rtcne
in teken van
veranderingen
wil niet
Bobben
ZATERDAG 11 FEBRUARI 1984
Een van de meest droefgeestige ge
bruiken van dit ondermaanse is de
lof en waardering, die iemand ten
deel vallen zodra hij dit tranendal
heeft verlaten. Zelfs de meest no
toire recalcitrant ontpopt zich in
een in-memoriam als een persoon
met door niemand ooit vermoede
kwaliteiten. Zo blijkt iemand, die
buitenshuis bijna voortdurend alco
holische amok maakte zich na zijn
verscheiden plotsklaps te hebben
gedragen als een bovenstebeste
huisvader, die zo lang er niet aan
Bacchus was geofferd zelfs de ham
sters van zijn bloedjes van kinde
ren dagelijks van een rantsoen
hapklare brokken voorzag. Zo
blijkt iemand, die in zijn zakenle
ven over lijken was gegaan, in de
beschermende en bemoederende
beschutting van de privé-woning
van zijn secretaresse een licht ge
roerde sterveling te zijn geweest,
die zelfs bij het horen van het Wil
helmus zijn tranen nauwelijks kon
bedwingen.
Dit soort gedachten besprong me
dezer dagen, nadat ik enige keren
naar televisie-uitzendingen van de
Olympische Winterspelen had ge
keken. En daarbij uiteraard niet
heen kon om de ijshockey-beelden.
Vroeger kon je bij het kijken naar
ijshockey niet heen om Frans Hen-
richs, die trachtte elke wedstrijd te
doen uitgroeien tot een one-man
show. Waarbij het enige manco
(vond Frans zelf) altijd was dat hij
nooit in beeld kwam. Maar die te
kortkoming maakte hij meer dan
goed door elke centimeter die de
puck over het ijs aflegde te begelei
den met een stortvloed aan verbaal
geweld. Wat sceptici tot nadenken
stemde, maar bij het gewone kij
kersvolk lekker in de markt lag.
Het zogenaamde Theo-Koomenef-
fect om zo te zeggen.
Persoonlijk ben ik nooit zo n fan
geweest van Frans Henrichs. Ik
vond hem te druk. hij spuide te
veel onnuttige informatie en raakte
nog wel eens in de lianen van zijn
eigen enthousiasme verstrikt. In
het algemeen houd ik niet zo van
figuren, wier stem overslaat zodra
ze bevangen raken door emoties.
Maar van theater houd ik wel de
gelijk. Meer dan van een robot-ach-
tig stemgeluid, dat nimmer uit de
plooi komt en niet veel toevoegt
aan wat ik met eigen ogen kan
waarnemen. Zo'n commentaar dat
ons nu vanuit Sarajevo bereikt van
die Hans Kievit, die ik ooit op
Zand voort het ene cliché na het an
dere in de geluidsinstallatie heb ho
ren brullen En die er sindsdien
niets heeft bijgeleerd.
Ik kan ook niet zo warm Jopen
voor die Govert van Brakel, wiens
schoonvader begin deze week nog
een krant opbelde om de redactie
er attent op te maken dat niet Hen
richs maar Govert naar Sarajevo
was gegaan. Nou dat laatste weten
we dan nu. Govert zal best wel
is ijshockey hebben gezien, maar
het is nog wel wat anders of je een
wedstrijd voor de ziekenomroep
verslaat of op de televisie van com
mentaar voorziet. Nee, dan ik
beken het bijna met bloedend hart
verlang ik terug naar het tijd-
perk-Henrichs. Hoe je het ook
wendt of keert, die slaagde er wél
in de kijker bij de les te houden. Of
dat nu gebeurde door enthousiasme
bij de massa op te wekken of mee
warigheid bij zijn critici, laat ik
maar even in het midden.
Wat ik tragisch vind is Henrichs'
afwezigheid bij het olympische
bobgebeuren. Dat had ik hem ge
gund. Tenslotte is het aan Frans te
danken dat er twee durfals naar
beneden suizen in zo'n aërodyna
misch gevormde doodskist op glij-
ijzers. Dat is niet niks, dat is het re
sultaat van een even dramatische
als overtuigend klinkende oproep
van Frans vele jaren geleden. Die
het kijkersvolk emotievol aan
spoorde om voor enige tienduizen
den guldens ook zo'n futuristische
slee aan te schaffen. Nu die bede is
verhoord, is Frans er niet bij. En
dat is hoe dan ook triest.
Ik heb gehoord dat Frans zó boos is
over de gang van zaken bij Studio
Sport, dat het bestond om de vete
raan een ticket voor Sarajevo toe te
sturen op naam van Kievit, dat hij
alleen nog maar naar Duitsland
kijkt. België biedt geen soelaas
de Belgen zenden niets uit van het
Sarajevo-gebeuren. Ook dat is jam
mer, want anders zou er wellicht
iets bij onze zuiderburen te regelen
zijn. Wat bij ons kan moet daar
toch zeker kunnen. En wat is mooi
er dan bij de volgende Olympische
Winterspelen een Nederlandse en
een Belgische bob in de baan? Met
op de BRT het commentaar van
Frans. Want voor een Belgische
sportuitzending zou ik geen betere
commentator weten.
PS. Het was maar goed dat Ria Vis
ser die vlag niet droeg bij de ope
ning in Sarajevo. Anders zou ze he-
leméal achteraan zijn geëindigd.
BUYS
g7axa2UAG Het jaar van
45-5<te veranderingen. Zo
5x141 wielerseizoen 1984 nu
hildden omschreven. Hoe-
maar weinig is ge-
48x1 eerste grote sensa-
20); feit. Francesco Mo-
22-i^ft het onmogelijk te
:37 ljren geachte uurrecord
«^dy Merckx toch scher-
iteld. Twee keer zelfs.
j]808 km werd het re-
plfüd naar ^m.
Italiaan vooral dank zij
»en. pnsehappelijke aanpak ie-
er'erbijsterde, hadden zich al
ingée andere opwindende za-
Het begon met de
aas-Post. Hoewel iedereen
^et zwÜ6en toe pro-
magte doen werd vorig jaar,
joorf de tijd verstreek, steeds
ler dat de Zeeuwse klassie-
et ïg de ploeg van werkgever
j^npleet ontmantelde. Raas
heerf- Daarbij bleef het niet.
E^etemann> die deze week
mp0ree luister bijzette door de
ka fe winnen van de Ruta del
bgö'de zijn oude werkgever
jjg ^n een later stadium de
°n buitenland voltrokken zich
s de nodige opmerkelijke
lernard Hinault vertrok bij
De relatie met Guimard
t Cipt langer tegen de spannin-
it zé?nd- Een ander groot ta-
V(jBelg Fons de Wolf, keerde
land terug. Het avon-
was een grote teleur-
geworden. De komende
watjaanden zullen de liefheb-
i ook waarschijnlijk kun
dereten van de nodige verras-
ee jEén ding staat namelijk
haire genoemde coureurs
jn uitgezonderd moeten
gelden. Er staat te veel
het spel om onzichtbaar in
'gja^on mee te rijden.
;n d
ten'
leocmakkeliik
a hun echter niet gemakke-
gemaakt. De jonge
acil vori8 Jaar is doorge
reder leiding van het duo
id f (wereldkampioen) en Fig-
ourwinnaar), is niet van
e terrein zo maar
geven. Hoe de uiteindelijke
I zonder papieren, is geen plaats
meer. Desondanks staat ook voor
Hinault niet bij voorbaat vast dat
hij op zijn oude niveau kan terug
keren. Niet alleen Fignon c.s. zal
proberen hem dwars te zitten. In
eigen land zal hij ook moeten afre
kenen met Stephen Roche, die on
der leiding van de gehaaide ploeg
leider De Muer met pensioen
gestuurd door Peugeot, maar met
een brede grijns om de lippen terug
aan het front als kopman van
La Redoute aantreedt. Roche moet
eveneens worden beschouwd als
een jongere die potentieel in staat is
de wielerwereld naar zijn hand te
zetten.
Tenslotte zijn er nog Italië en
Spanje. Ook daar zit het dit jaar
met de wielersport goed. Van Italië
(waar Saronni de Giro zal moeten
winnen om de populariteit van Mo-
ser enigszins in te tomen) is dat
geen nieuws. Het feit, dat zich de
nodige nieuwe ploegen in Spanje
hebben gemanifesteerd is wel op
merkelijk. Dat is evenwel te dan-
•ken aan de successen van Gorospe
en Delgado in de Tour de France.
In een klap
Het circus van Félix Lévitan is nog
altijd de spil waar alles om draait.
Daar kan een verloren seizoen in
één klap worden goedgemaakt. Al
leen daar al kan met de door de
sponsors geïnvesteerde gelden het
doel naams-, resp. merkrecla-
me worden bereikt. De reclame
bureaus zien meestal knarsetan
dend toe dat voor de wielrennerij
wordt gekozen. De komst van Pa
nasonic in het internationale pelo
ton kan in dat opzicht dan ook ze
ker wel eens vérstrekkende gevol
gen hebben. De wielersport, tot
voor kort noodlijdend, lijkt een
nieuwe bloeiperiode tegemoet te
gaan. Hoewel alles nog in de kin
derschoenen staat wijst alles erop,
dat de interesse in Japan en Ameri
ka snel toeneemt. Geld is daar ken
nelijk in overvloed. En dat is dan
ook precies de reden waarom Ro
ger de Vlaeminck terugkomt en
Didi Thurau zijn afscheid weer een
jaartje heeft uitgesteld. Het zou
vreemd zijn wanneer ook de Ne
derlandse profs nietde nodige
„graantjes" zouden meepikken.
PETER VAN PUTTEN
Hoog eindigen
Robert Vunderink, die op 12-jarige
leeftijd in Zwolle met zijn sport be
gon en drie weken later al club
kampioen werd, heeft een drukke
tijd achter de rug. Dat alles moet
resulteren in een goede klassering
in Sarajevo. Hij zelf probeert daar
met name op de tienduizend meter
hoog te eindigen. De vijf kilometer
wil Vunderink gebruiken om aan
de omstandigheden en het ijs te
wennen. „Mijn kracht ligt voorna
melijk op de lange afstand, al moet
niemand rekenen op een medaille.
Er zijn erg veel kanshebbers en ik
ben nog jong. Van Tomas Gustaf-
son is alles bekend, maar ik kan er
nog wel tien opnoemen. Wat dacht
je van die Russen? Ze trekken daar
gewoon een blik met schaatsers
open, die voor een keer over het ijs
racen, meteen een wereldrecord
neerzetten en zich vervolgens nooit
meer laten zien. Verder is Falk
Larssen kanshebber. Laten we ook
de Amerikaan Mike Woods niet
vergeten. Al met al mag ik dus
weinig hoop op eremetaal koeste
ren. Met een plaats bij de eerste
acht ben ik tevreden. Het grote
voordeel van de Olympische Spe
len is wel, dat je blind Kunt rijden.
Gewoon zo hard mogelijk, totdat de
pijp leeg is en maar kijken waar je
uitkomt. Verder hoef je je nergens
wat van aan te trekken. Klasse
menten tellen toch niet", aldus de
man -die zich vorig jaar tijdens de
Nederlandse kampioenschappen
definitief in de kernploeg reed.
Opzien baren
Vunderink baarde toen opzien met
overwinningen op zowel de vijf als
de tien kilometer en een tweede
plaats in het algemeen klassement.
„Toen heb ik ook wel een beetje
geprofiteerd van dat gedonder rond
die reclameteksten van Hilbert van
der Duim. Alle aandacht was op
hem en de overige kernploegleden
gericht, niemand hield rekening
met mij. Dat kwam mij goed uit. De
vierde plaats bij het NK van dit
jaar viel iedereen wat tegen, omdat
er veel verwacht werd, maar ik
ben er zelf niet ontevreden mee,
ook al omdat ik geprobeerd heb mij
wat meer toe te leggen op verbete
ring van de vijfhonderd en vijftien
honderd meter. Dat gaat altijd ten
koste van het lange-afstandswerk.
Maar de laatste weken heb ik me
daar weer op gericht".
Met het gerommel en gekrakeel in
de KNSB en de bijbehorende selec
tieprocedures, die dit seizoen meer
dan ooit verwikkelingen tussen all
round-trainer Henk Boer en zijn
vakgenoot Gauke Nijholt van de
sprintploeg opleverden, houdt de
Zwollenaar zich niet bezig. „Het
gaat mij ook niets aan, maar ook
met andere dingen bemoei ik me
nooit. Ik heb de bond alleen maar
nodig voor een licentie, zodat ik
kan schaatsen, verder zoek ik het
zelf wel uit. Maar de rotzooi is na
tuurlijk wel erg groot binnen de
bond. Er kunnen daar zo een aan
tal mensen ontslagen worden, want
ze lopen alleen maar langs elkaar
heen. Ze zitten zich daar volkomen
belachelijk te maken en niemand
weet wat er moet gebeuren. Dan
komen we in Davos en dan blijkt
er ineens van alles geregeld te zijn,
maar dan wel door drie verschil
lende mensen, onafhankelijk van
elkaar".
Onbetaalde declaraties
„De declaraties van mij, die al zeer
miniem zijn vanwege het budget
Op deze aërodynamische fiets reed
Francesco Moser begin januari naar het
werelduurrecord. Het was de eerste
opmerkelijke verrichting in dit wielerjaar.
krachtsverhoudingen zullen zijn
blijft voorlopig nog even onduide
lijk. Weliswaar is deze week een
begin gemaakt met de eerste, soms
al tot serieuze evenementen uitge
groeide trainingswedstrijden, maar
toch moet dat worden beschouwd
als „spielerei". Waarbij overigens
de ploeg-Post zijn eerste triomf al
binnenhaalde, doordat Eddy Plan-
ckaert afgelopen dinsdag de Prijs
van Besseges op zijn naam schreef.
Pas in een wat later stadium zal tot
uiting komen of de ploeg-Post, zo
als menigeen verwacht, aan kracht
heeft ingeboet. Enerzijds omdat
Raas en zijn makkers zich op Sicilië
voorbereiden, maar anderzijds
eveneens omdat de eerste echt gro
te confrontatie de klassieker Mi-
laan-San Remo wordt en niet zoals
velen denken de Tirreno Adriatico.
Zeker, wanneer Raas daar een
etappe-overwinning kan meepak
ken, zal hij dat niet laten. De ex-
kopman van Post mikt echter voor
al op de koers naar San Remo.
Daar wil hij zijn eerste grote slag
slaan. Zelfs de mogelijkheid een
zege te boeken in een kleine meer
daagse wedstrijd zal hem niet in
verleiding brengen ook maar enig
risico te nemen. Raas mag dan al
de nodige jaren meelopen, hij be
seft terdege zich wederom te moe
ten waarmaken. Hij heeft een grote
last op zijn schouders genomen
door een reeks van collega's te ver
zekeren dat er geld zal worden ver
diend. Dat moet snel worden bewe
zen, want anders krijgt het ver
trouwen een gevoelige tik. Zo
werkt dat nu eenmaal ook bij de
beroepswielrenners.
Diep gekrenkt
Hoewel Post officieel heeft ver
klaard de conflicten niet te zullen
zoeken, zal hij ze ook niet ontlopen.
De Amstelvener is diep gekrenkt.
Bovendien onderkent hij dat ook
zijn mannen maar bij één ding be
lang hebben: dat is winnen (in alle
opzichten) en geld verdienen. De
twee grote nationale ploegen zullen
niet opzettelijk tegen elkaar koer
sen, maar er behoeft maar weinig
te gebeuren of de vlam slaat in de
pan. De renners zijn er helemaal op
voorbereid. Henk Lubberding bij
voorbeeld stelt: „Ik vrees dat er
moeilijkheden komen. Kijk, ik
zoek ze niet en het is vervelend te
gen je oude collega's te moeten rij
den. Maar er kan onderweg licht
iets gebeuren waardoor toch alles
wordt vergeten. En als zoiets niet
plaatsvindt, dan komt de ruzie wel
door de pers. Er hoeft maar één op
merking verkeerd te worden uitge
legd, uit zijn context te worden ge
trokken en de heibel begint. Want
er is onderweg natuurlijk geen tijd
om eventuele misverstanden uit te
praten".
Er is trouwens nog een derde Ne
derlandse ploeg dit jaar op de weg.
Dat is de formatie van De Goede.
Het is een équipe die met Langerijs
en Schipper een paar goede cou
reurs onder contract heeft. Op pa
- r
Robert Vun-
zoekt de publiciteit
Zwollenaar, die tij
iet schaatsseizoen zijn
vrije dagen door
zijn vriendin in
sup-
op
te brengen,
tijd niet laten
het publiek,
in zijn woonplaats
stoorde. „Ik
een simpele schaat-
en iedereen moet er
voor hebben, dat
rust en privéleven
de 22-jarige Neder-
op de tien kilo-
lijdens de Olympische
vandaag in Saraje-
op de 5.000 meter,
geleefd worden door
of de pers", vervolgt
„Het is leuk dat ieder-
de rit steunt en als
is zal ik uit dank-
een hand opsteken,
wil niet zeggen, dat ik
meteen publiek bezit
seizoen kan ik maar
dagen thuis zijn en dan
lastig gevallen worden,
zit ik ook eigenlijk vaak
in Raalte. In de
ik weer gewoon bij mijn
Zwolle".
zal vreemd opkijken bij
van deze uitspraken,
algemeen zijn topsporters
publiciteit, zoeken het
en gebruiken de pers
het hun uitkomt. Publici-
tevens vaak populari-
kan goed van pas ko-
nevenactiviteiten van
amateursporters. Vunde-
een totaal andere instel-
ich op het ijs waarmaken
pers als mensen die nor-
werk doen. Tegenwer-
niet, doch, slechts mee-
het hem uitkomt
aderen zich aan
misschien wat halsstar-
dat is zeker niet zo be-
hou er alleen niet van dat
j te laat komen. Of dat ik
«Fot deel van miin vriie tiid
2a-baar moet zijn voor andere
H Laatst had ik er nog één
10, vier uur afgesproken had,
om twee uur voor de deur
'5. 36et de mededeling dat ie nog
14,appen moest doen. Ik heb
26,|êgd dat ie die dan maar
W^est doen en dat ik daarna
12, jhikbaar was voor een ge-
witije is dus netjes om vier uur
38. tomen. Als ik dat niet doe
toch geleefd? Bij andere
vorïgin de kernploeg is dat an-
29-2e zoeken altijd de uitgang
Zwa de pers verzameld is. Ik
1
heb daar totaal geen behoefte aan.
Laat mij maar gewoon zo hard mo
gelijk schaatsen".
pier is deze wielerstal zelfs zeer
sterk, omdat de kleuren eveneens
worden verdedigd door de gebroe
ders Maertens, van wie ex-wereld
kampioen Freddy de meeste faam
geniet. Laatstgenoemde is echter
door het peloton afgeschreven. Hij
heeft te veel fratsen uitgehaald.
Nog altijd doen de wonderlijkste
verhalen over de Belg de ronde.
Terecht of ten onrechte ook voor
Freddy Maertens staat er veel op
het spel. Als hij nog een poosje wil
meedraaien, dan moet er dit jaar
weer iets worden gepresteerd.
Enige allure
Zo op het eerste gezicht lijkt de be
roepswielersport dus te floreren.
Alle ellende ten spijt telt België al
weer zo'n zeven profformaties van
enige allure. Hinault heeft in
Frankrijk de multi-miljonair Ber
nard Tapie bereid gevonden een
paar miljoen te investeren. Een on
verwachte ontwikkeling, want aan
vankelijk heeft hij lang onderhan
deld met andere sponsors. De keuze
voor Tapie is niet de enige surprise
geweest. Hinault heeft tevens Phi-
y
goede trainer en coach is. Ik accep
teer ook heel veel van zijn advie
zen. Maar ik voel wel het beste
wanneer ik in staat ben alles uit de
tas te halen. Ach, ik heb gewoon
een eigen wil. Boer ook. En dat
botst waarschijnlijk wel eens. Op
het technische vlak heb ik contact
met hem, voor de rest bemoeien we
ons weinig met fikaar".
Nog geen baan
Terugkijkend en tevens vooruit
blikkend op zijn carrière komt
Vunderink, die in het maatschap
pelijk leven nog geen baan heeft
gevonden („Dat komt me nu goed
van pas, maar op de langere duur
heb je er niets aan"), tot de conclu
sie dat hij steeds zijn eigen grenzen
verlegd heeft. Vanaf het clubkam
pioenschap in Zwolle wilde hij
steeds meer. Eerst kampioen van
het gewest, toen de drang naar
meer, een plaats in de kernploeg,
het Nederlands kampioenschap,
een Europese en wereldtitelstrijd
en nu is hij aangeland bij het olym
pisch gebeuren. Een aardige staat
van dienst voor een 22-jarige, die
zijn hoogtepunt nog niet heeft be
reikt. „Het is menselijk, dat de blik
steeds op iets hogers en iets beters
wordt gericht", zegt Vunderink.
„Dat is ook goed, dat motiveert een
sportman. Ik weet nog goed dat ik
hoog tegen een man als Tom Eric,
Oxholm opkeek. Een paar jaar ge
leden dacht ik elke keer een pak
op de broek te zullen krijgen als ik
tegen hem zou moeten rijden. Maar
nu schaats ik hem, bij wijze van
spreken met twee vingers in mijn
neus, op afstand. Dan weet je ook
dat er nog progressie is. Na de
Olympische Spelen wil ik toch nog
een keer proberen een man voor
het klassement te worden, door een
jaar lang te schaven aan de korte
afstand. Mocht dat niet lukken, dan
ga ik me daarna twee jaar toeleg
gen op de vijf en tien kilometer.
Dan ga ik proberen op die afstan
den in 1988 een medaille op de vol
gende Spelen te halen. Maar er kan
ook nog een kink in de kabel ko
men als Klok, de voorzitter van de
KNSB, zijn zin krijgt. Ik heb begre
pen dat hij de kernploegen in de
toekomst wil afschaffen, omdat die
te duur zouden zijn. Nou, als er
geen kernploeg meer is, dan stop ik
er direct mee, omdat dat een essen
tieel onderdeel van de prestaties is.
Ik denk dat de eenheid in de huidi
ge kernploeg de basis voor het suc
ces van Nederland is. We lachen
veel, trekken ons nergens iets van
aan en we schaatsen alleen zo hard
mogelijk".
GERHARD NIJBOER
Geen plaats
Voor de liefhebber, de soigneur
lippe Crepel en Paul Köchli aange
trokken. Crepel treedt de komende
periode op als manager, terwijl
Köchli als trainer zal fungeren. De
Zwitser zal tijdens de wedstrijden
in de ploegleiderswagen zitten. Hij
maakt overigens tevens gebruik
van een computer voor het opma
ken van trainingsschema's, het be
palen van welk voedsel moet wor
den genuttigd en nog wat andere,
voor de wielersport vrii nieuwe
ontwikkelingen. Köchli heeft be
kendheid gekregen door zijn cur
sussen in Zwitserland, waar onder
meer Guimard de nodige wijze les
sen heeft opgestoken. Met Köchli
kan wel eens een nieuwe stap in de
richting van de wetenschappelijke
benadering van het wielrennen zijn
gezet. Zoals professor Contini in
Mexico Moser heeft geholpen, zo
staat Köchli thans Hinault ter zijde.
Het wordt steeds duidelijker, dat
aan de begeleiding van wielrenners
een nieuwe dimensie is toegevoegd.
Nodige geintjes
Harde woorden van een deson
danks zeer sympathieke jonge top-
schaatser. En dat in een bond die
bol staat van rancunes en ruzies. In
de affaires tussen de trainers mengt
Robert Vunderink zich ook niet, al
worden er in de kernploeg onder
ling wel de nodige geintjes over ge
maakt. Het contact tussen trainer
Henk Boer en de nuchtere Vunde
rink blijkt dan ook minimaal te
zijn. „Boer is gewoon een super-in
tellectuele trainer. Je hebt gewoon
een trainer nodig en Boer doet het
wat dat betreft goed. Als mens kan
Kleine dingen
„Dit zijn natuurlijk maar kleine
dingen, maar het tekent zijn aard",
vertelt Vunderink verder. „Boer
komt over alsof hij een hekel aan
publiciteit heeft, maar als hij de
pers nodig heeft, maakt hij daar
graag misbruik van. Iedereen die
denkt Henk Boer te kunnen pak
ken, heeft het mis, want Boer is
veel gemener dan de rest. Ik maak
me daar niet druk om. Hij moet
maar doen wat ie wil, als trainer is
hij voor mij goed genoeg, al heeft-
ie ook wel eens gekke ideeën. Hij
wil van elke training een wedstrijd
maken. Dan kom ik op het ijs en
zegt hij dat ik een nieuw Neder
lands record moet rijden. Maar als
ik me daar niet toe in staat voel, rij
ik rustig met beide handen op de
rug de afstand uit. Nou, dan weet-
ie weer precies dat ik het niet met
hem eens ben. Dat wil niet zeggen
dat ik het beter zou weten dan hij,
want ik zei al, dat het een bijzonder
van de kernploeg", vervolgt Vun
derink, „blijven maanden liggen en
worden na ettelijke telefoontjes nog
niet betaald. In een trainingskamp
klamp je dan maar weer eens een
official aan, van wie je hoopt dat
die het in orde maakt. De onkos
tenvergoedingen van november en
december heb ik nog niet binnen
en het is al februari. Die bedragen
liggen nog net zo laag als in de tijd
van Ard en Kees. Een kwartje per
kilometer en dan nog maar voor
één training per week, terwijl ik
nota bene zeven dagen op het ijs
sta. Verder krijgen we vijftien gul
den zakgeld per dag, maar in Da-
vos ben je dat al kwijt aan een kop
je koffie met gebak. Een glas cola
kost ruim .veertien gulden, nou,
dan weet je wat voor vetpot het is.
We zijn in het schaatsseizoen ge
woon een stelletje onbetaalde pro
fessionals, dië moeten zeuren om
een minimale onkostenvergoeding
op tijd te krijgen. Binnen de ploeg
blijven we er maar om lachen, al is
het natuurlijk triest dat zoiets ge
beurt. De sfeer is hartstikke goed,
iedereen weet zijn plaats, we hel
pen elkaar en trekken ons niets
van de troep aan. We schaatsen zo
hard mogelijk, dat is alles".
ik niet zo erg met hem opschieten,
er is weinig contact en ik ben het
lang niet altijd met hem eens. Hij
houdt ook weinig of geen rekening
met onze wensen. Wil altijd zijn zin
doordrijven. Wij wilden graag tus
sen Davos en Sarajevo één keer per
week thuis zijn. Dan ga je naar
Boer toe en vraagt wanneer we op
het vliegtuig naar Nederland gaan.
Zegt-ie ijskoud, dat dat maandag 1
februari zou gebeuren en dat we de
zaterdag daarop naar Joegoslavië
zouden gaan. Iedereen was tevre
den, want dan hadden we een hele
week. Maar later kom je tot de ont
dekking dat 1 februari op een
woensdag valt. Protesten dus en
Boer kwaad> Hebben we gedreigd
dat we op eigen kosten op maandag
weg zouden gaan. En dus kregen
we toch onze zin, maar niet van
harte".
