspelen werden toen,
net als in 1980, in de Amerikaanse
wintersportplaats Lake Placid ge
houden. De Husky's wonnen me
dailles, maar sindsdien worden
deze edele dieren geweerd. In Ne
derland is het verboden dat honden
een kar en dus ook een slee trek
ken. Daarvoor zorgt een ongeveer
honderd jaar oude wet. Toch zijn er
in ons larid veel mensen die deze
sport beoefenen. Zij moeten voor
wedstrijden echter steeds uitwijken
naar het buitenland. Niet alleen
vanwege de wet, maar ook en
vooral, omdat er in ons kikker
landje vrijwel nooit sneeuw ligt.
Fries kampioen
Gerka Hofstra uit het Friese Ger-
sloot is de beste Nederlander op de
door honden getrokken slee. Óp 8
en 9 januari is hij in het Duitse
Winterberg (daar waar onze olym
pische tweemans-bob geregeld oe
fende) Nederlands kampioen ge
worden tijdens het aldaar gehou
den internationale Nederlands
kampioenschap. En bij het interna-'
tionale Duitse kampioenschap ein
digde hij op de tweede plaats. Een
topper dus.
„Officieel is deze sport door die
oude wet in Nederland verboden.
De autoriteiten knijpen echter een
oogje dicht als wij voor onze sport
oefenen. Ook zondér sneeuw kun
nen we oefenen. We bouwen ge
woon wielen onder de slee. Op die
manier zouden we natuurlijk ook
wedstrijden kunnen houden, maar
waar vind je in Nederland een par
cours dat groot genoeg is en waar je
ook nog eens toestemming krijgt?
Nee, ik ga liever naar Duitland of
België. Hier worden genoeg wed
strijden georganiseerd in de
sneeuw. En sneeuw en een beetje
vorst is wat deze honden nodig
hebben om een goede prestatie te
kunnen leveren", vertelt de Neder
landse kampioen. Gerka Hofstra
laat even later op de bevroren
sneeuwpiste van Kalterherberg
zien wat zijn honden kunnen. De
Fries beschikt over een goede con
ditie en zijn honden ook.
Terwijl alle deelnemers ervoor zor
gen dat ze het onderweg vooral
niet koud krijgen, start Hofstra
schamel gekleed in een dun over
hemd. Voor de start stroopt hij ook
nog zijn mouwen op. Hij gaat niet
zomaar een ritje door een zonover
goten winters landschap maken,
maar zich afjakkeren. Nog geen
kwartier later finisht hijvan
top tot teen bezweet, met een lange
sliert slijm aan zijn mond, maar wél
met verreweg de beste tijd.
Drama
Vlak voordat de Gerslotenaar zijn
rit beëindigt, speelt zich op het par
cours een drama af. Een 52-jarige
Duitse deelnemer uit Walheim be
reikt uitgeput de finish. Hij kan
geen woord meer uitbrengen en
ziet helemaal bleek. Even later
zakt de man op zijn slee in elkaar.
Hartaanval! Koortsachtig proberen
EHBO-ers met hartmassage en
mond-op-mond-beademing het le
ven van de man te redden. Na
twintig minuten arriveert de gea
larmeerde ambulance. De reddings
pogingen worden voortgezet, maar
het mag niet meer baten. De man
overlijdt.
Bij organisatie en deelnemers
heerst grote verslagenheid. De
mensen staan in groepjes bij elkaar
en praten over de trieste gebeurte
nis. Op de achtergrond huilen en
janken de honden. Alsof zij voelen
wat er is gebeurd. Organisator Pe
ter Gerazch roept de deelnemers bij
elkaar en kondigt huilend en met
een brok in zijn keel aan dat de
wedstrijd wordt gestaakt. Het tragi
sche voorval is een waarschuwing.
Enkele deelnemers zeiden het van
te voren al: ook sleehondenrennen
is topsport. Je moet over een goede
conditie beschikken. Niet alleen de
honden, óók de man of vrouw op
de slee.
WIEL BEIJER
Foto's: WIL NILWIK
De Visma, die dit jaar van 28
maart tot en met 3 april zal
worden gehouden, natuurlijk
weer in de Ahoy-hallen te
Rotterdam, is de enige natio
nale hengelsporttentoonstel
ling die we hebben. En die we
onderhand al een hele tijd
hebben, want dit wordt de 16e
Visma. De tentoonstelling is,
zoals dat dan gaat heten, „niet
meer weg te denken" en dat
zullen, naar men best mag
aannemen, de meesten van de
tienduizenden sportvissers die
er elk jaar een kijkje komen
nemen (vorig jaar 37.500) stel
lig beamen.
Het centrale thema voor dit jaar is
„visstekken". Uit allerlei onderzoe
kingen blijkt, dat door de jaren
heen de\ overgrote meerderheid
van de sportvissers „vaste stekken"
heeft en soms zelfs jaar in, jaar uit
maar één vast stekkie, terwijl er in
eigen land en daarbuiten zo on
voorstelbaar veel mogelijkheden
zijn. Men wil, om het fraai te zeg
gen, „de mobiliteit van de henge
laar vergroten".
Hoe?
Om te beginnen is er een fraaie vi
deofilm gemaakt door Jan van
Gentstudio's, getiteld „Nederland,
visland". De Visma-organisatie, het
ministerie van landbouw en visserij
en een aantal sponsors (die nu en
dan wel wat erg nadrukkelijk wor
den geëxposeerd, maar ja, wat wil
je, die lui willen ook waar voor
hun geld) financierden de film, die
een heel mooie serie beelden geeft
van vele viswateren in ons land.
De film is echt pakkend; toen ik
van de première thuiskwam had ik
het liefst meteen mijn hengelspul-
len gepakt om een aantal van de
getoonde stekken te gaan bevissen.
Van 't riviertje de Swalm in Lim
burg tot het 'majestueuze Sloter-
meer in Friesland worden allerlei
wateren getoond en ziet men heel
wat over de vismogelijkheden en
moeilijkheden daar.
Van voorlichting gesproken: er valt
dit jaar ook een extra-speciaal ac
centje op „wat mag en wat niet
mag" en dat houdt verband met de
omstandigheid dat er dit jaar voor
de eerste keer geen gesloten sei
zoen is voor de gewone hengel. Dat
wil zeggen: als de rechthebbende
op het viswater dat ook goed vindt!
Deze lente mag er dus, in het alge
meen gesproken, op de witvis ge
woon worden doorgevist, maar dat
wil nog helemaal niet zeggen dat
nu meteen alles overal maar mag.
Voorlichting lijkt meer dan ooit no
dig (ook met het oog op de nacht
visserij die in juni, juli en augustus
weer in een groot aantal binnenwa
teren, in elk geval minus het IJs-
selmeer, mogelijk zal zijn). De Vis
ma is gastheer voor vijf organisa
ties, die in de Ahoy-hallen speciaal
aan voorlichting zullen doen, te
weten het ministerie van landbouw
en visserij, de Organisatie tot Ver
betering van de Binnenvisserij
(OVB), de Nederlandse Vereniging
van Sportvissersfederaties (NVVS),
het Centraal Nederlands Henge-
laarsverbond (CNHV) en de Neder
landse Vereniging tot Bescherming
van Dieren. De laatste neemt deel
onder het motto „Vissen hebben
ook gevoel".
Dierenbescherming wil de henge
laar wijzen op zijn verantwoorde
lijkheid voor de vis, die hij vangt.
„Iedere sportvisser", aldus net uit
gangspunt van de Dierenbescher
ming, „heeft het letterlijk in eigen
hand de schade aan de vis te beper
ken en het sterftecijfer laag te hou
den. Dat kan hij doen door de vis
deskundig en uiterst voorzichtig te
behandelen. En daar mankeert
nogal wat aan".
Er zijn nog meer voorlichtende or
ganisaties. Genoemd mogen wor
den de Koninklijke Nederlandse
Bond tot het Redden van Drenke
lingen en de Stichting Viscentra
voor Gehandicapten.
Ook is er weer de speciale info-
stand van de Visma zelf, waar de
bezoeker alles aan de weet kan ko
men over zelf bouwen van hengels,
kunstaas, enzovoort. Dit jaar zal ex
tra aandacht worden besteed aan
de werphengel (swingtip, winckle-
picker, vliegenhengel, karperhen-
gel, ook strand- en boothengels) en
alle attributen, die daarbij van be
lang kunnen zijn. Peter den Hol
lander zal weer demonstreren en
hij kan er wat van!
Natuurlijk zijn de hengelsportbla
den present met stands. Daar is een
nieuw maandblad bij. Het heet
„Sportvisserjournaal". Het wordt
uitgegeven door Van Boekhoven-
Bosch te Utrecht die als drukkers
grote reputatie hebben en dat kun
je aan het blad zien. De hoofdre
dacteur wordt de zeer ervaren hen
gelsportjournalist Kees Ketting, 't
Eerste nummer verschijnt tijdens
de Visma.
„Visstekken", dit jaar het centrale thema van de Visma.
Natuurlijk zal de grootste belang
stelling van de bezoekers uitgaan
naar de nieuwigheden en -heidjes
die de 23 handelaren in hengel
sportartikelen (vier meer dan vorig
jaar) en de acht fabrikanten en
handelaren van visboten en toebe
horen (twee meer dan vorig jaar) te
tonen hebben. Van Wout van
Leeuwen uit Vlaardingen heb ik al
de Cuty Pie gezien, een zeer op
zienbarende plug van zacht materi
aal die is uitgerust met een staart
van Mister Twister, „bewegende
ogen" en één dreg, aan de onderzij
de. Het ding weegt 8 gram, een
leuk gewicht voor een spinhengel.
Het ziet er zo visnamig uit dat ik
het een goede toekomst durf te
irspellen. Dat wil zeggen: een slech
te toekomst voor de roofvis die er
mee wordt belaagd.
Interessant zal zeker ook de stand
van Heron zijn. Niet alleen omdat
Heron importeur is van de Hardy-
hengels (en Hardy is de klassieke
hengelbouw in Groot-Brittannië),
maar ook omdat de „kunstvliegen
professor" Hans de Groot uit Zwa
nenburg daar demonstraties zal ge
ven van het binden van vliegen.
En (iets bepaald ongewoons voor
een hengelsporttentoonstelling) ook
kunst zal in deze stand te zien zijn;
Ad Swier uit 's Heerenhoek toont
er litho's, aquarellen en potloodte
keningen.
Trouwens: er komt nog een heel
bijzondere expositie. De hengel
sportauteur Karei Leijdsman uit
Amsterdam is a) een hartstochtelijk
verzamelaar van antiek, speciaal
dok van antieke hengelspullen en
b) een op vissen en visserij gespe
cialiseerde filatelist. Van zijn bezit
aan hengelsportantiek en vispostze-
gels komt een expositie.
Natuurlijk zijn er weer de van vo
rige Visma's vertrouwde zaken als
de castingbaan en de haaiestoel en
de beroepsvisser Klaas van den
Berg met zijn altijd druk bezochte
stand over het ambachtelijke vis
vangen om den brode in zoete wa
teren.
En voor wie dan toch graag ook
eens buiten (het heel goede en
fraaie visland) Nederland wil gaan
kijken of er elders in Europa niet
nog meer en nog beter en nog gro
ter en nog andere vissen te vangen
zijn (hetgeen de volle waarheid is),
zijn er ook op de Visma voorlich
tende stands van het Deens Ver
keersbureau, het Iers Nationaal Bu
reau voor Toerisme, Noord-Ierland
Toeristenbureau en het Zweeds Na
tionaal Verkeersbureau, die u de
meest verleidelijke aanbiedingen
tonen.
Al jaren heb ik na een bezoek aan
de Visma verzucht: „Ik wou dat ik
nog veel meer gelegenheid had om
te gaan vissen".
Ik weet nu al dat ik straks die ver
zuchting weer zal slaken.
A. C. W. VAN DER VET
