Gevaarlijk
leven na
atoombom
op Bikini
Saksische hertog Widukind
van nazi-trekken ontdaan
3
JÊBj
ÊjhB
s
lm
Alcohol belangrijkste oorzaak verkeersongevallen, meent men
BINNENLAND/BUITENLAND
CcidócSouumt
DONDERDAG 5 JANUARI 1984 PAGINA 10
Twijfel over rechtsgeldigheid
onderwijsbezuiniging
DEN HAAG De rechtbank in Den Haag is niet
overtuigd van de rechtsgeldigheid van een van de
maatregelen van de regering om te bezuinigen op
onderwijssalarissen. Dit blijkt uit een tussenvonnis in
een rechtszaak die door onder andere het Ambtena-
rencentrum (AC) is aangespannen tegen de Staat.
Het gaat om het afschaffen van een overgangsrege
ling voor eerstegraadsleraren van het voortgezet on
derwijs. In 1968 zijn met het ingang van de mam
moetwet drie zogenoemde schoorsteenuren een
vergoeding voor het werk dat naast de gewone les
uren gedaan moest worden afgeschaft. Er werd
een overgangsregeling getroffen, waardoor zittende
leraren die drie uren toch nog betaald kregen, zolang
ze niet van school veranderden. Met ingang van dit
schooljaar is dat teruggebracht tot twee uren, vol
gend schooljaar wordt dat één uur en het schooljaar
daarna niets meer.
Wilton in beroep
tegen weigering
exportvergunning
SCHIEDAM De directie en bewindvoerders van
Wilton Fijenoord in Schiedam hebben gisteren for
meel beroep aangetekend bij het college van beroep
voor het bedrijfsleven tegen de weigering van de mi
nister van economische zaken het bedrijf een export
vergunning te verlenen voor de levering van verde
re onderzeeërs aan Taiwan. Dat bij dit college een
kabinetsbesluit wordt aangevochten, is uniek in de
Nederlandse geschiedenis. Het college van beroep
heeft de bevoegdheid het besluit tot weigering van
de exportvergunning te vernietigen. De wet laat ech
ter de mogelijkheid open, dat de minister van econo
mische zaken met een beroep op het algemeen be
lang de uitspraak van het college van beroep terzijde
schuift.
LEIDEN Men meent, dat
rijden onder invloed van alco
hol de belangrijkste oorzaak is
van verkeersongevallen. Dit
blijkt uit vandaag gepubliceerd
onderzoek van de Dienst Soci
aal Wetenschappelijk Onder
zoek van de Rijksuniversiteit
in Leiden.
De overheersende mening van
alle bevolkingsgroepen, jong en
oud, man en vrouw, kwam te
voorschijn uit schriftelijke ant
woorden die vijfhonderd volwas
senen uit Leiden en omgeving
hebben gegeven. Er bestaat grote
eenstemmigheid over het gevaar
lijk gedrag van verkeersdeelne
mers als belangrijkste oorzaak van
verkeersongevallen.
Merkwaardig lijkt het dat het rij
den onder invloed in werkelijk
heid toch een groot probleem
vormt. Er moeten dus verkeers
deelnemers zijn die het gevaar
van rijden onder invloed toege
ven, maar er toch zelf niet naar
handelen, aldus de onderzoekers.
De ondervraagden vinden dat een
deel van de weggebruikers het
verkeer willens en wetens in ge
vaar brengt. Een ander deel zou
gevaar opleveren door onge
schiktheid voor verkeersdeelna-
me. Het verbaasde de onderzoe
kers niet dat de ondervraagden de
neiging hebben het gevaarlijk ge
drag bij andere weggebruikers te
zoeken. Zij denken ook bij voor
keur aan maatregelen om de vrij
heid van andere weggebruikers te
beperken.
Over eventuele verhoging van de
maximumsnelheid op autosnelwe
gen van honderd kilometer per
uur tot 120 km/u zijn de menin
gen sterk verdeeld. Lang niet ie
dereen brengt het dragen van een
autogrodel in verband met ver
keersveiligheid.
De onderzoekers achten dit soort
onderzoeksgegevens van belang
voor het verkeersbeleid van de
overheid, die heeft aangekondigd
maatregelen te willen invoeren
voor vergroting van de verkeers
veiligheid. Zij wijzen op de wense
lijkheid voor de invoering van
maatregelen de opvattingen te on
derzoeken van wie in de praktijk
met de toepasssing ervan te ma
ken krijgen: particuliere wegge
bruikers en diverse groepen die
beroepshalve met verkeer en ver-|
keersveiligheid te maken hebben.
De kinderen uit Enger, geklemd tussen de groene heuvels
van het Teutoburger land, genieten morgen weer van de
knapperige timpken. Driekoningen, zo staat in de agenda.
Maar voor de bewoners van het plaatsje tussen Osnabrück
en Herford, even ten zuiden van de snelweg naar Hannover,
betekent de zesde januari telkens weer het feest van de Sak
sische hertog Widukind, een bekende figuur uit de vader
landse geschiedenis die de nazi's tot een held voor éigen ge
bruik maakten.
ENGER Onstuimig klokge
lui, een plechtig herdenking in
de kloosterkerk en giften voor
een goed doel, zijn al sedert
vele eeuwen de ingrediënten
van het Widukindsfeest in En
ger. Na de „Todesdienst" mo
gen de kinderen smullen van
de timpken, een soortement
uit het lood geslagen vierkant
witte broodjes. Het verstrek
ken van de delicatesse is een
rudiment van de in vergetel
heid geraakte broodverdelin
gen aan de armen. Vorig jaar
namen bijna negenhonderd
kinderen uit Enger enthousiast
deel aan het timpkenfeest: Wi
dukind is populair.
In de naoorlogse jaren is te
Enger een proces van herbe
zinning op het Widukindsfeest
op gang gekomen. Mag je het
timpkenfeest eigenlijk wel
vieren? En, waarom ook niet?
De discussie kwam na de hero
pening van het Widukind-mu-
seum ter plaatse in een
stroomversnelling. Op een
steenworp afstand van de Ro
maanse stiftkerk, waar achter
het altaar de sarcofaag van
Widukind te vinden is, ver
haalt het museum, onderge
bracht in een fraai achttiende-
eeuws pand, over de roem
ruchte Saksische hertog die
het opnam tegen Karei de
Grote.
„Eigenlijk mag je niet spreken
van heropening", zegt mu
seumleider Gerhard Kaldewei.
„Voor de oude herdenkplaats
ter ere van Widukind, in de
geest van de nationaal-socialis-
ten, is een echt museum in de
plaats gekomen".
Met overtuiging probeert Kal
dewei de Saksische hertog Wi
dukind, zoals die door de na
zi's op een voetstuk werd ge
plaatst, tot zijn historisch juiste
proporties terug te brengen.
„De Widukindstraditie in En
ger gaat terug tot de tiende
eeuw. Daarbij vallen de jaren
dat de nazi's de hertog pro
beerden uit te buiten voor hun
ideologie, volstrekt in het
niet".
Kerstening
Hedendaagse historici schetsen
Widukind als een hertog die in
de achtste eeuw Saksische
stammen bijeen bracht om
zich tegen de Franken te ver
zetten. Met succes leidde hij in
778 een opstand tegen Karei
de Grote. Overwinningen en
nederlagen wisselden elkander
af. Widukind werd gedwongen
naar Denemarken te vluchten.
Hersteld van de nederlaag,
nam hij de reorganisatie van
het Saksische verzet op zich.
Bij zijn terugkeer uit Dene
marken versloeg Widukind als
Saksische legeraanvoerder in
het Siintelgebergte aan de We-
ser een sterke Frankische
strijdmacht. Die overwinning
leidde zijn ondergang in. De
Frankische overmacht bleek
tenslotte niet te stuiten. In 785
bood Widukind zijn onderwer
ping aan. De Saksische hertog
liet zich in het kasteel van At-
tigny in Lotharingen dopen.
Karei de Grote wierp zich bij
die plechtigheid op als peter
van de dopeling.
Na zijn kerstening verdwijnt
Widukind uit het beeld, om
anderhalve eeuw later in le
gendes weer op te duiken als
de edele Saksische hertog die
van tegenstander in een vurig
pleitbezorger van het Chris
tendom verkeerde. Hij bracht
het Christendom naar Saksen-
land, zo vertellen de oude do
cumenten. De historicus Gert
Althoff vermoedt dat Widu
kind sedert zijn doop op het
eiland Reichenau gevangen is
gehouden in een klooster. Hij
zou hebben moeten boeten
voor zijn vroegere wandaden.
Die hypothese lijkt Kaldewei
heel wat aannemelijker dan
het beeld dat uit de legendes
naar voren komt: een Widu
kind die vrij en blij in Saksen
kon leven om het Christen
dom te prediken.
Immers, uit de geschiedschrij
ving blijkt nergens dat de
Franken hun overwonnen te
genstanders met fluwelen
handschoenen aanpakten. Drie
behandelingen waren in tel:
de overwonnene wachtte de
dood, werd blind gemaakt of
kreeg als vonnis levenslange
opsluiting in een klooster.
Held van nazi's
De nationaal-socialisten, op
zoek naar een opper-edel-Ger-
maan, vonden de eerste helft
van deze eeuw Widukind een
dankbaar aanknopingspunt
voor hun propaganda. Widu
kind hoorde volgens de nazi's
tot de grote voormannen van
het Duitse volk: naast Her
mann, overwinnaar van Ro
meinse legioenen, en Adolf
Hitler, grondlegger van het
Grote Derde Duitse Rijk. „De
strijd tussen Nedersaksen en
Karei de Grote was een beslis-
Het Widukindmuseum.
sende periode voor de Duitse
geschiedenis", zo bulderde Al
fred Rosenberg, architect van
de nazi-ideologie, in 1934. „Wi
dukind blijft voor eeuwig in
de Duitse geschiedenis het
symbool voor het heldhaftige
verzet tegen onderdrukking.
Een voorbeeld van mannen-
trouw en band met het volk.
Hij was degene die het Duitse
volk bijeen bracht. Vandaag
de dag rijdt, zoals duizend jaar
geleden, opnieuw hertog Wi
dukind door de wouden en da
len van Duitsland". In zijn
bombastische lofzangen be
zwoer Rosenberg de Franki
sche leider Karei de Grote, de
minderwaardige Saksenslach
ter bij uitstek, te laten vallen.
In 1935 opperde hij officieel de
bijnaam „de Grote" te verbie
den.
Rosenberg moest die harde
woorden aan het adres van
keizer Karei evenwel inslik
ken. Adolf Hitler, de keizer
van de nieuwe orde, wilde na
een korte aarzeling niet meer
horen van kritiek op Karei de
Grote. In het najaar van 1935
liet Hitier zich in Neurenberg
een natuurgetrouwe kopie
overhandigen van het zwaard
waar eens Karei de Grote goe
de sier mee maakte. De Füh-
rer wilde, in zijn drang een
groot rijk te stichten, in de
voetsporen treden van zijn
roemruchte Frankische voor
langstelling en bewondering
voor Widukind grote hoogten.
Poëzie en proza stortten zich
gretig op de herontdekte Sak
sische hertog. Alleen al in 1935
ontstonden dertig toneelstuk
ken gewijd aan Widukind.
De opgeklopte aandacht voor
Widukind concentreerde zich
in Enger, de plaats waar vol
gens de overlevering de Saksi
sche hertog begraven is. In de
visie van de nationaal-socialis
ten moest Enger uitgroeien tot
een bedevaartsoord voor alle
edel-Germanen. Binnen die
gedachte paste de komst van
een gedenkplaats, een stukje
heilige grond ter ere van de
Saksische hertog. Na een voor
bereiding van twee jaar open
de op 8 juni 1939 de Gedacht
nisstatte met veel vlagvertoon
de deuren. Op de balk boven
de ingang was een jaar daar
voor naar Saksisch gebruik
een spreuk geschilderd. De in
houd daarvan was dit keer
niet zoals het gebruik wil
op christelijke waarden geba
seerd. Op een zwarte achter
grond vertelden witte letters:
„Dit in 1716 gebouwde huis is
in 1938, in welk jaar Adolf
Hitler tegen de wil van een
vijandige wereld het groot-
Duitse rijk schiep, tot Widu-
kind-Gedëchtnisstatte inge
richt".
De Schutz Staffel, in zwart
uniform en met doodshoofd op
de pet, wierp zich op als ere
wacht van de gedenkplaats te
Enger. In persoon werd Hein-
rich Himmler, 'de leider van
de met bloed besmeurde SS,
beschermheer. De SS-baas
ontwierp het plan de klooster
kerk om te dopen tot Ger
maans heiligdom. Zijn voorne
men om het godshuis te ontei
genen strandde evenwel op
het verzet van het kerkbe
stuur en individuele kerkgan
gers. In die tijd waren de
plaatsen in de kerk, althans
een belangrijk deel van de be
schikbare stoelen, nog ver
kocht aan de burgers.
Geschiedschrijving
Het museum van Gerhard
Kaldewei, zoals dat vorig jaar
in de oude Gedachtnisstatte
gestalte kreeg, probeert af te
rekenen met het beeld dat de
nationaal-socialisten wilden
hebben van Widukind. De na
zi's worden aan de kaak ge
steld, evenals hun edelger-
maanse theorieën over bloed
en bodem. „Af en toe zie je
nog zo'n man van de oude
stempel. Ze zijn zwijgzaam ge
worden. Gelukkig", aldus Kal
dewei.
Het hernieuwde museum richt
zich niet in de eerste plaats op
de persoon Widukind. De tijd
waarin de Saksische hertog
leefde heeft accent, evenals de
historie die Widukind pas na
zijn dood schreef. Startpunt
ligt in de zevende eeuw, een
periode waarin Saksische
stammen als Avionen, Longo-
barden en Svardonen hun ge
zicht lieten zien. Met als baga
ge een handzaam pakket ken
nis omtrent het leven in Sak-
senland wordt inzicht gegeven
in oorzaken, verloop en gevol-
fen van de conflicten tussen
'ranken en Saksen. De Widu-
kindtraditie in Enger en de
bemoeienis van de nazi's met
de Saksische hertog zijn ver
vat in hoofdafdelingen.
De Gedachtnisstatte in Enger
behoort tot het verleden. Wat
Gerhard Kaldewei betreft:
voorgoed. Korzelig signaleert
hij dat sommigen de omme
keer van gedenkplaats tot mu
seum simpelweg ontgaat. Ui
terlijk is het gebouw, een in
vakwerk uitgevoerd oostwest-
faals akkerbouwershuis stam
mend uit 1716, vrijwel onge
wijzigd. Al sedert eeuwen ove
rigens. Over de naam Adolf
Hitler kwam een lik verf, ha
kenkruisen zijn veranderd in
bloemen. Kaldewei: „Binnen
de muren, daar heeft zich de
ommekeer voltrokken".
GENEVE Reeds de
voorbereiding op een
atoomoorlog eist slachtof
fers: een voorbeeld daar
van zijn de Amerikaanse
atoomproeven in de Stille
Oceaan. De commissie
voor internationale aange
legenheden van de We
reldraad van Kerken be
zocht vorig jaar de Mars
hall-eilanden voor een
onderzoek naar de uitwer
king van de proeven op
de bevolking. De commis
sie kwam tot de slotsom
dat het lot van de eilan
den „een indringende
waarschuwing is aan de
wereld, die aan de rand
staat van een nucleaire ca
tastrofe van onvoorstelba
re omvang".
De Marshall-eilanden is een
groep van 34 koraalatollen in
de Stille Oceaan. Na WO II
werden zij een trustgebied van
de Verenigde Staten. In 1946
brachten de Amerikanen daar
op Bikini de eerste atoombom
tot ontploffing. Totaal werden
op de eilandengroep 66 atoom-
en waterstofbommen getest.
Daarbij verdwenen zes eilan
den volledig in zee. Bij een
proef in 1954 werd de radioac
tieve neerslag door een ongun
stige wind ver buiten het test
gebied verspreid.
Tegenover de delegatie van de
Wereldraad van Kerken ver
klaarden vertegenwoordigers
van de Oceanische regering
ervan overtuigd te zijn dat het
aantal gevallen van kanker
aan de schildklier op de Mars
hall-eilanden veruit het hoogst
is in het hele gebied van de
Stille Oceaan. Dat geldt ook
voor enige andere vormen van
kanker.
Volgens het onderzoeksrap
port van de commissie is niet
alleen het leven van de geëva
cueerde eilandbewoners en de
slachtoffers van de radioactie
ve neerslag grondig veran
derd, maar het leven van de
gehele bevolking van de Mars
hall-eilanden. Er heeft zich
een nieuwe cultuur, een nieuw
spraakgebruik, een nieuwe
mythologie ontwikkeld rond
de „bom Als zich ergens iets
ongewoons voordoet, wordt
dat op de bom teruggevoerd.
De angst zit zeer diep bij de
mensen, vooral op het eiland
Rongelap dat in 1954 werd be
smet door de radioactieve
neerslag. Sindsdien komeii
daar de zogenoemde „kwallen-j
baby's" ter wereld die geen
menselijke vorm hebben en
niet levensvatbaar zijn. Boven]
dien is de bevolking van Ron
gelap, dat door de Amerikaan
se regering voor een deel tol
verboden gebied is verklaard
bang dat de op het eiland ver
bouwde landbouwprodukten
besmet zijn.
De commissie van de Wereld
raad acht het noodzakelijk dal
de bevolking beter wordt
voorgelicht over de gevolgen,
van de straling. Ook pleit zij
voor een betere medische ver
zorging en schadeloosstelling
van de slachtoffers van de
atoomproeven. Daar er een
groot wantrouwen bestaèt te
gen Amerikaanse weten
schapsmensen zou bekeken
moeten worden of de voorlich
tingstaak niet beter door ande
ren kan worden verzorgd, zo
menen de kerkelijke vertegen
woordigers. De kerken beho
ren zich volgens hen sterken
in te zetten voor het „reini
gen" van de besmette gebie
den, ook wanneer „de beslis
sing daartoe in laatste instantie
volledig van de goede wil vai
de VS afhangt".
In Eniwetok is al zo'n schoon
maakoperatie uitgevoerd, di
218 miljoen dollar kostte. Veel
van de vroegere bewoners var.
het eiland durven echter nie:
meer naar hun haardsteden te
rug te keren. Zij eisen hogr
vergoedingen van de Ameri
kaanse regering voor de, gele;
den schade. Wat het besmetti
Bikini-atol betreft, heeft Was
hington zich tot dusvern
steeds op het standpunt gestel<
dat een schoonmaak te duu.
zou worden. De vroegere be
woners leven nu op Kili tei
zuidoosten van Bikini. Zi~'
kunnen de bewering dat di
VS niet in staat zijn hut
eiland weer bewoonbaar ti
maken, eenvoudigweg niet ge
loven. Sommigen wijzen daar
bij op het feit dat de VS eet
veelvoud van het bedrag dy
nodig is voor de ontsmetting
uitgeeft aan de ontwikkelinj
en produktie van nieuwe Wa
pensystemen.
Gewonden bij rellen Talbot
PARIJS Enkele tientallen
mensen zijn gisteren gewond
geraakt bij rellen tussen sta
kende en niet-stakende werk
nemers van de autofabriek
Talbot in Poissy, bij Parijs. En
kelen zijn in het ziekenhuis
opgenomen.
De rellen braken uit, toen sta
kers de leiding van Talbot
voor de tweede achtereenvol
gende dag wilden weerhouden
de produktie weer op gang te
brengen. Ongeveer vijftien
honderd stakers bekogelden
de ongeveer veertienduizend
werknemers toen deze het
werk trachtten te hervatten.
De Franse regering heeft twee
weken geleden toestemming
gegeven voor het ontslag van
1905 arbeiders bij Talbot. De
communistische vakbond CGT
is akkoord gegaan met hervat
ting van het werk. De socialis
tische vakbond CFDT ver
klaarde echter de stakingen
voort te zetten tot de 1905 ar
beiders hun plaats hebben te
ruggekregen.
GRATIS ELKE WOENSDAG DE
BIJLAGE BIJ UW KRANT MET
INFORMATIE OVER FILMS,MUZIEK
THEATER, RECREATIE,EXPOSITIES
EN EEN COMPLETE AGENDA
RUITENHEER
ff
LJI
M
Ijl /r**l
"'ÈÊf
No tje fokjebisnis
WASHINGTON Mijn tante Trees
is twee weken bij ons op bezoek ge
weest. Sedert afgelopen zomer hadden
we naar het evenement toegeleefd.
Tante Trees is 73 jaar en was van haar
leven één keer in het buitenland ge
weest. Dat was in de vroege jaren vijf
tig jaren, toen haar al te jong overle
den echtgenoot oom Kees haar een
dag in zijn nieuwverworven vierde-
hands Vauxhall over de Belgische
grens door Turnhout en omgeving
had gereden.
Een paar dagen vóór Kerstmiswas
het zover. Neef Harry had voor haar
visum gezorgd en het vliegtuigticket
gekocht. Met bonkende harten ston
den we in de hal van Kennedy Air-
port in New York op haar te wachten.
Stel ie voor, tante Trees in Amerika.
We konden nóg niet geloven dat ze zo
meteen uit die klapdeur van Immi
gration' zou stappen. Dat we straks
met onze eigen vertrouwde tante uit
de St. Jozef straat, wier voornaamste
zorg altijd was geweest of haar be
faamde zelfgebakken kaaskoekjes
bros genoeg waren, over Broadway
zouden flaneren. Hoe trots zouden we
haar alles laten zien: de Empire State
Building, Central Park, Chinatown en
later in Washington het Witte Huis en
het Capitool. Als het allemaal maar
niet te veel voor haar zou worden, al
die grootse indrukken.
„Het lijkt net Nederland", zei ze, toen
we in onze zacht wiegende Chevrolet
door Brooklyn naar Manhattan gle
den, „alleen die flats hier zijn nog le
lijker dan bij ons." We verzekerden
haar dat het uitzicht spoedig niets
Hollands zou hebben en wezen haar al
vast op de reusachtige Cadillacs en
Oldsmobiles die ons aan alle kanten
escorteerden. „Weet je dat Fred van
Loes tegenwoordig OOk in zo'n grote
auto rijdt", zei tante Trees.
„Kijk tante, daar ligt Manhattan. Dat
zijn nou de wolkenkrabbers. Daar
links, die twee torens naast elkaar, dat
is op een na het hoogste gebouw van
de wereld", riepen wij vol van de op
winding die altijd weer door ons heen
golft als we dit stedelijk spektakel in
de Hudson zien liggen. „Dat zou je
niet zeggen, dat dat zo hoog is", zei
tante Trees.
Nadat we in het hotel onze kamers
hadden ingenomen, stelden we onze
lang verbeide gast voor om nog een
kleine wandeling door avondlijk New
York te maken. „Als u daar tenminste
nog de fut voor hebt, na die enorme
reis. U zult zich wel een beetje raar
voelen. Dat is het tijdsverschil. De dag
is voor u zes uur langer dan normaal.
Tante voelde niets raars, en al hele
maal geen tijdsverschil.
Op Times Square, het jachtig klop
pend hart van Manhattan, baanden
zich zoals gebruikelijk de limousines
met de musical-sterren en de eregas
ten van de vermaarde theaters een
weg door de drommen zwarte, blanke
en Aziatische mensen, straatmuzikan
ten, hot dog-verkopers, dronkaards en
geflipte vogels. Hoog tegen de gevels
bliksemden de fabelachtige lichtrecla
mes. „Ze adverteren hier ook met
Coca Cola, net als bij ons", riep tante
Trees in het gedruis.
Aan de overkant van het plein stond
een lange rij vrachtwagens met 'New
York Times' op de flanken. „Die gaan
de beroemde zondagskrant bezorgen",
legden we tante uit. „Elk exemplaar is
zeker driehonderd pagina's dik en
weegt wel twee kilo.Op dat moment
schopte ze met haar schoen tegen een
opgewipte trottoirtegel. Wat zijn de
stoepen in Amerika ongelijk", zei ze.
Wat haar de volgende dag tijdens
onze ontdekkingstocht door 's werelds
meest sensationele stad vooral trof
waren „al die buitenlanders, het lijkt
Rotterdam wel" in Chinatown. In het
rijtuig door Central Park vond ze het
jammer de koetsier niet te kunnen
verstaan. „Ik ken maar één woordje
Engels, notjefokjebisnis. Ik weet niet
wat het betekent. Ik heb het van oom
Herman geleerd, die zat op de wilde
vaart.
We begrepen dat tante Truus „that's
not of your fuckin' business", oftewel
„dat gaat je geen moer aan.We scho
ten in de lach en zeiden dat we het
woord niet kenden, maar dat het echt
Engels klonk.
Ook op weg naar Washington ver
mochten het bosrijke landschap, de
weergaloze zonsondergang die de on
voorstelbare uitgestrektheid van het
Amerikaanse continent deed vermoe
den en onze verhalen over de Indian
nen die hier nog maar een paar men*
senlevens geleden werden verjaagd
door de eerste Europese kolonisten,t
tante Truus geenszins in staat van op-»
winding van te brengen. „Het lijkt)
hier een beetje op België", putte ze uit
haar vorige internationale ervaring.t
In Washington hebben we haar vorige\
week alleen nog naar het Witte Huisi
gesleurd, in de zekerheid dat het graf
van Kennedy het niet zou halen bij de,
zerk van oom Kees en dat haar van
het Capitool voornamelijk de steiger
zouden opvallen die momenteel tegen
de linkervleugel staan.
De rest van haar vakantie werd een'
groot succes. We haalden de ingre-,
dién ten in huis voor kaaskoekjes en"
sindsdien beperkte haar reis door'
Amerika zich tot het traject tussen'
oven en zitkamer. De bakseltjes wa
ren van ouderwetse klasse. We nodig
den onze buren uit om te komen proe
ven' en ze waren wildenthousiast.
„Terrific", riepen ze.
„Notjefokjebisnis", antwoordde tanfb
Trees, glimmend van trots.
MARC DE KONINCK
