na
vHemtje
loopt
Hein
Simons
nog
altijd
voor
S voeten
ie
ZATERDAG 15 OKTOBER 1963
(wijl we met z'n
l Mïitse vrouw Doris en de
ittien maanden jonge
REifal een bandje met
u's'lroP Hein Simons'
lendaagse repertoire
07in af te luisteren,
ht het er ongevraagd
dus al even
ierwacht uit. „Ik heb
«it één seconde het
■joel gehad uitgebuit te
1 Niet als kind en ook
Ijoiiet. Als ik terug kijk
niet
snrr
De
rgel
.Ba
Oen
m. li
op mijn carrière als
Heintje, doe ik dat nog
elke dag met veel
plezier. We hadden een
voortreffelijk team. Met
wijlen Addie Kleingeld,
ooit vice-
wereldkampioen
accordeon, als m'n
manager, met Wolfgang
Oloff, vroeger als Ronny
vooral bekend door de
hit „Oh my darling
Caroline", als producent,
en met m'n ouders, die óf
samen óf beurtelings met
me mee reisden. Het was
een hechte ploeg. Ook al
besefte ik dat destijds
misschien nog niet zo
goed als vandaag, mijn
internationale successen
waren zonder twijfel te
danken aan dat
voortreffelijke
teamwork. Ik ben perfect
begeleid door mensen,
die onvoorwaardelijk in
mij, in mijn stem, in mijn
mogelijkheden als zanger
geloofden. Natuurlijk
hebben ze geld aan me
verdiend, maar dat
gebeurde altijd op een
eerlijke en open manier.
Ik zal nooit vergeten, dat
ik zelf veel geld, heel
veel geld, dank zij
diezelfde mensen bij
elkaar gezongen heb. Het
waren echte vrienden.
Allemaal".
TT j
jello
NET Het is een misera-
lerfstmiddag, daar in het
amelijk Duitstalige, tussen
en Aken gesitueerde, noord-
■a»J ijke topje van België. Het
zo prachtige, glooiende
Lu/jfehap ligt er, omsluierd door
Jliezerig grijs en grauw regen
pijp, bij als het decor van een
uihte horrorfilm. Een ge-
die nog versterkt wordt als
linnenkomst van het gehucht
iet de macabere confrontatie
iangaan met een uitgebreide
;ie rechtop in de vensters van
r weinige winkels ter plaatse
aide, zij het gelukkig nog
loodkisten. M'n reisdoel, dat
de vermelding Chateau de
èr in het telefoonboek staat,
gezien die veelbelovende
op beter hopen, maar ook
aatste verwachting blijkt bij
[rijden van de troosteloos ver
parkeerplaats van „Heintjes
'hof' te hoog gesteld. Waar
'rï§"liet kasteel, het Chateau de
:heatȏr dus, heeft gestaan, zo ver-
go> inmiddels 28-jarige Hein Si-
o me later, bouwde hij een jaar
j» geleden een manege, welke
/^)u moeten uitgroeien tot een
►/V^rk van internationale allure,
^^het uitblijven van de benodig-
Jtf^rgunningen is het voorlopig
.*^=3 gebleven bij een typisch
boertige „hof" die, op
jÉ^euvel gelegen, uitzicht biedt
f^&hoge en lange, het weidse dal
'^j&annende, roestkleurige
^M>rug. Maar ook daarop is als
jDort zwijgend eerbetoon aan
nog stakende Belgische
Wegbeambten geen enkel te
il leven te bespeuren.
elukje heb ik tenslotte, Hein
'•is presenteert zich als een
i. ,'e. bescheiden en uiterst ver-
l<g denkende gesprekspartner.
Mamma", waar, zeventien
tileden alweer, meer dan vier
n platen van verkocht wer-
atietPag ^em dan eeuwi6 als een
HHpzanen vo* va^s sentiment
o<2ten kindersprookje blijven
us26volgen, volwassen Hein Si-
blikt bijzonder nuchter op dat
ien terug. Zegt met diezelfde
ïrheid, dat hij als miljonair in
looit meer één noot behoeft te
1 om tot zijn dood comfortabel
jnen blijven leven, maar luis-
iettemin ingetogen en trek-
aan een onvervalst Hollands
naar het bandje van zijn re-
Engelstalige live-optreden er-
zn ^uid-Afrika. Gaat ook de
daarop volgende discussie
jyZAjn regelmatige bezoeken aan
W\ immer zeer omstreden land
t de weg.
partheidsprobleem is gigan-
Hein Simons: „De wereld wordt geconfronteerd met een verschrikkelijke erfenis van onze eigen voorouders".
tisch en verschrikkelijk tegelijk.
Maar laten we nu als Nederlanders
in godsnaam eens een keertje eer
lijk zijn. De mensen daar, de zwar
ten, incasseren er momenteel de
verderfelijke erfenis, die wij Hol
landers er samen met de Engelsen
indertijd hebben achtergelaten.
Wat zich nu in Zuid-Afrika nog
steeds openbaart, is de uitkomst
van een door onze eigen voor
ouders gevoerde politiek. Acht jaar
geleden vloog ik er voor de eerste
keer naar toe. Alles en iedereen in
Nederland viel over me heen, maar
zo lang onze eigen multinationals
ongestraft nog dagelijks zaken kun
nen doen met het Zuidafrikaanse
regime, zo lang bepaal ik als artiest
ook zelf waar ik m'n werk doe.
Eigen oordeel
Een wereldverbeteraar zal ik nooit
worden. Daar heb ik een veel te
goed leven voor. Ik behoud me
echter wel het recht voor om waar
ook ter wereld zelf een kijkje te
gaan nemen. Er zo mogelijk m'n ei
gen oordeel over te vellen. Ik durf
te zeggen, dat er in Zuid-Afrika
langzaam iets positiéfs op gang be
gint te komen. Nog lang niet vol
doende, maar tochIk spreek
daar openlijk m'n afkeer over die
apartheidspolitiek uit. Steek m'n
mening beslist niet onder stoelen of
banken. Sommige kranten hebben
dergelijke uitspraken zelfs van me
overgenomen. Kijk, ik ben absoluut
geen communist, verre van dat,
maar als de Russen me morgen
voor een optreden uitnodigen, dan
ga ik. In de eerste plaats als zanger,
maar in de tweede plaats, en dat is
voor mezelf misschien wel net zo
belangrijk, om met m'n eigen ogen
te kunnen zien hoe alles daar reilt
en zeilt. Als je zoals ik over de hele
wereld gezworven hebt, dan ga je
steeds meer beseffen dat wij Neder
landers eens op moeten houden
met onszelf op het eigen borstje te
kloppen. Ook bij ons steekt de dis
criminatie weer de kop op. Neem
alleen de groei van die Centrum
partij. Het is te hopen, dat het geen
terugkeer naar de historie wordt.
En, als ik naar de adviezen van al
die actiegroepen zou luisteren, ja,
dan kan ik beter ophouden met
zingen. Dan mag ik bijna nergens
meer heen. In onze geschiedenis
boekjes verheerlijken we ook nu
nog allerlei figuren, helden worden
ze zelfs genoemd, die historisch ge
zien in feite aansprakelijk zijn voor
de huidige politieke wantoestan
den. In Zuid-Afrika kan ik in m'n
moedertaal zingen en ze verstaan
me bijna allemaal. Blank én zwart.
Zegt dat niet genoeg?"
Of je het er mee eens bent of niet,
Come
back
in ons
land
op til
Als
veertienjarige
Heintje tijdens
een MGM-show
voor de
Amerikaanse
ABC-televisie.
Robert Gouleten
Barbara Eden
vormden'
destijds het
achtergrond
koortje.
een uitgesproken mening, een ei
gen standpunt, kan Hein Simons
niet ontzegd worden. En dat is in
het door glimmend plastic en kit
scherig klatergoud gemaskeerde we
reldje van de lichte muze op zich al
een vrij opmerkelijke zaak. Hein
Simons windt er geen doekjes om.
Maakt er geen geheim van dat hij
destijds naar België gevlucht is om
dat bij onze zuiderburen het fiscale
klimaat nu eenmaal heel wat mil
der in elkaar steekt dan in zijn ge
boorteland. Dat blijkt echter, na
wat doorspitten, toch niet de enige
reden van die verhuizing.
„Nederlanders gunnen elkaar het
grote succes niet. Toen ik op m'n
zeventiende met zingen stopte, was
dat een ver tevoren geplande zaak.
Op die leeftijd accepteerde het pu
bliek mij niet langer als Heintje. Ik
zou me twee jaar terugtrekken en
in die periode serieus gaan werken
om met een geheel nieuw repertoi
re als Hein Simons weer terug te
komen. Vrijwel de hele Nederland
se pers schreef eerst dat ik de
baard in m'n keel zou hebben. Dat
m'n stem naar de knoppen was.
Onzin. Ik héb het buitengewone
geluk gehad, dat een dergelijk
stemproces aan mij voorbij gegaan
is. Kom ik twee jaar later inder
daad terug en dan schrijft het ene
blad, dat ik weer moet gaan zingen
omdat ik financieel helemaal aan
de grond zit, terwijl het andere
blad met het tegenovergestelde op
de proppen komt. Wat moet Hein
tje nog zingen? Hij heeft toch geld
genoeg! Ik bedoel maar".
„Ik werd niet beoordeeld op m'n
stem van dat ogenblik, maar op
m'n verleden. Van al die ongenu
anceerde kritieken heb ik overi
gens veel geleerd. Dergelijke zaken
gaan je aan het denken zetten. Ze
waren ook geheel nieuw voor mij.
Op een kind als Heintje viel niet
veel kritiek te leveren, maar op
een volwassen Hein Simons blijk
baar wel. Ik ben toch doorgegaan.
Voornamelijk in Duitsland, maar
ook in Oostenrijk, Zwitserland, Au
stralië en Zuid-Afrika dus. Van
m'n eerste single na m'n come
back, „Ich denk an Dich", werden
er in de Bondsrepubliek 250.000
verkocht. Een hit, maar met een
oplage die natuurlijk niet te verge
lijken viel met de successen van
weleer. Ariola, m'n platenmaat
schappij, vond dat getal in elk ge
val te laag".
„Toch was het in die tijd voor mij
zeer eenvoudig om in gevestigde
programma's op 4e treden. In
Duitsland maakte ik tv-shows met
Peter Alexander, in Nederland be
taalde de TROS me vijftienduizend
gulden voor één optreden. Het leek
dus allemaal goed te gaan, maar
m'n verleden bleef me achtervol
gen. Moet je je voorstellen. Toen ik
als elfjarige begon, mocht ik van
„Mamma" niet meer dan 45 secon
den doen in een door Vico Toriani
gepresenteerde aflevering van
„Der Goldene Schusz", het pro
gramma dat Lou van Burg groot
maakte. Nog geen volle minuut
Heintje dus, maar Ariola, toen op
de rand van een bankroet, moest
onmiddellijk daarna drie concurre
rende maatschappijen inschakelen
om bij het persen van platen be
hulpzaam te zijn. Ze konden het
zelf niet aan".
„Nu is Ariola de grootste platen
maatschappij van West-Duitsland.
Tientallen miljoenen platen hebben
ze van me verkocht. Óp de MIDEM
in Cannes kon ik jaren achtereen
een prijs gaan halen. Vijf speel
films, toen al met een produktie-
budget van ruim drie miljoen Mark
per stuk, zijn er met me gemaakt.
Voor MGM deed ik in Hollywood
en Los Angeles twaalf tv-shows
met grootheden als Gene Kelly,
Lee Marvin en de Osmonds. Ik had
er kunnen blijven. Mike Curb, de
huidige gouverneur van Californië,
die destijds MGM-president was,
legde me een contract voor zeven
jaar voor, maar m'n ouders durfden
dat toen terecht nog niet aan. Hoe
oud was ik helemaal? Dertien,
veertien jaar. Bovendien liepen de
zaken in Europa uitstekend. Ach
teraf kun je dan wel zeuren, dat je
in Amerika wellicht tot een we
reldster had kunnen uitgroeien,
maar het had net zo goed fout kun
nen gaan".
Ideaal plaatje
„Ik wil met dit alles alleen maar
zeggen, dat als ik destijds van m'n
Nederlandse platenverkoop had
moeten leven, ik allang dood was
geweest. Voornamelijk de Duitstali
ge landen hebben me gebracht tot
waar ik nu ben. Heintje was na
tuurlijk ook een ideaal plaatje. Het
mijnwerkerskind, m'n vader heeft
nog onder de gfcond gewerkt in de
Wilhelmina en in de Prins Hen
drik, dat op een cafébiljart zingend
een reep chocolade verdiende. Een
breed publiek. Van nul tot dertien
jaar en van twintig tot honderd.
Veel moeders. Als Hein Simons
kijk ik daar nog graag op terug,
maar als artiest, als zanger, heb ik
bewust afscheid van die periode ge
nomen".
„Van het tweede begin af, zal. ik
maar zeggen, heb ik donders goed
beseft, dat ik in elk opzicht een
flinke stap terug zou moeten doen.
Maar ik weet ook dat ik nog steeds
een zeer goede stem heb. Beter dan
veel collega's, die momenteel in
hitlijsten staan. Waar het me tot nu
aan ontbroken heeft zijn tekst
schrijvers en componisten, die echt
i'n mijn huidige mogelijkheden ge
loven. En daar wordt momenteel
achter de schermen hard aan ge-
Contract
Bij Utopia Promotions in Hilver
sum tekende Hein Simons enkele
weken geleden een contract, dat
hem ook weer terug op de Neder
landse markt moet brengen. Als
dat lukt, als de juiste combinatie
van tekstschrijver en componist ge
vonden wordt, zullen we Hein Si
mons als zanger van Engelstalig re
pertoire terugzien. En dat kan wel
eens op een aangename verrassing
uitdraaien. De in Moresnet afge
luisterde band van het live-concert
in Zuid-Afrika vormde voor deze
veronderstelling een aardig voor
proefje. De stem van Hein Simons
leent zich uitstekend voor ballads
en luisterliedjes, zoals bijvoorbeeld
Rob de Nijs die in het Nederlands
zingt.
„Het is de bedoeling, dat ik straks
in drie talen ga zingen. Nederlands
en Engels in Holland en Duits en
mogelijk Engels in Duitsland, Oos
tenrijk en Zwitserland. Met Utopia
zoeken we naar kwaliteit. Zowel
waar het de muziek als de tekst be
treft. Ik wil weer een team opbou
wen, waarin ik me artistiek en als
mens thuis voel. Dat is voorlopig
een eerste vereiste. En we hebben
de tijd. Ik zit gelukkig in een der
mate comfortabele positie, dat ik
niet op de in Nederland zo beruch-
Geflankeerd
door Utopia
medewerkers
(v.l.n.r.) Patty de
Groot, Piet
Spelbos, Hans-
Georg Moslener
en directeur
Karei H. Hille
tekende Hein
Simons enkele
weken geleden
een contract dat
hem als zanger
'dok weer terug
moet brengen op
de Nederlandse
markt.
te schnabbeltoer hoef. Dus geen
drie optredens op één avond. In
Duitsland treed ik geregeld op met
een eigen orkest. Live dus. Ik heb
een ontzettende hekel aan play
backen, doe het alleen als het echt
niet anders kan. Ik zal bijvoorbeeld
nooit met een geluidsband naar op
tredens in grote zalen gaan. Ik
werk er met een orkest. Dat maakt
het voor de organisatoren wel eens
extra moeilijk, want een dergelijke
combinatie is nu eenmaal erg duur.
Niettemin heb ik pas een lange
toernee door Duitsland gemaakt.
Elke avond vijftienhonderd men
sen. Heerlijk was dat. Toch ben en
blijf ik een beetje kieskeurig. Elke
avond zingen is niet leuk. Er be
staan ook nog andere dingen op de
wereld. M'n vrouw Doris, de kleine
Pascal, m'n paarden en niet te ver
geten m'n verrichtingen als voet
baller. Met de'FC Reiterhof, een
elftal van m'n manege, spelen we
veel toernooien en zo nu en dan
vragen ze me ook in Duitsland
voor een zogenaamde Prominen-
tenmannschaft. Ik ben een aardige
spits, al zeg ik het zelf. Vraag het
maar aan Günther Netzer of aan
Wolfgang Overath, waar ik al me
nig partijtje mee gespeeld heb. Ver
der ben ik een enorme fan van het
Nederlands elftal. Als het enigszins
kan, ga ik kijken. Toen, met die
wereldkampioenschappen in Duits
land, heb ik geen wedstrijd gemist.
De laatste ontmoeting, die ik van
Oranje gezien heb, was in Aken te
gen Malta. Jammer alleen, dat het
spelpeil zo achteruit gegaan is.
Maar net als ik, zal ook het Neder
lands elftal wel weer terug ko
men".
Uit de boxen davert inmiddels
„Amazing Grace" door de kamer.
Gesteund door een prachtig koor is
er plotseling weer de stem van de
nieuwe Hein Simons. Een stem, die
het midden houdt tussen een bari
ton en een tenor, en die het zeker
verdient om ook in Nederland
weer beluisterd te worden. Organi
satoren, die daar, vooruitlopend op
z'n Engelstalige come-back, een
voorproefje van willen hebben,
kunnen bij Hein Simons terecht. Al
moeten ze voor een twee uur du
rend live-optreden met orkest dan
wel het lieve sommetje van tien
duizend gulden neertellen.
