dank zij
horlogemakers
weer op fiets
donck en Van Damme, eeuwig
dankbaar voor blijven. Ze brachten
me in Gent binnen met multifrag
mental breuken in mijn rechter
arm en -hand en in m'n rechter
been. M'n scheenbeen lag in zes
stukken. Verbrijzeld dus. Drie pe
zen in m'n rechterpols waren finaal
doorgesneden, éen zenuw lag
dwars doormidden. De Kneet was
volledig overgeleverd aan de medi
sche wetenschap. Aan die Ver-
donck en die Van Damme. Horlo
gemakers zijn het. Met allerlei ge
niale micro-chirurgische ingreepjes
hebben ze alles weer aan elkaar
kunnen lijmen. Op Moederdag, dat
is dacht ik de tweede zondag in
mei, zat ik alweer op de fiets. Op
die van m'n schoonmoeder in
Krommenie. Ik reed nog geen vijf
kilometer in het uur, maar je moet
toch ergens beginnen, nietwaar?
Thuis, hier in Huijbergen, ben ik
daarna op de hometrainer verder
gegaan. Half juni heb ik de race
fiets gepakt. Samen met m'n zoon
tje de vijfjarige Marnix
maakte ik ritjes van vijf, zes kilo
meter. Daarna heb ik de zaak ver
der uitgebouwd. Vaak fietste ik
met m'n blote bovenlijf door Bra
bants dreven. Rustig-aan nog, maar
heerlijk man, dat gevoel om weer
in alle vrijheid liters, zuurstof te
kunnen opzuigen. En met een lek
ker, verkoelend windje om je don
der. Ik was zo bruin als een neger
en niet alleen m'n armpjes en m'n
beentjes, zoals bij iedere wielren
ner, maar m'n hele korpus. Ik heb
veel met Ad van Peer getraind. Die
was herstellende van een heup
breuk. De lamme hielp de blinde.
Nu train ik veel met Hans Voge
laar, KNWU-docent op de cursus
van ploegleider. Die lessen ben ik
ook gaan volgen. Je weet het maar
nooit
„Drie ochtenden in de week rij ik
naar Bergen op Zoom. Naar de re
validatie. Veel spierversterkende
oefeningen met gewichten. Voor
m'n hand en voor m'n been. Dat
handje baart me nog de meeste
zorg. Je moet niet vergeten, dat die
doorgesneden zenuw ruim drie
centimeter korter geworden is.
Door veel oefenen groeit dat lang
zaam weer aan. Ik ben inmiddels
zelf een halve medicus geworden.
Ik weet nu dat het menselijk li
chaam het beste computertje is, dat
ze ooit hebben uitgevonden. Werkt
er een bepaald onderdeeltje niet,
dan wordt die taak haast automa
tisch overgenomen door een ander
onderdeeltje. Fantastisch toch. Als
therapie moet ik ook veel tennis
sen. Doe ik met Greet, m'n vrouw.
Beiden zijn we beslist niet voor die
sport in de wieg gelegd. Wij zijn al
lebei geboren ballenrapers. En la
chen
Hoewel de Kneet nog niet in het
peloton meefietst, meeleven doet
hij zeker. Vooral nu het vaderland
se prof wereldje in rep en roer is
door het afbrokkelen van de sterk
ste ploeg, die er ooit op dat gebied
bestaan heeft, die van Peter Post.
Aan den lijve heeft ook Knete-
mann moeten ondervinden, dat die
mooie Raleigh-zomer, waarin tien
jaar vrijwel onafgebroken het zon
zaterdag 15 oktober 1983
imam» een wondertje geweest.
Ra'l'l ik Onze Lieve Heer en die
12, Mjelgische professors, Ver-
Knetemann ligt zwaar gewond op de weg nadat hij in botsing is geko
men met een geparkeerd staande auto.
JEN maanden 24 maart
pa zijn val in „Dwars door
ïanOS de frontale confrontatie
Bt slordig geparkeerd staande
rantiejde straten van Ettikhoven,
rting ogenschijnlijk met Gerrie
Urk ann niets meer aan de
898 lechts de nog moeizaam te
RotM motoriek van een paar
I500. aan zijn rechterhand roept
ivr., Herinneringen op aan onze
54S4.amenspraak. Begin april op
INS, v negenhonderd-en-zoveel
ire 'piiAcademisch Ziekenhuis in
naafDaar maakte hij, onder-
len. lioor twee broeders en hui-
n pijn en machteloosheid,
Vi reeks operaties toen zijn
9. Tfankele schreden. De mar-
.van Kromme Lindert. Wie
Zegd zou hebben, dat die-
lLF chamelijk en geestelijk vol-
"knakte topsporter mogelijk
"P nber alweer zijn rentree in
alen, daagsecircus zou gaan vie-
7x7-, g« onder die emotionele om-
I, 12, leden hoogstwaarschijnlijk
ïout, k versleten. En toch zit de
aiui^ebruind en blakend van
cm; dfouwen, nu zelf die overi-
g aarzelend geformuleerde
S te ontvouwen. Met een zo-
Jtekend eenjarig contract
irijS Belgische ploeg van Fons
19 ■iel Frank Hoste en Jostein
n op zak en zijn 33e ver-
in maart in het ver-
meeste mensen denken, echt zo
hoog niet is. Mijn verdiensten en
ook die van de andere Raleigh-ren-
ners lagen in de successen. Op basis
daarvan gingen de startgelden in
de criteria omhoog, kwam er prij
zengeld binnen. Dat maakte de
zaak financieel natuurlijk zeer aan
trekkelijk. Maar die extra's heb ik
dus moeten missen. Zolang ik geen
wedstrijden rij, ontvang ik dat zie
kengeld. Het is eigenlijk net als bij
de voetballers. Je mag wel trainen,
maar zodra je weer arbeidsgeschikt
bent, dus op het wedstrijdniveau
kunt terugkeren waar je eigenlijk
thuis hoort, dan is het met die uit
kering gebeurd. Particulier kun je
je wel tegen eventuele derving van
die andere inkomsten verzekeren,
maar die premie ligt zo verschrik
kelijk hoog dat vrijwel geen renner
er aan begint. Maar nogmaals, je
zult mij niet horen klagen. On
danks alle tegenslag heb ik de afge
lopen maanden weer veel bijge
leerd. Ik heb een zee van tijd gehad
om over bepaalde dingen na te
denken. Ben het wielrennen gaan
relativeren, omdat ik er van de
buitenkant tegenaan keek. Je
raakt, als je dagelijks in het peloton
zit, bedrijfsblind. Telkens maar
weer het verstand op nul en de blik
op oneindig. Zo rap mogelijk naar
die witte streep toe. Toen ik in het
ziekenhuis lag, dacht ik: als ik eerst
die knie maar weer kan buigen,
dan kan ik misschien weer lopen.
Toen ik die knie kon buigen werd
het accent al verlegd naar mis
schien weer fietsen en nu ik weer
fiets, denk ik alweer aan wedstrij
den. Dat lijkt op ongezond fanatis
me, maar dat is het niet. Ik denk
dat iedereen, die in mijn situatie
had verkeerd, op zijn terrein der
zelfde wensen zou hebben gehad.
Maar naast dat fietsen is er voor
mij oneindig veel meer in deze we
reld te vinden. Zijn er andere din
gen, waardevolle zaken, gekomen.
Ik heb veel gelezen, veel nagedacht
en durf zelfs te veronderstellen, dat
die breuk met Post door dat naden
ken is ontstaan. Had ik het seizoen
normaal afgewerkt, och, dan zou ik
denk ik van die reclame-affaire
geen halszaak gemaakt hebben.
Dan was ik gebleven. Dat denken
heeft me echter geleerd, dat in deze
kwestie het principiële gelijk aan
mijn kant lag. En dus wogen dit
keer die principes zwaarder dan de
zekerheid, die ik in feite hij Post
had. Want je moet als 32-jarige en
van een ernstige val herstellende
wielrenner maar afwachten of er
naast Post nog andere ploegleiders
interesse in je hebben. Ik heb dat
risico bewust genomen omdat ik
vond, dat ik het recht aan mijn
kant had. Uiteindelijk is ook die
nieuwe ploeg er gekomen en al we
ten we allemaal dat er nooit meer
zo'n geel-rode formatie op de weg
zal komen als die van Post, m'n
ambities als coureur zijn er beslist
niet kleiner op geworden".
Gewoon een mens
den veel tijd voor vrouw en kinde
ren, Elise en Marnix, gehad. Een
ongekend stukje familieleven voor
een beroepswielrenner, die in Eu
ropa van hot naar her reist. „Aan
vankelijk was dat helemaal niet zo
leuk. Toen ik uit het ziekenhuis
weer thuis kwam, was de belang
stelling zo verschrikkelijk groot,
dat ik wel bij de telefoon kon blij
ven zitten. Aan de ene kant is zo'n
ervaring, dat ontzettend grote me
deleven, heerlijk, maar van enige
privacy was geen sprake meer. Heb
ik maar een geheim nummer geno
men. Keerde de rust in ons gezin
netje terüg. En dat was inderdaad
een geweldig iets. Ik ben van huis
uit beslist geen uitgaanstype dus ik
was als wielrenner thuis, wanneer
ik thuis kon zijn, maar natuurlijk
nooit hele dagen, hele weken. Daar
heb ik echt van genoten. Een ge
heel andere ervaring daarbij was,
dat de mensen zo snel vergeten.
Vandaag ben je beroemd, morgen
ben je zielig en overmorgen kent
niemand je meer. Dus in feite ben
je echt niet beroemd, of echt zielig.
Je bent gewoon een mens, die z'n
best doet. Maar niets meer of min
der dan welke andere mens ook.
Jouw talenten liggen toevallig tus
sen die startstreep en de meet, een
ander heeft weer andere gaven.
Die kun je naar eigen vermogen zo
hoog mogelijk proberen te ontwik
kelen. Dat geeft voldoening. Dat
geeft je zelfrespect. Maar er hoeft
maar één kiezelsteentje verkeerd te
liggen en het is gebeurd met de
koopman. Zo simpel ligt dat Als
dokter Opstal straks tijdens mijn
keuring ontdekt, dat ik m'n con
tract niet mag nakomen, ben ik het
gewoon niet langer waard wielren
ner te zijn. Dan'kan ik in elk geval
terugblikken op een heleboel ver
schrikkelijk fijne jaren, die nie
mand me ooit zal kunnen afnemen.
Maar dan gaat ook voor mij het le
ven gewoon door. Het zal mis
schien even wennen zijn, maar ik
ben niet te groot om bij wijze van
spreken m'n vak als straatmaker
weer op te nemen. Alleen weet ik
nu al, dat als ik niet meer mag fiet
sen, ik ook ongeschikt ben om de
hele dag op m'n knieën te zitten.
Dus zal het dan iets anders moeten
worden. Slager bij m'n schoonva
der in Krommenie bijvoorbeeld. Ik
heb net als Lubberding een stelletje
Franse vleeskoeien in de wei bij
Purmerend lopen. Blonde d'Aqui-
taines ja. Ik had er negen, maar nu
hebben er vier gekalfd dus de sta
pel breidt zich al aardig uit. Mocht
het ooit zo ver komen, dan zal ik
me er nuchter bij neerlegen. Ik zal
mezelf, zoals zoveel vroegere top
sporters, nooit zielig vinden. Voor
hetzelfde geld had ik nu in een rol
stoel gezeten en was ik er nooit
meer uitgekomen. Die rijkdom, dat
dit niet gebeurd is, zal ik me altijd
voor ogen houden. Wat de toe
komst ook zal brengen. Maar, zo
lang Onze Lieve Heer het mij ver
gunt om als beroepsrenner m'n
brood te verdienen, zolang zal ik
met volledige inzet en overtuiging
aan die gunst gehoor blijven ge
ven".
KEES JAGERS
kenn
"oÏJeRGEN De
iratie. tevoren heeft hij voor
Hdelfst weer op de baan ge-
Nw In de volstrekte anoni-
reg ^van het verlaten Rot-
17-ease Sportpaleis draaide
1 uurtje lang temidden
n peloton driftige ama-
(zijn rondjes over het
nverll ovaal. Gerrie Knete-
Grooiis er niet ontevreden
13-0
1.21.0
lëkoig redelijk ja. M'n angst om
ruin tn was niet groter dan vroe-
S de angst van iedere wiel-
de gebruikelijke basis-
k kreeg de beentjes al aar-
ENZl. Beter in elk geval dan de
eertien dagen op de weg.
niks. Maar zo'n terugval
cordct je onder normale om-
d.wieden ook. Train je je suf
srdelen klassieker, geloof je zo'n
aai" ijd te kunnen winnen, blok-
,e,s je zuigerstangen. Wie het
voorhet zeggen. Is het mis-
^en gebrek aan geestelijke
®er^Je. Mogelijk door al die za-
___rompslomp met Peter Post
0006lf°ch zou ik liegen als ik nu
jiet weer helemaal crescen-
e f0,^e Kneet gaat. Ik ben rede-
jpieinreden. Er zit in elk geval
lie in m'n herstel. En, ik
ir vertrouwen in mezelf".
netje scheen, definitief voorbij is.
Profeteerde Post al in maart, on
middellijk na dat bijna fatale onge
luk in België, dat er ook het ko
mende seizoen zonder meer een
plaatsje voor de Kneet zou worden
ingeruimd, een conflict over privé-
inkomsten uit reclame-activiteiten
leidde een maand geleden onver
wacht tot een niet meer te lijmen
breuk. Toch is Knetemann niet
echt kwaad op zijn vroegere baas,
die hij overigens straks in de zes
daagse 'als actief wielrenner weer
tegen het lijf hoopt te lopen.
Eigen boezem
„Het is, als je het nuchter bekijkt,
een heel rare zaak. Raas vertrekt
met de halve ploeg naar een nieu
we baas, ik ga voor een Belgisch
merk rijden en Post moet om Win
nen weer een heel nieuwe ploeg
opbouwen met Anderson en een
paar Belgen. Analyseer je die hele
toestand, dan is er eigenlijk nie
mand beter van geworden. Ja, een
enkeling misschien financieel, al
zal het nieuwe seizoen dat pas kun
nen uitwijzen. Maar sportief ge
sproken Het is net als met het
Ajax van Cruijff, Keizer en Swart.
Een wereldploeg, maar toen de
sterren vertrokken moesten ze ook
in de Meer weer op nul beginnen.
Zo ligt het ook in deze kwestie.
Compleet met alle verwijten over
en weer. Een groot ochtendblad
heeft mij vorige week opgevoerd
als een van de felste tegenstanders
van Post. Natuurlijk heb ik mijn
bezwaren tegen Peter. Kijk, het is
nu eenmaal een menselijke eigen
schap dat je in een dergelijk con
flict partij gaat trekken, maar je
mag daarbij de nuances niet hele
maal over het hoofd zien. De ren
ners zijn net zo schuldig aan die
verwijdering met Post als Post zelf.
Misschien nog wel meer. Wij heb
ben, met uitzondering van Aad van
de Hoek, onze bekkies nooit open
getrokken in het laatste jaar. Ja, en
als Post geen informatie meer van
z'n renners krijgt, is het begin van
het einde al daar. Het wordt tijd
dat wij, de renners dus, ook de
hand eens in eigen boezem steken.
Met alle kritiek die ik op Post heb
is dat ook m'n verhaal voor dat be
wuste ochtendblad geweest. Maar
daar trekken ze de zaken uit hun
verband. Waarom? Omdat het ze
kennelijk zo beter uit kwam. Ik
kan daar natuurlijk verschrikkelijk
kwaad om worden, maar wat schiet
ik er mee op? Niks. Ik moet als
wielrenner met allerlei soorten
journalisten leven. Objectief is er
geen één. Dat kan ook niet, maar
tussen objectiviteit en bewuste sub
jectiviteit ligt wel een wereld van
verschil. Niettemin denk ik, dat al
die renners, ook ik, straks nog wel
eens met weemoed aan de tijd bij
Post zullen terugdenken. Want hoe
je het ook wendt of keert, die nooit
meer te overtreffen reeks nationale
en internationale successen was er
zonder Post nooit gekomen. Nu al
wordt er gespeculeerd, dat de ver
trokken renners enerzijds en de
Post-ploeg anderzijds elkaar vol
gend seizoen in de wielen zullen
gaan rijden. Elkaar het succes niet
gunnen. Ik geloof daar geen barst
van. Wij zijn allemaal echte be
roepsmensen, wij willen geld ver
dienen en dat kan alleen als er ge
wonnen wordt. Als er successen
komen. Misschien is de kameraad
schap tussen sommige professionals
niet optimaal, maar op de fiets zijn
we wel collega's. Ik bedoel dit. Als
Raas straks op het wiel van Ander
son gaat rijden, of omgekeerd, dan
winnen ze geen van tweeën. Nee,
Nadenken
„Je zult mij niet horen klagen, dat
ik het afgelopen seizoen verschrik
kelijk veel geld heb moeten inleve
ren. Geen criteria, geen startgel
den, geen prijzengeld. Dat heeft me
echt tienduizenden guldens gekost,
maar ik ben weer gezond en dat is
me oneindig veel meer waard. Bo
vendien ben ik met m'n neus op de
waarheid gedrukt. Beter gaan be
seffen in welke bevoorrechte posi
tie ik als beroepsrenner verkeer.
Bij Raleigh had ik een zogenaamd
A- en B-contract. Dat eerste is een
normale arbeidsovereenkomst en
het tweede een publiciteitscontract,
waardoor je eigenlijk een kleine
zelfstandige bent. Op basis van dat
A-contract ben ik sociaal verze
kerd. Net als alle Nederlanders
ontvang ik dus ziekengeld, maar
uiteraard alleen over m'n basissala
ris, dat, in tegenstelling tot wat de
In een Gents
ziekenhuis
volgt een
wekenlang
durend verblijf,
nadat chirurgen
de vele
kwetsuren van
Knetemann
weer
gedurende vele
operaties
hebben
behandeld.
ik ben ervan overtuigd dat we met
twee Nederlandse ploegen een zeer
interessant seizoen tegemoet gaan.
Het zal niet meer zo zijn als in de
afgelopen jaren toen Raleigh vrij
wel alles kon winnen wat er ge
wonnen moest worden, niet meer
zo geprogrammeerd dus, maar wel
licht juist daardoor wel interessan
ter".
Knetemann geniet duidelijk van
alle commotie in het vaderlandse
wielerpeloton. Popelt als het ware
om zich weer actief in de strijd te
mengen. Met tien ritzeges in de
Tour de France op zak wil hij er
ook volgend jaar weer bij zijn om
in zijn tiende Ronde van Frankrijk
handig te profiteren van de onder
linge rivaliteit tussen de nieuw ge
vormde twee Nederlandse ploegen.
En, er moet weer geld verdiend
worden.
